Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij, deel 24.
donderdag 24 januari 2019 14:03
We kletsen hier weer verder, deel 24 al weer (voorheen ook wel bekend als Vanaf oktober 2010 kindvrij).
Voor iedereen die er voor kiest om geen kinderen te krijgen.
En zoals we in het vorige topic geleerd hebben, zijn we goed bezig voor het milieu:
Elk kind dat niet wordt geboren scheelt jaarlijks 58,6 ton in CO2 uitstoot.
Voor iedereen die er voor kiest om geen kinderen te krijgen.
En zoals we in het vorige topic geleerd hebben, zijn we goed bezig voor het milieu:
Elk kind dat niet wordt geboren scheelt jaarlijks 58,6 ton in CO2 uitstoot.
roxy21 wijzigde dit bericht op 24-01-2019 14:31
23.35% gewijzigd
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
zondag 17 februari 2019 14:17
Hahaha! It wasn't me!
Maar ik zou daar toch ook echt niet naast willen zitten. Als ik gangpad zit en de 2 plaatsen naast me zijn voor moeder en kind, dan zet ze kind maar bij het raampje.
zondag 17 februari 2019 15:09
redbulletje schreef: ↑17-02-2019 14:17Hahaha! It wasn't me!
Maar ik zou daar toch ook echt niet naast willen zitten. Als ik gangpad zit en de 2 plaatsen naast me zijn voor moeder en kind, dan zet ze kind maar bij het raampje.
Lijkt me ook de meest logische plek toch?
zondag 17 februari 2019 15:39
MooiWaterdame schreef: ↑17-02-2019 12:15Aandacht, (h)erkenning, je hoort er nu "echt" bij, want het flierefluiten is voorbij.
Dat gevoel kreeg ik heel sterk nadat ik bevallen was. Iemand zei: welkom bij het legioen van moeders. En dat is waar, dat gevoel is best lekker.
Ik voelde me de eerste week in de kraamtijd ook heerlijk gepamperd, visite met kadootjes, slingers, de kraamhulp die voor je zorgt, de kaartjes etc. En de aandacht die je krijgt als je met de kinderwagen ergens loopt. Ja, ik denk dat kinderen als lifestyle wel degelijk meespeelt als ik eerlijk ben. Je laat toch (onbewust) zien aan de buitenwereld dat je relatie goed is, dat je het financieel het aan kan. Als ik zo erover nadenk, is dat wel een eye-opener hoor.
Wat mij ook opvalt is als iemand vraagt hoe het met mij gaat dat er in 1 adem gevraagd wordt hoe het gaat met de kids. Heel irritant. Je telt als individu niet mee.
Ik heb net gelezen dat ons geluk afhangt van de mate van vrijheid die we hebben. En die is vooral in de begintijd behoorlijk aangetast. Als je dat onderschat als ouders kan dat vies tegenvallen. Daarom hebben wij bewust langer gewacht en gereisd voor we eraan begonnen. Het geluksgevoel bij ouders neemt volgens vele onderzoeken toe als de kinderen de deur uitgaan. Lijkt me logisch, minder zorgen, meer me- tijd.
Het is heel belangrijk dat je goed beseft wat je echt gelukkig maakt, voordat er een kind komt. Als bewuste kind-vrije vrouw weet je dat donders goed en daar kan ik juist veel respect en bewondering voor hebben. Ik denk dat veel mensen jaloers zijn en door rare misplaatste superioriteit stomme opmerkingen maken.
Toch associeer ik kinderen helemaal niet met een goede relatie. Ook niet per se met een slechte hoor, maar ik heb zelf zoiets van: we zijn veel te druk (en gek) met z'n 2en dus we zouden wel gek zijn om daar nu een kind aan toe te voegen. Lijkt me niet veel goeds doen voor het "partnerschap". Ik zou eerder voor een kind gaan als de relatie een beetje gezapig is. Dan mag er wel weer wat leven bij.
Van mensen die niet voor kinderen kiezen denk ik altijd dat ze een goede relatie hebben, want de kinderen zijn iig geen reden om samen te blijven.
zondag 17 februari 2019 16:06
Snowpink schreef: ↑17-02-2019 15:39Mooi
Toch associeer ik kinderen helemaal niet met een goede relatie. Ook niet per se met een slechte hoor, maar ik heb zelf zoiets van: we zijn veel te druk (en gek) met z'n 2en dus we zouden wel gek zijn om daar nu een kind aan toe te voegen. Lijkt me niet veel goeds doen voor het "partnerschap". Ik zou eerder voor een kind gaan als de relatie een beetje gezapig is. Dan mag er wel weer wat leven bij.
Dat klinkt inderdaad heel logisch.
Je hoort best vaak dat mensen een kind nemen als soort van lapmiddel voor hun relatie. Of een vrouw die "per ongeluk" zwanger wordt om af te dwingen dat haar partner bij haar blijft.
zondag 17 februari 2019 17:26
Dat heeft mijn collega. Haar relatie liep al niet lekker meer voor zij zwanger werd. Maar ze dacht dat het met kinderen wel zou verbeteren. Man werkt fulltime. Zij halve dagen. Dus zij moet ook het huishouden doen, voor de kids zorgen. En dat kan ze niet aan. Ze klaagt al een paar jaar dat ze geen tijd overhoud.snorriemorrie schreef: ↑17-02-2019 16:06Dat klinkt inderdaad heel logisch.
Je hoort best vaak dat mensen een kind nemen als soort van lapmiddel voor hun relatie. Of een vrouw die "per ongeluk" zwanger wordt om af te dwingen dat haar partner bij haar blijft.
zondag 17 februari 2019 17:37
Ik ben het helemaal met je eens. Misschien is de gedachte die erachter zit dat een kind je voor altijd aan elkaar bindt omdat je nu allebei de ouder bent van?redbulletje schreef: ↑17-02-2019 17:29Bizar dat mensen dat 'n kind een relatie kan lijmen. Naar mijn idee drijf je door 'n kind (hormonen, slapeloze nachten, te weinig tijd meer voor elkaar) juist verder uit elkaar en moet de relatie juist enorm goed zijn wil je het samen redden.
zondag 17 februari 2019 17:50
redbulletje schreef: ↑17-02-2019 17:29Bizar dat mensen dat 'n kind een relatie kan lijmen. Naar mijn idee drijf je door 'n kind (hormonen, slapeloze nachten, te weinig tijd meer voor elkaar) juist verder uit elkaar en moet de relatie juist enorm goed zijn wil je het samen redden.
Dat is wel zo ja. Althans ik vond het zelf wel heel erg pittig de eerste jaren, wij hebben wel eens tegen elkaar gezegd dat we elkaar ook echt helemaal niet leuk meer vonden destijds. Gelukkig is het inmiddels wel helemaal goed gekomen en heb ik het gevoel dat we juist een sterkere relatie hebben gekregen door die moeilijke tijd, maar ik geloof zeker wel dat een kind krijgen een reden kan zijn om uit elkaar te gaan
zondag 17 februari 2019 18:51
Ja die aandacht lijkt me eerlijk gezegd ook heerlijk.., dat loop je gewoon echt mis als je geen kinderen krijgt.Waterdame schreef: ↑17-02-2019 12:15Aandacht, (h)erkenning, je hoort er nu "echt" bij, want het flierefluiten is voorbij.
Dat gevoel kreeg ik heel sterk nadat ik bevallen was. Iemand zei: welkom bij het legioen van moeders. En dat is waar, dat gevoel is best lekker.
Ik voelde me de eerste week in de kraamtijd ook heerlijk gepamperd, visite met kadootjes, slingers, de kraamhulp die voor je zorgt, de kaartjes etc. En de aandacht die je krijgt als je met de kinderwagen ergens loopt.
Ik ben bijvoorbeeld veel bezig met voeding en sport en er zijn maar heel weinig mensen die daar naar vragen of zich daarin interesseren.
Gelukkig wel op de sportschool, mensen die ook op een bepaalde manier met sport bezig zijn. (Ik snap ook wel dat het niet heel bijzonder of uniek is, maar voor mij wel een belangrijk onderdeel van mijn leven)
Ik moet veel uit mezelf halen en mezelf blijven motiveren om dichtbij mezelf te blijven.
De maatschappij is vooral relatie en kind gericht, dus als je dan een andere weg kiest kan dat soms best pittig zijn vind ik.
zondag 17 februari 2019 20:00
yesss schreef: ↑17-02-2019 18:51Ja die aandacht lijkt me eerlijk gezegd ook heerlijk.., dat loop je gewoon echt mis als je geen kinderen krijgt.
Ik ben bijvoorbeeld veel bezig met voeding en sport en er zijn maar heel weinig mensen die daar naar vragen of zich daarin interesseren.
Gelukkig wel op de sportschool, mensen die ook op een bepaalde manier met sport bezig zijn. (Ik snap ook wel dat het niet heel bijzonder of uniek is, maar voor mij wel een belangrijk onderdeel van mijn leven)
Ik moet veel uit mezelf halen en mezelf blijven motiveren om dichtbij mezelf te blijven.
De maatschappij is vooral relatie en kind gericht, dus als je dan een andere weg kiest kan dat soms best pittig zijn vind ik.
Herkenbaar. Al zou ik het medicijn tegen kanker uitvinden, dan nog zou ik niet zo interessant zijn als mijn sibling met kind...
Vind dat soms wel moeilijk.
zondag 17 februari 2019 20:09
Ik ben eigenlijk een beetje verbaasd over mezelf. Ik merk namelijk dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ik minder aandacht krijg dan mensen met kinderen en ik zit geloof ik ook niet op die bevestiging te wachten. Er is ook niemand die van mij een enorm groots en meeslepend leven verwacht ofzo (ik werk parttime, maak geen spannende reizen en heb geen interessante hobby en heb een Hbo-opleiding gedaan die op het forum meerdere malen als kansloos en nutte,is is weggezet).
Ok, mezelf inclusief depressies en angststoornissen enigszins acceptabel op de been houden vergt veel energie, maar daarvoor hoef ik geen schouderklopjes.
Ik vraag me nu af of dat nou komt doordat ik weinig waardering voor mezelf heb of dat de therapieën toch ergens effect hebben gehad,
Ok, mezelf inclusief depressies en angststoornissen enigszins acceptabel op de been houden vergt veel energie, maar daarvoor hoef ik geen schouderklopjes.
Ik vraag me nu af of dat nou komt doordat ik weinig waardering voor mezelf heb of dat de therapieën toch ergens effect hebben gehad,
zondag 17 februari 2019 20:23
Ik heb dat gevoel ook niet hoor, dat ik die aandacht of bevestiging mislilguinea schreef: ↑17-02-2019 20:09Ik ben eigenlijk een beetje verbaasd over mezelf. Ik merk namelijk dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ik minder aandacht krijg dan mensen met kinderen en ik zit geloof ik ook niet op die bevestiging te wachten. Er is ook niemand die van mij een enorm groots en meeslepend leven verwacht ofzo (ik werk parttime, maak geen spannende reizen en heb geen interessante hobby en heb een Hbo-opleiding gedaan die op het forum meerdere malen als kansloos en nutte,is is weggezet).
Ok, mezelf inclusief depressies en angststoornissen enigszins acceptabel op de been houden vergt veel energie, maar daarvoor hoef ik geen schouderklopjes.
Ik vraag me nu af of dat nou komt doordat ik weinig waardering voor mezelf heb of dat de therapieën toch ergens effect hebben gehad,
hier ook geen groots en meeslepend leven. Ben daar ook niet naar op zoek. Klinkt niet als te weinig zelfwaardering, vind ik. Eerder als tevredenheid.
Ik heb het denk ik net als jij: af en toe die aandacht en bevestiging zou fijn zijn.
zondag 17 februari 2019 21:13
Ik heb dat gevoel niet, maar wellicht komt dat omdat ik niet hoef te concurreren met werpende siblings? In andere settings boeit het me niet omdat ik me er dan gewoon aan kan onttrekken en ik doorgaans genoeg heb aan mijn eigen gezelschap. En heb in de loop van de jaren zoveel kennissen opgedaan die ook kindvrij zijn dat ik me op dat gebied geen buitenbeentje voel. Ik lees op facebook niet anders dan mensen die weer een of ander reisje gaan maken bijv.
maandag 18 februari 2019 00:00
Ik heb die omslag ook ervaren, letterlijk van de ene op de andere dag. Ik ben jaren als kindvrije single door het leven gegaan. Ik was er aan gewend dat ik in huisje-boompje-beestje-gesprekken niet meetelde, en bij gesprekken over kinderen al helemaal niet.
Op mijn 36ste kreeg ik een relatie met een man met 2 kinderen. In het begin zei ik daar niet zoveel over omdat het allemaal nieuw was en ik het raar vond om die kinderen onderdeel van mijn verhaal te maken. Toen ik zo'n 8 maanden verkering had en het allemaal heel serieus was deed ik een training. Je weet wel, met onbekenden van allerlei bedrijven. Tijdens de lunch zaten we bij elkaar aan tafel en de gesprekken gingen al snel over kinderen. Ik zat erbij en mij werd gevraagd of ik kinderen had. In split second besloot ik te vertellen dat ik geen kinderen had, maar met een man met 2 kinderen was. Ik was wel benieuwd wat voor reactie ik daarop zou krijgen.
Tot mijn grote verbazing was ik meteen onderdeel van het gesprek. Mij werd gevraagd hoe oud ze waren en was meteen herkenning van moeders met een kind in dezelfde leeftijd. Ik hoorde in 1 klap bij die club van vaders en moeders. Die club die mij daarvoor altijd compleet negeerde. Zonder dat ik daar ook maar iets voor had gedaan. Het was een heel bizarre ervaring. Ik was nog precies dezelfde persoon als al die jaren daarvoor. Alleen nu waren er 2 kinderen in mijn leven, die niet eens van mij waren.
maandag 18 februari 2019 06:22
Ik herken dat gelukkig ook niet, tenminste niet vanwege het feit dat ik geen kinderen wil. De mensen die ik ken met kinderen zijn niet van die 'oer-ouders' en hebben dus ook nog aandacht voor de rest van de wereld.
En sommige mensen in mijn leven interesseren zich per definitie niet in mij, helaas kan ik ze niet uit mijn leven gooien.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
maandag 18 februari 2019 06:58
Ik herken het ook niet hoor. En ik heb meerdere werpende siblings die mijn kindloosheid ruimschoots compenseren. Er is net zoveel aandacht en interesse voor mijn leventje als voor mijn broers/zussen. Soms zelfs meer denk ik, omdat er in mijn leven meer 'niet standaard meuk' gebeurt. En tsja, soms gaat het op een verjaardag een keer wel veel over de kinderen. Ik kan er niet mee zitten en voel me daardoor niet 'minder gezien' oid.
maandag 18 februari 2019 09:23
Wikiepedia: Gezin is de term voor alle samenwerkingsvormen die een herkenbare sociale eenheid op microniveau vormen, met al dan niet verwante personen die duurzame en affectieve banden hebben en elkaar onderling steun en verzorging verlenen.
Dus ja, je kunt een gezin zijn zonder kinderen. Maar als je geen kinderen hebt, dan word je gezien als koppeltje. Met één kind wordt je gezien als stel met kind.
Maar een éénoudergezin kan dan weer wel.Ik denk toch dat het eerder kinderen als lifestyle is dan het gezinsleven als lifestyle. Ook omdat er vrouwen zijn die kiezen voor een kind, maar geen partner hebben.
En schouderklopjes. Tja, ik heb best wel eens het gevoel (gehad); en ik dan? Maar ja, ik ben een soort probleemloos geval, dus sowieso weinig gedoe. Maar deed ik iets (goed), dan was dat toch vaak niet zo bijzonder, want tja, ik was nu eenmaal sportief, slim, had geld, een baan enz. Dus ik voldeed alleen maar aan de verwachtingen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 18 februari 2019 14:32
Ja dit herken ik ook ...
Ik heb inderdaad geen dramatische perikelen in mijn leven (probleemloos niet) en eigenlijk ben ik daar ook wel heel blij om.
Als ik soms verhalen hoor dan besef ik dat ik best wel een care free leventje heb.
Maar aan de andere kant heb ik het ook zeker niet makkelijk gehad en dan is inderdaad dat schouderklopje soms best fijn.
En soms komt dat ineens uit onverwachte hoek.
maandag 18 februari 2019 14:44
IRL één van mijn beste MANNELIJKE vrienden. Was niet alleen bewust kindvrij maar had ook een hekel aan kinderen. Na intrede vaste relatie nu toch vader en lijkt er heel blij mee te zijn. Onbegrijpelijk en onherkenbaar hoe iemand dan verandert.snorriemorrie schreef: ↑14-02-2019 16:50Mag ik nog wat vragen waar ik wel benieuwd naar ben: in de loop van de tijd van dit topic, zijn er nog dames "afgevallen" die dus uiteindelijk toch wel een kind(erwens) hebben gekregen?
maandag 18 februari 2019 15:00
Als (aanstaande) moeder kan die aandacht en schouderklopjes ook nogal uit het niets komen. En soms ook erg onterecht voelen.
Ik was één van de eerste in mijn omgeving die zwanger raakte. Het was ongepland - en gewoon het product van totale onverstandigheid (en intoxicatie). Toch kreeg ik alleen maar complimenten. Bizar!
Ik was één van de eerste in mijn omgeving die zwanger raakte. Het was ongepland - en gewoon het product van totale onverstandigheid (en intoxicatie). Toch kreeg ik alleen maar complimenten. Bizar!
maandag 18 februari 2019 15:06
Inderdaad. Dat staat natuurlijk los van het al of niet hebben van kinderen.yesss schreef: ↑18-02-2019 14:32Ja dit herken ik ook ...
Ik heb inderdaad geen dramatische perikelen in mijn leven (probleemloos niet) en eigenlijk ben ik daar ook wel heel blij om.
Als ik soms verhalen hoor dan besef ik dat ik best wel een care free leventje heb.
Maar aan de andere kant heb ik het ook zeker niet makkelijk gehad en dan is inderdaad dat schouderklopje soms best fijn.
En soms komt dat ineens uit onverwachte hoek.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
