Zorgen om terugtrekken puber in Corona-tijd

Mijn dochter van 16 is altijd een beetje ons zorgenkindje geweest. Ze heeft een sociale angststoornis, waardoor alles wat met menselijk contact te maken heeft voor haar niet vanzelfsprekend is. Ook heeft ze een wat lager dan gemiddeld iq. Door beide dingen was ze op de basisschool een buitenbeentje.
Sinds tweeënhalf jaar zit ze op een praktijkschool en daar is ze sociaal gezien opgebloeid; ze vindt het fijn om naar school te gaan, durft wat te zeggen in de klas en heeft een ‘hartsvriendin’. Ze werd eindelijk een blije (soms wat nukkige ) puber.

Toen kwam voor de tweede keer de lockdown en hetzelfde gebeurde als de eerste keer, maar dan erger: ze trekt zich helemaal terug. Van half 9 tot 11 heeft ze online onderwijs, verder zit ze alleen op haar kamer met haar Lego expert en haar muziek. Ze laat de hond uit of maakt het konijnenhok schoon als ik dat vraag, gaat mee met de hond naar het bos soms. Maar verder doet ze helemaal niks en heeft ze helemaal geen contact met niemand meer.

Ik moet haar aansporen om haar vriendin te bellen of appen. Met de online bijeenkomsten van de scouting waar ze een half jaar op zat en ze heel leuk vond, wil ze eigenlijk niet meedoen. Ze wil niks meer, ze sluit zich steeds en steeds meer af. Hoe langer dit duurt, hoe erger dit wordt. Alle vooruitgang is teniet gedaan.
Ze heeft ook bijna niks meer. Wij hebben nog ons werk, haar oudere (23 en 21) broer en zus hebben een relatie en stage/werk en spreken af en toe nog met vrienden af, maar zij heeft echt helemaal niks behalve school van half 9 tot 11.

En ik word er zo verdrietig en wanhopig van. Ik weet niet hoe ik haar kan helpen.
Iemand die dit herkent?

Lady*Voldemort schreef: ↑

10-01-2021 19:45

Sowieso regelmatig even iets met haar gaan doen. Ik ga bijna elke dag even met zoon aan de wandel, en dan hebben we de leukste gesprekken onderweg. En man gaat regelmatig een paar uur met hem gamen. Zoon komt dan gezellig beneden zitten en ze overleggen samen over de te volgen strategie en ze plagen elkaar als er eentje ineens doodgaat en dat is toch heel anders dan wanneer het joch in zijn eentje boven zit.

Wandelen doen we elke dag, na het eten, met de hond zo’n drie kwartier. (Vindt ze niet leuk, maar moet van mij omdat we toch al teveel binnen zitten nu). Kletsen doet ze sowieso niet veel, ze is (in tegenstelling tot mijn oudere dochter) niet zo spraakzaam.
Ik stel elke dag voor iets samen te doen wat ze leuk vindt (puzzelen, spelletje, just Dance), in het begin van de lockdown wilde ze dit wel maar nu sluit ze zichzelf steeds meer af en heeft nergens zin meer in.

Ik ga toch morgen maar eens even contact opnemen met school, eens kijken wat zij kunnen betekenen voor haar. Hoop dat ze, met de verlenging van de lockdown, wel weer opengaan, iig voor de praktijkvakken...

Fijn dat er zoveel herkenning is, er zullen ook vast veel meer kwetsbare kinderen en pubers zijn die met dit soort problemen zitten nu...