Autisme spectrum stoornis (ASS) vs karaktereigenschappen

impala schreef: ↑

24-01-2020 23:06

Lijkt mij ook ja. Ik zou me niet laten commanderen, ass of niet. Wil hij zelf geen brood pakken, dan maar niet hoor. Of je zet hem zonder discussie op gezette tijden een boterham voor. Geen strijd over aangaan in elk geval.

Niet laten commanderen lijkt mij een heel belangrijke les. Ik ken een kind met ASS dat ook zo kan commanderen. Thuis wordt dat geaccepteerd, dus buitenshuis verwacht dat kind dat anderen dat ook accepteren. Heel erg lastig, zeker voor mensen die wel het kind maar niet de diagnose kennen.

een kind weet nog niet hoe hij ineen steekt en hoe hij moet meedraaien in de maatschappij, een kind weet nog niet wanneer hij zich moet aanpassen in welke situatie, als volwassene of mss zelfs als puber al zal hij het mss beter kunnen inschatten hoe hij zich moet gedragen. nu heb je al het voordeel dat je zo vroeg al voor hulp kunt zoeken.

Ik heb een zoon met ASS kenmerken (het label is nog niet geplakt) en ik herken het.

Helaas de oplossing nog niet gevonden. Overprikkeling heeft hier veel invloed. Ik zoek nu naar een balans tussen regelmaat, voorspelbaarheid en soms gaat het nu eenmaal anders of weten we niet hoe het gaat lopen.

We hebben oudereducatie gehad maar daar haalden we nog maar weinig Aan op een bepaald moment. Klik met de behandelaar miste ook en zoon is nog te jong om zelf behandeld te worden. Soms gaat het heel goed en toevallig hebben we hier nu ook weer mindere tijden. Dagelijks gedoe met hem maar ook in het gezin. Ik vind het zwaar!

"vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon."

En dan vraag je je serieus af waarom hij het blijft doen?? Hij krijgt gewoon altijd zijn zin, ook met dat vervelende gedrag!

Volhouden dus. Dan maar geen broodje, totdat je het normaal vraagt. Kind komt niet om van de honger hoor.
Zal alsnog wel een tijd duren voordat dat er erin zit, want je voedt hem al zeven jaar op deze manier op.

Wellicht opvoedondersteuning een idee?

Zanahoria schreef: ↑

24-01-2020 23:15

"vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon."

En dan vraag je je serieus af waarom hij het blijft doen?? Hij krijgt gewoon altijd zijn zin, ook met dat vervelende gedrag!

Volhouden dus. Dan maar geen broodje, totdat je het normaal vraagt. Kind komt niet om van de honger hoor.
Zal alsnog wel een tijd duren voordat dat er erin zit, want je voedt hem al zeven jaar op deze manier op.

Wellicht opvoedondersteuning een idee?

Eens. Wel ff expliciet maken wat 'normaal vragen' letterlijk is.

Zanahoria schreef: ↑

24-01-2020 23:15

"vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon."

En dan vraag je je serieus af waarom hij het blijft doen?? Hij krijgt gewoon altijd zijn zin, ook met dat vervelende gedrag!

Volhouden dus. Dan maar geen broodje, totdat je het normaal vraagt. Kind komt niet om van de honger hoor.
Zal alsnog wel een tijd duren voordat dat er erin zit, want je voedt hem al zeven jaar op deze manier op.

Wellicht opvoedondersteuning een idee?

Thuisbegeleiding voor Autisten. Die mensen weten wat autisme is en hoe daarmee om te gaan.

Strawberry_shortcake schreef: ↑

24-01-2020 23:22

Hij kan prima zelf zijn brood smeren want hij doet dat soms wel eens ... er zijn gewoon soms van die momenten dat hij persee een broodje wil maar het zelf niet gaat doen en het basicly eist.
Hij weet ook echt wel wat ik bedoel met netjes vragen want ook dat kan hij....maar toch doet hij vaak dingen eisen en dan moet het gebeuren op zijn manier anders maakt hij ons het leven zuur totdat het op zijn manier gebeurd.

Het broodje was een voorbeeld veel andere dingen gaan net zo ‘ ik wil’
en dan maar doordrammen.

Intressant om te lezen dat het dus niet bij alle kinderen zo gaat...die vele woedeaanvallen

Hij zal zeker woedend worden als jij je opeens niet meer laat commanderen. Dat dan negeren, zet hem desnoods op zijn kamer en laat hem uitrazen.

Strawberry_shortcake schreef: ↑

24-01-2020 23:22

Hij kan prima zelf zijn brood smeren want hij doet dat soms wel eens ... er zijn gewoon soms van die momenten dat hij persee een broodje wil maar het zelf niet gaat doen en het basicly eist.
Hij weet ook echt wel wat ik bedoel met netjes vragen want ook dat kan hij....maar toch doet hij vaak dingen eisen en dan moet het gebeuren op zijn manier anders maakt hij ons het leven zuur totdat het op zijn manier gebeurd.

Het broodje was een voorbeeld veel andere dingen gaan net zo ‘ ik wil’
en dan maar doordrammen.

Intressant om te lezen dat het dus niet bij alle kinderen zo gaat...die vele woedeaanvallen

Dat hij in een andere situatie prima brood kan smeren, betekent niet dat hij het op dat moment ook kan.
Dat hij weet wat netjes vragen is, betekent niet dat hij dat elk moment precies goed weet te gebruiken.

Ga eens bij jezelf na of je hem echt niet overvraagd.
Want, als jij vindt dat alles op zíjn manier moet gebeuren.. vindt hij waarschijnlijk dat alles op jóuw manier moet gebeuren.
Waar is een gezonde middenweg?

Je zoon zal inderdaad moeten leren hoe hij zich aan een ander kan aanpassen. Maar dat leert hij doordat jij met eindeloos geduld hem dat keer op keer, stap voor stap uitlegt.

Als ik met mijn dochter in een strijd belandde, beet zij zich er steeds meer in vast. Dan nog toegeven voelde voor haar als enorm falen. En voor mij ook, want dan ben je niet consequent. Dus de nee-modus zoveel mogelijk uit, bij toch nee zeggen direct de alternatieven opperen, en het is niet erg om je kind wat meer uit handen te nemen dan misschien ‘normaal’ is.

Superuser2020 schreef: ↑

24-01-2020 23:14

Ik heb een zoon met ASS kenmerken (het label is nog niet geplakt) en ik herken het.

Helaas de oplossing nog niet gevonden. Overprikkeling heeft hier veel invloed. Ik zoek nu naar een balans tussen regelmaat, voorspelbaarheid en soms gaat het nu eenmaal anders of weten we niet hoe het gaat lopen.

We hebben oudereducatie gehad maar daar haalden we nog maar weinig Aan op een bepaald moment. Klik met de behandelaar miste ook en zoon is nog te jong om zelf behandeld te worden. Soms gaat het heel goed en toevallig hebben we hier nu ook weer mindere tijden. Dagelijks gedoe met hem maar ook in het gezin. Ik vind het zwaar!

Ook voor jou: Laat je kind testen op voedselovergevoeligheid. Je kan nog zoveel zorgen voor balans, als je kind dan iets eet of drinkt waar het gevoelig voor is raakt het kind toch uit balans.

Voedselallergie schijnt vaak voor te komen bij kinderen met autisme.

Merl0t schreef: ↑

24-01-2020 23:26

Dat hij in een andere situatie prima brood kan smeren, betekent niet dat hij het op dat moment ook kan.
Dat hij weet wat netjes vragen is, betekent niet dat hij dat elk moment precies goed weet te gebruiken.

Ga eens bij jezelf na of je hem echt niet overvraagd.
Want, als jij vindt dat alles op zíjn manier moet gebeuren.. vindt hij waarschijnlijk dat alles op jóuw manier moet gebeuren.
Waar is een gezonde middenweg?

Je zoon zal inderdaad moeten leren hoe hij zich aan een ander kan aanpassen. Maar dat leert hij doordat jij met eindeloos geduld hem dat keer op keer, stap voor stap uitlegt.

Hij is ook nog maar 7. Sommigen hier reageren alsof het over een dwarse puber gaat. Mijn dochter kan nog steeds enorm overprikkeld raken. Dan komt ze thuis en is er nog maar weinig beleefdheid voor ons over. Tegenwoordig gaat ze dan gelijk naar haar kamer, maar het commanderen en korte lontje kwam vroeger zeker wel voor.

MinkeDeWit schreef: ↑

24-01-2020 23:33

Hij is ook nog maar 7. Sommigen hier reageren alsof het over een dwarse puber gaat. Mijn dochter kan nog steeds enorm overprikkeld raken. Dan komt ze thuis en is er nog maar weinig beleefdheid voor ons over. Tegenwoordig gaat ze dan gelijk naar haar kamer, maar het commanderen en korte lontje kwam vroeger zeker wel voor.

Het maakt alle verschil hoe je daar als ouder op reageert. De strijd aangaan werkt in elk geval niet. Dat is iets dat veel assers wel gemeen hebben, dat ze zich in strijd vastbijten en niet zullen toegeven. Wat jij eerder ook al zei. (Wat niet wil zeggen dat je dat broodje dan maar moet gaan smeren op commando) .

impala schreef: ↑

24-01-2020 23:37

Het maakt alle verschil hoe je daar als ouder op reageert. De strijd aangaan werkt in elk geval niet. Dat is iets dat veel assers wel gemeen hebben, dat ze zich in strijd vastbijten en niet zullen toegeven. Wat jij eerder ook al zei.

Ja precies, en dan is het echt heel erg balen als je al nee hebt gezegd, want dan zit je vast.

Hoi, het gedrag wat jij beschrijft, is net een kopietje van mijn zoon. Helaas heb ik moeten wachten tot de leeftijd van 13 jaar eer de diagnose kwam.

Het enige wat hier helpt, en vroeger hielp, was het ijzer smeden als het koud is! Natuurlijk kan hij leren hoe je iets netjes vraagt. Op een moment dat hij open staat om iets leuks met je te doen, kun je spelenderwijs oefenen met iets netjes vragen. Bv tijdens een spelletje. Jij vraagt heel beleefd of je alsjeblieft de dobbelsteen mag. En draait dat later om, “ nou jij, vraag jij eens op deze manier om de dobbelsteen...”
Na het spelletje kun je hem vragen om op dezelfde manier om een boterham te vragen. Doet hij dit, beloon je dat ter plekke met een extra hoeveelheid hagelslag erop, of een klein handje hagelslag met heel veel complimenten.
Dit gaat hij onthouden, al zul je het waarschijnlijk tig keer moeten herhalen voordat dit een gewoonte wordt. En dit voor alle situates waarin hij dit dwingende gedrag vertoont.
Je hebt een lange adem nodig. Het opvoeden van een kind met ASS is heel intensief. Nu is hij 7, dit scheelt je voor als hij in de puberteit komt. Dan is jouw aanpak al duidelijk voor hem. Ik heb het wiel in de puberteit moeten uitvinden, dat wil je echt niet!

Aanvulling....gaat het een keer mis, dan is dat zo. Straffen of consequenties wekken vaak alleen nog maar meer woede op. Dan krijgt hij maar ern keer zijn zin, maar blijf erbij vermelden dat dit niet leuk is zo, dat je zijn gedram niet goed vindt.

Ijzer smeden als het koud is, deze term lees ik ook in een artikel in NRC over de aanpak van moeilijke kinderen mét of zonder verdere stoornis. Dat staat achter een betaalmuur, maar Google eens op Geweldloos Verzet.

Uit het artikel:


Begripvol opvoeden is niet voldoende
Met liefde- en begripvol opvoeden is niks mis, zeggen gezinstherapeuten Bom en Wiebenga. Het is alleen niet voldoende, en dat merk je pas als het misgaat. Vervang ‘niet naar school willen’ eens door ‘niet willen eten’, of bedenk iets anders wat een kind van u moet, maar verdomt: op tijd thuis zijn, meehelpen in huis, insuline spuiten. Of wat van u niet mag maar toch gebeurt: blowen, drinken, (u) uitschelden of bedreigen, van huis weglopen.

Wat doe je dan? Wiebenga: „Ouders raken onzeker over wat dan de juiste aanpak is. Vaak vallen ze terug op de autoritaire opvoedstijl die ze uit hun eigen jeugd kennen.” Met de bijbehorende sancties en straffen. Huisarrest, zak- of kleedgeld inhouden, telefoon afpakken. Maar kun je een beroep op je autoriteit doen als je die nooit eerder hebt laten gelden? Kun je gehoorzaamheid afdwingen als je tot dan toe altijd alles overlegde?

Wiebenga en Bom zien in hun praktijk voor gezinstherapie dat dat niet werkt. Kinderen, eenmaal opstandig, zullen zich nog fermer verzetten. En dan is er niet heel veel meer nodig om in een spiraal te raken van preken, vitten, straffen, belonen, toegeven, opgeven en negeren. Met, als je pech hebt, een hardnekkig gedragsprobleem bij het kind dat je daarvoor zo zorgeloos opvoedde. Wiebenga: „Een kind kan met z’n gedrag het hele gezin terroriseren, of op z’n minst domineren.”

Voor ouders die het niet meer weten, hebben Wiebenga en Bom een oplossing. Zij introduceerden de opvoedmethode ‘geweldloos verzet in gezinnen’ van de Israëlische hoogleraar Haim Omer in Nederland. De methode wordt geadviseerd en toegepast door gespecialiseerde ggz-instellingen bij ernstiger gedragsproblemen, maar ook bij ‘normale’ conflicten binnen het gezin maakt de methode ouders minder machteloos. Het kan gaan om kinderen in de puberleeftijd, maar ook veel jongere kinderen.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/10/23/ge ... 1-a1578205

Ik zou daar eens naar op zoek gaan.

Ik lees:

het was van:’ ik krijg mn zin niet dus ik ga het jou ONTZETTEND moeilijk maken nu’

Volgens mij zijn de meeste 7-jarige ASS'ers niet zo geraffineerd.

Psycho educatie stelt inderdaad meestal niet zoveel voor. Het is moeilijk echt goede en kundige hulp te vinden, mensen die echt gespecialiseerd in ASS zijn. Ik zou echter wel proberen iets te vinden.

Heb niet alle reacties nog gelezen, maar alvast n reactie op je OP: dit is mijn zoon ten voeten uit. Is nu 8 en zo ingewikkeld, strijdlustig, koppig....

Hij heeft t karakter van zijn vader, eigenwijs, koppig en snel bang om te falen. De ASS lijkt dit heel erg te versterken.
Het is al zoveel jaren een zoektocht wat de beste manier is, van alle kleine dingen in het dagelijks leven wordt strijd gemaakt.
Veel concessies doen, veel vooruit plannen en visualiseren, veel gedrag van je af laten glijden om toch tot je doel te komen... Vraagt veel creativiteit en geduld.

Hij is overigens cognitief iets bovengemiddeld, volgt regulier onderwijs. In de klas is hij een engeltje, wil iedereen naar de zin maken en laat sociaal gewenst gedrag zien. Eenmaal thuis valt dan alle spanning weg en kan hij even flink ontprikkelen.

Verder een heerlijke knul, maar pittig.

Over het brood smeren: dit is bij ons ook een dagelijkse strijd.
Mij is uitgelegd (en dat klopt exact met wat ik zie) dat deze kinderen niet of moeilijk kunnen automatiseren. Oorzaak en gevolg is slecht te leren. Mijn zoon leert niet van straffen, die blijft het gedrag vertonen al zet je de zwaarste straffen in. Ook belonen werkt vaak nauwelijks, niet leerbaar in automatiseren.
Automatiseren is: maak je eigen brood. Wij zien alle stappen voor ons en voeren dat zonder problemen uit.
Voor mijn zoon is het: oké brood maken... Stoppen met huidige activiteit, opstaan, lopen naar keuken, bord pakken, of toch eerst het mes? Beleg, wat en in welke volgorde? Wel of geen boter... Naar de kast lopen, beleg zoeken, prikkels verwerken, keuze maken, terug naar bordje, oeps brood nog niet gepakt enz enz.

Ik heb de strijd opgegeven en maak zijn broodje zelf. Na 4 jaar elke ochtend strijd. Door de strijd krijgt hij een grote mond, gaat commanderen, maar heeft geen idee wat zijn gedrag doet met jou (mist sociale signalen) en al hoort hij van jou dat hij brutaal is, hij voelt het niet zo en doet het morgen weer.

Zoveel jaren strijd om hem dingen te laten zeggen hier: zeg sorry, zeg dank je wel, normale toon, niet commanderen....
Nu liefdevol corrigeren, samen oefenen en samen de dingen doen die wel lukken.

Ieder kind is anders, ook ieder ASS kind.

Strawberry_shortcake schreef: ↑

24-01-2020 22:18

Ik vind het heel moeilijk om te snappen wat te wijten is aan zijn autisme en wat nou gewoon bij zijn karakter hoort. Wat moet je (streng) aanpakken en wat moet je van je af laten glijden en hem tegemoet komen.

Je kunt helemaal niet zeggen of iets 'te wijten is aan autisme'.
De manier waarop 'diagnoses' gesteld worden wekt de indruk dat er iets is waardoor iemand op een bepaalde manier reageert, maar dat beeld klopt niet.

Er is niet bekend wat de oorzaak is van autisme en iemand krijgt de 'diagnose' als hij een mimimum aantal kenmerken heeft.
Die kenmerken zijn dus karaktertrekken.

Eén van die kenmerken is bijv 'moeite hebben met verandering'.
Het maakt toch helemaal niet uit of dat 'door zijn autisme' komt of dat het een 'karaktertrek' is.
Dat onderscheid maak jij, maar dat is een kunstmatig onderscheid.
Autisme is niks anders dan een etiket wat geplakt wordt op mensen met een bepaalde combinatie van karaktertrekken.

Verder lijk je ervan uit te gaan dat als iets door zijn autisme komt dat je het dan niet streng hoeft aan te pakken, maar als het 'slechts' een karaktertrek is dat je het dan wel streng moet aanpakken.
Dat wekt de indruk dat je het idee hebt dat als iets door zijn autisme komt dat hij er dan niks aan kan doen, maar als het 'slechts' een karaktertrek is dat er dan wel iets aan te doen is.
Agressief gedrag moet altijd aangepakt worden, ongeacht de 'oorzaak', maar de diagnose autisme geeft o.a. een indicatie dat je zoon wrsch lastiger dingen aan- en afleert.
En dat jij dus een langere adem moet hebben.

Mijn zoon is inmiddels 10 en kreeg 2,5 jaar geleden de diagnose ass.
Ik herken heel veel uit de begin periode.
We hebben in de afgelopen jaren veel hulp gekregen onze zoon ook, hij heeft in de deeltijd gezeten, 3 uur therapie en 3 uur school op een locatie in hele kleine groepjes. Best heftig zeker veel verzet vanuit hem,maar doordat dit zo intensief was, zo gekaderd vol duidelijkheid, grenzen en consequenties.
Hebben hij en wij als ouders heel veel geleerd. Bloed, zweet en heel veel tranen.

Na dit half jaar is hij naar sbo gegaan, daar hanteren zij eenzelfde aanpak, en thuis is natuurlijk de ontlading, logisch.
En om daar mee om te gaan hebben we nu om de paar weken een vorm van gezinstherapie.

Dit met als doel ons kind te leren " lezen " wanneer bouwt hij spanning op, hoe bouwt zich dat op, hoe kun je ( vallen en opstaan ) dit weer terug buigen.

Het blijft een proces, ik maak zijn ontbijt, daar ga ik niet over in discussie om 7:00 als ik zelf om 7:30 de deur uit moet.

Dagelijks herhaal ik dezelfde dingen " eten wanneer je eten moet, naar bed als het bedtijd is uit bed wanneer het tijd is"
En toch is zeker met bed in en uit een vorm van verzet.

Heel vermoeiend, immers het is elke dag hetzelfde, maar toch ik kondig alles van te voren aan iedere dag weer eten, slapen opstaan op de desbetreffende momenten.
Vakantie en weekenden hou ik me ook aan die regels ( wel met andere tijden maar niet teveel afwijkend )

Waar ik vaak tegenaan loop is zijn vasthoudendheid als hij iets in zijn hoofd heeft krijg je dat er maar moeilijk uit.

VB hij was gek op alles wat met paleontologie te maken heeft, met alleen boeken en mooie sites kwam ik niet meer weg.
Zo een beetje alls musea bezocht, maar ja hij wilde zelf ook op zoek, en dan ben je dus de klos.
Heb menig strand bezocht ( er zijn veel plekken in NL weet ik inmiddels waar je kans hebt om eea te vinden )
Punt is je vindt niet altijd wat, vaker niet dan wel.
En dan was er frustratie ( bij mij want weer blauwbekken op de Maasvlakte of Kaloot ) bij hem want vol goede moed ( oh en wat genoot ik van hem zo vol passie met loep tas schepje enz op pad, en wat vreesde ik voor de teleurstelling die onherroepelijk kwam.

Toen kwam het uilenballen zoeken ( 1 in vele kilometers bos in enkele weken )
Magneetvissen, bierblikjes dopjes spijkers en ander afval, de gewenste schatten die je op youtube ziet bleven uit.
Geen water konden we meer voorbij of we stonden weer ergens onder een viaduct/gracht name it.

Zijn hoge verwachtingen voor iedere wens/passie en zijn teleurstelling zijn soms extreem, en daar heb ik moeite mee.

Zijn vader en ik zijn uit elkaar co-ouderschap gaat prima, maar ik ben wel altijd degene die op pad gaat zijn vader is erg passief en zal geen fossielen uilenballen of wateren afstruinen ook dat geeft druk bij mij.

Dit zijn voorbeelden van de afgelopen jaren ik kijk uit naar de passie " lees een boek, bouw een treinbaan " oftewel iets wat gewoon thuis kan en hij niet perse mijn hulp nodig heeft.

Het is intensief maar als ouder leer je veel en word je steeds een spiegel voorgehouden, ik heb 4 kinderen hij is de jongste maar de meest bewerkelijke, soms noem ik het veeleisend, maar het is de welbekende hyperfocus en ik weet dat die ook weer afneemt.

On topic, aankleden is hier ook zo een ding dat gaat simpel, hoe langzamer je erover doet hoe korter de tijd om nog voor de taxi komt iets leuks te doen.
En ook hier geldt ruim van te voren aankondigen, licht aan wakker maken ik vanuit de douche nog even roepen, dan negeren en ja hoor daar is hij dan

Heb het voordeel dat ik zelf ook veel structuur nodig heb en dat toepas en altijd ruim op tijd doe wat moet want anders zouden we dagelijks structureel in tijdnood zijn.

Diep ademhalen TO veel geduld, kijk naar wat echt belangrijk is, smeer die boterham voor hij erom vraagt, ontbijt/lunch zijn bepaalde tijden.
Evenals ik tussendoor wat fruit en drinken wegzet.
Mijn zoon kan zo een paar uur niet eten, zo in focus dat hij eten vergeet.

Goede post Solo,

Ik maakte die "fout " ook, tot ik bedacht, wacht eens even er zit wel degelijk verschil alleen is het de kunst die uit te filteren en dat is een proces.
Bepaalde karaktertrekken zijn meer versterkt.
Naast ass is het ook gewoon een kind van 10 ( in mijn geval ) en voor de duvel niet gek.
Dus ieder stuk gedrag ass of leeftijd, karakter wat niet wenselijk is zul je moeten zien om te buigen.
Best een klus, maar ieder succesje geeft weer moed.