Gezondheid
alle pijlers
Wij leven met chronische pijn - kletstopic vervolg
vrijdag 20 september 2019 om 20:20
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Iedereen is welkom mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:25
Albas schreef: ↑11-10-2019 10:34He stoere dames!
Ik heb gisterenochtend alle bladzijden van dit deel gelezen en kan alleen maar zeggen dat ik jullie stuk voor stuk sterke vrouwen vind. De steun die jullie elkaar geven in de vorm van knuffels tips is heel mooi. Dit kwam echt binnen. Ben ook om 13.00 naar bed gegaan en heb tot 17.00 geslapen.
Vraag me soms af of jullie dat zelf nog wel zien? Ik ook niet van mezelf maar realiseer het me wel beter door hier mee te lezen. Ik vind bijvoorbeeld iets heel knap en sterk en realiseer me dat ik dat zelf ook doe..
Het gevecht tegen het onbegrip van familie, vrienden en onbekenden. Al die kort door de bocht meningen/adviezen. Het raakt ons.
Wij doen alles met pijn waarbij een "gezond" mens zijn bed zou opzoeken. Betalen een aantal dagen onzichtbaar in onze huizen om het te verwerken. Als het even kan werken jullie nog, hoeveel het je ook kost omdat te blijven doen. En dan nog het gedoe bij instanties waar je, terwijl je al met moeite doet wat je kan, je ook nog eens een keer moet verantwoorden. Bah!!
Ik herken mezelf in veel van jullie en dat doet me, ondanks het feit dat ik het natuurlijk niemand gun, heel veel goed! Ik wil jullie daarvoor bedanken. Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben.
Welkom voel ik me wel. Anders waren jullie op den duur wel een app-groepje begonnen denk ik maar. Hoop dat ik er langzaam ingroei. Ben nu nog geforseerd aan het schrijven of zoiets. Durf mijn eigen posts niet terug te lezen. Moet zolang nadenken over wat ik schrijf dat het al over 10 andere dingen gaat.
Beetje laag zelfbeeld blijkbaar.
Jullie blijven je huis doen terwijl je daarna kapot bent of doen het in de overlevingsstand. Of laten je tegen je wil in helpen daarmee terwijl veel van jullie het zacht gezegd lastig vinden vreemden in huis te hebben.
Jullie grijpen kansen therapieën behandelingen en gebruik van medicatie aan die je veel kost maar waarvan de uitslag niet eens bekend is. Maar doen het maar wel even!
Iedereen van jullie geniet van de leuke dingen in het leven, hoe klein ze ook zijn. Genieten ondanks de dure prijs die eraan hangt. Hoe vaak ik lees. Ik ben kapot maar ik heb genoten.
Piekeren ons suf hoe we toch waardevol kunnen zijn voor de maatschappij, de wereld om ons heen en voor ons zelf. (Dat laatste ook te vaak op de laatste plaats) Onderzoeken de mogelijkheden tot we er draaierig van zijn.
Lieve allemaal bedankt!
Nou deze lees ik al helemaal niet terug maar komt wel echt uit mijn hart.
Nu op naar de diëtiste. Gedachten verzetten en schouders eronder. Hoop dat ik nu die sondevoeding eens door durf te zetten en me er niet weer uitklets met onzinnige excuses.
Hier heb ik een heel goed hulpboek voor gekregen van de psycholoog.
Wat een lieve reactie overigens!
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:31
Kwebbeltje91 schreef: ↑11-10-2019 18:51Hemke wat is voor jou de stok achter de deur om dagelijks te gaan lopen? Ik wil het wel maar ik denk steeds; ik heb geen zin. In de lente en zomer lukt dit wel maar als ik nu naar buiten kijk heb ik echt de neiging om me warm aan te kleden en de kaarsjes aan te doen.
Allerbelangrijkste is, dan kan ik met mijn honden lopen, zonder honden zou ik dat niet doen.
Ik heb altijd veel gelopen, ik woon vlak bij het centrum, dus rugzak mee en dan de boodschappen halen.
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:31
Moyrrie, fijn dat het niks ernstigs is. Hoop dat de korrels snel helpen.
Lise, wat is dat voor rare medisch adviseur dan? Je gaat 2 !!! artsen toch niet tegenspreken?
Nartjie, heb je nu opgehoogd met je medicijn dat je weer last hebt? Of is het terug?
Lise, wat is dat voor rare medisch adviseur dan? Je gaat 2 !!! artsen toch niet tegenspreken?
Nartjie, heb je nu opgehoogd met je medicijn dat je weer last hebt? Of is het terug?
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:36
Ja sinds woensdag 20 mg. Heb gesproken met arts, en moet het nog maar even aankijken
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:37
Cesium, ik voel me ook overvallen door de herfst. Eerst dacht ik dat het kwam doordat ik zo ziek ben geweest en weken heb gemist. Maar ik hoor het van meer mensen.
Hemke, ja echt heel fijn dat iemand even bijsprong.
Nartjie, sterkte met je nek!
Lise, is die medisch adviseur undercover voor het UWV of zo? Vermoeiend voor je dat je steeds moet vechten om je gelijk te krijgen.
Hemke, ja echt heel fijn dat iemand even bijsprong.
Nartjie, sterkte met je nek!
Lise, is die medisch adviseur undercover voor het UWV of zo? Vermoeiend voor je dat je steeds moet vechten om je gelijk te krijgen.
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:38
Je bent in de war met Yellow, zei is met de tuin bezig. Ik niethemke schreef: ↑11-10-2019 18:44Lientje, wat is dat beroerd, weer een afwijzing.
Je snapt het gewoon weg niet meer, het is zo oneerlijk verdeeld
Lise, je hebt artsen/adviseurs,die zich een soort God wanen, die alles weten en zien ,ondanks duidelijke aanwijzingen en diagnoses van d specialisten.
Daar valt amper tegen te vechten, je loopt met de kop tegen de muur aan.
Ik kan je daar ook geen raad ingeven,je krijgt van mij een schouderklopje, heel voorzichtig, vanwege jouw doorzettingsvermogen vermogen ,elke keer maar weer.
Nartje, doe rustig aan, de tuin is er morgen ook nog wel,die loopt echt niet weg.
Doro, fijn dat er even iemand d kinderen op wil vangen,zodat je even kan rusten.
Ik zal mij ook voorstellen, Hemke, 68 jaar, gehuwd,47jaar .twee kinderen, met partners, twee kleinkinderen. Daarnaast ook twee kinderen op vier pootjes.
Fibromyalgie , ischias, complex cptts, heel veel kenmerken van adhd.ik heb het niet meer laten testen.
Ik sport en ik loop veel en herfst is mijn jaargetijde. Daar geniet ik van, ook zoals vandaag met wind en regen.heerlijk vind ik het.
.
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:43
Nu mezelf even voorstellen. Ik ben 50 jaar , getrouwd, 2 kinderen en een soort pleegkind die ik vaak zorgkind noem omdat ik een beetje voor hem zorg.
Dat zorgkind is inmiddels ook mijn schoonzoon, hij heeft verkering met mijn dochter.
Op jonge leeftijd (21) een herseninfarct gehad en daardoor chronisch pijn gekregen. Waarschijnlijk was dat met een snelle revalidatie voorkomen geweest maar volgens mijn neuroloog had ik aanstelleritus. En dat duurt dan ongeveer een jaar tot ze vinden wat het echt was.
Ik werk twee dagen van 9 uur ( jawel , heb vandaag te horen gekregen dat mijn middagpauze thuis niet meer kan dus dat wordt weer een half uur extra werken erbij op de drukste dag van de week) in een winkel.
Ik wil heel graag lichter werk met meer uren, of minder uren tegen meer uurloon , maar dat gaat niet lukken. De arbeidsmarkt zit niet op mij te wachten blijkbaar. Terwijl ik toch dacht dat er veel banen zijn maar dat valt stevig tegen.
Verder heeft mijn man een eigen bedrijf waar ik indien nodig hand en spandiensten verleen, en probeer ik mijn huishouding hier zo goed en kwaad als het gaat draaiend te houden
, idd zonder veel hulp proberen te vragen.
Nou, dat is het wel zo'n beetje denk. Verder valt er niet veel bijzonders meer over mij te vertellen.
Dat zorgkind is inmiddels ook mijn schoonzoon, hij heeft verkering met mijn dochter.
Op jonge leeftijd (21) een herseninfarct gehad en daardoor chronisch pijn gekregen. Waarschijnlijk was dat met een snelle revalidatie voorkomen geweest maar volgens mijn neuroloog had ik aanstelleritus. En dat duurt dan ongeveer een jaar tot ze vinden wat het echt was.
Ik werk twee dagen van 9 uur ( jawel , heb vandaag te horen gekregen dat mijn middagpauze thuis niet meer kan dus dat wordt weer een half uur extra werken erbij op de drukste dag van de week) in een winkel.
Ik wil heel graag lichter werk met meer uren, of minder uren tegen meer uurloon , maar dat gaat niet lukken. De arbeidsmarkt zit niet op mij te wachten blijkbaar. Terwijl ik toch dacht dat er veel banen zijn maar dat valt stevig tegen.
Verder heeft mijn man een eigen bedrijf waar ik indien nodig hand en spandiensten verleen, en probeer ik mijn huishouding hier zo goed en kwaad als het gaat draaiend te houden
, idd zonder veel hulp proberen te vragen.
Nou, dat is het wel zo'n beetje denk. Verder valt er niet veel bijzonders meer over mij te vertellen.
lientje69 wijzigde dit bericht op 11-10-2019 19:57
0.47% gewijzigd
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
vrijdag 11 oktober 2019 om 19:45
vrijdag 11 oktober 2019 om 20:03
Suikerspin, ergens in de 30. CVS. Dat zijn eigenlijk ale symptomen van fibromyalgie. Alleen staat de extreme vermoeidheid bij cvs voorop. En bij fibromyalgie de pijn. Zo is het mij tenminste uit gelegd. Mijn huisarts vind mij 'geen type' voor fibromyalgie. Vandaar cvs.
Mij maakt het label niet uit. Ook geen puf om hier over een punt te maken.
Beide zitten qua behandeling toch op een redelijk zelfde lijn. Er mee om leren gaan.
Als ik niks geks doe, heb ik geen pijn. Maar dit houd dus in dat ik zeer weinig doe. Ik werk niet, ook geen vrijwilligers werk. Dagbesteding 3x per maand 2 uurtjes. Huishouden/boodschappen uit besteed. Hiervoor wel gewoon doorgegaan met pijnstilling maar dat heeft geresulteerd in een burnout.
Na 3 jaar wet poortwachter en alle bij behorende ellende, nu 100% afgekeurd.
Heb ook nog een chronische oogaandoening die heeeel erg pijn heeft gedaan, ja, je kunt pijn aan je ogen hebben, wat een hel! nu redelijk onder controle, chronische depressies, prikkelverwerkingsstooornis, dwangstoornis.
Dus kan het allemaal niet meer op 1 hand tellen.
Ze vermoeden eigenlijk een zeldzame reuma aandoeningen. Door mijn oogaandoening, gewrichtspijn en extreme vermoeiend. Maar dit kunnen ze niet met zekerheid bewijzen. Er is ook geen medicijn voor. Dus uiteindelijk maakt het niet zo veel uit. Alleen leefstijl advies en extra controle en er mee om leren gaan.
Ik voel mij dus soms hier niet op mijn plek. Omdat ik niet dagelijks pijn meer heb. Dit had ik wel. Ik doe zo weinig/binnen mijn grenzen blijven, dat ik probeer te voorkomen dat ik weer pijn krijg zeg maar.
En oefeningen en fysio en heet douchen en goed voor mezelf zorgen.
Ziek zijn is hard werken
Mij maakt het label niet uit. Ook geen puf om hier over een punt te maken.
Beide zitten qua behandeling toch op een redelijk zelfde lijn. Er mee om leren gaan.
Als ik niks geks doe, heb ik geen pijn. Maar dit houd dus in dat ik zeer weinig doe. Ik werk niet, ook geen vrijwilligers werk. Dagbesteding 3x per maand 2 uurtjes. Huishouden/boodschappen uit besteed. Hiervoor wel gewoon doorgegaan met pijnstilling maar dat heeft geresulteerd in een burnout.
Na 3 jaar wet poortwachter en alle bij behorende ellende, nu 100% afgekeurd.
Heb ook nog een chronische oogaandoening die heeeel erg pijn heeft gedaan, ja, je kunt pijn aan je ogen hebben, wat een hel! nu redelijk onder controle, chronische depressies, prikkelverwerkingsstooornis, dwangstoornis.
Dus kan het allemaal niet meer op 1 hand tellen.
Ze vermoeden eigenlijk een zeldzame reuma aandoeningen. Door mijn oogaandoening, gewrichtspijn en extreme vermoeiend. Maar dit kunnen ze niet met zekerheid bewijzen. Er is ook geen medicijn voor. Dus uiteindelijk maakt het niet zo veel uit. Alleen leefstijl advies en extra controle en er mee om leren gaan.
Ik voel mij dus soms hier niet op mijn plek. Omdat ik niet dagelijks pijn meer heb. Dit had ik wel. Ik doe zo weinig/binnen mijn grenzen blijven, dat ik probeer te voorkomen dat ik weer pijn krijg zeg maar.
En oefeningen en fysio en heet douchen en goed voor mezelf zorgen.
Ziek zijn is hard werken
vrijdag 11 oktober 2019 om 20:20
vrijdag 11 oktober 2019 om 20:24
Ah je hebt honden
Dan snap ik het. En ik ken het, wij hadden vroeger ook honden. Ging graag met ze lopen. Nu geen huisdier maar heb gezegd, ooit komt er een hond. Hoe en wanneer weet ik nog niet, maar dat ie er komt is zeker. Heb ook altijd veel steun gehad aan mijn honden dus het is ook een soort therapie voor me denk ik.
vrijdag 11 oktober 2019 om 20:26
Ik voel me hier ook niet altijd op mijn plek hoor. Ik heb ook weleens het idee dat ik minder in de groep pas.Gele_Suikerspin schreef: ↑11-10-2019 20:03
Ik voel mij dus soms hier niet op mijn plek. Omdat ik niet dagelijks pijn meer heb. Dit had ik wel. Ik doe zo weinig/binnen mijn grenzen blijven, dat ik probeer te voorkomen dat ik weer pijn krijg zeg maar.
En oefeningen en fysio en heet douchen en goed voor mezelf zorgen.
Ziek zijn is hard werken
Maar we leven allemaal met pijn, de een kan meer, de ander minder. Maar we hebben allemaal pijn.
En volkomen eens met je laatste zin
vrijdag 11 oktober 2019 om 20:30
Ik sluit me hierbij aan.
Ik heb hier lang meegelezen voordat ik iets durfde te schrijven. Ik dacht heel lang: Ik heb niet elke dag pijn (of in ieder geval minder pijn) dus 'mag' ik hier niet meeschrijven. Volgens mij ben ik trouwens ongeveer tegelijk met Kohaku mee gaan schrijven.
vrijdag 11 oktober 2019 om 21:19
Een van de redenen waarom ik graag een hond zou willen. Dan ga je wel elke dag wandelen. (Met dat ik dol ben op bepaalde honden hoor)
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 11 oktober 2019 om 21:27
Toen ik hier begon te schrijven, ik denk zo’n acht jaar geleden, toen had ik ook niet altijd pijn. Soms periodes dat ik veel meeschreef en dan weer even niet. Ik schrijf ook lang niet altijd over mijn pijn. Heb er ook een poosje afstand van genomen want werd er niet altijd gelukkig van.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 11 oktober 2019 om 21:46
Ik ben stapelgek op mijn twee honden, toen mijn eerste hond stierf, heb ik echt gerouwd, ze heeft een stuk van mijn hart mee genomen .
Ik kreeg haar,toen ik naar een burn-out liep/dreef, zeg het maar.
Ze was mijn steun,luisterend oor, maatje, ik had,denk ik, de therapie toen niet aan gekund, ze had ook een rol van hulphond.
Ik heb met haar schitterende jaren mogen mee maken, zij is gecremeerd en is samen met mijn tweede hond uitgestrooid in het bos, waar wij altijd liepen.
Deze routes loop ik nu,na een jaar, weer met mijn andere honden.
Samen hebben we het plekje ook bezocht, ik was er een jaar niet meer geweest, want die afstand kon ik toen niet lopen, nu eindelijk wel weer.
Ik kreeg haar,toen ik naar een burn-out liep/dreef, zeg het maar.
Ze was mijn steun,luisterend oor, maatje, ik had,denk ik, de therapie toen niet aan gekund, ze had ook een rol van hulphond.
Ik heb met haar schitterende jaren mogen mee maken, zij is gecremeerd en is samen met mijn tweede hond uitgestrooid in het bos, waar wij altijd liepen.
Deze routes loop ik nu,na een jaar, weer met mijn andere honden.
Samen hebben we het plekje ook bezocht, ik was er een jaar niet meer geweest, want die afstand kon ik toen niet lopen, nu eindelijk wel weer.
vrijdag 11 oktober 2019 om 21:49
Heel herkenbaar Hemke, dat had ik ook met onze laatste hond (voordat het gezin uit elkaar viel).
Hij was echt mijn maatje. In die tijd liep het thuis niet lekker en zodra ik van school kwam, kwam ie naar me toe, en bleef ie de rest van de dag bij me liggen. Zelfs als ik naar de wc ging, ging ie mee tot de deur.
Als ik verdrietig was voelde hij dat ook aan.
Echt, ik was zo verdrietig toen hij ziek werd. Uiteindelijk in moeten laten slapen. Had ervoor gekozen om daar niet bij te zijn, vond het veel te heftig. Maar mis die schat nog elke dag. Zo bijzonder wat honden met je kunnen doen.
Hij was echt mijn maatje. In die tijd liep het thuis niet lekker en zodra ik van school kwam, kwam ie naar me toe, en bleef ie de rest van de dag bij me liggen. Zelfs als ik naar de wc ging, ging ie mee tot de deur.
Als ik verdrietig was voelde hij dat ook aan.
Echt, ik was zo verdrietig toen hij ziek werd. Uiteindelijk in moeten laten slapen. Had ervoor gekozen om daar niet bij te zijn, vond het veel te heftig. Maar mis die schat nog elke dag. Zo bijzonder wat honden met je kunnen doen.
vrijdag 11 oktober 2019 om 22:12
Ik heb altijd gezegd, mijn hond mag niet lijden, ze is goed voor mij geweest, dus ik zorg goed voor haar.Kwebbeltje91 schreef: ↑11-10-2019 21:49Heel herkenbaar Hemke, dat had ik ook met onze laatste hond (voordat het gezin uit elkaar viel).
Hij was echt mijn maatje. In die tijd liep het thuis niet lekker en zodra ik van school kwam, kwam ie naar me toe, en bleef ie de rest van de dag bij me liggen. Zelfs als ik naar de wc ging, ging ie mee tot de deur.
Als ik verdrietig was voelde hij dat ook aan.
Echt, ik was zo verdrietig toen hij ziek werd. Uiteindelijk in moeten laten slapen. Had ervoor gekozen om daar niet bij te zijn, vond het veel te heftig. Maar mis die schat nog elke dag. Zo bijzonder wat honden met je kunnen doen.
Toen het duidelijk werd,dat ze een hele agressieve bottumor had, heb ik de beslisssing genomen, de datum afgesproken en tijdstip.
Ze is bij mij thuis in mijn armen overleden, heel rustig en kalm
Maar wat was het zwaar om te doen.
vrijdag 11 oktober 2019 om 22:54
Ochhemke schreef: ↑11-10-2019 22:12Ik heb altijd gezegd, mijn hond mag niet lijden, ze is goed voor mij geweest, dus ik zorg goed voor haar.
Toen het duidelijk werd,dat ze een hele agressieve bottumor had, heb ik de beslisssing genomen, de datum afgesproken en tijdstip.
Ze is bij mij thuis in mijn armen overleden, heel rustig en kalm
Maar wat was het zwaar om te doen.
vrijdag 11 oktober 2019 om 22:59
Wij hadden een hond en dat was zo’n schat maar ontzettend energiek. Hij was min of meer van mijn zusje (nou ja, ze mocht hem uitzoeken in de hoop dat ze wat minder drakerig puberig werd en meer verantwoordelijkheden zou nemen, maar ja, dat werkte natuurlijk niet 
) die wilde ook altijd bij mij zijn zodra ik thuis was. Helemaal toen ik zwanger was en hij bewaakte mij toen ik moest bevallen. Zo schattig (iets minder voor de verloskundige die ook even wilde kijken, niet dat ie boos deed hoor maar hij bleef lekker zitten waar ie zat).
Ik had ook altijd uitlaathondjes.
Maar ik neem nu geen hond want nog teveel onzekerheden. Ben wel lid van allerlei herplaatsingshondensites.
Mijn tante wilde me laatst strikken om haar hond drie keer per week uit te laten. Nou... nee dus. Die woont aan de andere kant van de wijk en dat beest is veel te dik en te sloom en buiten dat: zo erg wilde ik me niet vastleggen.
) die wilde ook altijd bij mij zijn zodra ik thuis was. Helemaal toen ik zwanger was en hij bewaakte mij toen ik moest bevallen. Zo schattig (iets minder voor de verloskundige die ook even wilde kijken, niet dat ie boos deed hoor maar hij bleef lekker zitten waar ie zat). Ik had ook altijd uitlaathondjes.
Maar ik neem nu geen hond want nog teveel onzekerheden. Ben wel lid van allerlei herplaatsingshondensites.
Mijn tante wilde me laatst strikken om haar hond drie keer per week uit te laten. Nou... nee dus. Die woont aan de andere kant van de wijk en dat beest is veel te dik en te sloom en buiten dat: zo erg wilde ik me niet vastleggen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 11 oktober 2019 om 23:14
Lise, echt, geen woorden. Wat een gedoe waar jij steeds tegen moet strijden.
Ik dacht ook dat ik eigenlijk niet meer zoveel pijn had. Tot deze week. En volgens mij krijg ik dus ook hoofdpijn van paracetamol. 2 dagen geslikt en nu knallende koppijn. Dus zo nog een imigran erin en dan proberen te slapen. En maar even geen pijnstillers meer.
Ik wist net bij 2w voor 12 wel de pijnstillers, die gevraagd werden
Lientje, geen pauze mag niet. Echt, zoek een arbo-iets of de bond. Ik heb dat wel eens voorgesteld op het werk, toen ik voor oudste vaak weg moest, maar doorwerken in de pauze mocht niet. En dan heb ik geen zwaar lichamelijk werk.
Echt, sta op je strepen hierin. Die baas verwacht steeds gekkere sprongen van jou.
Ik dacht ook dat ik eigenlijk niet meer zoveel pijn had. Tot deze week. En volgens mij krijg ik dus ook hoofdpijn van paracetamol. 2 dagen geslikt en nu knallende koppijn. Dus zo nog een imigran erin en dan proberen te slapen. En maar even geen pijnstillers meer.
Ik wist net bij 2w voor 12 wel de pijnstillers, die gevraagd werden
Lientje, geen pauze mag niet. Echt, zoek een arbo-iets of de bond. Ik heb dat wel eens voorgesteld op het werk, toen ik voor oudste vaak weg moest, maar doorwerken in de pauze mocht niet. En dan heb ik geen zwaar lichamelijk werk.
Echt, sta op je strepen hierin. Die baas verwacht steeds gekkere sprongen van jou.
Later is nu
