Kinderen
alle pijlers
Autisme spectrum stoornis (ASS) vs karaktereigenschappen
vrijdag 24 januari 2020 22:18
Mijn zoon van 7 heeft sinds kort de diagnose ASS gekregen (autisme spectrum stoornis)
Hij is een ontzettend moeilijke jongen, heel dwars, alles moet op zijn manier, alles is een strijd. Wij proberen hem veel tegemoet te komen en begrip te hebben voor de situatie maar dat is soms zo ontzettend moeilijk.
Ik vind het heel moeilijk om te snappen wat te wijten is aan zijn autisme en wat nou gewoon bij zijn karakter hoort. Wat moet je (streng) aanpakken en wat moet je van je af laten glijden en hem tegemoet komen.
Voorbeeld: als hij iets wil zegt hij ‘maak brood!’ of ‘ik willll’ ‘maak het nuuuu’.
Ik zeg dan dat hij dat netjes moet vragen. Hij word dan bozer en gaat de hele tijd door lopen zeuren en klieren en huilen tot er een broodje gemaakt word. Zelf doet hij het gewoon niet, netjes vragen ook niet....vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon.
Zijn alle kinderen met autisme zo koppig en moeilijk? Hebben alle kinderen met autisme dagelijk woede aanvallen?Hebben alle kinderen zo een sterke wil of hoort dat echt bij zijn karakter?
Wij proberen alles echt zo makkelijk mogelijk te maken voor hem, leggen alles uit, proberen drukke situaties te vermijden, proberen rust en regelmaat te hebben maar er hoeft maar iets anders te gaan dan dat hij dat wil en hij ontploft. Wij lopen op onze tenen in huis...
Soms wil ik hem echt achter het behang plakken maar meestal breekt mijn hart voor hem omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem moet helpen.
Hij is een ontzettend moeilijke jongen, heel dwars, alles moet op zijn manier, alles is een strijd. Wij proberen hem veel tegemoet te komen en begrip te hebben voor de situatie maar dat is soms zo ontzettend moeilijk.
Ik vind het heel moeilijk om te snappen wat te wijten is aan zijn autisme en wat nou gewoon bij zijn karakter hoort. Wat moet je (streng) aanpakken en wat moet je van je af laten glijden en hem tegemoet komen.
Voorbeeld: als hij iets wil zegt hij ‘maak brood!’ of ‘ik willll’ ‘maak het nuuuu’.
Ik zeg dan dat hij dat netjes moet vragen. Hij word dan bozer en gaat de hele tijd door lopen zeuren en klieren en huilen tot er een broodje gemaakt word. Zelf doet hij het gewoon niet, netjes vragen ook niet....vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon.
Zijn alle kinderen met autisme zo koppig en moeilijk? Hebben alle kinderen met autisme dagelijk woede aanvallen?Hebben alle kinderen zo een sterke wil of hoort dat echt bij zijn karakter?
Wij proberen alles echt zo makkelijk mogelijk te maken voor hem, leggen alles uit, proberen drukke situaties te vermijden, proberen rust en regelmaat te hebben maar er hoeft maar iets anders te gaan dan dat hij dat wil en hij ontploft. Wij lopen op onze tenen in huis...
Soms wil ik hem echt achter het behang plakken maar meestal breekt mijn hart voor hem omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem moet helpen.
zaterdag 25 januari 2020 08:02
Al ver voordat hier een diagnose kwam was duidelijk dat bij zoon bijv een strenge aanpak niet werkte. Dat staat wat mij betreft los van welke diagnose dan ook.LadyLola schreef: ↑25-01-2020 07:57Goede post Solo,
Ik maakte die "fout " ook, tot ik bedacht, wacht eens even er zit wel degelijk verschil alleen is het de kunst die uit te filteren en dat is een proces.
Bepaalde karaktertrekken zijn meer versterkt.
Naast ass is het ook gewoon een kind van 10 ( in mijn geval ) en voor de duvel niet gek.
Dus ieder stuk gedrag ass of leeftijd, karakter wat niet wenselijk is zul je moeten zien om te buigen.
Best een klus, maar ieder succesje geeft weer moed.
Wel kreeg ik veel commentaar op mijn manier van opvoeden en dat commentaar verstomde na de diagnose.
Mijn aanpak bleek al enorm auti-vriendelijk te zijn, dus die hoefde eigenlijk niet te veranderen.
De omgeving had de diagnose nodig.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 25 januari 2020 08:04
Probeer of je via de gemeente een bedrag kan krijgen voor ambulante thuishulp, gespecialiseerd in autisme. Dat is er in iedere gemeente wel. Die komen een tijdje 1 of 2 keer per week bij je thuis en kijken mee met dit soort dingen. Dan kunnen ze direct advies geven en bijsturen. Zo heb je niet de algemene tips van de psycho-educatie. Die zijn wel belangrijk, maar de uitvoering is nog veel belangrijker.
(ja, heb ervaring hiermee, zowel vanuit de cliënten als hulpverlener kant. Het werkt echt).
(ja, heb ervaring hiermee, zowel vanuit de cliënten als hulpverlener kant. Het werkt echt).
Zonder oorzaak geen gevolg
zaterdag 25 januari 2020 08:37
Dat, en ik heb geleerd, me van de omgeving niets aan te trekken, mensen die ons kennen weten het en weten hoe het zit, de rest zal mij een worst zijn.Solomio schreef: ↑25-01-2020 08:02Al ver voordat hier een diagnose kwam was duidelijk dat bij zoon bijv een strenge aanpak niet werkte. Dat staat wat mij betreft los van welke diagnose dan ook.
Wel kreeg ik veel commentaar op mijn manier van opvoeden en dat commentaar verstomde na de diagnose.
Mijn aanpak bleek al enorm auti-vriendelijk te zijn, dus die hoefde eigenlijk niet te veranderen.
De omgeving had de diagnose nodig.
" Je moet strenger zijn, hij gaat uit zijn plaat en je doet niks ", eh ik doe wel wat, hem uit laten razen, vastpakken en op de gang zetten oid heeft geen nut, dit is van een andere orde ( heb vergelijk met mijn andere kinderen en mijn jongste is echt anders weet je als ouder een buitenstaander ziet een kind wat door het lint gaat )
Dat maakte me wel onzeker, tot de diagnose kwam, ik wist wel dat er wat was, maar wat en hoe gaan we dit aanpakken.
Wat ik zelf soms lastig vind is dat zijn hobby's en passies niet aansluiten bij leeftijdgenoten waardoor hij veel alleen is, en dus ook op mij terugvalt zie vorige post.
Nu ben ik zelf ook graag alleen en zijn mijn hobby's ook erg individueel en zoek ik ook geen grote groepen ( op mijn werk ben ik al hele dagen met mensen en dan is het weekend zalig om niks te moeten op sociaal vlak
sterker nog ik wil dan alleen zijn om op te laden.Maar ik krijg er bij zoon niet goed uit of dat bij hem ook speelt, ik wil hem niet iets aanpraten wat er mogelijk niet is zeg maar.
Kortom, ik kamp zelf nogal eens met onzekerheid, had of heb jij dat ook?
zaterdag 25 januari 2020 09:36
andrea82 schreef: ↑25-01-2020 00:49Heb niet alle reacties nog gelezen, maar alvast n reactie op je OP: dit is mijn zoon ten voeten uit. Is nu 8 en zo ingewikkeld, strijdlustig, koppig....
Hij heeft t karakter van zijn vader, eigenwijs, koppig en snel bang om te falen. De ASS lijkt dit heel erg te versterken.
Het is al zoveel jaren een zoektocht wat de beste manier is, van alle kleine dingen in het dagelijks leven wordt strijd gemaakt.
Veel concessies doen, veel vooruit plannen en visualiseren, veel gedrag van je af laten glijden om toch tot je doel te komen... Vraagt veel creativiteit en geduld.
Hij is overigens cognitief iets bovengemiddeld, volgt regulier onderwijs. In de klas is hij een engeltje, wil iedereen naar de zin maken en laat sociaal gewenst gedrag zien. Eenmaal thuis valt dan alle spanning weg en kan hij even flink ontprikkelen.
Verder een heerlijke knul, maar pittig.
Heel herkenbaar.
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
zaterdag 25 januari 2020 09:42
caretta_01 schreef: ↑25-01-2020 00:04Hoi, het gedrag wat jij beschrijft, is net een kopietje van mijn zoon. Helaas heb ik moeten wachten tot de leeftijd van 13 jaar eer de diagnose kwam.
Het enige wat hier helpt, en vroeger hielp, was het ijzer smeden als het koud is! Natuurlijk kan hij leren hoe je iets netjes vraagt. Op een moment dat hij open staat om iets leuks met je te doen, kun je spelenderwijs oefenen met iets netjes vragen. Bv tijdens een spelletje. Jij vraagt heel beleefd of je alsjeblieft de dobbelsteen mag. En draait dat later om, “ nou jij, vraag jij eens op deze manier om de dobbelsteen...”
Na het spelletje kun je hem vragen om op dezelfde manier om een boterham te vragen. Doet hij dit, beloon je dat ter plekke met een extra hoeveelheid hagelslag erop, of een klein handje hagelslag met heel veel complimenten.
Dit gaat hij onthouden, al zul je het waarschijnlijk tig keer moeten herhalen voordat dit een gewoonte wordt. En dit voor alle situates waarin hij dit dwingende gedrag vertoont.
Je hebt een lange adem nodig. Het opvoeden van een kind met ASS is heel intensief. Nu is hij 7, dit scheelt je voor als hij in de puberteit komt. Dan is jouw aanpak al duidelijk voor hem. Ik heb het wiel in de puberteit moeten uitvinden, dat wil je echt niet!
Mooie aanpak voor een kind met ass
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
zaterdag 25 januari 2020 09:50
Dit duspolkat schreef: ↑25-01-2020 08:04Probeer of je via de gemeente een bedrag kan krijgen voor ambulante thuishulp, gespecialiseerd in autisme. Dat is er in iedere gemeente wel. Die komen een tijdje 1 of 2 keer per week bij je thuis en kijken mee met dit soort dingen. Dan kunnen ze direct advies geven en bijsturen. Zo heb je niet de algemene tips van de psycho-educatie. Die zijn wel belangrijk, maar de uitvoering is nog veel belangrijker.
(ja, heb ervaring hiermee, zowel vanuit de cliënten als hulpverlener kant. Het werkt echt).
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
zaterdag 25 januari 2020 10:02
Toen ik zoon liet onderzoeken was ik niet eens onzeker. Mij was door school en een aantal 'vriendinnen' inmiddels zo duidelijk gemaakt dat zoons problemen het gevolg waren van mijn slechte aanpak, dat dat de reden was dat ik hulp zocht.
Zodat IK beter zou kunnen opvoeden.
Wel wilde ik voor de zekerheid zoon laten onderzoeken, maar ik verwachtte daar niks van, want ik nam aan dat zeker school wel kon inschatten dat er niks met mijn kind aan de hand was.
Resultaat: diagnose autisme een een dikke bos veren in mijn reet van de psych, omdat mijn aanpak bij zoon juist heel goed was.
Enige onzekerheid blijft hoor: mijn oudste is nu 21, woont beschermd, en ik blijf zoeken naar de balans tussen het hem 'zelf laten uitzoeken' en dingen voor hem oplossen omdat hij het zelf niet kan.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 25 januari 2020 10:10
Toen ik het wist waar hij overgevoelig voor was, werden die stoffen vermeden, dat was wel wennen, hij kreeg geen chocola en (gekleurde) snoepjes meer zoals die in de superwinkel liggen, maar wel die uit een natuurproductenwinkel, die zagen er niet zo blits uit maar als hij die gewend is vind hij ze wel lekkerder. het gaat heel geleidelijk aan, maar ik kon wel meteen merken als hij bij vriendjes iets gedronken of gegeten had waar hij overgevoelig voor was.
De een is overgevoelig voor noten of melk, aardbeien of ? Misschien hoef je geen vervanger te zoeken maar alleen iets vermijden. Je moet alleen weten 'of en wat'. Een goede test geeft duidelijkheid.
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
zaterdag 25 januari 2020 10:13
Fijn om te lezen dat anderen ook wel eens onzeker zijn bij het opvoeden van hun autistische kind. Mijn zoon is maar licht autistisch en het valt niet altijd op, waardoor je geneigd bent het te vergeten en hem te behandelen als een 'gewoon' kind. Totdat hij weer op een bepaalde manier reageert, dan denk ik weer, o ja. Wat bij mijn ene 'gewone' zoon wel werkt (qua opvoeden) werkt bij mijn andere zoon vaak niet.
Iedereen vlamt op zijn eigen moment.
zaterdag 25 januari 2020 10:38
Ik heb twee zoons met autisme, maar ook daar geldt dat wat bij de ene werkt bij de andere niet werkt.Firedragon schreef: ↑25-01-2020 10:13Fijn om te lezen dat anderen ook wel eens onzeker zijn bij het opvoeden van hun autistische kind. Mijn zoon is maar licht autistisch en het valt niet altijd op, waardoor je geneigd bent het te vergeten en hem te behandelen als een 'gewoon' kind. Totdat hij weer op een bepaalde manier reageert, dan denk ik weer, o ja. Wat bij mijn ene 'gewone' zoon wel werkt (qua opvoeden) werkt bij mijn andere zoon vaak niet.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 25 januari 2020 11:45
Ik heb zelf autisme, en mijn moeder is heel consequent geweest in de opvoeding. Nee is nee en blijft nee. Voor een autist prettig want duidelijkheid. Kinderen proberen uit, autisme of niet, en zeker met autisme maar in het algemeen werkt duidelijkheid het beste.
Wat betreft de vaardigheden: bij autisme kan iemand dat erg linken aan de omgeving. Als er een ding anders is dan lukt het niet meer. Goede uitleg en een stappenplan, eventueel met pictos werken erg goed.
Alles voor je kind gaan doen om strijd te voorkomen is niet de manier, dan sta je in de volwassenheid nog alles voor hem te doen.
Wat betreft de vaardigheden: bij autisme kan iemand dat erg linken aan de omgeving. Als er een ding anders is dan lukt het niet meer. Goede uitleg en een stappenplan, eventueel met pictos werken erg goed.
Alles voor je kind gaan doen om strijd te voorkomen is niet de manier, dan sta je in de volwassenheid nog alles voor hem te doen.
zaterdag 25 januari 2020 11:59
Ik werk in het onderwijs en heb dus regelmatig ook met autisme te maken. Ook daar kan zo'n strijd ontstaan. Inmiddels probeer ik regelmatig kinderen te faciliteren in hun specifieke behoeften, nog voordat ze erom kunnen vragen. Dat geeft mij, en de rest van de groep, veel rust.
Bijvoorbeeld:
Heb nu ook een kind dat eerder in de gebiedende wijs spreekt dan dat hij een vraag stelt. Hij kan in woede ontsteken als hij niet als eerste zijn schrift krijgt uitgedeeld. Om dat vóór te zijn leg ik zijn schrift altijd van te voren redelijk bovenaan in de stapel. Samen met de schriften van kinderen die bij hem in de buurt zitten. Op die manier ben ik meestal het: 'Geef MIJ mijn schrift,' nog net voor en heeft de rest van de klas niet door dat kind een voorkeursbehandeling krijgt.
Ooit had ik een kind dat alleen met kleurtjes in het reken- of taalschrift wilde werken als de kleurtjes precies even lang waren. Ik werkte met dit kind, en drie anderen, buiten de groep. Kinderen namen geen kleurtjes meer mee uit de klas maar ik had mijn eigen potloden. Ik legde dan voor iedereen de juiste kleuren klaar op hun plek en voor dat kind dus precies gelijke potloden. Scheelde heel veel tijd die nu niet meer opging aan puntenslijpen.
Als tip voor TO dus om in plaats van strijd sommige dingen waar het mogelijk is te ondervangen door de strijd voor te zijn.
Bijvoorbeeld:
Heb nu ook een kind dat eerder in de gebiedende wijs spreekt dan dat hij een vraag stelt. Hij kan in woede ontsteken als hij niet als eerste zijn schrift krijgt uitgedeeld. Om dat vóór te zijn leg ik zijn schrift altijd van te voren redelijk bovenaan in de stapel. Samen met de schriften van kinderen die bij hem in de buurt zitten. Op die manier ben ik meestal het: 'Geef MIJ mijn schrift,' nog net voor en heeft de rest van de klas niet door dat kind een voorkeursbehandeling krijgt.
Ooit had ik een kind dat alleen met kleurtjes in het reken- of taalschrift wilde werken als de kleurtjes precies even lang waren. Ik werkte met dit kind, en drie anderen, buiten de groep. Kinderen namen geen kleurtjes meer mee uit de klas maar ik had mijn eigen potloden. Ik legde dan voor iedereen de juiste kleuren klaar op hun plek en voor dat kind dus precies gelijke potloden. Scheelde heel veel tijd die nu niet meer opging aan puntenslijpen.
Als tip voor TO dus om in plaats van strijd sommige dingen waar het mogelijk is te ondervangen door de strijd voor te zijn.
zaterdag 25 januari 2020 12:05
Het blijven mensen heFiredragon schreef: ↑25-01-2020 10:13Fijn om te lezen dat anderen ook wel eens onzeker zijn bij het opvoeden van hun autistische kind. Mijn zoon is maar licht autistisch en het valt niet altijd op, waardoor je geneigd bent het te vergeten en hem te behandelen als een 'gewoon' kind. Totdat hij weer op een bepaalde manier reageert, dan denk ik weer, o ja. Wat bij mijn ene 'gewone' zoon wel werkt (qua opvoeden) werkt bij mijn andere zoon vaak niet.
ik heb er 4, allemaal anders, allemaal een andere aanpak 2 heel gemakkelijke kinderen ( 18 23 inmiddels ) en dan de jongste 2 15 en 10 waarvan de 10 jarige ass heeft die soms makkelijker is dan mijn 15 jarige add en puber 2.0Het blijft zoeken naar wat werkt en wat niet werkt.
zaterdag 25 januari 2020 15:45
Ik weet niet of ik als ouder van.... hier zo blij mee zou zijn. Kind leert immers niet dat de wereld niet om hem/haar draait en dat er ook een omgeving is waar rekening mee gehouden moet worden. Of dat hij ook moet kunnen functioneren als iets anders is dan verwacht.Andersom schreef: ↑25-01-2020 11:59Ik werk in het onderwijs en heb dus regelmatig ook met autisme te maken. Ook daar kan zo'n strijd ontstaan. Inmiddels probeer ik regelmatig kinderen te faciliteren in hun specifieke behoeften, nog voordat ze erom kunnen vragen. Dat geeft mij, en de rest van de groep, veel rust.
Bijvoorbeeld:
Heb nu ook een kind dat eerder in de gebiedende wijs spreekt dan dat hij een vraag stelt. Hij kan in woede ontsteken als hij niet als eerste zijn schrift krijgt uitgedeeld. Om dat vóór te zijn leg ik zijn schrift altijd van te voren redelijk bovenaan in de stapel. Samen met de schriften van kinderen die bij hem in de buurt zitten. Op die manier ben ik meestal het: 'Geef MIJ mijn schrift,' nog net voor en heeft de rest van de klas niet door dat kind een voorkeursbehandeling krijgt.
Ooit had ik een kind dat alleen met kleurtjes in het reken- of taalschrift wilde werken als de kleurtjes precies even lang waren. Ik werkte met dit kind, en drie anderen, buiten de groep. Kinderen namen geen kleurtjes meer mee uit de klas maar ik had mijn eigen potloden. Ik legde dan voor iedereen de juiste kleuren klaar op hun plek en voor dat kind dus precies gelijke potloden. Scheelde heel veel tijd die nu niet meer opging aan puntenslijpen.
Als tip voor TO dus om in plaats van strijd sommige dingen waar het mogelijk is te ondervangen door de strijd voor te zijn.
Als de trein naar zijn werk later opeens 3 treinstellen heeft terwijl dat er op andere dagen altijd 2 zijn, zal hij er toch in moeten stappen.
zaterdag 25 januari 2020 15:49
Dit is dus even in een notendop waarom mensen met autisme vaak vastlopen in onze maatschappij.Superuser2020 schreef: ↑25-01-2020 15:45Ik weet niet of ik als ouder van.... hier zo blij mee zou zijn. Kind leert immers niet dat de wereld niet om hem/haar draait en dat er ook een omgeving is waar rekening mee gehouden moet worden. Of dat hij ook moet kunnen functioneren als iets anders is dan verwacht.
Als de trein naar zijn werk later opeens 3 treinstellen heeft terwijl dat er op andere dagen altijd 2 zijn, zal hij er toch in moeten stappen.
Even heel simpel: als iemand dat soort dingen kan leren heeft ie dus geen autisme.
Ja, het ligt genuanceerder, maar juist dit soort reacties maken het voor ouders zo ontzettend ingewikkeld om toch door te gaan zoals ze geleerd hebben bij bijv psycho-educatie.
Mensen met autisme kunnen zich dus veel lastiger aanpassen aan dat soort veranderingen. Daardoor hebben ze veel problemen in onze maatschappij.
En veel mensen denken zoals jij: dat de opvoeding faalt en kinderen daardoor van alles niet leren. Maar zo werkt het niet.
Niet: mijn kind leert van alles niet omdat ik het steeds maar voor hem blijf doen, maar:
Ik blijf van alles voor hem doen, omdat hij het zelf niet leert.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 25 januari 2020 16:19
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit zwaar is, en dat het een zware wissel op het gezin trekt, maar jij rekent hem nu jouw fouten aan.Strawberry_shortcake schreef: ↑25-01-2020 00:03Ik lees dat sommigen van jullie zeggen gewoon nee zeggen en het niet doen, was het maar zo makkelijk!
Dat heb ik echt wel geprobeerd maar wat er dan gebeurde was dat hij weigerde iets anders te eten (dat vond ik prima) en daarnaast letterlijk een uur lang doorging met zeuren en huilen en schreeuwen en stampen enz enz. Het was dus niet van: ‘ow ik krijg geen broodje ik ga niks eten’ en thats it....het was van:’ ik krijg mn zin niet dus ik ga het jou ONTZETTEND moeilijk maken nu’.
Vaak gebeurde dit tussen de middag wanneer hij weer terug naar school moest, hij weigerde daarna zijn schoenen aan te doen of de deur uit te gaan, ik moest hem dan letterlijk naar school slepen. Niet leuk om dit iedere dag mee te maken tussen de middag.
Ik heb nog andere kinderen thuis. Na een paar keer ga je toch echt dat broodje maken om conflict te voorkomen. Hij heeft me eigenlijk een beetje in zijn greep .... smeer je dat broodje ben je een push-over en niet consequent smeer je het niet heb je een kind dat de hele sfeer in huis verpest.
Het is echt niet zo dat ik ALTIJD maar doe wat hij wil, absoluut niet, maar soms doe ik het dus wel om niet WEER die strijd aan te gaan.
Dat van dat broodje was een voorbeeld, veel meer dingen gaan zo, als het hem niet bevalt krijgt hij dus woede aanvallen en gaat net zo lang door totdat het gaat zoals hij dat wil, of tot ik tot hem kan doordringen en hem kan kalmeren. Ik vind het lastig om dit te doorbreken.
Wij hebben psycho educatie gehad maar dat stelde niet veel voor. Hij heeft dat ook gehad. Het ging een tijdje goed nu weer een dip...het komt in vlagen
Zijn gedrag heb jij hem aangeleerd. Natuurlijk wordt hij boos en gedraagt hij zich zo, jij hebt hem namelijk geleerd dat dit werkt, dat jij opgeeft/toegeeft en dat hij op deze manier zijn zin krijgt. Kwestie van de langste adem hebben.
Dit gaat door totdat jij het anders gaat doen. Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Als jij altijd 'soms toegeeft om de sfeer in huis goed te krijgen' blijf je in dit patroon zitten. Bespreek het thuis, met je man, leg het uit aan je kinderen. En dan kun je best benoemen dat het thuis misschien een tijd minder gezellig gaat zijn, maar dat het hem niet meer gaat helpen om te krijgen wat hij wil.
En psycho educatie hoeft niet veel voor te stellen om te kunnen helpen. Maar als je de teugels laat vieren en het niet meer toepast is het logisch dat het niet meer helpt en het nu minder goed gaat.
Wat als je opvoedingsondersteuning aanvraagt en doorzet, school inlicht over waar je tegenaan loopt zodat ze iets milder zullen zijn over het te laat komen door zijn gedrag, met als doel ervoor te zorgen dat die negatieve cirkel doorbroken wordt?
zaterdag 25 januari 2020 16:28
Superuser2020 schreef: ↑25-01-2020 15:45Ik weet niet of ik als ouder van.... hier zo blij mee zou zijn. Kind leert immers niet dat de wereld niet om hem/haar draait en dat er ook een omgeving is waar rekening mee gehouden moet worden. Of dat hij ook moet kunnen functioneren als iets anders is dan verwacht.
Als de trein naar zijn werk later opeens 3 treinstellen heeft terwijl dat er op andere dagen altijd 2 zijn, zal hij er toch in moeten stappen.
Soms is het gewoon handig om eerst die strijd te laten varen. Dan kun je het kind later dingen gaan proberen te leren op momenten dat hij er open voor staat. Een kind in strijd met zichzelf en met jou is weinig leerbaar. Dat kind leert op zo'n moment alleen maar dat iedereen tegen hem is. Of in het geval van de ongelijke potloden ligt de focus alleen maar op de potloden en niet op de rekenles. Het kind leert niets van de rekenles en niets over de mogelijkheid van het gebruiken van ongelijke potloden als zijn hoofd vol zit met de obsessie van het willen slijpen van het langste potlood. Het kind krijgt geen privéonderwijs dus de andere kinderen leren ook niets van de rekenles.
zaterdag 25 januari 2020 16:46
Solomio schreef: ↑25-01-2020 15:49Dit is dus even in een notendop waarom mensen met autisme vaak vastlopen in onze maatschappij.
Even heel simpel: als iemand dat soort dingen kan leren heeft ie dus geen autisme.
Ja, het ligt genuanceerder, maar juist dit soort reacties maken het voor ouders zo ontzettend ingewikkeld om toch door te gaan zoals ze geleerd hebben bij bijv psycho-educatie.
Mensen met autisme kunnen zich dus veel lastiger aanpassen aan dat soort veranderingen. Daardoor hebben ze veel problemen in onze maatschappij.
En veel mensen denken zoals jij: dat de opvoeding faalt en kinderen daardoor van alles niet leren. Maar zo werkt het niet.
Niet: mijn kind leert van alles niet omdat ik het steeds maar voor hem blijf doen, maar:
Ik blijf van alles voor hem doen, omdat hij het zelf niet leert.
Dit dus. Het voorbeeld van het kind met de twee of vier precies gelijke potloden, dat was voor dat kind een niet los te laten obsessie. Leer ik het kind dan liever omgaan met ongelijke potloden of leer ik het kind de sommen die op dat moment in de klas aan bod kwamen. Allebei tegelijk kan niet. Ik kan het kind alleen die sommen leren als het kind, de rust ervaart van de gelijke potloden, zijn eigen plekje etc.
Het is een utopie om te denken dat dat kind dat wel even leert als ik hem daar toe dwing door hem steeds ongelijke potloden te geven.
Voor het voorbeeld van de potloden kun je natuurlijk van alles invullen.
Het is al heel mooi om zulke kinderen te helpen andere omgangsvormen te leren ten opzichte van anderen, zodat ze bijvoorbeeld in het regulier onderwijs wat minder in conflict komen met andere kinderen. Dat is een hele uitdaging waarin school moet proberen op één lijn te zitten met de ouder(s). Dus probeer ik zulke dingen als de potloden/ het eerste schrift te faciliteren, zonder voorbij te gaan aan de behoeften van de rest van de klas.
Ook wel gemerkt dat straffen/belonen niet werkt of juist leidt tot een nieuwe obsessie. Een obsessie voor de beloning, nou dan ben je nog veel verder van huis. Als ouder én als leerkrachtondersteuner ben ik sowieso al geen voorstander van straffen en belonen, ook niet voor de meer doorsnee kinderen, dus dat scheelt.
zaterdag 25 januari 2020 17:11
Ik heb ASS en vind het soms ook lastig te zeggen wat nou bij het ASS of mijn introverte karakter hoort. Woedeaanvallen had/heb ik niet. Dat wil zeggen dat ik het niet uit. Maar in mijn hoofd kan het wel oorlog zijn als dingen niet gaan zoals ik wil of gepland had. Onverwachtse dingen of als iets uitloopt.
Ik heb nooit van drukte gehouden. Denk dat het zowel door mijn ASS komt (overprikkeling) als mijn karakter. Ik ben gewoon graag alleen. Van gezelschap kan ik best genieten. Maar na zo'n 3 uurtjes huisbezoek vind ik het weer genoeg. Dagjes weg vind ik erg leuk, maar daarna ben ik bekaf en wil de volgende dag voor mezelf hebben.
Ik heb nooit van drukte gehouden. Denk dat het zowel door mijn ASS komt (overprikkeling) als mijn karakter. Ik ben gewoon graag alleen. Van gezelschap kan ik best genieten. Maar na zo'n 3 uurtjes huisbezoek vind ik het weer genoeg. Dagjes weg vind ik erg leuk, maar daarna ben ik bekaf en wil de volgende dag voor mezelf hebben.
zaterdag 25 januari 2020 17:52
Superuser2020 schreef: ↑25-01-2020 15:45Ik weet niet of ik als ouder van.... hier zo blij mee zou zijn. Kind leert immers niet dat de wereld niet om hem/haar draait en dat er ook een omgeving is waar rekening mee gehouden moet worden. Of dat hij ook moet kunnen functioneren als iets anders is dan verwacht.
Als de trein naar zijn werk later opeens 3 treinstellen heeft terwijl dat er op andere dagen altijd 2 zijn, zal hij er toch in moeten stappen.
Groot misverstand.
Een beetje zoals verwachten van een blinde dat hij zonder aanpassingen niet overal tegenaan loopt omdat de wereld nu eenmaal niet is ingesteld op blind zijn. Ja, er is uitentreuren te oefenen, er zijn hulpmiddelen maar het probleem, het niet zien, blijft.
Het is geen onwil, het is voor een deel niet kùnnen. Dan kan men wel menen dat iets 'gewoon moet' maar daarmee gaat het nog niet lukken. Bovendien creeërt het enorme spanningen waardoor voor andere, belangrijker zaken geen plek meer is.
zaterdag 25 januari 2020 18:27
Dit herken ik heel erg bij mezelf, en ik geef daar sinds een paar jaar ook echt aan toe.hondenmens schreef: ↑25-01-2020 17:11Ik heb ASS en vind het soms ook lastig te zeggen wat nou bij het ASS of mijn introverte karakter hoort. Woedeaanvallen had/heb ik niet. Dat wil zeggen dat ik het niet uit. Maar in mijn hoofd kan het wel oorlog zijn als dingen niet gaan zoals ik wil of gepland had. Onverwachtse dingen of als iets uitloopt.
Ik heb nooit van drukte gehouden. Denk dat het zowel door mijn ASS komt (overprikkeling) als mijn karakter. Ik ben gewoon graag alleen. Van gezelschap kan ik best genieten. Maar na zo'n 3 uurtjes huisbezoek vind ik het weer genoeg. Dagjes weg vind ik erg leuk, maar daarna ben ik bekaf en wil de volgende dag voor mezelf hebben.
Op dit moment heb ik vooral in de weekenden dat ik vrij ben behoefte aan helemaal niks op wat rommelen na in huis.
Hooguit een boodschap maar zelfs dat kan op dagen dat ik teveel prikkels in de werkweek gehad heb al teveel zijn.
Heb het idee dat nu ik ouder wordt er meer " last " van heb, gelukkig heb ik 2 lieve vriendinnen die dit weten en mijn periode van " stilte " niet zien als negeren maar gewoon omdat ik dat echt heel erg nodig heb.
Tot mijn jongsten 2 een diagnose kregen had ik zelf geen idee er zijn in die periode ook voor mij veel stukjes op zijn plek gevallen, en ben ik mezelf beter gaan begrijpen.
zaterdag 25 januari 2020 18:28
Heel duidelijk dit. Solomio wat kan jij dingen goed verwoorden. Leer heel veel van jou en alle andere dames die in mijn topic reageren.Solomio schreef: ↑25-01-2020 15:49Dit is dus even in een notendop waarom mensen met autisme vaak vastlopen in onze maatschappij.
Even heel simpel: als iemand dat soort dingen kan leren heeft ie dus geen autisme.
Ja, het ligt genuanceerder, maar juist dit soort reacties maken het voor ouders zo ontzettend ingewikkeld om toch door te gaan zoals ze geleerd hebben bij bijv psycho-educatie.
Mensen met autisme kunnen zich dus veel lastiger aanpassen aan dat soort veranderingen. Daardoor hebben ze veel problemen in onze maatschappij.
En veel mensen denken zoals jij: dat de opvoeding faalt en kinderen daardoor van alles niet leren. Maar zo werkt het niet.
Niet: mijn kind leert van alles niet omdat ik het steeds maar voor hem blijf doen, maar:
Ik blijf van alles voor hem doen, omdat hij het zelf niet leert.
Consequent blijven vind ik soms heeeeeel moeilijk ja, met mijn andere kinderen niet maar met hem (omdat hij absoluut niet zal stoppen tot hij zijn zin krijgt) is het super moeilijk. Dit blijf ik lastig vinden en dat is wel iets waar ik hulp bij zou willen krijgen in huis..
Het ijzer smeden wanneer het koud is is ook een hele goede tip van jullie. Mijn zoon krijgt inderdaad niks meer binnen wanneer hij zich vastbijt in iets....pas wanneer hij kalm is kan ik tot hem doordringen.
Iemand had het over een facebookgroep voor ouders, hoe heet die groep??
