Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 25
maandag 26 augustus 2019 15:49
Ik zeg toch ook niet dat het anders moet? Er wordt hier van alles gevonden van mensen met kinderen die juist helemaal in hun kinderen opgaan, maar als er van het tegenovergestelde iets wordt gevonden dan mag dat niet gezegd worden? Die memo heb ik even gemist. Ik dacht dat je hier je mening mocht uiten. Jammer weer.
maandag 26 augustus 2019 16:03
Ik kan ze ook maar niet vinden IRL. Steeds als ik leuke nieuwe contacten tegenkom geven ze te kennen kinderen te hebben, te willen, of al zwanger te zijn.Marnamai schreef: ↑26-08-2019 15:02Al 25 delen kindslozen?
Waar zitten die dan in real life?
Want ik kom alleen maar mensen tegen die mij werkelijk om de zoveel tijd vragen "wanneer die kinderen nu eens gaan komen bij ons".
Ik ben midden 30, 15 jaar samen met mijn man, intussen getrouwd en bewust kindloos.
Enerzijds gezondheidsredenen, anderzijds ben ik ook te hard gesteld op mijn vrijheid. En heb ik geen zin in jarenlang om 6 uur 's ochtends gewekt te worden door kindergejengel, terwijl ik een nachtmens ben.
De enige die écht accepteert dat we geen kinderen willen ... is mijn eigen moeder.
Nooit verwacht van haar, maar op mijn 30ste duidelijk gemaakt dat die kleinkinderen toch echt van een ander zullen moeten komen en daar was ze 't zowaar mee eens.
(De moeder die het voor de rest zelden eens is met mij en nogal graag haar eigen wil oplegt.)
Wees maar dankbaar voor je moeders reactie! Helaas is mijn moeder een van de personen geweest die sinds mn 15de zo ongeveer de grootste druk op me heeft gelegd voor kleinkinderen. Onze band is inmiddels behoorlijk verslechterd, mede doordat mijn moeder mentale gezondheidsproblemen heeft. Dat maakte het extra moeilijk, want hoewel ik inmiddels al zeer lang volwassen ben en al lang op eigen benen sta, vind ik het toch nog steeds een prettig idee als mijn ouders trots op me zijn en achter de keuzes staan die ik in mijn leven heb gemaakt en wil maken. Dat is natuurlijk niet altijd een realistisch plaatje, maar toch... het voelt goed om support van je eigen ouders te ontvangen.
maandag 26 augustus 2019 16:29
Mij kan het echt geen bal schelen dat mensen kinderen willen, hebben, zwanger zijn, ... Ik heb écht geen hekel aan kinderen.
Ik vind ze zelfs leuk, ik babysit graag, ... maar ik zet die kinderen nadien wel net zo lief terug af bij de ouders.
Volledige verantwoordelijkheid 18 jaar lang ... ik dacht het niet.
Maar de volgende vraag als ze horen dat ik al jaren een vaste partner heb is dan meestal "hoeveel kinderen heb jij?" of "en wanneer beginnen jullie eraan?".
Beste vriendin heeft 1 kind en zit dus al 10 jaar te zeuren om een speelkameraadje voor haar kind.
In begin hield ik het vaag dat we nog niet goed wisten ofdat er kinderen kwamen. De laatste jaren vertel ik dat ze er toch écht niet komen onder andere vanwege medische redenen (die ze kent).
Maar om de zoveel tijd moet ik toch écht nog es antwoorden op "de kindervraag" en "of ik nu nog niet van idee veranderd ben" en "ja maar, de medische wereld staat intussen toch al veel verder".
Dat ik geen zin heb in een kind met dezelfde handicap en ziekte als ik en dat ik dat kind met mijn handicap en ziekte dan ook nog es moet zien op te voeden, klinkt haar als Chinees in de oren.
Net zoals dat ik gewoon mijn vrijheid wil behouden "want een kind hoort er toch gewoon bij".
Ik loop voor mijn ziekte en handicap bij 2 specialisten. Jaarlijkse controle.
Ik was 9 jaar samen toen we trouwden.
De dag dat we trouwden* begonnen ze in 't ziekenhuis ineens kabaal te maken over een eventuele kinderwens .
Ik had verdorie al 6 kinderen kunnen hebben op die tijd .
En werkelijk élk jaar krijg ik sindsdien dezelfde vraag bij 2 verschillende diensten en werkelijk elk jaar geef ik hetzelfde antwoord "nee, geen kinderwens" en werkelijk elke keer onthouden ze dat niet.
Nochtans wordt het ook élk jaar in het verslag gezet en krijg ik elk jaar te horen "als je toch van idee veranderd of ongepland zwanger bent, verwittig ons dan".
*Medisch gedoe gehad tijdens mijn huwelijksreis, dus direct daarna kon ik weer maar es een keer extra op controle. Voor de volledigheid dus maar effe gemeld dat ik intussen getrouwd was.
Ik vind ze zelfs leuk, ik babysit graag, ... maar ik zet die kinderen nadien wel net zo lief terug af bij de ouders.
Volledige verantwoordelijkheid 18 jaar lang ... ik dacht het niet.
Maar de volgende vraag als ze horen dat ik al jaren een vaste partner heb is dan meestal "hoeveel kinderen heb jij?" of "en wanneer beginnen jullie eraan?".
Beste vriendin heeft 1 kind en zit dus al 10 jaar te zeuren om een speelkameraadje voor haar kind.
In begin hield ik het vaag dat we nog niet goed wisten ofdat er kinderen kwamen. De laatste jaren vertel ik dat ze er toch écht niet komen onder andere vanwege medische redenen (die ze kent).
Maar om de zoveel tijd moet ik toch écht nog es antwoorden op "de kindervraag" en "of ik nu nog niet van idee veranderd ben" en "ja maar, de medische wereld staat intussen toch al veel verder".
Dat ik geen zin heb in een kind met dezelfde handicap en ziekte als ik en dat ik dat kind met mijn handicap en ziekte dan ook nog es moet zien op te voeden, klinkt haar als Chinees in de oren.
Net zoals dat ik gewoon mijn vrijheid wil behouden "want een kind hoort er toch gewoon bij".
Ik loop voor mijn ziekte en handicap bij 2 specialisten. Jaarlijkse controle.
Ik was 9 jaar samen toen we trouwden.
De dag dat we trouwden* begonnen ze in 't ziekenhuis ineens kabaal te maken over een eventuele kinderwens .
Ik had verdorie al 6 kinderen kunnen hebben op die tijd .
En werkelijk élk jaar krijg ik sindsdien dezelfde vraag bij 2 verschillende diensten en werkelijk elk jaar geef ik hetzelfde antwoord "nee, geen kinderwens" en werkelijk elke keer onthouden ze dat niet.
Nochtans wordt het ook élk jaar in het verslag gezet en krijg ik elk jaar te horen "als je toch van idee veranderd of ongepland zwanger bent, verwittig ons dan".
*Medisch gedoe gehad tijdens mijn huwelijksreis, dus direct daarna kon ik weer maar es een keer extra op controle. Voor de volledigheid dus maar effe gemeld dat ik intussen getrouwd was.
maandag 26 augustus 2019 17:41
Jeetje, das behoorlijk heftig en volledig begrijpelijk dat je deze kindvrije beslissing hebt genomen! Maakten meerdere mensen maar zo'n weloverwogen keuze. Het doet er niet toe of je lichamelijke of mentale problemen hebt. Ook mensen met zeer moeilijke karaktertrekken of die het leven als "zwaar" bestempelen, zouden 4x langer moeten nadenken of ze hun genen en DNA willen doorgeven, vind ik.
Ik heb trouwens ook geen hekel aan kids, helemaal niet. Kinderen kunnen er niets aan doen. Ik trek ze alleen slecht langer dan 20 minuten. Dan word ik bloedje nerveus.
Ik heb trouwens ook geen hekel aan kids, helemaal niet. Kinderen kunnen er niets aan doen. Ik trek ze alleen slecht langer dan 20 minuten. Dan word ik bloedje nerveus.
Ik zou dit dus echt niet trekken he! Zeker niet van mijn "beste" vriendin. Ik ben al chagrijnig als vage kennissen als een stel hyena's lopen te vissen en met 1 scheel oog op mijn buik gefoccused zijn.Beste vriendin heeft 1 kind en zit dus al 10 jaar te zeuren om een speelkameraadje voor haar kind.
maandag 26 augustus 2019 17:43
Nee, waarom zou me dat frustreren? Het interesseert mij niet echt of mensen mij begrijpen of mijn levenswijze afkeuren, dus dat maakt me niet uit. Sterker nog, ik ben ook nog wel wat rebels, dus bij mensen die het niet begrijpen dik ik mijn motieven ook nog wel es wat verder aanPuz_n_Boots schreef: ↑26-08-2019 14:36
Kissie, jij geeft aan dat "sommige mensen verbaasd zijn of het niet begrijpen". Frustreert jou dit niet enorm dan? Ik kan me daar echt dagenlang over opvreten als ik zoiets meemaak.
Het valt of staat denk ik met hoeveel je je van een ander aantrekt.
maandag 26 augustus 2019 18:05
Blijkbaar trek ik me dan toch veel te veel aan van wat andere mensen denken. Ik heb altijd al ervaren dat ik het belangrijk vind aansluiting te vinden bij "iets". Maakt niet uit wat, als het je maar een gevoel van saamhorigheid brengt. "Normaal" zijn is iets wat niet bij mij past, dat rebelse herken ik ook. Ik hou ervan anders te zijn en ik ben er ook niet vies van om soms wat te provoceren hierin, maar tegelijkertijd snak ik ook naar erkenning en acceptatie.
maandag 26 augustus 2019 18:08
Waardoor mij echt de stoppen doorsloegen is een situatie eerder deze zomer.
Mijn enige Sibling heeft 2 kids. Het draait in ons hele gezin om deze 2 kids, aangezien mijn partner geen siblings heeft en ik maar een sibling heb (met kids dus). Don't get me wrong: Ik houd zielsveel van deze twee monstertjes, maar ik zie ze liever vertrekken dan komen.
Zo ook eerder deze zomer: ze waren al maanden niet meer bij ons geweest, terwijl ze op loopafstand wonen. We zouden gezellig gaan barbecueën…. Gezellig … ja… Om te beginnen moest de barbecue al om 4 uur beginnen, want ja de kinderen moeten vroeg naar bed …. Ok! Daar passen wij ons als kindervrij koppel graag aan aan. Dan om 4 uur gaat de deurbel…. Eerst kwamen de luiertassen, speelgoedtassen, eetstoel, kinderparasol en babyvoedingen over de drempel, daarna pas de mensen. Nadat de gehele bubs naar binnen is gestrompeld en alle attributen een plaats in mijn kindvrije interieur hebben genomen, begint het zeuren, drammen en huilen (onze katten schieten intussen alle kanten uit vanwege de stress ). De kids hadden het te warm. (tsja, zij wilden barbecueën op het heetst van de middag). Nadat iedereen zwetend en puffend zijn eten naar binnen had gewerkt (lees: vlees, stokbrood, sausen in het rond heeft gegooid) kwam het toetje: chocomousse. Mijn sibling is zwaar voorstander om een kind van nog geen 2 jaar zelfstandig te laten eten, ongeacht wat op het bord ligt. Je begrijpt dat het één groot plak en vlekfestijn werd. Als klap op de vuurpijl begon neefje ook vrolijk op verkenning te gaan in ons huis. Terwijl mijn sibling en ik wat napraatten, trok neefjelief alle ornamenten van een peperduur 3d schilderij dat hier in de woonkamer hangt. Sibling lachtte wat dom en praatte vrolijk verder.
Ik heb 48 uur nodig gehad om de boel aan kant te krijgen nadat ze weg waren en om mezelf weer een beetje terug te vinden. Wat een ellende is dat toch als je als kindvrije kinderen over de vloer krijgt!
Mijn enige Sibling heeft 2 kids. Het draait in ons hele gezin om deze 2 kids, aangezien mijn partner geen siblings heeft en ik maar een sibling heb (met kids dus). Don't get me wrong: Ik houd zielsveel van deze twee monstertjes, maar ik zie ze liever vertrekken dan komen.
Zo ook eerder deze zomer: ze waren al maanden niet meer bij ons geweest, terwijl ze op loopafstand wonen. We zouden gezellig gaan barbecueën…. Gezellig … ja… Om te beginnen moest de barbecue al om 4 uur beginnen, want ja de kinderen moeten vroeg naar bed …. Ok! Daar passen wij ons als kindervrij koppel graag aan aan. Dan om 4 uur gaat de deurbel…. Eerst kwamen de luiertassen, speelgoedtassen, eetstoel, kinderparasol en babyvoedingen over de drempel, daarna pas de mensen. Nadat de gehele bubs naar binnen is gestrompeld en alle attributen een plaats in mijn kindvrije interieur hebben genomen, begint het zeuren, drammen en huilen (onze katten schieten intussen alle kanten uit vanwege de stress ). De kids hadden het te warm. (tsja, zij wilden barbecueën op het heetst van de middag). Nadat iedereen zwetend en puffend zijn eten naar binnen had gewerkt (lees: vlees, stokbrood, sausen in het rond heeft gegooid) kwam het toetje: chocomousse. Mijn sibling is zwaar voorstander om een kind van nog geen 2 jaar zelfstandig te laten eten, ongeacht wat op het bord ligt. Je begrijpt dat het één groot plak en vlekfestijn werd. Als klap op de vuurpijl begon neefje ook vrolijk op verkenning te gaan in ons huis. Terwijl mijn sibling en ik wat napraatten, trok neefjelief alle ornamenten van een peperduur 3d schilderij dat hier in de woonkamer hangt. Sibling lachtte wat dom en praatte vrolijk verder.
Ik heb 48 uur nodig gehad om de boel aan kant te krijgen nadat ze weg waren en om mezelf weer een beetje terug te vinden. Wat een ellende is dat toch als je als kindvrije kinderen over de vloer krijgt!
maandag 26 augustus 2019 18:18
Volgende keer: ga bij hen op bezoek! Is voor je zus ook makkelijker, hoeft ze niet alles mee te zeulen. En jij zit niet de bende. Echt, scheelt een hoop stressPuz_n_Boots schreef: ↑26-08-2019 18:08
Ik heb 48 uur nodig gehad om de boel aan kant te krijgen nadat ze weg waren en om mezelf weer een beetje terug te vinden. Wat een ellende is dat toch als je als kindvrije kinderen over de vloer krijgt!
maandag 26 augustus 2019 18:34
Dat lijkt me geen beste vriendin dan als jullie zulke belangrijke dingen tegenover elkaar verzwijgen.Marnamai schreef: ↑26-08-2019 16:29Mij kan het echt geen bal schelen dat mensen kinderen willen, hebben, zwanger zijn, ... Ik heb écht geen hekel aan kinderen.
Ik vind ze zelfs leuk, ik babysit graag, ... maar ik zet die kinderen nadien wel net zo lief terug af bij de ouders.
Volledige verantwoordelijkheid 18 jaar lang ... ik dacht het niet.
Maar de volgende vraag als ze horen dat ik al jaren een vaste partner heb is dan meestal "hoeveel kinderen heb jij?" of "en wanneer beginnen jullie eraan?".
Beste vriendin heeft 1 kind en zit dus al 10 jaar te zeuren om een speelkameraadje voor haar kind.
In begin hield ik het vaag dat we nog niet goed wisten ofdat er kinderen kwamen. De laatste jaren vertel ik dat ze er toch écht niet komen onder andere vanwege medische redenen (die ze kent).
Maar om de zoveel tijd moet ik toch écht nog es antwoorden op "de kindervraag" en "of ik nu nog niet van idee veranderd ben" en "ja maar, de medische wereld staat intussen toch al veel verder".
Dat ik geen zin heb in een kind met dezelfde handicap en ziekte als ik en dat ik dat kind met mijn handicap en ziekte dan ook nog es moet zien op te voeden, klinkt haar als Chinees in de oren.
Net zoals dat ik gewoon mijn vrijheid wil behouden "want een kind hoort er toch gewoon bij".
Ik loop voor mijn ziekte en handicap bij 2 specialisten. Jaarlijkse controle.
Ik was 9 jaar samen toen we trouwden.
De dag dat we trouwden* begonnen ze in 't ziekenhuis ineens kabaal te maken over een eventuele kinderwens .
Ik had verdorie al 6 kinderen kunnen hebben op die tijd .
En werkelijk élk jaar krijg ik sindsdien dezelfde vraag bij 2 verschillende diensten en werkelijk elk jaar geef ik hetzelfde antwoord "nee, geen kinderwens" en werkelijk elke keer onthouden ze dat niet.
Nochtans wordt het ook élk jaar in het verslag gezet en krijg ik elk jaar te horen "als je toch van idee veranderd of ongepland zwanger bent, verwittig ons dan".
*Medisch gedoe gehad tijdens mijn huwelijksreis, dus direct daarna kon ik weer maar es een keer extra op controle. Voor de volledigheid dus maar effe gemeld dat ik intussen getrouwd was.
maandag 26 augustus 2019 18:38
Bij mij zijn kinderen simpelweg niet welkom. Ik zou in zo'n geval alleen bij jullie afspreken als ze oppas voor hun kinderen regelen. Zou ook niet zitten te wachten om bij hen te gaan eten als ze een stel van die energievretertjes rond hebben lopen trouwens.Puz_n_Boots schreef: ↑26-08-2019 18:08Waardoor mij echt de stoppen doorsloegen is een situatie eerder deze zomer.
Mijn enige Sibling heeft 2 kids. Het draait in ons hele gezin om deze 2 kids, aangezien mijn partner geen siblings heeft en ik maar een sibling heb (met kids dus). Don't get me wrong: Ik houd zielsveel van deze twee monstertjes, maar ik zie ze liever vertrekken dan komen.
Zo ook eerder deze zomer: ze waren al maanden niet meer bij ons geweest, terwijl ze op loopafstand wonen. We zouden gezellig gaan barbecueën…. Gezellig … ja… Om te beginnen moest de barbecue al om 4 uur beginnen, want ja de kinderen moeten vroeg naar bed …. Ok! Daar passen wij ons als kindervrij koppel graag aan aan. Dan om 4 uur gaat de deurbel…. Eerst kwamen de luiertassen, speelgoedtassen, eetstoel, kinderparasol en babyvoedingen over de drempel, daarna pas de mensen. Nadat de gehele bubs naar binnen is gestrompeld en alle attributen een plaats in mijn kindvrije interieur hebben genomen, begint het zeuren, drammen en huilen (onze katten schieten intussen alle kanten uit vanwege de stress ). De kids hadden het te warm. (tsja, zij wilden barbecueën op het heetst van de middag). Nadat iedereen zwetend en puffend zijn eten naar binnen had gewerkt (lees: vlees, stokbrood, sausen in het rond heeft gegooid) kwam het toetje: chocomousse. Mijn sibling is zwaar voorstander om een kind van nog geen 2 jaar zelfstandig te laten eten, ongeacht wat op het bord ligt. Je begrijpt dat het één groot plak en vlekfestijn werd. Als klap op de vuurpijl begon neefje ook vrolijk op verkenning te gaan in ons huis. Terwijl mijn sibling en ik wat napraatten, trok neefjelief alle ornamenten van een peperduur 3d schilderij dat hier in de woonkamer hangt. Sibling lachtte wat dom en praatte vrolijk verder.
Ik heb 48 uur nodig gehad om de boel aan kant te krijgen nadat ze weg waren en om mezelf weer een beetje terug te vinden. Wat een ellende is dat toch als je als kindvrije kinderen over de vloer krijgt!
maandag 26 augustus 2019 18:52
Snowpink schreef: ↑26-08-2019 15:49Ik zeg toch ook niet dat het anders moet? Er wordt hier van alles gevonden van mensen met kinderen die juist helemaal in hun kinderen opgaan, maar als er van het tegenovergestelde iets wordt gevonden dan mag dat niet gezegd worden? Die memo heb ik even gemist. Ik dacht dat je hier je mening mocht uiten. Jammer weer.
Tuurlijk mag je hier je mening uiten. Soms pikken mensen net een dingetje uit een post en reageren daar op.
Ik vind zeker iets van mensen die erg makkelijk zijn en steeds hun kind maar wegbrengen. En dan heb ik het niet zozeer over het oppassen wat tegenwoordig heel normaal wordt gevonden, maar als het kind zo ongeveer bij oma woont, tja, dan vind ik dat niet kunnen. Uitgezonderd als het om problemen bij de ouders gaat, zoals ziekte, maar ik bedoel echt uit gemak.
En als mensen buiten de vakanties kind van scholen, zonder dringende reden, maar alleen maar omdat het dan goedkoper is, ja, dan vind ik net als jou daar iets van.
maandag 26 augustus 2019 18:55
Marnamai schreef: ↑26-08-2019 15:02Al 25 delen kindslozen?
Waar zitten die dan in real life?
Want ik kom alleen maar mensen tegen die mij werkelijk om de zoveel tijd vragen "wanneer die kinderen nu eens gaan komen bij ons".
Ik ben midden 30, 15 jaar samen met mijn man, intussen getrouwd en bewust kindloos.
Enerzijds gezondheidsredenen, anderzijds ben ik ook te hard gesteld op mijn vrijheid. En heb ik geen zin in jarenlang om 6 uur 's ochtends gewekt te worden door kindergejengel, terwijl ik een nachtmens ben.
De enige die écht accepteert dat we geen kinderen willen ... is mijn eigen moeder.
Nooit verwacht van haar, maar op mijn 30ste duidelijk gemaakt dat die kleinkinderen toch echt van een ander zullen moeten komen en daar was ze 't zowaar mee eens.
(De moeder die het voor de rest zelden eens is met mij en nogal graag haar eigen wil oplegt.)
Ik zie een gat in de markt voor wie erin springt. Een vriendinnensite voor bewust kindvrijen.
maandag 26 augustus 2019 19:02
Ik heb een jaar of anderhalf geleden een groep vrouwen leren kennen via een oproepje op kinderloosleven.nl. Met drie daarvan heb ik ook echt leuk contact nu! Niet wekelijks, maar eens per maand een etentje/borrel/theatervoorstelling/evenementje met elkaar. Wat mij opviel is dat gesprekken met deze drie vaak al snel de diepte ingaan. Dat ligt wellicht gewoon aan de personen in kwestie, maar misschien ook wel omdat vanaf het eerste 'geen kinderen is wat ons bindt' al snel over milieu, familieperikelen, maatschappelijke kwesties e.d. gespreksonderwerpen werden.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 26 augustus 2019 19:04
Ja, dat zou het beste zijn inderdaad, maar ik vrees dat dit geen warm welkom zou krijgen binnen mijn familie. Ik ken mijn familie van haver tot gort en weet waar hun verwachtingen en grenzen liggen. Ik zit momenteel in een behoorlijk zware fase in mijn leven, waardoor ik conflicten omwille van mijn gezondheid zo veel mogelijk probeer te vermijden.Ik zou in zo'n geval alleen bij jullie afspreken als ze oppas voor hun kinderen regelen.
Als we bij hun over de vloer komen is het meestal wel goed te doen, de eerste 20 minuten dan, want ik ben zeer rap overprikkeld in zulk soort omgevingen. En na die eerste 20 minuten sta ik in mijn hoofd alweer met één been in de auto. Ik hou van mijn sibling, zwager en hun kids, en wil haar natuurlijk ook niet kwetsen. Ik begrijp dat in haar ogen alles en iedereen moet wijken en zich moet aanpassen aan die kids. Ik vrees dat deze blinde vlek onder de meeste moeders heerst....
maandag 26 augustus 2019 19:05
Blijenvrij schreef: ↑26-08-2019 18:55Ik zie een gat in de markt voor wie erin springt. Een vriendinnensite voor bewust kindvrijen.
maandag 26 augustus 2019 19:06
Klinkt goed! Ik ga es kijken!Doornroosje75 schreef: ↑26-08-2019 19:02Ik heb een jaar of anderhalf geleden een groep vrouwen leren kennen via een oproepje op kinderloosleven.nl. Met drie daarvan heb ik ook echt leuk contact nu! Niet wekelijks, maar eens per maand een etentje/borrel/theatervoorstelling/evenementje met elkaar. Wat mij opviel is dat gesprekken met deze drie vaak al snel de diepte ingaan. Dat ligt wellicht gewoon aan de personen in kwestie, maar misschien ook wel omdat vanaf het eerste 'geen kinderen is wat ons bindt' al snel over milieu, familieperikelen, maatschappelijke kwesties e.d. gespreksonderwerpen werden.
maandag 26 augustus 2019 19:09
Wat schrijf je grappig. Ik kan het me zo levendig voorstellen!Puz_n_Boots schreef: ↑26-08-2019 18:08Waardoor mij echt de stoppen doorsloegen is een situatie eerder deze zomer.
Mijn enige Sibling heeft 2 kids. Het draait in ons hele gezin om deze 2 kids, aangezien mijn partner geen siblings heeft en ik maar een sibling heb (met kids dus). Don't get me wrong: Ik houd zielsveel van deze twee monstertjes, maar ik zie ze liever vertrekken dan komen.
Zo ook eerder deze zomer: ze waren al maanden niet meer bij ons geweest, terwijl ze op loopafstand wonen. We zouden gezellig gaan barbecueën…. Gezellig … ja… Om te beginnen moest de barbecue al om 4 uur beginnen, want ja de kinderen moeten vroeg naar bed …. Ok! Daar passen wij ons als kindervrij koppel graag aan aan. Dan om 4 uur gaat de deurbel…. Eerst kwamen de luiertassen, speelgoedtassen, eetstoel, kinderparasol en babyvoedingen over de drempel, daarna pas de mensen. Nadat de gehele bubs naar binnen is gestrompeld en alle attributen een plaats in mijn kindvrije interieur hebben genomen, begint het zeuren, drammen en huilen (onze katten schieten intussen alle kanten uit vanwege de stress ). De kids hadden het te warm. (tsja, zij wilden barbecueën op het heetst van de middag). Nadat iedereen zwetend en puffend zijn eten naar binnen had gewerkt (lees: vlees, stokbrood, sausen in het rond heeft gegooid) kwam het toetje: chocomousse. Mijn sibling is zwaar voorstander om een kind van nog geen 2 jaar zelfstandig te laten eten, ongeacht wat op het bord ligt. Je begrijpt dat het één groot plak en vlekfestijn werd. Als klap op de vuurpijl begon neefje ook vrolijk op verkenning te gaan in ons huis. Terwijl mijn sibling en ik wat napraatten, trok neefjelief alle ornamenten van een peperduur 3d schilderij dat hier in de woonkamer hangt. Sibling lachtte wat dom en praatte vrolijk verder.
Ik heb 48 uur nodig gehad om de boel aan kant te krijgen nadat ze weg waren en om mezelf weer een beetje terug te vinden. Wat een ellende is dat toch als je als kindvrije kinderen over de vloer krijgt!
Ik zal het nooit hardop zeggen, ik durf het hier al bijna niet te schrijven, bang om herkend te worden, zodat ze weten hoe ik echt denk.
Maar men, die troep na de tijd. Laatst moest ik mijn vloeren dweilen, er was een en ander gevallen, ramen en deuren schoonmaken, want vieze vingers overal op. En ik heb zeker geen smetvrees, ik laat het lachend over me heen komen, maar als je wist wat ik soms denk.
Raar is dat, kind vernielt iets, maar sorry wordt niet gezegd. Vind dat zo raar! Ik zou excuses aanbieden en zeggen dat ik het wil vergoeden.
maandag 26 augustus 2019 19:11
Dit bedoel ik dus.... Hier zou ik ook echt behoefte aan hebben! Wat ontzettend leuk ook om te lezen dat deze dames sneller de diepgang opzoeken dan de zwoegende mamma's onder ons. Ik ben zo uitgekeken op al die nietszeggende verhalen of social media posts over eerste brabbelwoordjes, schijtluiers en borstvoedingen. Diepgang mensen !Doornroosje75 schreef: ↑26-08-2019 19:02Ik heb een jaar of anderhalf geleden een groep vrouwen leren kennen via een oproepje op kinderloosleven.nl. Met drie daarvan heb ik ook echt leuk contact nu! Niet wekelijks, maar eens per maand een etentje/borrel/theatervoorstelling/evenementje met elkaar. Wat mij opviel is dat gesprekken met deze drie vaak al snel de diepte ingaan. Dat ligt wellicht gewoon aan de personen in kwestie, maar misschien ook wel omdat vanaf het eerste 'geen kinderen is wat ons bindt' al snel over milieu, familieperikelen, maatschappelijke kwesties e.d. gespreksonderwerpen werden.
maandag 26 augustus 2019 19:11
maandag 26 augustus 2019 19:17
Overigens: Mijn huis, mijn regels.
Als er kinderen mee gemoeid zijn ga ik zoveel mogelijk op verplaatsing.
Ons huis is totaal kind-onvriendelijk voor kleine kinderen met een "levensgevaarlijke" trap* en een vijver(tje) in de tuin.
Als er dan toch mensen langskomen bepaal IK (en man) het uur dat ik de deur open en dat er gebarbecued wordt.
Denken mensen dat voor mij te moeten beslissen ... fijn, maar dan organiseer je het maar in je eigen huis.
*Ik ben hem gewend en vind er niks aan, maar elke gast vindt hem zeker voor kinderen gevaarlijk.
Wie hier zijn kinderen meeneemt weet wat hem te wachten staat en weet dat hij zijn kinderen in de gaten moet houden.
Ik wil best mee uit mijn doppen kijken dat kind niet zomaar van de trap stuikt of het water induikt, maar aan 't eind van de rit zijn het de ouders die de eindverantwoordelijkheid hebben.
Schilderijen heb ik niet hangen en als mijn muren onder de saus hangen, so be it.
Ik weet van tevoren dat als ik mensen uitnodig ik nadien een dag bezig ben om alle afwas en rommel weg te ruimen. Dat is dus gewoon ingecalculeerd.
Als er kinderen mee gemoeid zijn ga ik zoveel mogelijk op verplaatsing.
Ons huis is totaal kind-onvriendelijk voor kleine kinderen met een "levensgevaarlijke" trap* en een vijver(tje) in de tuin.
Als er dan toch mensen langskomen bepaal IK (en man) het uur dat ik de deur open en dat er gebarbecued wordt.
Denken mensen dat voor mij te moeten beslissen ... fijn, maar dan organiseer je het maar in je eigen huis.
*Ik ben hem gewend en vind er niks aan, maar elke gast vindt hem zeker voor kinderen gevaarlijk.
Wie hier zijn kinderen meeneemt weet wat hem te wachten staat en weet dat hij zijn kinderen in de gaten moet houden.
Ik wil best mee uit mijn doppen kijken dat kind niet zomaar van de trap stuikt of het water induikt, maar aan 't eind van de rit zijn het de ouders die de eindverantwoordelijkheid hebben.
Schilderijen heb ik niet hangen en als mijn muren onder de saus hangen, so be it.
Ik weet van tevoren dat als ik mensen uitnodig ik nadien een dag bezig ben om alle afwas en rommel weg te ruimen. Dat is dus gewoon ingecalculeerd.
maandag 26 augustus 2019 19:20
Thxx!Wat schrijf je grappig. Ik kan het me zo levendig voorstellen!
Ik zal het nooit hardop zeggen, ik durf het hier al bijna niet te schrijven, bang om herkend te worden, zodat ze weten hoe ik echt denk.
Maar men, die troep na de tijd. Laatst moest ik mijn vloeren dweilen, er was een en ander gevallen, ramen en deuren schoonmaken, want vieze vingers overal op. En ik heb zeker geen smetvrees, ik laat het lachend over me heen komen, maar als je wist wat ik soms denk.
Raar is dat, kind vernielt iets, maar sorry wordt niet gezegd. Vind dat zo raar! Ik zou excuses aanbieden en zeggen dat ik het wil vergoeden.
Hier ook een zonder smetvrees (onmogelijk als je multiple catmommy bent), maar als het op vieze vingertjes aankomt, hol ik zo snel mogelijk een andere kant op. Helaas ben ik altijd ietwat te laat, want zodra ik me weg probeer te maken, hoor ik een kirrend stemmetje achter me: Tantuhhhh Puzzzzz, kom hierrrrrrr!!!!!!!
Geen excuses, geen sorry, nada... alleen een schaapachtig lachje. Als ik in haar schoenen had gestaan had ik ook zeer zeker over een vergoeding gepraat, omdat zij weet hoe duur en bijzonder dit schilderij is was.
maandag 26 augustus 2019 19:23
Ik zou mijn eigen grenzen belangrijker vinden dan die van mijn familie, ook al stuit dat soms op weerstand. Denk dat het belangrijk is dat je duidelijk maakt dat het niet aan hen persoonlijk ligt maar dat je kindergedrag in het algemeen als te druk ervaart en daar niet goed tegen kan.Puz_n_Boots schreef: ↑26-08-2019 19:04Ja, dat zou het beste zijn inderdaad, maar ik vrees dat dit geen warm welkom zou krijgen binnen mijn familie. Ik ken mijn familie van haver tot gort en weet waar hun verwachtingen en grenzen liggen. Ik zit momenteel in een behoorlijk zware fase in mijn leven, waardoor ik conflicten omwille van mijn gezondheid zo veel mogelijk probeer te vermijden.
Als we bij hun over de vloer komen is het meestal wel goed te doen, de eerste 20 minuten dan, want ik ben zeer rap overprikkeld in zulk soort omgevingen. En na die eerste 20 minuten sta ik in mijn hoofd alweer met één been in de auto. Ik hou van mijn sibling, zwager en hun kids, en wil haar natuurlijk ook niet kwetsen. Ik begrijp dat in haar ogen alles en iedereen moet wijken en zich moet aanpassen aan die kids. Ik vrees dat deze blinde vlek onder de meeste moeders heerst....
maandag 26 augustus 2019 19:25
Ach, ik kom zeer geregeld ergere dingen tegen dan die zeurende vriendin.Blijenvrij schreef: ↑26-08-2019 19:11@Marnemai, hoe leuk is die vriend buiten het zeuren om? Tien jaar lang, terwijl ze je redenen weet, ik vind het vooral onbeschoft, onrespectvol en dom. En pijnlijk misschien?
Ik zou eens heel boos gaan doen, zodat ze weet dat ze nu eens op moet houden. Dat blijft wel hangen nl.
30 kilo bijgekomen door medicatie doet mensen ook denken dat ik wel zwanger zal zijn.
Dat familie dat op de man af vraagt ... oké nog.
Dat gelijk welke wildvreemde vraagt op straat, in restaurants, in bussen, in 't ziekenhuis, ... "voor wanneer de bevalling is" of zijn plaats afstaat op de bus heeft een tijd fiks pijn gedaan.
Los nog van de mensen die je het ziet denken omdat ze je aanstaren, maar die niks durven vragen.
Op één of andere manier ben ik er intussen gewend aan .
En vooral de vragen kwamen gek genoeg het meeste voor in tijden dat we nog twijfelden over wel of geen kinderen.
Die vriendin haar vragen ... ik neem ze er maar bij.
We kennen elkaar intussen 30 jaar, ze valt niet meer te veranderen .
(En als haar dochter straks 15 is houdt het gevraag naar een speelkameraadje vanzelf wel op.)