Hoe eerlijk ben je tegen je kind - tandenfee en overlijden

06-05-2020 06:23 87 berichten
Alle reacties Link kopieren
Vanaf het moment dat ik wist dat ik moeder zou worden, heb ik me voorgenomen om altijd zo eerlijk mogelijk tegen mijn kinderen te zijn. Iedere vraag die zij zouden stellen, wilde ik zo goed mogelijk beantwoorden. Ik wil dat ze alles kunnen vragen, en dat ze ook weten dat ze een eerlijk antwoord krijgen.
Op dit moment twijfel ik aan mijn eigen opvoedwijze hierin.

De tandenfee bestaat niet, de kerstman ook niet en de paaseieren worden verstopt door papa en mama. Als iemand dood gaat, wordt iemand geen ster en gaat die persoon niet slapen.

Maar doe ik dit wel goed? Ontneem ik mijn kinderen niet het stukje magie die voor veel mensen om hun kindertijd heen hangt?
Is de wereld die ik ze laat zien niet te hard, is er een goede reden die ik over het hoofd zie om mijn kinderen wat vaker in een waan te laten?

Hoe doen jullie dit? En waarom?

Reden van mijn twijfel is een recent overlijdensgeval binnen de familie. Mijn kinderen (met name de oudste, kleuterleeftijd) krijgen allerlei verhalen te horen (van de hemel tot veranderen in bloemen, van iemand die voor altijd gaat slapen tot mijn versie: dat niemand het zeker weet, maar dat ik denk dat een lichaam kapot is en niet meer kan herstellen, en dat iemand niet langer bestaat, zoals vóór een geboorte / zwangerschap).
Een kind is niet goed in staat om hele abstracte begrippen goed te begrijpen. Niets mis mee om dat te laten invullen door fantasie.

Later komen ze nog wel achter de realiteit. Dan kan het ook zijn dat je kind wel in een hemel geloofd.

Dit klinkt een beetje alsof je zelf als kind voorgelogen bent en jouw kind dat wil besparen. Dromen en fantaseren heeft ook nut en is gezond.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook in Sinterklaas geloofd, en heb daar niets aan overgehouden. Kan me ook niet herinneren dat ik me ‘voorgelogen’ heb gevoeld.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
Alle reacties Link kopieren
Ik ben zo eerlijk mogelijk, zo duidelijk mogelijk, zo leeftijdsadequaat mogelijk. Het voorkomt bij mijn kind angsten en (nog engere) eigen invulling.

Bij iemand die doodgaat zeg ik zelf altijd dat diegene voor altijd in je hart zit, maar ook gerust dat het lichaam vergaat/verbrand wordt.
Alle reacties Link kopieren
Doodgaan, slapen noemen is heel onhandig! Zeker kleuters kunnen dan heel bang worden om zelf naar bed te gaan, want kennelijk is er ook een soort slapen waaruit je nooit meer wakker wordt. Als je er niet in gelooft hoef je zeker niet te zeggen dat iemand naar de hemel gaat of een sterretje is geworden. Jouw versie is prima, 'kapot' klinkt heftig maar ook ik denk dat dat is wat er gebeurt. Je kunt ook de gevolgen uitleggen: dat je als je dood bent niets meer kunt zien of horen. En dat je niet meer hoeft te eten. Maar eigenlijk hoef je niet zoveel uit te leggen. Geef vooral antwoord op de vragen die komen. Dat zijn vaak de meest verrassende vragen waar je in je eigen verhaal helemaal niet op zou zijn gekomen.
Ik zou wel aan omstanders vragen om kind niet te veel te verwarren met verschillende theorieën. Al kun je natuurlijk ook uitleggen dat niemand het echt weet en dat mensen er daarom verschillend over denken.

Ik vind dit trouwens wel echt iets anders dan de tandenfee en Sinterklaas. Ik ben absoluut voor eerlijk zijn tegen kinderen, maar die verhalen vind ik wel iets moois hebben en veel kinderen hebben er ook veel extra plezier van. (Wat RocketScience ook zegt: verhalen en fantasie zijn ook belangrijk.)
lariba wijzigde dit bericht op 06-05-2020 06:47
3.03% gewijzigd
Wat ik me dan afvraag is of een kind alles moet weten? Is die realiteit van sommige zaken, zoals verbranden van een lichaam, kennis waar een kind niet zonder kan?
Alle reacties Link kopieren
Lariba schreef:
06-05-2020 06:37
Doodgaan, slapen noemen is heel onhandig! Zeker kleuters kunnen dan heel bang worden om zelf naar bed te gaan, want kennelijk is er ook een soort slapen waaruit je nooit meer wakker wordt. Als je er niet in gelooft hoef je zeker niet te zeggen dat iemand naar de hemel gaat of een sterretje is geworden. Jouw versie is prima, 'kapot' klinkt heftig maar ook ik denk dat dat is wat er gebeurt. Je kunt ook de gevolgen uitleggen: dat je als je dood bent niets meer kunt zien of horen. En dat je niet meer hoeft te eten. Maar eigenlijk hoef je niet zoveel uit te leggen. Geef vooral antwoord op de vragen die komen. Dat zijn vaak de meest verrassende vragen waar je in je eigen verhaal helemaal niet op zou zijn gekomen.
Ik zou wel aan omstanders vragen om kind niet te veel te verwarren met verschillende theorieën. Al kun je natuurlijk ook uitleggen dat niemand het echt weet en dat mensen er daarom verschillend over denken.

Ik vind dit trouwens wel echt iets anders dan de tandenfee en Sinterklaas. Ik ben absoluut voor eerlijk zijn tegen kinderen, maar die verhalen vind ik wel iets moois hebben en veel kinderen hebben er ook veel extra plezier van.
Sinterklaas wordt hier wel in geloofd, dat is een meneer, maar de tandenfee vond die van mij een doodeng concept. Net als vliegende rendieren en de paashaas. Dus daar doen we niet aan.
Alle reacties Link kopieren
RocketScienceFiction schreef:
06-05-2020 06:39
Wat ik me dan afvraag is of een kind alles moet weten? Is die realiteit van sommige zaken, zoals verbranden van een lichaam, kennis waar een kind niet zonder kan?
Dat zijn dingen die je kunt laten afhangen van de vragen die komen. Als een kind vraagt waar het lichaam van oma dan blijft, zou ik dat wel vertellen ja. Hoe zou jij dat dan doen? Als je een kleuter hebt die nog niet zover doordenkt kun je dat deel nog lekker in het midden laten.
Ik denk in ieder geval dat een kind recht heeft op uitleg over waarom jij verdrietig bent en waarom hij bijvoorbeeld niet meer bij oma op bezoek kan. Kinderen kunnen heel angstig en verward worden als ze voelen dat er iets aan de hand is maar ze weten niet wat.
Ik denk eigenlijk dat het uitgangspunt voor mij vooral is om kinderen serieus te nemen. Nee, ze hoeven niet alles te horen waar ze niet op zitten te wachten. Maar ze hebben wel recht op een normaal en natuurlijk leeftijdsadequaat antwoord op hun vragen.
lariba wijzigde dit bericht op 06-05-2020 06:58
0.10% gewijzigd
“De tandenfee bestaat niet, de kerstman ook niet.”

Sinterklaas wel?

Ik heb min of meer dezelfde insteek als jij in mijn opvoeding. Waar in ieder geval ook het niet bestaan van Sinterklaas een heel duidelijk punt is.

En nee, ik heb niet het idee dat mijn dochter iets mist. Haar speelwereld is nog heel magisch.
Kerst en Pasen zijn gezellig.
En dat Sinterklaas niet bestaat kwam ze deels zelf mee en was deels een grote opluchting.
Alle reacties Link kopieren
Shaka en EHR: Maar jullie zijn dus wel begónnen met het verhaal van respectievelijk de tandenfee en Sinterklaas. Vervolgens bleek dat dat voor jullie kinderen niet iets leuk-spannends was maar een bron van stress, en toen zijn jullie er, terecht denk ik, mee gestopt.
Alle reacties Link kopieren
RocketScienceFiction schreef:
06-05-2020 06:39
Wat ik me dan afvraag is of een kind alles moet weten? Is die realiteit van sommige zaken, zoals verbranden van een lichaam, kennis waar een kind niet zonder kan?
De vraag over wat er gebeurd met een overledene heb ik wel beantwoord met dat iemand vaak begraven of gecremeerd wordt. Zodra die vraag speelt denk ik dat er een antwoord op moet komen, ook omdat fantasie soms enger kan zijn dan realiteit?
Bij mij ligt de grens van wat een kind moet weten, ongeveer op het punt waar de vragen liggen. Wat ze willen weten, vertel ik, waar ze geen vragen over hebben laat ik achterwege. Tenzij ik denk dat het een geruststellende aanvulling is.
Wat zou jouw aanpak zijn? Zou je de vraag "skippen" zeg maar of geef je dan een antwoord wat wat kindvriendelijker klinkt?
Lariba schreef:
06-05-2020 06:46
Dat zijn dingen die je kunt laten afhangen van de vragen die komen. Als een kind vraagt waar het lichaam van oma dan blijft, zou ik dat wel vertellen ja. Hoe zou jij dat dan doen? Als je een kleuter hebt die nog niet zover doordenkt kun je dat deel nog lekker in het midden laten.
Ik denk in ieder geval dat een kind recht heeft op uitleg over waarom jij verdrietig bent en waarom hij bijvoorbeeld niet meer bij oma op bezoek kan. Kinderen kunnen heel angstig en verward worden als ze voelen dat er iets aan de hand is maar ze weten niet wat.
Ik denk eigenlijk dat het uitgangspunt voor mij vooral is om kinderen serieus te nemen. Nee, ze hoeven niet alles te horen waar ze niet op zitten te wachten. Maar ze hebben wel recht op een normaal en natuurlijk leeftijdsadequaat antwoord op hun vraven.

Dit ben ik helemaal met je eens. Als een kind vragen heeft geef je serieus antwoord op het niveau dat het kind aan kan.

Dan kan het ook zijn dat een wat minder prettige kant van het leven uitgelegd moet worden. Maar serieus nemen is ook een kind in zijn eigen fantasieën kunnen laten als die er zijn. Uiteraard als dit geen angstige gedachtes zijn.

Gaat wat mij betreft om het serieus nemen van het kind.
Alle reacties Link kopieren
Lariba schreef:
06-05-2020 06:54
Shaka en EHR: Maar jullie zijn dus wel begónnen met het verhaal van respectievelijk de tandenfee en Sinterklaas. Vervolgens bleek dat dat voor jullie kinderen niet iets leuk-spannends was maar een bron van stress, en toen zijn jullie er, terecht denk ik, mee gestopt.
Nee, de tandenfee heb ik direct afgekapt nadat ze er zelf mee kwam naar aanleiding van een wiebeltand bij een vriendinnetje en ze het verhaaltje van een fee die je tand komt weghalen etc. erg eng vond.

Sinterklaas is wat haar betreft ‘gewoon’ een meneer. Ik ga mee met haar gedachtes erover en zeg ook nooit dat ze iets wel/niet moet doen omdat hij alles kan horen en zien.
Alle reacties Link kopieren
himalaya schreef:
06-05-2020 06:34
Ik heb ook in Sinterklaas geloofd, en heb daar niets aan overgehouden. Kan me ook niet herinneren dat ik me ‘voorgelogen’ heb gevoeld.
En omgekeerd: zou je het gemist hebben als je bepaalde dingen niet geloofd zou hebben?
Denk je dat, met mijn aanpak, kinderen iets ontnomen wordt?
Alle reacties Link kopieren
hier had iemand vertelt dat oom een sterretje was geworden, toen ging hij dus sterretjes zoeken op de begraafplaats.

Met een overlijden zou ik juist heel nuchter en realistisch zijn, wij hebben kinderen ook meegenomen naar de kist en ze mochten hun oom aanraken. Ik merkte dat dat juist heel duidelijk voor ze was. Ze beseften het begrip 'dood' zo en snapten dat hun oom echt niet meer terugkwam.

De begrafenis vond ik ze dan weer te jong voor, dat noemden we "het grote mensen afscheid", zij hadden hun eigen "kinder-afscheid" (rondleiding door het mortuarium met ook een invulboekje over de overledene).

Een paar dagen na de begrafenis zijn we naar het kerkhof geweest, om zo ook dat zichtbaar te maken voor hen. Voor hen is dat nu iets normaals, iets wat bij het leven hoort.

(kinderen van 3 en 6 overigens)

Sinterklaas ben ik vrij open over dat ik de cadeautjes koop, maar ik laat ze ook lekker gaan. Zij zitten dus helemaal in hun fantasie en dan sta ik aan tafel de cadeaus in te pakken en hebben ze het totaal niet door. En ze genieten volop hoor. Is er angst, dan geef ik uitleg.
mums2b schreef:
06-05-2020 07:00
En omgekeerd: zou je het gemist hebben als je bepaalde dingen niet geloofd zou hebben?
Denk je dat, met mijn aanpak, kinderen iets ontnomen wordt?

Dat kan ik niet beoordelen, je bent vast een goede moeder. Weet alleen wel dat ik sinterklaas als kind erg spannend vond.

Wel zou ik ieder jaar zijn baard eraf trekken omdat ik er niet in geloofde. Dat veranderde op slag als hij binnen kwam.

Vind dat toch een leuke herinnering. Net zo goed als het ontdekken dat het niet echt is, dan voel je je groter dan de kleintjes die er wel in geloven.
Overlijden vind ik van geheel andere orde dan een tand verliezen. Over dat laatste zou ik geen verhaaltjes ophangen.
Bij overlijden zou ik, als ze klein zijn, niet het woord verbrand in de mond nemen. Klinkt nogal heftig en eng.

Ik weet niet wat er in jouw jeugd is gebeurd, maar zorg dat je niet doorslaat.

Aan paashazen is me nooit iets verteld, en kerstmannen ook niet. Dat heb ik niet gemist. Maar het verhaal van sinterklaas had ik zeker niet willen missen. Ik zie dat niet als voorliegen.
Ik probeer, wat overlijden betreft, mijn kinderen wel te leren dat daar meer ideeën over bestaan dan alleen 'je lichaam vergaat en je komt nooit meer terug'.

Toen ze er naar begonnen te vragen heb ik aangegeven dat ik daar zo over denk, maar dat er ook mensen geloven dat je naar de hemel gaat.

Mijn jongste heeft een hele rijke fantasie en roept nu dat als je overleden bent, je naar de hemel gaat. Blijkbaar geeft hem dat een beter en veiliger gevoel dan alleen doodgaan en onder de grond of in de oven verdwijnen.
Alle reacties Link kopieren
Blijenvrij schreef:
06-05-2020 07:13
Overlijden vind ik van geheel andere orde dan een tand verliezen. Over dat laatste zou ik geen verhaaltjes ophangen.
Bij overlijden zou ik, als ze klein zijn, niet het woord verbrand in de mond nemen. Klinkt nogal heftig en eng.

Ik weet niet wat er in jouw jeugd is gebeurd, maar zorg dat je niet doorslaat.

Aan paashazen is me nooit iets verteld, en kerstmannen ook niet. Dat heb ik niet gemist. Maar het verhaal van sinterklaas had ik zeker niet willen missen. Ik zie dat niet als voorliegen.
Tuurlijk neem je het woord verbrand wel in de mond, als je kind vraagt: “maar wat ìs dat dan, crematie?”
Ik vind dat niet heftiger dan iemand onder de grond stoppen.
Alle reacties Link kopieren
EHR schreef:
06-05-2020 06:46
“De tandenfee bestaat niet, de kerstman ook niet.”

Sinterklaas wel?

Ik heb min of meer dezelfde insteek als jij in mijn opvoeding. Waar in ieder geval ook het niet bestaan van Sinterklaas een heel duidelijk punt is.

En nee, ik heb niet het idee dat mijn dochter iets mist. Haar speelwereld is nog heel magisch.
Kerst en Pasen zijn gezellig.
En dat Sinterklaas niet bestaat kwam ze deels zelf mee en was deels een grote opluchting.
Sinterklaas is wel een bijzondere. Hoewel ik ook hierin eerlijk ben, trekken mijn kinderen zijn bestaan niet in twijfel. De beleving is groter dan de antwoorden die erop wijzen dat hij niet bestaat ofzo?
Ik geef ook hierin eerlijk antwoord op hun vragen, maar ik push ze niet om 'niet te geloven'. Datzelfde geld voor de hemel. Ik geloof hier niet in, mijn zoon zegt dit wel een beetje te geloven. Dat is dan wat mij betreft ook prima.

Vanaf welke leeftijd was je hier eerlijk over? Altijd geweest of vanaf een bepaalde leeftijd?
Ik ben eerlijk tegen mijn kinderen, maar ik gun ze ook hun fantasie. Over de dood ben ik gewoon eerlijk, omdat ik dit belangrijk vind. Bij bijvoorbeeld Sinterklaas ben ik ren stuk soepeler. Wij doen er niet veel aan en ik zeg niet dat de beste man bestaat, maar ook niet dat hij niet bestaat. Mijn kinderen vulden het dan zelf wel in. Zelfde met fandenfee, paashaas e.d. Ik liet het ze daar zelf invullen. Serieuze vragen beantwoordde ik wel, maar die kwamen eigenlijk zelden.
Alle reacties Link kopieren
Mijn kinderen weten hoe het zit met de paashaas. Maar ze zijn niet alleen bij mij thuis, ze pikken nog wel eens iets op.

We geven eerlijk antwoord. Ook wat andere mensen zeggen. En dat mensen het gewoon fijn kunnen vinden dat een overledene een sterretje is want dan is hij niet helemaal weg. Dus die mensen troosten elkaar zo. Dan maakt het niet uit of het waar is of niet, het zou in je hoofd misschien waar kunnen zijn.
Omdat die van mij in staat is discussie te voeren dat je natuurlijk nooit een sterretje kan worden.

Sinterklaas verdween toen het verschil in cadeaus te gortig was, die ouders hielpen een handje mee, dat zie je. Maar omdat wij ook cadeautjes kregen en wisten hoe het zat, was het heel veilig om niet te geloven. Ik ken families die er meteen mee stoppen als de kinderen niet meer geloven, en geen kerst ook. Dat snap ik niet.
Oudste was toch wel opgelucht dat er nog gevierd zou worden toen de jongste niet meer geloofde, want hij had dat ook gehoord.

Toen de jongste nog geloofde en ze ook van de Kerstman grote cadeaus onder de kerstboom wilde, heb ik wel gezegd dat dat niet kan, je krijgt van Sinterklaas of van de Kerstman. Niet uitgelegd verder maar was duidelijk.

Kinderen denken ook graag magisch, de mijne dan. Dus als ze vragen of er in het bos in het holletje in de boom een kabouter woont, dan zeg ik dat ik het niet weet, maar het zou kunnen. Want er is niet voor niks een kabouterpad. Meer hebben ze dan niet nodig. Halverwege kan dan een opmerking komen dat ze heus wel weten dat het niet kan. En weer verder in de magie.
Alle reacties Link kopieren
mums2b schreef:
06-05-2020 07:17
Vanaf welke leeftijd was je hier eerlijk over? Altijd geweest of vanaf een bepaalde leeftijd?
Als je uitgaat van serieus nemen zit daar geen leeftijd aan. Als ik een dreumes vaccineer op mijn werk zeg ik daar al bij dat het twee prikken zijn en wanneer het klaar is. Geen idee of het overkomt, maar voor mij voelt het goed om in ieder geval duidelijk te zijn.
Alle reacties Link kopieren
Kinderen tot 10 jaar kunnen fantasie en werkelijkheid nog niet onderscheiden. Jouw realiteit is niet de realiteit van een kind. Er is niets mis met fantasie en creativiteit. Het zijn twee eigenschappen die je nodig hebt.

Je gaat ook niet met je kind door de Efteling lopen roepend dat het allemaal niet echt is.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Ik probeer aan te sluiten bij wat dochter wil weten. Vorig jaar wilde ze vanalles weten over doodgaan en de dood. Ik heb toen overal antwoord op gegeven. Hetzelfde als toen haar zusje geboren werd, ze wilde antwoorden over hoe een baby in je buik komt en hoe de baby er weer uit komt. Ik merk dat vaak versimpelde antwoorden goed zijn en als ze toch nog vragen heeft beantwoord ik die. De hemel en god is hier nooit een gespreksonderwerp geweest, totdat ze naar school ging en daar hoorde dat dit ‘bestond’. We hebben het erover gehad. Ik heb uitgelegd dat er mensen zijn die geloven dat er een God is en dat er een hemel is, maar dat ik dat niet geloof. En dat t allebei prima is wat mij betreft. Zij antwoordde toen dat ze het wel geloofd en toen was dat gesprek ook weer afgerond. Sinterklaas vindt ze geweldig, maar de afgelopen keer (ze was vier) twijfelde ze al of het allemaal wel kon en of hij echt bestaat. Ik heb het in het midden gelaten. Gevraagd wat zij denkt en toen bleek dat ze het nog heel graag wil geloven dus ze ging weer volledig mee in het verhaal. Heb toen wel afgesproken met partner dat we er niet over gaan liegen. Als ze volgend jaar ermee komt dat ze zeker weet dat sint niet bestaat dan zal ik er eerlijk in zijn. Dus ik denk dat die traditie over een tijdje hier wel stopt😊. Ze is te pienter om er niet over na te denken en ze trekt snel conclusies die vaak wel kloppen. Ik vertik het om een verhaal eromheen te maken zodat ze nog blijft geloven. Zolang ze het gelooft helemaal prima. Als ze het niet gelooft dan maar niet.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven