Kinderen
alle pijlers
Autisme spectrum stoornis (ASS) vs karaktereigenschappen
vrijdag 24 januari 2020 22:18
Mijn zoon van 7 heeft sinds kort de diagnose ASS gekregen (autisme spectrum stoornis)
Hij is een ontzettend moeilijke jongen, heel dwars, alles moet op zijn manier, alles is een strijd. Wij proberen hem veel tegemoet te komen en begrip te hebben voor de situatie maar dat is soms zo ontzettend moeilijk.
Ik vind het heel moeilijk om te snappen wat te wijten is aan zijn autisme en wat nou gewoon bij zijn karakter hoort. Wat moet je (streng) aanpakken en wat moet je van je af laten glijden en hem tegemoet komen.
Voorbeeld: als hij iets wil zegt hij ‘maak brood!’ of ‘ik willll’ ‘maak het nuuuu’.
Ik zeg dan dat hij dat netjes moet vragen. Hij word dan bozer en gaat de hele tijd door lopen zeuren en klieren en huilen tot er een broodje gemaakt word. Zelf doet hij het gewoon niet, netjes vragen ook niet....vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon.
Zijn alle kinderen met autisme zo koppig en moeilijk? Hebben alle kinderen met autisme dagelijk woede aanvallen?Hebben alle kinderen zo een sterke wil of hoort dat echt bij zijn karakter?
Wij proberen alles echt zo makkelijk mogelijk te maken voor hem, leggen alles uit, proberen drukke situaties te vermijden, proberen rust en regelmaat te hebben maar er hoeft maar iets anders te gaan dan dat hij dat wil en hij ontploft. Wij lopen op onze tenen in huis...
Soms wil ik hem echt achter het behang plakken maar meestal breekt mijn hart voor hem omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem moet helpen.
Hij is een ontzettend moeilijke jongen, heel dwars, alles moet op zijn manier, alles is een strijd. Wij proberen hem veel tegemoet te komen en begrip te hebben voor de situatie maar dat is soms zo ontzettend moeilijk.
Ik vind het heel moeilijk om te snappen wat te wijten is aan zijn autisme en wat nou gewoon bij zijn karakter hoort. Wat moet je (streng) aanpakken en wat moet je van je af laten glijden en hem tegemoet komen.
Voorbeeld: als hij iets wil zegt hij ‘maak brood!’ of ‘ik willll’ ‘maak het nuuuu’.
Ik zeg dan dat hij dat netjes moet vragen. Hij word dan bozer en gaat de hele tijd door lopen zeuren en klieren en huilen tot er een broodje gemaakt word. Zelf doet hij het gewoon niet, netjes vragen ook niet....vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon.
Zijn alle kinderen met autisme zo koppig en moeilijk? Hebben alle kinderen met autisme dagelijk woede aanvallen?Hebben alle kinderen zo een sterke wil of hoort dat echt bij zijn karakter?
Wij proberen alles echt zo makkelijk mogelijk te maken voor hem, leggen alles uit, proberen drukke situaties te vermijden, proberen rust en regelmaat te hebben maar er hoeft maar iets anders te gaan dan dat hij dat wil en hij ontploft. Wij lopen op onze tenen in huis...
Soms wil ik hem echt achter het behang plakken maar meestal breekt mijn hart voor hem omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem moet helpen.
zaterdag 25 januari 2020 18:31
Dit vind ik dus ontzettend moeilijk ja! Vooral wanneer je kind met ASS ontzettend koppig en dwars is.Superuser2020 schreef: ↑25-01-2020 18:24Ik denk dat de discussie is: in welke mate beweeg je mee en in welke mate leer je je kind omgaan met zijn ASS. En ik denk dat we daar andere ideeën over hebben. Misschien dat de mate van ASS nog in meespeelt.
zaterdag 25 januari 2020 18:48
Het gaat niet om andere ideeën, het gaat om wat er überhaupt mogelijk is.Superuser2020 schreef: ↑25-01-2020 18:24Ik denk dat de discussie is: in welke mate beweeg je mee en in welke mate leer je je kind omgaan met zijn ASS. En ik denk dat we daar andere ideeën over hebben. Misschien dat de mate van ASS nog in meespeelt.
Dat kind maar moet leren dat de maatschappij zich niet aanpast....
Nou, dat leren ze al heel vroeg hoor, maar daarmee leren zij zich nog niet aanpassen.
Ik vind de vergelijking met een blinde wel duidelijk.
Sowieso probeer ik dit soort zaken vaak uit te leggen middels een vergelijking met fysieke problemen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 25 januari 2020 18:58
Dank je wel. Ik ben geen leerkracht maar leerkrachtondersteuner. Ik post hier de dingen waarmee ik succes had. Heb nog veel te leren want er zijn ook genoeg dingen die mislukken helaas.
Zeker met autisme is er niet één modus die altijd werkt dus het blijft zoeken. Zeker als iets niet loopt zoals ik het gepland had. Van te voren kan ik nog zoveel bedenken maar zodra ik moet aanpassen lukt het vaak dus niet. Dan beland ik vaak toch nog in de strijd doordat ik ook moet voorzien in de behoeften van de andere kinderen. Regulier onderwijs, dus al die andere kinderen hebben dan weer geen autisme.
zaterdag 25 januari 2020 23:11
Ik heb even niet verder gelezen dan dit. Hier kan je dus op inspelen.Strawberry_shortcake schreef: ↑25-01-2020 00:03Ik lees dat sommigen van jullie zeggen gewoon nee zeggen en het niet doen, was het maar zo makkelijk!
Dat heb ik echt wel geprobeerd maar wat er dan gebeurde was dat hij weigerde iets anders te eten (dat vond ik prima) en daarnaast letterlijk een uur lang doorging met zeuren en huilen en schreeuwen en stampen enz enz. Het was dus niet van: ‘ow ik krijg geen broodje ik ga niks eten’ en thats it....het was van:’ ik krijg mn zin niet dus ik ga het jou ONTZETTEND moeilijk maken nu’.
Vaak gebeurde dit tussen de middag wanneer hij weer terug naar school moest, hij weigerde daarna zijn schoenen aan te doen of de deur uit te gaan, ik moest hem dan letterlijk naar school slepen. Niet leuk om dit iedere dag mee te maken tussen de middag.
Ik heb nog andere kinderen thuis. Na een paar keer ga je toch echt dat broodje maken om conflict te voorkomen. Hij heeft me eigenlijk een beetje in zijn greep .... smeer je dat broodje ben je een push-over en niet consequent smeer je het niet heb je een kind dat de hele sfeer in huis verpest.
Het is echt niet zo dat ik ALTIJD maar doe wat hij wil, absoluut niet, maar soms doe ik het dus wel om niet WEER die strijd aan te gaan.
Dat van dat broodje was een voorbeeld, veel meer dingen gaan zo, als het hem niet bevalt krijgt hij dus woede aanvallen en gaat net zo lang door totdat het gaat zoals hij dat wil, of tot ik tot hem kan doordringen en hem kan kalmeren. Ik vind het lastig om dit te doorbreken.
Wij hebben psycho educatie gehad maar dat stelde niet veel voor. Hij heeft dat ook gehad. Het ging een tijdje goed nu weer een dip...het komt in vlagen
Normaal zeg je "maak je broodje zelf maar" en hou je voet bij stuk. Tussen de middag zeg je "ohja, het is al laat, ik zal snel even een broodje smeren" en doe je het gewoon. Wat je volgens mij moet voorkomen is dat je eerst zegt "maak je broodje zelf maar" en daarna, als het stampvoeten is begonnen "ohja ik doe het wel even".
Dus op momenten waarop je weet dat hij het moeilijk heeft, minder zwaar opvoeden. Ik verwacht van mijn kleuter ook dat ze zichzelf aankleedt 's ochtends. Uitkleden kan ze ook prima, maar na een lange dag is ze soms op met bedtijd, en vraag ik gewoon "zal ik je even helpen" en dan kleedt ik haar uit. 's Ochtends, als ze fit is, hou ik voet bij stuk. Geen zin? Dan ga je toch op blote voeten naar school! Dan gaan de schoenen snel aan. Zou ik iets soortgelijks 's avonds doen dan zou het een huilbui worden.
Dus: laat je zoon merken dat als jij zegt dat je het niet gaat doen, dat je het ook echt niet gaat doen. Maar voorkom dat je op een moment dat hij het niet gaat trekken moet zeggen dat je het echt niet gaat doen.
's Ochtends moet hij wel netjes vragen, tussen de middag doe je gewoon alsof je niet hoort dat het een commando is en geef je hem gewoon zijn drinken. Maar als je er een punt van gaat maken 'Je moet het eerst netjes vragen' dan moet je je punt afmaken.
Note: geen ass hier, overeenkomst is soms je poot stijf houden want kind moet dingen leren, soms niet want kind is te moe of overprikkeld of wat dan ook om te leren en er komt alleen gedoe van >> voorkom dat je met een stijve poot zit op zo'n moment.
zaterdag 25 januari 2020 23:41
Hier worstel ik al jaren mee, met tweelingpubers met autisme: waarover ga je de ‘strijd’ aan?
Criterium voor mij is in hoeverre andere mensen in huis last van het gedrag hebben. Al het andere laat ik gaan. Dat betekent heel vaak dat ik élke keer weer moet aanspreken op gedrag omdat ze het niet kúnnen veranderen. Willen al helemaal niet omdat de intrinsieke motivatie ontbreekt. Dat is dodelijk vermoeiend en frustrerend voor alle partijen.
Helaas is het zo erg, dat er met één van de twee niet samen te leven is. Er zit een gat tussen haar aanpassingsvermogen en de tolerantie van de andere huisgenoten. De ultieme consequentie is nu dat zij ergens anders gaat wonen. Wij gaan er anders aan onderdoor en ook de ASS puber heeft er niks aan.
De auteur van ‘geef me de vijf’ (aanrader) biedt ook ondersteuning in de omgang met mensen met autisme, hier vind je ze: https://www.geefmede5.nl/home.
Criterium voor mij is in hoeverre andere mensen in huis last van het gedrag hebben. Al het andere laat ik gaan. Dat betekent heel vaak dat ik élke keer weer moet aanspreken op gedrag omdat ze het niet kúnnen veranderen. Willen al helemaal niet omdat de intrinsieke motivatie ontbreekt. Dat is dodelijk vermoeiend en frustrerend voor alle partijen.
Helaas is het zo erg, dat er met één van de twee niet samen te leven is. Er zit een gat tussen haar aanpassingsvermogen en de tolerantie van de andere huisgenoten. De ultieme consequentie is nu dat zij ergens anders gaat wonen. Wij gaan er anders aan onderdoor en ook de ASS puber heeft er niks aan.
De auteur van ‘geef me de vijf’ (aanrader) biedt ook ondersteuning in de omgang met mensen met autisme, hier vind je ze: https://www.geefmede5.nl/home.
zondag 26 januari 2020 17:04
Ik vind dat je op deze site echt hele goede en degelijke informatie kunt vinden, het gaat veel verder en dieper in op oorzaken van gedrag etc.
https://www.participate-autisme.be/go/n ... utisme.cfm
https://www.participate-autisme.be/go/n ... utisme.cfm
zondag 26 januari 2020 17:31
Interessant topic. Ik heb het al eerder gelezen, maar het draait om balans en eea is afhankelijk van de mate van autisme. In deze post vind ik, ondanks de verdrietige boodschap, heel mooi verwoord dat er een gat is tussen het vermogen tot aanpassen en het tolerantielevel van huisgenoten. Wij worstelen hier, door een zware vorm van ASS (Mcdd) enorm mee.Mermedina schreef: ↑25-01-2020 23:41Hier worstel ik al jaren mee, met tweelingpubers met autisme: waarover ga je de ‘strijd’ aan?
Criterium voor mij is in hoeverre andere mensen in huis last van het gedrag hebben. Al het andere laat ik gaan. Dat betekent heel vaak dat ik élke keer weer moet aanspreken op gedrag omdat ze het niet kúnnen veranderen. Willen al helemaal niet omdat de intrinsieke motivatie ontbreekt. Dat is dodelijk vermoeiend en frustrerend voor alle partijen.
Helaas is het zo erg, dat er met één van de twee niet samen te leven is. Er zit een gat tussen haar aanpassingsvermogen en de tolerantie van de andere huisgenoten. De ultieme consequentie is nu dat zij ergens anders gaat wonen. Wij gaan er anders aan onderdoor en ook de ASS puber heeft er niks aan.
De auteur van ‘geef me de vijf’ (aanrader) biedt ook ondersteuning in de omgang met mensen met autisme, hier vind je ze: https://www.geefmede5.nl/home.
zondag 26 januari 2020 17:40
koekie3 schreef: ↑26-01-2020 17:31Interessant topic. Ik heb het al eerder gelezen, maar het draait om balans en eea is afhankelijk van de mate van autisme. In deze post vind ik, ondanks de verdrietige boodschap, heel mooi verwoord dat er een gat is tussen het vermogen tot aanpassen en het tolerantielevel van huisgenoten. Wij worstelen hier, door een zware vorm van ASS (Mcdd) enorm mee.
zondag 26 januari 2020 17:47
Jij denkt echt dat dat zijn insteek was??Strawberry_shortcake schreef: ↑25-01-2020 00:03Ik lees dat sommigen van jullie zeggen gewoon nee zeggen en het niet doen, was het maar zo makkelijk!
Dat heb ik echt wel geprobeerd maar wat er dan gebeurde was dat hij weigerde iets anders te eten (dat vond ik prima) en daarnaast letterlijk een uur lang doorging met zeuren en huilen en schreeuwen en stampen enz enz. Het was dus niet van: ‘ow ik krijg geen broodje ik ga niks eten’ en thats it....het was van:’ ik krijg mn zin niet dus ik ga het jou ONTZETTEND moeilijk maken nu’.
Vaak gebeurde dit tussen de middag wanneer hij weer terug naar school moest, hij weigerde daarna zijn schoenen aan te doen of de deur uit te gaan, ik moest hem dan letterlijk naar school slepen. Niet leuk om dit iedere dag mee te maken tussen de middag.
Ik heb nog andere kinderen thuis. Na een paar keer ga je toch echt dat broodje maken om conflict te voorkomen. Hij heeft me eigenlijk een beetje in zijn greep .... smeer je dat broodje ben je een push-over en niet consequent smeer je het niet heb je een kind dat de hele sfeer in huis verpest.
Het is echt niet zo dat ik ALTIJD maar doe wat hij wil, absoluut niet, maar soms doe ik het dus wel om niet WEER die strijd aan te gaan.
Dat van dat broodje was een voorbeeld, veel meer dingen gaan zo, als het hem niet bevalt krijgt hij dus woede aanvallen en gaat net zo lang door totdat het gaat zoals hij dat wil, of tot ik tot hem kan doordringen en hem kan kalmeren. Ik vind het lastig om dit te doorbreken.
Wij hebben psycho educatie gehad maar dat stelde niet veel voor. Hij heeft dat ook gehad. Het ging een tijdje goed nu weer een dip...het komt in vlagen
Honey, you should see me in a crown
zondag 26 januari 2020 17:50
Mijn zus heeft vermoedelijk ook ass. En die heeft het van geen vreemde; mijn vader had het ook. Maar die was als kind juist heel meegaand. Het heeft ook te maken met karakter. Nu is een meisje met ass niet te vergelijken met een jongen met ass want het manifesteert zich namelijk heel anders. Maar ik ken inmiddels wat mensen met ass, heb er ooit een topic over geopend op dit forum en ik heb geleerd dat mensen met ass wel wat overeenkomende eigenschappen hebben, maar onderling erg verschillend kunnen zijn.
Structuur en regelmaat is nodig, maar ook altijd dezelfde reactie geven op bepaald gedrag denk ik. Misschien weglopen of negeren als hij zich zo slecht gedraagt en je beveelt?
Structuur en regelmaat is nodig, maar ook altijd dezelfde reactie geven op bepaald gedrag denk ik. Misschien weglopen of negeren als hij zich zo slecht gedraagt en je beveelt?
zondag 26 januari 2020 18:13
Zo doen wij het ook met onze ass er, en eigenlijk ook met onze andere kinderen. Ik herken me erg in wat Minke schrijft en de manier van werken van de leerkrachtondersteuner.aaaanne schreef: ↑25-01-2020 23:11Ik heb even niet verder gelezen dan dit. Hier kan je dus op inspelen.
Normaal zeg je "maak je broodje zelf maar" en hou je voet bij stuk. Tussen de middag zeg je "ohja, het is al laat, ik zal snel even een broodje smeren" en doe je het gewoon. Wat je volgens mij moet voorkomen is dat je eerst zegt "maak je broodje zelf maar" en daarna, als het stampvoeten is begonnen "ohja ik doe het wel even".
Dus op momenten waarop je weet dat hij het moeilijk heeft, minder zwaar opvoeden. Ik verwacht van mijn kleuter ook dat ze zichzelf aankleedt 's ochtends. Uitkleden kan ze ook prima, maar na een lange dag is ze soms op met bedtijd, en vraag ik gewoon "zal ik je even helpen" en dan kleedt ik haar uit. 's Ochtends, als ze fit is, hou ik voet bij stuk. Geen zin? Dan ga je toch op blote voeten naar school! Dan gaan de schoenen snel aan. Zou ik iets soortgelijks 's avonds doen dan zou het een huilbui worden.
Dus: laat je zoon merken dat als jij zegt dat je het niet gaat doen, dat je het ook echt niet gaat doen. Maar voorkom dat je op een moment dat hij het niet gaat trekken moet zeggen dat je het echt niet gaat doen.
's Ochtends moet hij wel netjes vragen, tussen de middag doe je gewoon alsof je niet hoort dat het een commando is en geef je hem gewoon zijn drinken. Maar als je er een punt van gaat maken 'Je moet het eerst netjes vragen' dan moet je je punt afmaken.
Note: geen ass hier, overeenkomst is soms je poot stijf houden want kind moet dingen leren, soms niet want kind is te moe of overprikkeld of wat dan ook om te leren en er komt alleen gedoe van >> voorkom dat je met een stijve poot zit op zo'n moment.
Maar dat gaat ook bij ons met vallen en opstaan.
maandag 27 januari 2020 21:57
Daar loop ik vooral tegenaan, als ASS-er.Hetvrijewoord schreef: ↑25-01-2020 17:52Groot misverstand.
Een beetje zoals verwachten van een blinde dat hij zonder aanpassingen niet overal tegenaan loopt omdat de wereld nu eenmaal niet is ingesteld op blind zijn. Ja, er is uitentreuren te oefenen, er zijn hulpmiddelen maar het probleem, het niet zien, blijft.
Het is geen onwil, het is voor een deel niet kùnnen. Dan kan men wel menen dat iets 'gewoon moet' maar daarmee gaat het nog niet lukken. Bovendien creeërt het enorme spanningen waardoor voor andere, belangrijker zaken geen plek meer is.
Gelukkig houdt de maatschappij nu wel enigszins rekening met blinden en rolstoelgebruikers, en zie ik op straat allerlei aanpassingen zoals verzonken stoepranden bij kruispunten, en ribbels bij stations zodat blinden de weg naar de perrons kunnen vinden. Men treft voorzieningen. Blinden worden dan iets beter in staat gesteld om zich te kunnen redden in de maatschappij.
Ik heb geen zware vorm van autisme (als kind overigens wel, tot mijn 5e). Ik vind dat iemand met autisme, zover hem of haar dat lukt, zich moet aanpassen in de maatschappij, en dat er een soort emancipatie plaatsvindt. De maatschappij moet hem daartoe in staat stellen. Zij moet hem toch enigszins accepteren hoe hij is, maar hij moet wel zijn best doen.
Ik ervaar soms mensen zich niet willen aanpassen aan mij. Wel aan anderen, ook al hebben zij hun eigenaardigheden in hun gedrag, maar zij willen zich niet aanpassen aan autisten. Ze eisen wel dat autisten zich aan hen moeten aanpassen, en soms hebben ze daar zelfs gelijk in, maar geef hen dan de middelen om hun aan te laten passen. Nee, dat kan weer niet, want hun middelen geven = aan hen aanpassen, en "het moet toch niet veel gekker worden met die egocentrische autisten." Zelfs mijn vorige baas, nota bene moeder van twee kinderen met autisme, respecteert mij niet vanwege mijn ASS: "Hier op het werk gaan we ons niet aan jou aanpassen, omdat jij autisme hebt." Dat vind ik overigens een ernstig probleem. Hulp vragen bij het mij aanpassen aan de werkkring, kan niet. Dat is: aanpassen aan mijn autisme, en dat kan niet. Andere nieuwe collega's worden dus geholpen omdat zij geen autisme hebben. Dat is een verkeerde insteek. De ware reden om hen te helpen, en dus ook om mij te helpen, is, dat zij en ik ons willen professionaliseren en beter willen worden in ons werk. Onderscheid autisme/niet-autisme vind ik daarom verwerpelijk.
De mening dat autisten zich aan de maatschappij moeten aanpassen, onderschrijf ik wel ten dele, maar moet niet tot in het extreme overdreven worden. Dan riekt dat naar stigma.
World of Warcraft: Legion
maandag 27 januari 2020 22:09
Ik was als kind niet lastig. Tot mijn 5e maakten mijn ouders zich ernstige zorgen vanwege afwezigheid van taalontwikkeling. Tussen 5 en 6 is alles goed gekomen. Ik was een goed schoolkind. Op de basisschool en op het voortgezet onderwijs (allebei regulier) kon ik erg goed meekomen, en was ik verstandelijk verder dan mijn klasgenootjes. Ik had weinig vrienden, want sociaal liep ik wel achter. Ik deed niet moeilijk over kleurpotloden, of het aantal treinwagons als we met de trein gingen.Superuser2020 schreef: ↑25-01-2020 18:24Ik denk dat de discussie is: in welke mate beweeg je mee en in welke mate leer je je kind omgaan met zijn ASS. En ik denk dat we daar andere ideeën over hebben. Misschien dat de mate van ASS nog in meespeelt.
Wat andere mensen met autisme interessant vonden, of waarvoor zij een obsessie hadden, had ik als kind dat weer niet. Ik geloof dat ik niet zo veel last had van veranderingen, of er moeten goede argumenten zijn om dat te willen veranderen (en zelfs komt de wil om te veranderen van mijzelf). Ik was ook geen lastige eter.
Ik was vooral een lief kind, stond ook open voor contact. Hield me vooral aan de schoolregels en zelfs in wat fanatieke mate. Als een kind iets doet wat niet mag, ging ik ermee bemoeien. "Dat mag niet!" Het andere kind keek dan boos naar mij, waarschijnlijk met de vraag: "Waar heb jij je in Godsnaam mee te bemoeien?!" Ik kreeg op school ook nooit straf en werd zelden de klas uitgestuurd. Ik was op voortgezet onderwijs ook bijna altijd op tijd. In 5 jaar tijd ben ik maar één keer te laat geweest, en wel 5 minuten te laat. Niet schokkend dus.
Het maken van contact werd door klasgenoten ontmoedigd. Ik hield me niet meer bezig met sociale vaardigheden maar met interesses. Ik vind dat erg jammer (ik ben voor iemand met autisme erg sociaal en extravert, maar daar kon ik weinig mee), maar ik was anders en ik werd niet geaccepteerd, en dus getreiterd. Dat ging door tot na de jongvolwassenheid. Treiteren werd minder, maar volwassenen zijn soms egocentrisch, narcistisch, achterbaks en spelen mooi weer. Niet alle volwassenen, maar dit geniepige gedrag is niet beperkt tot kinderen. Zeer zeker niet.
World of Warcraft: Legion
maandag 27 januari 2020 22:14
Hulp wordt hun niet geboden en dan vinden mensen vreemd dat die kinderen zich niet willen aanpassen. Tja... dan houdt daar mijn begrip op (zoals ik al eerder uitgebreider uitgelegd heb).
Dan is het goed om de blinde erbij te halen. Of hoe het is, om alle huidige aanpassingen aan blinden (en vandaag de dag zie ik een hoop aanpassingen aan blinde weggebruikers en bezoekers van stations) te verwijderen. Dan moet je het niet gek vinden dat die blinden boos worden.Ik vind de vergelijking met een blinde wel duidelijk.
Sowieso probeer ik dit soort zaken vaak uit te leggen middels een vergelijking met fysieke problemen.
World of Warcraft: Legion
maandag 27 januari 2020 22:27
Dat aanpassen vind ik altijd wel heel lastig. Waar ligt de grens voor de persoon met autisme, waar ligt de grens voor de rest van de groep? Waar komen die grenzen bij elkaar, waar schuren ze? Als er ingeschikt moet worden, wie schikt dan het meest in?
Op school heeft kind met autisme behoefte aan een eigen plekje op de kapstok, dat wordt toegekend. Kleine moeite, maar eigenlijk gaat het al jaren prima zonder vaste plekken. Vervolgens vinden ouders het naar dat alleen hun kind een eigen plekje met naamkaart heeft, kind wordt op die manier te veel bevestigd in zijn anders zijn.
Moet dan de rest van de klas ook allemaal een eigen plekje? En wat ga je doen als niemand zich daaraan houdt omdat de behoefte er simpelweg niet is? Of wat ga je doen als sommige kinderen het wel heel prettig vinden en anderen niet?
En dan is dit maar een heel klein dingetje, wat is een juiste beslissing voor grotere dingen?
Op school heeft kind met autisme behoefte aan een eigen plekje op de kapstok, dat wordt toegekend. Kleine moeite, maar eigenlijk gaat het al jaren prima zonder vaste plekken. Vervolgens vinden ouders het naar dat alleen hun kind een eigen plekje met naamkaart heeft, kind wordt op die manier te veel bevestigd in zijn anders zijn.
Moet dan de rest van de klas ook allemaal een eigen plekje? En wat ga je doen als niemand zich daaraan houdt omdat de behoefte er simpelweg niet is? Of wat ga je doen als sommige kinderen het wel heel prettig vinden en anderen niet?
En dan is dit maar een heel klein dingetje, wat is een juiste beslissing voor grotere dingen?
dinsdag 28 januari 2020 11:42
Moeilijk, aan de ene kant moet er begrip zijn voor mensen met autisme, maar dat zou gelijkwaardig moeten zijn aan begrip voor mensen met andere beperkingen en mensen zonder beperkingen. Kunnen mensen met autisme zich aanpassen? Zo niet, waar wringt de schoen? Kan het kind daarin begeleiding in krijgen? Ikzelf heb me weten aan te passen met slechts weinig begeleiding, waarschijnlijk door hoogbegaafdheid, maar ook door mijn mening dat mensen met autisme zich moeten integreren in de maatschappij, zover ze dat kunnen. Dat is echter per persoon met autisme verschillend: de vaardigheid zich te kunnen aanpassen.
Aan de andere kant moet men daar ook niet te veel aan toegeven. Ik zie dan een parallel met de moslims in Nederland. Er moet begrip zijn voor de islam, maar men kan daarin ook doorslaan, en dan ondervinden wij de negatieve gevolgen ervan. Dat is het groeiend antisemitisme. Maar dit op zich is off-topic.
Aan de andere kant moet men daar ook niet te veel aan toegeven. Ik zie dan een parallel met de moslims in Nederland. Er moet begrip zijn voor de islam, maar men kan daarin ook doorslaan, en dan ondervinden wij de negatieve gevolgen ervan. Dat is het groeiend antisemitisme. Maar dit op zich is off-topic.
Ik heb de vraag: Als het jaren goed gaat, waarom moet dat ineens worden veranderd?Op school heeft kind met autisme behoefte aan een eigen plekje op de kapstok, dat wordt toegekend. Kleine moeite, maar eigenlijk gaat het al jaren prima zonder vaste plekken.
Het zou mij te vergaan om een vaste plek op de kapstok ook aan andere kinderen op te leggen. Gaan de ouders over de kapstok bij het klaslokaal? Is dat niet iets van de school?Vervolgens vinden ouders het naar dat alleen hun kind een eigen plekje met naamkaart heeft, kind wordt op die manier te veel bevestigd in zijn anders zijn.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 28 januari 2020 12:27
Strawberry_shortcake schreef: ↑24-01-2020 22:18Mijn zoon van 7 heeft sinds kort de diagnose ASS gekregen (autisme spectrum stoornis)
Hij is een ontzettend moeilijke jongen, heel dwars, alles moet op zijn manier, alles is een strijd. Wij proberen hem veel tegemoet te komen en begrip te hebben voor de situatie maar dat is soms zo ontzettend moeilijk.
Ik vind het heel moeilijk om te snappen wat te wijten is aan zijn autisme en wat nou gewoon bij zijn karakter hoort. Wat moet je (streng) aanpakken en wat moet je van je af laten glijden en hem tegemoet komen.
Voorbeeld: als hij iets wil zegt hij ‘maak brood!’ of ‘ik willll’ ‘maak het nuuuu’.
Ik zeg dan dat hij dat netjes moet vragen. Hij word dan bozer en gaat de hele tijd door lopen zeuren en klieren en huilen tot er een broodje gemaakt word. Zelf doet hij het gewoon niet, netjes vragen ook niet....vaak veel strijd gehad maar uiteindelijk maak ik dat broodje maar gewoon.
Zijn alle kinderen met autisme zo koppig en moeilijk? Hebben alle kinderen met autisme dagelijk woede aanvallen?Hebben alle kinderen zo een sterke wil of hoort dat echt bij zijn karakter?
Wij proberen alles echt zo makkelijk mogelijk te maken voor hem, leggen alles uit, proberen drukke situaties te vermijden, proberen rust en regelmaat te hebben maar er hoeft maar iets anders te gaan dan dat hij dat wil en hij ontploft. Wij lopen op onze tenen in huis...
Soms wil ik hem echt achter het behang plakken maar meestal breekt mijn hart voor hem omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem moet helpen.
Heb je het over onze zoon? Haha, dit verhaal is echt identiek helaas. Wij worden er soms ook helemaal gek van. Je moet zoooo veel geduld opbrengen, niet normaal. Maar wat ons op de been houd is de gedachte dat hij er ook niets aan kan doen. Onze zoon is 4. We hebben al een aantal gesprekken en onderzoeken gehad en daar is uitgekomen dat hij een vorm van autisme heeft. Volgende week heeft hij een nieuwe afspraak om te kijken welke gradatie en vorm hij heeft. Heel veel succes en kracht toegewenst. Groetjes
dinsdag 28 januari 2020 13:25
'Deze' kinderen, zo kun je dat echt niet zeggen. ASS-kinderen zijn net zo verschillend als alle andere kinderen.
Onze dochter heeft ook wat ass-kenmerken, maar zij kan prima automatiseren, geen enkel probleem. En ook voor oorzaak-gevolg is ze erg gevoelig.
Wat geldt voor jouw kind, geldt niet voor alle andere kinderen.
lizzy75 wijzigde dit bericht op 28-01-2020 13:35
0.08% gewijzigd
dinsdag 28 januari 2020 13:32
Alpha27 schreef: ↑28-01-2020 12:27Heb je het over onze zoon? Haha, dit verhaal is echt identiek helaas. Wij worden er soms ook helemaal gek van. Je moet zoooo veel geduld opbrengen, niet normaal. Maar wat ons op de been houd is de gedachte dat hij er ook niets aan kan doen. Onze zoon is 4. We hebben al een aantal gesprekken en onderzoeken gehad en daar is uitgekomen dat hij een vorm van autisme heeft. Volgende week heeft hij een nieuwe afspraak om te kijken welke gradatie en vorm hij heeft. Heel veel succes en kracht toegewenst. Groetjes
Welke gradatie en vorm?
Dat is achterhaald, het hele spectrum wordt ASS genoemd, juist omdat de populatie zo divers is.
dinsdag 28 januari 2020 13:46
Straf en beloning zijn geen gevolg in logische zin he, als je daar op doelt. Veel assers zien dat heel erg duidelijk. En kunnen daar dan ook weinig mee.Lizzy75 schreef: ↑28-01-2020 13:25'Deze' kinderen, zo kun je dat echt niet zeggen. ASS-kinderen zijn net zo verschillend als alle andere kinderen.
Onze dochter heeft ook wat ass-kenmerken, maar zij kan prima automatiseren, geen enkel probleem. En ook voor oorzaak-gevolg is ze erg gevoelig.
Wat geldt voor jouw kind, geldt niet voor alle andere kinderen.
Kleine aanvulling: 'de asser' wil weten waarom iets niet mag. Een goede reden, in de zin van een logisch oorzaak-gevolg. Als hij dat niet snapt en inziet, of de reden onzin vindt, zal straf niks meer dan een enorme woede en frustratie opleveren.
.
dinsdag 28 januari 2020 18:41
Gradatie wordt wel aangegeven, als in: in welke mate er ondersteuning vereist is.Hetvrijewoord schreef: ↑28-01-2020 13:32Welke gradatie en vorm?
Dat is achterhaald, het hele spectrum wordt ASS genoemd, juist omdat de populatie zo divers is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
