Gezondheid
alle pijlers
accepteren dat je "niet meer mee doet" & je grenzen bewaken
woensdag 22 oktober 2014 om 20:37
Ik ben deze zomer volledig afgekeurd na ruim 2 jaar met een hevige burn-out bovenop de diagnose Asperger die ik 3 jaar geleden kreeg. Ik kreeg deze week een of ander krantje van het UWV voor chronisch gehandicapten (WIA, WAjong etc.) en daar stond zowel een artikel in over iemand die het waanzinnig moeilijk vond om haar autisme te accepteren (dat was toch echt een rouwproces) en een artikel over twee boeken die waren uitgekomen over het accepteren dat je chronisch patiënt bent. En ik besef dat ik nog zo waanzinnig veel moet leren over mezelf (en zal moeten accepteren) voordat het maar een heeeeeel klein beetje beter wil gaan...
Momenteel gaat bijna alles in het leven te snel voor me, maar ik "moet door" aangezien ik al behoorlijk zwaar leun op mijn partner met NAH, en we samen ook nog voor ons kind moeten zorgen. Het gevolg is dat ik blijf snakken naar afzondering om te leren voelen hoe het eigenlijk met me gaat, want ik krijg continu zoveel prikkels tegelijk dat ik helemaal niets kan verwerken. Nu in de herfstvakantie weer heel erg over mijn grenzen gegaan (we doen om en om een dag met zoontje) en dat resulteerde echt in kortsluiting vlak voor het avondeten met huilbui etc. En zoveel storm in mijn hoofd dat ik wel 2 weken nodig heb om weer kalm te worden (maar wanneer heb ik nou eens 2 rustige weken?). Ik wordt hier echt wanhopig van, en vraag me af of er mensen zijn die (eventueel met hele andere diagnoses) deze chaos en stress herkennen, en hoe jullie naar acceptatie toe hebben kunnen groeien?
Ik heb diverse hulpverleners, maar die mensen zijn tegelijk ook een belasting (allemaal contacten en gesprekken die ook weer input opleveren). Psycholoog heb ik na een jaar of 4 maar teruggeschroefd naar eens in de x maanden omdat er toch nooit iets nieuws naar boven komt. Ze vind alleen steeds dat ik mindfullness moet doen, maar ook dat lukt me gewoon niet (net als mediteren, was heus geweldig goed voor me zou zijn, maar het is een te grote storm in mijn hoofd).
Het is super moeilijk om om te gaan met anderen omdat ze niet snappen wat ik heb. Ik snap het zelf vaak ook pas weer te laat, dus ga zelf al over mijn grenzen heen, maar ben ook heel veel tijd & energie kwijt met het proberen iets van verwachtingmanagement richting mijn omgeving te doen (daar had ik ook een stukje over geschreven bij "Domme vragen die je als chronisch zieke gesteld krijgt"). Ik probeer nu maar bijna alle contacten uit de weg te gaan omdat ik er gewoon niet meer uit kom. Alleen op de dagen dat ik met mijn zoontje samen ben, speel ik mooi weer omdat we het samen leuk hebben. Dan moet ik dus met anderen omgaan (ook ouders van klasgenootjes enzo) en dat leidt vaak naderhand alsnog tot een soort overbelasting omdat ik dan alle prikkels die langskomen maar incasseer om niet op te vallen.
Momenteel gaat bijna alles in het leven te snel voor me, maar ik "moet door" aangezien ik al behoorlijk zwaar leun op mijn partner met NAH, en we samen ook nog voor ons kind moeten zorgen. Het gevolg is dat ik blijf snakken naar afzondering om te leren voelen hoe het eigenlijk met me gaat, want ik krijg continu zoveel prikkels tegelijk dat ik helemaal niets kan verwerken. Nu in de herfstvakantie weer heel erg over mijn grenzen gegaan (we doen om en om een dag met zoontje) en dat resulteerde echt in kortsluiting vlak voor het avondeten met huilbui etc. En zoveel storm in mijn hoofd dat ik wel 2 weken nodig heb om weer kalm te worden (maar wanneer heb ik nou eens 2 rustige weken?). Ik wordt hier echt wanhopig van, en vraag me af of er mensen zijn die (eventueel met hele andere diagnoses) deze chaos en stress herkennen, en hoe jullie naar acceptatie toe hebben kunnen groeien?
Ik heb diverse hulpverleners, maar die mensen zijn tegelijk ook een belasting (allemaal contacten en gesprekken die ook weer input opleveren). Psycholoog heb ik na een jaar of 4 maar teruggeschroefd naar eens in de x maanden omdat er toch nooit iets nieuws naar boven komt. Ze vind alleen steeds dat ik mindfullness moet doen, maar ook dat lukt me gewoon niet (net als mediteren, was heus geweldig goed voor me zou zijn, maar het is een te grote storm in mijn hoofd).
Het is super moeilijk om om te gaan met anderen omdat ze niet snappen wat ik heb. Ik snap het zelf vaak ook pas weer te laat, dus ga zelf al over mijn grenzen heen, maar ben ook heel veel tijd & energie kwijt met het proberen iets van verwachtingmanagement richting mijn omgeving te doen (daar had ik ook een stukje over geschreven bij "Domme vragen die je als chronisch zieke gesteld krijgt"). Ik probeer nu maar bijna alle contacten uit de weg te gaan omdat ik er gewoon niet meer uit kom. Alleen op de dagen dat ik met mijn zoontje samen ben, speel ik mooi weer omdat we het samen leuk hebben. Dan moet ik dus met anderen omgaan (ook ouders van klasgenootjes enzo) en dat leidt vaak naderhand alsnog tot een soort overbelasting omdat ik dan alle prikkels die langskomen maar incasseer om niet op te vallen.
woensdag 22 oktober 2014 om 20:57
quote:misspoez schreef op 22 oktober 2014 @ 20:48:
Wat naar voor je, het klinkt of je elk moment kan omvallen. Pas je op?
Twee rustige weken ga je niet krijgen want je hebt een kind, je hebt al maar één dag per twee lees ik dus daar zal je het mee moeten doen. Plannen?
Het voelt al meer dan 2 jaar alsof ik elk moment kan omvallen...
Het is nu de herfstvakantie uitzitten (vrijdag heb ik nog een lange dag voor de boeg plus een dag in het weekend natuurlijk) en dan gaat zoon tenminste weer naar school (en haal ik hem de ene week 1 dag en de andere week 2 dagen op, met dank aan mijn super lieve man). Maar in de tijd tussen de zomervakantie en de herfstvakantie heeft dat me ook niet echt verandering gebracht.
Ik weet gewoon echt niet hoe ik meer grip kan krijgen. Financieel is het nu ook nog bikkelen, maar als het er enigszins van af kan, "mag" ik in januari een weekje in mijn eentje in een chalet in een uitgestorven vakantiepark op een waddeneiland gaan zitten. Die gedachte is het enige dat me rust geeft... Ik wou dat ik daar een maand mocht blijven
Wat naar voor je, het klinkt of je elk moment kan omvallen. Pas je op?
Twee rustige weken ga je niet krijgen want je hebt een kind, je hebt al maar één dag per twee lees ik dus daar zal je het mee moeten doen. Plannen?
Het voelt al meer dan 2 jaar alsof ik elk moment kan omvallen...
Het is nu de herfstvakantie uitzitten (vrijdag heb ik nog een lange dag voor de boeg plus een dag in het weekend natuurlijk) en dan gaat zoon tenminste weer naar school (en haal ik hem de ene week 1 dag en de andere week 2 dagen op, met dank aan mijn super lieve man). Maar in de tijd tussen de zomervakantie en de herfstvakantie heeft dat me ook niet echt verandering gebracht.
Ik weet gewoon echt niet hoe ik meer grip kan krijgen. Financieel is het nu ook nog bikkelen, maar als het er enigszins van af kan, "mag" ik in januari een weekje in mijn eentje in een chalet in een uitgestorven vakantiepark op een waddeneiland gaan zitten. Die gedachte is het enige dat me rust geeft... Ik wou dat ik daar een maand mocht blijven
woensdag 22 oktober 2014 om 21:13
Kan je dit niet delen met je huisarts? Het klinkt alsof je in de nabije toekomst echt om gaat vallen; dat wil je vast voor zijn.
Het klinkt mij als een heel erg verschrikkelijk zware situatie in de oren.En dan ben je niet in een weekje bijgetankt; dat moet structureler.
Het klinkt mij als een heel erg verschrikkelijk zware situatie in de oren.En dan ben je niet in een weekje bijgetankt; dat moet structureler.
Je hoeft niet altijd te geloven wat je denkt.
donderdag 23 oktober 2014 om 00:23
Ik herken wel heel erg veel in jouw verhaal: in ieder geval de chaos, het heel snel overprikkeld zijn.
Lastig!
Ik heb zelf geen gezin, maar ik merk dat ik van ieder contact, iedere verplichting maar ook van een uurtje shoppen met een vriendin écht moet bijtanken. Ook ik heb veel me time nodig.
Misschien zou je de contacten die je nu nog hebt met de hulpverlening kunnen benutten hoe je toch meer rust en regelmaat kunt creëren in je dagelijkse leven. Woon je bijvoorbeeld vlak bij een park of bij de natuur zodat je regelmatig wat frisse lucht kunt opsnuiven, alléén, in een prikkelarme omgeving.
Is sporten misschien iets voor je? Bijv. joggen, fietsen.
Heb je al eens een cursus mindfulness geprobeerd of yoga? Dus niet dat je het zelf probeert, maar mét begeleiding.
Sterkte!
Lastig!
Ik heb zelf geen gezin, maar ik merk dat ik van ieder contact, iedere verplichting maar ook van een uurtje shoppen met een vriendin écht moet bijtanken. Ook ik heb veel me time nodig.
Misschien zou je de contacten die je nu nog hebt met de hulpverlening kunnen benutten hoe je toch meer rust en regelmaat kunt creëren in je dagelijkse leven. Woon je bijvoorbeeld vlak bij een park of bij de natuur zodat je regelmatig wat frisse lucht kunt opsnuiven, alléén, in een prikkelarme omgeving.
Is sporten misschien iets voor je? Bijv. joggen, fietsen.
Heb je al eens een cursus mindfulness geprobeerd of yoga? Dus niet dat je het zelf probeert, maar mét begeleiding.
Sterkte!
donderdag 23 oktober 2014 om 00:32
Opvallende titel. Twee dingen kennelijk.
1) Je doet wel mee. Jij bent er en dat mag.
2) Grenzen? Die ken je nu, hoe vervelend ook.
Mindfulness is je geadviseerd. Lijkt een modewoord, maar kijk er eens naar. Geeft rust. Gewoon vandaag, morgen is n lekker slapen,
Zou je prikkels kunnen uitschakelen? Ik kijk al jaren geen TV, heerlijk. Inmiddels heb ik geen TV meer.
1) Je doet wel mee. Jij bent er en dat mag.
2) Grenzen? Die ken je nu, hoe vervelend ook.
Mindfulness is je geadviseerd. Lijkt een modewoord, maar kijk er eens naar. Geeft rust. Gewoon vandaag, morgen is n lekker slapen,
Zou je prikkels kunnen uitschakelen? Ik kijk al jaren geen TV, heerlijk. Inmiddels heb ik geen TV meer.
donderdag 23 oktober 2014 om 12:11
Bedankt voor de reacties tot nu toe.
Ik kijk ook al jaren geen tv meer, slensor. Mindfullness gaat vast heel goed werken, maar als ik nu rustig probeer te gaan zitten, wordt mijn hoofd gewoon overspoeld met een bombardement aan te veel beelden en indrukken, waarvan ik gewoon niet weet hoe ik er mee moet omgaan. Dat heeft iedereen wel die probeert zijn hoofd leeg te maken, maar bij mij is het ook een bombardement van onverwerkte prikkels omdat mijn hersenen het gewoon niet meer aan kunnen, dus toch weer niet helemaal zoals bij anderen. En als ik iemand zoek om me daarbij te begeleiden, dan heb ik WEER meer afspraken en persoonlijke contacten met een hulpverlener erbij, terwijl ik merk dat ik juist super veel prikkels krijg van nieuwe contacten (dan wil ik van alles goed doen enzo; heel vermoeiend).
Nou goed; ik vroeg eigenlijk ook niet om persoonlijke oplossingen, maar meer om ervaring van mensen met een chronische ziekte die beter geaccepteerd hebben hoe het bij hen zit.
Hoe ga je om met de (voor)oordelen in je omgeving; heb je een standaardriedeltje om een soort verwachtingmanagement te doen of laat je misverstanden zitten? Welk beeld over jezelf breng je naar buiten? Hoe lukt het je om minder te doen dan de mensen om je heen? Onder je niveau werken, niet werken, niet behulpzaam zijn op school, ... etc. Hoe ga je om met inspiratie voor leuke dingen die je eigenlijk niet aankan? Heb je periodes dat je tevreden kan zijn met jezelf en met wat je hebt?
Ik kijk ook al jaren geen tv meer, slensor. Mindfullness gaat vast heel goed werken, maar als ik nu rustig probeer te gaan zitten, wordt mijn hoofd gewoon overspoeld met een bombardement aan te veel beelden en indrukken, waarvan ik gewoon niet weet hoe ik er mee moet omgaan. Dat heeft iedereen wel die probeert zijn hoofd leeg te maken, maar bij mij is het ook een bombardement van onverwerkte prikkels omdat mijn hersenen het gewoon niet meer aan kunnen, dus toch weer niet helemaal zoals bij anderen. En als ik iemand zoek om me daarbij te begeleiden, dan heb ik WEER meer afspraken en persoonlijke contacten met een hulpverlener erbij, terwijl ik merk dat ik juist super veel prikkels krijg van nieuwe contacten (dan wil ik van alles goed doen enzo; heel vermoeiend).
Nou goed; ik vroeg eigenlijk ook niet om persoonlijke oplossingen, maar meer om ervaring van mensen met een chronische ziekte die beter geaccepteerd hebben hoe het bij hen zit.
Hoe ga je om met de (voor)oordelen in je omgeving; heb je een standaardriedeltje om een soort verwachtingmanagement te doen of laat je misverstanden zitten? Welk beeld over jezelf breng je naar buiten? Hoe lukt het je om minder te doen dan de mensen om je heen? Onder je niveau werken, niet werken, niet behulpzaam zijn op school, ... etc. Hoe ga je om met inspiratie voor leuke dingen die je eigenlijk niet aankan? Heb je periodes dat je tevreden kan zijn met jezelf en met wat je hebt?
anoniem_64580 wijzigde dit bericht op 04-11-2014 20:57
Reden: benadrukt wat mijn vragen zijn (had ik misschien in een aparte post moeten zetten)
Reden: benadrukt wat mijn vragen zijn (had ik misschien in een aparte post moeten zetten)
% gewijzigd
donderdag 23 oktober 2014 om 12:55
donderdag 23 oktober 2014 om 14:13
Iemandanders, ik herken veel dingen.
Ik begrijp dat je hoofd niet staat naar mindfullness maar het is wel een manier om meer in het nu te leven.
Wat ik bij jou heel erg lees is: zorgen maken over de toekomst, over de komende dagen in de herfstvakantie, over wanneer je nou eindelijk kan bijtanken, over dat je het niet gaat volhouden als het zo doorgaat. etc. Daar word je helemaal gek van en super gestress!!! Constant zorgen maken hoe je het moet vol houden... Een weekje bijtanken zal je voor dan helpen maar is inderdaad geen oplossing. Je moet nu rust voor jezelf creëren. Je gedachten sturen is daarbij echt een groot hulpmiddel, hoe moeilik dat ook is. Oefenen! Als je merkt dat je weer over de toekomst piekert, STOP die gedachten dan heel bewust steeds. En zoek afleiding in iets wat jij echt leuk vind.
Ik begrijp dat je hoofd niet staat naar mindfullness maar het is wel een manier om meer in het nu te leven.
Wat ik bij jou heel erg lees is: zorgen maken over de toekomst, over de komende dagen in de herfstvakantie, over wanneer je nou eindelijk kan bijtanken, over dat je het niet gaat volhouden als het zo doorgaat. etc. Daar word je helemaal gek van en super gestress!!! Constant zorgen maken hoe je het moet vol houden... Een weekje bijtanken zal je voor dan helpen maar is inderdaad geen oplossing. Je moet nu rust voor jezelf creëren. Je gedachten sturen is daarbij echt een groot hulpmiddel, hoe moeilik dat ook is. Oefenen! Als je merkt dat je weer over de toekomst piekert, STOP die gedachten dan heel bewust steeds. En zoek afleiding in iets wat jij echt leuk vind.
donderdag 23 oktober 2014 om 14:23
Het is voor mij wel enigszins herkenbaar.
Ik heb 3 kids en sinds kort diagnose ADD. Dat alles soms te snel gaat en stress en chaos herken ik.
Ik heb 3 kids en heb af en toe ook zo'n bui dat ik het allemaal niet meer trek en dan wil ik ook het liefste alleen zijn. Vaak trek ik me dan even terug op zolder.
Gelukkig duren die buien bij mij maar 1 dag. Het verschilt bij mij enorm van dag tot dag hoe ik me voel en hoe ik met tegenslagen om kan gaan.
Ik loop sinds kort bij de psychiater. Ik slik ook ritalin, en merk al wel wat kleine verschillen...
Is neurofeedback misschien iets voor je? Ik weet helemaal niet of dat ook 'helpt' bij asperger, hoor, maar je kan er wellicht even op googelen.
Ik heb 3 kids en sinds kort diagnose ADD. Dat alles soms te snel gaat en stress en chaos herken ik.
Ik heb 3 kids en heb af en toe ook zo'n bui dat ik het allemaal niet meer trek en dan wil ik ook het liefste alleen zijn. Vaak trek ik me dan even terug op zolder.
Gelukkig duren die buien bij mij maar 1 dag. Het verschilt bij mij enorm van dag tot dag hoe ik me voel en hoe ik met tegenslagen om kan gaan.
Ik loop sinds kort bij de psychiater. Ik slik ook ritalin, en merk al wel wat kleine verschillen...
Is neurofeedback misschien iets voor je? Ik weet helemaal niet of dat ook 'helpt' bij asperger, hoor, maar je kan er wellicht even op googelen.
donderdag 23 oktober 2014 om 14:57
Acceptatie is niet iets wat op een dag aan komt waaien maar een actief handelen. Imho is het vaak het omzetten van een knop. Loslaten van "ja maar...", dogma's, al het onrealistische. Het vergt vaak actief werken aan en imho is het ook altijd een besluit. Al dan niet met vallen en opstaan, maar alleen te bereiken als je altijd weer opstaat en niet bij de val laat.
Wat anderen roepen of denken is vaak van belang als je zelf bewust of onbewust van jezelf een soort gelijke visie hebt of doodsbang bent dat te zijn. Een spiegel dus van eigen spinsels, terecht of onterecht die spinsels ook zijn. Als jij een stevig vast zelfbediening daarin hebt, dan haal je je schouders op als Piet iets roept.
Hele goede motivatie daarin voor mij in verleden maar ook heden en ongetwijfeld komende nieuwe acceptatiepunten; accepteer wat ik niet kan veranderen, verander wat ik niet kan accepteren, en de wijsheid hebben om het verschil te weten. Werkt als een tierelier voor mij samen met dus actief besluiten dat de knop om moet en gaat. Waarbij het altijd neerkomt op herzien van hoe ik eea definieer, waardeer of veroordeel. Zowel binnen als buiten mezelf.
Al het andere zijn "maar" vehikels. Zoals hoe je een gezonde balans herkent maar ook erkent, respecteert en invult. Over grenzen heen gaan en de gevolgen daarvan zijn naar mijn heilige overtuiging bijna altijd symptomen van pijnpunt in de acceptatie. Bewust over een grens gaan, bewust van consequenties en die kunnen en willen aan dragen is iets anders maar jij gaat nu bijvoorbeeld eroverheen uit "ja maar moet", de boel niet overziend, uit een pure paniek en met allerlei onterechte onrealistische verwachtingen van en oordelen over jezelf.
Hoe jij hieruit komt? Door of te beseffen dat je niets daarin te willen of moeten hebt, anders dan jezelf nu eerst in gareel krijgen. Jij focust op alle ballen die je in de lucht moet houden en daarom niet aan een reset van jezelf hierin en acceptatie kan werken maar die balken ga je sowieso laten vakken vroeg of laat omdat je jezelf overvraagd op chronische wijze. De hele flikkerse zooi zal een keer uiteindelijk instorten inclusief jijzelf. Pas als de basis, jij, stabieler is , kun je ballen passend bij jouw vermogen in de lucht gaan houden. Hoe lastig ook, of tijd en ruimte maken voor jezelf of die wordt voor je gemaakt maar dan ga je nog veel langer nodig hebben om bij te komen voordat je kunt gaan opbouwen.
Ja maar nieuw is prikkel is een symptoom van hoe je nu eea doet. Prioriteit zou moeten liggen bij jouw stabiel hierin krijgen en leren hoe je die stabiliteit kunt behouden, in het echte leven inclusief weerbarstigheid. Als de som van prikkels teveel is zullen dan elders prikkels geschrapt moeten worden. Niets is zo belangrijk als jij, zonder jou is jouw leven en jouw rol in andermans leven er immers niet. Dus werken aan jou llevert hier, nu en in de toekomst ook man en kind meer op dan dit verzuipen in de wanhoop dat je pomp op, dat je vindt dat het zo moet en niet anders kan. Serieus, geen grotere gift voor jullie alle drie dan dat je nu jezelf eens echt goed prioriteit maakt, net zolang tot je uit overleven komt en kunt leven en echt zijn. Gun het jezelf en als je dat nog te moeilijk is, gun het hun partner en mama. Jij en zij zijn dat waard.
Wat anderen roepen of denken is vaak van belang als je zelf bewust of onbewust van jezelf een soort gelijke visie hebt of doodsbang bent dat te zijn. Een spiegel dus van eigen spinsels, terecht of onterecht die spinsels ook zijn. Als jij een stevig vast zelfbediening daarin hebt, dan haal je je schouders op als Piet iets roept.
Hele goede motivatie daarin voor mij in verleden maar ook heden en ongetwijfeld komende nieuwe acceptatiepunten; accepteer wat ik niet kan veranderen, verander wat ik niet kan accepteren, en de wijsheid hebben om het verschil te weten. Werkt als een tierelier voor mij samen met dus actief besluiten dat de knop om moet en gaat. Waarbij het altijd neerkomt op herzien van hoe ik eea definieer, waardeer of veroordeel. Zowel binnen als buiten mezelf.
Al het andere zijn "maar" vehikels. Zoals hoe je een gezonde balans herkent maar ook erkent, respecteert en invult. Over grenzen heen gaan en de gevolgen daarvan zijn naar mijn heilige overtuiging bijna altijd symptomen van pijnpunt in de acceptatie. Bewust over een grens gaan, bewust van consequenties en die kunnen en willen aan dragen is iets anders maar jij gaat nu bijvoorbeeld eroverheen uit "ja maar moet", de boel niet overziend, uit een pure paniek en met allerlei onterechte onrealistische verwachtingen van en oordelen over jezelf.
Hoe jij hieruit komt? Door of te beseffen dat je niets daarin te willen of moeten hebt, anders dan jezelf nu eerst in gareel krijgen. Jij focust op alle ballen die je in de lucht moet houden en daarom niet aan een reset van jezelf hierin en acceptatie kan werken maar die balken ga je sowieso laten vakken vroeg of laat omdat je jezelf overvraagd op chronische wijze. De hele flikkerse zooi zal een keer uiteindelijk instorten inclusief jijzelf. Pas als de basis, jij, stabieler is , kun je ballen passend bij jouw vermogen in de lucht gaan houden. Hoe lastig ook, of tijd en ruimte maken voor jezelf of die wordt voor je gemaakt maar dan ga je nog veel langer nodig hebben om bij te komen voordat je kunt gaan opbouwen.
Ja maar nieuw is prikkel is een symptoom van hoe je nu eea doet. Prioriteit zou moeten liggen bij jouw stabiel hierin krijgen en leren hoe je die stabiliteit kunt behouden, in het echte leven inclusief weerbarstigheid. Als de som van prikkels teveel is zullen dan elders prikkels geschrapt moeten worden. Niets is zo belangrijk als jij, zonder jou is jouw leven en jouw rol in andermans leven er immers niet. Dus werken aan jou llevert hier, nu en in de toekomst ook man en kind meer op dan dit verzuipen in de wanhoop dat je pomp op, dat je vindt dat het zo moet en niet anders kan. Serieus, geen grotere gift voor jullie alle drie dan dat je nu jezelf eens echt goed prioriteit maakt, net zolang tot je uit overleven komt en kunt leven en echt zijn. Gun het jezelf en als je dat nog te moeilijk is, gun het hun partner en mama. Jij en zij zijn dat waard.
when you wish upon a star...
dinsdag 4 november 2014 om 20:39
Hallo Riannerianne,
Ik heb inderdaad even niet gereageerd; ik had gehoopt dat er meer mensen hun eigen ervaring zouden willen vertellen maar het topic verdween snel naar onder in de lijst, en ik wist zelf eigenlijk niet hoe ik het actueel moest houden: de belangrijkste vragen die ik heb, staan eigenlijk al een paar posts geleden (heb ik nu vet gemaakt).
Ik vind het aardig dat er meegedacht wordt over mijn zoontje, maar (hoewel ik daar zelf de input voor gegeven heb), zit ik niet heel erg te wachten op concrete oplossingen in die richting; daarvoor heb ik eigenlijk meer aan mensen van buiten het forum en dan ga je dingen driedubbel over doen. De vakantie is goddank weer achter de rug, en het doet me echt goed dat mijn zoontje weer naar school gaat. Ik kan weer een beetje tanken.
Op dit moment gaat het dus iets minder beroerd dan de afgelopen 3 weken, maar ik ben wel weer erg geschrokken hoe vaak ik nog terug val. De ene hulpverlener bevestigt dat mindfullness nu een te grote belasting zou zijn omdat er dan "nog iets bijkomt" bij alle dingen die ik op een dag probeer te bereiken (waaronder op tijd rusten enzo; niet allemaal actieve dingen dus), terwijl ik nu al zo'n probleem heb met structuur. Een andere hulpverlener vind wel weer dat ik moet beginnen met een groepscursus, ook al kan ik bij wijze van spreken alleen maar de oefeningen doen in de groep, en kom ik er thuis helemaal nog niet aan toe. Ook weer een eyeopener, maar ik schijn die cursus dus niet "perfect" te hoeven doen . Ik heb nu de ene hulpverlener gevraagd om concreet een goede aanbieder voor me te vinden, want ik kwam daar zelf niet uit. Het is financieel ook ingewikkeld, want het kan alleen worden vergoed door de zorgverzekeraar als ik dan het contract met een van de andere zorgverleners opzeg. Dat mogen ze nu dus onderling afstemmen, want ik kwam er niet uit. Bij die mindfullness zou zelfacceptatie natuurlijk ook een punt zijn (althans; dat hoop ik).
Maar goed: ik vraag niet echt een oplossing voor mijzelf: dat zal ook met de tijd moeten komen (en hopelijk met de hulpverleners die ik nu heb). Ik ben vooral benieuwd naar mensen die mijn twijfels en wanhoop herkennen als een fase die ze zelf ook doorgemaakt hebben, maar die me ook kunnen vertellen hoe het is als je er (blijkbaar?) na een tijd aan went, en hoe je er zelf mee om gaat als er af en toe nog een knelpunt/beperking opkomt.
Ik heb inderdaad even niet gereageerd; ik had gehoopt dat er meer mensen hun eigen ervaring zouden willen vertellen maar het topic verdween snel naar onder in de lijst, en ik wist zelf eigenlijk niet hoe ik het actueel moest houden: de belangrijkste vragen die ik heb, staan eigenlijk al een paar posts geleden (heb ik nu vet gemaakt).
Ik vind het aardig dat er meegedacht wordt over mijn zoontje, maar (hoewel ik daar zelf de input voor gegeven heb), zit ik niet heel erg te wachten op concrete oplossingen in die richting; daarvoor heb ik eigenlijk meer aan mensen van buiten het forum en dan ga je dingen driedubbel over doen. De vakantie is goddank weer achter de rug, en het doet me echt goed dat mijn zoontje weer naar school gaat. Ik kan weer een beetje tanken.
Op dit moment gaat het dus iets minder beroerd dan de afgelopen 3 weken, maar ik ben wel weer erg geschrokken hoe vaak ik nog terug val. De ene hulpverlener bevestigt dat mindfullness nu een te grote belasting zou zijn omdat er dan "nog iets bijkomt" bij alle dingen die ik op een dag probeer te bereiken (waaronder op tijd rusten enzo; niet allemaal actieve dingen dus), terwijl ik nu al zo'n probleem heb met structuur. Een andere hulpverlener vind wel weer dat ik moet beginnen met een groepscursus, ook al kan ik bij wijze van spreken alleen maar de oefeningen doen in de groep, en kom ik er thuis helemaal nog niet aan toe. Ook weer een eyeopener, maar ik schijn die cursus dus niet "perfect" te hoeven doen . Ik heb nu de ene hulpverlener gevraagd om concreet een goede aanbieder voor me te vinden, want ik kwam daar zelf niet uit. Het is financieel ook ingewikkeld, want het kan alleen worden vergoed door de zorgverzekeraar als ik dan het contract met een van de andere zorgverleners opzeg. Dat mogen ze nu dus onderling afstemmen, want ik kwam er niet uit. Bij die mindfullness zou zelfacceptatie natuurlijk ook een punt zijn (althans; dat hoop ik).
Maar goed: ik vraag niet echt een oplossing voor mijzelf: dat zal ook met de tijd moeten komen (en hopelijk met de hulpverleners die ik nu heb). Ik ben vooral benieuwd naar mensen die mijn twijfels en wanhoop herkennen als een fase die ze zelf ook doorgemaakt hebben, maar die me ook kunnen vertellen hoe het is als je er (blijkbaar?) na een tijd aan went, en hoe je er zelf mee om gaat als er af en toe nog een knelpunt/beperking opkomt.
dinsdag 4 november 2014 om 20:51
@ wendy; hoe gaat het nu met de ritalin? Lijkt me erg zwaar met 3 kinderen. Ik vind eentje al zo pittig. Hebben je kinderen ook een diagnose?
Ik merk dat ik (omdat ik mijn eigen diagnose nog zo moeilijk vind om te accepteren) echt doodsbenauwd ben dat mijn zoontje uiteindelijk mijn "slechte genen" zou blijken te hebben. Ik wil mezelf ook accepteren omdat ik merk dat ik nu ook moeite heb om hem te accepteren zoals hij is; ook met asperger of iets dergelijks zou hij natuurlijk helemaal okee moeten zijn. Maar ik merk dat als hij zich soms afwijkend van andere kinderen gedraagt, ik daar enorm bezorgd om word, en hem dus helemaal niet goed accepteer zoals hij is.
Ik moet toegeven dat mijn zelfacceptatie helaas ook nog iets is dat ik als extra bagage meesleep, omdat ik (naast asperger en burn-out) ook nog behept ben met beschadigingen uit mijn jeugd. Dus ik had al niet het gevoel dat ik er mocht zijn voordat ik er achter kwam dat ik iets had waardoor ik nooit zal voldoen aan de "norm" in mijn hoofd die mijn ouders daar zo krampachtig in hebben geprogrammeerd. Het is heftig hoe al die dingen (burn-out, zelfbeeld, autisme) op elkaar in werken, en waar je moet beginnen om jezelf weer op te lappen. Super intensieve therapie met nog meer zelfreflectie is nu ook niet echt gezond als je kijkt naar mijn energieniveau, maar ik twijfel ondertussen aan alles, wat ook reteveel energie kost. Ik heb dus nogal wat bagage, maar daarop focussen vind ik tegelijk best deprimerend. Vandaar dat ik liever vooruit kijk naar hoe het in de toekomst kan worden. Ik zou het al heel prettig vinden als ik uiteindelijk regelmatig gewoon goed in mijn vel kan komen met mijn huidige situatie. Speculeren over ooit weer aan het werk gaan (wat ik nooit uitsluit) probeer ik na te laten, omdat ik eerst "gewoon" in balans wil komen, zonder prestatiedruk.
Ik zou over twee jaar gewoon een lieve moeder willen zijn die af en toe iets creatiefs doet, die zich gedeist houdt, maar die een klein kringetjes mensen om zich heen kan hebben on dingen in het leven mee te delen. En die dus contacten kan onderhouden met mensen die belangrijk zijn in het leven van mijn zoon, zoals familie en ouders van vriendjes enzo.
Ik merk dat ik (omdat ik mijn eigen diagnose nog zo moeilijk vind om te accepteren) echt doodsbenauwd ben dat mijn zoontje uiteindelijk mijn "slechte genen" zou blijken te hebben. Ik wil mezelf ook accepteren omdat ik merk dat ik nu ook moeite heb om hem te accepteren zoals hij is; ook met asperger of iets dergelijks zou hij natuurlijk helemaal okee moeten zijn. Maar ik merk dat als hij zich soms afwijkend van andere kinderen gedraagt, ik daar enorm bezorgd om word, en hem dus helemaal niet goed accepteer zoals hij is.
Ik moet toegeven dat mijn zelfacceptatie helaas ook nog iets is dat ik als extra bagage meesleep, omdat ik (naast asperger en burn-out) ook nog behept ben met beschadigingen uit mijn jeugd. Dus ik had al niet het gevoel dat ik er mocht zijn voordat ik er achter kwam dat ik iets had waardoor ik nooit zal voldoen aan de "norm" in mijn hoofd die mijn ouders daar zo krampachtig in hebben geprogrammeerd. Het is heftig hoe al die dingen (burn-out, zelfbeeld, autisme) op elkaar in werken, en waar je moet beginnen om jezelf weer op te lappen. Super intensieve therapie met nog meer zelfreflectie is nu ook niet echt gezond als je kijkt naar mijn energieniveau, maar ik twijfel ondertussen aan alles, wat ook reteveel energie kost. Ik heb dus nogal wat bagage, maar daarop focussen vind ik tegelijk best deprimerend. Vandaar dat ik liever vooruit kijk naar hoe het in de toekomst kan worden. Ik zou het al heel prettig vinden als ik uiteindelijk regelmatig gewoon goed in mijn vel kan komen met mijn huidige situatie. Speculeren over ooit weer aan het werk gaan (wat ik nooit uitsluit) probeer ik na te laten, omdat ik eerst "gewoon" in balans wil komen, zonder prestatiedruk.
Ik zou over twee jaar gewoon een lieve moeder willen zijn die af en toe iets creatiefs doet, die zich gedeist houdt, maar die een klein kringetjes mensen om zich heen kan hebben on dingen in het leven mee te delen. En die dus contacten kan onderhouden met mensen die belangrijk zijn in het leven van mijn zoon, zoals familie en ouders van vriendjes enzo.
dinsdag 4 november 2014 om 21:13
dinsdag 4 november 2014 om 21:17
Hoi iemandanders, ik herken je verhaal. Ik heb dan wel geen Asperger, maar MS, waarbij vooral mijn cognitieve functies niet meer goed zijn: snel moe, slecht geheugen, snel overprikkeld, slechte concentratie. Het was een chaos in mijn hoofd, net zoals jij beschrijft. Ik ben sinds dit jaar volledig afgekeurd.
Grenzen leren aangeven heb ik ook echt moeten leren, ik zei nooit nee ergens tegen en wilde dat ook niet. Gevolg is dat je vervolgens compleet instort en echt niet meer vooruit komt.
Wat mij vooral enorm geholpen heeft zijn gesprekken met de ergotherapeut. Zij leerde me stapje voor stapje weer hoe ik mijn tijd in kon delen en hoe er voldoende tijd voor mijzelf overbleef, zodat mijn hoofd tot rust kon komen. Ik heb van haar ook heel erg geleerd om "nee" te zeggen. Wat andere mensen allemaal wel en niet kunnen is niet op mij van toepassing. Ik kan het allemaal niet en ik doe het dus ook niet. Als mensen dat niet begrijpen is dat hun probleem en niet het mijne. (Best wel moeilijk hoor!!). Daar is wel wat tijd overheen gegaan, voor ik dat ook kon toepassen.
Zoals je zegt: te veel gesprekken met allerlei hulpverleners is teveel. Je krijgt teveel input die ook allemaal weer verwerkt moet worden en dat past gewoon niet in je hoofd. Buiten de ergotherapie, die dus vooral erg praktisch bezig is geweest, heb ik alle hulpverleners stopgezet. Ik vond het belangrijker om eerst mijn energielevel weer wat normaler te krijgen, zodat ik weer enigszins normaal kan functioneren.
Het geeft me nu een stuk rust. Ik ga eerst weer terug naar de basis (beetje huishouden en thuis aanrommelen) en daarna weer wat activiteiten uitbouwen. En per activiteit kijken hoeveel ik aankan en hoe snel ik weer ergens mee moet stoppen en rust moet nemen. Je moet jezelf en je eigen grenzen weer leren kennen en dat is best wel eens pittig, maar het geeft enorm veel rust in je hoofd.
Grenzen leren aangeven heb ik ook echt moeten leren, ik zei nooit nee ergens tegen en wilde dat ook niet. Gevolg is dat je vervolgens compleet instort en echt niet meer vooruit komt.
Wat mij vooral enorm geholpen heeft zijn gesprekken met de ergotherapeut. Zij leerde me stapje voor stapje weer hoe ik mijn tijd in kon delen en hoe er voldoende tijd voor mijzelf overbleef, zodat mijn hoofd tot rust kon komen. Ik heb van haar ook heel erg geleerd om "nee" te zeggen. Wat andere mensen allemaal wel en niet kunnen is niet op mij van toepassing. Ik kan het allemaal niet en ik doe het dus ook niet. Als mensen dat niet begrijpen is dat hun probleem en niet het mijne. (Best wel moeilijk hoor!!). Daar is wel wat tijd overheen gegaan, voor ik dat ook kon toepassen.
Zoals je zegt: te veel gesprekken met allerlei hulpverleners is teveel. Je krijgt teveel input die ook allemaal weer verwerkt moet worden en dat past gewoon niet in je hoofd. Buiten de ergotherapie, die dus vooral erg praktisch bezig is geweest, heb ik alle hulpverleners stopgezet. Ik vond het belangrijker om eerst mijn energielevel weer wat normaler te krijgen, zodat ik weer enigszins normaal kan functioneren.
Het geeft me nu een stuk rust. Ik ga eerst weer terug naar de basis (beetje huishouden en thuis aanrommelen) en daarna weer wat activiteiten uitbouwen. En per activiteit kijken hoeveel ik aankan en hoe snel ik weer ergens mee moet stoppen en rust moet nemen. Je moet jezelf en je eigen grenzen weer leren kennen en dat is best wel eens pittig, maar het geeft enorm veel rust in je hoofd.
dinsdag 4 november 2014 om 22:53
@liara wat fijn dat jij zo'n ergotherapeut hebt. Mijn man heeft toen hij vastliep met zijn NAH ook een tijdje begeleiding gehad bij een revalidatiecentrum. Daar zat ook een ergotherapeut bij.
Het lullige is dat met wat ik heb, ik niet in aanmerking kom voor zo'n revalidatietraject, hoewel er veel overeenkomsten zijn tussen mijn man zijn NAH en het vastlopen met een burn-out etc. Ik zou graag praktische dingen in kleine stapjes willen doen, maar het is enorm zoeken wie mij daar echt bij helpt. Het fijne van zo'n revalidatiecentrum is dat je vanuit diverse disciplines een gezamelijke aanpak krijgt: ergotherapie, fysiotherapie (sport), psycholoog, maatsch. werk etc. Ik heb wel een aantal mensen gevonden die een deeltje doen, maar die werken niet samen, en geven dus steeds tegenstrijdige adviezen. Ben ik weer een manager van een roedel hulpverleners, in plaats van dat zij aan mij vertellen wat ik moet doen om beter te worden... Ik zou dolgraag iets met sport willen opbouwen, maar de kans is heel groot dat dat te belastend is, en dat ik dat te laat voel (voor hoe ik er nu voor sta).
Door een fysio die gespecialiseerd is in sensorische informatieverwerking, ben ik er achter gekomen hoe veel indrukken ik eigenlijk binnen krijg (waarvan ik vroeger veel negeerde omdat ik er van uitging dat iedereen dingen ervoer zoals ik en dat iedereen zich dus "over dingen heen zette"). Sommige zintuigelijke waarnemingen wijken bij mij af van "gewone" mensen, waardoor ik teveel of te weinig prikkels binnen krijg. Nu ik dat door heb, besef ik dat ik bijvoorbeeld bij hardlopen (wat ik vroeger veel gedaan heb) ook moet dealen met temperatuursverschil, wind, geluiden, licht etc. naast alle directe prikkels die je lijf krijgt van het sporten. En als ik niet goed in mijn vel zit, is licht te fel, ruisen de blaadjes in het bos soms te hard, is de kou echt veel te intens en word ik doodmoe van steeds het gevoel van de wind op mijn lijf...
De laatste tijd lijkt dat weer iets minder prikkelbaar allemaal, maar ik wil het dus niet verpesten door teveel te willen oppakken.
Maar goed; oppassen dat niet iedereen tips gaat geven als ik dit schrijf. Want ik vind het leuker om ervaring te horen. Heb jij een bepaalde toekomstverwachting? Iets wat je hoopt weer te kunnen oppakken, of juist een idee dat je er tegen kan als dingen met MS minder worden? Ben je daar bewust mee bezig of juist niet?
Het lullige is dat met wat ik heb, ik niet in aanmerking kom voor zo'n revalidatietraject, hoewel er veel overeenkomsten zijn tussen mijn man zijn NAH en het vastlopen met een burn-out etc. Ik zou graag praktische dingen in kleine stapjes willen doen, maar het is enorm zoeken wie mij daar echt bij helpt. Het fijne van zo'n revalidatiecentrum is dat je vanuit diverse disciplines een gezamelijke aanpak krijgt: ergotherapie, fysiotherapie (sport), psycholoog, maatsch. werk etc. Ik heb wel een aantal mensen gevonden die een deeltje doen, maar die werken niet samen, en geven dus steeds tegenstrijdige adviezen. Ben ik weer een manager van een roedel hulpverleners, in plaats van dat zij aan mij vertellen wat ik moet doen om beter te worden... Ik zou dolgraag iets met sport willen opbouwen, maar de kans is heel groot dat dat te belastend is, en dat ik dat te laat voel (voor hoe ik er nu voor sta).
Door een fysio die gespecialiseerd is in sensorische informatieverwerking, ben ik er achter gekomen hoe veel indrukken ik eigenlijk binnen krijg (waarvan ik vroeger veel negeerde omdat ik er van uitging dat iedereen dingen ervoer zoals ik en dat iedereen zich dus "over dingen heen zette"). Sommige zintuigelijke waarnemingen wijken bij mij af van "gewone" mensen, waardoor ik teveel of te weinig prikkels binnen krijg. Nu ik dat door heb, besef ik dat ik bijvoorbeeld bij hardlopen (wat ik vroeger veel gedaan heb) ook moet dealen met temperatuursverschil, wind, geluiden, licht etc. naast alle directe prikkels die je lijf krijgt van het sporten. En als ik niet goed in mijn vel zit, is licht te fel, ruisen de blaadjes in het bos soms te hard, is de kou echt veel te intens en word ik doodmoe van steeds het gevoel van de wind op mijn lijf...
De laatste tijd lijkt dat weer iets minder prikkelbaar allemaal, maar ik wil het dus niet verpesten door teveel te willen oppakken.
Maar goed; oppassen dat niet iedereen tips gaat geven als ik dit schrijf. Want ik vind het leuker om ervaring te horen. Heb jij een bepaalde toekomstverwachting? Iets wat je hoopt weer te kunnen oppakken, of juist een idee dat je er tegen kan als dingen met MS minder worden? Ben je daar bewust mee bezig of juist niet?
dinsdag 4 november 2014 om 23:13
Herken het wel, al heb ik geen autisme, maar ben wel snel overprikkeld en heb een burnout gehad. Ben ook blij dat ik 'maar' 1 kind heb. Voel me opgelucht dat ik momenteel niet werk en mijn zoontje overdag op school is. Nu kom ik tot rust, langzamerhand.
Bemerk ook een enorme behoefte om alleen te zijn en dingen in mijn eigen tempo te kunnen doen.
Acceptatie heeft mij nog het meest geholpen, hoe meer ik probeerde het hoge tempo van de maatschappij bij te houden, hoe minder het me lukte.
Begin ook steeds meer lak te krijgen aan wat anderen daar eventueel van zouden kunnen vinden.
Bemerk ook een enorme behoefte om alleen te zijn en dingen in mijn eigen tempo te kunnen doen.
Acceptatie heeft mij nog het meest geholpen, hoe meer ik probeerde het hoge tempo van de maatschappij bij te houden, hoe minder het me lukte.
Begin ook steeds meer lak te krijgen aan wat anderen daar eventueel van zouden kunnen vinden.
woensdag 5 november 2014 om 11:20
Goedemorgen iemandanders!
Hoe het gaat met de ritalin? Goed, eigenlijk. Het heeft niet het grootse effect wat ik hoopte/verwachte, maar het haalt zeker de scherpe kantjes eraf.
Ik kan me beter concentreren, het is rustiger in mijn hoofd, eerder zat er echt zo'n wolk in maar die is echt minder, mijn uitstelgedrag neemt ook af en het belangrijkste; mijn humeur is 10 keer beter. Ik heb nu veel minder last van stemmingwisselingen, heb niet zo'n kort lontje meer en spring minder snel en minder heftig uit mn vel. Ben dus erg blij met de ritalin (methylfenidaat eigenlijk, maar is in principe hetzelfde...)
Tja, en drie kids, ik vind het zelf ook wel eens heftig, hoor. Vooral omdat de jongste 2 enorme stuiterballen zijn en er net 2 jaar leeftijdsverschil tussen zit. We wilden altijd wel graag 3 kids, maar ik ben iets eerder zwanger geworden van nr 3 dan de planning was.
Ach ja, zo loopt het soms, en de jongste 2 zijn heel gek met elkaar, dat is dan wel weer heel leuk om te zien.
Maar er komt wel heel veel op je af. Vooral in huishoudelijke zin. Enorm veel was bijvoorbeeld, vooral door de middelste die met 4,5 nog steeds niet zindelijk is en gemiddels toch een stuk of 4 natte broeken per dag heeft... En tja, ik kan niet plannen en de dingen slecht overzien en wordt snel afgeleid van de dingen die ik eigenlijk wil doen, (zoals door het viva forum) en dan blijft er veel liggen.
Mijn kinderen hebben geen diagnose, maar in mijn oudste dochter herken ik enorm veel van mijzelf, dus het zou me niet verbazen als ze ook ADD heeft... Maar zolang ze er nog geen "last" van heeft, laat ik haar nog niet testen.
Ik werk niet, ik heb wel gewerkt, maar zit al bijna 4 jaar thuis. Ik zat in de kinderopvang en kan gewoon geen baan vinden op het moment. Ik hoop wel weer aan het werk te komen. Ik wil wel weer graag iets voor mezelf.
En wat acceptatie betreft; tja... ik ben mn hele leven al zo en ik dacht altijd dat de dingen waar ik mee worstelde gewoon bij mijn karakter/persoonlijkheid hoorden. Ik weet pas een jaar wat ADD is en toen wist ik eigenlijk wel gelijk zeker dat ik het had. Ik ben ook wel "blij" met het labeltje, omdat ik er nu gericht aan kan werken...
Echt opladen doe ik als de kinderen een weekendje uit logeren zijn en ik leuke dingen doe met mn man. En ook in het weekend even lekker naar het bos met zn allen of een dagje weg vind ik leuk, hoewel ik dan wel vaak veel prikkels binnen krijg. Maar het zijn wel fijne prikkels... (bosgeur, herfstkleuren...)
Ik ben trouwens ook niet zo'n knutsel en allemaal leuke dingen doen moeder. Daar heb ik gewoonweg de energie niet voor. Ik zou het ook wel vaker willen doen, soms lukt het ook wel, maar minder dan ik zou willen.
Ik hoop dat mijn verhaal niet te chaotisch geschreven is, ik schrijf altijd gewoon wat er in me opkomt en soms lopen de dingen een beetje door elkaar....
Hoe het gaat met de ritalin? Goed, eigenlijk. Het heeft niet het grootse effect wat ik hoopte/verwachte, maar het haalt zeker de scherpe kantjes eraf.
Ik kan me beter concentreren, het is rustiger in mijn hoofd, eerder zat er echt zo'n wolk in maar die is echt minder, mijn uitstelgedrag neemt ook af en het belangrijkste; mijn humeur is 10 keer beter. Ik heb nu veel minder last van stemmingwisselingen, heb niet zo'n kort lontje meer en spring minder snel en minder heftig uit mn vel. Ben dus erg blij met de ritalin (methylfenidaat eigenlijk, maar is in principe hetzelfde...)
Tja, en drie kids, ik vind het zelf ook wel eens heftig, hoor. Vooral omdat de jongste 2 enorme stuiterballen zijn en er net 2 jaar leeftijdsverschil tussen zit. We wilden altijd wel graag 3 kids, maar ik ben iets eerder zwanger geworden van nr 3 dan de planning was.
Ach ja, zo loopt het soms, en de jongste 2 zijn heel gek met elkaar, dat is dan wel weer heel leuk om te zien.
Maar er komt wel heel veel op je af. Vooral in huishoudelijke zin. Enorm veel was bijvoorbeeld, vooral door de middelste die met 4,5 nog steeds niet zindelijk is en gemiddels toch een stuk of 4 natte broeken per dag heeft... En tja, ik kan niet plannen en de dingen slecht overzien en wordt snel afgeleid van de dingen die ik eigenlijk wil doen, (zoals door het viva forum) en dan blijft er veel liggen.
Mijn kinderen hebben geen diagnose, maar in mijn oudste dochter herken ik enorm veel van mijzelf, dus het zou me niet verbazen als ze ook ADD heeft... Maar zolang ze er nog geen "last" van heeft, laat ik haar nog niet testen.
Ik werk niet, ik heb wel gewerkt, maar zit al bijna 4 jaar thuis. Ik zat in de kinderopvang en kan gewoon geen baan vinden op het moment. Ik hoop wel weer aan het werk te komen. Ik wil wel weer graag iets voor mezelf.
En wat acceptatie betreft; tja... ik ben mn hele leven al zo en ik dacht altijd dat de dingen waar ik mee worstelde gewoon bij mijn karakter/persoonlijkheid hoorden. Ik weet pas een jaar wat ADD is en toen wist ik eigenlijk wel gelijk zeker dat ik het had. Ik ben ook wel "blij" met het labeltje, omdat ik er nu gericht aan kan werken...
Echt opladen doe ik als de kinderen een weekendje uit logeren zijn en ik leuke dingen doe met mn man. En ook in het weekend even lekker naar het bos met zn allen of een dagje weg vind ik leuk, hoewel ik dan wel vaak veel prikkels binnen krijg. Maar het zijn wel fijne prikkels... (bosgeur, herfstkleuren...)
Ik ben trouwens ook niet zo'n knutsel en allemaal leuke dingen doen moeder. Daar heb ik gewoonweg de energie niet voor. Ik zou het ook wel vaker willen doen, soms lukt het ook wel, maar minder dan ik zou willen.
Ik hoop dat mijn verhaal niet te chaotisch geschreven is, ik schrijf altijd gewoon wat er in me opkomt en soms lopen de dingen een beetje door elkaar....
