Relaties
alle pijlers
Ik maak mijn vriend (ongewild) ongelukkig
zaterdag 16 oktober 2010 18:55
Hallo meiden.
Ik ben nieuw op dit forum en wil gelijk mijn verhaal kwijt waar ik al geruime tijd mee zit.
Ik ben enigst kind en heb een erg turbulente jeugd achter de rug. Ik heb wel een vader en een moeder (gescheiden), maar ze voelen eerder als kennissen aan. Toen ik 14,5 was kreeg ik voor het eerst een 'vriend' om mijn moeder mee te pesten die niet wou dat ik een vriend kreeg totdat ik 18 was. Die 'relatie' hield maar 1 maand stand.
Toen ik 16 was kreeg ik mijn 2e relatie met een lieve jongen die ik veel pijn heb gedaan en hij was uiteindelijk zo sterk om het uit te maken na 1 jaar en 2 maanden. Tijdens deze relatie was ik ook begonnen psychologische hulp te zoeken voor mijn verleden en mijn huidige problemen.
1 maand na het uitraken van die relatie papte ik weer aan met een onbetrouwbare jongen en uiteindelijk was ik zo sterk om het uit te maken na 2,5 maanden.
Toen ik 17,5 was kreeg ik een relatie met een man die 11 jaar ouder was dan mij. Hij heeft mij veel pijn gedaan, mijn behoeften ontkent en mij voor zijn karretje gespannen net als mijn moeder vroeger deed. Uiteindelijk ben ik weggevlucht toen hij me voor de 2e keer mishandelde. Inmiddels had ik 3 verschillende psychologen bezocht, geen van allen konden mij goed helpen.
Ja dat is al heel wat, maar dat is alleen ter introductie zodat jullie een beetje weten hoe mijn relatieverleden is geweest.
Sinds mijn 20e heb ik een relatie met een hele lieve jongen. Helaas heb ik hem ook opgezadeld met mijn problemen. 2 maanden na de start van onze relatie begon ik met stemmingswisselingen en woedeuitbarstingen. Ik kreeg er heel veel spijt van, maar helaas kwamen er meer van zulke momenten. Onze relatie heeft heel vaak op het randje gebalanceerd en doet dat nog steeds. Inmiddels hebben we al 2 jaar een relatie. Alhoewel ik een heel stuk vooruit ben gegaan heb ik vaak nog momenten dat ik hem aan mijn verwachtingen wil laten voldoen, koste wat kost.
Op zo'n moment zie ik niet waar ik mee bezig ben, en als ik het dan eindelijk doorheb, is het kwaad al geschied.
Gelukkig heb ik geen woede-uitbarstingen meer, maar ik kan me ook niet goed inleven in zijn gevoelens.
Ik vraag mij nu af of ik wel in staat ben om een deel te zijn van een stel dat een gelukkige relatie kan onderhouden. Ik heb net een hulptraject met een 4e psycholoog afgerond, ook zij kon niet zo diep ingaan op mijn probleem als zij wilde.
Nu moet ik afwachten totdat ik kan starten met een diepgaande therapie en die mij hopelijk in staat kan stellen om nu eindelijk eens gelukkig te worden en mijn vriend niet meer zo onnodig te kwetsen.
Ik wil mijn huidige vriend absoluut niet kwijt, ook al twijfel ik eraan of ik wel toe ben aan een relatie gezien mijn turbulente verleden en vele relaties. Maar ik weet ook dat ik dan iets heel moois laat schieten en ik hoop stiekem dat ik zal veranderen gedurende onze relatie. Nu is mijn vraag aan jullie eigenlijk:
Hebben jullie tips hoe ik mezelf onder toom kan houden, en mijn vriend het gevoel kan geven dat hij weer zichzelf mag zijn bij mij zonder dat hij bang hoeft te zijn hoe ik reageer, totdat de diepgaande therapie start? Misschien heb ik die therapie dan helemaal niet meer nodig Alvast hartstikke bedankt voor het lezen en eventuele antwoorden!
Ik ben nieuw op dit forum en wil gelijk mijn verhaal kwijt waar ik al geruime tijd mee zit.
Ik ben enigst kind en heb een erg turbulente jeugd achter de rug. Ik heb wel een vader en een moeder (gescheiden), maar ze voelen eerder als kennissen aan. Toen ik 14,5 was kreeg ik voor het eerst een 'vriend' om mijn moeder mee te pesten die niet wou dat ik een vriend kreeg totdat ik 18 was. Die 'relatie' hield maar 1 maand stand.
Toen ik 16 was kreeg ik mijn 2e relatie met een lieve jongen die ik veel pijn heb gedaan en hij was uiteindelijk zo sterk om het uit te maken na 1 jaar en 2 maanden. Tijdens deze relatie was ik ook begonnen psychologische hulp te zoeken voor mijn verleden en mijn huidige problemen.
1 maand na het uitraken van die relatie papte ik weer aan met een onbetrouwbare jongen en uiteindelijk was ik zo sterk om het uit te maken na 2,5 maanden.
Toen ik 17,5 was kreeg ik een relatie met een man die 11 jaar ouder was dan mij. Hij heeft mij veel pijn gedaan, mijn behoeften ontkent en mij voor zijn karretje gespannen net als mijn moeder vroeger deed. Uiteindelijk ben ik weggevlucht toen hij me voor de 2e keer mishandelde. Inmiddels had ik 3 verschillende psychologen bezocht, geen van allen konden mij goed helpen.
Ja dat is al heel wat, maar dat is alleen ter introductie zodat jullie een beetje weten hoe mijn relatieverleden is geweest.
Sinds mijn 20e heb ik een relatie met een hele lieve jongen. Helaas heb ik hem ook opgezadeld met mijn problemen. 2 maanden na de start van onze relatie begon ik met stemmingswisselingen en woedeuitbarstingen. Ik kreeg er heel veel spijt van, maar helaas kwamen er meer van zulke momenten. Onze relatie heeft heel vaak op het randje gebalanceerd en doet dat nog steeds. Inmiddels hebben we al 2 jaar een relatie. Alhoewel ik een heel stuk vooruit ben gegaan heb ik vaak nog momenten dat ik hem aan mijn verwachtingen wil laten voldoen, koste wat kost.
Op zo'n moment zie ik niet waar ik mee bezig ben, en als ik het dan eindelijk doorheb, is het kwaad al geschied.
Gelukkig heb ik geen woede-uitbarstingen meer, maar ik kan me ook niet goed inleven in zijn gevoelens.
Ik vraag mij nu af of ik wel in staat ben om een deel te zijn van een stel dat een gelukkige relatie kan onderhouden. Ik heb net een hulptraject met een 4e psycholoog afgerond, ook zij kon niet zo diep ingaan op mijn probleem als zij wilde.
Nu moet ik afwachten totdat ik kan starten met een diepgaande therapie en die mij hopelijk in staat kan stellen om nu eindelijk eens gelukkig te worden en mijn vriend niet meer zo onnodig te kwetsen.
Ik wil mijn huidige vriend absoluut niet kwijt, ook al twijfel ik eraan of ik wel toe ben aan een relatie gezien mijn turbulente verleden en vele relaties. Maar ik weet ook dat ik dan iets heel moois laat schieten en ik hoop stiekem dat ik zal veranderen gedurende onze relatie. Nu is mijn vraag aan jullie eigenlijk:
Hebben jullie tips hoe ik mezelf onder toom kan houden, en mijn vriend het gevoel kan geven dat hij weer zichzelf mag zijn bij mij zonder dat hij bang hoeft te zijn hoe ik reageer, totdat de diepgaande therapie start? Misschien heb ik die therapie dan helemaal niet meer nodig Alvast hartstikke bedankt voor het lezen en eventuele antwoorden!
zaterdag 16 oktober 2010 19:07
Het is niet mogelijk om hem ongelukkig te maken, net als hij niet jou gelukkig kan maken. Of je jezelf gelukkig voelt of niet, ligt voor 100% bij jezelf en niet bij een ander. Jou vriend kiest er voor om ook in deze relatie te blijven en daarmee kiest hij indirect ook voor jou en je buien.
Waarom ga je niet eerst lekker een tijdje op jezelf wonen. Zorgen voor wat rust en regelmaat in je leven. Oude gevoelens verwerken en bewust een toekomstpad uitstippelen. Je valt van de ene in de andere relatie. Wanneer ga je nu eerst eens aan jezelf denken en voor jezelf lief zijn?? Is het bij die therapie bijv. mogelijk een een poos intern te gaan?
Waarom ga je niet eerst lekker een tijdje op jezelf wonen. Zorgen voor wat rust en regelmaat in je leven. Oude gevoelens verwerken en bewust een toekomstpad uitstippelen. Je valt van de ene in de andere relatie. Wanneer ga je nu eerst eens aan jezelf denken en voor jezelf lief zijn?? Is het bij die therapie bijv. mogelijk een een poos intern te gaan?
zaterdag 16 oktober 2010 19:08
quote:Schattekop schreef op 16 oktober 2010 @ 18:57:
Stop met de schuld geven aan je verleden en neem verantwoording voor het heden. Je hebt iets overgehouden aan je verleden, werk er aan. Hoe je er nu mee omgaat is aan jou.
Stop met de schuld geven aan je verleden en neem verantwoording voor het heden. Je hebt iets overgehouden aan je verleden, werk er aan. Hoe je er nu mee omgaat is aan jou.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zaterdag 16 oktober 2010 19:14
@ schattekop: kan jij me dan vertellen hoe ik dat doe? Ik ben er al 5 jaar mee bezig, en steeds krijg ik te horen dat het ook heel erg is wat ik heb meegemaakt en dat ik er verdrietig om mag zijn. En ik zeg zelf ook iedere keer: maar daar heb ik niks aan, hoe ga ik nu om met het heden? Dus daar helpen de psychologen me ook niet echt bij. Ik wil echt niet in de slachtofferrol blijven hangen, en ik heb het gevoel dat ik het toch best goed doe, ook al is er veel onverwerkt verdriet en woede.
@ boarn: ik woon al 2 jaar op mezelf gelukkig. En ik weet niet of ik therapie kan volgen waarbij ik echt een tijd ergens verblijf, dan kom ik teveel in de knoei met mijn huidige opleiding/werk etc.
@ boarn: ik woon al 2 jaar op mezelf gelukkig. En ik weet niet of ik therapie kan volgen waarbij ik echt een tijd ergens verblijf, dan kom ik teveel in de knoei met mijn huidige opleiding/werk etc.
zaterdag 16 oktober 2010 19:30
Ik zit nu over jouw opmerking na te denken Boarn.
Ben ik wel gelukkig met mezelf? Ik weet niet hoe ik dat antwoord in mijzelf kan vinden. Alles gebeurt maar aan de oppervlakte, maar ik tast nooit dieper in mijzelf. Ik denk dat ik me niet gelukkig voel alleen. Maar stel dat ik het uitmaak of hij, dan weten we nooit hoe mooi het had kunnen zijn. Hij is echt een lot uit de loterij. Ik vind het zo moeilijk om een oplossing te vinden.
Ben ik wel gelukkig met mezelf? Ik weet niet hoe ik dat antwoord in mijzelf kan vinden. Alles gebeurt maar aan de oppervlakte, maar ik tast nooit dieper in mijzelf. Ik denk dat ik me niet gelukkig voel alleen. Maar stel dat ik het uitmaak of hij, dan weten we nooit hoe mooi het had kunnen zijn. Hij is echt een lot uit de loterij. Ik vind het zo moeilijk om een oplossing te vinden.
zaterdag 16 oktober 2010 19:33
@ wuiles: tegenwoordig heb ik geen last meer van woede-iuitbarstingen godzijdank. Maar ik kan nog wel heel erg zeuren over niks en iemand aan mijn maatstaven laten voldoen.
Maar in het verleden heb ik wel eens woede-uitbarstingen gehad richting hem aan de telefoon. Ik wist dat er anderen bijwaren, maar ik hoopte maar dat zij het er niks van meekregen en ik ben nog steeds in ontkenning dat zij er iets van weten.
Maar in het verleden heb ik wel eens woede-uitbarstingen gehad richting hem aan de telefoon. Ik wist dat er anderen bijwaren, maar ik hoopte maar dat zij het er niks van meekregen en ik ben nog steeds in ontkenning dat zij er iets van weten.
zaterdag 16 oktober 2010 19:35
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 19:33:
@ wuiles: tegenwoordig heb ik geen last meer van woede-iuitbarstingen godzijdank. Maar ik kan nog wel heel erg zeuren over niks en iemand aan mijn maatstaven laten voldoen.
Maar in het verleden heb ik wel eens woede-uitbarstingen gehad richting hem aan de telefoon. Ik wist dat er anderen bijwaren, maar ik hoopte maar dat zij het er niks van meekregen en ik ben nog steeds in ontkenning dat zij er iets van weten.Dat zeuren, doe je dat ook waar anderen bij zijn? Als je had geweten dat die anderen jouw woede-uitbarsting hadden kunnen horen, wat had je dan gedaan?
@ wuiles: tegenwoordig heb ik geen last meer van woede-iuitbarstingen godzijdank. Maar ik kan nog wel heel erg zeuren over niks en iemand aan mijn maatstaven laten voldoen.
Maar in het verleden heb ik wel eens woede-uitbarstingen gehad richting hem aan de telefoon. Ik wist dat er anderen bijwaren, maar ik hoopte maar dat zij het er niks van meekregen en ik ben nog steeds in ontkenning dat zij er iets van weten.Dat zeuren, doe je dat ook waar anderen bij zijn? Als je had geweten dat die anderen jouw woede-uitbarsting hadden kunnen horen, wat had je dan gedaan?
zaterdag 16 oktober 2010 19:38
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 19:14:
@ schattekop: kan jij me dan vertellen hoe ik dat doe? Ik ben er al 5 jaar mee bezig, en steeds krijg ik te horen dat het ook heel erg is wat ik heb meegemaakt en dat ik er verdrietig om mag zijn. En ik zeg zelf ook iedere keer: maar daar heb ik niks aan, hoe ga ik nu om met het heden? Dus daar helpen de psychologen me ook niet echt bij. Ik wil echt niet in de slachtofferrol blijven hangen, en ik heb het gevoel dat ik het toch best goed doe, ook al is er veel onverwerkt verdriet en woede.
Je hebt heel veel ergs meegemaakt waar je verdrietig om mag zijn. Tot je 18e jaar ben je daar slachtoffer van. Dat mag je zo voelen. Maar nu ben je volwassen en maak jij je eigen keuzes. Ik zou dan vooral zoeken naar hulp wat je helpt in het heden en niet naar een psych wat je laat zwelgen in het verleden.
Neem de verantwoordelijkheid voor je gedrag en zorg voor therapie wat dat deel aanpakt. Heel praktisch en weinig psychologisch. Gebruik je vooral je verstand tot je in staat bent om een balans te vinden tussen gevoel en verstand.
@ boarn: ik woon al 2 jaar op mezelf gelukkig. En ik weet niet of ik therapie kan volgen waarbij ik echt een tijd ergens verblijf, dan kom ik teveel in de knoei met mijn huidige opleiding/werk etc.
@ schattekop: kan jij me dan vertellen hoe ik dat doe? Ik ben er al 5 jaar mee bezig, en steeds krijg ik te horen dat het ook heel erg is wat ik heb meegemaakt en dat ik er verdrietig om mag zijn. En ik zeg zelf ook iedere keer: maar daar heb ik niks aan, hoe ga ik nu om met het heden? Dus daar helpen de psychologen me ook niet echt bij. Ik wil echt niet in de slachtofferrol blijven hangen, en ik heb het gevoel dat ik het toch best goed doe, ook al is er veel onverwerkt verdriet en woede.
Je hebt heel veel ergs meegemaakt waar je verdrietig om mag zijn. Tot je 18e jaar ben je daar slachtoffer van. Dat mag je zo voelen. Maar nu ben je volwassen en maak jij je eigen keuzes. Ik zou dan vooral zoeken naar hulp wat je helpt in het heden en niet naar een psych wat je laat zwelgen in het verleden.
Neem de verantwoordelijkheid voor je gedrag en zorg voor therapie wat dat deel aanpakt. Heel praktisch en weinig psychologisch. Gebruik je vooral je verstand tot je in staat bent om een balans te vinden tussen gevoel en verstand.
@ boarn: ik woon al 2 jaar op mezelf gelukkig. En ik weet niet of ik therapie kan volgen waarbij ik echt een tijd ergens verblijf, dan kom ik teveel in de knoei met mijn huidige opleiding/werk etc.
zaterdag 16 oktober 2010 19:47
@ wuiles: ja dat zeuren doe ik wel waar anderen bij zijn helaas.
Als ik had geweten dat de anderen mijn woede-uitbarsting konden horen, had ik het denk ik bewaard tot een later moment. Of misschien was ik al zo gevangen in dat gevoel dat ik het er toch uit had laten komen.
@ schattekop: dank je wel Dat is ook 1 van de redenen waarvoor ik al 4 psychologen heb versleten. Het lijkt alsof psychologische hulp alleen maar gericht is op het verleden.
Als ik had geweten dat de anderen mijn woede-uitbarsting konden horen, had ik het denk ik bewaard tot een later moment. Of misschien was ik al zo gevangen in dat gevoel dat ik het er toch uit had laten komen.
@ schattekop: dank je wel Dat is ook 1 van de redenen waarvoor ik al 4 psychologen heb versleten. Het lijkt alsof psychologische hulp alleen maar gericht is op het verleden.
zaterdag 16 oktober 2010 19:51
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 19:47:
@ wuiles: ja dat zeuren doe ik wel waar anderen bij zijn helaas.
Als ik had geweten dat de anderen mijn woede-uitbarsting konden horen, had ik het denk ik bewaard tot een later moment. Of misschien was ik al zo gevangen in dat gevoel dat ik het er toch uit had laten komen.
@ schattekop: dank je wel Dat is ook 1 van de redenen waarvoor ik al 4 psychologen heb versleten. Het lijkt alsof psychologische hulp alleen maar gericht is op het verleden.Hoe doe je dat?
@ wuiles: ja dat zeuren doe ik wel waar anderen bij zijn helaas.
Als ik had geweten dat de anderen mijn woede-uitbarsting konden horen, had ik het denk ik bewaard tot een later moment. Of misschien was ik al zo gevangen in dat gevoel dat ik het er toch uit had laten komen.
@ schattekop: dank je wel Dat is ook 1 van de redenen waarvoor ik al 4 psychologen heb versleten. Het lijkt alsof psychologische hulp alleen maar gericht is op het verleden.Hoe doe je dat?
zaterdag 16 oktober 2010 20:03
@ wuiles: goede vraag. Ik heb echt geen idee. Dat is waar ik ook altijd zo mee loop te tobben. Ik weet pas hoe ik reageer/me voel als ik in een 'crisis-situatie' zit. Dus als ik me vriend weer zie: weet ik pas of we het leuk gaan hebben samen totdat hij weer weggaat. Ik weet pas achteraf hoe ik gereageerd heb/ga reageren, ik vind het heel moeilijk om dat van te voren te bepalen.
zaterdag 16 oktober 2010 20:09
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 20:03:
@ wuiles: goede vraag. Ik heb echt geen idee. Dat is waar ik ook altijd zo mee loop te tobben. Ik weet pas hoe ik reageer/me voel als ik in een 'crisis-situatie' zit.
Hoe gaat dat samen met:
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 19:47:
Als ik had geweten dat de anderen mijn woede-uitbarsting konden horen, had ik het denk ik bewaard tot een later moment.Ik krijg de indruk dat het niet zozeer een kwestie is van je niet kunnen beheersen als wel van je niet willen beheersen omdat je op dat specifieke moment vindt dat je in je recht staat.
@ wuiles: goede vraag. Ik heb echt geen idee. Dat is waar ik ook altijd zo mee loop te tobben. Ik weet pas hoe ik reageer/me voel als ik in een 'crisis-situatie' zit.
Hoe gaat dat samen met:
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 19:47:
Als ik had geweten dat de anderen mijn woede-uitbarsting konden horen, had ik het denk ik bewaard tot een later moment.Ik krijg de indruk dat het niet zozeer een kwestie is van je niet kunnen beheersen als wel van je niet willen beheersen omdat je op dat specifieke moment vindt dat je in je recht staat.
zaterdag 16 oktober 2010 20:15
Je extreme gedrag naar je partner komt denk ik voort uit de onveiligheid die je hebt ervaren in je jeugd.
Je zegt zelf ook dat je nog een hoop onverwerkte woede en verdriet hebt. Het is héél belangrijk dat je hier iets mee doet.
Zoek een psycholoog die bij je past maar ga ook bij jezelf na of je niet onbewust de boot afhoudt. Je moet het ook bij de psycholoog zélf doen.
Je zegt zelf ook dat je nog een hoop onverwerkte woede en verdriet hebt. Het is héél belangrijk dat je hier iets mee doet.
Zoek een psycholoog die bij je past maar ga ook bij jezelf na of je niet onbewust de boot afhoudt. Je moet het ook bij de psycholoog zélf doen.
zaterdag 16 oktober 2010 20:16
zaterdag 16 oktober 2010 20:19
Herkenbaar. Bij mij is mijn grootste crisis gekomen, tijdens de zwangerschap en al zeker na de geboorte van mijn zoon. Alleen nam het bij mij zo een grote proporties aan dat ik in een psychose belandde. En die ging over het feit dat ik dacht dat ik een waardeloze moeder ging zijn, die mijn kind even slecht ging behandelen dan mijn ouders mij behandelt hebben. En na de geboorte werd het alleen nog erger want toen eisten mijn ouders het bezoekrecht op. (woon in BE, en is perfect mogelijk als je jaren geen contact meer hebt met je ouders).
Heb mijn vriend hier veel verdriet met aangedaan, en het is nog altijd voor hem moeilijk te geloven dat het na 4 jaar eindelijk beter met me gaat.
Ook ik heb opnames gehad + nog een dagbehandelingen. En duizenden pogingen gedaan tijdens die vier jaar om terug te gaan werken.
Het is niet simpel om de knop op te zetten. En ja ik verwijt mijn ouders nog altijd mijn stoornis. Heb nl borderline. En volgens mijn psychiater, die ooit met mijn ouders heeft gesproken zijn zij ook de directe aanleiding hiervan.
Maar troost je het wordt beter. Maar je moet je echt ten volle aan de therapie geven, en je op de toekomst richten en niet in het verleden leven. Je moet ook proberen met jezelf te leren leven.
Maar mensen vergeet een ding het verleden valt niet uit te wissen, je moet er enkel mee leren leven.
Heb mijn vriend hier veel verdriet met aangedaan, en het is nog altijd voor hem moeilijk te geloven dat het na 4 jaar eindelijk beter met me gaat.
Ook ik heb opnames gehad + nog een dagbehandelingen. En duizenden pogingen gedaan tijdens die vier jaar om terug te gaan werken.
Het is niet simpel om de knop op te zetten. En ja ik verwijt mijn ouders nog altijd mijn stoornis. Heb nl borderline. En volgens mijn psychiater, die ooit met mijn ouders heeft gesproken zijn zij ook de directe aanleiding hiervan.
Maar troost je het wordt beter. Maar je moet je echt ten volle aan de therapie geven, en je op de toekomst richten en niet in het verleden leven. Je moet ook proberen met jezelf te leren leven.
Maar mensen vergeet een ding het verleden valt niet uit te wissen, je moet er enkel mee leren leven.
zaterdag 16 oktober 2010 20:19
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 20:16:
Goh wat goed opgemerkt wuiles. Ik sta met mijn mond vol tanden. Dat kan wel kloppen. Al zit ik op zo'n 'zeur-moment' zo in het heetst van de strijd dat alle logica in mijn hoofd verdwenen lijkt te zijn. Ik zoek een manier hoe ik mijn hoofd erbij kan houden voordat ik weer de fout inga.De kernwoorden hier lijken me verantwoordelijkheid, integriteit en zelfbeheersing te zijn.
Goh wat goed opgemerkt wuiles. Ik sta met mijn mond vol tanden. Dat kan wel kloppen. Al zit ik op zo'n 'zeur-moment' zo in het heetst van de strijd dat alle logica in mijn hoofd verdwenen lijkt te zijn. Ik zoek een manier hoe ik mijn hoofd erbij kan houden voordat ik weer de fout inga.De kernwoorden hier lijken me verantwoordelijkheid, integriteit en zelfbeheersing te zijn.
zaterdag 16 oktober 2010 20:41
@ dekanau: ook heel goed opgemerkt. Ik denk zelf ook dat ik mijn onverwerkte woede en verdriet probeer te verhalen op mijn vriend omdat hij momenteel de enigste veilige haven is waar ik me thuis voel en mezelf durf te zijn. Bij therapie moet ik het natuurlijk zelf doen, alleen zei mijn laatste psycholoog ook dat ze niet genoeg middelen heeft om mij te kunnen helpen. Dus wanneer ik weer meer tijd heb zal ik bij een andere starten.
@ witchke55: goh wat naar voor je meis. Wel superknap dat je hulp hebt gezocht en dat het nu weer wat beter gaat. Ik hoop dat je vriend ook gaat zien dat het beter met je gaat en dat je ouders je wat met rust laten. Nee inderdaad, met dingen uit het verleden moet je leren leven en dat is ook wat ik probeer te doen.
@ wuiles: ja, dat weet mijn verstand ook wel, maar zoals ik al zei: ik ga constant de fout in in het heetst van de 'strijd'. En weet ik 10 min. daarvoor nog wat ik het beste kan doen, loop ik even weg, kom ik terug: is het gevoel daar nog steeds en moet ik me blijkbaar afreageren om me 'beter' te voelen, maar voel ik me daarna juist slechter omdat ik anderen pijn doe.
@ witchke55: goh wat naar voor je meis. Wel superknap dat je hulp hebt gezocht en dat het nu weer wat beter gaat. Ik hoop dat je vriend ook gaat zien dat het beter met je gaat en dat je ouders je wat met rust laten. Nee inderdaad, met dingen uit het verleden moet je leren leven en dat is ook wat ik probeer te doen.
@ wuiles: ja, dat weet mijn verstand ook wel, maar zoals ik al zei: ik ga constant de fout in in het heetst van de 'strijd'. En weet ik 10 min. daarvoor nog wat ik het beste kan doen, loop ik even weg, kom ik terug: is het gevoel daar nog steeds en moet ik me blijkbaar afreageren om me 'beter' te voelen, maar voel ik me daarna juist slechter omdat ik anderen pijn doe.
zaterdag 16 oktober 2010 20:43
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 20:03:
@ wuiles: goede vraag. Ik heb echt geen idee. Dat is waar ik ook altijd zo mee loop te tobben. Ik weet pas hoe ik reageer/me voel als ik in een 'crisis-situatie' zit. Dus als ik me vriend weer zie: weet ik pas of we het leuk gaan hebben samen totdat hij weer weggaat. Ik weet pas achteraf hoe ik gereageerd heb/ga reageren, ik vind het heel moeilijk om dat van te voren te bepalen.
Dat is toch niet zo vreemd? Ik heb ook geen idee hoe ik morgen op dingen ga reageren hoor
Ik denk dat jij al je wensen en verlangens die je als kind had nu projecteert op je vriend. Eigenlijk het gedrag van een ontevreden stampvoetend kind, dat houdt namelijk ook geen rekening met anderen of bepaalde situaties. Hoe meer je krijgt, hoe meer je gaat vragen. En die oorzaak ligt waarschijnlijk in je jeugd.
@ wuiles: goede vraag. Ik heb echt geen idee. Dat is waar ik ook altijd zo mee loop te tobben. Ik weet pas hoe ik reageer/me voel als ik in een 'crisis-situatie' zit. Dus als ik me vriend weer zie: weet ik pas of we het leuk gaan hebben samen totdat hij weer weggaat. Ik weet pas achteraf hoe ik gereageerd heb/ga reageren, ik vind het heel moeilijk om dat van te voren te bepalen.
Dat is toch niet zo vreemd? Ik heb ook geen idee hoe ik morgen op dingen ga reageren hoor
Ik denk dat jij al je wensen en verlangens die je als kind had nu projecteert op je vriend. Eigenlijk het gedrag van een ontevreden stampvoetend kind, dat houdt namelijk ook geen rekening met anderen of bepaalde situaties. Hoe meer je krijgt, hoe meer je gaat vragen. En die oorzaak ligt waarschijnlijk in je jeugd.
zaterdag 16 oktober 2010 21:07
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 20:41:
@ wuiles: ja, dat weet mijn verstand ook wel, maar zoals ik al zei: ik ga constant de fout in in het heetst van de 'strijd'. En weet ik 10 min. daarvoor nog wat ik het beste kan doen, loop ik even weg, kom ik terug: is het gevoel daar nog steeds en moet ik me blijkbaar afreageren om me 'beter' te voelen, maar voel ik me daarna juist slechter omdat ik anderen pijn doe.
En zo zijn we weer aanbeland bij 'niet kunnen' in plaats van 'niet willen' terwijl je zelf aangeeft dat meer invloed hebt dan jezelf in eerste instantie zei.
Waarom loop je niet op tijd weg en blijf je weg? Waarom hecht je zoveel belang aan gevoelens?
@ wuiles: ja, dat weet mijn verstand ook wel, maar zoals ik al zei: ik ga constant de fout in in het heetst van de 'strijd'. En weet ik 10 min. daarvoor nog wat ik het beste kan doen, loop ik even weg, kom ik terug: is het gevoel daar nog steeds en moet ik me blijkbaar afreageren om me 'beter' te voelen, maar voel ik me daarna juist slechter omdat ik anderen pijn doe.
En zo zijn we weer aanbeland bij 'niet kunnen' in plaats van 'niet willen' terwijl je zelf aangeeft dat meer invloed hebt dan jezelf in eerste instantie zei.
Waarom loop je niet op tijd weg en blijf je weg? Waarom hecht je zoveel belang aan gevoelens?
zaterdag 16 oktober 2010 21:15
@ wuiles: een compliment: je lijkt zelf ook een psycholoog te zijn
Ik denk dat ik veel waarde hecht aan gevoelens omdat ik het gevoel heb erdoor verteerd te worden en verstopt te raken. Ik kan het niet handlen en het lijkt dat de enigste manier voor mij is: mijn gevoellens te uiten, hetzij op een verkeerde manier.
Ik weet het, het klinkt allemaal als slappe excuses en niet aan de slag willen met mijn probleem. Maar zo voel ik het echt. En ik wil tot op de bodem uitzoeken hoe ik ervan af kom.
Ik denk dat ik veel waarde hecht aan gevoelens omdat ik het gevoel heb erdoor verteerd te worden en verstopt te raken. Ik kan het niet handlen en het lijkt dat de enigste manier voor mij is: mijn gevoellens te uiten, hetzij op een verkeerde manier.
Ik weet het, het klinkt allemaal als slappe excuses en niet aan de slag willen met mijn probleem. Maar zo voel ik het echt. En ik wil tot op de bodem uitzoeken hoe ik ervan af kom.
