Gezondheid
alle pijlers
Nog steeds chronische pijnen
zaterdag 29 december 2018 om 22:05
dinsdag 8 januari 2019 om 12:58
Yellow ik gebruik de weegschaal van de diëtiste
Zij weegt geen vocht of spieren alleen puur gewicht.
Gelukkig dat ze ook nog centimeters meet en dat ik daar effect zie want anders zou ik er helemaal verdrietig van worden eerlijk gezegd.
Thuis hou ik de vinger aan de pols met drie! weegschalen ( ben echt niet geobsedeerd hoor, ahum )
Waarvan de analoge dan nog het betrouwbaarste oogt qua schommelingen.
Ik heb van man wel geleerd wat meer " go with the flow " te gaan
En me minder zorgen te maken. Net als met je buurman vindt man altijd wel weer iets waarmee we de maand doorkomen.
Maar ik hou gewoon meer van zekerheid. Daarom zit ik dus in loondienst.
Zij weegt geen vocht of spieren alleen puur gewicht.
Gelukkig dat ze ook nog centimeters meet en dat ik daar effect zie want anders zou ik er helemaal verdrietig van worden eerlijk gezegd.
Thuis hou ik de vinger aan de pols met drie! weegschalen ( ben echt niet geobsedeerd hoor, ahum )
Waarvan de analoge dan nog het betrouwbaarste oogt qua schommelingen.
Ik heb van man wel geleerd wat meer " go with the flow " te gaan
En me minder zorgen te maken. Net als met je buurman vindt man altijd wel weer iets waarmee we de maand doorkomen.
Maar ik hou gewoon meer van zekerheid. Daarom zit ik dus in loondienst.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
dinsdag 8 januari 2019 om 13:03
Ik heb zojuist de bovenverdieping enigzins opgeruimd en schoongemaakt.
Nu heb ik nog meer pijn.
Maar ik wil een beetje bezig blijven want man is in een mega mopperbui omdat iets dat hij aan het doen is niet lukt.
En dan moet ik niet teveel in de buurt zijn, anders heb ik het gedaan.
Wat dan?
Ja alles hè
Dingen zoekgeraakt of juist niet goed opgeruimd. Lawaai maken.
Teveel praten. Te druk bezig zijn. Of juist " teveel maar een beetje op mijn luie reet zitten " terwijl hij druk bezig is
Goed is het nooit als hij zo'n bui heeft.
Ik laat hem maar een beetje razen.
Ga eerst de aardappelen maar eens schillen.
Kan ik tenminste nog even " op mijn luie reet" blijven zitten.
Nu heb ik nog meer pijn.
Maar ik wil een beetje bezig blijven want man is in een mega mopperbui omdat iets dat hij aan het doen is niet lukt.
En dan moet ik niet teveel in de buurt zijn, anders heb ik het gedaan.
Wat dan?
Ja alles hè
Dingen zoekgeraakt of juist niet goed opgeruimd. Lawaai maken.
Teveel praten. Te druk bezig zijn. Of juist " teveel maar een beetje op mijn luie reet zitten " terwijl hij druk bezig is
Goed is het nooit als hij zo'n bui heeft.
Ik laat hem maar een beetje razen.
Ga eerst de aardappelen maar eens schillen.
Kan ik tenminste nog even " op mijn luie reet" blijven zitten.
lientje69 wijzigde dit bericht op 08-01-2019 13:46
0.14% gewijzigd
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
dinsdag 8 januari 2019 om 13:12
Goedemiddag 
Yellow, ik kan me voorstellen dat je verder wilt en niet stilstaan, maar misschien is stilstaan voor jou nu de weg om verder te komen? En ik begrijp dus dat je nog steeds niet op die wachtlijst staat. Volgens mij kun je dat gewoon eisen. Ik WIL hulp. Je hebt natuurlijk al hulp van maatschappelijk werk, maar er zou iemand/iets moeten zijn, waar je deze klacht neer kunt leggen. Dat je hulp wilt en zoekt maar stagneert op 1 persoon. Dat moet niet kunnen.
Verder is het helaas overal zo, dat de regels/afspraken per persoon anders zijn, hoe goed die regels/afspraken ook dichtgetimmerd zijn. Dat heb ik binnen het bedrijf waar ik werk, maar al heel veel verschillende leidinggevende gehad heb, wel gemerkt.
Oeh, Lientje, als mijn man zo'n bui heeft, ga ik ook liever even op zolder 'wasvouwen'.![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Yellow, ik kan me voorstellen dat je verder wilt en niet stilstaan, maar misschien is stilstaan voor jou nu de weg om verder te komen? En ik begrijp dus dat je nog steeds niet op die wachtlijst staat. Volgens mij kun je dat gewoon eisen. Ik WIL hulp. Je hebt natuurlijk al hulp van maatschappelijk werk, maar er zou iemand/iets moeten zijn, waar je deze klacht neer kunt leggen. Dat je hulp wilt en zoekt maar stagneert op 1 persoon. Dat moet niet kunnen.
Verder is het helaas overal zo, dat de regels/afspraken per persoon anders zijn, hoe goed die regels/afspraken ook dichtgetimmerd zijn. Dat heb ik binnen het bedrijf waar ik werk, maar al heel veel verschillende leidinggevende gehad heb, wel gemerkt.
Oeh, Lientje, als mijn man zo'n bui heeft, ga ik ook liever even op zolder 'wasvouwen'.
Later is nu
dinsdag 8 januari 2019 om 13:22
Lientje, volgens mij zijn analoge ook het meest betrouwbare, die gebruikt mijn moeder consequent voor haar werk.
Ik moest wel hard lachen om Regenboog. Ik vroeg aan hem wat hij van het ouderlijk huis vond “ja, die weegschaal in de keuken, die valt wel op he”.
Dreamer. Misschien ook wel.. Ik merk zelf ook, dan ben ik bijvoorbeeld bij mijn ouders geweest, en dan is het natuurlijk oud en nieuw dus dan zijn er zo twee dagen weg. En dan moet ik de derde “alweer” contact zoeken met het bedrijf, maar dan is eigenlijk alles net pas aan het vallen in mijn hoofd. Dat is sowieso waar ik altijd mee vecht.. ik heb niet de power om het beide te doen ofzo lijkt het wel.. Maar zo werkt de wereld niet.. Dus het mag niet van mezelf. Als ik na ga denken over hoe lang er een stemmetje in mijn hoofd gilt om rust dan word ik er gewoon akelig van, want ik ben verdorie pas 25. En dan niet het soort rust wat je met slapen oplost. Gewoon een soort peace of mind die in mijn hoofd ontbreekt.
Ik moest wel hard lachen om Regenboog. Ik vroeg aan hem wat hij van het ouderlijk huis vond “ja, die weegschaal in de keuken, die valt wel op he”.
Dreamer. Misschien ook wel.. Ik merk zelf ook, dan ben ik bijvoorbeeld bij mijn ouders geweest, en dan is het natuurlijk oud en nieuw dus dan zijn er zo twee dagen weg. En dan moet ik de derde “alweer” contact zoeken met het bedrijf, maar dan is eigenlijk alles net pas aan het vallen in mijn hoofd. Dat is sowieso waar ik altijd mee vecht.. ik heb niet de power om het beide te doen ofzo lijkt het wel.. Maar zo werkt de wereld niet.. Dus het mag niet van mezelf. Als ik na ga denken over hoe lang er een stemmetje in mijn hoofd gilt om rust dan word ik er gewoon akelig van, want ik ben verdorie pas 25. En dan niet het soort rust wat je met slapen oplost. Gewoon een soort peace of mind die in mijn hoofd ontbreekt.
dinsdag 8 januari 2019 om 13:59
het zinnetje "ik ben verdorie pas 25" zou je eigenlijk moeten wissen uit je hoofd. Ik snap heel goed dat die er zit. Je bent pas 25 en je wilt je ook zo gedragen. Maar dat lukt je dus niet. Nu niet. Misschien nooit. Dat is niet leeftijdsgebonden, alleen als je 60 bent, dan 'mag' je dit soort problemen dus wel hebben van jezelf?
Je bent 25 en dit is wat het nu is. Niet kijken naar wat andere 25 jarigen doen (ik kan me de frustratie heel goed voorstellen!) maar naar wat JIJ kunt. Nu.
Je bent 25 en dit is wat het nu is. Niet kijken naar wat andere 25 jarigen doen (ik kan me de frustratie heel goed voorstellen!) maar naar wat JIJ kunt. Nu.
Later is nu
dinsdag 8 januari 2019 om 14:39
Wat Dreamer zegt dus Yellow.
Hoewel ik het zéér zeker herken.
Ik was 21 toen ik mijn infarct kreeg en hoe vaak ik niet gedacht heb: potverdikke, ik ben nog zo jong. Is dit het nou? En al die anderen van mijn leeftijd doen dit en doen dat en ik kan niks!
Nu ben ik bijna 50 en mijn mindset is wat dat aangaat nog niet veranderd. Als ik naar mijn collega ķijk, pff, jaartje ouder maar 300 keer meer energie.
Terwijl ik al blij ben als ik eind van de dag de bank nog haal...
Stel jezelf kleine doelen.
Al is het maar de afwas.
En kijk dan terug op wat er die dag wél gelukt is.
En niet op wat je gewild zou hebben of wat niet gelukt is.
Mijn behaalde doelen van vandaag: 2 laden opgeruimd. Auto ( vluchtig) uitgezogen. Bovenverdieping opgeruimd.
En avondeten gemaakt.
Verder is mijn doel de pijn vandaag kwijt te raken ( want dit was uiteraard weer veel te veel )
Daarom ga ik nu eerst maar eens wat paracetamol nemen.
Hoewel ik het zéér zeker herken.
Ik was 21 toen ik mijn infarct kreeg en hoe vaak ik niet gedacht heb: potverdikke, ik ben nog zo jong. Is dit het nou? En al die anderen van mijn leeftijd doen dit en doen dat en ik kan niks!
Nu ben ik bijna 50 en mijn mindset is wat dat aangaat nog niet veranderd. Als ik naar mijn collega ķijk, pff, jaartje ouder maar 300 keer meer energie.
Terwijl ik al blij ben als ik eind van de dag de bank nog haal...
Stel jezelf kleine doelen.
Al is het maar de afwas.
En kijk dan terug op wat er die dag wél gelukt is.
En niet op wat je gewild zou hebben of wat niet gelukt is.
Mijn behaalde doelen van vandaag: 2 laden opgeruimd. Auto ( vluchtig) uitgezogen. Bovenverdieping opgeruimd.
En avondeten gemaakt.
Verder is mijn doel de pijn vandaag kwijt te raken ( want dit was uiteraard weer veel te veel )
Daarom ga ik nu eerst maar eens wat paracetamol nemen.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
dinsdag 8 januari 2019 om 14:49
Ik heb een 4 jaar oudere zus, die meer energie heeft dan ik. Altijd al gehad ook, trouwens. En ik kan, met m'n 51 jaar, ook nog steeds niet altijd accepteren of 'doorhebben' dat ik niet meer kan. Zie mezelf nog met gemak dezelfde dingen doen als toen ik 20 was, maar dat kan ik dus niet meer. Terwijl mijn moeder en zus diezelfde dingen op mijn leeftijd wél konden.
~ik mag mijzelf niet vergelijken met anderen~
~ik mag mijzelf niet vergelijken met anderen~
Later is nu
dinsdag 8 januari 2019 om 14:58
dinsdag 8 januari 2019 om 15:27
Ik herken het ook wel hoor. Toen ik nog werkte verzuchte ik wel eens dat het mij heerlijk leek om nooit meer te hoeven werken. Als ik de loterij zou winnen wist ik het wel! Nu ben ik strontjaloers op mensen die kunnen werken en daarna als ze thuis komen hun huis poetsen en daarna nog eens bij vrienden op visite, naar festivals gaan etc. Maar ja, dat besef heb je dus pas als je ziek bent.
Ik ben gisteren gebeld door UWV dat alles duidelijk was en de arbeidsdeskundige ook niets kon vinden en ik dus niet nog eens langs hoef te komen. Ik krijg de IVA.
Wat voelt dat dubbel! Van de ene kant last van mijn schouders, van andere kant echt voorgoed afscheid van mijn werk dat ik zó graag deed!
De afgelopen dagen zagen er dus ook weer k*t uit, veel migraine en overgeven dus heb ik geen pest gedaan in huis. Man werkt fulltime en als hij s' avonds thuis komt en de kinderen naar bed heeft gebracht is hij ook bekaf. Frustrerend als je van jezelf erg netjes bent en je mag toekijken naar de rommel.
Ik ben gisteren gebeld door UWV dat alles duidelijk was en de arbeidsdeskundige ook niets kon vinden en ik dus niet nog eens langs hoef te komen. Ik krijg de IVA.
Wat voelt dat dubbel! Van de ene kant last van mijn schouders, van andere kant echt voorgoed afscheid van mijn werk dat ik zó graag deed!
De afgelopen dagen zagen er dus ook weer k*t uit, veel migraine en overgeven dus heb ik geen pest gedaan in huis. Man werkt fulltime en als hij s' avonds thuis komt en de kinderen naar bed heeft gebracht is hij ook bekaf. Frustrerend als je van jezelf erg netjes bent en je mag toekijken naar de rommel.
dinsdag 8 januari 2019 om 15:44
Die kleine doelen doe ik ook wel moet ik zeggen. 2 of 3 taakjes op de dagen dat ik niks moet. En ik moet eigenlijk een dag in de week inplannen dat ik niks doe, maar uiteindelijk is dat vaak de dag dat ik me iets zots in mijn hoofd haal om te doen. En soms moeten er ook gewoon zwaardere dingen gedaan worden. De spierpijn van de Ikea zit er nog goed in. De oude stoel staat lekker onhandig in de keuken te wachten tot ik weer de kracht heb om hem naar boven te tillen. Ik heb mezelf een keer klem gezet, dat ik wist, ik red het niet meer op de trap, Maarja je kan halverwege niet meer stoppen dan het gewicht op de trap zetten. Dus dat lesje heb ik wel geleerd.cesium24 schreef: ↑08-01-2019 14:58Ik loop ook nog steeds niet in de pas met mijn leeftijd, op een gegeven moment moet je dat accepteren. Al steekt het soms nog wel als ik zie wat leeftijdsgenoten allemaal ondernemen.
Mijn kleine doel voor vandaag was het soppen van een paar keukenkastjes en ik heb alles af. Joehoe!
Als we het hier ook zo over hebben dan spookt mijn verhuizing door mijn hoofd. Toen ik hierheen verhuisde moest ik bij de huisarts een herhaalrecept hebben. Maar ik had mijn dossier nog niet en hij vond het een geniaal idee om me op een ander veel heftiger middel te zetten. Mijn moeder was nog bij die afspraak. Toen heb ik dus echt huilend zitten smeken om dat niet te doen en was ik de chanteur. En vervolgens kreeg ik weer van mijn ouders op mijn flikker want ik klustte niet snel genoeg. Ja hallo, ik zit onder de pillen, goeiemorgen. En trouwens ik woon er zelf dus waar heb je last van, maar goed.. Ik moet dat los gaan laten.
dinsdag 8 januari 2019 om 15:46
Dreamer, haha ja dat wat je op je 20ste kon..
In mijn gedachten spring ik ook nog steeds op een paard en galoppeer weg.
Nu heb ik afgelopen jaar 2 keer het paard bereden voor dochter en moest Ik, stijf en ouď als ik ben, via het hek erop klauteren.
En galopperen ? Vergeet t maar. Wist er met pijn en moeite een paar rondjes draf uit te persen.
Gek is dat he?
Dat je in je hoofd dus wél jong en gezond blijft.
VGM, ondanks het verdriet afscheid van een droom te moeten nemen toch een zorg minder dat de IVA nu rond is.
In mijn gedachten spring ik ook nog steeds op een paard en galoppeer weg.
Nu heb ik afgelopen jaar 2 keer het paard bereden voor dochter en moest Ik, stijf en ouď als ik ben, via het hek erop klauteren.
En galopperen ? Vergeet t maar. Wist er met pijn en moeite een paar rondjes draf uit te persen.
Gek is dat he?
Dat je in je hoofd dus wél jong en gezond blijft.
VGM, ondanks het verdriet afscheid van een droom te moeten nemen toch een zorg minder dat de IVA nu rond is.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
dinsdag 8 januari 2019 om 15:53
En dan schrijf ik de kleine dingen niet eens op.
Zo ben ik naar de diëtist geweest, paar boodschappen gedaan, afwasmachine leeggehaald, bovenverdieping én trap én benedenverdieping stof gezogen, kattenbak schoongemaakt, vuilnis naar de bak gebracht, bedden rechtgetrokken...
En nog een hoek in de keuken opgeruimd. En o ja dweilen lukte niet meer dus heb ik met zo'n allesreinigerdoekje aan zogeheten spotcleaning gedaan.
Goh
Waar zou ik toch zoveel pijn van hebben joh?
Géén idee.....
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
dinsdag 8 januari 2019 om 16:18
Jeetje Lientjelientje69 schreef: ↑08-01-2019 15:53En dan schrijf ik de kleine dingen niet eens op.
Zo ben ik naar de diëtist geweest, paar boodschappen gedaan, afwasmachine leeggehaald, bovenverdieping én trap én benedenverdieping stof gezogen, kattenbak schoongemaakt, vuilnis naar de bak gebracht, bedden rechtgetrokken...
En nog een hoek in de keuken opgeruimd. En o ja dweilen lukte niet meer dus heb ik met zo'n allesreinigerdoekje aan zogeheten spotcleaning gedaan.
Goh
Waar zou ik toch zoveel pijn van hebben joh?
Géén idee.....
dinsdag 8 januari 2019 om 16:21
Ik had afgelopen weekend een familie-etentje.
Hoewel de echte interesse in mijn welzijn wel wat wegebt was iedereen wel meelevend.
Een tante vond het echter wel een uitdaging om even te bedenken wat voor werk ik wel zou kunnen doen. Ze vond het namelijk nogal bijzonder dat ik helemaal niet zou kunnen werken.
Ze ging eerst uitvragen wat ik zoal deed op een dag en kwam toen met functies aan. En ik maar uitleggen dat dat niet gaat met de onderbouwing erbij
Haar eindconclusie was dat ze het maar ingewikkeld vindt.
Gaat wat worden donderdag bij het UWV.
Vanavond vergadering dus vanmiddag maar weer geslapen. Ik hoop zo dat we wat kunnen veranderen in de medicatie zodat ik wat minder moe ben. Dit is echt niet te doen zo.
Hoewel de echte interesse in mijn welzijn wel wat wegebt was iedereen wel meelevend.
Een tante vond het echter wel een uitdaging om even te bedenken wat voor werk ik wel zou kunnen doen. Ze vond het namelijk nogal bijzonder dat ik helemaal niet zou kunnen werken.
Ze ging eerst uitvragen wat ik zoal deed op een dag en kwam toen met functies aan. En ik maar uitleggen dat dat niet gaat met de onderbouwing erbij
Haar eindconclusie was dat ze het maar ingewikkeld vindt.
Gaat wat worden donderdag bij het UWV.
Vanavond vergadering dus vanmiddag maar weer geslapen. Ik hoop zo dat we wat kunnen veranderen in de medicatie zodat ik wat minder moe ben. Dit is echt niet te doen zo.
dinsdag 8 januari 2019 om 18:33
Fijn VGM dat het geregeld is.
Nou, Lise, je tante heeft wel gelijk dat het maar ingewikkeld is.
Ik luister nu naar één vandaag en tel m'n zegeningen: ons huis is nog niet onveilig. (ik zag vandaag wel weer een scheur, die er eerder volgens mij niet zat of die kleiner was.. is de uitbouw en ik verwacht dat ze daarvan kunnen zeggen dat het een bouwfout is.. maar het is gebouwd voor de echte aardbevingsschades, dus werd daar nog geen rekening mee gehouden..
)
Nartjie Moeilijke tijden.
Nou, Lise, je tante heeft wel gelijk dat het maar ingewikkeld is.
Ik luister nu naar één vandaag en tel m'n zegeningen: ons huis is nog niet onveilig. (ik zag vandaag wel weer een scheur, die er eerder volgens mij niet zat of die kleiner was.. is de uitbouw en ik verwacht dat ze daarvan kunnen zeggen dat het een bouwfout is.. maar het is gebouwd voor de echte aardbevingsschades, dus werd daar nog geen rekening mee gehouden..
) Nartjie
Moeilijke tijden.
Later is nu
dinsdag 8 januari 2019 om 18:46
VGM, wat fijn en verdrietig tegelijk
Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik een zelfde telefoontje met het ‘goede’ nieuws kreeg. Het is heel dubbel. Ik zou net als jij zo graag weer mijn oude werk oppakken. Stiekem ga ik er ook gewoon van uit dat er een medische doorbraak komt -ooit- en dat ik dan de draad weer oppak. Hoop doet leven, zeggen ze toch?
Je frustratie over een huis vol rommel, een hard werkende man en zelf niet voluit mee kunnen doen is ook heel herkenbaar. Is er een mogelijkheid hulp in te schakelen? Nu de IVA rond is is daar wellicht ruimte voor. Het is voor mij elke cent waard. Het brengt niet alleen rust in mijn hoofd, maar ook in onze relatie.
(Dan nog blijft er genoeg rommel en frustratie, daar niet van)
Sterkte met alles
Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik een zelfde telefoontje met het ‘goede’ nieuws kreeg. Het is heel dubbel. Ik zou net als jij zo graag weer mijn oude werk oppakken. Stiekem ga ik er ook gewoon van uit dat er een medische doorbraak komt -ooit- en dat ik dan de draad weer oppak. Hoop doet leven, zeggen ze toch?
Je frustratie over een huis vol rommel, een hard werkende man en zelf niet voluit mee kunnen doen is ook heel herkenbaar. Is er een mogelijkheid hulp in te schakelen? Nu de IVA rond is is daar wellicht ruimte voor. Het is voor mij elke cent waard. Het brengt niet alleen rust in mijn hoofd, maar ook in onze relatie.
(Dan nog blijft er genoeg rommel en frustratie, daar niet van)
Sterkte met alles
dinsdag 8 januari 2019 om 18:57
Dankjewel! We hebben via WMO hulp, maar dat is 'slechts' 3 uurtjes per week.
In een huis met een peuter en een kleuter is 1 ochtendje per week eigenlijk niks. Dag erna ziet het er weer bijna hetzelfde uit als de dag ervoor. Ik probeer wel zoveel mogelijk alles bij te houden, ruim sowieso alles gelijk op, maar er zijn ook dagen dat er niets uit mijn handen komt.
Mijn werkgever zal het natuurlijk al wel weten, maar mijn collega's nog niet. Hoe heb jij het verteld aan je collega's, Doro? Ik heb het nog niet gedaan. Dat voelt zo 'definitief'.
Ik ben niet zo iemand die af en toe koffie blijft drinken, al is dat sowieso niet te doen want daar is het te druk voor op mijn werk. Heb er nog nooit koffie gedronken. Maar als bijv. van een collega haar contract was afgelopen en een jaar later kwam ze nog steeds koffie drinken vond ik dat altijd maar wat triestig staan.
Lise, bij mij deden mensen dat ook. Verzinnen wat ik zou kunnen doen. Of wat ik vrijwillig zou kunnen doen. En nu ik de IVA krijg zei iemand al 'kan je mij mooi komen helpen op mijn werk'. Als grap. Maar uh.... wat denk je zelf?? Sommige mensen snappen het écht niet.
In een huis met een peuter en een kleuter is 1 ochtendje per week eigenlijk niks. Dag erna ziet het er weer bijna hetzelfde uit als de dag ervoor. Ik probeer wel zoveel mogelijk alles bij te houden, ruim sowieso alles gelijk op, maar er zijn ook dagen dat er niets uit mijn handen komt.
Mijn werkgever zal het natuurlijk al wel weten, maar mijn collega's nog niet. Hoe heb jij het verteld aan je collega's, Doro? Ik heb het nog niet gedaan. Dat voelt zo 'definitief'.
Ik ben niet zo iemand die af en toe koffie blijft drinken, al is dat sowieso niet te doen want daar is het te druk voor op mijn werk. Heb er nog nooit koffie gedronken. Maar als bijv. van een collega haar contract was afgelopen en een jaar later kwam ze nog steeds koffie drinken vond ik dat altijd maar wat triestig staan.
Lise, bij mij deden mensen dat ook. Verzinnen wat ik zou kunnen doen. Of wat ik vrijwillig zou kunnen doen. En nu ik de IVA krijg zei iemand al 'kan je mij mooi komen helpen op mijn werk'. Als grap. Maar uh.... wat denk je zelf?? Sommige mensen snappen het écht niet.
dinsdag 8 januari 2019 om 20:00
Bij mij heeft mijn werkgever in overleg met mij een mail uitgestuurd aan alle collega’s. Dat vond ik zelf het fijnst.
Ik heb daarna geen officieel afscheid op het werk gehad. Dat wilde ik ook niet. Het lijkt me zo triest daar te staan. Dat was het dan.
Mijn werkgever stelde in plaats daarvan voor met een klein groepje uit eten te gaan. Ik mocht zelf kiezen met wie. Dat was eigenlijk perfect. Een warme, gezellige avond, waar ik met veel plezier op terugkijk.
Tijdens mijn ziekte ben ik maar twee keer koffie gaan drinken. Ik vond het dodelijk vermoeiend omdat je dan aan iedereen moet gaan uitleggen hoe het nu gaat. Op zich heel aardig natuurlijk dat mensen geïnteresseerd zijn, maar alleen het praten al kost me zo veel energie. Dan nog de emotionele impact.
Ik heb dus vooral per mail en per telefoon contact gehouden met mijn werkgever en met de mensen waarmee ik normaliter ook al privé contact had. Dat loopt nu nog door. Af en toe sprak/spreek ik (één op één) met hen af. Voor de toekomst zal ik het voornamelijk zo blijven doen denk ik.
Denk goed na over wat je zelf fijn zou vinden en geef dat eerlijk aan. Het is belangrijk goed afscheid te nemen. Dat je gedwongen wordt afscheid te nemen en dat er ook geen nieuwe start elders is, is al verdrietig genoeg.
Ik heb daarna geen officieel afscheid op het werk gehad. Dat wilde ik ook niet. Het lijkt me zo triest daar te staan. Dat was het dan.
Mijn werkgever stelde in plaats daarvan voor met een klein groepje uit eten te gaan. Ik mocht zelf kiezen met wie. Dat was eigenlijk perfect. Een warme, gezellige avond, waar ik met veel plezier op terugkijk.
Tijdens mijn ziekte ben ik maar twee keer koffie gaan drinken. Ik vond het dodelijk vermoeiend omdat je dan aan iedereen moet gaan uitleggen hoe het nu gaat. Op zich heel aardig natuurlijk dat mensen geïnteresseerd zijn, maar alleen het praten al kost me zo veel energie. Dan nog de emotionele impact.
Ik heb dus vooral per mail en per telefoon contact gehouden met mijn werkgever en met de mensen waarmee ik normaliter ook al privé contact had. Dat loopt nu nog door. Af en toe sprak/spreek ik (één op één) met hen af. Voor de toekomst zal ik het voornamelijk zo blijven doen denk ik.
Denk goed na over wat je zelf fijn zou vinden en geef dat eerlijk aan. Het is belangrijk goed afscheid te nemen. Dat je gedwongen wordt afscheid te nemen en dat er ook geen nieuwe start elders is, is al verdrietig genoeg.
