Kinderen
alle pijlers
ervaringen bam-moeders?
maandag 24 juli 2017 20:02
Hier een Bammer, kleine is inmiddels 4 maanden. Ik heb deze keuze heel bewust gemaakt en echt niet omdat ik denk dat ik geen vent zou kunnen krijgen. Ik wil het ook gewoon echt niet! Heb het heerlijk zo, plus ik ben ontzettend slecht in relaties, daarentegen was mijn kinderwens enorm. Een vent kan altijd nog (ooit) als ik er eens een keer aan toe ben.
Ik had mezelf natuurlijk ook zwanger kunnen laten maken door de eerste de beste, het is ten eerste goedkoper, makkelijker en veel sneller, maar wat doe ik die vent aan? mijn toekomstige kind en hoe ga ik mijn omgeving wijsmaken dat het per ongeluk gebeurd is? Iedereen die mij kent weet dat dat niet waar is.
Dus heb meteen openkaart gespeeld, met iedereen in mijn omgeving en ook op mijn werk, kreeg gewoon vrij als ik naar de kliniek moest. Nou was dat niet heel vaak want was in ronde 1 zwanger.
En nu de kleine er is, is het alsof het altijd zo geweest is, zo heerlijk dit! het is nog beter als ik me voorgesteld had, en zwaar? Nee absoluut niet. Ik vind het zelfs zo leuk dat ik er volgend jaar nog 1 bij wil.
Ik had mezelf natuurlijk ook zwanger kunnen laten maken door de eerste de beste, het is ten eerste goedkoper, makkelijker en veel sneller, maar wat doe ik die vent aan? mijn toekomstige kind en hoe ga ik mijn omgeving wijsmaken dat het per ongeluk gebeurd is? Iedereen die mij kent weet dat dat niet waar is.
Dus heb meteen openkaart gespeeld, met iedereen in mijn omgeving en ook op mijn werk, kreeg gewoon vrij als ik naar de kliniek moest. Nou was dat niet heel vaak want was in ronde 1 zwanger.
En nu de kleine er is, is het alsof het altijd zo geweest is, zo heerlijk dit! het is nog beter als ik me voorgesteld had, en zwaar? Nee absoluut niet. Ik vind het zelfs zo leuk dat ik er volgend jaar nog 1 bij wil.
maandag 24 juli 2017 20:33
Hier vergelijkbaar, denk dat het voor de kleine uiteindelijk beter is als er niet geheimzinnig wordt gedaan over haar afkomst, dan is het voor haar ook gewoon normaal en duidelijk hoe het zit. Maar de caissière van de AH hoeft het dan ook weer niet wetenChica-1983 schreef: ↑24-07-2017 19:58Ik ben er heel open over, beantwoord ook altijd de vragen die mensen erover hebben. Maar niet tegen iedereen die ik tegenkom hoorTegen de moeders waar ik 10 minuten aan de rand van de ballenbak een praatje mee maak bijvoorbeeld niet. Maar bij meer structurele contacten komt het meestal wel ter sprake.
maandag 24 juli 2017 21:04
maandag 24 juli 2017 21:21
maandag 24 juli 2017 23:03
maandag 24 juli 2017 23:04
dinsdag 25 juli 2017 10:58
Heerlijk dat het zo goed met jullie gaat! Toen ik alleen mijn oudste had, toen sprak ik net zo als jij. Daarom is mijn advies nu wel, denk goed na hoelang je er tussen laat en zorg dat je genoeg mensen om je heen hebt. Twee vlak op elkaar kan best enorm zwaar worden. Tenminste bij mij en drie andere BAMmers met hun twee kids net zo dicht op elkaar bleek dit wel zo te zijn. Een andere BAMmer die ik ken vond dit wel meevaller, maar haar moeder woont bij haar in, waardoor ik denk dat de situatie anders is.
Ik wil het je totaal niet afraden hoor! Ik ben heel gelukkig met mijn twee meiden.
dinsdag 25 juli 2017 11:01
Whahaha kan best hoor.....
Ik stond een keer bij de kassa, toen mijn dochtertje (van toen 1) tegen de man achter haar zei: "Papa". De man reageerde: "Daar weet ik niks van. Ik moet even met je moeder praten". Wel humor haha. Ik heb van binnen helemaal gelachen, maar er niet uitgeflapt: toevallig spermadonor? Lag op het puntje van mijn tong hihi
woensdag 26 juli 2017 09:58
Bedankt voor je eerlijke antwoord. Hoeveel tijd heb jij er tussen?zoeter schreef: ↑25-07-2017 10:58Heerlijk dat het zo goed met jullie gaat! Toen ik alleen mijn oudste had, toen sprak ik net zo als jij. Daarom is mijn advies nu wel, denk goed na hoelang je er tussen laat en zorg dat je genoeg mensen om je heen hebt. Twee vlak op elkaar kan best enorm zwaar worden. Tenminste bij mij en drie andere BAMmers met hun twee kids net zo dicht op elkaar bleek dit wel zo te zijn. Een andere BAMmer die ik ken vond dit wel meevaller, maar haar moeder woont bij haar in, waardoor ik denk dat de situatie anders is.
Ik wil het je totaal niet afraden hoor! Ik ben heel gelukkig met mijn twee meiden.
Ik moet nu sowieso wachten tot jaar na keizersnee, dan traject nog in en dan nog 9 maandjes, dus kom ik op zo'n 2 jaar uit.
Hoor van vrouwen die in een relatie zitten, dat ze soms 1 al zwaar vinden om dat het toch wel een hele groter verandering is.
Ben van mezelf best praktisch ingesteld en denk altijd in oplossingen. En niet alleen dat, maar sinds mijn 15e heb ik de zorg in het huishouden al op mij genomen omdat mijn mama daar niet toe in staat was, op mijn 24e ging ik op mezelf wonen... toen had ik ineens 2 huishoudens plus de verzorging voor mijn ma. Ging me heel goed af en heb het nooit als vervelend ervaren, tot ze 2 jaar geleden overleed, er was ineens zoveel rust dat ik het gewoon eng vond. Nu met die kleine gaat alles heel makkelijk, en heb best een redelijk netwerk gelukkig. En geloof meteen dat het passen en meten is de eerste maanden, je moet elkaar leren kennen en loopt er ook nog eens dreumes rond die aandacht wil. Maar dat zie ik dan ook weer als een hele leuke nieuwe uitdaging.
woensdag 26 juli 2017 10:09
donderdag 27 juli 2017 09:41
Het is ook super leuk, dat ze maar twee jaar in leeftijd verschillen hoor. Mijn dochters spelen heel graag en veel samen. Echt leuk om te zien. Natuurlijk kunnen ze ook flink ruziemaken, maar dat hoort erbij toch.Jo_Anna schreef: ↑26-07-2017 09:58Bedankt voor je eerlijke antwoord. Hoeveel tijd heb jij er tussen?
Ik moet nu sowieso wachten tot jaar na keizersnee, dan traject nog in en dan nog 9 maandjes, dus kom ik op zo'n 2 jaar uit.
Hoor van vrouwen die in een relatie zitten, dat ze soms 1 al zwaar vinden om dat het toch wel een hele groter verandering is.
Ben van mezelf best praktisch ingesteld en denk altijd in oplossingen. En niet alleen dat, maar sinds mijn 15e heb ik de zorg in het huishouden al op mij genomen omdat mijn mama daar niet toe in staat was, op mijn 24e ging ik op mezelf wonen... toen had ik ineens 2 huishoudens plus de verzorging voor mijn ma. Ging me heel goed af en heb het nooit als vervelend ervaren, tot ze 2 jaar geleden overleed, er was ineens zoveel rust dat ik het gewoon eng vond. Nu met die kleine gaat alles heel makkelijk, en heb best een redelijk netwerk gelukkig. En geloof meteen dat het passen en meten is de eerste maanden, je moet elkaar leren kennen en loopt er ook nog eens dreumes rond die aandacht wil. Maar dat zie ik dan ook weer als een hele leuke nieuwe uitdaging.
De eerste weken vond ik pittig, omdat ik bv wilde geven, maar dat niet zo soepel ging. En dan had ik er nog één van twee rondlopen, die zich als een echte beginnende peuter gedroeg. Toen ik overging op de fles, werd het een stuk makkelijker. De rest van mijn verlof heb ik genoten. Daarna kwam het stuk dat ik weer moest werken en er 's nachts twee kinderen waren die me wakker maakten. De 1 bv om 11 uur en om 6 uur en de ander van 1 tot 3. Voor mij was dit wel erg pittig. Natuurlijk kun je dan vroeg naar bed gaan, maar de gebroken nachten en het steeds weer wakker gemaakt worden, brak mij wel op. Nu ging dit beter toen de koemelkallergie uiteindelijk ontdekt werd, maar ook toen bleven de nachten van 8 uur voor mij nog wel een tijdje uit. Nou moet ik er ook bij zeggen, dat mijn kinderen geen geweldige slapers zijn en ik zelf ook niet.
Achteraf denk ik nu wel, had ik maar iets langer tussen ze gehad, dat was toch iets verstandiger geweest. Maar ach, nu is het wel heel leuk om zien, dat ze elkaar zo goed begrijpen en zo'n beetje in dezelfde leeftijdsfase zitten. Ik denk alleen, dat het anders iets makkelijker was geweest voor mij om ervan te genieten, omdat het zorgen zo overheerste.
donderdag 27 juli 2017 13:22
Bedankt voor jullie reacties! Heb er al heel veel van opgestoken!! Nog een vraagje: Speelt jullie leven zich voornamelijk thuis af, of heeft het zich toen jullie kindje klein was vooral thuis afgespeeld? Is dat dan een bewuste keuze geweest om thuis te blijven of was er gewoon geen andere mogelijkheid dan altijd thuis te blijven? Eerlijk gezegd ben ik tot nu toe iemand geweest die graag 'buiten' komt, en vraag me af hoe ik me ga voelen als ik altijd ga thuis zitten. Op zich denk ik dat ik dit wel ga kunnen maar heb er niet echt een duidelijk idee van. Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
donderdag 27 juli 2017 16:09
Dat heeft denk ik ook te maken met wat voor kind je hebt. Ik had me voorgenomen om lekker veel op pad te gaan en baby overal mee naartoe te nemen in draagdoek of wandelwagen. Ik ben ook niet zo'n thuiszitter namelijk. En ach, kleine baby's slapen toch overal zo had ik gelezen. Helaas ging die vlieger bij mij niet op. Die van mij sliep helemaal niet overal, eigenlijk nergens en ze huilde ook nog eens de hele dag. Ik was de eerste weken dus vooral heel druk met troosten en proberen haar in slaap te krijgen. Ik vond het al knap van mezelf als ik een pak melk kon kopen op een dag. Slapen ging pas beter toen ik haar op een donkere en stille kamer legde, ieder geluidje hield haar namelijk uit d’r slaap (nu nog steeds trouwens). Dus ook toen het slapen beter ging plande ik om haar slaapjes heen, die deed ze thuis in bed. Ik heb dus veel meer thuis gezeten dan ik vooraf had bedacht. Maar die tijd duurt gelukkig maar relatief kort. Ze hebben steeds minder slaap nodig en vanaf 1 jaar doet ze nog 1 middagslaap , dus hebben we weer veel meer tijd om wel de hort op te gaan. We gaan dus ook elke dag dat ik thuis met haar ben wel op pad, dat is nu ook echt nodig om de energie kwijt te kunnen.skipper2 schreef: ↑27-07-2017 13:22Bedankt voor jullie reacties! Heb er al heel veel van opgestoken!! Nog een vraagje: Speelt jullie leven zich voornamelijk thuis af, of heeft het zich toen jullie kindje klein was vooral thuis afgespeeld? Is dat dan een bewuste keuze geweest om thuis te blijven of was er gewoon geen andere mogelijkheid dan altijd thuis te blijven? Eerlijk gezegd ben ik tot nu toe iemand geweest die graag 'buiten' komt, en vraag me af hoe ik me ga voelen als ik altijd ga thuis zitten. Op zich denk ik dat ik dit wel ga kunnen maar heb er niet echt een duidelijk idee van. Wat zijn jullie ervaringen hiermee?
donderdag 27 juli 2017 18:12
De draagdoek kon ik zelf helaas niet gebruiken, maar mijn kinderen sliepen heerlijk in de kinderwagen. Lopend kon ik dus overal heen. En nu nog gaan mijn kinderen er net zo graag op uit als ik. Ook heb ik vanaf het begin een meisje gehad dat hier oppaste. Een vaste oppas dus, die opgroeide met mijn kinderen. Ze begon erg jong en gaat nu helaas op kamers, dus ik moest een nieuwe oppas zoeken. Gelukkig gaat dat nu goed met mijn kinderen. In het begin toen ze eenkennig waren, was het erg fijn om een vaste oppas te hebben en heb ik haar om die reden iedere zaterdag op laten passen. Zo had ik iedere week een avond om iets voor mezelf te doen en met vriendinnen af te spreken etc.
donderdag 27 juli 2017 18:35
Ik ben zelf al een huismus, dus ik moest echt opletten dat mijn kinderen wat buitenlucht kregen.
Ook nu ze allebei niet meer thuis wonen ben ik zelf nog steeds het meest thuis.
Maar ik denk dat je met kind niet per se aan huis gekluisterd bent.
Ook nu ze allebei niet meer thuis wonen ben ik zelf nog steeds het meest thuis.
Maar ik denk dat je met kind niet per se aan huis gekluisterd bent.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 27 juli 2017 19:10
Bedankt!! Al die zaken waar anderen mij voor waarschuwen blijken dus toch niet helemaal te kloppen. Als ik hier op het forum zit lijkt het echt alsof het allemaal heel goed meevalt! Vind ik echt geweldig!! Is er iets waarvan jullie zeggen: "Dit valt me toch wel tegen aan het (bam-)moederschap?" Sorry dat ik zo focus op het negatieve, is zeker niet de bedoeling jullie een slecht gevoel te bezorgen!
donderdag 27 juli 2017 19:13
Wat mij vooral tegenvalt dat het nog steeds zo negatief bekeken wordt door veel mensen.skipper2 schreef: ↑27-07-2017 19:10Bedankt!! Al die zaken waar anderen mij voor waarschuwen blijken dus toch niet helemaal te kloppen. Als ik hier op het forum zit lijkt het echt alsof het allemaal heel goed meevalt! Vind ik echt geweldig!! Is er iets waarvan jullie zeggen: "Dit valt me toch wel tegen aan het (bam-)moederschap?" Sorry dat ik zo focus op het negatieve, is zeker niet de bedoeling jullie een slecht gevoel te bezorgen!
Verder vind ik het zo oninteressant dat ik alleenstaand moeder ben. Ik kan me namelijk helemaal niet voorstellen hoe het zou zijn om samen met iemand anders kinderen te hebben en op te voeden.
Ik realiseer me zelden dat mijn gezin anders is dan de meeste gezinnen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 28 juli 2017 08:51
Dat negatief bekeken worden, dat ervaar ik gelukkig helemaal niet. Integendeel. Wat ik soms moeilijk vind, is dat ik alles alleen beslis. Natuurlijk denken mijn vrienden, ouders etc, maar de beslissing moet door mij gemaakt worden. Welk kdv, bso, school etc. Als alles goed gaat is dat waarschijnlijk niet moeilijk, maar als t even niet meezit vind ik dit wel pittig. Ook ken ik via facebook (daar zijn allerlei besloten bam-groepen) een BAM waarvan het zoontje vanaf de geboorte een zorgenkindje is. Ontzettend zwaar voor haar en als ik haar zo hoor wordt haar kringetje steeds kleiner, dat lijkt me vreselijk moeilijk. Aan de andere kant zal dat waarschijnlijk ook zo zijn als ze het samen met een man had gedaan, maar ik denk dat je dan nog steun bij elkaar heb. (in een goede relatie)Solomio schreef: ↑27-07-2017 19:13Wat mij vooral tegenvalt dat het nog steeds zo negatief bekeken wordt door veel mensen.
Verder vind ik het zo oninteressant dat ik alleenstaand moeder ben. Ik kan me namelijk helemaal niet voorstellen hoe het zou zijn om samen met iemand anders kinderen te hebben en op te voeden.
Ik realiseer me zelden dat mijn gezin anders is dan de meeste gezinnen.
vrijdag 28 juli 2017 09:12
In mijn directe omgeving wordt er niet negatief over gedacht hoor, maar in de maastschappij nog steeds wel. Dat lees ik hier op het forum ook.zoeter schreef: ↑28-07-2017 08:51Dat negatief bekeken worden, dat ervaar ik gelukkig helemaal niet. Integendeel. Wat ik soms moeilijk vind, is dat ik alles alleen beslis. Natuurlijk denken mijn vrienden, ouders etc, maar de beslissing moet door mij gemaakt worden. Welk kdv, bso, school etc. Als alles goed gaat is dat waarschijnlijk niet moeilijk, maar als t even niet meezit vind ik dit wel pittig. Ook ken ik via facebook (daar zijn allerlei besloten bam-groepen) een BAM waarvan het zoontje vanaf de geboorte een zorgenkindje is. Ontzettend zwaar voor haar en als ik haar zo hoor wordt haar kringetje steeds kleiner, dat lijkt me vreselijk moeilijk. Aan de andere kant zal dat waarschijnlijk ook zo zijn als ze het samen met een man had gedaan, maar ik denk dat je dan nog steun bij elkaar heb. (in een goede relatie)
Dat ik zelf beslissingen moet nemen is juist één van de redenen dat ik het alleen wilde doen, want ik ben niet zo heel erg goed in compromissen.
Als ik een school geschikt vind, dan heb ik geen enkele behoefte aan een partner die daar mss een andere mening over heeft. Het 'toetsen' van mijn mening gebeurt met vrienden en vriendinnen, maar dat ik zelf mag beslissen vind ik juist een enorme pré.
Mijn kinderen zijn allebei autistisch, waardoor bepaalde dingen ook denk ik zwaarder waren (en zijn) dan bij 'normale' kinderen, maar ik heb niet de indruk dat dat met een partner eenvoudiger zou zijn geweest.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
