Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Psychische klachen voorkomen
vrijdag 20 maart 2020 09:17
Ik lees dat ik niet de enige ben die zich zorgen maakt over depressief worden, gek worden etc. van de huidige situatie.
Misschien kunnen we hier tips delen over wat je kunt doen om aan je eigen mentale gezondheid / weerbaarheid te werken.
Mijn eigen tips:
- Elke dag minstens een half uur wandelen (alleen of met een ander op 1,5 meter afstand)
- Elke dag iets doen om te ontspannen, bijvoorbeeld meditatie, extra lang douchen, een luisterboek luisteren, puzzelen
- In contact blijven met geliefden (telefonisch, via whats app of wat maar lukt)
- Je bewust blijven van je grenzen en die ook op tijd aangeven om ruzie te voorkomen
Misschien kunnen we hier tips delen over wat je kunt doen om aan je eigen mentale gezondheid / weerbaarheid te werken.
Mijn eigen tips:
- Elke dag minstens een half uur wandelen (alleen of met een ander op 1,5 meter afstand)
- Elke dag iets doen om te ontspannen, bijvoorbeeld meditatie, extra lang douchen, een luisterboek luisteren, puzzelen
- In contact blijven met geliefden (telefonisch, via whats app of wat maar lukt)
- Je bewust blijven van je grenzen en die ook op tijd aangeven om ruzie te voorkomen
vrijdag 20 maart 2020 12:14
Je man werkt neem ik aan max 40 uur? Dan kan hij in de tijd dat hij niet aan het werk is toch wel iets met zoon gaan doen? Kom op, een beetje in mogelijkheden gaan denken in plaats van alles afschieten helpt ook al.mindervanmij schreef: ↑20-03-2020 11:56Mijn man werkt thuis,ik heb geen werk dus alles qua zorg voor zoon komt nu op mij neer. (Eigenlijk altijd maar normaal gesproken kan hij natuurlijk heel veel met vriendjes opvangen en nu dus niet)
Ik probeer het wel hoor,tijd voor mezelf nemen. Maar blijkbaar is het niet genoeg , waarschijnlijk omdat ik inmiddels al te overprikkeld ben
vrijdag 20 maart 2020 12:16
Bedankt allemaal. Ik weet dat er veel ergere dingen zijn maar ik vrees dat dit soort dagen bij iedereen hier in huis gaat voorkomen. Gewoon, omdat we dicht op elkaar zitten en de energie of het baalgevoel of het verdriet of de angst of de onzekerheid er even uitmoeten.
Ik heb maar even op een rij gezet wat ik nog allemaal wil en kan doen.
( oa. puzzelen, eindelijk de foto's inplakken, breien, moestuinieren, met de hand mondkapjes maken, online een taal leren, dat soort dingen)
Ik heb maar even op een rij gezet wat ik nog allemaal wil en kan doen.
( oa. puzzelen, eindelijk de foto's inplakken, breien, moestuinieren, met de hand mondkapjes maken, online een taal leren, dat soort dingen)
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
vrijdag 20 maart 2020 12:49
Colorado1975 schreef: ↑20-03-2020 12:14Je man werkt neem ik aan max 40 uur? Dan kan hij in de tijd dat hij niet aan het werk is toch wel iets met zoon gaan doen? Kom op, een beetje in mogelijkheden gaan denken in plaats van alles afschieten helpt ook al.
Ja, dat doet hij ook, maar dat is dus niet genoeg meer als het zo slecht met me gaat.
Dit is ongeveer mijn verhaal, behalve dan dat ik er voor de geboorte van mijn zoon weinig last van had (anders was ik niet aan kinderen begonnen): https://www.hln.be/nieuws/buitenland/-t ... ~af2d8012/
Helaas wil de gyn mijn eierstokken er niet uit halen
vrijdag 20 maart 2020 13:01
rumforviva schreef: ↑20-03-2020 10:43Een lintje graag ja.
Ik denk dat mensen zichzelf gek maken door zich er zo op te fixeren. Je zorgen maken om psychische klachten die je misschien niet eens krijgt. Het is oké hoor, als het allemaal even niet loopt zoals je wil. Dat is het leven.
Maar wat heeft het voor zin? Of denk je dat het TO helpt? Voor een lintje moet je ook empathisch vermogen hebben.
vrijdag 20 maart 2020 14:02
Ja als diegene dat nou gedaan had! Maar dat deed ze juist niet. Dan vind ik de reactie van mvm niet zo gek.
Die ander zei “zo zwaar vind ik het niet” Als iemand allergisch is voor katten is Is het logisch om maatregelen te nemen om die allergie niet op te zoeken of triggeren. Tegen zo iemand is het ook niet echt zinvol om te zeggen “ik kom gewoon bij katten in de buurt, ben niet bang, zo zwaar vind ik het niet”. Dus die reactie van mvm snap ik ook wel, en zij vroeg hier dus juist om tips en kijken hoe anderen dat doen.
Zelf vind ik structuur aanhouden en dagelijks bewegen het belangrijkst. En accepteren dat niet alles altijd op rolletjes loopt, dat het ook even schakelen kan zijn naar een nieuw ritme. En dat je het niet altijd leuk hoeft te vinden.
vrijdag 20 maart 2020 14:09
Ik denk dat je het beste vooral naar vandaag kan kijken. Wat lukt er vandaag? Dat doemdenken word je alleen maar....depressief van. Hoe spannend het ook is, op vandaag heb je invloed. En niet op over 3 weken of 3 maanden. Als je op vandaag kan focussen heb je meer kans dat je goed voor jezelf kan zorgen en daarop kan voortbouwen. Als je steeds aan het zorgen maken bent over de toekomst heb je minder kans dat je vandaag goed voor jezelf kan zorgen, wat dus juist de andere kant op leidt. Wat heb je vandaag nodig? Wat lukt er vandaag? Dat is het belangrijkst!mindervanmij schreef: ↑20-03-2020 10:40Ja helaas heb ik dat dus wel, sterker nog: chronische aandoening die pas overgaat na de overgang. Dus ik maak me wel zorgen dat alles wat ik de afgelopen tijd met moeite heb opgebouwd niet overeind blijft
vrijdag 20 maart 2020 15:11
Nou ja, blijkbaar steekt TO anders in elkaar. Mij helpt het wel als een ander zegt: rustig, maak je niet druk, dit is maar een fase.winkelfanaat schreef: ↑20-03-2020 13:01Maar wat heeft het voor zin? Of denk je dat het TO helpt? Voor een lintje moet je ook empathisch vermogen hebben.
Maar goed, excuses, hopelijk komt er nuttig advies.
zaterdag 21 maart 2020 15:16
https://afsp.org/taking-care-of-your-me ... bS0gP7Kej4
Hier gaat het vandaag iets beter, omdat mijn man nu ook even wat dingetjes overneemt. Hopelijk kan ik weer voldoende opladen voor volgende week. Ik moet ook ongesteld worden, dus het wordt even een uitdaging
Hier gaat het vandaag iets beter, omdat mijn man nu ook even wat dingetjes overneemt. Hopelijk kan ik weer voldoende opladen voor volgende week. Ik moet ook ongesteld worden, dus het wordt even een uitdaging
zaterdag 21 maart 2020 15:32
TO, is het een optie om je zoon te gaan leren om even te wachten/zichzelf bezig te houden?
Begin bijvoorbeeld met 5 of 10 minuten, en dat twee keer per dag. Zet er een beloningssysteem bij, en wie weet lukt het hem om jou wat vaker met rust te laten.
Verder: kan je man wat extra pauze nemen? Reistijd, de tochtjes naar de koffie-automaat, collega’s die ‘even’ iets komen vragen of overleggen... daar gaat op kantoor veel tijd in zitten. Misschien kan hij die tijd gebruiken door bijvoorbeeld een langere lunchpauze te nemen en dan met zoonlief te voetballen in de tuin oid?
Begin bijvoorbeeld met 5 of 10 minuten, en dat twee keer per dag. Zet er een beloningssysteem bij, en wie weet lukt het hem om jou wat vaker met rust te laten.
Verder: kan je man wat extra pauze nemen? Reistijd, de tochtjes naar de koffie-automaat, collega’s die ‘even’ iets komen vragen of overleggen... daar gaat op kantoor veel tijd in zitten. Misschien kan hij die tijd gebruiken door bijvoorbeeld een langere lunchpauze te nemen en dan met zoonlief te voetballen in de tuin oid?
Ik ben gister met een lego challenge begonnen met hem, elke dag een opdrachtje, daar is hij druk mee bezig geweest gister. Dus ik heb goede hoop dat het gewoon opstart-problemen zijn.
zondag 22 maart 2020 12:20
maandag 23 maart 2020 10:54
Misschien is dit een tip. Ik heb een vriendin die in een flat woont en zij heeft depressies dus die wordt nu somberder. Ik heb haar een verrekijker gegeven en een vogelboek en daar was ze enorm blij mee maar met name met de verrekijker. Door de verrekijker is ze ineens uit haar eigen omgeving (zo omschreef zij het).
maandag 23 maart 2020 11:03
Wat onwijs lief en attent van jouGeronimo2 schreef: ↑23-03-2020 10:54Misschien is dit een tip. Ik heb een vriendin die in een flat woont en zij heeft depressies dus die wordt nu somberder. Ik heb haar een verrekijker gegeven en een vogelboek en daar was ze enorm blij mee maar met name met de verrekijker. Door de verrekijker is ze ineens uit haar eigen omgeving (zo omschreef zij het).
maandag 23 maart 2020 11:07
Ik werk in het ziekenhuis momenteel op de afdeling waar alle Coronapatienten opgenomen liggen. Als ik er over nadenk dat dit nog wel 3 maanden kan duren word ik gek. Het is echt enorm triest wat er binnen die afgesloten deuren gebeurt en je kunt het met weinig mensen delen, want niemand in mijn omgeving kan er zich ook maar iets bij voorstellen. ‘S nachts lig ik er wakker van en ik eet slecht. Terwijl ik weet dat het ontzettend belangrijk is dat ik goed voor mezelf moet zorgen, want ik stel mijn lijf elke dag bloot aan het virus.
Gisteren overleed een patiënt die overgekomen was uit Brabant, die via face time afscheid moest nemen van haar echtgenoot, dochter en zoon, omdat het allemaal zo ontzettend snel ging. En dit zijn geen patiënten van 85, maar tussen de 40 en 60. Samen met collega’s hier even flink om gehuild. In de auto terug naar huis kom ik langs de intratuin en zie ik dat de parkeerplaats helemaal vol staat met auto’s en zie ik mensen met hun aankopen vrolijk rondlopen op de parkeerplaats. Dan wil ik wel schreeuwen. Maar mensen hebben geen idee die niet binnen de deuren komen van waar ik werk.
En het ergste moet nog komen...
Als dit nog 3 maanden zo doorgaat. Kan ik na dit hele gebeuren op zoek naar een nieuwe baan vanwege een trauma.
En nee al die lof voor ons beroep is helemaal niet nodig, maar mensen blijf in godsnaam binnen en ga niet voor elk boodschapje de deur uit. Want het is echt gekkenwerk wat er met iemand gebeurt die het virus heeft!
Gisteren overleed een patiënt die overgekomen was uit Brabant, die via face time afscheid moest nemen van haar echtgenoot, dochter en zoon, omdat het allemaal zo ontzettend snel ging. En dit zijn geen patiënten van 85, maar tussen de 40 en 60. Samen met collega’s hier even flink om gehuild. In de auto terug naar huis kom ik langs de intratuin en zie ik dat de parkeerplaats helemaal vol staat met auto’s en zie ik mensen met hun aankopen vrolijk rondlopen op de parkeerplaats. Dan wil ik wel schreeuwen. Maar mensen hebben geen idee die niet binnen de deuren komen van waar ik werk.
En het ergste moet nog komen...
Als dit nog 3 maanden zo doorgaat. Kan ik na dit hele gebeuren op zoek naar een nieuwe baan vanwege een trauma.
En nee al die lof voor ons beroep is helemaal niet nodig, maar mensen blijf in godsnaam binnen en ga niet voor elk boodschapje de deur uit. Want het is echt gekkenwerk wat er met iemand gebeurt die het virus heeft!
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit ongelofelijk traumatisch is.
maandag 23 maart 2020 15:37
ik heb er zelf wel wat moeite mee..
vorige week ging het nog wel redelijk en had ik me ingesteld op eerst eens een weekje aanmodderen zonder al te veel gedoe.
zoon is 5 jaar, zit normaal in groep 1 en is nu dus 24/7 thuis.
hebben werkjes van school gekregen die we nu standaard na het ontbijt doen, daarna vaak wat knutselen en smiddags lekker vrij spel.
hij vermaakt zich wel, is veel in de tuin aan het spelen, maar ook binnen vermaakt ie zich goed.
zelf ben ik 34 weken zwanger, heb al vanaf week 17 zware bekken instabiliteit, en kampte met een beginnende depressie.
de laatste 2/3 weken had ik eindelijk het gevoel dat het wat beter ging, bracht zoon naar school of de fiets, dat was mn hele dag besteding, wat huishouden eten enz. smiddags even een uurtje liggen/slapen. en 2keer er week therapie.
nu mis ik dus het enige praatje op school, kan smiddags niet even mnn ogen dicht doen, niet naar therapie. man moet wel gewoon werken dus de rest komt ook op mij terecht, en dat terwijl ik zo ontzettend veel pijn heb.
zie erg op tegen de bevalling, dat 1 van ons verkouden/ziek is, ik het alleen moet doen of noem maar op...
geen babyshower/kraamvisite... zijn geen wereld problemen en ik probeer positief te blijven. maar merk dat ik het erg lastig vind.
blij als ik straks mn lijf weer een beetje terug heb iig...
vorige week ging het nog wel redelijk en had ik me ingesteld op eerst eens een weekje aanmodderen zonder al te veel gedoe.
zoon is 5 jaar, zit normaal in groep 1 en is nu dus 24/7 thuis.
hebben werkjes van school gekregen die we nu standaard na het ontbijt doen, daarna vaak wat knutselen en smiddags lekker vrij spel.
hij vermaakt zich wel, is veel in de tuin aan het spelen, maar ook binnen vermaakt ie zich goed.
zelf ben ik 34 weken zwanger, heb al vanaf week 17 zware bekken instabiliteit, en kampte met een beginnende depressie.
de laatste 2/3 weken had ik eindelijk het gevoel dat het wat beter ging, bracht zoon naar school of de fiets, dat was mn hele dag besteding, wat huishouden eten enz. smiddags even een uurtje liggen/slapen. en 2keer er week therapie.
nu mis ik dus het enige praatje op school, kan smiddags niet even mnn ogen dicht doen, niet naar therapie. man moet wel gewoon werken dus de rest komt ook op mij terecht, en dat terwijl ik zo ontzettend veel pijn heb.
zie erg op tegen de bevalling, dat 1 van ons verkouden/ziek is, ik het alleen moet doen of noem maar op...
geen babyshower/kraamvisite... zijn geen wereld problemen en ik probeer positief te blijven. maar merk dat ik het erg lastig vind.
blij als ik straks mn lijf weer een beetje terug heb iig...
dinsdag 24 maart 2020 21:04
Ik merk dat ik vandaag weer wat somberder ben, na de maatregelen die gister zijn besproken. Het idee dat dit nog minstens 2 maanden gaat duren maakt me wel nerveus. Ik merk dat ik maar weinig plezier kan hebben in dingen, niks om naar uit te kijken. Heel sterk het gevoel dat ik ook nergens naar mág uitkijken, want stel dat er nog strengere regels komen, dan is het weer een teleurstelling.
Het doet me ook verdriet om te zien dat mijn zoon nu eigenlijk gewoon zit te vereenzamen. Hij ziet momenteel geen andere kinderen; bij ons in de straat wonen geen kinderen van zijn leeftijd en zijn vriendjes van school ziet hij momenteel niet. Het is nog maar de vraag hoe het verder gaat qua school, wanneer hij weer sociale contacten gaat krijgen.
Mijn ouders maak ik me ook veel zorgen over en ben ik ook verdrietig om, mijn vader is ziek (geen corona) en het is maar de vraag hoe lang de behandeling die hij nu krijgt blijft werken. En dan mag ik nu niet eens bij ze op de koffie voor zijn verjaardag (want risicogroep!) en dat doet me zo onwijs veel verdriet, gewoon je ouders niet mogen knuffelen enz. Terwijl je al niet weet hoeveel tijd je nog met ze hebt.
Sorry, moest het even van me afscrhijven
Het doet me ook verdriet om te zien dat mijn zoon nu eigenlijk gewoon zit te vereenzamen. Hij ziet momenteel geen andere kinderen; bij ons in de straat wonen geen kinderen van zijn leeftijd en zijn vriendjes van school ziet hij momenteel niet. Het is nog maar de vraag hoe het verder gaat qua school, wanneer hij weer sociale contacten gaat krijgen.
Mijn ouders maak ik me ook veel zorgen over en ben ik ook verdrietig om, mijn vader is ziek (geen corona) en het is maar de vraag hoe lang de behandeling die hij nu krijgt blijft werken. En dan mag ik nu niet eens bij ze op de koffie voor zijn verjaardag (want risicogroep!) en dat doet me zo onwijs veel verdriet, gewoon je ouders niet mogen knuffelen enz. Terwijl je al niet weet hoeveel tijd je nog met ze hebt.
Sorry, moest het even van me afscrhijven
