Digi
alle pijlers
Ergerlijke facebookberichten deel 5
vrijdag 5 mei 2017 om 00:01
vrijdag 5 mei 2017 om 00:42
quote:Delhi23 schreef op 04 mei 2017 @ 18:24:
Wat ik heel ergerlijk vind aan Facebook zijn de filmpjes met de volgende soort titels:
De moeder maakt een foto als haar man met hun 1-jarige onder de douche staat. Wat er achter deze foto schuilt, beroert het hele internet.
Stewardess zegt mama dat ze van het vliegtuig moet. Als ze beseft waarom … VERBLUFFEND.
Salma Hayek pakt een hongerige baby in Afrika op, mensen zijn geschokt door wat ze dan doet… ONGELOOFLIJK!
De vader hoort zijn zoon zeggen dat hij homo is. Dan schrijft hij een briefje dat alle ouders moeten lezen..
Etc.
En vooral ook nog de zielige berichtjes van afgebrande baby's en daarbij de tekst: "Typ Amen, als je verder scrollt heb je geen hart."
En al die kuddedieren van mensen typen:
Amen.
Amen.
Amen.
Amen.
Zielig is social media, ik ga denk mijn account opdoeken.
Wie is het eens met mijn post?Amen
Wat ik heel ergerlijk vind aan Facebook zijn de filmpjes met de volgende soort titels:
De moeder maakt een foto als haar man met hun 1-jarige onder de douche staat. Wat er achter deze foto schuilt, beroert het hele internet.
Stewardess zegt mama dat ze van het vliegtuig moet. Als ze beseft waarom … VERBLUFFEND.
Salma Hayek pakt een hongerige baby in Afrika op, mensen zijn geschokt door wat ze dan doet… ONGELOOFLIJK!
De vader hoort zijn zoon zeggen dat hij homo is. Dan schrijft hij een briefje dat alle ouders moeten lezen..
Etc.
En vooral ook nog de zielige berichtjes van afgebrande baby's en daarbij de tekst: "Typ Amen, als je verder scrollt heb je geen hart."
En al die kuddedieren van mensen typen:
Amen.
Amen.
Amen.
Amen.
Zielig is social media, ik ga denk mijn account opdoeken.
Wie is het eens met mijn post?Amen
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 7 mei 2017 om 10:54
AAARGH: weer zo'n jankverhaal wat totaal de plank mis slaat. Inclusief foto van een sip jongetjeshoofd - de 2017 equivalent van het huilende zigeunerjongetje. (Het zal je kind's foto maar zijn, die voor dit gekweel misbruikt wordt...)
Het meest stuitend is dan weer dat de 'slachtoffers van Jeugdzorg' dit op de één of andere manier weten uit te leggen als bevestiging van het groot onrecht wat hen wordt aangedaan.
Blegh.
Komtie:
"Niemand luistert naar deze 7-jarige. Daarom komt het tot een drama. Zijn laatste woorden brengen me aan het huilen ;( aub lees en deel geen kind mag dit meemaken) dit heeft meer waarde dan alles wat er gepost word ????????
Mijn naam is Ivan. Ik ben 7 jaar oud. Ik hou van mijn mama en papa, maar om eerlijk te zijn ben ik ook een beetje bang van hen. Ze slaan me maar ik begrijp gewoon niet wat ik dan verkeerd doe.
Vandaag ben ik naar school geweest. Ik heb ijverig geleerd, de lerares mag me en ik hou van mijn klasje … Maar ik heb geen vriendjes, weet je? Tijdens de pauze blijf ik gewoon in de klas zitten en teken een beetje. Niemand wil met mij bevriend zijn. Ik heb geprobeerd vriendjes te maken, maar dan stuurden ze me weg en riepen:
“Nee! Jij bent een miskleun!”
Ze lachen me uit omdat ik elke dag hetzelfde draag. Die versleten jeans, een felrood shirt en mijn afgedragen schoenen.
Na school trok ik door de koude wind en de sneeuw naar huis, toen er plotseling iemand achter me opdook en me tegen de grond gooide:
“Trol! Niemand mag je. Idioot!”
De kinderen trapten me in mijn rug en mijn ribben, en dan hielden ze er gewoon mee op. Ik huilde. Niet omdat ik pijn of het koud had, maar gewoon omdat ik geen enkele vriend had, terwijl ik wel van de mensen hou.
Toen ik thuis kwam, kreeg mijn moeder een woedeaanval en trok me bij de haren: “Waar ben je geweest? Waarom ben je zo nat? Kleine idioot! Je krijgt vanavond niets te eten! Naar je kamer, nu meteen!”
Zonder een woord te zeggen deed ik wat me was opgedragen, en ging stilletjes naar mijn kamer. Ik kroop in mijn bed – nat en hongerig.
Mijn schoolresultaten werden slechter en slechter. Voor elk slecht punt sloeg mijn papa me verrot, en na een harde klap op mijn hand kon ik mijn wijsvinger niet meer bewegen. Daarom lachten ze me op school nog meer uit.
Zo ging de tijd verder en op een dag deed mijn hart erg veel pijn. Mama en papa interesseerde het niet, en toen ik ’s avonds in bed lag, wenste ik iets. Weet je wat? Dat mijn hart niet meer pijn zou doen, omdat ik papa en mama niet meer wil ergeren. Ik hou echt zoveel van hen. Echt waar.
De volgende dag moesten we een tekening maken in de klas. Het moest heten: “Mijn grootste wens.” De anderen tekenden auto’s, raketten en poppen, alleen ik niet. Niet omdat ik dat niet wil, maar ik wilde gewoon een lieve mama en papa. Dus tekende ik een familie. Een mama, een papa en hun zoon, terwijl ze vrolijk een spelletje speelden. Toen ik aan het tekenen was, huilde ik zachtjes, gewoon omdat ik dat ze graag wilde. Toen ik dan mijn tekening aan de rest van de klas liet zien, lachten ze me weer uit. Ik stond recht en zei:
“Mijn grootste wens is een familie.”
Ik hield mijn tekening de lucht in en ze lachten nog harder. Een jongen genaamd Sergej zei:
“En dat is je grootste wens?” Hij begon te lachen.
Ik wist niet wat ik moest antwoorden, en dan begon ik te huilen en zei:
“Lach me alsjeblieft niet uit … dit is MIJN grootste wens! Jullie kunnen me slagen en haten, maar ik vraag je om me hier alsjeblieft niet mee uit te lachen. Ik zou ook graag een mama hebben zoals die van jou, die je kust en omhelst. Elke dag zie ik hoe jullie ouders je van school afhalen en hoe gelukkig jullie zijn. En om mij geeft niemand. Ik weet dat ik een kreupele vinger heb en zwak ben. Maar daar kan ik niets aan doen. Lach me alsjeblieft niet verder uit.”
De lerares probeerde haar tranen te bedwingen, en enkele kinderen leken het zelfs begrepen te hebben.
Op een dag had ik een 4 voor Nederlands op mijn rapport. Ik durfde niet naar huis te gaan want ik wist dat ze razend zou zijn. En inderdaad. Thuisgekomen greep mijn moeder me vast en smeet me tegen de grond. Ik bezeerde mijn been aan een stoel, en vervolgens sloeg ze tweemaal tegen mijn hoofd. Ik lag op de grond en kon niet meer rechtstaan. Mijn been en mijn hand deden ontzettend veel pijn. Mama was ondertussen weggegaan en liet me eenvoudigweg op de grond liggen.
Toen ze terugkwam zei ze:
“Sta op en maak dat je weg bent! Als je vader thuiskomt zal hij je onder handen nemen!”
Ik zei:
“Mama, papa hoeft dit niet te weten …” En dan stond mijn papa gelijk in de deur.
Toen hij over mijn rapport hoorde, greep ook hij me vast en begon in mijn gezicht te slaan. Ik viel op de grond en daarna kan ik me niets meer herinneren. Toen ik in het ziekenhuis wakker werd, keek ik naar mijn hand en kon geen enkele vinger meer bewegen. Ik keek uit het raam en begon te huilen.
Ik zag hoe ouders met hun kinderen speelden. Een moeder die haar zoon omarmde en kuste. En wil je weten waarom ik huilde? Omdat ik gewoon niet weet hoe het is om een moeder te hebben die lacht en omdat ik niet weet hoe een kus aanvoelt … en ik weet ook niet wat het is om door mama en papa geknuffeld te worden. Het enige wat ze doen is me slaan, en toch hou ik van hen.
Op een dag morste ik per ongeluk een beetje thee en kreeg ik weer een pak slaag. Plotseling begon mijn hart heftig te kloppen en riep ik: “Mama, mama, mijn hart …”, maar ze negeerden me.
Toen lag ik weer in het ziekenhuis. Mijn ouders kwamen me niet bezoeken. De dokters troostten me door te zeggen dat ze wel zouden komen, maar dat deden ze niet. Ik wachtte en wachtte maar ze kwamen niet. Ik hou zoveel van hen!
Twee dagen later bezweek Ivan aan zijn verwondingen. In zijn hand had hij een brief vast die hij niet kon afmaken. Er stond geschreven:
“Lieve mama en papa, het spijt me zo zeer dat ik zo gemeen, dom en ongeschikt ben. Het spijt me dat jullie niet van me konden houden. Het spijt me zo. Ik wil jullie niet ergeren. Het enige wat ik wil is een knuffel, een kus of een ‘Ik zie je graag.’ Papa, ik wil gewoon met je spelen, een wandeling maken of samen zingen.
Ik weet het. Ik ben een schande.
Ik zal nooit …”
Dan hield het hartje van de kleine Ivan op met slaan.
Dit soort verhalen speelt zich elke minuut en seconde af, misschien wel bij jou in de buurt. Een kleine kus, omhelzing, glimlach of knuffeltje – dat is wat kinderen nodig hebben, maar door het alledaagse, stresserende leven algauw vergeten worden. DEEL dit hartverscheurende verhaal met iedereen die je kent!
Heb zelf een zoontje van 7 die ik niet eens liefde kan geven omdat ik hem niet mag zien !
IK STA HIER VOOR EN IK HOOP JIJ OOK.! DIT MOET STOPPEN Jimmy Dahoe"
Het meest stuitend is dan weer dat de 'slachtoffers van Jeugdzorg' dit op de één of andere manier weten uit te leggen als bevestiging van het groot onrecht wat hen wordt aangedaan.
Blegh.
Komtie:
"Niemand luistert naar deze 7-jarige. Daarom komt het tot een drama. Zijn laatste woorden brengen me aan het huilen ;( aub lees en deel geen kind mag dit meemaken) dit heeft meer waarde dan alles wat er gepost word ????????
Mijn naam is Ivan. Ik ben 7 jaar oud. Ik hou van mijn mama en papa, maar om eerlijk te zijn ben ik ook een beetje bang van hen. Ze slaan me maar ik begrijp gewoon niet wat ik dan verkeerd doe.
Vandaag ben ik naar school geweest. Ik heb ijverig geleerd, de lerares mag me en ik hou van mijn klasje … Maar ik heb geen vriendjes, weet je? Tijdens de pauze blijf ik gewoon in de klas zitten en teken een beetje. Niemand wil met mij bevriend zijn. Ik heb geprobeerd vriendjes te maken, maar dan stuurden ze me weg en riepen:
“Nee! Jij bent een miskleun!”
Ze lachen me uit omdat ik elke dag hetzelfde draag. Die versleten jeans, een felrood shirt en mijn afgedragen schoenen.
Na school trok ik door de koude wind en de sneeuw naar huis, toen er plotseling iemand achter me opdook en me tegen de grond gooide:
“Trol! Niemand mag je. Idioot!”
De kinderen trapten me in mijn rug en mijn ribben, en dan hielden ze er gewoon mee op. Ik huilde. Niet omdat ik pijn of het koud had, maar gewoon omdat ik geen enkele vriend had, terwijl ik wel van de mensen hou.
Toen ik thuis kwam, kreeg mijn moeder een woedeaanval en trok me bij de haren: “Waar ben je geweest? Waarom ben je zo nat? Kleine idioot! Je krijgt vanavond niets te eten! Naar je kamer, nu meteen!”
Zonder een woord te zeggen deed ik wat me was opgedragen, en ging stilletjes naar mijn kamer. Ik kroop in mijn bed – nat en hongerig.
Mijn schoolresultaten werden slechter en slechter. Voor elk slecht punt sloeg mijn papa me verrot, en na een harde klap op mijn hand kon ik mijn wijsvinger niet meer bewegen. Daarom lachten ze me op school nog meer uit.
Zo ging de tijd verder en op een dag deed mijn hart erg veel pijn. Mama en papa interesseerde het niet, en toen ik ’s avonds in bed lag, wenste ik iets. Weet je wat? Dat mijn hart niet meer pijn zou doen, omdat ik papa en mama niet meer wil ergeren. Ik hou echt zoveel van hen. Echt waar.
De volgende dag moesten we een tekening maken in de klas. Het moest heten: “Mijn grootste wens.” De anderen tekenden auto’s, raketten en poppen, alleen ik niet. Niet omdat ik dat niet wil, maar ik wilde gewoon een lieve mama en papa. Dus tekende ik een familie. Een mama, een papa en hun zoon, terwijl ze vrolijk een spelletje speelden. Toen ik aan het tekenen was, huilde ik zachtjes, gewoon omdat ik dat ze graag wilde. Toen ik dan mijn tekening aan de rest van de klas liet zien, lachten ze me weer uit. Ik stond recht en zei:
“Mijn grootste wens is een familie.”
Ik hield mijn tekening de lucht in en ze lachten nog harder. Een jongen genaamd Sergej zei:
“En dat is je grootste wens?” Hij begon te lachen.
Ik wist niet wat ik moest antwoorden, en dan begon ik te huilen en zei:
“Lach me alsjeblieft niet uit … dit is MIJN grootste wens! Jullie kunnen me slagen en haten, maar ik vraag je om me hier alsjeblieft niet mee uit te lachen. Ik zou ook graag een mama hebben zoals die van jou, die je kust en omhelst. Elke dag zie ik hoe jullie ouders je van school afhalen en hoe gelukkig jullie zijn. En om mij geeft niemand. Ik weet dat ik een kreupele vinger heb en zwak ben. Maar daar kan ik niets aan doen. Lach me alsjeblieft niet verder uit.”
De lerares probeerde haar tranen te bedwingen, en enkele kinderen leken het zelfs begrepen te hebben.
Op een dag had ik een 4 voor Nederlands op mijn rapport. Ik durfde niet naar huis te gaan want ik wist dat ze razend zou zijn. En inderdaad. Thuisgekomen greep mijn moeder me vast en smeet me tegen de grond. Ik bezeerde mijn been aan een stoel, en vervolgens sloeg ze tweemaal tegen mijn hoofd. Ik lag op de grond en kon niet meer rechtstaan. Mijn been en mijn hand deden ontzettend veel pijn. Mama was ondertussen weggegaan en liet me eenvoudigweg op de grond liggen.
Toen ze terugkwam zei ze:
“Sta op en maak dat je weg bent! Als je vader thuiskomt zal hij je onder handen nemen!”
Ik zei:
“Mama, papa hoeft dit niet te weten …” En dan stond mijn papa gelijk in de deur.
Toen hij over mijn rapport hoorde, greep ook hij me vast en begon in mijn gezicht te slaan. Ik viel op de grond en daarna kan ik me niets meer herinneren. Toen ik in het ziekenhuis wakker werd, keek ik naar mijn hand en kon geen enkele vinger meer bewegen. Ik keek uit het raam en begon te huilen.
Ik zag hoe ouders met hun kinderen speelden. Een moeder die haar zoon omarmde en kuste. En wil je weten waarom ik huilde? Omdat ik gewoon niet weet hoe het is om een moeder te hebben die lacht en omdat ik niet weet hoe een kus aanvoelt … en ik weet ook niet wat het is om door mama en papa geknuffeld te worden. Het enige wat ze doen is me slaan, en toch hou ik van hen.
Op een dag morste ik per ongeluk een beetje thee en kreeg ik weer een pak slaag. Plotseling begon mijn hart heftig te kloppen en riep ik: “Mama, mama, mijn hart …”, maar ze negeerden me.
Toen lag ik weer in het ziekenhuis. Mijn ouders kwamen me niet bezoeken. De dokters troostten me door te zeggen dat ze wel zouden komen, maar dat deden ze niet. Ik wachtte en wachtte maar ze kwamen niet. Ik hou zoveel van hen!
Twee dagen later bezweek Ivan aan zijn verwondingen. In zijn hand had hij een brief vast die hij niet kon afmaken. Er stond geschreven:
“Lieve mama en papa, het spijt me zo zeer dat ik zo gemeen, dom en ongeschikt ben. Het spijt me dat jullie niet van me konden houden. Het spijt me zo. Ik wil jullie niet ergeren. Het enige wat ik wil is een knuffel, een kus of een ‘Ik zie je graag.’ Papa, ik wil gewoon met je spelen, een wandeling maken of samen zingen.
Ik weet het. Ik ben een schande.
Ik zal nooit …”
Dan hield het hartje van de kleine Ivan op met slaan.
Dit soort verhalen speelt zich elke minuut en seconde af, misschien wel bij jou in de buurt. Een kleine kus, omhelzing, glimlach of knuffeltje – dat is wat kinderen nodig hebben, maar door het alledaagse, stresserende leven algauw vergeten worden. DEEL dit hartverscheurende verhaal met iedereen die je kent!
Heb zelf een zoontje van 7 die ik niet eens liefde kan geven omdat ik hem niet mag zien !
IK STA HIER VOOR EN IK HOOP JIJ OOK.! DIT MOET STOPPEN Jimmy Dahoe"
[Hier had uw advertentie kunnen staan]
zondag 7 mei 2017 om 16:14
quote:nlies schreef op 06 mei 2017 @ 12:25:
Benieuwd wanneer de berichten opduiken dat er helemaal niet aan de mensen gedacht wordt die hun moeder hebben verloren en die nu al die moederdagreclames maar onder ogen moeten zien.Wacht maar tot het moederdag is. De zielige berichten over moeders in de hemel en gedachten aan mensen die geen moeder meer hebben zullen je om de oren vliegen. Ik heb zelf ook geen moeder meer en voel ook mee met diegenen die geen moeder hebben. Maar van mij zul je geen bericht vinden op Facebook hierover.
Benieuwd wanneer de berichten opduiken dat er helemaal niet aan de mensen gedacht wordt die hun moeder hebben verloren en die nu al die moederdagreclames maar onder ogen moeten zien.Wacht maar tot het moederdag is. De zielige berichten over moeders in de hemel en gedachten aan mensen die geen moeder meer hebben zullen je om de oren vliegen. Ik heb zelf ook geen moeder meer en voel ook mee met diegenen die geen moeder hebben. Maar van mij zul je geen bericht vinden op Facebook hierover.
zondag 7 mei 2017 om 20:36
Katatoniaa.. waarom dan dat verhaal hier helemaal plaatsen? Ikwil 'm op facebook niet lezen, hier ook niet (heb ik trouwens ook niet gedaan, maar het idee he. )
Zo zag ik gisteren een filmpje met daarin de strekking van de tekst:
Vrouw van 30 krijgt van vriendinnen steeds te horen of ze nog geen kinderen wil, want ja.. de klok begint te tikken. Thuis huilt ze, want ze wil heel graag kinderen en al verschillende miskramen gehad
Een moeder van 4 krijgt te horen dat ze het zo zwaar heeft met 4 kinderen en huilt thuis, omdat ze niet durft te vertellen dat ze zwanger is van de 5e en allemaal waren ze erg gewenst.
Een moeder van 40 jaar met 1 kind krijgt van vrienden steeds de vraag of er nog een tweede komt, maar nee.. weer drama, weer thuis huilen.
En ik denk alleen maar "Misschien moeten vrouwen eens leren eerlijk tegen hun vrienden te zeggen waar het op staat". Ondertussen is de moraal van het verhaal dat je niet moet oordelen. Dat doe ik ook nooit. Ik vraag wel eens of iemand nog denkt over een tweede kind. Of iemand überhaupt kinderen wil. Als zoiemand dat wel wil maar niet kan, en het is een vriendin, vertél het me dan. Dan weet ik dat, kan ik er rekening mee houden. Maar ga niet thuis zitten janken om mijn geïnteresseerde vraag, zonder oordelen.
Sorry als ik hier iemand net pijn doe met mijn opmerking, trouwens. Ik snap dat in alle gevallen bepaalde opmerkingen als pijnlijk ervaren kunnen worden, maar de toon van het filmpje was voor mij echt "stop met huilen, wees eens eerlijk naar je vrienden toe".
Zo zag ik gisteren een filmpje met daarin de strekking van de tekst:
Vrouw van 30 krijgt van vriendinnen steeds te horen of ze nog geen kinderen wil, want ja.. de klok begint te tikken. Thuis huilt ze, want ze wil heel graag kinderen en al verschillende miskramen gehad
Een moeder van 4 krijgt te horen dat ze het zo zwaar heeft met 4 kinderen en huilt thuis, omdat ze niet durft te vertellen dat ze zwanger is van de 5e en allemaal waren ze erg gewenst.
Een moeder van 40 jaar met 1 kind krijgt van vrienden steeds de vraag of er nog een tweede komt, maar nee.. weer drama, weer thuis huilen.
En ik denk alleen maar "Misschien moeten vrouwen eens leren eerlijk tegen hun vrienden te zeggen waar het op staat". Ondertussen is de moraal van het verhaal dat je niet moet oordelen. Dat doe ik ook nooit. Ik vraag wel eens of iemand nog denkt over een tweede kind. Of iemand überhaupt kinderen wil. Als zoiemand dat wel wil maar niet kan, en het is een vriendin, vertél het me dan. Dan weet ik dat, kan ik er rekening mee houden. Maar ga niet thuis zitten janken om mijn geïnteresseerde vraag, zonder oordelen.
Sorry als ik hier iemand net pijn doe met mijn opmerking, trouwens. Ik snap dat in alle gevallen bepaalde opmerkingen als pijnlijk ervaren kunnen worden, maar de toon van het filmpje was voor mij echt "stop met huilen, wees eens eerlijk naar je vrienden toe".
Later is nu
zondag 7 mei 2017 om 22:20
Hier is het weer zondag en dan checkt steevast de halve stad in bij de plaatselijke vreetschuur all you can eat. Dus nu zie ik mensen reageren op elkaars foto, van zo jij ook hier, waar zitten jullie terwijl ze gezellig de bacteriebom sushi naar binnen werken. Echt, waarom zet je op fb dat je bij zo'n tent zit. In het kader van toon jouw perfecte leven zou ik dat vooral laten.
maandag 8 mei 2017 om 07:24
quote:made@kate schreef op 07 mei 2017 @ 22:20:
Hier is het weer zondag en dan checkt steevast de halve stad in bij de plaatselijke vreetschuur all you can eat. Dus nu zie ik mensen reageren op elkaars foto, van zo jij ook hier, waar zitten jullie terwijl ze gezellig de bacteriebom sushi naar binnen werken. Echt, waarom zet je op fb dat je bij zo'n tent zit. In het kader van toon jouw perfecte leven zou ik dat vooral laten.Haha, ja. Altijd als ik zo'n bericht voorbij zie komen, denk ik: 'Jij liever dan ik!'
Hier is het weer zondag en dan checkt steevast de halve stad in bij de plaatselijke vreetschuur all you can eat. Dus nu zie ik mensen reageren op elkaars foto, van zo jij ook hier, waar zitten jullie terwijl ze gezellig de bacteriebom sushi naar binnen werken. Echt, waarom zet je op fb dat je bij zo'n tent zit. In het kader van toon jouw perfecte leven zou ik dat vooral laten.Haha, ja. Altijd als ik zo'n bericht voorbij zie komen, denk ik: 'Jij liever dan ik!'
maandag 8 mei 2017 om 10:23
quote:Dreamer schreef op 08 mei 2017 @ 09:35:
Ik vind dat soort gelegenheden vaak gezellig en lekker. Zet het dan weer niet op facebook, maar zou niet een 'jij liever dan ik' reactie hebben. Wat jammer.Hoezo jammer, ik zeg dat toch niet tegen die mensen? Ik denk het alleen. Daar merkt niemand iets van.
Ik vind dat soort gelegenheden vaak gezellig en lekker. Zet het dan weer niet op facebook, maar zou niet een 'jij liever dan ik' reactie hebben. Wat jammer.Hoezo jammer, ik zeg dat toch niet tegen die mensen? Ik denk het alleen. Daar merkt niemand iets van.
maandag 8 mei 2017 om 11:58
@Dreamer: mensen moeten eerlijk zijn tegen hun vrienden, maar vrienden moeten ook eens ophouden met constant vissen wie wanneer zwanger is of moet worden. Ik was vijftien weken zwanger van de eerste toen we voor het eerst de vraag kregen wanneer (niet 'of') we een tweede wilden. En voor het zo ver was werd er elke week gevraagd of ik zwanger was. Inderdaad, pijnlijk want het wilde toen allemaal nog niet zo lukken. Of mijn schoonzusje, die constant met brie/filet Americain/wijn aan kwam zetten om even te 'polsen' en een bekentenis af te dwingen.
Überhaupt de vraag of je zwanger bent is not done. Als ik dat wil vertellen vertel ik het uit mezelf wel.
Sorry, ik moest het even kwijt.
Überhaupt de vraag of je zwanger bent is not done. Als ik dat wil vertellen vertel ik het uit mezelf wel.
Sorry, ik moest het even kwijt.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
maandag 8 mei 2017 om 11:59
quote:Dreamer schreef op 08 mei 2017 @ 09:35:
Ik vind dat soort gelegenheden vaak gezellig en lekker. Zet het dan weer niet op facebook, maar zou niet een 'jij liever dan ik' reactie hebben. Wat jammer.Ik vind het ook wel wat hebben. Soms wil ik een vijfgangendiner dat mooi uitgeserveerd wordt en soms wil ik gewoon vreten op een plek waar niemand er van op kijkt als mijn zoontje van veertien maanden met eten loopt te brassen of het op een gillen zet.
Ik vind dat soort gelegenheden vaak gezellig en lekker. Zet het dan weer niet op facebook, maar zou niet een 'jij liever dan ik' reactie hebben. Wat jammer.Ik vind het ook wel wat hebben. Soms wil ik een vijfgangendiner dat mooi uitgeserveerd wordt en soms wil ik gewoon vreten op een plek waar niemand er van op kijkt als mijn zoontje van veertien maanden met eten loopt te brassen of het op een gillen zet.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
maandag 8 mei 2017 om 11:59
quote:Dreamer schreef op 07 mei 2017 @ 20:36:
Katatoniaa.. waarom dan dat verhaal hier helemaal plaatsen? Ikwil 'm op facebook niet lezen, hier ook niet (heb ik trouwens ook niet gedaan, maar het idee he. )
Zo zag ik gisteren een filmpje met daarin de strekking van de tekst:
Vrouw van 30 krijgt van vriendinnen steeds te horen of ze nog geen kinderen wil, want ja.. de klok begint te tikken. Thuis huilt ze, want ze wil heel graag kinderen en al verschillende miskramen gehad
Een moeder van 4 krijgt te horen dat ze het zo zwaar heeft met 4 kinderen en huilt thuis, omdat ze niet durft te vertellen dat ze zwanger is van de 5e en allemaal waren ze erg gewenst.
Een moeder van 40 jaar met 1 kind krijgt van vrienden steeds de vraag of er nog een tweede komt, maar nee.. weer drama, weer thuis huilen.
En ik denk alleen maar "Misschien moeten vrouwen eens leren eerlijk tegen hun vrienden te zeggen waar het op staat". Ondertussen is de moraal van het verhaal dat je niet moet oordelen. Dat doe ik ook nooit. Ik vraag wel eens of iemand nog denkt over een tweede kind. Of iemand überhaupt kinderen wil. Als zoiemand dat wel wil maar niet kan, en het is een vriendin, vertél het me dan. Dan weet ik dat, kan ik er rekening mee houden. Maar ga niet thuis zitten janken om mijn geïnteresseerde vraag, zonder oordelen.
Sorry als ik hier iemand net pijn doe met mijn opmerking, trouwens. Ik snap dat in alle gevallen bepaalde opmerkingen als pijnlijk ervaren kunnen worden, maar de toon van het filmpje was voor mij echt "stop met huilen, wees eens eerlijk naar je vrienden toe".
eens. Ik bedoel je kan er anders ook wel bijzetten: 'Vrouw is pril zwanger en wil dit graag delen met vriendinnen, maar die reageren allemaal zo onverschillig en ongeïnteresseerd. Thuis moet ze huilen '
Tjonge jonge, als ik een vriendin heb met 4 kinderen zal ik ook wel eens vragen/opmerken dat het vast wel eens zwaar is. Dat is toch niet meteen oordelen of suggereren dat het allemaal ongelukjes waren?
En aan een vriendin van 30 vragen of ze wel/niet kinderen wil is toch gewoon belangstelling? Ze kan onder vriendinnen inderdaad ook gewoon vertellen dat zwnager worden moeizaam gaat. Krijg je nog steun en troost ook en hoef je niet thuis alleen te janken.
Katatoniaa.. waarom dan dat verhaal hier helemaal plaatsen? Ikwil 'm op facebook niet lezen, hier ook niet (heb ik trouwens ook niet gedaan, maar het idee he. )
Zo zag ik gisteren een filmpje met daarin de strekking van de tekst:
Vrouw van 30 krijgt van vriendinnen steeds te horen of ze nog geen kinderen wil, want ja.. de klok begint te tikken. Thuis huilt ze, want ze wil heel graag kinderen en al verschillende miskramen gehad
Een moeder van 4 krijgt te horen dat ze het zo zwaar heeft met 4 kinderen en huilt thuis, omdat ze niet durft te vertellen dat ze zwanger is van de 5e en allemaal waren ze erg gewenst.
Een moeder van 40 jaar met 1 kind krijgt van vrienden steeds de vraag of er nog een tweede komt, maar nee.. weer drama, weer thuis huilen.
En ik denk alleen maar "Misschien moeten vrouwen eens leren eerlijk tegen hun vrienden te zeggen waar het op staat". Ondertussen is de moraal van het verhaal dat je niet moet oordelen. Dat doe ik ook nooit. Ik vraag wel eens of iemand nog denkt over een tweede kind. Of iemand überhaupt kinderen wil. Als zoiemand dat wel wil maar niet kan, en het is een vriendin, vertél het me dan. Dan weet ik dat, kan ik er rekening mee houden. Maar ga niet thuis zitten janken om mijn geïnteresseerde vraag, zonder oordelen.
Sorry als ik hier iemand net pijn doe met mijn opmerking, trouwens. Ik snap dat in alle gevallen bepaalde opmerkingen als pijnlijk ervaren kunnen worden, maar de toon van het filmpje was voor mij echt "stop met huilen, wees eens eerlijk naar je vrienden toe".
eens. Ik bedoel je kan er anders ook wel bijzetten: 'Vrouw is pril zwanger en wil dit graag delen met vriendinnen, maar die reageren allemaal zo onverschillig en ongeïnteresseerd. Thuis moet ze huilen '
Tjonge jonge, als ik een vriendin heb met 4 kinderen zal ik ook wel eens vragen/opmerken dat het vast wel eens zwaar is. Dat is toch niet meteen oordelen of suggereren dat het allemaal ongelukjes waren?
En aan een vriendin van 30 vragen of ze wel/niet kinderen wil is toch gewoon belangstelling? Ze kan onder vriendinnen inderdaad ook gewoon vertellen dat zwnager worden moeizaam gaat. Krijg je nog steun en troost ook en hoef je niet thuis alleen te janken.
maandag 8 mei 2017 om 21:01
Wat ik niet snap is dat mensen foto's en filmpjes van hun vakantie posten terwijl ze nog op reis zijn. Of aankondigen dat ze morgen lekker met het hele gezinnetje naar X gaan. Vandaag zelfs iemand die het openbaar zet. Kun je net zo goed je voordeur open zetten.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
maandag 8 mei 2017 om 22:28
quote:Maechtje schreef op 08 mei 2017 @ 11:59:
[...]
Ik vind het ook wel wat hebben. Soms wil ik een vijfgangendiner dat mooi uitgeserveerd wordt en soms wil ik gewoon vreten op een plek waar niemand er van op kijkt als mijn zoontje van veertien maanden met eten loopt te brassen of het op een gillen zet.Ik doe ook niet onaardig op fb maar ik denk wel veel als mensen daar inchecken. Ik ga in zo'n geval naar de friet van piet-cafetaria. Lekkerder voer voor een fractie van de prijs. Maar dat zet ik zeker niet op fb .
[...]
Ik vind het ook wel wat hebben. Soms wil ik een vijfgangendiner dat mooi uitgeserveerd wordt en soms wil ik gewoon vreten op een plek waar niemand er van op kijkt als mijn zoontje van veertien maanden met eten loopt te brassen of het op een gillen zet.Ik doe ook niet onaardig op fb maar ik denk wel veel als mensen daar inchecken. Ik ga in zo'n geval naar de friet van piet-cafetaria. Lekkerder voer voor een fractie van de prijs. Maar dat zet ik zeker niet op fb .
dinsdag 9 mei 2017 om 20:06
Ik kwam net een gedeeld bericht tegen waar ik intens verdrietig van kan worden en helemaal niks mee kan, omdat ik vind dat dat soort discussies Facebook niet beter maken. Zoals deze hieronder, staan er vaker alternatieve geneeswijzen voor dodelijke ziekten tussen, met een mogelijke oorzaak. Meestal lijken ze bestaande patiënten zelf de schuld te geven dat ze niet gezond genoeg gegeten en geleefd hebben, dat het komt doordat hun denken verzuurd is. En dat ze ingestraald maanwater hadden moeten drinken of iets soort gelijks. Heel grof en kwetsend voor patiënten en hun familie en vrienden.
Ik snap dat niet-zieke mensen zich mentaal beter voelen doordat ze het idee hebben dat ze het allemaal kunnen voorkomen, maar het doet echt pijn. Ik kom ze te veel tegen in mijn tijdlijn
.
Bericht in kwestie:
OP HERHALING.
VERZUURD ZIJN en de vorming van KANKER!
"Een zure omgeving is een omgeving zonder zuurstof" volgens Dr. Warburg, nobelprijswinnaar voor onderzoek naar het ontstaan van kanker.
Wat verzuring fysiek met je doet: kankercelvorming, de dood in wording.
Wat beïnvloedt de verzuring van het lichaam en het optreden van CA?
Voedsel!
Tot zover de fysieke oorzaak van CA.
Ben jij je bewust dat verzuurd zijn ook een psycho-emotionele component in zich heeft?
Als verzuring fysiek kan optreden door te weinig zuurstof en als je je beseft dat zuurstof onze Zielsenergie is die door ons lichaam stroomt, ons voedt, in leven houdt en verbonden laat zijn met Source, laat het zien hoeveel Leven jij nu eigenlijk door jezelf heen laat stromen.
Anders gezegd: hoe verzuurd ben jij over je leven (geraakt)?
Mijn inziens begint de verzuring van binnenuit: eerst je zielstoestand en uiteindelijk wordt dit zichtbaar in de materie = je lichaam.
Niet andersom!
Waarom: wij zijn spirituele wezens (energie) die een aardse (materie) ervaring beleven op aarde.
Nu was ik me al bewust hiervan, maar wat fijn om het weer even te lezen, ter reminder.
Mijn vraag aan jou...
Wat is er eerder de verzuring van je lichaam of jouw mindset die verzuurd is geraakt in de loop der jaren?
Preventie blijft mijn motto en die begint mijn inziens altijd bij jeZelf.
Ook het nuttigen van de juiste VOEDING (ipv geraffineerd voedsel) én sporten (zuurstof toevoegen) heb jij in de hand.
Hoe mooi is dat!
Again, geen ontkomen aan jeZelf.
Heb het goed vandaag met jeZelf.
De wereld is al verzuurt genoeg!
Ik snap dat niet-zieke mensen zich mentaal beter voelen doordat ze het idee hebben dat ze het allemaal kunnen voorkomen, maar het doet echt pijn. Ik kom ze te veel tegen in mijn tijdlijn
.Bericht in kwestie:
OP HERHALING.
VERZUURD ZIJN en de vorming van KANKER!
"Een zure omgeving is een omgeving zonder zuurstof" volgens Dr. Warburg, nobelprijswinnaar voor onderzoek naar het ontstaan van kanker.
Wat verzuring fysiek met je doet: kankercelvorming, de dood in wording.
Wat beïnvloedt de verzuring van het lichaam en het optreden van CA?
Voedsel!
Tot zover de fysieke oorzaak van CA.
Ben jij je bewust dat verzuurd zijn ook een psycho-emotionele component in zich heeft?
Als verzuring fysiek kan optreden door te weinig zuurstof en als je je beseft dat zuurstof onze Zielsenergie is die door ons lichaam stroomt, ons voedt, in leven houdt en verbonden laat zijn met Source, laat het zien hoeveel Leven jij nu eigenlijk door jezelf heen laat stromen.
Anders gezegd: hoe verzuurd ben jij over je leven (geraakt)?
Mijn inziens begint de verzuring van binnenuit: eerst je zielstoestand en uiteindelijk wordt dit zichtbaar in de materie = je lichaam.
Niet andersom!
Waarom: wij zijn spirituele wezens (energie) die een aardse (materie) ervaring beleven op aarde.
Nu was ik me al bewust hiervan, maar wat fijn om het weer even te lezen, ter reminder.
Mijn vraag aan jou...
Wat is er eerder de verzuring van je lichaam of jouw mindset die verzuurd is geraakt in de loop der jaren?
Preventie blijft mijn motto en die begint mijn inziens altijd bij jeZelf.
Ook het nuttigen van de juiste VOEDING (ipv geraffineerd voedsel) én sporten (zuurstof toevoegen) heb jij in de hand.
Hoe mooi is dat!
Again, geen ontkomen aan jeZelf.
Heb het goed vandaag met jeZelf.
De wereld is al verzuurt genoeg!
dinsdag 9 mei 2017 om 22:31
quote:Starshine-2 schreef op 08 mei 2017 @ 21:48:
Je denk dat inbrekers fb afspeuren en dan mijn naam die niet in het telefoonboek staat moeten matchen aan mijn adres dat ze niet kennen?
Gewoon kijken waar de oprit leeg is, is effectiever.Je lacht er mss mee, maar ik heb een reportage gezien waarin een inbreker effectief op FB zocht naar mensen die op vakantie waren. Hij is naar zo'n huis gereden en zei tegen de reporter naast hem dat, als hij niet mee was geweest, hij had ingebroken. En ik heb ook al waarschuwingen gehoord van politie om daar voorzichtig mee te zijn.
Je denk dat inbrekers fb afspeuren en dan mijn naam die niet in het telefoonboek staat moeten matchen aan mijn adres dat ze niet kennen?
Gewoon kijken waar de oprit leeg is, is effectiever.Je lacht er mss mee, maar ik heb een reportage gezien waarin een inbreker effectief op FB zocht naar mensen die op vakantie waren. Hij is naar zo'n huis gereden en zei tegen de reporter naast hem dat, als hij niet mee was geweest, hij had ingebroken. En ik heb ook al waarschuwingen gehoord van politie om daar voorzichtig mee te zijn.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
woensdag 10 mei 2017 om 11:13
quote:aquake82 schreef op 09 mei 2017 @ 22:31:
[...]
Je lacht er mss mee, maar ik heb een reportage gezien waarin een inbreker effectief op FB zocht naar mensen die op vakantie waren. Hij is naar zo'n huis gereden en zei tegen de reporter naast hem dat, als hij niet mee was geweest, hij had ingebroken. En ik heb ook al waarschuwingen gehoord van politie om daar voorzichtig mee te zijn.Och en ik heb weer gelezen ergens dat ze een klas politie in opleiding in 2 groepen hebben verdeeld: de ene helft moest leegstaande huizen opsporen via internet de ander via de "oude" methode van rondfietsen en kijken. De oude won, omdat inbrekers het toch makkelijker vinden in de buurt te blijven en de vluchtwegen goed te kennen. Dus weten dat er 15 km verderop iemand op vakantie is en zien dat er op de hoek van de straat een huis leeg staat, pakken ze toch liever het huis op de hoek
[...]
Je lacht er mss mee, maar ik heb een reportage gezien waarin een inbreker effectief op FB zocht naar mensen die op vakantie waren. Hij is naar zo'n huis gereden en zei tegen de reporter naast hem dat, als hij niet mee was geweest, hij had ingebroken. En ik heb ook al waarschuwingen gehoord van politie om daar voorzichtig mee te zijn.Och en ik heb weer gelezen ergens dat ze een klas politie in opleiding in 2 groepen hebben verdeeld: de ene helft moest leegstaande huizen opsporen via internet de ander via de "oude" methode van rondfietsen en kijken. De oude won, omdat inbrekers het toch makkelijker vinden in de buurt te blijven en de vluchtwegen goed te kennen. Dus weten dat er 15 km verderop iemand op vakantie is en zien dat er op de hoek van de straat een huis leeg staat, pakken ze toch liever het huis op de hoek
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
