Wij leven met chronische pijn (vervolg)

Dreamer maandag 21 augustus 2017 10:27

Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.

Iedereen is welkom mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".

Vorig topic ->gezondheid/we-leven-nog-steeds-met-pijn ... start=3010

Later is nu

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 08:47

lise1985 schreef: ↑
21-03-2018 07:37
Mijn moeder maakte juist alles veel groter dan het was. Ze had, of heeft nog steeds, een beetje hypochondrische neigingen.

Zometeen gaan de hechtingen eruit. Dan even stemmen en naar de pedicure.

Wat is dit (helaas) herkenbaar. Hier precies hetzelfde bij mijn moeder. Gelukkig woon ik nu niet meer echt bij haar in de buurt (wel op fietsafstand, maar niet dat ik in het dorp naast haar woon). Vroeger moest ik bij elk klein dingetje van haar naar de dokter, terwijl er 9 van de 10 keer niks aan de hand was. Nu ik op mezelf woon vind ik het niet de moeite om voor elke scheet naar de huisarts te gaan. Zo liep ik ook al een tijdje met de klachten aan mijn polsen, voordat ik naar de huisarts ging. Toen is het balletje pas gaan rollen. Soms heb ik weleens een discussie met haar, omdat ze vind dat k voor andere dingen ook naar de dokter moet. Die discussies zullen wel blijven denk ik. Maargoed, het is zoals het is. Mijn vader is gelukkig een heel ander verhaal. Ik ben blij dat ik gewoon lekker mijn eigen leven leid.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 08:54

Kwebbeltje91 schreef: ↑
21-03-2018 08:47
Wat is dit (helaas) herkenbaar. Hier precies hetzelfde bij mijn moeder. Gelukkig woon ik nu niet meer echt bij haar in de buurt (wel op fietsafstand, maar niet dat ik in het dorp naast haar woon). Vroeger moest ik bij elk klein dingetje van haar naar de dokter, terwijl er 9 van de 10 keer niks aan de hand was. Nu ik op mezelf woon vind ik het niet de moeite om voor elke scheet naar de huisarts te gaan. Zo liep ik ook al een tijdje met de klachten aan mijn polsen, voordat ik naar de huisarts ging. Toen is het balletje pas gaan rollen. Soms heb ik weleens een discussie met haar, omdat ze vind dat k voor andere dingen ook naar de dokter moet. Die discussies zullen wel blijven denk ik. Maargoed, het is zoals het is. Mijn vader is gelukkig een heel ander verhaal. Ik ben blij dat ik gewoon lekker mijn eigen leven leid.

Herkenbaar ja. Het is ook een reden waarom ze nu bij mij denken dat het allemaal wel meevalt, omdat ik immers niet direct elke week bij de dokter zit omdat het nog niet beter gaat. Ik heb nog een broertje en die is net zo als mijn moeder. Die vindt bovendien ook nog eens dat wat hij heeft veel erger is dan wat een ander mankeert.
Ze zijn ook altijd op zoek naar een medische oorzaak, want als iets een keer veroorzaakt wordt door stress gaan ze er niet mee akkoord.

Mijn vader had laatst een spier verrekt in zijn nek. Ging hij een afspraak maken bij de huisarts en in de tussentijd nam hij geen pijnstiller. Toen ik vroeg waarom niet zei hij dat hij eerst wilde dat de huisarts er naar keek en dan pas wilde hij wat aan de pijn doen. Toen heb ik wel gezegd dat dat zo'n beetje het eerste is wat een arts vraagt, of je al pijnstilling genomen hebt. Zo niet is dat ook het eerste wat hij adviseert. Hij wist eigenlijk zelf ook wel dat hij gewoon een spiertje verrekt had en dat dat met beweging en pijnstilling vanzelf weer over gaat. Is vervelend en pijnlijk maar niet ernstig. Maar wat wil hij dan wel van de huisarts horen en niet van zijn eigen gezonde verstand.

Anoniem_291501 woensdag 21 maart 2018 08:57

Kak. Had een heel stuk getypt maar het is weg.

Wij mochten vroeger dus nooit naar de huisarts. We waren particulier dus stiekem gaan zat er niet in.
Vanaf dat ik 10 of zo was ging ik alleen en dan belde mijn moeder later op wat ik mankeerde. Huisarts moest het wel vertellen want mijn moeder zei doodleuk dat ze de rekening anders niet betaalde.
Toen ik dus, na een hele verkeerde beweging, amper nog kon lopen maar toch nog de stallen moest uitmesten etc
Mocht ik eindelijk na 6 weken op aandringen van school naar de huisarts. Binnen een week zat ik bij de othopeed maar de schade was er al. Onomkeerbaar....
Ook hij werd natuurlijk gebeld door mijn moeder en ze werd flink de les gelezen.
Ik was net 17.

anoniem_291501 wijzigde dit bericht op 21-03-2018 08:59

7.27% gewijzigd

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 08:59

Dat is wel heftig Tut. Dan toch liever maar een overbezorgde ouder.
Hoe reageerde ze daar destijds op eigenlijk?

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 09:02

lise1985 schreef: ↑
21-03-2018 08:54
Herkenbaar ja. Het is ook een reden waarom ze nu bij mij denken dat het allemaal wel meevalt, omdat ik immers niet direct elke week bij de dokter zit omdat het nog niet beter gaat. Ik heb nog een broertje en die is net zo als mijn moeder. Die vindt bovendien ook nog eens dat wat hij heeft veel erger is dan wat een ander mankeert.
Ze zijn ook altijd op zoek naar een medische oorzaak, want als iets een keer veroorzaakt wordt door stress gaan ze er niet mee akkoord.

Mijn vader had laatst een spier verrekt in zijn nek. Ging hij een afspraak maken bij de huisarts en in de tussentijd nam hij geen pijnstiller. Toen ik vroeg waarom niet zei hij dat hij eerst wilde dat de huisarts er naar keek en dan pas wilde hij wat aan de pijn doen. Toen heb ik wel gezegd dat dat zo'n beetje het eerste is wat een arts vraagt, of je al pijnstilling genomen hebt. Zo niet is dat ook het eerste wat hij adviseert. Hij wist eigenlijk zelf ook wel dat hij gewoon een spiertje verrekt had en dat dat met beweging en pijnstilling vanzelf weer over gaat. Is vervelend en pijnlijk maar niet ernstig. Maar wat wil hij dan wel van de huisarts horen en niet van zijn eigen gezonde verstand.

Weer herkenbaar. Toen ik de 1e keer bij de huisarts kwam, schreven ze al gelijk een verwijsbrief voor de fysio. Ik had het idee dat de fysio toen al niet ging helpen omdat er voor mijn gevoel meer aan de hand was, maar ik dacht, misschien hebben ze gelijk. Vervolgens 3 maanden bij de fysio gelopen totdat hij zei: Ik denk niet dat ik je nog kan helpen. Weer terug naar huisarts. Die me vervolgens weer doorverwees naar een speciaal hand en pols centrum. Daar zeiden ze al na 10 minuten: Je kan beter naar de reumatoloog gaan. Weer terug naar huisarts gebeld voor verwijzing. Inmiddels 1e afspraak bij reumatoloog gehad en alles wat hij zei viel gelijk op zijn plek. Eindelijk voelde ik me gehoord. Ik had in die tijd mijn ouders op de hoogte gehouden, en mijn moeder zei iedere keer: Je moet er meer druk achter zetten, want straks is er wat ernstigs aan de hand, etc. Terwijl mijn vader zei: Je hebt van je spieren altijd al last gehad, dus die begreep wel dat ik niet gelijk naar de dokter ging. Zo'n verschil.
Ik heb verder een prima huisarts hoor, heb het echt met haar getroffen. Maar vind het niet nodig om voor elk klein dingetje er naartoe te gaan. Heeft gewoon met vroeger te maken denk ik.

Anoniem_291501 woensdag 21 maart 2018 09:04

Ze reageerde daar heel koel onder. Zij had ook wel eens rugpijn en werkte ook gewoon door.
Ze vond mij een aanstelster en de orthopeed onkundig. En de röntgenloog had de foto’s verkeerd beoordeeld.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 09:08

Toen ik volwassen was heeft mijn huisarts nog lang het idee gehad dat ik net zo in elkaar steek als mijn ouders.
Ik merk nog wel dat als een van mijn ouders, broertje of een ander familielid met iets zit, de huisarts daar wel aan denkt als ik wel een keer op consult kom. Daarom ga ik ook wel eens naar de waarnemer. Helaas is die weg inmiddels.

Vroeger, toen ik een jaar of 16 was, besprak mijn moeder rustig nog zaken over mij met mijn huisarts. Mijn huisarts dacht, goedgelovig als hij is, dat ik daar toestemming voor gegeven had en ging daar serieus in mee.
De assistentes gaven ook rustig uitslagen en zo door aan de eerste de beste die ze aan de telefoon kregen i.p.v. te vragen naar mij.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 09:16

Jeetje, 'lekkere' huisarts heb je dan. Mijn moeder probeerde ook altijd van alles bij de huisarts, maar die was professioneel genoeg gelukkig. Hij kende mijn moeder ook al heel lang. Ze heeft psychische problemen, ik denk dat hij daarom zo alert was.
Sinds ik met mijn klachten loop, zorg ik dat er wel altijd iemand met me meegaat naar afspraken, maar dat is dan een ander familielid. Mijn moeder neem ik echt niet meer mee. Vooral omdat ze haar niet kennen, en dat wil ik graag zo houden

Heb eindelijk mijn leven weer lekker op de rit, eigen plekje etc. en ik wil niet dat zij dat uiteindelijk gaat verpesten.
Kortom: Ik weet hoe je je voelt.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 09:19

Kwebbeltje91 schreef: ↑
21-03-2018 09:16
Jeetje, 'lekkere' huisarts heb je dan. Mijn moeder probeerde ook altijd van alles bij de huisarts, maar die was professioneel genoeg gelukkig. Hij kende mijn moeder ook al heel lang. Ze heeft psychische problemen, ik denk dat hij daarom zo alert was.
Sinds ik met mijn klachten loop, zorg ik dat er wel altijd iemand met me meegaat naar afspraken, maar dat is dan een ander familielid. Mijn moeder neem ik echt niet meer mee. Vooral omdat ze haar niet kennen, en dat wil ik graag zo houden Heb eindelijk mijn leven weer lekker op de rit, eigen plekje etc. en ik wil niet dat zij dat uiteindelijk gaat verpesten.
Kortom: Ik weet hoe je je voelt.

Tsja, hij wist niet beter of ik had daar toestemming voor gegeven. Ik was toen kwader op de assistentes en heb daar ook een keer gedreigd dat ik er melding van ging maken omdat het gewoon schending van het beroepsgeheim is en in strijd is met de privacywet. Dat, en de komst van mobiele telefoons, heeft wel geholpen.

Ik begrijp wel heel goed dat je je moeder niet meeneemt naar afspraken, dat probeer ik ook zoveel mogelijk te voorkomen ja. Gelukkig is mijn man wel wat nuchterder.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 09:25

lise1985 schreef: ↑
21-03-2018 09:19
Tsja, hij wist niet beter of ik had daar toestemming voor gegeven. Ik was toen kwader op de assistentes en heb daar ook een keer gedreigd dat ik er melding van ging maken omdat het gewoon schending van het beroepsgeheim is en in strijd is met de privacywet. Dat, en de komst van mobiele telefoons, heeft wel geholpen.

Ik begrijp wel heel goed dat je je moeder niet meeneemt naar afspraken, dat probeer ik ook zoveel mogelijk te voorkomen ja. Gelukkig is mijn man wel wat nuchterder.

Ja snap ik helemaal dat je boos bent geweest op de assistentes. Niet normaal gewoon.. Je moet ook maar net de goede treffen denk ik. Alhoewel dokters er ook wat van kunnen helaas.
Mijn moeder baalt nu vooral dat ze de 'leiding' niet meer over me heeft. Ik ben altijd wel een zorgenkind geweest en alhoewel ik daar nu wel uitgegroeid ben, blijft ze dat in haar hoofd wel houden. Daarom is ze denk ik zo beschermend naar mij. Op zich wel logisch, maar ze vergeet dat mensen kunnen groeien in hun ontwikkeling. Heel lang verhaal verder dus ik hou er maar over op

Gelukkig heb ik nu een klein clubje mensen om me heen die me helpen, dus ik zit prima wat dat betreft.
Soms maak ik me ook wel zorgen om mijn moeder (wbt haar psychische kant) maar dat probeer ik los te laten. Ik kan haar toch niet veranderen, niemand kan dat.

Anoniem_640b06aa65580 woensdag 21 maart 2018 10:31

TuT, Lise en Kwebbeltje: wat een verhalen over jullie
moeders, heftig zeg.
Ik heb met de mijne ook jaren geworsteld en eigenlijk
precies hetzelfde als bij jullie. Ontkenning van alles in
haar geval. Toen ik op mijn vijftiende een maagzweer had
geloofde ze de internist niet en moest ik voor mijn
eigen, aangepaste, eten zorgen. Mijn psychische klachten
werden doodgezwegen en ga zo maar door.
Inmiddels is ze overleden en er is geen echte verzoening
geweest.

Dreamer: goed van je dat je je inzet op het stembureau!
Ik heb man gemachtigd, ik strompel nog altijd maar er wordt
voor me gestemd.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 11:15

cesium24 schreef: ↑
21-03-2018 10:31
TuT, Lise en Kwebbeltje: wat een verhalen over jullie
moeders, heftig zeg.
Ik heb met de mijne ook jaren geworsteld en eigenlijk
precies hetzelfde als bij jullie. Ontkenning van alles in
haar geval. Toen ik op mijn vijftiende een maagzweer had
geloofde ze de internist niet en moest ik voor mijn
eigen, aangepaste, eten zorgen. Mijn psychische klachten
werden doodgezwegen en ga zo maar door.
Inmiddels is ze overleden en er is geen echte verzoening
geweest.

Dreamer: goed van je dat je je inzet op het stembureau!
Ik heb man gemachtigd, ik strompel nog altijd maar er wordt
voor me gestemd.

Wat heftig Cesium. Zo heb je het nooit af kunnen sluiten met haar, eigenlijk.
Heel eerlijk gezegd heb ik weleens overwogen om het contact met haar te verbreken, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Nu hebben we afstand en dat zorgt er automatisch al voor dat we toch minder contact hebben. Ze leeft in haar eigen kleine wereld, door haar problemen. Als ik ook nog het contact ga verbreken, kan ze het niet aan denk ik. Het is goed zo, al baal ik er soms van dat ik geen hechte band met haar heb. Maar ik ben er eigenlijk wel aan gewend. Ik heb mijn eigen leven en dat is prima zo. Met mijn vader heb ik gelukkig een betere band, alhoewel dat na de scheiding ook een tijdje weg is geweest. Maar mijn vader bestempeld me als een volwassen vrouw, dat scheelt.

Ik ben er eindelijk uit waar ik op ga stemmen, trouwens. alleen over het referendum ben ik nog niet uit. Ik ga einde van de dag, met wat huisgenoten. Die moeten allemaal werken dus die kunnen overdag sowieso niet

Vanmiddag even de stad in, kan ik mooi nog even nadenken.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 11:19

Kwebbeltje91 schreef: ↑
21-03-2018 09:25
Ja snap ik helemaal dat je boos bent geweest op de assistentes. Niet normaal gewoon.. Je moet ook maar net de goede treffen denk ik. Alhoewel dokters er ook wat van kunnen helaas.
Mijn moeder baalt nu vooral dat ze de 'leiding' niet meer over me heeft. Ik ben altijd wel een zorgenkind geweest en alhoewel ik daar nu wel uitgegroeid ben, blijft ze dat in haar hoofd wel houden. Daarom is ze denk ik zo beschermend naar mij. Op zich wel logisch, maar ze vergeet dat mensen kunnen groeien in hun ontwikkeling. Heel lang verhaal verder dus ik hou er maar over op Gelukkig heb ik nu een klein clubje mensen om me heen die me helpen, dus ik zit prima wat dat betreft.
Soms maak ik me ook wel zorgen om mijn moeder (wbt haar psychische kant) maar dat probeer ik los te laten. Ik kan haar toch niet veranderen, niemand kan dat.

Herkenbaar. Toen ik het huis uit ging heeft mijn moeder er veel moeite mee gehad dat ze niet meer alles van me wist (niet dat ze dat daarvoor wel wist hoor, maar ze dacht zelf van wel).
Bij mijn moeder is dat wel omgeslagen in weinig contact. Ik deel niet alles met haar en nu sluit ze zich voor mij af en trekt ze heel erg naar mijn schoonzusje toe.

Anoniem_640b06aa65580 woensdag 21 maart 2018 11:26

Kwebbeltje91 schreef: ↑
21-03-2018 11:15
Wat heftig Cesium. Zo heb je het nooit af kunnen sluiten met haar, eigenlijk.
Heel eerlijk gezegd heb ik weleens overwogen om het contact met haar te verbreken, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Nu hebben we afstand en dat zorgt er automatisch al voor dat we toch minder contact hebben. Ze leeft in haar eigen kleine wereld, door haar problemen. Als ik ook nog het contact ga verbreken, kan ze het niet aan denk ik. Het is goed zo, al baal ik er soms van dat ik geen hechte band met haar heb. Maar ik ben er eigenlijk wel aan gewend. Ik heb mijn eigen leven en dat is prima zo. Met mijn vader heb ik gelukkig een betere band, alhoewel dat na de scheiding ook een tijdje weg is geweest. Maar mijn vader bestempeld me als een volwassen vrouw, dat scheelt.

Ik ben er eindelijk uit waar ik op ga stemmen, trouwens. alleen over het referendum ben ik nog niet uit. Ik ga einde van de dag, met wat huisgenoten. Die moeten allemaal werken dus die kunnen overdag sowieso niet Vanmiddag even de stad in, kan ik mooi nog even nadenken.

Ik heb ook nooit echt het contact verbroken, het stond op een laag pitje. Er was
toch bij mij altijd de hoop dat er iets zou veranderen. Ook mijn kinderen vonden
haar geen warme oma, hadden ook geen hechte band.
Ze was kil, een echte zakenvrouw, geen moeder.
Ze heeft ook wel eens gezegd dat ze, als ze het nog eens moest doen,
ze liever geen kinderen had gewild. Pijnlijk, heel pijnlijk.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 11:28

cesium24 schreef: ↑
21-03-2018 11:26
Ik heb ook nooit echt het contact verbroken, het stond op een laag pitje. Er was
toch bij mij altijd de hoop dat er iets zou veranderen. Ook mijn kinderen vonden
haar geen warme oma, hadden ook geen hechte band.
Ze was kil, een echte zakenvrouw, geen moeder.
Ze heeft ook wel eens gezegd dat ze, als ze het nog eens moest doen,
ze liever geen kinderen had gewild. Pijnlijk, heel pijnlijk.

Zo, dat is wel heel hard en pijnlijk ja.

Dreamer woensdag 21 maart 2018 13:14

Phoe, heftige verhalen van jullie moeders

Die van mij is eigenlijk heel nuchter, moet ik zeggen, maar wel liefhebbend. Ze is alleen nogal streng voor zichzelf. Ik vond het ook moeilijk haar te vertellen over mijn fibro, maar ze kende iemand die dat heeft en was gelijk begripvol. Dat scheelde.
Verder liep ik vroeger lange tijd met dikke knie en enkel en heb dus, met reden, vaak de huisarts gezien. In mijn geval ging m'n vader mee, want die had wisselende diensten.

We hebben op stembureau wel 28 stemmers in 2,5 uur gehad

Dat zal in november wel drukker worden. Vanavond snel klaar met tellen, alleen ja en nee en geen ellenlange lijsten met partijen en leden.

Later is nu

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 13:16

Net even tegen mijn man aangepraat en dat heeft bij mij ook wel tot nieuwe inzichten geleidt.

Anoniem_291501 woensdag 21 maart 2018 13:21

cesium24 schreef: ↑
21-03-2018 11:26
Ik heb ook nooit echt het contact verbroken, het stond op een laag pitje. Er was
toch bij mij altijd de hoop dat er iets zou veranderen. Ook mijn kinderen vonden
haar geen warme oma, hadden ook geen hechte band.
Ze was kil, een echte zakenvrouw, geen moeder.
Ze heeft ook wel eens gezegd dat ze, als ze het nog eens moest doen,
ze liever geen kinderen had gewild. Pijnlijk, heel pijnlijk.

Ben jij mijn zus?
Mijn moeder wilde dan wel kinderen maar geen dochters.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 15:00

cesium24 schreef: ↑
21-03-2018 11:26
Ik heb ook nooit echt het contact verbroken, het stond op een laag pitje. Er was
toch bij mij altijd de hoop dat er iets zou veranderen. Ook mijn kinderen vonden
haar geen warme oma, hadden ook geen hechte band.
Ze was kil, een echte zakenvrouw, geen moeder.
Ze heeft ook wel eens gezegd dat ze, als ze het nog eens moest doen,
ze liever geen kinderen had gewild. Pijnlijk, heel pijnlijk.

Jeetje, dat is echt een klap in je gezicht geweest.. Hele heftige uitspraak.
Ik snap dat je het contact nooit hebt verbroken. Ik had ook lang de hoop dat er bij mijn moeder iets zou veranderen, maar na de scheiding heb ik die hoop langzaam laten varen. Het lijkt bij haar wel erger geworden de laatste jaren. Ik wou dat ik haar kon veranderen maar dat kan ik niet. Wel geprobeerd maar toen ging ik er bijna zelf aan onderdoor. Heel frustrerend was dat, maar uiteindelijk wel blij dat ik nu voor mezelf kies.

Anoniem_640b06aa65580 woensdag 21 maart 2018 15:47

TuT: dat lijkt er wel op! De zus die ik altijd al wilde hebben.
Mijn moeder was ook veel beter met mannen dan met
vrouwen. Uiteindelijk is er zoveel kapot gegaan dat ik met
broer ook geen contact meer heb (nou ja, 1 keer per jaar een mailtje).

Kwebbeltje: contact op een laag pitje lijkt me voor jou ook het
verstandigst. Inderdaad voor jezelf kiezen, een beetje afstand
zodat je niet voortdurend gekwetst wordt.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 15:50

Ja, dat is voor mij ook het beste. Puur uit zelfbescherming. Mijn moeder is ook het type dat als ik haar 1 vinger geef, ze gelijk mijn hand pakt. Maar het blijft moeilijk hoor, om afstand te nemen. Nu heb ik wel iemand in de familie die als mijn 2e moeder voelt, maar het is toch anders. Vooral omdat diegene geen contact meer heeft met mijn moeder. Dat maakt het juist nog lastiger.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 15:51

Heftige verhalen hier.
Ik weet dat mijn ouders het altijd goed bedoelden en daardoor heb ik het wel kunnen handelen. Verder merk ik wel dat ik me distantieer van mijn ouders en heel erg mijn eigen gang ga zonder hen erin te betrekken. Mijn broertje en zijn vrouw hangen juist heel erg aan mijn ouders dus de tegenstelling is vrij groot.
Ik realiseer me best dat dat lastig is voor mijn ouders. Mijn vader heeft ook weleens tegen mij gezegd dat hij liever had dat mijn broertje meer als ik geworden was. Mijn broertje is en was echt een moederskindje en hij hoefde maar in zijn vingers te knippen of ze stond voor hem klaar en deed wat hij haar opdroeg. En dat doet ze nu ook voor mijn schoonzusje.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 16:16

Dat gaat voor je broertje en schoonzus nog wel moeilijk worden als je moeder ooit overlijdt Lise.

Anoniem_364102 woensdag 21 maart 2018 16:25

Kwebbeltje91 schreef: ↑
21-03-2018 16:16
Dat gaat voor je broertje en schoonzus nog wel moeilijk worden als je moeder ooit overlijdt Lise.

Mijn schoonzus heeft al aangegeven bij mijn ouders dat als mijn ouders overlijden en mijn broertje is dan ook al dood dat zij dan alles wil erven. Pas als zij ook dood is heb ik volgens haar recht op een erfenis van mijn ouders.

Anoniem_63988565891a9 woensdag 21 maart 2018 16:28

lise1985 schreef: ↑
21-03-2018 16:25
Mijn schoonzus heeft al aangegeven bij mijn ouders dat als mijn ouders overlijden en mijn broertje is dan ook al dood dat zij dan alles wil erven. Pas als zij ook dood is heb ik volgens haar recht op een erfenis van mijn ouders.

Wow..

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Actieve topics

Wij leven met chronische pijn (vervolg)

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten. Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Actieve topics

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.