Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
donderdag 18 januari 2018 09:37
Hallo engeliene, hoe staat het er bij jullie nu voor? Mijn 2e is nu bijna 10 maanden en bij mij is er niks veranderd. Bij mijn man wel!!! Onze buggy begint te verslijten, dus ik zei: hopelijk houd hij het nog vol totdat zoon er niet meer in hoeft. Man: maar kunnen we dan niet beter nu zon simpelere buggy kopen zodat een derde straks nog in de reiswieg van dit onderstel kan? Anders moeten we dan zon nieuw duur ding kopen. 
. Kleuter stond erbij en daarna nog geen kans gehad om te vragen of ik het goed begrepen heb haha, maar man lijkt dus volledig 'om' te zijn. Terwijl we het er al weken/maanden niet over gehad hebben.
. Kleuter stond erbij en daarna nog geen kans gehad om te vragen of ik het goed begrepen heb haha, maar man lijkt dus volledig 'om' te zijn. Terwijl we het er al weken/maanden niet over gehad hebben.
donderdag 18 januari 2018 10:44
Die eerste en tweede zijn ook al slecht voor het milieu, de werkloosheid en de overbevolking en ook een eerste of tweede kunnen niet gezond zijn. Ik snap niet waarom dat geen probleem zou zijn en een derde opeens wel. Als je hierin consequent bent omdat je het zulke enorme risico's en problemen vindt dan zou je helemaal geen kinderen moeten willen. Een grotere auto hoeft niet met 3 kinderen, wij hebben een auto waar er prima 3 in kunnen. Fietsen kan de oudste inmiddels zelfstandig, dus ook geen probleem en anders bestaan er ook nog bakfietsen of fietskarren. Of 3 financieel goed haalbaar is ligt helemaal aan je eigen financiele situatie, bij ons zou het prima kunnen. Kortom, allemaal argumenten die je er bijhaalt om je gevoel te bevestigen dat jij twee wel voldoende vindt en de derde geen meerwaarde. Anderen zoals TO hebben wel het gevoel dat een derde voor hen meerwaarde zou geven.miedo schreef: ↑28-12-2017 16:14ik snao de logica niet van een derde.
Het eerste kind krijg je omdat je graag een kind wil.
De tweede zodat de eerste niet alleen is en misschien omdat je nieuwsgierig bent naar hoe die dan is.
Maar een derde?
Denk eens aan het milieu, de werkloosheid, de overbevolking in Nederland, een grotere auto moeten kopen, met 3 kleine kinderen onderweg moeten .Fietsen is bijna onmogelijk.
Afgezien nog heovel geld 3 kinderen kostten, vooral als je ze wilt laten studeren alledrie!Zwemlessen, rijbewijs etc alles keer 3.
En dan is het ook nog alitjd maar de vraag of de derde ook gezond is..
TO, bij ons lag het enigszins andersom. Mijn man wist altijd al dat hij dolgraag 3 kinderen wil. Niet om de babytijd, maar omdat de dynamiek van een gezin met 3 kinderen hem heel erg leuk lijkt en ook als ze eenmaal uit huis zijn een wat grotere familie. Ik zelf wilde er altijd 2 of 3. We hebben 2 kinderen en ik had daarbij heel zware zwangerschappen met 8 maanden overgeven en dat nog een keer moeten meemaken daar zag/zie ik wel tegenop. Inmiddels ben ik (pril) zwanger van nummer 3 en daar heel blij mee, maar het heeft bij mij wel 2,5 jaar na de geboorte van de jongste geduurd voor ik zover was om er weer aan te durven beginnen. Naast dat ik die tijd gewoon psychisch en fysiek nodig had, is het ook fijn dat de oudste van 5 inmiddels behoorlijk zelfstandig is en de jongste van bijna 3 het grootste deel van de peuterpuberteit door is (hoop ik haha). Ons ideaalplaatje voordat we aan kinderen begonnen was om ze allemaal voor mijn 35e te krijgen, maar uiteindelijk was het belangrijker dat ik er ook echt weer aan toe was dan die harde leeftijdsgrens (ik ben nu 37). Voor mijn man was dat af en toe wel lastig, maar hij snapte mij ook wel heel goed. Ik denk dat we het er ongeveer 1x per half jaar echt even concreet over hadden.
Dus ik zou je aanraden om het de tijd te geven, te wachten tot je echt helemaal hersteld bent van de zwangerschap en tot de hormonen in je lijf uitgeraasd zijn en dan nog eens te bedenken of je het nog steeds zo graag wilt. Stel je man voor om het er bijv. als de jongste 1 jaar is weer over te hebben. En als hij de gedachte aan het er dan weer over hebben al niet ziet zitten dan zou ik je conclusies trekken, dat zijn 'nog niet' eigenlijk gewoon een 'nooit' betekent. Dan zul je dat ook moeten accepteren, wat niet betekent dat het niet moeilijk voor je mag zijn. Afscheid nemen van een wens kan een soort van rouwproces zijn, daar zijn volgens mij ook al wel eens topics over geweest waaruit je misschien tips kunt halen als het aan de orde is.
donderdag 18 januari 2018 13:37
Goed nieuws zeg!funnymiss schreef: ↑18-01-2018 09:37Hallo engeliene, hoe staat het er bij jullie nu voor? Mijn 2e is nu bijna 10 maanden en bij mij is er niks veranderd. Bij mijn man wel!!! Onze buggy begint te verslijten, dus ik zei: hopelijk houd hij het nog vol totdat zoon er niet meer in hoeft. Man: maar kunnen we dan niet beter nu zon simpelere buggy kopen zodat een derde straks nog in de reiswieg van dit onderstel kan? Anders moeten we dan zon nieuw duur ding kopen.
Hier niets veranderd. Tenminste, ik merk dat ik zelf eigenlijk ook steeds vaker denk: het is goed zo. Kan en wil ik nog een zwangerschap aan?
En soms komt ineens dat oergevoel weer boven drijven van JA IK WIL ZO GRAAG!
Ik heb wel besloten dat man maar voor de anticonceptie zorgt, ik wil geen hormonen meer in Mn lijf. Heb jarenlang de pil geslikt en toen ik stopte voelde ik me echt veel beter. Man wil geen knipje. Tja dat kan en begrijp ik ook maargoed...
donderdag 18 januari 2018 13:43
Bedankt voor je openhartige post en gefeliciteerd met je zwangerschap!nicole123 schreef: ↑18-01-2018 10:44Die eerste en tweede zijn ook al slecht voor het milieu, de werkloosheid en de overbevolking en ook een eerste of tweede kunnen niet gezond zijn. Ik snap niet waarom dat geen probleem zou zijn en een derde opeens wel. Als je hierin consequent bent omdat je het zulke enorme risico's en problemen vindt dan zou je helemaal geen kinderen moeten willen. Een grotere auto hoeft niet met 3 kinderen, wij hebben een auto waar er prima 3 in kunnen. Fietsen kan de oudste inmiddels zelfstandig, dus ook geen probleem en anders bestaan er ook nog bakfietsen of fietskarren. Of 3 financieel goed haalbaar is ligt helemaal aan je eigen financiele situatie, bij ons zou het prima kunnen. Kortom, allemaal argumenten die je er bijhaalt om je gevoel te bevestigen dat jij twee wel voldoende vindt en de derde geen meerwaarde. Anderen zoals TO hebben wel het gevoel dat een derde voor hen meerwaarde zou geven.
TO, bij ons lag het enigszins andersom. Mijn man wist altijd al dat hij dolgraag 3 kinderen wil. Niet om de babytijd, maar omdat de dynamiek van een gezin met 3 kinderen hem heel erg leuk lijkt en ook als ze eenmaal uit huis zijn een wat grotere familie. Ik zelf wilde er altijd 2 of 3. We hebben 2 kinderen en ik had daarbij heel zware zwangerschappen met 8 maanden overgeven en dat nog een keer moeten meemaken daar zag/zie ik wel tegenop. Inmiddels ben ik (pril) zwanger van nummer 3 en daar heel blij mee, maar het heeft bij mij wel 2,5 jaar na de geboorte van de jongste geduurd voor ik zover was om er weer aan te durven beginnen. Naast dat ik die tijd gewoon psychisch en fysiek nodig had, is het ook fijn dat de oudste van 5 inmiddels behoorlijk zelfstandig is en de jongste van bijna 3 het grootste deel van de peuterpuberteit door is (hoop ik haha). Ons ideaalplaatje voordat we aan kinderen begonnen was om ze allemaal voor mijn 35e te krijgen, maar uiteindelijk was het belangrijker dat ik er ook echt weer aan toe was dan die harde leeftijdsgrens (ik ben nu 37). Voor mijn man was dat af en toe wel lastig, maar hij snapte mij ook wel heel goed. Ik denk dat we het er ongeveer 1x per half jaar echt even concreet over hadden.
Dus ik zou je aanraden om het de tijd te geven, te wachten tot je echt helemaal hersteld bent van de zwangerschap en tot de hormonen in je lijf uitgeraasd zijn en dan nog eens te bedenken of je het nog steeds zo graag wilt. Stel je man voor om het er bijv. als de jongste 1 jaar is weer over te hebben. En als hij de gedachte aan het er dan weer over hebben al niet ziet zitten dan zou ik je conclusies trekken, dat zijn 'nog niet' eigenlijk gewoon een 'nooit' betekent. Dan zul je dat ook moeten accepteren, wat niet betekent dat het niet moeilijk voor je mag zijn. Afscheid nemen van een wens kan een soort van rouwproces zijn, daar zijn volgens mij ook al wel eens topics over geweest waaruit je misschien tips kunt halen als het aan de orde is.
Ik denk inderdaad dat zijn nu niet een nooit is, dat moet ik zeker accepteren. Ik snap zijn argumenten ook volledig want dat zijn ook dingen die bij mij door Mn hoofd spelen. Ik kan ook niet anders dan begrip voor zijn keuze hebben. Bij mij wisselt het heel sterk van nee het is goed zo naar ik wil nog zo graag een kindje erbij. De tijd zal het leren, het zou mooi zijn als we er beiden nog voor willen gaan over een jaar en anders is het goed zo. Twee mooie kinderen, financieel lukt het makkelijk nu (zou met een derde ook wel kunnen hoor) en ik vind het fijn om Mn eigen lijf langzamerhand weer wat terug te krijgen. De zwangerschap en bevalling hebben er toch best ingehakt. Een derde keer zou ook betekenen dat er veel op bordje van man terechtkomt dus daar moet hij dan wel achter staan.
donderdag 18 januari 2018 14:46
Hier had ik ook twijfels over een derde.
Knoop doorgehakt om ervoor te gaan, 7 maanden later was ik zwanger.
Met 9,5 week zwangerschap een miskraam.
(voor zoon en voor dochter ook een miskraam gehad).
En nu toch besloten om een spiraal te laten zetten, denk dat de derde er niet meer komt.
Mijn kriebels voor een derde gaan nu ook langzaam weg.
Knoop doorgehakt om ervoor te gaan, 7 maanden later was ik zwanger.
Met 9,5 week zwangerschap een miskraam.
(voor zoon en voor dochter ook een miskraam gehad).
En nu toch besloten om een spiraal te laten zetten, denk dat de derde er niet meer komt.
Mijn kriebels voor een derde gaan nu ook langzaam weg.
donderdag 18 januari 2018 16:55
Ik wilde in de jaren na mn 2e ook heel graag een 3e. Maar ook beroerd zwanger en een man die het niet wilde. Ook is ons huis te klein en we zijn erg gehecht aan ons huis.
Toen de jongste naar school ging dacht ik nu of nooit! Maar man wilde nog steeds niet en ik heb me daar wonderwel heel snel bij neergelegd. Wat genoot ik van mn vrijheid, werken ging makkelijker, sporten zonder gedoe en tijdens schooltijd een huis dat een paar uur opgeruimd bleef.
Jaren later dacht ik wel eens: als er een 3e was gekomen was hij nu ongeveer zo oud geweest en ik had goed voor het kind gezorgd hoor,maar ik mis hem totaal niet!
Een vriendin kreeg een 3e en ik ben nooit jaloers geweest. Liep daar allemaal best maar vond het toch een gedoe als ik het op afstand bekeek.
We hebben vrij makkelijke kinderen maar in de puberteit allebei een poos niet goed in hun vel gezeten en was heel blij dat ik er me maar voor 2 zorgen hoefde te maken.
Ze zijn nu volwassen en ben nog steeds blij dat we het er bij 2 hebben gelaten, ik heb een luizenleven. Mijn vriendin is blij met haar 3e. Deze zit nog op de basisschool en is nog heel erg aan het moederen en zorgen. En ik zie dat ze dit met wat minder enthousiasme doet als bij de oudste 2, kinderboekenweek, luizenmoeder en clubjes, eigelijk geen zin meer in. En dan moet ze de puberteit en de studiefase nog door.
Alls je een jong gezin hebt kun je je als moeder niet voorstellen dat je ooit geen zin meer hebt om te zorgen. Maar die tijd komt echt. Nogmaals, ik ben heel blij met mn 2 kinderen, heel fijn dat ik niet de zorg voor die 3e heb gehad, hoe groot de wens toen ook was.
Toen de jongste naar school ging dacht ik nu of nooit! Maar man wilde nog steeds niet en ik heb me daar wonderwel heel snel bij neergelegd. Wat genoot ik van mn vrijheid, werken ging makkelijker, sporten zonder gedoe en tijdens schooltijd een huis dat een paar uur opgeruimd bleef.
Jaren later dacht ik wel eens: als er een 3e was gekomen was hij nu ongeveer zo oud geweest en ik had goed voor het kind gezorgd hoor,maar ik mis hem totaal niet!
Een vriendin kreeg een 3e en ik ben nooit jaloers geweest. Liep daar allemaal best maar vond het toch een gedoe als ik het op afstand bekeek.
We hebben vrij makkelijke kinderen maar in de puberteit allebei een poos niet goed in hun vel gezeten en was heel blij dat ik er me maar voor 2 zorgen hoefde te maken.
Ze zijn nu volwassen en ben nog steeds blij dat we het er bij 2 hebben gelaten, ik heb een luizenleven. Mijn vriendin is blij met haar 3e. Deze zit nog op de basisschool en is nog heel erg aan het moederen en zorgen. En ik zie dat ze dit met wat minder enthousiasme doet als bij de oudste 2, kinderboekenweek, luizenmoeder en clubjes, eigelijk geen zin meer in. En dan moet ze de puberteit en de studiefase nog door.
Alls je een jong gezin hebt kun je je als moeder niet voorstellen dat je ooit geen zin meer hebt om te zorgen. Maar die tijd komt echt. Nogmaals, ik ben heel blij met mn 2 kinderen, heel fijn dat ik niet de zorg voor die 3e heb gehad, hoe groot de wens toen ook was.
donderdag 18 januari 2018 17:32
Wat een eerlijke post. Zet me wel aan het denken.malibu69 schreef: ↑18-01-2018 16:55Ik wilde in de jaren na mn 2e ook heel graag een 3e. Maar ook beroerd zwanger en een man die het niet wilde. Ook is ons huis te klein en we zijn erg gehecht aan ons huis.
Toen de jongste naar school ging dacht ik nu of nooit! Maar man wilde nog steeds niet en ik heb me daar wonderwel heel snel bij neergelegd. Wat genoot ik van mn vrijheid, werken ging makkelijker, sporten zonder gedoe en tijdens schooltijd een huis dat een paar uur opgeruimd bleef.
Jaren later dacht ik wel eens: als er een 3e was gekomen was hij nu ongeveer zo oud geweest en ik had goed voor het kind gezorgd hoor,maar ik mis hem totaal niet!
Een vriendin kreeg een 3e en ik ben nooit jaloers geweest. Liep daar allemaal best maar vond het toch een gedoe als ik het op afstand bekeek.
We hebben vrij makkelijke kinderen maar in de puberteit allebei een poos niet goed in hun vel gezeten en was heel blij dat ik er me maar voor 2 zorgen hoefde te maken.
Ze zijn nu volwassen en ben nog steeds blij dat we het er bij 2 hebben gelaten, ik heb een luizenleven. Mijn vriendin is blij met haar 3e. Deze zit nog op de basisschool en is nog heel erg aan het moederen en zorgen. En ik zie dat ze dit met wat minder enthousiasme doet als bij de oudste 2, kinderboekenweek, luizenmoeder en clubjes, eigelijk geen zin meer in. En dan moet ze de puberteit en de studiefase nog door.
Alls je een jong gezin hebt kun je je als moeder niet voorstellen dat je ooit geen zin meer hebt om te zorgen. Maar die tijd komt echt. Nogmaals, ik ben heel blij met mn 2 kinderen, heel fijn dat ik niet de zorg voor die 3e heb gehad, hoe groot de wens toen ook was.
Wat mijn bezwaar tegen zou zijn is idd ook dat het straks wat makkelijker wordt. Oudste komt nu in de leeftijd dat we dingen kunnen doen, theater, gymles etc. Als jongste straks 2 is en oudste 4 zijn er veel dingen die ze beiden leuk vinden, dan neem ik ze gewoon allebei mee. Weer een baby erbij is wellicht onhandig. Ik regel nu vaak oppas (mijn ouders) voor jongste maar die zijn ook al op leeftijd en kunnen dat straks misschien niet meer. Ik zou zo bang zijn dat ik de jongens ergens tekort ga doen door voor een derde te gaan. Maargoed het zijn wellicht ook wel dingen die op te lossen zijn
donderdag 18 januari 2018 17:44
Het verdriet van de miskraam inderdaad.
En ik denk ook omdat ik al twijfels had eigenlijk.
Maar ook gewoon omdat ik klaar ben met de stress rondom zwanger zijn en blijven en de risico's die het met zich mee brengt .
Het voelt alsof ik nu rust heb nu ik een spiraal heb genomen.
Ik kan ook totaal niet tegen besluiteloosheid.
En zie nu ook de voordelen van het hebben van "maar" 2 kinderen .
Mijn kinderen zijn 5,5 en bijna 2 .
Ben zelf ook 35 .
donderdag 18 januari 2018 17:58
Ja dat snap ik wel. Goed om te lezen dat je er toch wel in kunt berusten. En je man?
Soms ben ik ook wel gewoon dat het een leeftijdsdingetje is. Zo van, nu kan het nog. Ik heb geen 10 jaar om het maar eens te laten bezinken.
Ik weet het af en toe zelf ook gewoon niet meer. Ik begin me ook weer een beetje mezelf te voelen, kan weer wat sporten, kilo’s zijn er weer af. Lekker vakantie uitzoeken, heb geen zin om weer zwanger te zijn. Maar het bijzondere van de echo’s etc zal ik wel missen. En 3 kinderen lijkt me gewoon echt gezellig maar dat komt misschien doordat ik zelf uit een gezin van 3 kom en de middelste ben, ik had altijd iemand om mee te spelen (of ruzie te maken :p)
Soms ben ik ook wel gewoon dat het een leeftijdsdingetje is. Zo van, nu kan het nog. Ik heb geen 10 jaar om het maar eens te laten bezinken.
Ik weet het af en toe zelf ook gewoon niet meer. Ik begin me ook weer een beetje mezelf te voelen, kan weer wat sporten, kilo’s zijn er weer af. Lekker vakantie uitzoeken, heb geen zin om weer zwanger te zijn. Maar het bijzondere van de echo’s etc zal ik wel missen. En 3 kinderen lijkt me gewoon echt gezellig maar dat komt misschien doordat ik zelf uit een gezin van 3 kom en de middelste ben, ik had altijd iemand om mee te spelen (of ruzie te maken :p)
donderdag 18 januari 2018 19:59
Ik heb het nog wel eens moeilijk hoor als ik een zwangere zie bijvoorbeeld. En had het ook allemaal nog wel een keer mee willen maken, die echo's, de kraamtijd, een naam verzinnen enzo ...Maar denk niet dat ik die spanning etc weer aan durf/wil
Ook had ik veel twijfels over of ik de zorg voor 3 toch niet te pittig ga vinden ...Sta er grotendeels alleen voor , man eigen zaak en werkt 6 dagen en ik werk zelf ook nog .. huishouden doe ik ook alleen.. weet dat meer mensen het doen, maar twee kinderen is dan net even wat makkelijker...mijn man wil heel graag een derde, dus dat is soms best confronterend.. de beslissing om nu een spiraal te nemen komt echt van mijzelf.. maar hij accepteert en begrijpt mijn keuze daar wel in.
Ook had ik veel twijfels over of ik de zorg voor 3 toch niet te pittig ga vinden ...Sta er grotendeels alleen voor , man eigen zaak en werkt 6 dagen en ik werk zelf ook nog .. huishouden doe ik ook alleen.. weet dat meer mensen het doen, maar twee kinderen is dan net even wat makkelijker...mijn man wil heel graag een derde, dus dat is soms best confronterend.. de beslissing om nu een spiraal te nemen komt echt van mijzelf.. maar hij accepteert en begrijpt mijn keuze daar wel in.
donderdag 18 januari 2018 20:18
Die angst herken ik wel, mijn peuter is een pittige, mijn jongste heel makkelijk. Maar als ze allebei tekeergaan denk ik weleens, pfff twee is al zo druk, zou het me wel lukken met 3? Mijn man is 2 dagen doordeweeks bij de kinderen maar werkt wel veel avonden en weekenden waardoor ik ook vaak alleen met ze ben, zeker de drukke tijden van eten en naar bed brengen, als ze wat ouder zijn sportclubjes in het weekend etc. En zwanger met 2 kleintjes lijkt me ook echt vreselijk. Mijn grootste angst is eigenlijk dat ik misschien geen leukere moeder word van 3 kinderen.
Het komende jaar is het ook nog niet aan de orde, ben wel heel benieuwd hoe ik er over een jaar in sta.
Het komende jaar is het ook nog niet aan de orde, ben wel heel benieuwd hoe ik er over een jaar in sta.
donderdag 18 januari 2018 20:38
Als je man echt zo graag een derde wil, is hij dan ook bereid om flink minder te gaan werken? En om 50/50 de zorg en het huishouden te gaan doen? Hoe ziet hij dat dan voor zich?Evda2016 schreef: ↑18-01-2018 19:59Ik heb het nog wel eens moeilijk hoor als ik een zwangere zie bijvoorbeeld. En had het ook allemaal nog wel een keer mee willen maken, die echo's, de kraamtijd, een naam verzinnen enzo ...Maar denk niet dat ik die spanning etc weer aan durf/wil
Ook had ik veel twijfels over of ik de zorg voor 3 toch niet te pittig ga vinden ...Sta er grotendeels alleen voor , man eigen zaak en werkt 6 dagen en ik werk zelf ook nog .. huishouden doe ik ook alleen.. weet dat meer mensen het doen, maar twee kinderen is dan net even wat makkelijker...mijn man wil heel graag een derde, dus dat is soms best confronterend.. de beslissing om nu een spiraal te nemen komt echt van mijzelf.. maar hij accepteert en begrijpt mijn keuze daar wel in.
donderdag 18 januari 2018 22:57
Het liefst wilde ik altijd 3-5 kinderen. Heerlijk leek me dat zo'n tafel vol.
Maar als ik heel eerlijk ben, ben ik in ieder geval geen baby moeder. Ik vind ze lief en knuffelig en geweldig... Maar ook enorm vermoeiend.
Daarnaast is mij na hele zware zwangerschap door artsen in het ziekenhuis gezegd: geen zwangerschappen meer. Te risicovol voor zowel jou als voor het kind.
Mijn twee kinderen schelen maar 11 maanden en ik vind het minder zwaar dan verwacht maar nog steeds heftig.
Man vindt het jammer. Die hoopt op een nakomertje. Maar begrijpt ook dat het voor mijn lichaam waarschijnlijk niet haalbaar is.
Misschien dat we willen adopteren of pleegouders willen worden. Immers genoeg kinderen die geen fijn thuis hebben en zou die met alle liefde aanreiken.
Maar als ik heel eerlijk ben, ben ik in ieder geval geen baby moeder. Ik vind ze lief en knuffelig en geweldig... Maar ook enorm vermoeiend.
Daarnaast is mij na hele zware zwangerschap door artsen in het ziekenhuis gezegd: geen zwangerschappen meer. Te risicovol voor zowel jou als voor het kind.
Mijn twee kinderen schelen maar 11 maanden en ik vind het minder zwaar dan verwacht maar nog steeds heftig.
Man vindt het jammer. Die hoopt op een nakomertje. Maar begrijpt ook dat het voor mijn lichaam waarschijnlijk niet haalbaar is.
Misschien dat we willen adopteren of pleegouders willen worden. Immers genoeg kinderen die geen fijn thuis hebben en zou die met alle liefde aanreiken.
vrijdag 19 januari 2018 13:06
Nee, hij is niet van plan minder te werken, is ook niet mogelijk met zijn zaak!!
Dat is ook 1 van de redenen dat ik denk dat er geen derde komt.
vrijdag 19 januari 2018 13:08
Precies!EngeLiene schreef: ↑18-01-2018 20:18Die angst herken ik wel, mijn peuter is een pittige, mijn jongste heel makkelijk. Maar als ze allebei tekeergaan denk ik weleens, pfff twee is al zo druk, zou het me wel lukken met 3? Mijn man is 2 dagen doordeweeks bij de kinderen maar werkt wel veel avonden en weekenden waardoor ik ook vaak alleen met ze ben, zeker de drukke tijden van eten en naar bed brengen, als ze wat ouder zijn sportclubjes in het weekend etc. En zwanger met 2 kleintjes lijkt me ook echt vreselijk. Mijn grootste angst is eigenlijk dat ik misschien geen leukere moeder word van 3 kinderen.
Het komende jaar is het ook nog niet aan de orde, ben wel heel benieuwd hoe ik er over een jaar in sta.
Goed over nadenken dus!
Lastig hè het heeft voordelen en nadelen.
vrijdag 19 januari 2018 20:10
Ja inderdaad! Ik vind het ook écht heel moeilijk. Ik denk ook niet dat ik zo naïef ben dat het alleen maar een roze wolk is (of een blauwe:p). Verstandelijk gezien kan ik genoeg redenen bedenken om het niet te doen, maar met mijn gevoel kan ik ze ook allemaal weerleggen zeg maar. Ik kan er wel vrede mee hebben als het bij twee blijft hoor, alleen afscheid nemen van de wens lukt nog even niet.
vrijdag 19 januari 2018 22:40
Snap ik ! Het is zo dubbel allemaal! Zo'n wens poets je niet zomaar weg..
Maar in sommige gevallen kan je gevoel anders zijn dan je verstand je zegt
.
Aan jou de keus welke van de twee je kiest .
En je hoeft nu nog niet te kiezen hè.
Kan ook over een jaar ofzo .
Het zou zomaar kunnen dat jij en je man er over een jaar heel anders over denken.
Als ik met mijn verstand nadenk dan vind ik de risico's toch te groot denk ik , maar dat komt ook omdat ik al 3 miskramen heb gehad en denk dat ik bij nog een miskraam een te grote klap zou krijgen. Daardoor ben ik ook angstiger dat als de zwangerschap wel goed zou zijn, het kindje niet gezond is bijvoorbeeld.. dat lijkt me echt een hele zorg en stressvolle situatie, als je er al 2 rond hebt rond lopen .
Ook zie ik dus steeds meer het voordeel van twee kinderen. (Heb maar 2 handen en kan ze nu nog goed 1op 1 aandacht geven) .
Mijn zoontje is erg temperamentvol en vraagt veel aandacht en energie.
Maar vind het best jammer dat ik dan nooit meer zwanger zal zijn en alles wat erbij hoort.
En mijn kleine meisje van bijna 2 wordt echt veel te snel groot
Succes met je beslissing.
Ik weet er alles van, dat twijfelen is echt irritant.
Maar in sommige gevallen kan je gevoel anders zijn dan je verstand je zegt
.Aan jou de keus welke van de twee je kiest .
En je hoeft nu nog niet te kiezen hè.
Kan ook over een jaar ofzo .
Het zou zomaar kunnen dat jij en je man er over een jaar heel anders over denken.
Als ik met mijn verstand nadenk dan vind ik de risico's toch te groot denk ik , maar dat komt ook omdat ik al 3 miskramen heb gehad en denk dat ik bij nog een miskraam een te grote klap zou krijgen. Daardoor ben ik ook angstiger dat als de zwangerschap wel goed zou zijn, het kindje niet gezond is bijvoorbeeld.. dat lijkt me echt een hele zorg en stressvolle situatie, als je er al 2 rond hebt rond lopen .
Ook zie ik dus steeds meer het voordeel van twee kinderen. (Heb maar 2 handen en kan ze nu nog goed 1op 1 aandacht geven) .
Mijn zoontje is erg temperamentvol en vraagt veel aandacht en energie.
Maar vind het best jammer dat ik dan nooit meer zwanger zal zijn en alles wat erbij hoort.
En mijn kleine meisje van bijna 2 wordt echt veel te snel groot
Succes met je beslissing.
Ik weet er alles van, dat twijfelen is echt irritant.
zaterdag 20 januari 2018 19:40
Ik herken het wel. Ik zou er graag drie willen, maar man vindt twee echt genoeg. De jongste is nu een paar weken oud, de oudste bijna 2.
Hij heeft drie redenen. Allereerst is hij bang dat mij iets overkomt en hij er alleen voor komt te staan. Hij vindt twee kinderen al enorm druk (is wel een hele toegewijde vader die echt de helft van de zorg op zich neemt), en denkt dat drie echt te veel van hem vraagt.
Daarnaast stelt hij zichzelf de vraag: zou ik een derde willen als het gehandicapt / een chronisch ziek kind / een tweeling / een drieling is? Dan is het antwoord ‘nee’.
En tot slot wil hij het liefst onze twee kinderen al zijn tijd en liefde geven. Hij kreeg vroeger zelf weinig aandacht van zijn ouders, en wil deze twee overladen met liefde.
Ik denk ook niet dat dit nog gaat veranderen, dus ik geniet me maar te pletter van de jongste. En ik voel me al heel gezegend met wat we wel hebben, en de gezelligheid in huis omdat we het prima redden samen.
Ik hoop dat mijn wens voor een derde vanzelf naar de achtergrond verdwijnt. En af en toe huil ik er heerlijk hormonaal om
Hij heeft drie redenen. Allereerst is hij bang dat mij iets overkomt en hij er alleen voor komt te staan. Hij vindt twee kinderen al enorm druk (is wel een hele toegewijde vader die echt de helft van de zorg op zich neemt), en denkt dat drie echt te veel van hem vraagt.
Daarnaast stelt hij zichzelf de vraag: zou ik een derde willen als het gehandicapt / een chronisch ziek kind / een tweeling / een drieling is? Dan is het antwoord ‘nee’.
En tot slot wil hij het liefst onze twee kinderen al zijn tijd en liefde geven. Hij kreeg vroeger zelf weinig aandacht van zijn ouders, en wil deze twee overladen met liefde.
Ik denk ook niet dat dit nog gaat veranderen, dus ik geniet me maar te pletter van de jongste. En ik voel me al heel gezegend met wat we wel hebben, en de gezelligheid in huis omdat we het prima redden samen.
Ik hoop dat mijn wens voor een derde vanzelf naar de achtergrond verdwijnt. En af en toe huil ik er heerlijk hormonaal om
zaterdag 20 januari 2018 19:49
LauraRoar echt, letter voor letter, zo is het hier dus ook! Inclusief man die zorgt en dezelfde bezwaren heeft.
Ik kan het echt begrijpen en ik deel ze zelfs. Maar als man morgen zegt we gaan volgend jaar voor een derde zeg ik direct ja! Ik hoop ook dat de wens verdwijnt... óf dat man er ook helemaal voor wil gaan maar die kans acht ik hier ook klein.
Ik kan het echt begrijpen en ik deel ze zelfs. Maar als man morgen zegt we gaan volgend jaar voor een derde zeg ik direct ja! Ik hoop ook dat de wens verdwijnt... óf dat man er ook helemaal voor wil gaan maar die kans acht ik hier ook klein.
zaterdag 20 januari 2018 21:23
Klinkt als een verstandige man.LauraRoar schreef: ↑20-01-2018 19:40Ik herken het wel. Ik zou er graag drie willen, maar man vindt twee echt genoeg. De jongste is nu een paar weken oud, de oudste bijna 2.
Hij heeft drie redenen. Allereerst is hij bang dat mij iets overkomt en hij er alleen voor komt te staan. Hij vindt twee kinderen al enorm druk (is wel een hele toegewijde vader die echt de helft van de zorg op zich neemt), en denkt dat drie echt te veel van hem vraagt.
Daarnaast stelt hij zichzelf de vraag: zou ik een derde willen als het gehandicapt / een chronisch ziek kind / een tweeling / een drieling is? Dan is het antwoord ‘nee’.
En tot slot wil hij het liefst onze twee kinderen al zijn tijd en liefde geven. Hij kreeg vroeger zelf weinig aandacht van zijn ouders, en wil deze twee overladen met liefde.
Ik denk ook niet dat dit nog gaat veranderen, dus ik geniet me maar te pletter van de jongste. En ik voel me al heel gezegend met wat we wel hebben, en de gezelligheid in huis omdat we het prima redden samen.
Ik hoop dat mijn wens voor een derde vanzelf naar de achtergrond verdwijnt. En af en toe huil ik er heerlijk hormonaal om
zaterdag 20 januari 2018 21:37
Wauw, ben jij degene die bepaalt wie in welk topic mag posten?
Ik snap de wens voor een derde zeker, maar persoonlijk vind ik het verstandig om het bij twee te houden om alle hiervoor genoemde redenen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
