Gezondheid
alle pijlers
Onverklaarbare buikpijnen
zaterdag 19 september 2020 16:13
Hoi allemaal,
Laat ik me eerst herintroduceren. Ik ben Marianne, inmiddels 46 jaar. Ik ben eerlijk gezegd al jaren niet meer op het forum geweest, maar heb in de tijd dat ik wel actiever was, veel gehad aan hulp van anderen. Al is het alleen maar begrip voor je situatie.
Sinds januari 2020 heb ik zo nu en dan buikpijn. Het start in mijn linkerzij en loopt naar beneden, via mijn linkerbeen weg. Stekende pijn (de huisarts noemde het koliek-pijn), weeën-achtige pijn. Ik ben er een aantal keer voor bij de huisarts geweest. Er is bloed geprikt, urine getest (meerdere malen), maar daar kwam niets uit. De klachten leken te wijzen op nierstenen, maar dat werd niet gevonden. Vervelend, onhandig, maar tot afgelopen week met pijnstillers te onderdrukken.
Afgelopen vrijdag werd de pijn erger en zat ik toch maar weer eens bij de huisarts. Terwijl ik daar was, klapte ik dubbel van de pijn. Een injectie met Diclofenac hielp niets en ik ben doorverwezen naar de EHBO. Daar is mijn bloed weer gecheckt, urine gecheckt, er is een CT scan gemaakt van mijn onderbuik. Conclusie: ik mankeer helemaal niets. NIETS. De huisarts gaf al aan dat hij niet meer wist waar hij moest zoeken en had al bedacht dat het dan maar zo is. Onderdrukken met pijnstillers en deal with it.
Vandaag resteert een pijnlijk en zeurend gevoel in mijn onderbuik, alsof ik heel erg ongesteld moet worden/ben. Ergo, ik zit weer met pijnstillers en een pittenzak.
Ik weet nu echt niet meer wat te doen. Ik had eerlijk gezegd zo gehoopt op die nierstenen. Dan hadden ze het op kunnen lossen. Nu weet ik dat ik niets mankeer, maar de buikpijn is er wel. Hoe moet dit dan verder? Ik googel me suf om te kijken of ik nog iets kan vinden en de huisarts nog in een richting kan duwen (want hij wil niks meer). Ben aan het zoeken naar overgang, darmklachten (ontlasting is overigens ook gecheckt, ontstekingswaardes zijn goed) en alle andere dingen waar ik evt wat mee kan.
Ik kan hier toch niet mee blijven lopen? Er moet toch iets te vinden zijn? Wat wil ik met dit topic? Hulp! Geen diagnose, want die kunnen jullie ook niet geven, maar wellicht hebben jullie tips in de zoektocht. Hoe pak ik het verder aan. Waar begin ik? Hoe krijg ik wel een goed gesprek met de huisarts op gang? En vooral ook: zijn er mensen die ook onverklaarbare buikpijn hebben? Hoe gaan jullie er mee om? Wat doe je om de pijn wat draaglijker te maken? Hebben jullie wellicht met alternatieve geneeswijzen een antwoord gevonden (bijv met acupunctuur)?
Alvast heel erg bedankt voor het meedenken....
Laat ik me eerst herintroduceren. Ik ben Marianne, inmiddels 46 jaar. Ik ben eerlijk gezegd al jaren niet meer op het forum geweest, maar heb in de tijd dat ik wel actiever was, veel gehad aan hulp van anderen. Al is het alleen maar begrip voor je situatie.
Sinds januari 2020 heb ik zo nu en dan buikpijn. Het start in mijn linkerzij en loopt naar beneden, via mijn linkerbeen weg. Stekende pijn (de huisarts noemde het koliek-pijn), weeën-achtige pijn. Ik ben er een aantal keer voor bij de huisarts geweest. Er is bloed geprikt, urine getest (meerdere malen), maar daar kwam niets uit. De klachten leken te wijzen op nierstenen, maar dat werd niet gevonden. Vervelend, onhandig, maar tot afgelopen week met pijnstillers te onderdrukken.
Afgelopen vrijdag werd de pijn erger en zat ik toch maar weer eens bij de huisarts. Terwijl ik daar was, klapte ik dubbel van de pijn. Een injectie met Diclofenac hielp niets en ik ben doorverwezen naar de EHBO. Daar is mijn bloed weer gecheckt, urine gecheckt, er is een CT scan gemaakt van mijn onderbuik. Conclusie: ik mankeer helemaal niets. NIETS. De huisarts gaf al aan dat hij niet meer wist waar hij moest zoeken en had al bedacht dat het dan maar zo is. Onderdrukken met pijnstillers en deal with it.
Vandaag resteert een pijnlijk en zeurend gevoel in mijn onderbuik, alsof ik heel erg ongesteld moet worden/ben. Ergo, ik zit weer met pijnstillers en een pittenzak.
Ik weet nu echt niet meer wat te doen. Ik had eerlijk gezegd zo gehoopt op die nierstenen. Dan hadden ze het op kunnen lossen. Nu weet ik dat ik niets mankeer, maar de buikpijn is er wel. Hoe moet dit dan verder? Ik googel me suf om te kijken of ik nog iets kan vinden en de huisarts nog in een richting kan duwen (want hij wil niks meer). Ben aan het zoeken naar overgang, darmklachten (ontlasting is overigens ook gecheckt, ontstekingswaardes zijn goed) en alle andere dingen waar ik evt wat mee kan.
Ik kan hier toch niet mee blijven lopen? Er moet toch iets te vinden zijn? Wat wil ik met dit topic? Hulp! Geen diagnose, want die kunnen jullie ook niet geven, maar wellicht hebben jullie tips in de zoektocht. Hoe pak ik het verder aan. Waar begin ik? Hoe krijg ik wel een goed gesprek met de huisarts op gang? En vooral ook: zijn er mensen die ook onverklaarbare buikpijn hebben? Hoe gaan jullie er mee om? Wat doe je om de pijn wat draaglijker te maken? Hebben jullie wellicht met alternatieve geneeswijzen een antwoord gevonden (bijv met acupunctuur)?
Alvast heel erg bedankt voor het meedenken....
zaterdag 19 september 2020 20:55
https://hartenvaatcentrum.mumc.nl/aando ... n-syndroom
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 19 september 2020 21:13
Ik heb ook heel wat buikpijn gehad. Het was nooit goed te onderscheiden wat voor pijn het was, zo had ik vroeger veel last van menstruatiepijn die ik toch heel erg vond lijken op darmkramp. En buikspierpijn kan ook lijken op darmpijn. Nervositeit kan een versnelde passage van voedsel geven en dus ook veel kramp en gasvorming in de dikke darm.
En als ik na het eten ga werken dan wil mijn lichaam rustig verteren, maar ja de spieren vragen dan bloedtoevoer extra dus dan krijgt mijn darmstelsel minder bloed wat heftige pijn kan geven.
En als ik na het eten ga werken dan wil mijn lichaam rustig verteren, maar ja de spieren vragen dan bloedtoevoer extra dus dan krijgt mijn darmstelsel minder bloed wat heftige pijn kan geven.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 19 september 2020 22:44
In je baarmoeder en eierstokken kan een heleboel gaande zijn dat niet op de ct te zien is.marietje40 schreef: ↑19-09-2020 20:05Wat veel lieve reacties en wat verdrietig dat er meer mensen met onverklaarbare pijnen rond (hebben ge-)lopen. Ik neem al jullie tips mee naar de huisarts.
Rare is al wel dat er op de ct niets te zien is in de onderbuik. Dus ook baarmoeder en eierstokken zijn al gecheckt.
Is die pijn redelijk regelmatig of zit er geen “ritme” in.
Als het regelmatig is dan zou ik de gynaecoloog eens vragen. Is het niet regelmatig, dan zou het van alles kunnen zijn inderdaad.
zondag 20 september 2020 03:22
Een goed startpunt is denk ik, kijken of het op een of andere manier verband houdt met je cyclus. 46 is wel een leeftijd dat hormonen gaan schommelen, en als verder van alles is uitgesloten, is dat wel een logische stap. Geslachtshormonen spelen ook een rol bij het aansturen van de spijsvertering, en bij onderdrukking van prikkels/pijnstilling in de hersenen.
Ik kreeg een aantal maanden geleden opeens (na een flinke griep waar ik maar heel langzaam van herstelde) de hele tijd zeurende buikpijn en krampen die zich verplaatsen door m'n hele spijsverteringsstelsel (ik kan elke hap volgen het hele systeem door). Gevoel alsof er een band om m'n taille strak wordt aangetrokken. Gekmakend. Pijnstillers deden nauwelijk iets. Huisarts, gynaecoloog, MLD-arts: 'ja mevrouw dat is stress'. Alle stress uit m'n leven gebannen, hielp geen ene reet. Ik dacht zelf aan de overgang, want ik heb gewoon de leeftijd, en het voelt hormonaal aan (ik voel me niet echt mezelf, kreeg er later ook bij wat ze zo lekker droog 'stemmingsklachten' noemen). Maar de dokters wilden daar totaal niet aan.
Totdat ik, na vijf maanden lang een excelbestand bijgehouden te hebben met ieder pijntje erin en m'n cyclus ernaast, kon aantonen dat de twee weken in al die maanden dat ik geen pijn had gehad, precies telkens week 2 van m'n cyclus was, als die cyclus vier weken was. De pijn is dus van ovulatie tot menstruatie (en ook nog een klein beetje tijdens de menstruatie). TOEN riep de gynaecoloog, die eerst nog van mening was dat ik ONMOGELIJK kon weten of ik tegen de overgang aan zit, opeens 'AHA dat is PMS, dat kan inderdaad ontstaan in de perimenopauze, en daar hebben we medicatie voor!'
Het was heel lastig om het verband met m'n cyclus te zien, omdat ik vooral veel korte cyclussen had in die periode. En als je een cyclus hebt van 21 dagen, begin je dus met een menstruatie die natuurlijk ook nooit helemaal buikpijnvrij is, en dan meteen BAM pijn van ovulatie tot menstruatie, dan weer menstruatie... dan is het alsof het nooit ophoudt met die pijn. Ik had echt mazzel dat er op een gegeven moment een paar langere cyclussen tussen zaten met een pijnvrije week erin, waardoor het patroon duidelijk werd.
Wat mij helpt bij de zeurende pijn is lopen. Ik heb me wat nachten lopen ijsberen door de huiskamer... En ook borstelen onder de douche, dat geeft een paar uur verlichting. Maar ik heb nu dus die medicatie (SSRIs, alleen tussen ovulatie en menstruatie) en dat werkt heel goed, moet alleen wel de dosis nog wat finetunen zodat de bijwerkingen ook te doen zijn.
Ik heb wel geleerd de afgelopen tijd dat dokters er niet zo heel erg van houden om dingen toe te schrijven aan hormonen. Elke keer dat ik het woord 'hormonaal' of 'naderende overgang' in de mond nam, was het alsof ze een deur dichtgooiden - daar gingen we het NIET over hebben. (Waren allemaal vrouwelijke dokters ook nog - vijf stuks in totaal. Wel overwegend jonge vrouwen). Totdat ik dus heel duidelijk dat verband met m'n cyclus kon laten zien.
Ik kreeg een aantal maanden geleden opeens (na een flinke griep waar ik maar heel langzaam van herstelde) de hele tijd zeurende buikpijn en krampen die zich verplaatsen door m'n hele spijsverteringsstelsel (ik kan elke hap volgen het hele systeem door). Gevoel alsof er een band om m'n taille strak wordt aangetrokken. Gekmakend. Pijnstillers deden nauwelijk iets. Huisarts, gynaecoloog, MLD-arts: 'ja mevrouw dat is stress'. Alle stress uit m'n leven gebannen, hielp geen ene reet. Ik dacht zelf aan de overgang, want ik heb gewoon de leeftijd, en het voelt hormonaal aan (ik voel me niet echt mezelf, kreeg er later ook bij wat ze zo lekker droog 'stemmingsklachten' noemen). Maar de dokters wilden daar totaal niet aan.
Totdat ik, na vijf maanden lang een excelbestand bijgehouden te hebben met ieder pijntje erin en m'n cyclus ernaast, kon aantonen dat de twee weken in al die maanden dat ik geen pijn had gehad, precies telkens week 2 van m'n cyclus was, als die cyclus vier weken was. De pijn is dus van ovulatie tot menstruatie (en ook nog een klein beetje tijdens de menstruatie). TOEN riep de gynaecoloog, die eerst nog van mening was dat ik ONMOGELIJK kon weten of ik tegen de overgang aan zit, opeens 'AHA dat is PMS, dat kan inderdaad ontstaan in de perimenopauze, en daar hebben we medicatie voor!'
Het was heel lastig om het verband met m'n cyclus te zien, omdat ik vooral veel korte cyclussen had in die periode. En als je een cyclus hebt van 21 dagen, begin je dus met een menstruatie die natuurlijk ook nooit helemaal buikpijnvrij is, en dan meteen BAM pijn van ovulatie tot menstruatie, dan weer menstruatie... dan is het alsof het nooit ophoudt met die pijn. Ik had echt mazzel dat er op een gegeven moment een paar langere cyclussen tussen zaten met een pijnvrije week erin, waardoor het patroon duidelijk werd.
Wat mij helpt bij de zeurende pijn is lopen. Ik heb me wat nachten lopen ijsberen door de huiskamer... En ook borstelen onder de douche, dat geeft een paar uur verlichting. Maar ik heb nu dus die medicatie (SSRIs, alleen tussen ovulatie en menstruatie) en dat werkt heel goed, moet alleen wel de dosis nog wat finetunen zodat de bijwerkingen ook te doen zijn.
Ik heb wel geleerd de afgelopen tijd dat dokters er niet zo heel erg van houden om dingen toe te schrijven aan hormonen. Elke keer dat ik het woord 'hormonaal' of 'naderende overgang' in de mond nam, was het alsof ze een deur dichtgooiden - daar gingen we het NIET over hebben. (Waren allemaal vrouwelijke dokters ook nog - vijf stuks in totaal. Wel overwegend jonge vrouwen). Totdat ik dus heel duidelijk dat verband met m'n cyclus kon laten zien.
kweepeer wijzigde dit bericht op 20-09-2020 03:39
2.86% gewijzigd
zondag 20 september 2020 03:27
Ongelofelijk dit. Wat een lef. Schandalig.veensteker schreef: ↑19-09-2020 18:05Toen naar hoofd gynaecologie. Die wist zeker dat ik misbruikt was vroeger. Hij vroeg het tot 3 keer toe en toen ik ontkende zei hij tegen zijn co dat juist de mensen die het ontkenden misbruikt waren......
zondag 20 september 2020 07:46
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn, ik zit alleen nog bij het bijhouden van m’n cyclus. Het is mij inmiddels overduidelijk dat er een verband is. Helaas is de huisarts die met mij op hetzelfde spoor zat weg bij deze praktijk, dus moet ik een ander weer ‘overtuigen’. Zucht....kweepeer schreef: ↑20-09-2020 03:22Een goed startpunt is denk ik, kijken of het op een of andere manier verband houdt met je cyclus. 46 is wel een leeftijd dat hormonen gaan schommelen, en als verder van alles is uitgesloten, is dat wel een logische stap. Geslachtshormonen spelen ook een rol bij het aansturen van de spijsvertering, en bij onderdrukking van prikkels/pijnstilling in de hersenen.
Ik kreeg een aantal maanden geleden opeens (na een flinke griep waar ik maar heel langzaam van herstelde) de hele tijd zeurende buikpijn en krampen die zich verplaatsen door m'n hele spijsverteringsstelsel (ik kan elke hap volgen het hele systeem door). Gevoel alsof er een band om m'n taille strak wordt aangetrokken. Gekmakend. Pijnstillers deden nauwelijk iets. Huisarts, gynaecoloog, MLD-arts: 'ja mevrouw dat is stress'. Alle stress uit m'n leven gebannen, hielp geen ene reet. Ik dacht zelf aan de overgang, want ik heb gewoon de leeftijd, en het voelt hormonaal aan (ik voel me niet echt mezelf, kreeg er later ook bij wat ze zo lekker droog 'stemmingsklachten' noemen). Maar de dokters wilden daar totaal niet aan.
Totdat ik, na vijf maanden lang een excelbestand bijgehouden te hebben met ieder pijntje erin en m'n cyclus ernaast, kon aantonen dat de twee weken in al die maanden dat ik geen pijn had gehad, precies telkens week 2 van m'n cyclus was, als die cyclus vier weken was. De pijn is dus van ovulatie tot menstruatie (en ook nog een klein beetje tijdens de menstruatie). TOEN riep de gynaecoloog, die eerst nog van mening was dat ik ONMOGELIJK kon weten of ik tegen de overgang aan zit, opeens 'AHA dat is PMS, dat kan inderdaad ontstaan in de perimenopauze, en daar hebben we medicatie voor!'
Het was heel lastig om het verband met m'n cyclus te zien, omdat ik vooral veel korte cyclussen had in die periode. En als je een cyclus hebt van 21 dagen, begin je dus met een menstruatie die natuurlijk ook nooit helemaal buikpijnvrij is, en dan meteen BAM pijn van ovulatie tot menstruatie, dan weer menstruatie... dan is het alsof het nooit ophoudt met die pijn. Ik had echt mazzel dat er op een gegeven moment een paar langere cyclussen tussen zaten met een pijnvrije week erin, waardoor het patroon duidelijk werd.
Wat mij helpt bij de zeurende pijn is lopen. Ik heb me wat nachten lopen ijsberen door de huiskamer... En ook borstelen onder de douche, dat geeft een paar uur verlichting. Maar ik heb nu dus die medicatie (SSRIs, alleen tussen ovulatie en menstruatie) en dat werkt heel goed, moet alleen wel de dosis nog wat finetunen zodat de bijwerkingen ook te doen zijn.
Ik heb wel geleerd de afgelopen tijd dat dokters er niet zo heel erg van houden om dingen toe te schrijven aan hormonen. Elke keer dat ik het woord 'hormonaal' of 'naderende overgang' in de mond nam, was het alsof ze een deur dichtgooiden - daar gingen we het NIET over hebben. (Waren allemaal vrouwelijke dokters ook nog - vijf stuks in totaal. Wel overwegend jonge vrouwen). Totdat ik dus heel duidelijk dat verband met m'n cyclus kon laten zien.
dinsdag 22 september 2020 17:55
Vandaag weer een mega buikpijnaanval gehad. Niet grappig. Veel lopen en contact met een MDL afdeling. Huisarts heeft me doorverwezen na veel 'zeuren' om actie. Klachten uitgelegd aan de telefoon. De assistentie zei dat ze me hoorde hijgen van de pijn en zou het bespreken met de arts. Later ben ik teruggebeld. Klachten klinken niet acuut. Met CT en alle andere onderzoeken is er al van alles uitgesloten, ik kan op 7 oktober terecht 
Heb van de huisarts medicijnen tegen darmkrampen gekregen. Blijkbaar is nu het idee dat het PDS is (want het is niets anders). Diclofenac genomen. Was kapot na de aanval.
Omdat de reguliere medische wetenschap me nu niet echt lijkt te (willen in geval van de huisarts) helpen, ben ik vandaag bij een acupuncturist geweest. Hopelijk doet dat wel iets en merk ik snel resultaat. Verder heb ik echt geen idee hoe ik verder moet met deze zoektocht. Ja, er staat een afspraak met een MDL arts, maar dat is pas over 2 weken. Ik kan toch niet maar (lijdzaam) afwachten?
Bedankt voor de tips. Ik heb gekeken naar Acnes, maar dat lijkt niet erg over een te komen met mijn klachten. Ik denk ook aan voedselintolerantie, maar hoe toon je dat nou aan als je huisarts je niet wil helpen. Er staan op internet allerlei testen hiervoor, de één nog duurder dan de ander en met wisselende commentaar. En dat wil ik toch eigenlijk niet. Dit laat je toch liever door een arts onderzoeken? Dan zelf maar wat zoeken met eten. Zaken uit mijn voedingspatroon schrappen en kijken wat het doet. Ben op zoek naar een nieuwe huisarts, maar dat is een drama. Niemand neemt patienten aan (op één na... rara, wie is dat).
Nou, dus. tja. En nu? Sorry, moest het even weer kwijt. Voel me moedeloos en radeloos en ben bekaf na iedere pijnaanval. Werken (ook al was het thuis) zit er zo niet echt in. Heb de hele dag voor me uit zitten staren naar het beeldscherm. Kwam niks uit mijn handen....
Heb van de huisarts medicijnen tegen darmkrampen gekregen. Blijkbaar is nu het idee dat het PDS is (want het is niets anders). Diclofenac genomen. Was kapot na de aanval.
Omdat de reguliere medische wetenschap me nu niet echt lijkt te (willen in geval van de huisarts) helpen, ben ik vandaag bij een acupuncturist geweest. Hopelijk doet dat wel iets en merk ik snel resultaat. Verder heb ik echt geen idee hoe ik verder moet met deze zoektocht. Ja, er staat een afspraak met een MDL arts, maar dat is pas over 2 weken. Ik kan toch niet maar (lijdzaam) afwachten?
Bedankt voor de tips. Ik heb gekeken naar Acnes, maar dat lijkt niet erg over een te komen met mijn klachten. Ik denk ook aan voedselintolerantie, maar hoe toon je dat nou aan als je huisarts je niet wil helpen. Er staan op internet allerlei testen hiervoor, de één nog duurder dan de ander en met wisselende commentaar. En dat wil ik toch eigenlijk niet. Dit laat je toch liever door een arts onderzoeken? Dan zelf maar wat zoeken met eten. Zaken uit mijn voedingspatroon schrappen en kijken wat het doet. Ben op zoek naar een nieuwe huisarts, maar dat is een drama. Niemand neemt patienten aan (op één na... rara, wie is dat).
Nou, dus. tja. En nu? Sorry, moest het even weer kwijt. Voel me moedeloos en radeloos en ben bekaf na iedere pijnaanval. Werken (ook al was het thuis) zit er zo niet echt in. Heb de hele dag voor me uit zitten staren naar het beeldscherm. Kwam niks uit mijn handen....
dinsdag 22 september 2020 17:58
Het is toch bizar. Ik zit er ook over na te denken of we dat niet kunnen testen. Je kunt toch met een eenvoudige bloedtest uitzoeken of je begonnen bent met de overgang? Toen ik gisteren de overgang opperde als mogelijkheid verzuchtte mijn huisarts 'ach, nee, niet de overgang met die vage klachten, daar beginnen we niet aan hoor'. Dus, ik wilde al weg, maar nu weet ik helemaal dat ik moet maken dat ik weg kom voordat de overgang echt komt...Eames6 schreef: ↑20-09-2020 07:46Dit zou mijn verhaal kunnen zijn, ik zit alleen nog bij het bijhouden van m’n cyclus. Het is mij inmiddels overduidelijk dat er een verband is. Helaas is de huisarts die met mij op hetzelfde spoor zat weg bij deze praktijk, dus moet ik een ander weer ‘overtuigen’. Zucht....
ik ben het ook allemaal aan het bijhouden. Wat eet ik, wat drink ik, wanneer, wat beweeg ik, wanneer ben ik ongesteld, hoe heftig, hoe lang, wanneer zijn de krampen..... en dan hoop ik er achter te komen wat het is. ... Moet wel zeggen dat deze verhalen wel ernstig bekend voorkomen. Ook ik begon met een buikgriep....
dinsdag 22 september 2020 18:01
Wat vreselijk dat je zo hebt moeten leuren en wat fijn dat jij nu wel weet wat het is. Ook mijn huisarts reageerde gisteren heel 'stom' op het woordje overgang. Belachelijk. Maar ik heb even gekeken naar SSRI. Zijn dat antidepressiva? Werkt dat bij hormonale problemen? Jij ook veel sterktekweepeer schreef: ↑20-09-2020 03:22Een goed startpunt is denk ik, kijken of het op een of andere manier verband houdt met je cyclus. 46 is wel een leeftijd dat hormonen gaan schommelen, en als verder van alles is uitgesloten, is dat wel een logische stap. Geslachtshormonen spelen ook een rol bij het aansturen van de spijsvertering, en bij onderdrukking van prikkels/pijnstilling in de hersenen.
Ik kreeg een aantal maanden geleden opeens (na een flinke griep waar ik maar heel langzaam van herstelde) de hele tijd zeurende buikpijn en krampen die zich verplaatsen door m'n hele spijsverteringsstelsel (ik kan elke hap volgen het hele systeem door). Gevoel alsof er een band om m'n taille strak wordt aangetrokken. Gekmakend. Pijnstillers deden nauwelijk iets. Huisarts, gynaecoloog, MLD-arts: 'ja mevrouw dat is stress'. Alle stress uit m'n leven gebannen, hielp geen ene reet. Ik dacht zelf aan de overgang, want ik heb gewoon de leeftijd, en het voelt hormonaal aan (ik voel me niet echt mezelf, kreeg er later ook bij wat ze zo lekker droog 'stemmingsklachten' noemen). Maar de dokters wilden daar totaal niet aan.
Totdat ik, na vijf maanden lang een excelbestand bijgehouden te hebben met ieder pijntje erin en m'n cyclus ernaast, kon aantonen dat de twee weken in al die maanden dat ik geen pijn had gehad, precies telkens week 2 van m'n cyclus was, als die cyclus vier weken was. De pijn is dus van ovulatie tot menstruatie (en ook nog een klein beetje tijdens de menstruatie). TOEN riep de gynaecoloog, die eerst nog van mening was dat ik ONMOGELIJK kon weten of ik tegen de overgang aan zit, opeens 'AHA dat is PMS, dat kan inderdaad ontstaan in de perimenopauze, en daar hebben we medicatie voor!'
Het was heel lastig om het verband met m'n cyclus te zien, omdat ik vooral veel korte cyclussen had in die periode. En als je een cyclus hebt van 21 dagen, begin je dus met een menstruatie die natuurlijk ook nooit helemaal buikpijnvrij is, en dan meteen BAM pijn van ovulatie tot menstruatie, dan weer menstruatie... dan is het alsof het nooit ophoudt met die pijn. Ik had echt mazzel dat er op een gegeven moment een paar langere cyclussen tussen zaten met een pijnvrije week erin, waardoor het patroon duidelijk werd.
Wat mij helpt bij de zeurende pijn is lopen. Ik heb me wat nachten lopen ijsberen door de huiskamer... En ook borstelen onder de douche, dat geeft een paar uur verlichting. Maar ik heb nu dus die medicatie (SSRIs, alleen tussen ovulatie en menstruatie) en dat werkt heel goed, moet alleen wel de dosis nog wat finetunen zodat de bijwerkingen ook te doen zijn.
Ik heb wel geleerd de afgelopen tijd dat dokters er niet zo heel erg van houden om dingen toe te schrijven aan hormonen. Elke keer dat ik het woord 'hormonaal' of 'naderende overgang' in de mond nam, was het alsof ze een deur dichtgooiden - daar gingen we het NIET over hebben. (Waren allemaal vrouwelijke dokters ook nog - vijf stuks in totaal. Wel overwegend jonge vrouwen). Totdat ik dus heel duidelijk dat verband met m'n cyclus kon laten zien.
woensdag 23 september 2020 01:13
Ja klopt, SSRI's zijn antidepressiva. Het is heel wonderlijk, maar die helpen (als je geluk hebt, niet altijd natuurlijk) bij PMS/PMDD, dus bij pijn en stemmingsklachten in de luteale fase (de 14 dagen tussen eisprong en menstruatie, als progesteron dominant is). Het is een lagere dosering dan bij gebruik als antidepressivum, en wordt ook alleen maar voor die tweede helft van de cyclus voorgeschreven, en het mechanisme van hoe het werkt is ook anders dan bij gebruik als antidepressiva. Volgens mij weet niemand écht hoe het precies werkt hoor, dat samenspel van hormonen en neurotransmitters, maar een idee over hoe het zou kunnen komen dat het werkt staat hier: https://www.zrtlab.com/blog/archive/hor ... -of-month/.
Overigens worden antidepressiva ook wel voorgeschreven bij PDS, maar wel pas als allerlaatste middel geloof ik. Maar dat geeft wel aan dat antidepressiva 'iets pijnstillends in de hersenen' (kunnen) doen.
Voor PMS/PMDD kreeg ik ook nog als opties: aan de pil gaan (maar dat is om allerlei redenen geen goed idee voor mij), en psychotherapie om te leren ermee te leven. Dat laatste klinkt een beetje lullig maar is het denk ik niet; ik heb een artikel erover gelezen en de psychologische mechanismes die daarin benoemd werden herken ik wel en het helpt ook wel om daar bewust van te zijn, alleen, het helpt voor mij niet genoeg.
Wbt voeding zou je kunnen googlen op FODMAPs. De klachten die ik op het moment heb houden geen verband met voeding, maar in de jaren hiervoor heb ik daar wel veel aan gehad. Ik heb nooit het serieuze FODMAP-eliminatie-dieet gedaan, maar door naar de groepen te kijken en in de gaten te houden of bepaalde voedingsmiddelen meer klachten gaven, wel ontdekt dat ik gevoelig ben (geworden - was ik vroeger niet) voor appels, spitskool, bloemkool en uien. De triggers zijn voor iedereen anders natuurlijk.
MDL-arts vond ik eerlijk gezegd een beetje een rare bedoening. Ze heeft gekeken of ik een parasiet had, of een bacterie die een maagzweer zou kunnen veroorzaken (allebei dingen die mij persoonlijk totaal niet aan de hand leken en was ook niet zo). Toen was de diagnose 'stress'. Het schijnt zo te zijn dat 70% van de mensen die bij de MDL-arts naar binnen lopen, weer naar buiten lopen met de diagnose 'stress'. Verband tussen spijsverteringsklachten en hormonen moest ik volgens haar aan de gynaecoloog vragen, maar de gynaecoloog had net gezegd dat ik dat aan de MDL-arts moest vragen, dus tja. Het was uiteindelijk wel de MDL-arts die me op het spoor heeft gezet om nog eens heel, heel goed naar m'n cyclus te kijken (ze vroeg of ik een verband zag en dat zag ik op dat moment nog niet, maar door die vraag kreeg ik wel door dat dat dus belangrijke informatie is als je denkt dat de perimenopause een factor zou kunnen zijn). Dus wat dat betreft was het wel nuttig.
Bloedtesten om te kijken of de overgang eraan komt wilden ze bij mij niet doen, was echt onbespreekbaar. Ik heb nooit precies begrepen waarom niet, eigenlijk. Een onderwerp dat vaak terugkwam was dat ik 'nog regelmatig menstrueer'. Dat is ook zo'n spraakverwarring... Ik heb m'n hele leven een heel regelmatige cyclus gehad van 28 dagen, plus of min 3 dagen. Misschien twee keer een cyclus gehad die daarvan afweek, in ruim dertig jaar tijd. De afgelopen twee jaar is die cyclus vrij plotseling een stuk korter geworden, het is nu 24 dagen plus of min vier dagen. Ik ervaar dat niet als regelmatig, omdat het heel anders is dan vroeger, maar in de dokterdefinitie van 'regelmatig' is het dus wel regelmatig, omdat er geen cyclus wordt overgeslagen.
Ik heb dat gegeven van die kortere cyclussen, plus dat het patroon van bloedverlies totaal anders is dan het altijd was, plus dat ik een paar jaar geleden uit het niets opeens vijf kilo aankwam die er niet meer af wilden (die zijn er een paar maanden geleden onbedoeld in zes weken tijd af gegaan trouwens, dat was wel schrikken), plus dat ik opeens baardharen heb die ik vroeger nooit had, plus nooit meer pijn in m'n borsten als ik ongesteld moet worden terwijl ik dat m'n hele leven heel erg wel heb gehad, plus dat ik opeens heel slecht tegen stress kan (ik heb niet meer stress in m'n leven dan vroeger, maar ik kan er wel slechter tegen) en totaal geen geduld meer heb voor dingen die me ergeren, plus dat ik opeens niet meer goed doorslaap 's nachts, plus dat ik een andere lichaamsgeur heb dan vroeger, enzovoort enzovoort enzovoort, en dan zeg ik: 'goh, ik ben 48 jaar oud, ik heb opeens een ander lichaam en opeens een andere persoonlijkheid, ik denk dat de overgang eraan komt!'
Maar een dokter zegt dan dus 'dat kunt u niet weten mevrouwtje, want u bent nog regelmatig ongesteld, het kan gerust nog tien jaar duren voor u in de overgang komt'. Tja. Dat het een lang proces kan zijn vanaf dat de hormonen gaan rellen tot de laatste menstruatie, dat weet ik, maar dat dat proces begonnen is lijkt me echt overduidelijk, maar dat mocht ik dus niet zeggen. En me dan doorverwijzen naar een psychosomatisch fysiotherapeut of haptonoom omdat ik 'het contact met mijn lichaam' kwijt zou zijn. LOL. Echt hoor, wat een klucht.
Overigens denk ik dat het heel goed zou kunnen dat je in het alternatieve circuit beter terecht kunt met dit soort klachten dan in de reguliere gezondheidszorg. Dat opknippen in onderdeeltjes dat de reguliere gezondheidszorg doet, is heel handig om defecten aan onderdelen vast te stellen, maar voor 'vage klachten' is het niet handig. De uren aan de telefoon met tientallen mevrouwen die het als een door god gegeven opdracht zien om vooral te voorkomen dat de arts een patient ziet, heb ik ook niet als erg heilzaam ervaren. En ik heb nu dan wel medicatie die voor mij werkt, maar om die medicatie te krijgen in de lage dosis die voor mij werkt, blijkt nu ook een heel aparte exercitie waarin ik tussen apotheek, gynaecoloog en zorgverzekeraar heen en weer geslingerd word. Ik hoop dat de acupunctuur helpt voor je!
Overigens worden antidepressiva ook wel voorgeschreven bij PDS, maar wel pas als allerlaatste middel geloof ik. Maar dat geeft wel aan dat antidepressiva 'iets pijnstillends in de hersenen' (kunnen) doen.
Voor PMS/PMDD kreeg ik ook nog als opties: aan de pil gaan (maar dat is om allerlei redenen geen goed idee voor mij), en psychotherapie om te leren ermee te leven. Dat laatste klinkt een beetje lullig maar is het denk ik niet; ik heb een artikel erover gelezen en de psychologische mechanismes die daarin benoemd werden herken ik wel en het helpt ook wel om daar bewust van te zijn, alleen, het helpt voor mij niet genoeg.
Wbt voeding zou je kunnen googlen op FODMAPs. De klachten die ik op het moment heb houden geen verband met voeding, maar in de jaren hiervoor heb ik daar wel veel aan gehad. Ik heb nooit het serieuze FODMAP-eliminatie-dieet gedaan, maar door naar de groepen te kijken en in de gaten te houden of bepaalde voedingsmiddelen meer klachten gaven, wel ontdekt dat ik gevoelig ben (geworden - was ik vroeger niet) voor appels, spitskool, bloemkool en uien. De triggers zijn voor iedereen anders natuurlijk.
MDL-arts vond ik eerlijk gezegd een beetje een rare bedoening. Ze heeft gekeken of ik een parasiet had, of een bacterie die een maagzweer zou kunnen veroorzaken (allebei dingen die mij persoonlijk totaal niet aan de hand leken en was ook niet zo). Toen was de diagnose 'stress'. Het schijnt zo te zijn dat 70% van de mensen die bij de MDL-arts naar binnen lopen, weer naar buiten lopen met de diagnose 'stress'. Verband tussen spijsverteringsklachten en hormonen moest ik volgens haar aan de gynaecoloog vragen, maar de gynaecoloog had net gezegd dat ik dat aan de MDL-arts moest vragen, dus tja. Het was uiteindelijk wel de MDL-arts die me op het spoor heeft gezet om nog eens heel, heel goed naar m'n cyclus te kijken (ze vroeg of ik een verband zag en dat zag ik op dat moment nog niet, maar door die vraag kreeg ik wel door dat dat dus belangrijke informatie is als je denkt dat de perimenopause een factor zou kunnen zijn). Dus wat dat betreft was het wel nuttig.
Bloedtesten om te kijken of de overgang eraan komt wilden ze bij mij niet doen, was echt onbespreekbaar. Ik heb nooit precies begrepen waarom niet, eigenlijk. Een onderwerp dat vaak terugkwam was dat ik 'nog regelmatig menstrueer'. Dat is ook zo'n spraakverwarring... Ik heb m'n hele leven een heel regelmatige cyclus gehad van 28 dagen, plus of min 3 dagen. Misschien twee keer een cyclus gehad die daarvan afweek, in ruim dertig jaar tijd. De afgelopen twee jaar is die cyclus vrij plotseling een stuk korter geworden, het is nu 24 dagen plus of min vier dagen. Ik ervaar dat niet als regelmatig, omdat het heel anders is dan vroeger, maar in de dokterdefinitie van 'regelmatig' is het dus wel regelmatig, omdat er geen cyclus wordt overgeslagen.
Ik heb dat gegeven van die kortere cyclussen, plus dat het patroon van bloedverlies totaal anders is dan het altijd was, plus dat ik een paar jaar geleden uit het niets opeens vijf kilo aankwam die er niet meer af wilden (die zijn er een paar maanden geleden onbedoeld in zes weken tijd af gegaan trouwens, dat was wel schrikken), plus dat ik opeens baardharen heb die ik vroeger nooit had, plus nooit meer pijn in m'n borsten als ik ongesteld moet worden terwijl ik dat m'n hele leven heel erg wel heb gehad, plus dat ik opeens heel slecht tegen stress kan (ik heb niet meer stress in m'n leven dan vroeger, maar ik kan er wel slechter tegen) en totaal geen geduld meer heb voor dingen die me ergeren, plus dat ik opeens niet meer goed doorslaap 's nachts, plus dat ik een andere lichaamsgeur heb dan vroeger, enzovoort enzovoort enzovoort, en dan zeg ik: 'goh, ik ben 48 jaar oud, ik heb opeens een ander lichaam en opeens een andere persoonlijkheid, ik denk dat de overgang eraan komt!'
Maar een dokter zegt dan dus 'dat kunt u niet weten mevrouwtje, want u bent nog regelmatig ongesteld, het kan gerust nog tien jaar duren voor u in de overgang komt'. Tja. Dat het een lang proces kan zijn vanaf dat de hormonen gaan rellen tot de laatste menstruatie, dat weet ik, maar dat dat proces begonnen is lijkt me echt overduidelijk, maar dat mocht ik dus niet zeggen. En me dan doorverwijzen naar een psychosomatisch fysiotherapeut of haptonoom omdat ik 'het contact met mijn lichaam' kwijt zou zijn. LOL. Echt hoor, wat een klucht.
Overigens denk ik dat het heel goed zou kunnen dat je in het alternatieve circuit beter terecht kunt met dit soort klachten dan in de reguliere gezondheidszorg. Dat opknippen in onderdeeltjes dat de reguliere gezondheidszorg doet, is heel handig om defecten aan onderdelen vast te stellen, maar voor 'vage klachten' is het niet handig. De uren aan de telefoon met tientallen mevrouwen die het als een door god gegeven opdracht zien om vooral te voorkomen dat de arts een patient ziet, heb ik ook niet als erg heilzaam ervaren. En ik heb nu dan wel medicatie die voor mij werkt, maar om die medicatie te krijgen in de lage dosis die voor mij werkt, blijkt nu ook een heel aparte exercitie waarin ik tussen apotheek, gynaecoloog en zorgverzekeraar heen en weer geslingerd word. Ik hoop dat de acupunctuur helpt voor je!
zaterdag 3 oktober 2020 06:54
Goed. Dat escaleerde snel. Ik was dus bij de SEH geweest waar een ct scan werd gemaakt. Ook was er al een echo gemaakt. Vorige week vrijdagnacht werd ik met gigantische pijn wakker. Nadat de kinderen waren ondergebracht zijn we naar de HAP gereden. Morfinespuit gehad. En weer naar huis.... Zaterdag hetzelfde verhaal. Ook morfinespuit. En de huisarts stuurde me naar de gynaecologische eerste hulp. Onderzoeken gehad. Niks aan de hand...
Door naar de SEH. Weer bloedonderzoek. Toen werd mij gemeld dat de waardes van mijn alvleesklier iets verhoogd waren en dat ik niet naar huis mocht. Met alle pijn die ik had, klonk dat als een zegen. Terplekke een ijskoude rillingen aanval gehad. Wat is dat eng als je niet weet wat dat is!
Inmiddels ben ik weer thuis. In het bezit van heel veel blauwe plekken vanwege infuus en bloedprikken, dikke darmonderzoek en nog een echo achter de rug. Dagenlang morfine gehad. Sinds woensdag lichtere pijnstilling.
Diagnose.... U bent kerngezond mevrouw...
Er was alleen nog eens naar de ct scan gekeken en daaruit bleek dat er heel veel ontlasting in mijn darmen zat. Niks van gemerkt. Geen veranderingen geweest in de afgopen maanden.
Naar huis met de lichtere pijnstillers nog steeds iedere ochtend een aanval. Te doen met de pillen die ik heb...tot deze nacht
Sinds half 1 vannacht zit ik weer. Stekende pijn in onderbuik. De buacopan haalt de pijn niet helemaal weg. Ben al de hele nacht in de weer.
Ik ben zo moe en weet niet meer hoe ik hier nou mee verder moet.... Dit kan toch niet voor altijd zo door blijven gaan? Waarom reageert mijn darm zo heftig als het verder kerngezond is?
Moedeloos en radeloos....
Door naar de SEH. Weer bloedonderzoek. Toen werd mij gemeld dat de waardes van mijn alvleesklier iets verhoogd waren en dat ik niet naar huis mocht. Met alle pijn die ik had, klonk dat als een zegen. Terplekke een ijskoude rillingen aanval gehad. Wat is dat eng als je niet weet wat dat is!
Inmiddels ben ik weer thuis. In het bezit van heel veel blauwe plekken vanwege infuus en bloedprikken, dikke darmonderzoek en nog een echo achter de rug. Dagenlang morfine gehad. Sinds woensdag lichtere pijnstilling.
Diagnose.... U bent kerngezond mevrouw...
Er was alleen nog eens naar de ct scan gekeken en daaruit bleek dat er heel veel ontlasting in mijn darmen zat. Niks van gemerkt. Geen veranderingen geweest in de afgopen maanden.
Naar huis met de lichtere pijnstillers nog steeds iedere ochtend een aanval. Te doen met de pillen die ik heb...tot deze nacht
Sinds half 1 vannacht zit ik weer. Stekende pijn in onderbuik. De buacopan haalt de pijn niet helemaal weg. Ben al de hele nacht in de weer.
Ik ben zo moe en weet niet meer hoe ik hier nou mee verder moet.... Dit kan toch niet voor altijd zo door blijven gaan? Waarom reageert mijn darm zo heftig als het verder kerngezond is?
Moedeloos en radeloos....
zaterdag 3 oktober 2020 09:46
Jeetje To, dit is niet goed hoor!
Ik snap de frustratie die je hebt helemaal, niks vervelenders dan pijn lijden en niemand die je kan vertellen wat er mankeert.
Als zij denken dat het aan die ontlasting ligt, hebben ze dan ook een laxeermiddel oid mee gegeven om dat op te lossen?
Heb je de opties die hier benoemd zijn besproken? Endometriose is namelijk alleen zichtbaar bij een kijk operatie bijv.
Ik snap dat het allemaal heel naar is, maar blijf wel vechten voor een antwoord he, daar heb je recht op.
Ik snap de frustratie die je hebt helemaal, niks vervelenders dan pijn lijden en niemand die je kan vertellen wat er mankeert.
Als zij denken dat het aan die ontlasting ligt, hebben ze dan ook een laxeermiddel oid mee gegeven om dat op te lossen?
Heb je de opties die hier benoemd zijn besproken? Endometriose is namelijk alleen zichtbaar bij een kijk operatie bijv.
Ik snap dat het allemaal heel naar is, maar blijf wel vechten voor een antwoord he, daar heb je recht op.
zaterdag 3 oktober 2020 10:40
Jeetje.... Wat naar TO. Wat is hun visie op die hoeveelheid ontlasting dan? Heb je daar iets voor gekregen?
Ik heb alles razendsnel gelezen omdat ik ook vage buikpijnklachten heb, al maanden. Begon als klein pijntje in de maag/darm/baarmoeder, geen idee. Ontlasting getest op parasiet en heliorbactor, beide schoon. Buikecho gehad, niets te zien. Nu wel een afspraak voor een vaginale echo, maar kan pas in november.
Soms is mijn denk ik dikke darm enorm opgeblazen en pijnlijk en dan na een paar dagen neemt het weer af, meestal na een grote boodschap. Dan is die darm weer oke en voel de andere pijn weer. Eigenlijk is mijn hele buikgebied een soort pijnlijke 'bal'.
Lactose mijd ik al, daar lijkt het dus niet aan te liggen. Menstruatie is nu zo'n twee jaar superonregelmatig, sla soms een cyclus over geloof ik. En wat ik wel heb gemerkt: als ik ongesteld ben, is de pijn minder. Heb ik ook al paar keer bij de huisarts gezegd, maar dat maakt geen indruk.
Ik ga denk ik een afspraak maken bij een overgangsconsulent.
Iedereen die hier last van heeft veel sterkte!
Ik heb alles razendsnel gelezen omdat ik ook vage buikpijnklachten heb, al maanden. Begon als klein pijntje in de maag/darm/baarmoeder, geen idee. Ontlasting getest op parasiet en heliorbactor, beide schoon. Buikecho gehad, niets te zien. Nu wel een afspraak voor een vaginale echo, maar kan pas in november.
Soms is mijn denk ik dikke darm enorm opgeblazen en pijnlijk en dan na een paar dagen neemt het weer af, meestal na een grote boodschap. Dan is die darm weer oke en voel de andere pijn weer. Eigenlijk is mijn hele buikgebied een soort pijnlijke 'bal'.
Lactose mijd ik al, daar lijkt het dus niet aan te liggen. Menstruatie is nu zo'n twee jaar superonregelmatig, sla soms een cyclus over geloof ik. En wat ik wel heb gemerkt: als ik ongesteld ben, is de pijn minder. Heb ik ook al paar keer bij de huisarts gezegd, maar dat maakt geen indruk.
Ik ga denk ik een afspraak maken bij een overgangsconsulent.
Iedereen die hier last van heeft veel sterkte!
Such fun!1
zaterdag 3 oktober 2020 13:55
Overigens zoek ik ook mijn heil bij alternatieve genezers hoor. Ik heb iemand die de klachten op z'n minst weet te verlichten. Andere, wellicht ook gerelateerde, klachten zijn verdwenen. Kan ook door iets anders komen natuurlijk, maar in mijn ervaring komen ze vaak een stuk verder dan de reguliere geneeskunde 
Accupunctuur vind ik ook nog wel een goeie om te proberen.
Accupunctuur vind ik ook nog wel een goeie om te proberen.
Such fun!1
