Kinderen
alle pijlers
Van 1 naar 2 kinderen
dinsdag 14 mei 2024 13:47
Hallo forummers,
Als jullie een keer van 1 naar 2 kinderen gegaan zijn, hoe is dat gegaan?
Was het zwaar of viel het mee? Ik ben op zoek naar ervaringen.
Na een zware PPD ben ik eindelijk dolgelukkig met mijn zoontje
Een tweede staat niet direct op de planning, maar de wens is wel groot.
Hoe is het jullie vergaan? En hebben jullie tips?
Bedankt!
Als jullie een keer van 1 naar 2 kinderen gegaan zijn, hoe is dat gegaan?
Was het zwaar of viel het mee? Ik ben op zoek naar ervaringen.
Na een zware PPD ben ik eindelijk dolgelukkig met mijn zoontje
Een tweede staat niet direct op de planning, maar de wens is wel groot.
Hoe is het jullie vergaan? En hebben jullie tips?
Bedankt!
charlotteccc wijzigde dit bericht op 14-05-2024 13:51
Reden: Foutje
Reden: Foutje
0.83% gewijzigd
dinsdag 14 mei 2024 13:50
Ik ging van 1 naar 3 en was bij de eerste mild pp depressed - eigenlijk meer nerveus dan depressief, maar iig geen roze wolk.
Ik had een heel goeie psycholoog en die leerde me heel veel geduld te hebben met mezelf. En ik heb een geweldige man. Alsnog was het heel heftig want tweeling, maar ik zou het zo weer doen als ik de keuze had.
Zorg in de allereerste plaats goed voor jezelf en trek meteen aan de bel als je de eerste symptomen voelt. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ik had een heel goeie psycholoog en die leerde me heel veel geduld te hebben met mezelf. En ik heb een geweldige man. Alsnog was het heel heftig want tweeling, maar ik zou het zo weer doen als ik de keuze had.
Zorg in de allereerste plaats goed voor jezelf en trek meteen aan de bel als je de eerste symptomen voelt. Je hoeft het niet alleen te doen.
dinsdag 14 mei 2024 13:58
Wat fijn dat het de tweede keer beter gegaan is. Ik heb al met de huisarts afgesproken dat ik tijdens mijn zwangerschap begeleid ga worden in de POP-poli. Achteraf gezien had ik tijdens mijn zwangerschap al symptomen. Mochten die de kop op steken, dan ga ik ook weer antidepressiva slikken (dat heeft me geholpen bij het herstel). Het scheelt ook dat ik me zelfverzekerder voel wat betreft het omgaan met een baby. Na de geboorte van mijn zoontje was ik erg onzeker, ik had heel sterk het gevoel dat ik niet goed genoeg voor hem kon zorgen. Ik vond alles eng, was telkens bang dat er wat met hem aan de hand was en dat er iets mis zou gaan. En rationeel gezien zou je je afvragen waarom je hier ooit nog een keer aan zou beginnen. Maar toch zou ik enorm graag nog een kindje willen, is gewoon een gevoel.MadameJean schreef: ↑14-05-2024 13:50Ik ging van 1 naar 3 en was bij de eerste mild pp depressed - eigenlijk meer nerveus dan depressief, maar iig geen roze wolk.
Ik had een heel goeie psycholoog en die leerde me heel veel geduld te hebben met mezelf. En ik heb een geweldige man. Alsnog was het heel heftig want tweeling, maar ik zou het zo weer doen als ik de keuze had.
Zorg in de allereerste plaats goed voor jezelf en trek meteen aan de bel als je de eerste symptomen voelt. Je hoeft het niet alleen te doen.
dinsdag 14 mei 2024 14:00
Mijn oudste was 3 toen zijn broertje kwam.
Ik vond dat echt super lastig inpassen.
Bij de eerste draait gewoon opeens alles om die ene baby.
Maar met een peuter en een baby, met afwijkende ritmes, behoeften en agenda's vond ik het echt heel lastig schipperen. Hoe geef ik beide voldoende aandacht, tijd, ruimte, eerlijkheid?
Ik was erg blij toen oudste naar school ging. Er was meer ritme in huis. En toen ook de jongste naar school ging en ik ze beide onder 1 dak had, toen keerde bij mij de innerlijke rust helemaal terug.
Toch was het allemaal veel waard, want inmiddels zijn ze 10 en 7 en gaan samen naar buiten om vriendjes op te halen en te spelen.
Ik vond dat echt super lastig inpassen.
Bij de eerste draait gewoon opeens alles om die ene baby.
Maar met een peuter en een baby, met afwijkende ritmes, behoeften en agenda's vond ik het echt heel lastig schipperen. Hoe geef ik beide voldoende aandacht, tijd, ruimte, eerlijkheid?
Ik was erg blij toen oudste naar school ging. Er was meer ritme in huis. En toen ook de jongste naar school ging en ik ze beide onder 1 dak had, toen keerde bij mij de innerlijke rust helemaal terug.
Toch was het allemaal veel waard, want inmiddels zijn ze 10 en 7 en gaan samen naar buiten om vriendjes op te halen en te spelen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 14 mei 2024 14:05
Ik ging van 1 naar 2 toen oudste 17 maanden was.
De paar jaar daarna vond ik best pittig, tropenjaren.
Maar daarna was het wel handig dat ze ongeveer in dezelfde fase zaten en ik niet te lang in luiers, zwemlessen etc zat.
Verder 2 totaal verschillende kinderen met totaal eigen wil, karakter en levensvisie.
De paar jaar daarna vond ik best pittig, tropenjaren.
Maar daarna was het wel handig dat ze ongeveer in dezelfde fase zaten en ik niet te lang in luiers, zwemlessen etc zat.
Verder 2 totaal verschillende kinderen met totaal eigen wil, karakter en levensvisie.
dinsdag 14 mei 2024 14:08
Fijn dat het beter met je gaat!
Hier was die overgang heftig. Onze tweede was een huilbaby en werd tijdens de coronaperiode geboren. Dus een altijd huilende baby en een peuter die vanwege lockdown niet naar de opvang kon. Vreselijk. Nu jongste 3 is en dat hele intensieve verzorgen veel minder is, krijgen wij weer wat lucht.
Je weet nooit hoe het uitpakt. Dus heel goed dat je al een soort plan hebt (begeleiding POP poli). Hebben jullie een vangnet dat eventueel kan helpen als jullie dat nodig hebben? Dat zou helemaal fijn zijn en is waar het ons aan ontbrak.
Hier was die overgang heftig. Onze tweede was een huilbaby en werd tijdens de coronaperiode geboren. Dus een altijd huilende baby en een peuter die vanwege lockdown niet naar de opvang kon. Vreselijk. Nu jongste 3 is en dat hele intensieve verzorgen veel minder is, krijgen wij weer wat lucht.
Je weet nooit hoe het uitpakt. Dus heel goed dat je al een soort plan hebt (begeleiding POP poli). Hebben jullie een vangnet dat eventueel kan helpen als jullie dat nodig hebben? Dat zou helemaal fijn zijn en is waar het ons aan ontbrak.
dinsdag 14 mei 2024 14:21
Mijn oudste was nog geen 2 toen mijn jongste werd geboren. Bij mijn oudste heeft het echt wel even geduurd voordat ik enige rust had, veel last van onzekerheid, hormonen en een nervositeit in mijn lijf waar ik niets mee kon. Dat was na een paar maanden weg.
Bij mijn jongste had ik dat veel minder, nog steeds wel eens last van wat onzekerheid ( zeker omdat ze wel wat vervelende klachten had), maar was ik al met al veel rustiger en heb ik veel meer los kunnen laten. Ook omdat ik wist dat het uiteindelijk wel goed zou komen en dat het echt vaak een fase ( een heeeeeeele lange dan wel) was waar we even doorheen moesten.
Maar, wel veel meer bezig met slaapjes plannen, hoe, wat waar met ophalen van de opvang van de oudste tijdens mijn verlof, slaapje van de baby. Eetmomenten waar maar geen einde aan leek te komen, was het geen baby, dan was het wel een peuter. Het was vooral praktisch een hele drukke periode, die gelukkig wel steeds beter te behappen werd. Zeker toen oudste naar school ging.
Nu achteraf denk ik soms echt wel eens hoe ik dat overleefd heb, maar dat gebeurde dus gewoon. Ik denk wel dat het voor de 'rust' ( als je daar al van kan spreken met jonge kinderen), misschien handiger was geweest als oudste al naar school was gegaan. Maar, dan had ik niet gehad wat ik nu wel heb en daar ben ik dolgelukkig mee.
En nu zijn ze bijna 5 en bijna 7 en lijkt die tijd al zo lang geleden.. En komen er hele andere uitdagingen de hoek om kijken
Bij mijn jongste had ik dat veel minder, nog steeds wel eens last van wat onzekerheid ( zeker omdat ze wel wat vervelende klachten had), maar was ik al met al veel rustiger en heb ik veel meer los kunnen laten. Ook omdat ik wist dat het uiteindelijk wel goed zou komen en dat het echt vaak een fase ( een heeeeeeele lange dan wel) was waar we even doorheen moesten.
Maar, wel veel meer bezig met slaapjes plannen, hoe, wat waar met ophalen van de opvang van de oudste tijdens mijn verlof, slaapje van de baby. Eetmomenten waar maar geen einde aan leek te komen, was het geen baby, dan was het wel een peuter. Het was vooral praktisch een hele drukke periode, die gelukkig wel steeds beter te behappen werd. Zeker toen oudste naar school ging.
Nu achteraf denk ik soms echt wel eens hoe ik dat overleefd heb, maar dat gebeurde dus gewoon. Ik denk wel dat het voor de 'rust' ( als je daar al van kan spreken met jonge kinderen), misschien handiger was geweest als oudste al naar school was gegaan. Maar, dan had ik niet gehad wat ik nu wel heb en daar ben ik dolgelukkig mee.
En nu zijn ze bijna 5 en bijna 7 en lijkt die tijd al zo lang geleden.. En komen er hele andere uitdagingen de hoek om kijken
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 14-05-2024 14:23
14.46% gewijzigd
dinsdag 14 mei 2024 14:22
Hier een peuter van net twee en een baby van 3 maanden. Het is heel erg pittig. Ze lopen nooit synchroon, peuter vraagt veel aandacht en kan niet langer dan een paar minuutjes alleen zijn. Nogal een uitdaging aangezien de jongste nog 4-5x per dag slaapt maar niet zelfstandig in slaap kan vallen.
Ik kan me je topics van destijds nog goed herinneren. Fijn dat het nu goed met je gaat.
Als je de kans op stress etc zo klein mogelijk wil houden, dan zou ik overwegen het zo te timen dat je oudste al naar de basisschool gaat als je tweede komt, eerlijk gezegd.
Ik kan me je topics van destijds nog goed herinneren. Fijn dat het nu goed met je gaat.
Als je de kans op stress etc zo klein mogelijk wil houden, dan zou ik overwegen het zo te timen dat je oudste al naar de basisschool gaat als je tweede komt, eerlijk gezegd.
dinsdag 14 mei 2024 14:30
Hier ook zo ongeveer, maar dan met 23 maanden ertussen, 2e een "huil" baby, bij mij meestal stil, vooral graag bij mama zijn/huidhonger baby en waarschijnlijk verborgen reflux. 2e kind was ook in tegenstelling tot 1e kind een slechte slaper tot zijn 3e.Felidaez schreef: ↑14-05-2024 14:05Ik ging van 1 naar 2 toen oudste 17 maanden was.
De paar jaar daarna vond ik best pittig, tropenjaren.
Maar daarna was het wel handig dat ze ongeveer in dezelfde fase zaten en ik niet te lang in luiers, zwemlessen etc zat.
Verder 2 totaal verschillende kinderen met totaal eigen wil, karakter en levensvisie.
1e paar jaar waren gewoon heel pittig en vooral leven met de dag. Maar inmiddels zijn ze bijna 10&12 en is het heel makkelijk. Beste vrienden dat meestal niet
bovenal gewoon broers die wel prima met elkaar overweg kunnen maar verder beide hun eigen leventje met vriendjes.
dinsdag 14 mei 2024 14:33
Heel pittig het eerste jaar.
Continue een schuldgevoel naar een van beide, de hele dag door moet er iemand iets van je, de hele dag ben je bezig, geen moment rust, opzoek naar een heel nieuw ritme. Ja, ik kijk er op terug als pittig. Na een jaar vond ik meer rust.
Van 0 naar 1 vond ik dan weer easypeasy.
Onze jongste is nu ruim 2 en ik denk nog vaak terug “wat was het makkelijk met 1 kind”. Hoe kon ik toen moe zijn? Nu weet ik pas wat echt moe zijn is![🤣]()
. Maar goed, nu zwanger van de derde![😌]()
. Ben benieuwd hoe dat me af gaat. Ben inmiddels heel wat chaos gewend.
Continue een schuldgevoel naar een van beide, de hele dag door moet er iemand iets van je, de hele dag ben je bezig, geen moment rust, opzoek naar een heel nieuw ritme. Ja, ik kijk er op terug als pittig. Na een jaar vond ik meer rust.
Van 0 naar 1 vond ik dan weer easypeasy.
Onze jongste is nu ruim 2 en ik denk nog vaak terug “wat was het makkelijk met 1 kind”. Hoe kon ik toen moe zijn? Nu weet ik pas wat echt moe zijn is
. Maar goed, nu zwanger van de derde
. Ben benieuwd hoe dat me af gaat. Ben inmiddels heel wat chaos gewend.
assiral wijzigde dit bericht op 14-05-2024 14:34
37.72% gewijzigd
dinsdag 14 mei 2024 14:42
Lijkt mij ook erg pittig hoor. Dat laatste is ook het plan. Zoontje is een tijdje 2 nu en we wachten zeker nog een jaar met proberen. Het lijkt me voor mijn zoontje leuker las zijn broertje of zusje iets dichter bij hem zit qua leeftijd, maar voor mij en mijn man is het beter als ons oudste kind al naar school is.Honingbij_ schreef: ↑14-05-2024 14:22Hier een peuter van net twee en een baby van 3 maanden. Het is heel erg pittig. Ze lopen nooit synchroon, peuter vraagt veel aandacht en kan niet langer dan een paar minuutjes alleen zijn. Nogal een uitdaging aangezien de jongste nog 4-5x per dag slaapt maar niet zelfstandig in slaap kan vallen.
Ik kan me je topics van destijds nog goed herinneren. Fijn dat het nu goed met je gaat.
Als je de kans op stress etc zo klein mogelijk wil houden, dan zou ik overwegen het zo te timen dat je oudste al naar de basisschool gaat als je tweede komt, eerlijk gezegd.
dinsdag 14 mei 2024 14:43
Ik heb ouders die in de buurt wonen, en een man die ivm corona thuiswerkte. Dat scheelt veel.
Maar ik vond de babytijd van de tweede meevallen. Ik wist wat ik wilde en niet, wat ik misschien anders kon doen, wat normaal was en wat niet. Minder snel in de stress.
Tweede sliep (in tegenstelling tot de eerste) al na een week of zes op vrij vaste tijden. Ik kon dus ivm thuis werkende man best naar buiten of een boodschap doen met peuter terwijl zij sliep.
Nadeel vind ik wel dat je ze - zeker in een bepaalde periode qua leeftijden - niet zo makkelijk aan een oppas overlaat met z’n tweeën terwijl dat met 1 kind makkelijker voelde. Nu ze 3 en 5 zijn en uit luiers, slaapjes en flesjes is dat al wel weer makkelijker.
Maar als ik nu 1 van de twee kinderen heb en de ander is ergens anders denk ik: wooooh, zo relaxt![😂]()
Maar ik vond de babytijd van de tweede meevallen. Ik wist wat ik wilde en niet, wat ik misschien anders kon doen, wat normaal was en wat niet. Minder snel in de stress.
Tweede sliep (in tegenstelling tot de eerste) al na een week of zes op vrij vaste tijden. Ik kon dus ivm thuis werkende man best naar buiten of een boodschap doen met peuter terwijl zij sliep.
Nadeel vind ik wel dat je ze - zeker in een bepaalde periode qua leeftijden - niet zo makkelijk aan een oppas overlaat met z’n tweeën terwijl dat met 1 kind makkelijker voelde. Nu ze 3 en 5 zijn en uit luiers, slaapjes en flesjes is dat al wel weer makkelijker.
Maar als ik nu 1 van de twee kinderen heb en de ander is ergens anders denk ik: wooooh, zo relaxt
dinsdag 14 mei 2024 14:47
dinsdag 14 mei 2024 14:58
Mijn oudste was net 1,5 toen de jongste werd geboren. Ik heb alles maar zo praktisch mogelijk aangepakt. Boven en beneden een 'verschoonpunt', een heel wagenpark aan wandelwagens (kinderwagen voor de baby, grote wandelwagen voor de oudste, dubbelkindswandelwagen waar ze allebei in konden, wat later ook nog een buggy voor mee in de bakfiets). Zo was er voor alle soorten van uitjes en samenstellingen een geschikte wagen dan wel wagens. Gelukkig hadden we in de schuur volop ruimte om ze te stallen. Soms staand met de jongste aan de borst voor de koelkast om de oudste te beletten die leeg te halen, dat soort taferelen, haha. Eigenlijk ging het allemaal meer dan prima tot de jongste ook mobiel werd (kruipen), toen werd het soms ruzie omdat hij door de bouwsels etc van de oudste kroop.
Mijn motto is zo praktisch mogelijk en niet te star zijn. Als kind in de box of wandelwagen in slaap valt, dekentje erover en lekker daar laten liggen. En, heel belangrijk, ook tijd inruimen voor je eigen ontspanning. Daar creatief mee omgaan. Ik ben bijvoorbeeld weleens met de jongste - door wie we jaren slechte nachten hebben gehad - bij mijn schoonmoeder gaan logeren. Ik boven met oordoppen in, hij beneden bij haar in een campingbedje en dat zij hem 's nachts een flesje met kolfmelk gaf, zodat ik een keer bij kon tanken en mijn man thuis ook (oudste sliep goed).
Mijn motto is zo praktisch mogelijk en niet te star zijn. Als kind in de box of wandelwagen in slaap valt, dekentje erover en lekker daar laten liggen. En, heel belangrijk, ook tijd inruimen voor je eigen ontspanning. Daar creatief mee omgaan. Ik ben bijvoorbeeld weleens met de jongste - door wie we jaren slechte nachten hebben gehad - bij mijn schoonmoeder gaan logeren. Ik boven met oordoppen in, hij beneden bij haar in een campingbedje en dat zij hem 's nachts een flesje met kolfmelk gaf, zodat ik een keer bij kon tanken en mijn man thuis ook (oudste sliep goed).
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 14 mei 2024 15:02
Ik vond van 1 naar 2 veel gemakkelijker dan van 0 naar 1.
Van 0 naar 1 was zwaar. En dan al die mensen die zeiden ‘o 1 valt nog mee hoor, die pas je zo in je leven, bij 2 begint het pas zwaar te worden.’ Ik zag huizenhoog op tegen 2. En voelde me waardeloos toen ik er 1 had want kennelijk kon ik zelfs dat simpele al niet aan?
Maar nr 2 viel dus ontzettend mee. Die was gewoon een relaxte baby. Dat was nr 1 bepaald niet!
Voornaamste conclusie is: het is niet te voorspellen, het ligt aan het kind. En aan jou natuurlijk, in de zin van of je een PPD krijgt wat het er niet simpeler op maakt (maar bij een 2e ben je dan wel alert daarop, dat kan helpen)
Van 0 naar 1 was zwaar. En dan al die mensen die zeiden ‘o 1 valt nog mee hoor, die pas je zo in je leven, bij 2 begint het pas zwaar te worden.’ Ik zag huizenhoog op tegen 2. En voelde me waardeloos toen ik er 1 had want kennelijk kon ik zelfs dat simpele al niet aan?
Maar nr 2 viel dus ontzettend mee. Die was gewoon een relaxte baby. Dat was nr 1 bepaald niet!
Voornaamste conclusie is: het is niet te voorspellen, het ligt aan het kind. En aan jou natuurlijk, in de zin van of je een PPD krijgt wat het er niet simpeler op maakt (maar bij een 2e ben je dan wel alert daarop, dat kan helpen)
dinsdag 14 mei 2024 15:08
Van geen naar 1: prima te doen. Leven is volledig afgestemd op dat ene kind. Als kind slaapt kan jij dat ook doen. Uitstapjes afgestemd op kind zijn interesses en slaapjes etc. Met 2 ouders heeft een de handen vrij of kan eigen dingen doen.
Van 1 naar 2: uitputtingsslag. Schema's die niet gelijk lopen. Weinig slaap. Baby moet vanaf het begin mee in schema oudste kind etc. Is eerste nog klein dan weet die nog niet wat wachten is (gevolg schreeuwen om aandacht etc).
3 of meer: doe je er gewoon bij. Gewend aan weing slaap. En baby slaapt of eet gewoon overal. Geen schema's of "rekening houden met de baby". Ouderschap heeft geen geheimen meer. Je weet wat te doen. Je ligt in een deuk als je denkt aan momenten dat je druk was met "maar" 1 kind.
Van 1 naar 2: uitputtingsslag. Schema's die niet gelijk lopen. Weinig slaap. Baby moet vanaf het begin mee in schema oudste kind etc. Is eerste nog klein dan weet die nog niet wat wachten is (gevolg schreeuwen om aandacht etc).
3 of meer: doe je er gewoon bij. Gewend aan weing slaap. En baby slaapt of eet gewoon overal. Geen schema's of "rekening houden met de baby". Ouderschap heeft geen geheimen meer. Je weet wat te doen. Je ligt in een deuk als je denkt aan momenten dat je druk was met "maar" 1 kind.
dinsdag 14 mei 2024 15:15
dinsdag 14 mei 2024 15:28
Het hangt heel erg van je baby af en in mijn geval ook nog eens heel erg van de bevalling. Van 0 naar 1 ging met een traumatische bevalling en een baby die uren achtereen huilde dagelijks, niks ging soepel. Dat was heel heftig.
1,5 jaar later gingen we van 1 naar 2 middenin de eerste lockdown van corona, man was daardoor de eerste maanden altijd thuis, bevalling verliep veel beter en herstel daardoor ook. Baby was de makkelijkste baby ooit, sliep na een maand al structureel door en sowieso overdag ook heel veel, huilde praktisch nooit. Dus van 1 naar 2 vond ik echt een eitje. En ook nog eens veel gezelliger en zeker na een halfjaar, toen ze langzaam maar zeker meer samen konden spelen werd het alleen maar makkelijker.
1,5 jaar later gingen we van 1 naar 2 middenin de eerste lockdown van corona, man was daardoor de eerste maanden altijd thuis, bevalling verliep veel beter en herstel daardoor ook. Baby was de makkelijkste baby ooit, sliep na een maand al structureel door en sowieso overdag ook heel veel, huilde praktisch nooit. Dus van 1 naar 2 vond ik echt een eitje. En ook nog eens veel gezelliger en zeker na een halfjaar, toen ze langzaam maar zeker meer samen konden spelen werd het alleen maar makkelijker.
dinsdag 14 mei 2024 15:39
Vooral dat. Van één naar twee was zwaarder dan ik van tevoren had bedacht. Weinig tijd voor jezelf. De eerste jaren was er altijd één van de kids wakker, het voelde echt als een continuos loop van drinken maken, luiers verschonen, eten maken, op bed leggen, uit bed halen, spelen, troosten etc. Ik weet nog wat een 'verademing' het was toen de eerste naar school mocht. Maar eenmaal wat ouder houden ze elkaar, met een beetje geluk, weer lekker bezig!Lila-Linda schreef: ↑14-05-2024 13:59Minder wereldschokkend dan van 0 naar 1, maar toch pittig
Praktisch gezien een gedoe; altijd iemand wakker, tegenovergestelde tijden qua eten, wegbrengen etc
Maarrrrrr de interactie tussen beide kinderen is dan weer werelds!
Dit klinkt misschien wat pessimistisch maar ik heb er 100% van genoten (als vader en als ouders met beiden een drukke baan, over de lichamelijke/geestelijke kant kan ik natuurlijk niks zeggen).
dinsdag 14 mei 2024 15:54
Pfff nou ik moest wel ff wennen hoor!
Peuter was 2 jr + 3 maanden toen baby erbij kwam. Mijn partner had maar 1,5 week verlof. Dat had ik terugkijkend anders (langer) gedaan.
Ik vond het heel lastig dat ik op sommige momenten mijn handen vol had aan de baby, waardoor peuter vrij spel had. Na 3-4 maanden werd het makkelijker om ze een hele dag in m'n eentje te draaien. Dat draaide daarvoor vaak uit op geduld verliezen en tranen (vooral einde dag). Dan was ik echt helemaal gesloopt... Ik kampte erg met het gevoel constant tekort te schieten, peuter structureel te weinig aandacht geven en ineens hele hoge verwachtingen van hem hebben (geduld hebben, luisteren, geen kattenkwaad uithalen).
Wij hebben enorm geluk gehad dat baby enorm makkelijk is. En mijn partner is in staat en gewillig om een groot gedeelte van de load thuis op zich te nemen. Anders had ik het niet goed getrokken denk ik.
Peuter was 2 jr + 3 maanden toen baby erbij kwam. Mijn partner had maar 1,5 week verlof. Dat had ik terugkijkend anders (langer) gedaan.
Ik vond het heel lastig dat ik op sommige momenten mijn handen vol had aan de baby, waardoor peuter vrij spel had. Na 3-4 maanden werd het makkelijker om ze een hele dag in m'n eentje te draaien. Dat draaide daarvoor vaak uit op geduld verliezen en tranen (vooral einde dag). Dan was ik echt helemaal gesloopt... Ik kampte erg met het gevoel constant tekort te schieten, peuter structureel te weinig aandacht geven en ineens hele hoge verwachtingen van hem hebben (geduld hebben, luisteren, geen kattenkwaad uithalen).
Wij hebben enorm geluk gehad dat baby enorm makkelijk is. En mijn partner is in staat en gewillig om een groot gedeelte van de load thuis op zich te nemen. Anders had ik het niet goed getrokken denk ik.
pinaco wijzigde dit bericht op 14-05-2024 15:55
1.17% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
