Besluit om voor 2e te gaan: wanneer, hoe zeker ga ik worden?

Hoi!

Al tijden ben af en toe meelezer, nu toch maar eens een account aangemaakt.

Man en ik zijn dertigers, hebben een lieve grappige dreumes van nu ruim 1,5 jaar. De zwangerschap is vrij heftig geweest, heel vermoeid geweest en achteraf gezien ook teveel over mn grenzen gegaan oa met te lang/hard doorwerken (maarja, achteraf praten is altijd makkelijk). Ook de bevalling verliep helaas niet ongecompliceerd waardoor het lang heeft geduurd voordat ik weer wat fit was. En uiteraard ook een veranderd lijf, extra kilo's, hormonen die weer in balans moesten komen. Inmiddels voel ik me alweer een tijdje redelijk "normaal", dreumes doet het goed, zorgtaken mooi verdeeld met man en ook mn werk gaat lekker.

Steeds vaker begin ik te denken aan de mogelijkheid van een tweede. Maar ik zit en blijf enorm in dubio. Aan de ene kant ben ik heel blij met hoe ons leventje nu loopt, en ben ik bang dit met een nieuwe zwangerschap overhoop te gooien. Heb in eerste zwangerschap een lange periode gehad dat ik echt niks kon, dat zou betekenen dat zorg voor dreumes dan volledig op mijn man neerkomt en dat ik niet kan werken. Ergens voel ik ook een soort loyaliteit naar mn collega's, er is al iemand deels uitgevallen door ziekte, als ik ook nog uitval wordt het voor de rest nog zwaarder. En diep vanbinnen ben ik toch ook bang voor complicaties, voor de problemen die ik in zwangerschap en bij bevalling heb gehad is een risico op herhaling waardoor ik in ieder geval in het ziekenhuis moet bevallen. Dus ergens denk ik; waarom risico nemen als het nu zo goed gaat, wil ik mn lijf dit weer aandoen?

Aan de andere kant hebben we altijd gezegd een gezin met meerdere kinderen te willen, beide hebben we onze gezinnen met broers/zussen als heel fijn ervaren als kind. Weet zeker dat dreumes een broertje/zusje fantastisch zou vinden. De keuze voor de eerste was meer rationeel dan emotioneel: had wel het toekomstbeeld met kinderen voor me maar had op dat moment geen allesoverheersende kinderwens zoals sommigen dat hebben. Ben ook wel een type die alle voordelen en nadelen tegen elkaar afweegt en daarbij de neiging heb de nadelen zwaarder te laten wegen. En uiteindelijk dus heel blij dat we er toen wel voor zijn gegaan. Denk gezien hoe het bij de eerste ging dat er nu ook niet een hele sterke kinderwens gaat komen. En misschien maakt uitstellen uiteindelijk de stap wel groter om te zetten? Ik vond ook zeker leuke kanten aan zwanger zijn en zou die bijzondere dingen nog best wel weer mee willen maken.

En dan de invloed van de omgeving. Mijn man ziet een tweede zeker zitten, weet ook dat ik tijd nodig heb gehad om fysiek weer wat bij te komen van het hele zwangerschap en bevallingsgebeuren. Maar hij heeft het er al steeds vaker over. De gezinnen waarin we zijn opgegroeid ook kleine leeftijdsverschillen; 2-3 jaar tussen de verschillende kinderen dus dat beïnvloedt ons beeld ook sterk denk ik. In mijn omgeving ook veel vriendinnen en collega's die allemaal 2 jaar tussen eerste en tweede hebben; wat ik vroeger ook altijd een mooi leeftijdsverschil vond (al ben ik nu heel blij dat ik niet na een dik jaar alweer zwanger was hoor). Nu ook al weer verschillende vriendinnen die een tweede hebben of waarvan ik weet dat ze voor een tweede willen gaan. Misschien toch ook een beetje FOMO van mijn kant?

Dus; de twijfel blijft: aan de ene kant is onze situatie nu prima, aan de andere kant de twijfel over of ik écht een tweede wil (en hoe zeker ik dat ga weten) en wanneer dan.

Toch langer verhaal geworden dan ik had gedacht. Wat is het doel van deze post, behalve het een keer van mezelf afschrijven en eens op een rijtje zetten?
Ik vraag me vooral af of er dames zijn die dit herkennen, hoe hebben jullie dit ervaren, welke keuze heb je gemaakt en ben je daar blij mee? Wat heeft je geholpen om beter beeld te krijgen van wat je echt wilt? Ik las in een topic een week geleden van iemand die twijfelde of haar gezin met 1 kindje compleet was (helaas kan ik dat topic niet meer terugvinden), de tip om de beslissing voor een tweede kindje letterlijk te parkeren, pas over een bepaalde tijd er weer serieus over na te denken. Misschien is dat iets om te doen? Want ik merk dat het me onbewust toch meer bezighoudt dan ik misschien zou willen, ook omdat ik weet dat de wens er bij mijn man wel duidelijk is en ik dus degene ben die (voor mijn gevoel) de knoop moet doorhakken.
Dank voor het lezen en voor jullie reacties