Gezondheid
alle pijlers
Mevrouw u heeft kanker
vrijdag 20 maart 2020 23:29
Op 16 februari ben ik voor de 2jaarlijkse MRI scans in het ziekenhuis geweest (Omdat ik het Men1 syndroom heb)
er worden dan scans van je hoofd ,hals en buik gemaakt en het gekke was dat ik nooit bang ben geweest en dit keer wel dacht: ze zullen toch niks vinden he.
Op 19 februari ging de telefoon en de specialist die je dan verteld dat er afwijkingen zijn gevonden in je alvleesklier en je lever .
Je spreekt af dat je een bloed prikbriefje en een briefje om je urine in te leveren krijgt ,maar dat duurt een week omdat het carnaval is en dan letterlijk alles hier plat ligt .
Vrijdag 28 februari bloed geprikt en urine ingeleverd, zaterdag 7maart een gerichte MRI van mijn lever en alvleesklier .
12 maart word er dan door de specialist gezegd : Mevrouw u heeft kanker en hij snapt er net zoveel van als ik , ik weet niet meer wat ik voel of denken moet ik ga van nul naar honderd van huilen naar lachen en ondertussen zit daar de specialist die een fitte gezonde vrouw voor zich heeft en er zelf ook van ondersteboven is.
Afgelopen dinsdag een punctie van de lever laten doen,daarna in alle rust op een kamer gelegen die ik door de Corona niet heb hoeven delen en weg kon doezelen.
Wanneer ik de uitslag krijg weten we nog niet het weefsel moet een week op kweek daarna maakt de specialist waar ik bij loop een afspraak met de juiste oncoloog ,als we die afspraak hebben zal ook de specialist er bij zijn .
Ik weet gewoon niet meer wat te doen ,ik probeer me te concentreren op de mooie dingen ,maar ik betrap mezelf erop dat ik niet aan de toekomst durf te denken dat de onbevangenheid weg is , ik heb het gevoel dat ik haast moet maken met alles dat er van alles geregeld moet worden ,maar ook dat ik sterk moet zijn voor mijn man ,mijn dochters en de omgeving .
Vandaag van de collega"s van mijn man een heel mooi boeket en een lief beertje ontvangen ,en voor het eerst gewoon gehuild ik zag de bezorger ons tuin pad oplopen en ik was vol ongeloof en zo emotioneel .
Ik ben dankbaar voor al het mooie wat op ons pad komt en opgelucht dat mijn man zo gesteund word op zijn werk,maar ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet ik wil nog niet weg ,ik wil nog blijven ik zou zo graag het gewoon willen uitgillen .
Ik schrijf het daarom maar van me af ,want ik weet het niet meer .
er worden dan scans van je hoofd ,hals en buik gemaakt en het gekke was dat ik nooit bang ben geweest en dit keer wel dacht: ze zullen toch niks vinden he.
Op 19 februari ging de telefoon en de specialist die je dan verteld dat er afwijkingen zijn gevonden in je alvleesklier en je lever .
Je spreekt af dat je een bloed prikbriefje en een briefje om je urine in te leveren krijgt ,maar dat duurt een week omdat het carnaval is en dan letterlijk alles hier plat ligt .
Vrijdag 28 februari bloed geprikt en urine ingeleverd, zaterdag 7maart een gerichte MRI van mijn lever en alvleesklier .
12 maart word er dan door de specialist gezegd : Mevrouw u heeft kanker en hij snapt er net zoveel van als ik , ik weet niet meer wat ik voel of denken moet ik ga van nul naar honderd van huilen naar lachen en ondertussen zit daar de specialist die een fitte gezonde vrouw voor zich heeft en er zelf ook van ondersteboven is.
Afgelopen dinsdag een punctie van de lever laten doen,daarna in alle rust op een kamer gelegen die ik door de Corona niet heb hoeven delen en weg kon doezelen.
Wanneer ik de uitslag krijg weten we nog niet het weefsel moet een week op kweek daarna maakt de specialist waar ik bij loop een afspraak met de juiste oncoloog ,als we die afspraak hebben zal ook de specialist er bij zijn .
Ik weet gewoon niet meer wat te doen ,ik probeer me te concentreren op de mooie dingen ,maar ik betrap mezelf erop dat ik niet aan de toekomst durf te denken dat de onbevangenheid weg is , ik heb het gevoel dat ik haast moet maken met alles dat er van alles geregeld moet worden ,maar ook dat ik sterk moet zijn voor mijn man ,mijn dochters en de omgeving .
Vandaag van de collega"s van mijn man een heel mooi boeket en een lief beertje ontvangen ,en voor het eerst gewoon gehuild ik zag de bezorger ons tuin pad oplopen en ik was vol ongeloof en zo emotioneel .
Ik ben dankbaar voor al het mooie wat op ons pad komt en opgelucht dat mijn man zo gesteund word op zijn werk,maar ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet ik wil nog niet weg ,ik wil nog blijven ik zou zo graag het gewoon willen uitgillen .
Ik schrijf het daarom maar van me af ,want ik weet het niet meer .
dinsdag 24 maart 2020 01:52
dank jullie allemaal voor de lieve reactie's ,het is allemaal zo onwerkelijk ik heb (nog) geen klachten en ik weet al dat ik dood ga .
Ik die altijd riep 130 te worden en tegen de huisarts zei dat ze bang was om in de tachtig te worden, en nu word ik misschien niet eens 58 ,ik ben net 57 what the fuck .
Je kan bij niemand op bezoek en niemand kan hier komen al is het alleen maar om mijn man een dikke vette knuffel te geven, een dochter van mij woont in Belgie en moet een doktersverklaring hebben om naar me toe te komen.
We praten veel en ik draai veel muziek mijn maatje mijn rots lag te slapen op de bank en is net wakker .
Liefs van mij ,zoals RM zou zeggen sweet dreams en niet dromen van mij op de bezem dat is nog iets te vroeg
Ik die altijd riep 130 te worden en tegen de huisarts zei dat ze bang was om in de tachtig te worden, en nu word ik misschien niet eens 58 ,ik ben net 57 what the fuck .
Je kan bij niemand op bezoek en niemand kan hier komen al is het alleen maar om mijn man een dikke vette knuffel te geven, een dochter van mij woont in Belgie en moet een doktersverklaring hebben om naar me toe te komen.
We praten veel en ik draai veel muziek mijn maatje mijn rots lag te slapen op de bank en is net wakker .
Liefs van mij ,zoals RM zou zeggen sweet dreams en niet dromen van mij op de bezem dat is nog iets te vroeg
Wat moet dit onwerkelijk zijn.
dinsdag 24 maart 2020 10:30
dinsdag 24 maart 2020 11:51
Vlinder, wat een vreselijk bericht. Wat een vreselijk lot heeft jou en je gezin getroffen. Ik "ken" je van FB waar we elkaars plaatjes likten of pikten. Waar we wel eens een 'gesprekje' hadden op de chat en waarvan ik dacht "daar ga ik ooit nog eens mee meeten".
Dat gaat niet meer gebeuren en dat is geeneens zo erg. Wel de reden waarom dat nooit gaat gebeuren.
Vanuit hier, geen woorden voor. Alleen maar stilte.... Heel veel sterkte, liefde en kracht lieverd
Dat gaat niet meer gebeuren en dat is geeneens zo erg. Wel de reden waarom dat nooit gaat gebeuren.
Vanuit hier, geen woorden voor. Alleen maar stilte.... Heel veel sterkte, liefde en kracht lieverd
anoniem_36795 wijzigde dit bericht op 24-03-2020 12:33
0.35% gewijzigd
dinsdag 24 maart 2020 15:21
Jemig Vlinder. Ik zit even enorm zonder woorden en dat gebeurt me niet snel. Verontschuldig je niet dat je wat minder hier bent! Nooit! Je tijd met familie is belangrijker. Maar weet dat als je van je af wilt schrijven dat hier altijd mag.
Mens wat wens ik jou En je naasten een hoop sterkte, moed en kracht toe.
Mens wat wens ik jou En je naasten een hoop sterkte, moed en kracht toe.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
