Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Overspannen van de kinderen?
woensdag 27 januari 2021 11:19
Ik zit overspannen thuis sinds anderhalve week. Enorm moe, elke dag hoofdpijn, chaos in m'n hoofd, emotioneel, lusteloos, ik voel me een wrak. Voornamelijk vanwege corona en de sluiting van de scholen. Mijn kinderen (7 en 8 jaar) zijn druk, emotioneel en heftig (en lief natuurlijk!) Ze hebben zo'n slechte concentratie dat je er constant naast moet zitten, anders doen ze niks. Vanuit school is er al wel een traject opgestart voor beiden (vermoeden ADD/ADHD), maar voordat dat echt loopt zijn we weer maanden verder. En intussen ploeteren we door.
Ik werk in de GGZ met een zware doelgroep en hoge werkdruk, maar dit kon ik altijd prima aan. Ik werk hier nu drie jaar, ervoor werkte ik meer uren met een nog zwaardere doelgroep, dus mijn werk voelde altijd als vakantie. Nu helaas niet meer. Ik ben voor ik me ziek meldde zelfs heel erg uitgevallen tegen een patiënte die dit absoluut niet verdiende, iets wat ik nooit zou doen normaal gesproken.
Toch voel ik dat de overspannenheid echt van thuis komt, van de non-stop drukte, de ruzies, het lawaai. Ook mijn zorgen spelen mee, ik wil dat ze gelukkig zijn maar dat is nu niet zo. Ondertussen zijn we in gesprek met de IB-er, het CJG, de fysiotherapeut, de GGZ en ik weet dat het goed gaat komen, maar dankzij wachtlijsten zijn we er nog lang niet. En ondertussen is het thuis elke dag 'feest'.
Mijn man is zzp'er. Heeft het nu superdruk gelukkig, maar vanwege corona zal dat over een tijdje stil liggen dus hij wil al het werk aanpakken wat er nu nog ligt om de buffer te vergroten. Hij doet veel in huis en met de kinderen waar hij kan, maar werkt nu ook 40-50 uur per week, dus ook hij loopt op z'n tandvlees.
Ik probeer van alles in te zetten, ben op gesprek gegaan bij de praktijkondersteuner, wacht op een oproep van de bedrijfsarts, mijn leidinggevende zoekt een coach voor me. Maar ook daar zijn wachtlijsten dus pas over een paar weken kan er iemand met me mee denken. En ondertussen ben ik thuis en heb ik het idee dat dat niet helpt. Als de kinderen even weg zijn (ze mochten nu allebei logeren bij iemand dus vandaag het huis leeg) dan gaat het wel. Maar ze komen zo weer thuis en dan heb ik direct weer kortsluiting. De meeste dagen is er sowieso wel eentje thuis, soms ook twee.
Ik doe wat ik kan om m'n energie terug te vinden, ik wandel dagelijks veel en probeer leuke dingen met de kinderen te doen. Ga op tijd naar bed, maar ik kan slecht slapen en word vaak wakker. De dingen waar ik echt energie uit haal kunnen nu niet dankzij corona of gebrek aan concentratie, dus ik moet op zoek naar wat anders.
Vorige week heb ik weinig gedaan. Geslapen, gewandeld, bezig met de kinderen, wat genetflixt, maar ik merk dat dat niet werkt. Het kost me meer energie dan het oplevert. Soms is alleen het opstaan van bank al iets waar ik de puf niet voor heb.
Ik overweeg om weer aan het werk te gaan, daar is het rustiger dan hier en dan doe ik tenminste wat, maar van de gedachte alleen krijg ik ook een knoop in m'n buik. Ik ben daar te emotioneel (elke dag huilbuien, dat kan niet op het werk) ongeconcentreerd en moe voor. Mijn kinderen steeds wegsturen is geen optie. Ze gaan wel regelmatig ergens anders werken, maar familie geeft aan het ook pittig te vinden en niet elke dag te willen/kunnen. Noodopvang is afgeraden door de juf en de IB-er, gezien de problemen bij de kinderen en de vorm van de opvang (grote drukke groepen met weinig begeleiding).
Maar wat dan wel? Wie herkent dit en heeft de gouden tip? Ik wil me zo graag weer wat beter voelen of in ieder geval het gevoel te hebben iets te doen waardoor het beter wordt...
Ik werk in de GGZ met een zware doelgroep en hoge werkdruk, maar dit kon ik altijd prima aan. Ik werk hier nu drie jaar, ervoor werkte ik meer uren met een nog zwaardere doelgroep, dus mijn werk voelde altijd als vakantie. Nu helaas niet meer. Ik ben voor ik me ziek meldde zelfs heel erg uitgevallen tegen een patiënte die dit absoluut niet verdiende, iets wat ik nooit zou doen normaal gesproken.
Toch voel ik dat de overspannenheid echt van thuis komt, van de non-stop drukte, de ruzies, het lawaai. Ook mijn zorgen spelen mee, ik wil dat ze gelukkig zijn maar dat is nu niet zo. Ondertussen zijn we in gesprek met de IB-er, het CJG, de fysiotherapeut, de GGZ en ik weet dat het goed gaat komen, maar dankzij wachtlijsten zijn we er nog lang niet. En ondertussen is het thuis elke dag 'feest'.
Mijn man is zzp'er. Heeft het nu superdruk gelukkig, maar vanwege corona zal dat over een tijdje stil liggen dus hij wil al het werk aanpakken wat er nu nog ligt om de buffer te vergroten. Hij doet veel in huis en met de kinderen waar hij kan, maar werkt nu ook 40-50 uur per week, dus ook hij loopt op z'n tandvlees.
Ik probeer van alles in te zetten, ben op gesprek gegaan bij de praktijkondersteuner, wacht op een oproep van de bedrijfsarts, mijn leidinggevende zoekt een coach voor me. Maar ook daar zijn wachtlijsten dus pas over een paar weken kan er iemand met me mee denken. En ondertussen ben ik thuis en heb ik het idee dat dat niet helpt. Als de kinderen even weg zijn (ze mochten nu allebei logeren bij iemand dus vandaag het huis leeg) dan gaat het wel. Maar ze komen zo weer thuis en dan heb ik direct weer kortsluiting. De meeste dagen is er sowieso wel eentje thuis, soms ook twee.
Ik doe wat ik kan om m'n energie terug te vinden, ik wandel dagelijks veel en probeer leuke dingen met de kinderen te doen. Ga op tijd naar bed, maar ik kan slecht slapen en word vaak wakker. De dingen waar ik echt energie uit haal kunnen nu niet dankzij corona of gebrek aan concentratie, dus ik moet op zoek naar wat anders.
Vorige week heb ik weinig gedaan. Geslapen, gewandeld, bezig met de kinderen, wat genetflixt, maar ik merk dat dat niet werkt. Het kost me meer energie dan het oplevert. Soms is alleen het opstaan van bank al iets waar ik de puf niet voor heb.
Ik overweeg om weer aan het werk te gaan, daar is het rustiger dan hier en dan doe ik tenminste wat, maar van de gedachte alleen krijg ik ook een knoop in m'n buik. Ik ben daar te emotioneel (elke dag huilbuien, dat kan niet op het werk) ongeconcentreerd en moe voor. Mijn kinderen steeds wegsturen is geen optie. Ze gaan wel regelmatig ergens anders werken, maar familie geeft aan het ook pittig te vinden en niet elke dag te willen/kunnen. Noodopvang is afgeraden door de juf en de IB-er, gezien de problemen bij de kinderen en de vorm van de opvang (grote drukke groepen met weinig begeleiding).
Maar wat dan wel? Wie herkent dit en heeft de gouden tip? Ik wil me zo graag weer wat beter voelen of in ieder geval het gevoel te hebben iets te doen waardoor het beter wordt...
donderdag 28 januari 2021 14:16
blijmetmij schreef: ↑28-01-2021 14:03Nee hoor: ze heeft ook gewoon kwetsbare kinderen met AD(H)D. Die dus school zouden kunnen krijgen, mits school niet zo was ingericht dat ze "te kwetsbaar" zijn voor de omstandigheden op school. Bij mijn zoon zouden ze dus wel naar school gaan.
Klopt toch niet wat je zegt? Het is nog niet duidelijk wat haar kinderen hebben. Wordt nog onderzocht.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
donderdag 28 januari 2021 15:19
Ik heb ook ADHD en mijn dochter ook. En mijn zoon is op zijn zachtst gezegd ook een beetje druk.
Ze kunnen ook nog eens heel vaak totaal niet met elkaar opschieten en ze maken enorm vaak ruzie of ze willen zelfs vechten en dan mag ik e weer uit elkaar halen.
Ik heb co ouderschap dus kan 6 dagen per 2 weken bijkomen maar als ze hier zijn ben ik wel alleen.
En dan is er continu geluid... Ze moeten altijd geluid maken... van ruzie maken tot zingen of zomaar ineens geluiden maken... Ik kan niet even een afwasje doen want dan is het mama mama mama... Ik kan dat woord echt niet meer horen. Ik raak mega overprikkeld van al dat geluid.
Wat mij helpt is dat ik af en toe gewoon oordoppen in doe. Of heel lang ga douchen ofzo. Maar mijn kinderen zijn wat ouder.
Ik zou toch echt gebruik maken van die noodopvang. Dan kan je man na zijn werk de kids ophalen en zich druk maken om hun overprikkeldheid en dan kan jij rusten.
Zou het een optie zijn om een weekendje naar een vriendin ofzo te gaan? Even geen geluiden om je heen? Kijk je man moet dat natuurlijk gewoon oplossen. Overspannen is ziek en dan moet hij het overnemen. Als jij ij het ziekenhuis ligt kan ie ook niet dr kids langsbrengen.
Ze kunnen ook nog eens heel vaak totaal niet met elkaar opschieten en ze maken enorm vaak ruzie of ze willen zelfs vechten en dan mag ik e weer uit elkaar halen.
Ik heb co ouderschap dus kan 6 dagen per 2 weken bijkomen maar als ze hier zijn ben ik wel alleen.
En dan is er continu geluid... Ze moeten altijd geluid maken... van ruzie maken tot zingen of zomaar ineens geluiden maken... Ik kan niet even een afwasje doen want dan is het mama mama mama... Ik kan dat woord echt niet meer horen. Ik raak mega overprikkeld van al dat geluid.
Wat mij helpt is dat ik af en toe gewoon oordoppen in doe. Of heel lang ga douchen ofzo. Maar mijn kinderen zijn wat ouder.
Ik zou toch echt gebruik maken van die noodopvang. Dan kan je man na zijn werk de kids ophalen en zich druk maken om hun overprikkeldheid en dan kan jij rusten.
Zou het een optie zijn om een weekendje naar een vriendin ofzo te gaan? Even geen geluiden om je heen? Kijk je man moet dat natuurlijk gewoon oplossen. Overspannen is ziek en dan moet hij het overnemen. Als jij ij het ziekenhuis ligt kan ie ook niet dr kids langsbrengen.
donderdag 28 januari 2021 15:23
4-6 kinderen bij elkaar is echt iets anders dan de noodopvang. Daar zitten ze met een veel grotere groep bij elkaar (30-50 is geen uitzondering).nausicaa schreef: ↑28-01-2021 13:41Tja, dat zou ik wel willen, maar het werk moet dus ook gedaan worden. Niet omdat mijn gemene werkgever dat eist, maar omdat ik anders gewoon 12 man moet ontslaan. En met dat idee ligt het ook niet echt ontspannen te relaxen zeg maar.
Om te zorgen dat ik er niet volledig aan onderdoor ga, heb ik dus wel een beetje noodopvang aangevraagd. Want dat kunnen we wel niet moeten willen met zijn allen, maar elke dag letterlijk tot drie uur s nachts werken was ook geen serieuze optie.
Ik las hier ergens dat iemand voorstelde om de kinderen in de buurt om de beurt door een andere ouder op te laten vangen. Nog even afgezien van dat niet iedere ouder 6 kinderen tegelijk aan kan, zou dat eigenlijk ook een vrij bizarre situatie zijn. Dan brengen we 6 kinderen naar 1 locatie (dus ook contact), die niet is bestemd voor kinderopvang. Terwijl diezelfde 6 kinderen anders bij elkaar het groepje op de opvang zijn, op een plek die er wél voor ingericht is, en waar ze vertrouwd zijn. Want de andere 0-4 jarigen in de buurt zitten gewoon op dezelfde opvang.
donderdag 28 januari 2021 15:29
Het verbaast me dat iedereen denkt dat de scholen over anderhalve week weer open gaat. Ik lees alleen maar berichten dat de avondklok misschien niet voldoende is en ze nog meer maatregelen overwegen. Ik zou echt verbaasd zijn als scholen weer open gaan.
donderdag 28 januari 2021 15:34
Er is een vermoeden, maar er zijn geen diagnoses gesteld. Daarbij komt dat dit pas anderhalve week gaande is en dat er gewoon een gezonde vader is, die tot nu toe veel weg is geweest.blijmetmij schreef: ↑28-01-2021 14:03Nee hoor: ze heeft ook gewoon kwetsbare kinderen met AD(H)D. Die dus school zouden kunnen krijgen, mits school niet zo was ingericht dat ze "te kwetsbaar" zijn voor de omstandigheden op school. Bij mijn zoon zouden ze dus wel naar school gaan.
Het lijkt me logisch dat je eerst naar andere mogelijkheden zoekt. Dat is ook de nadrukkelijke oproep vanuit scholen en de overheid.
Een vader die 50 uur buitenhuis werkt en geen vitaal beroep heeft, dat is niet zoeken naar andere mogelijkheden, dat is je kop in het zand steken en anderen jouw problemen laten oplossen, met alle risico's van dien.
donderdag 28 januari 2021 15:55
Majime schreef: ↑28-01-2021 15:34Er is een vermoeden, maar er zijn geen diagnoses gesteld. Daarbij komt dat dit pas anderhalve week gaande is en dat er gewoon een gezonde vader is, die tot nu toe veel weg is geweest.
Het lijkt me logisch dat je eerst naar andere mogelijkheden zoekt. Dat is ook de nadrukkelijke oproep vanuit scholen en de overheid.
Een vader die 50 uur buitenhuis werkt en geen vitaal beroep heeft, dat is niet zoeken naar andere mogelijkheden, dat is je kop in het zand steken en anderen jouw problemen laten oplossen, met alle risico's van dien.
Wat een aannames.
Hoe weet je dat dit “pas 1,5 week” speelt? En wie zegt dat vader zijn kop in het zand steekt? Er kunnen allerlei redenen zitten achter 50 uur per week werken. Een goed gesprek lijkt me op zijn plaats inderdaad, maar niet een beschuldigende vinger...
En je snapt neem ik aan dat het ontbreken van diagnoses, niet betekent dat er niets aan de hand is. TO heeft een hulpvraag voor haar kids, dat zal niet voor niets zijn.
donderdag 28 januari 2021 16:02
Lees anders de openingspost, het staat in de eerste zin. Uiteraard is het niet gezegd dat er niks aan de hand is, maar er wordt nu gedaan alsof de kinderen ADHD hebben, terwijl dat niet duidelijk is._horizon_ schreef: ↑28-01-2021 15:55Wat een aannames.
Hoe weet je dat dit “pas 1,5 week” speelt? En wie zegt dat vader zijn kop in het zand steekt? Er kunnen allerlei redenen zitten achter 50 uur per week werken. Een goed gesprek lijkt me op zijn plaats inderdaad, maar niet een beschuldigende vinger...
En je snapt neem ik aan dat het ontbreken van diagnoses, niet betekent dat er niets aan de hand is. TO heeft een hulpvraag voor haar kids, dat zal niet voor niets zijn.
donderdag 28 januari 2021 16:05
Yep, maar er is gedrag dat aanleiding geeft tot dit onderzoek. En dat gedrag is problematisch. Het is niet zo dat de kinderen niet kwetsbaar zijn tot ze het juiste labeltje hebben...Ellerlilalinne schreef: ↑28-01-2021 14:16Klopt toch niet wat je zegt? Het is nog niet duidelijk wat haar kinderen hebben. Wordt nog onderzocht.
donderdag 28 januari 2021 16:06
Dus jij bent in de veronderstelling dat je van de ene op andere dag “ineens” overspannen bent?
.
donderdag 28 januari 2021 16:14
Vind ik ook
jammer dat er gelijk weer een gebeten hond aangewezen moet worden. Wat nou als partner van to moet blijven werken omdat er simpelweg niet genoeg geld is anders, binnenkort? Lekker makkelijk vanaf een beeldscherm praten dat hij maar thuis moet zijn. Bovendien kan een uur of twee al voldoende zijn om weer over grenzen te gaan. Dus moet hij dan maar de hele dag thuis gaan zitten?
Ik krijg een beetje het gevoel dat mensen die wel recht hebben op noodopvang maar het niet gebruiken zich superieur voelen. Kijk mij het eens goed geregeld hebben! En al die mensen die wel noodopvang gebruiken zijn degenen die ervoor zorgen dat we niet uit deze situatie geraken.
donderdag 28 januari 2021 16:19
Waarom toch altijd zo zwart/wit? Er zit van alles tussen 0 uur werken en 50 uur werken.Wattenbolleke schreef: ↑28-01-2021 16:14Vind ik ookjammer dat er gelijk weer een gebeten hond aangewezen moet worden.
Wat nou als partner van to moet blijven werken omdat er simpelweg niet genoeg geld is anders, binnenkort? Lekker makkelijk vanaf een beeldscherm praten dat hij maar thuis moet zijn. Bovendien kan een uur of twee al voldoende zijn om weer over grenzen te gaan. Dus moet hij dan maar de hele dag thuis gaan zitten?
Ik krijg een beetje het gevoel dat mensen die wel recht hebben op noodopvang maar het niet gebruiken zich superieur voelen. Kijk mij het eens goed geregeld hebben! En al die mensen die wel noodopvang gebruiken zijn degenen die ervoor zorgen dat we niet uit deze situatie geraken.
donderdag 28 januari 2021 16:21
Omdat TO al schrijft dat hij ook op z’n tandvlees loopt. Dat betekend dat als hij meer thuis is, hij daar bovenop z’n werk nog moet doen. Dan zijn er straks twee overspannen ouders.
donderdag 28 januari 2021 16:26
TO, ga toch met school in gesprek voor noodopvang. Dit kan ook voor 2 of 3 dagen.
We weten allemaal niet wanneer de scholen weer opengaan. Zelf denk ik, dat dit nog niet over 1,5 week is....
Als je straks echt niet meer kunt, dan moet je misschien voor 5 dagen noodopvang aanvragen. In deze situatie zou ik denken, beter nu aantal dagen opvang en dat je zelf kunt bijkomen, dan dat alles straks instort.
Sterkte!
We weten allemaal niet wanneer de scholen weer opengaan. Zelf denk ik, dat dit nog niet over 1,5 week is....
Als je straks echt niet meer kunt, dan moet je misschien voor 5 dagen noodopvang aanvragen. In deze situatie zou ik denken, beter nu aantal dagen opvang en dat je zelf kunt bijkomen, dan dat alles straks instort.
Sterkte!
donderdag 28 januari 2021 16:36
Maar dat geldt op dit moment echt voor heel veel ouders, die zijn elke dag bezig om hun werk te combineren met hun kinderen en die lopen momenteel allemaal op hun tandvlees.Wattenbolleke schreef: ↑28-01-2021 16:21Omdat TO al schrijft dat hij ook op z’n tandvlees loopt. Dat betekend dat als hij meer thuis is, hij daar bovenop z’n werk nog moet doen. Dan zijn er straks twee overspannen ouders.
Waarom zou ze geen beroep mogen doen op haar man? Het is net zo goed zijn huis en zijn kinderen, dus ik snap echt niet waarom je hem een soort andere status toedicht?
Moet je eens voorstellen dat de rollen omgedraaid zouden zijn en dat het jouw man was die overspannen thuiszat met twee kinderen. Zou je hem helpen?
donderdag 28 januari 2021 19:15
Deze suggestie werd aan mij gedaan als veel beter alternatief dan noodopvang voor mijn kind, en dat gaan op kinderopvang van 0-4, dus kinderdagverblijf. Ik kom dagelijks langs de opvang van mijn dochter (wonen er vlakbij, dus ook met rondje wandelen en zo), en daar zijn dus wel die groepjes.
donderdag 28 januari 2021 19:43
Eens, nausicaa. Ik heb dat idee ook langs horen komen, maar je kunt toch als ouder niet 'gewoon even' vier tot zes dreumesen/peuters opvangen? Alleen al de slaapjes gaat je echt niet lukken, niet voor niets dat gastouders en kdvs aan allerlei eisen moeten voldoen. Ik snap die suggestie echt niet.nausicaa schreef: ↑28-01-2021 19:15Deze suggestie werd aan mij gedaan als veel beter alternatief dan noodopvang voor mijn kind, en dat gaan op kinderopvang van 0-4, dus kinderdagverblijf. Ik kom dagelijks langs de opvang van mijn dochter (wonen er vlakbij, dus ook met rondje wandelen en zo), en daar zijn dus wel die groepjes.
On topic: TO, het is al veel gezegd, maar als man doet wat hij kan, en familie ook al bijspringt naar kunnen, zou ik nu toch die noodopvang op school proberen. Als jij echt helemaal uitvalt, zijn jullie allemaal verder van huis.
Volgens mij zou jij moeten proberen te zorgen dat het nu niet nog erger wordt, zodat je straks als de scholen weer open gaan (volgende week, volgende maand, veel langer zal het toch hopelijk niet meer duren) de weg naar herstel kunt opzoeken. Voor nu klinkt het alsof dat nog geen optie is: 'landen', accepteren dat dit het is, schade beperken. Niet teveel willen doen.
Rotsituatie.
donderdag 28 januari 2021 21:22
blijmetmij schreef: ↑28-01-2021 16:05Yep, maar er is gedrag dat aanleiding geeft tot dit onderzoek. En dat gedrag is problematisch. Het is niet zo dat de kinderen niet kwetsbaar zijn tot ze het juiste labeltje hebben...
Een verkeerd labeltje helpt ze ook niet.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
donderdag 28 januari 2021 23:30
Sorry voor een late reactie, ik had vandaag even een mindere dag en zelfs een reactie bedenken lukte even niet... Ik lig alweer een tijdje in bed, maar doe geen oog dicht dus ik ben weer even eruit gegaan.
Ik heb wel alles gelezen wat jullie schrijven, en ben aan het nadenken over wat slim is. Maar ook dat wordt weer chaos in m'n hoofd.
Ik wil wel even kwijt dat mijn man me wel steunt of helpt! Hij doet veel in huis, kookt, doet de was etc. Hij doet meer in huis dan ik, altijd al wel. Maar zijn werkt moet echt wel gedaan worden. Hij heeft een paar grote projecten nog lopen, als die af zijn is het maar de vraag of er weer wat komt. Hij doet wat hij kan. Na ons gesprek gister is hij wel aan het schuiven en kijken wat zonder teveel schade later kan. En hij stelt voor overdag meer met de kinderen te doen en dan s avonds en in het weekend te werken. Als de scholen na volgende week weer open gaan is dat te doen, maar wordt het verlengd dan moeten we toch iets anders bedenken, want anders gaat hij ook onderuit.
We proberen een rooster te maken voor volgende week met wie wanneer een kind kan hebben en wat er gedaan moet worden, maar ik krijg maar geen overzicht. Morgen nog maar eens kijken.
Jullie geven me goede tips, ik moet even onderzoeken waar ik mee aan de slag ga. Ik ben de noodopvang aan het overwegen, maar sta er wel erg dubbel in. Voor mezelf overweeg ik medicatie, voor het slapen maar misschien ook iets voor de rust in m'n hoofd. Maar ook daar kan ik maar geen keuze in maken.
Morgen kan niemand helpen en is man druk, dus ik heb besloten het maar te laten gaan zoals het gaat. Als ze willen werken is het prima, en anders zet ik een film op en gaan we wandelen en zien we wel wat er blijft liggen.
Ik weet dat het altijd erger kan, dat dit niet het eind van de wereld is en dat het vast wel weer goed komt. Maar pffff!
Ik heb wel alles gelezen wat jullie schrijven, en ben aan het nadenken over wat slim is. Maar ook dat wordt weer chaos in m'n hoofd.
Ik wil wel even kwijt dat mijn man me wel steunt of helpt! Hij doet veel in huis, kookt, doet de was etc. Hij doet meer in huis dan ik, altijd al wel. Maar zijn werkt moet echt wel gedaan worden. Hij heeft een paar grote projecten nog lopen, als die af zijn is het maar de vraag of er weer wat komt. Hij doet wat hij kan. Na ons gesprek gister is hij wel aan het schuiven en kijken wat zonder teveel schade later kan. En hij stelt voor overdag meer met de kinderen te doen en dan s avonds en in het weekend te werken. Als de scholen na volgende week weer open gaan is dat te doen, maar wordt het verlengd dan moeten we toch iets anders bedenken, want anders gaat hij ook onderuit.
We proberen een rooster te maken voor volgende week met wie wanneer een kind kan hebben en wat er gedaan moet worden, maar ik krijg maar geen overzicht. Morgen nog maar eens kijken.
Jullie geven me goede tips, ik moet even onderzoeken waar ik mee aan de slag ga. Ik ben de noodopvang aan het overwegen, maar sta er wel erg dubbel in. Voor mezelf overweeg ik medicatie, voor het slapen maar misschien ook iets voor de rust in m'n hoofd. Maar ook daar kan ik maar geen keuze in maken.
Morgen kan niemand helpen en is man druk, dus ik heb besloten het maar te laten gaan zoals het gaat. Als ze willen werken is het prima, en anders zet ik een film op en gaan we wandelen en zien we wel wat er blijft liggen.
Ik weet dat het altijd erger kan, dat dit niet het eind van de wereld is en dat het vast wel weer goed komt. Maar pffff!
zonnetje77 wijzigde dit bericht op 29-01-2021 00:20
0.14% gewijzigd
donderdag 28 januari 2021 23:55
Zonnetje, je bedoelt *wel* in je eerste zin hè? Even voordat je de standaard reacties over je heen krijgt, dat "je je man ook wat moet laten doen", enzo. Dat doet hij dus al zoveel hij kan. Terecht, en fijn.Zonnetje77 schreef: ↑28-01-2021 23:30Ik wil wel even kwijt dat mijn man me niet steunt of helpt! Hij doet veel in huis, kookt, doet de was etc. Hij doet meer in huis dan ik, altijd al wel. Maar zijn werkt moet echt wel gedaan worden. Hij heeft een paar grote projecten nog lopen, als die af zijn is het maar de vraag of er weer wat komt. Hij doet wat hij kan.
Alleen toch één vraag: je zegt dat je het lastig vindt om knopen door te hakken, omdat je het overzicht niet hebt. Kun je dat niet specifiek aan je man vragen, voor nu? Gewoon, jij zet alles onder elkaar en geeft de opties, hij maakt een keuze en jullie voeren die samen uit. Soms is dat fijn, even helemaal niet hoeven na te denken.
Klinkt als een plan, om morgen niet te focussen op het schoolwerk van de kinderen, maar op een zo soepel mogelijke dag. Soms is dat gewoon het maximum, niet over inzitten.
Je doet wat je kan. Ik hoop dat je wat slaapt vannacht.
donderdag 28 januari 2021 23:57
Allereerst wat vervelend dat je je zo voelt. Ik lees hier veel het advies om toch noodopvang te doen maar ik snap best dat dat in de situatie van jouw kinderen meer onrust brengt dan rust. Bij mijn kinderen op school is het ook gewoon 1 grote ruimte met alle kinderen van alle groepen waar iedereen zijn eigen ding doet.Ik denk dat het echt belangrijk is dat je echt even momenten krijgt om op te laden en even alleen te zijn met alleen je eigen gedachten/gevoel. Al is dat maar een uurtje per dag. Is het anders een idee om een pabo student in huis te halen voor een paar dagdelen om de jongens les te geven? En die dagdelen ga je dan even niet vullen met werk of huishouden maar dan ga je doen waar jij van kunt opladen. Is dat uren wandelen prima maar ga je liever een hele ochtend terug naar bed ook gewoon doen. Succes met alles.
