Gezondheid
alle pijlers
waarschijnlijk longkanker
vrijdag 1 maart 2013 om 02:18
De titel zegt het al. Een vlekje op mijn longen. Ik was niet bijster ongerust en ben dus gewoon alleen naar de longarts gegaan voor de uitslag van de ct-scan. Maar dat viel even tegen. U kunt zich vergissen zei ik tegen de arts. Hij keek me begripvol aan en zei, ja dat zou kunnen. Maar voorlopig dus al 3 onderzoeken voor de boeg. Mri, pet-scan en een long-of leverpunctie. Als het niet uitgezaaid is kunnen ze een stuk van mijn long afhalen anders niet en wordt het een levenrekkende behandeling. Hij wond er geen doekjes om die lieve dokter en ineens ziet mijn toekomst er heel anders uit. Volgende week gaat het feest beginnen.
odi et amo
maandag 18 augustus 2014 om 11:08
Lijkt me ook niet dat je zo'n groot project, met alle stress en ellende, ovulatietesten, geregel en daarna de spanning of het gelukt is verborgen kan houden. Maar goed, zij kunnen niet zichzelf op de borst kloppen dat ze het zonder hulpmiddelen hebben kunnen doen, dus dat zal best een deukje in het ego hebben gegeven, als ik hen zo inschat...
Verbaast u niet, verwondert u zich slechts is een goed devies in deze!
Verbaast u niet, verwondert u zich slechts is een goed devies in deze!
maandag 18 augustus 2014 om 12:27
Ha Lama,
Weet niet of het bij jullie ook zo regent, maar hier giet t aardig door. Goed voor de planten.
Ik herken wel hoe het voelt als je niet betrokken wordt bij familiezaken. Je kan niet in hun hoofd kijken en begrijpen waarom jij dingen niet rechtsstreeks hoort. Soms is het niet eens onwil, maar gewoon dommigheid of kortzichtigheid of heel erg my way or the highway-denken. En je plek op de familiekaart.
Daar verander je niks aan. Blijft dat het pijn doet en daar zou je jezelf een beetje voor moeten afschermen. Of zo'n teflonlaag opbouwen, net als het pannetje. Niets blijft plakken aan de bodem!
Weet niet of het bij jullie ook zo regent, maar hier giet t aardig door. Goed voor de planten.
Ik herken wel hoe het voelt als je niet betrokken wordt bij familiezaken. Je kan niet in hun hoofd kijken en begrijpen waarom jij dingen niet rechtsstreeks hoort. Soms is het niet eens onwil, maar gewoon dommigheid of kortzichtigheid of heel erg my way or the highway-denken. En je plek op de familiekaart.
Daar verander je niks aan. Blijft dat het pijn doet en daar zou je jezelf een beetje voor moeten afschermen. Of zo'n teflonlaag opbouwen, net als het pannetje. Niets blijft plakken aan de bodem!
Everything you see I owe to spaghetti!
maandag 18 augustus 2014 om 13:32
quote:Doreia schreef op 18 augustus 2014 @ 11:08:
Lijkt me ook niet dat je zo'n groot project, met alle stress en ellende, ovulatietesten, geregel en daarna de spanning of het gelukt is verborgen kan houden. Maar goed, zij kunnen niet zichzelf op de borst kloppen dat ze het zonder hulpmiddelen hebben kunnen doen, dus dat zal best een deukje in het ego hebben gegeven, als ik hen zo inschat...
Verbaast u niet, verwondert u zich slechts is een goed devies in deze!
Na twee kinderen moest hij zich laten helpen van zijn eerste vrouw.
Met alle gevolgen van dien. Eerst waren ze tevreden. Hij wilde geen kinderen meer, ondanks het feit dat zij er in haar huwelijk geen had gekregen. Later hebben ze besloten toch nog een kind te nemen. Van wie dat uitging weet ik niet. Maar op een natuurlijke manier ging het niet meer.
En dat er veel prestige aanhangt is wel duidelijk. Voordat mijn schoonzus zelf kinderen kreeg was ze ervan overtuigd dat problemen met de kinderen volledig door de ouders kwamen.
Ik denk dat ze zichzelf wel aan het bewijzen zijn. Ook tegenover de moeder van zijn kinderen. Daar hoorde ik van dat ze zondags verplicht zijn om 8.30 aan de ontbijttafel te zitten.
Ze moeten mee om de boodschappen.
Ik denk dat je wel een beetje de goede richting opdenkt.
Lijkt me ook niet dat je zo'n groot project, met alle stress en ellende, ovulatietesten, geregel en daarna de spanning of het gelukt is verborgen kan houden. Maar goed, zij kunnen niet zichzelf op de borst kloppen dat ze het zonder hulpmiddelen hebben kunnen doen, dus dat zal best een deukje in het ego hebben gegeven, als ik hen zo inschat...
Verbaast u niet, verwondert u zich slechts is een goed devies in deze!
Na twee kinderen moest hij zich laten helpen van zijn eerste vrouw.
Met alle gevolgen van dien. Eerst waren ze tevreden. Hij wilde geen kinderen meer, ondanks het feit dat zij er in haar huwelijk geen had gekregen. Later hebben ze besloten toch nog een kind te nemen. Van wie dat uitging weet ik niet. Maar op een natuurlijke manier ging het niet meer.
En dat er veel prestige aanhangt is wel duidelijk. Voordat mijn schoonzus zelf kinderen kreeg was ze ervan overtuigd dat problemen met de kinderen volledig door de ouders kwamen.
Ik denk dat ze zichzelf wel aan het bewijzen zijn. Ook tegenover de moeder van zijn kinderen. Daar hoorde ik van dat ze zondags verplicht zijn om 8.30 aan de ontbijttafel te zitten.
Ze moeten mee om de boodschappen.
Ik denk dat je wel een beetje de goede richting opdenkt.
odi et amo
maandag 18 augustus 2014 om 13:37
Mooi he Anna, die lama in Tibet. Ik ben ook heel erg fan van de panfluit. Komt daar ook vandaan. Zijn zo van die dingen die in een mens leven. Die je op de een of andere manier aanspreken.
Het handwerk in Mexico en Perzische tapijten. Ik geniet ook altijd van die Turkse en Marrokaanse winkeltjes in Antwerpen.
In de bergen wandelen in Oostenrijk tussen de koeien op de alpenweitjes. Er valt genoeg te genieten.
Het handwerk in Mexico en Perzische tapijten. Ik geniet ook altijd van die Turkse en Marrokaanse winkeltjes in Antwerpen.
In de bergen wandelen in Oostenrijk tussen de koeien op de alpenweitjes. Er valt genoeg te genieten.
odi et amo
maandag 18 augustus 2014 om 14:34
Lieve, dappere Lamaatje,
Ik heb in een aantal dagen (ben net lid) je hele topic gelezen. Duurde wel ff al die pagina's.
Soms met een traan en soms met een big smile door je humor. Je bent een leuk mens en erg dapper. Ik hoop dat je nog lang blijft schrijven hier, dat je niet al teveel pijn hebt of benauwd bent.
Ik heb in een aantal dagen (ben net lid) je hele topic gelezen. Duurde wel ff al die pagina's.
Soms met een traan en soms met een big smile door je humor. Je bent een leuk mens en erg dapper. Ik hoop dat je nog lang blijft schrijven hier, dat je niet al teveel pijn hebt of benauwd bent.
maandag 18 augustus 2014 om 15:19
Hoi lama
Ben iemand die al tijdje meeleest en je een kaartje stuurde in het ziekenhuis.
Weet nooit wat ik moet zeggen.
Doreia complimentje voor jou .
Hier plak een link die het voor mij kan verwoorden
http://youtu.be/LUf5-Lmp8ug
Ben iemand die al tijdje meeleest en je een kaartje stuurde in het ziekenhuis.
Weet nooit wat ik moet zeggen.
Doreia complimentje voor jou .
Hier plak een link die het voor mij kan verwoorden
http://youtu.be/LUf5-Lmp8ug
maandag 18 augustus 2014 om 15:58
quote:lamaatje schreef op 17 augustus 2014 @ 21:24:
'Wat mijn broer betreft. Hij is aan zet. Zo zie ik het ook.
Komt hij niet, ook goed en als hij zichzelf dan voorhoud dat dat is, omdat ik niet wil dat hij komt dan is dat zijn probleem.
Vorig jaar heb ik de verjaardagen van nichtjes en neefjes afgeschaft, omdat ik ze verder ook niet heb gezien toen ik aan mijn long geopereerd moest worden. Niet eens een kaart. Mijn broer is 1 keer op visite geweest in het ziekenhuis. Verder van mijn schoonzus een berichtje over wordfeud: fijn dat je weer thuis bent. Ja, dat vinden wij ook, heb ik geantwoord.
Later werd er gevraagd voor een kinderverjaardag.
Toen ik zei dat ik niet meer aan die verjaardagen deed kreeg ik als antwoord dat zijn kinderen dan waarschijnlijk niet waardevol genoeg waren voor mij. Toen stond ik ook even met mijn bekkie vol gebit. Ik heb zo mijn vermoeden dat dit ook een rol speelt in het feit dat hij uit zichzelf niet hierheen komt.
Wat zonde dit. Gekwetstheid en teleurstelling aan beide kanten. Misverstanden ook omdat er niet met elkaar gepraat wordt en dan gepingpong heen en weer.
Ik snap Lamaatje, dat je wilt dat je broer nu een stap naar jou maakt. Logisch ook, in jouw situatie en gezien zijn houding in het verleden.
Maar kun je niet overwegen om toch zelf een gebaar te maken, en de patstelling te doorbreken ? (Ook al zou je broer zo groots moeten zijn om dit te doen.)
Het zit je duidelijk hoog en ik heb de indruk, uit wat je vertelt, dat het hem ook niet onberoerd laat. Op mij komt hij niet onverschillig over, maar eerder bitter en stijfkoppig. Waarschijnlijk ben je echt wel heel belangrijk voor hem.
Wat als je hem uitnodigt voor een kop thee ? Alleen samen met hem, als broer en zus. Zonder zijn vrouw en zonder jouw man. Dan voelt hij zich ook niet gedwongen om een bepaalde houding op te houden. En dan zou ik niet het verleden gaan analyseren, maar je concentreren op wie er dan voor je zit.
Ik denk dat hij het niet slecht bedoeld en echt wel hart voor je heeft, geef hem de kans om dit te laten zien.
Voor jezelf, in de eerste plaats. Ik denk dat dit je veel goed zou kunnen doen.
Het is wel een risico, want stel, hij komt met verwijten en kan zich niet voor je openstellen...dan voel je je natuurlijk ellendig. Ik weet niet of je dit erbij kunt hebben.
Maar er is ook de kans dat hij wel open met je praat en dat zo de kou uit de lucht wordt gehaald.
Nu heb je vast het idee dat het hem allemaal niet veel interesseert, dat moet echt pijn doen. En wie weet, is dit helemaal niet zo.
Nu ja, misschien zit ik er helemaal naast. Het is maar een indruk van een buitenstaander. Misschien is je broer echt een heel vervelende man met wie niets te beginnen is. In dat geval kun je je beter niet aan hem blootstellen.
Maar het lijkt me iets om te overwegen.
'Wat mijn broer betreft. Hij is aan zet. Zo zie ik het ook.
Komt hij niet, ook goed en als hij zichzelf dan voorhoud dat dat is, omdat ik niet wil dat hij komt dan is dat zijn probleem.
Vorig jaar heb ik de verjaardagen van nichtjes en neefjes afgeschaft, omdat ik ze verder ook niet heb gezien toen ik aan mijn long geopereerd moest worden. Niet eens een kaart. Mijn broer is 1 keer op visite geweest in het ziekenhuis. Verder van mijn schoonzus een berichtje over wordfeud: fijn dat je weer thuis bent. Ja, dat vinden wij ook, heb ik geantwoord.
Later werd er gevraagd voor een kinderverjaardag.
Toen ik zei dat ik niet meer aan die verjaardagen deed kreeg ik als antwoord dat zijn kinderen dan waarschijnlijk niet waardevol genoeg waren voor mij. Toen stond ik ook even met mijn bekkie vol gebit. Ik heb zo mijn vermoeden dat dit ook een rol speelt in het feit dat hij uit zichzelf niet hierheen komt.
Wat zonde dit. Gekwetstheid en teleurstelling aan beide kanten. Misverstanden ook omdat er niet met elkaar gepraat wordt en dan gepingpong heen en weer.
Ik snap Lamaatje, dat je wilt dat je broer nu een stap naar jou maakt. Logisch ook, in jouw situatie en gezien zijn houding in het verleden.
Maar kun je niet overwegen om toch zelf een gebaar te maken, en de patstelling te doorbreken ? (Ook al zou je broer zo groots moeten zijn om dit te doen.)
Het zit je duidelijk hoog en ik heb de indruk, uit wat je vertelt, dat het hem ook niet onberoerd laat. Op mij komt hij niet onverschillig over, maar eerder bitter en stijfkoppig. Waarschijnlijk ben je echt wel heel belangrijk voor hem.
Wat als je hem uitnodigt voor een kop thee ? Alleen samen met hem, als broer en zus. Zonder zijn vrouw en zonder jouw man. Dan voelt hij zich ook niet gedwongen om een bepaalde houding op te houden. En dan zou ik niet het verleden gaan analyseren, maar je concentreren op wie er dan voor je zit.
Ik denk dat hij het niet slecht bedoeld en echt wel hart voor je heeft, geef hem de kans om dit te laten zien.
Voor jezelf, in de eerste plaats. Ik denk dat dit je veel goed zou kunnen doen.
Het is wel een risico, want stel, hij komt met verwijten en kan zich niet voor je openstellen...dan voel je je natuurlijk ellendig. Ik weet niet of je dit erbij kunt hebben.
Maar er is ook de kans dat hij wel open met je praat en dat zo de kou uit de lucht wordt gehaald.
Nu heb je vast het idee dat het hem allemaal niet veel interesseert, dat moet echt pijn doen. En wie weet, is dit helemaal niet zo.
Nu ja, misschien zit ik er helemaal naast. Het is maar een indruk van een buitenstaander. Misschien is je broer echt een heel vervelende man met wie niets te beginnen is. In dat geval kun je je beter niet aan hem blootstellen.
Maar het lijkt me iets om te overwegen.
maandag 18 augustus 2014 om 16:29
Ik begrijp wat je wil zeggen Carmen. Maar ik ben zelf ook nogal een ezel. Als ik opbel en vraag of hij huishuidelijke hulp voor me wil regelen dan doet hij dat. Tenminste dat neem ik aan, want hij heeft me ook hulp geboden.
Ben sowieso al van het soortje ikke zelf doen, maar ik vind het gewoon donders moeilijk om zijn hulp aan te nemen, omdat ik dan dank je wel moet gaan zeggen.
Dus ik heb ook wel wat om overheen te stappen zullen we maar zeggen. Het is dus ook geenszins de bedoeling om alle fouten naar de andere kant te schuiven. Ik gooi ook geen deuren dicht.
Ben sowieso al van het soortje ikke zelf doen, maar ik vind het gewoon donders moeilijk om zijn hulp aan te nemen, omdat ik dan dank je wel moet gaan zeggen.
Dus ik heb ook wel wat om overheen te stappen zullen we maar zeggen. Het is dus ook geenszins de bedoeling om alle fouten naar de andere kant te schuiven. Ik gooi ook geen deuren dicht.
odi et amo
maandag 18 augustus 2014 om 16:35
quote:lizzy75 schreef op 18 augustus 2014 @ 14:49:
Wat wel grappig is, ieder keer als ik een lama zie moet ik nu aan jou denken. En ik wed dat meer mensen die meeschrijven/lezen dat ook hebben. Dus je gaat straks voortleven in onze hoofden en harten, of je dat nu wilt of niet
Ik ook! We fietsten vanmorgen op Terschelling langs een weilandje
en ik zag ineens een lama. Hee kijk, riep ik: Lamaatje!!!!!, helemaal enthousiast. Man en kind vonden mijn enthousiasme leuk maar verder dan dat ging het niet. En ik? Ik dacht aan jou, lief mens.
Wat wel grappig is, ieder keer als ik een lama zie moet ik nu aan jou denken. En ik wed dat meer mensen die meeschrijven/lezen dat ook hebben. Dus je gaat straks voortleven in onze hoofden en harten, of je dat nu wilt of niet
Ik ook! We fietsten vanmorgen op Terschelling langs een weilandje
en ik zag ineens een lama. Hee kijk, riep ik: Lamaatje!!!!!, helemaal enthousiast. Man en kind vonden mijn enthousiasme leuk maar verder dan dat ging het niet. En ik? Ik dacht aan jou, lief mens.
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 18 augustus 2014 om 17:22
Wat zou er gebeuren Lama als je eens geheel anders reageert dan altijd. Waar je broer inderdaad verwacht dat je toch weer "nee...zelluf doen" gaat zeggen; in dit geval hem laat weten; Joh...fijn, ga maar regelen!".
Zou hij van zijn stoel afvallen? Of juist ontzettend blij zijn dat hij iets mag doen.
Ik weet uit ervaring met moeilijke broers dat als je iets heel anders doet of op een geheel andere manier reageert dan hij (maar ook jij/ik) gewoon bent te doen, er mooie dingen kunnen gebeuren. Daar groei je allebei door. En volgens mij is dat onze opdracht. Ons beste zelf te zijn en een ander daardoor ook.
Zou hij van zijn stoel afvallen? Of juist ontzettend blij zijn dat hij iets mag doen.
Ik weet uit ervaring met moeilijke broers dat als je iets heel anders doet of op een geheel andere manier reageert dan hij (maar ook jij/ik) gewoon bent te doen, er mooie dingen kunnen gebeuren. Daar groei je allebei door. En volgens mij is dat onze opdracht. Ons beste zelf te zijn en een ander daardoor ook.
Everything you see I owe to spaghetti!
maandag 18 augustus 2014 om 19:15
quote:lamaatje schreef op 18 augustus 2014 @ 16:29:
Ik begrijp wat je wil zeggen Carmen. Maar ik ben zelf ook nogal een ezel. Als ik opbel en vraag of hij huishuidelijke hulp voor me wil regelen dan doet hij dat. Tenminste dat neem ik aan, want hij heeft me ook hulp geboden.
Ben sowieso al van het soortje ikke zelf doen, maar ik vind het gewoon donders moeilijk om zijn hulp aan te nemen, omdat ik dan dank je wel moet gaan zeggen.
Dus ik heb ook wel wat om overheen te stappen zullen we maar zeggen. Het is dus ook geenszins de bedoeling om alle fouten naar de andere kant te schuiven. Ik gooi ook geen deuren dicht.
Vast beetje spannend voor je, maar: kijk eens wat er gebeurt als je gewoon je behoeften aangeeft. Je hoeft hem helemaal niet te bedanken. Het is vanzelfsprekend dat hij zich voor je inspant, voor zijn zusje. Waarschijnlijk is het voor hem een opluchting als hij wat voor je kan doen. Hij zal zich vast onmachtig voelen, en heeft zich door zijn opstelling als het ware 'mat' gezet.
Laat het je gewoon aanleunen, reik hem taken aan. En dankbaarheid kun je ook vertalen naar waardering, dat kan in een glimlach zitten, een luisterend oor, oprechte belangstelling. Hij staat toch niet boven je, jullie zijn gelijken en delen een geschiedenis.
Je komt in je posts op mij over als een gever, misschien moet je nu eens een nemer zijn.
Een bezoek van hem zal vast heel moeilijk zijn, zeker de eerste vijf minuten van samenzijn, maar wie weet...
Ik zal er verder over ophouden. Jij zit er middenin en kan de situatie het beste beoordelen. Van de zijlijn is het makkelijk praten he
Als je hem niet wilt benaderen is het natuurlijk ook goed. Het gaat erom waar jij je het beste bij voelt.
Ik begrijp wat je wil zeggen Carmen. Maar ik ben zelf ook nogal een ezel. Als ik opbel en vraag of hij huishuidelijke hulp voor me wil regelen dan doet hij dat. Tenminste dat neem ik aan, want hij heeft me ook hulp geboden.
Ben sowieso al van het soortje ikke zelf doen, maar ik vind het gewoon donders moeilijk om zijn hulp aan te nemen, omdat ik dan dank je wel moet gaan zeggen.
Dus ik heb ook wel wat om overheen te stappen zullen we maar zeggen. Het is dus ook geenszins de bedoeling om alle fouten naar de andere kant te schuiven. Ik gooi ook geen deuren dicht.
Vast beetje spannend voor je, maar: kijk eens wat er gebeurt als je gewoon je behoeften aangeeft. Je hoeft hem helemaal niet te bedanken. Het is vanzelfsprekend dat hij zich voor je inspant, voor zijn zusje. Waarschijnlijk is het voor hem een opluchting als hij wat voor je kan doen. Hij zal zich vast onmachtig voelen, en heeft zich door zijn opstelling als het ware 'mat' gezet.
Laat het je gewoon aanleunen, reik hem taken aan. En dankbaarheid kun je ook vertalen naar waardering, dat kan in een glimlach zitten, een luisterend oor, oprechte belangstelling. Hij staat toch niet boven je, jullie zijn gelijken en delen een geschiedenis.
Je komt in je posts op mij over als een gever, misschien moet je nu eens een nemer zijn.
Een bezoek van hem zal vast heel moeilijk zijn, zeker de eerste vijf minuten van samenzijn, maar wie weet...
Ik zal er verder over ophouden. Jij zit er middenin en kan de situatie het beste beoordelen. Van de zijlijn is het makkelijk praten he
Als je hem niet wilt benaderen is het natuurlijk ook goed. Het gaat erom waar jij je het beste bij voelt.
