Gezondheid
alle pijlers
Als het leven lijden wordt, euthanasie.
vrijdag 19 december 2014 15:00
Meteen maar het onderwerp in de titel klip en klaar aangeven; euthanasie. Waarom? Wellicht ook wel om een deel met buitenstaanders te delen die geen belang hebben bij. Want hoeveel steun ook van eigen harde kern en hoe open er ook over alles gepraat kan worden incl insteek niet te verzwijgen uit angst de ander te kwetsen, men heeft een belang bij. Het heeft direct invloed op hen en hun leven.
Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.
Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.
Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.
Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.
Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.
Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.
Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.
Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.
Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.
Maar zeker ook om mijn steentje bij te dragen aan het slechten van de muur die er helaas nog is rondom het onderwerp dood en overlijden. Het blijkt helaas nog altijd een onderwerp waar een muur op komt. Voorbij de grootste oppervlakte mag het veelal niet gaan, alsof men bang is dat het een besmettelijk iets zou zijn. Uiteraard is er voor alles een tijd en plaats, maar als mensen zelf een onderwerp aansnijden is het vaak een iets wat men vooraf al niet wil horen. Ik heb gelukkig een harde kern die mijn steunt en waar ik zonder enige schroom alles kan delen maar ook zij met alles kunnen en mogen komen en hebben ook zij ieder hun eigen kleine kringetje waar ze voorbij de oppervlakte en wenselijke antwoorden mogen gaan.
Toch merken we allebei al hoe eenzaam het kan zijn als zo duidelijk is dat het nog een heel overgevoelig onderwerp is. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn als je niet die ruimte hebt in eigen kring. Terwijl juist de dood en overlijden zo onlosmakelijk bij het leven horen. Een doodnormaal onderdeel van is, of zou moeten zijn. Want als de ervaring ons 1 ding leert, is het wel dat delen verzacht, relaties verdiept en versterkt, Het jaagt vele onnodige spoken weg en vermindert terechte angsten. Als ik mijn steentje kan bijdragen aan het gewoner onderwerp maken, dan is het logisch dat ik dat doe.
Maar ook wat betreft het onderwerp euthanasie. Veel mensen hebben geen benul wat het inhoud om, als men daarin bepaalde wensen heeft, hoe dit juist te regelen, welke haken en ogen er zijn etc. Waar het nog een redelijk vrij onderwerp is in algemeenheid om bijvoorbeeld te verkondigen "als...... dan hoeft het voor mij niet meer", is het al veel minder open om over te kunnen praten als het een praktijk betreft. Zeker op "jonge" leeftijd wordt het meer taboe, laat staan in situaties waarbij men niet direct terminaal ziek is en overlijden kortstondig vervroegd wordt maar het gaat om situaties van ondraaglijk uitzichtloos lijden terwijl men theoretisch nog jaren kan leven als er geen levensbedreigende complicaties opduiken.
Mijn verhaal? Ik hebben nodige fysieke beperkingen door een syndroom, waarbij het fysieke progressief is gebleken. Al een aantal jaren weten wel dat die achteruitgang ooit tot een punt van te weinig levenskwaliteit in mijn ogen kan komen. Afgelopen jaar was niet best, er was al geen sprake meer van levenskwaliteit maar het zou een investering zijn om weer wat kwaliteit terug te krijgen. Een paar maanden terug bleek dat helaas niet alleen onterecht te zijn maar ging het ook nog verder en sneller achteruit. Maar ik had nog de nodige driften en in alle slechte om leek daar nog wel wat ruimte voor, dus gingen we uit van maximaal een jaar. Onverwacht, schrikken maar dat jaar zouden wel dan ook optimaal grijpen. In oktober heb ik een wens mogen vervullen via een stichting en werd overduidelijk dat ook een jaar niet realistisch was. Fysiek was de taks wel bereikt, dit wordt korte termijn werk. Niet meer adequaat te managen pijn, nauwelijks nog slapen, nog te weinig energie en capaciteit voor het meest basis gebeuren op een dag, sociaal leven dat teveel is, een steeds snellere vicieuze cirkel qua fysieke stand van zaken. Fysiek is het op, klaar. Qua levenslust en drang loop ik er achter aan, die is er nog in overvloed en 2015 stond dan ook al vol plannen. Om te kunnen afsluiten kwam er een "werkdatum" waar we naartoe willen werken. Hopen te werken.
Euthanasie verzoek is bij huisarts neergelegd. Huisarts wil het niet uitvoeren, stelt te betrokken te zijn. Ik respecteer zijn keuze, al is de wijze waarop het verlopen is vervelend te noemen maar dat is weer een topic op zichzelf. Bij gebrek aan achtervang op dit gebied (en enige specialist voor wie onderwerp kwaliteit en dood geen taboe is en ook mijn visie steunt te weinig overzicht heeft op alle facetten die bij alle andere specialisaties horen en derhalve hierin zich niet de juiste persoon acht om dit Op zich te nemen ) ben ik dus half november uiteindelijk terecht gekomen bij de levenseindekliniek. Dossier is zoals verwacht door de triage beoordeling gekomen en wordt dan door gezet naar een team van arts en verpleegkundige in de regio. En dan begint zoals voor alle specialistische zorg een wachtlijst. Waarbij men op datum van aanmelden afhandelt, immers elk verzoek is spoed en prioriteit. Terecht. Afgelopen week kon men alleen de algemene landelijke indicatie geven: 2-3 maanden van aanmelding tot 1e gesprek, maar dat kan afhankelijk van regio nog mee vallen of erg tegenvallen. Men hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen voor mij specifiek.
Paniek slaat toe. Met die wachttijd zitten wel al rond werkdatum en die is al erg ambitieus en een doel maar ook voor mij niet zeker meer. En met 1 gesprek ben je er natuurlijk nog lang niet. Mijn hemel, dit wordt weer enorm moeten oprekken en geen idee hoe ik dat moet gaan opbrengen. En al die tijd dus ook onzekerheid, iets wat ons allemaal nog meer nekt. Weten dat er cijfers zijn van soms zelfs 6 maanden wachttijd.
Groot is dan ook de opluchting als de verpleegkundige me belt en inmiddels het 1e gesprek deze week geweest is. Het was een open gesprek, Veel verdieping, alle bekende vragen en opmerkingen die ik mezelf allemaal allang heb gesteld en mijn omgeving idem dito. Volgend gesprek staat gepland. Vooraf zijn er geen garanties. Er wordt beoordeeld, verdiept, elkaar leren kennen, ouders en sibling worden betrokken. Artsen worden gesproken, degene die me al jaren kent en veel werkervaring in oa stervensbegeleiding maar ook euthanasie wordt betrokken om zijn visie, expertise en beeldvorming Pixie als mens. Er moet uitgesloten worden dat er inderdaad geen verbetering mogelijk is, geen zaken als depressie etc spelen.
Wat een opluchting dat het nu loopt. Het moet goed en zorgvuldig boven alles maar het kan me niet snel genoeg. Duidelijkheid hebben maar ook omdat het met de dag nijpender wordt. Het steeds meer en heftiger verlangen naar de dood, ondanks dat ik nog genoeg theoretisch had gewild. Maar af en toe ook het bizarre van alles. Niemand die dit had bedacht een half jaar geleden. Ik ben notabene bezig met mijn eigen dood. Want tja, genoeg wensen om het leven te leiden maar realiteit is dat ik het leven lijdt en dat niet is wie ik ben of wil zijn.
Even voor de duidelijkheid; mijn keuze is mijn keuze. Een ander kan en mag andere wensen hebben. Hoe men het ook wenst, ik respecteer het en ben erg voor keuzevrijheid om juist de voor die persoon juiste weg te kunnen en mogen bewandelen zonder (be)(ver)(voo)oordelen. Ongeacht de keuze, dat stuk gewoner worden van Het onderwerp dood en overlijden geldt voor mij even sterk. Ongeacht keuze kan het erg eenzaam zijn als het een ongewoon of zelfs ongewenst onderwerp blijft en kan het bevrijden en Veel steun en verzachten brengen als het bespreekbaar kan en mag zijn. Om gewoon dat deel wat ook zo'n belangrijk onderdeel is van een mens leven en wie hij/zij is er gewoon te mogen laten zijn. Dat laatste gun ik een ieder.
when you wish upon a star...
vrijdag 19 december 2014 15:12
Wat aangrijpend pixiedust en wat ontzettend stoer dat je deze keus hebt gemaakt.
Ik ben zelf mijn moeder verloren, zij kwam niet in aanmerking voor euthanasie en is gestopt met eten en drinken. Niemand anders dan jezelf kan dit beslissen. Je klinkt heel sterk en ik hoop voor jou dat het einde snel mag komen en wens je een mooie reis. Heel veel succes en sterkte met deze fase.
Ik ben zelf mijn moeder verloren, zij kwam niet in aanmerking voor euthanasie en is gestopt met eten en drinken. Niemand anders dan jezelf kan dit beslissen. Je klinkt heel sterk en ik hoop voor jou dat het einde snel mag komen en wens je een mooie reis. Heel veel succes en sterkte met deze fase.
Each morning we are born again. What we do today matters most.
vrijdag 19 december 2014 15:19
Triest, maar "mooie" openingspost! Ik heb het dit jaar helaas bij mijn beste vriendin meegemaakt, maar wat was zij moedig tot het laatste moment. Ik kan alleen maar respect opbrengen, want mensen die euthanasie gaan toepassen willen helemaal niet sterven, zij kunnen alleen niet meer leven en daar is vaak het onbegrip.
Ik wil je dan ook alle sterkte toewensen en nogmaals.....Respect
Ik wil je dan ook alle sterkte toewensen en nogmaals.....Respect
vrijdag 19 december 2014 15:28
Ik ken je verhaal Pixiedust en ik vind je wens tot euthanasie volkomen begrijpelijk.
Vind het heel raar dat jouw huisarts zich te betrokken vond, dat ben je toch
altijd als huisarts.
Gelukkig dat je in kleine kring open kunt zijn, dat is ook niet altijd zo.
Heel veel sterkte en als je nog de energie kunt opbrengen kun je altijd
hier schrijven. Liefs, ik denk aan je.
Vind het heel raar dat jouw huisarts zich te betrokken vond, dat ben je toch
altijd als huisarts.
Gelukkig dat je in kleine kring open kunt zijn, dat is ook niet altijd zo.
Heel veel sterkte en als je nog de energie kunt opbrengen kun je altijd
hier schrijven. Liefs, ik denk aan je.
vrijdag 19 december 2014 15:28
Yas, je zegt het goed; klinkt. Soms wel en soms totaal ook niet. Het is domweg wat het is. Jij weet nav destijds met jouw mams ook dat met dit soort grote levensgebeurtenissen er geen struisvogel mogelijkheden zijn en je gewoon domweg gaat, doet, ondergaat en voeltot zoals het is. In tegenstelling tot genoeg mensen is het mij wel gegeven om bewust afscheid te nemen dat heeft ook iets heel moois. Stiekem was meest ideale een scenario met veel overeenkomsten als destijds jullie hebben meegemaakt maar dit is bepaald geen slecht alternatief.
(Mocht je de referentie liever niet willen, dan delete ik natuurlijk hè )
(Mocht je de referentie liever niet willen, dan delete ik natuurlijk hè )
when you wish upon a star...
vrijdag 19 december 2014 15:28
Nu valt het kwartje wat betreft de kortere wachtlijst Pixie.
Ik snap je volledig. Na het vroegtijdig overlijden van mijn ouders, beide aan kanker, heb ik mezelf voorgenomen dat zo'n lijdensweg mij niet zal overkomen. Daartoe heb ik ook de voorbereidende stappen gezet. Waar mijn huisarts van schrok toen ik bij haar in de praktijk kwam. Er zijn niet veel 35-jarigen die een euthanasieverklaring komen brengen om toe te voegen aan het medisch dossier.
2 jaar geleden kwam het voor mij even dichtbij. Ik had al maanden vreselijke onverklaarbare pijn en geen kwaliteit van leven. Bij de huisarts is toen besproken dat ik zo niet verder kon of wilde. Voor mij is toen gelukkig ontdekt waar de pijn vandaan kwam en deze was behandelbaar.
Ik begrijp dus heel goed dat de dood, euthanasie een verlossing kan zijn als je lijf je hoofd inhaalt er er eigenlijks niets meer overblijft dan vegeteren. Niet je leven leiden, maar je leven lijden zoals jij aangeeft Pixie.
Ik zou ook graag willen dat euthanasie niet zo met taboes omgeven is. Dat het gemakkelijker zou zijn om euthanasie te krijgen op het moment dat de koek op is. Dat huisartsen zich niet terug trekken als het eropaan komt. Ik snap dat het voor een arts ook niet makkelijk is. En dat de wetgeving het ook niet makkelijker maakt. Het is gemakkelijker iemand te vertellen dat palliatieve sedatie een goed alternatief is.
Ik hoop voor jou dat de tijd die rest warm en liefdevol is en dat je wens voor euthanasie ingewilligd wordt op een tijdstip dat voor jou goed is.
Ik vind je een bijzonder en dapper mens!
Ik snap je volledig. Na het vroegtijdig overlijden van mijn ouders, beide aan kanker, heb ik mezelf voorgenomen dat zo'n lijdensweg mij niet zal overkomen. Daartoe heb ik ook de voorbereidende stappen gezet. Waar mijn huisarts van schrok toen ik bij haar in de praktijk kwam. Er zijn niet veel 35-jarigen die een euthanasieverklaring komen brengen om toe te voegen aan het medisch dossier.
2 jaar geleden kwam het voor mij even dichtbij. Ik had al maanden vreselijke onverklaarbare pijn en geen kwaliteit van leven. Bij de huisarts is toen besproken dat ik zo niet verder kon of wilde. Voor mij is toen gelukkig ontdekt waar de pijn vandaan kwam en deze was behandelbaar.
Ik begrijp dus heel goed dat de dood, euthanasie een verlossing kan zijn als je lijf je hoofd inhaalt er er eigenlijks niets meer overblijft dan vegeteren. Niet je leven leiden, maar je leven lijden zoals jij aangeeft Pixie.
Ik zou ook graag willen dat euthanasie niet zo met taboes omgeven is. Dat het gemakkelijker zou zijn om euthanasie te krijgen op het moment dat de koek op is. Dat huisartsen zich niet terug trekken als het eropaan komt. Ik snap dat het voor een arts ook niet makkelijk is. En dat de wetgeving het ook niet makkelijker maakt. Het is gemakkelijker iemand te vertellen dat palliatieve sedatie een goed alternatief is.
Ik hoop voor jou dat de tijd die rest warm en liefdevol is en dat je wens voor euthanasie ingewilligd wordt op een tijdstip dat voor jou goed is.
Ik vind je een bijzonder en dapper mens!
vrijdag 19 december 2014 15:28
Ach Pixie, ook ik ken je verhaal een beetje via lamaatje's topic. En heb je op andere topics gelezen.
Wat een moeilijke , maar moedige beslissing. En wat wens ik je kracht en sterkte toe om de tijd ernaar toe te overbruggen.
Is nu werkelijk geen enkele manier om je lijden verder wat te verlichten?
Qua pijnstilling bedoel ik, uit wat je zo her en der geschreven heb, begreep ik al wel dat er verder geen redden meer aan is.
Ik ben geraakt door je verhaal, net als ik dat bij lamaatje was. Ik hoop dat je snel geholpen word en leef met je mee , denk aan je. Helaas is dat het enige wat ik kan doen. Wens ook je familie kracht toe en wens je nog hopelijk wat fijne momenten met elkaar, waarbij de uitputting en pijn meevalt.
uit Noord- Holland
Wat een moeilijke , maar moedige beslissing. En wat wens ik je kracht en sterkte toe om de tijd ernaar toe te overbruggen.
Is nu werkelijk geen enkele manier om je lijden verder wat te verlichten?
Qua pijnstilling bedoel ik, uit wat je zo her en der geschreven heb, begreep ik al wel dat er verder geen redden meer aan is.
Ik ben geraakt door je verhaal, net als ik dat bij lamaatje was. Ik hoop dat je snel geholpen word en leef met je mee , denk aan je. Helaas is dat het enige wat ik kan doen. Wens ook je familie kracht toe en wens je nog hopelijk wat fijne momenten met elkaar, waarbij de uitputting en pijn meevalt.
uit Noord- Holland
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 19 december 2014 15:32
Dat is het idd pixie maar weten dat dit haar keus was is voor mij wel hetgeen wat me rust geeft.
En wat je zegt.. Misschien is stoer een beetje een gek woord in deze maar wat ik bewonder in jouw keus is dat je jezelf trouw bent. Ik denk dat de juiste weg gaan voor heel mensen juist niet logisch is. Je hebt er echt lef voor nodig en dat zie ik in jouw keuze ook. Dat jij het anders ervaart is misschien wel omdat jij dit als natuurlijk zo ervaart. Ik klink een beetje warrig volgens mij maar hopelijk begrijp je me.
Mag ik je wat directs vragen? Hoe bereid je je voor op je naderende dood? Heb je het gevoel dat je er klaar voor bent en heb je er gedachten over wat er na de dood zal zijn?
Heb je mensen om je heen met wie je hierover kunt praten?
En wat je zegt.. Misschien is stoer een beetje een gek woord in deze maar wat ik bewonder in jouw keus is dat je jezelf trouw bent. Ik denk dat de juiste weg gaan voor heel mensen juist niet logisch is. Je hebt er echt lef voor nodig en dat zie ik in jouw keuze ook. Dat jij het anders ervaart is misschien wel omdat jij dit als natuurlijk zo ervaart. Ik klink een beetje warrig volgens mij maar hopelijk begrijp je me.
Mag ik je wat directs vragen? Hoe bereid je je voor op je naderende dood? Heb je het gevoel dat je er klaar voor bent en heb je er gedachten over wat er na de dood zal zijn?
Heb je mensen om je heen met wie je hierover kunt praten?
Each morning we are born again. What we do today matters most.
vrijdag 19 december 2014 15:43
Cesium, ik vermoed dat huisarts kop in zand wil. Lijkt in bepaalde zaken erg op die dr Tinus zegt maar. Kan daarnaast ook wel wat factoren zien die best heel dichtbij kunnen komen, afhankelijk van hoe iemand als mens is. Zal de laatste zijn die het hem dat kwalijk nemen. Hoe hij daar mee om gaat is beneden peil, maar is wat het is.
Ibi; inderdaad die opmerking ging hier over.
Voor mij is het een optelsom. Alleen "maar" pijn of vast zitten in een lijf was nog wel een weg in te vinden, maar van alle kanten loopt alles uit de hand en is er een probleem.
Medische wereld is bizar imho. Wel vragen hoe ik kwaliteit van leven ervaar, maar niet beseffen dat daar wel eens een antwoord op kan volgen die niet zitten waar men niets kan bieden. Vraag dan niet. Tot hoe uitzonderlijk men bij opnames, ingrepen etc überhaupt vragen of er wensen zijn en zo ja wat en waarom. Terwijl zo ongeveer altijd theoretisch het wel in werkprotocollen is opgenomen. Kan me er bij zeer gezonde Miep van 24 die voor buisjes in de oren komt nog wel wat bij voorstellen (maar dan nog), maar met een dossier vol gedoe, hoog risico op paniek in de tent etc zou je toch heel normaal dat moeten inventariseren imho. Juist omdat het geen secondenwerk is maar ook even tijd en verdieping vergt om wensen duidelijk te interpreteren, bespreken, het bekende beslissingsbevoegdheid en begrip van wensen inventariseren etc. Wordt lastig babbeltje om te voeren tijdens een reanimatie.
Maar ook bijvoorbeeld mijn huisarts; prototype voorbeeld in hoe hij voor zich uit geschoven heeft. Laatste verklaringen zijn alweer paar jaar oud en al jaren een onderwerp dat meermaals voorbij komt, zowel vanuit hem als mij. Dan is het vreemd te noemen als een verzoek je overvalt en er tot die tijd niet bij stil hebt gestaan (willen, voor mijn gevoel) dat het verzoek kan komen en wat je daar eigenlijk van vind in deze situatie. Ik was voorbereid daarop met dank aan de NVVE. Was bekend met uitspraken die gedaan kunnen worden en vaak duiden op... een discussiepunt. Er moet veel gebeuren nog aan die medische kant maar ook in de maatschappij. Neem willekeurig topic hierover op actueel. Men denkt een briefje in te vullen en klaar. Niet beseffende dat het werk is, bespreken, onderhouden, juist ook in al die tijd dat er niets aan de hand is. Hele koude kermis kun je dan van thuis komen als je denkt "u vraagt en wij draaien ".
Ibi; inderdaad die opmerking ging hier over.
Voor mij is het een optelsom. Alleen "maar" pijn of vast zitten in een lijf was nog wel een weg in te vinden, maar van alle kanten loopt alles uit de hand en is er een probleem.
Medische wereld is bizar imho. Wel vragen hoe ik kwaliteit van leven ervaar, maar niet beseffen dat daar wel eens een antwoord op kan volgen die niet zitten waar men niets kan bieden. Vraag dan niet. Tot hoe uitzonderlijk men bij opnames, ingrepen etc überhaupt vragen of er wensen zijn en zo ja wat en waarom. Terwijl zo ongeveer altijd theoretisch het wel in werkprotocollen is opgenomen. Kan me er bij zeer gezonde Miep van 24 die voor buisjes in de oren komt nog wel wat bij voorstellen (maar dan nog), maar met een dossier vol gedoe, hoog risico op paniek in de tent etc zou je toch heel normaal dat moeten inventariseren imho. Juist omdat het geen secondenwerk is maar ook even tijd en verdieping vergt om wensen duidelijk te interpreteren, bespreken, het bekende beslissingsbevoegdheid en begrip van wensen inventariseren etc. Wordt lastig babbeltje om te voeren tijdens een reanimatie.
Maar ook bijvoorbeeld mijn huisarts; prototype voorbeeld in hoe hij voor zich uit geschoven heeft. Laatste verklaringen zijn alweer paar jaar oud en al jaren een onderwerp dat meermaals voorbij komt, zowel vanuit hem als mij. Dan is het vreemd te noemen als een verzoek je overvalt en er tot die tijd niet bij stil hebt gestaan (willen, voor mijn gevoel) dat het verzoek kan komen en wat je daar eigenlijk van vind in deze situatie. Ik was voorbereid daarop met dank aan de NVVE. Was bekend met uitspraken die gedaan kunnen worden en vaak duiden op... een discussiepunt. Er moet veel gebeuren nog aan die medische kant maar ook in de maatschappij. Neem willekeurig topic hierover op actueel. Men denkt een briefje in te vullen en klaar. Niet beseffende dat het werk is, bespreken, onderhouden, juist ook in al die tijd dat er niets aan de hand is. Hele koude kermis kun je dan van thuis komen als je denkt "u vraagt en wij draaien ".
when you wish upon a star...
vrijdag 19 december 2014 15:46
Pixie, respect voor je keuze en je moed. Ik hoop dat je niet te lang hoeft te wachten op de "ambtelijke molens" en dat de tijd die nog rest gevuld mag worden met al wat je nog wensen wil, samen met je naasten.
Het taboe. Mijn oma heeft na de ene na de andere operatie wegens kanker, waar ze steeds slechter uit kwam, besloten om euthanasie te laten uitvoeren. Ze hoopte steeds dat ze operatie niet zou overleven, maar dat gebeurde steeds wel. Ze was op, was het ontzettend zat om steeds verder achteruit te gaan, ipv vooruit wat het doel van de operaties was, en was dolblij toen haar verzoek tot euthanasie goedgekeurd werd. En wat was ik blij voor haar. Onbegrip alom, want hoe kun je blij zijn dat iemand dood mag? Bijzonder genoeg wordt daar met huisdieren veel makkelijker over gedacht. Mijn hond kon ik zonder meer laten inslapen toen ze een levertumor bleek te hebben. Maar een mens zou moeten doorlijden tot eindelijk eindelijk eindelijk het hart het opgeeft? Dat begrijp ik dan weer niet.
Sterkte
Het taboe. Mijn oma heeft na de ene na de andere operatie wegens kanker, waar ze steeds slechter uit kwam, besloten om euthanasie te laten uitvoeren. Ze hoopte steeds dat ze operatie niet zou overleven, maar dat gebeurde steeds wel. Ze was op, was het ontzettend zat om steeds verder achteruit te gaan, ipv vooruit wat het doel van de operaties was, en was dolblij toen haar verzoek tot euthanasie goedgekeurd werd. En wat was ik blij voor haar. Onbegrip alom, want hoe kun je blij zijn dat iemand dood mag? Bijzonder genoeg wordt daar met huisdieren veel makkelijker over gedacht. Mijn hond kon ik zonder meer laten inslapen toen ze een levertumor bleek te hebben. Maar een mens zou moeten doorlijden tot eindelijk eindelijk eindelijk het hart het opgeeft? Dat begrijp ik dan weer niet.
Sterkte
vrijdag 19 december 2014 15:52
Wat ontzettend moedig van je!
Ik begrijp je zo goed, denk ik. Ik herken het dwingende te moeten blijven leven, te rekken tot ver nadat je niet meer kunt, of wilt.
Ik ben verpleegkundige en zie regelmatig lijdenswegen van mensen. Ik heb er al eens over nagedacht om voor een levenseindekliniek te gaan werken. Ik ben pro eigen-keuze en volledige vrijheid, ook, of zéker, wat betreft de eigen dood. We mogen zoveel zelf beslissen, behalve wanneer we dood willen gaan. En hoewel ik de terughoudende reactie van professionals en mensen in het algemeen ook begrijp, vind ik dat de keuze om te sterven gemaakt mag worden. Zorgvuldigheid is nodig, maar zorgvuldigheid ontstaat nu vaak door angst. Angst om fouten te maken, om strafrechtelijk vervolgd te worden.
De tegenreactie 'mensen zelf kunnen ook kiezen om te versterven of zichzelf van het leven te beroven, dit moeten zij niet bij een ander willen leggen', vind ik verwerpelijk. Ik vind het humaan om een ander mens te helpen met sterven, en ook passend bij mijn hulpverlenend beroep.
Ik begrijp je zo goed, denk ik. Ik herken het dwingende te moeten blijven leven, te rekken tot ver nadat je niet meer kunt, of wilt.
Ik ben verpleegkundige en zie regelmatig lijdenswegen van mensen. Ik heb er al eens over nagedacht om voor een levenseindekliniek te gaan werken. Ik ben pro eigen-keuze en volledige vrijheid, ook, of zéker, wat betreft de eigen dood. We mogen zoveel zelf beslissen, behalve wanneer we dood willen gaan. En hoewel ik de terughoudende reactie van professionals en mensen in het algemeen ook begrijp, vind ik dat de keuze om te sterven gemaakt mag worden. Zorgvuldigheid is nodig, maar zorgvuldigheid ontstaat nu vaak door angst. Angst om fouten te maken, om strafrechtelijk vervolgd te worden.
De tegenreactie 'mensen zelf kunnen ook kiezen om te versterven of zichzelf van het leven te beroven, dit moeten zij niet bij een ander willen leggen', vind ik verwerpelijk. Ik vind het humaan om een ander mens te helpen met sterven, en ook passend bij mijn hulpverlenend beroep.
