Kinderen
alle pijlers
Geen kinderen beter in deze situatie?
vrijdag 31 januari 2020 om 12:17
Hoi allemaal
Ik zit de laatste tijd erg te twijfelen over hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb s6ltijd gezegd dat ik geen kind wil en ze niet mag, zelfs topics hier over geopend.
De laatste jaren denk ik er steeds meer over na. Of ik het wil.
De reden dat ik twijfel is dat ik mezelf niet zie moederen. Ik heb ADD en ben ontzettend chaotisch. Plannen en ritme lukt niet goed. Ondanks meerdere trainingen, gaat veel beter maar ben er nog niet.
Een kind heeft juist behoefte aan ritme hoor ik altijd. Ook heb ik stemmingswisselingen, ook niet echt handig als je moeder bent. Lijkt me dat dat erg onveilig kan aanvoelen voor een kind. Verder ben ik door mijn add ook snel overprikkeld. Bij verjaardageb kan ik op een gegeven moment die hoge kinderstemmen niet meer aan en dan spelen ze alleen. Bij huilen raak ik meteen overprikkeld.
Als ik dit zo neerzet is het wel duidelijk dat ik beter geen kind kan nemen maar toch is er soms dat gevoel. Ik heb nog genoeg tijd miss verander ik maar erg realistisch is dat niet.
Ik wil een beslissing nemen zodat ik er niet over blijf piekeren.
Graag advies. Mensem die net als mij zijn en toch een kind hebben en waarbij jet goed gaat of juist helemaal niet
Ik zit de laatste tijd erg te twijfelen over hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb s6ltijd gezegd dat ik geen kind wil en ze niet mag, zelfs topics hier over geopend.
De laatste jaren denk ik er steeds meer over na. Of ik het wil.
De reden dat ik twijfel is dat ik mezelf niet zie moederen. Ik heb ADD en ben ontzettend chaotisch. Plannen en ritme lukt niet goed. Ondanks meerdere trainingen, gaat veel beter maar ben er nog niet.
Een kind heeft juist behoefte aan ritme hoor ik altijd. Ook heb ik stemmingswisselingen, ook niet echt handig als je moeder bent. Lijkt me dat dat erg onveilig kan aanvoelen voor een kind. Verder ben ik door mijn add ook snel overprikkeld. Bij verjaardageb kan ik op een gegeven moment die hoge kinderstemmen niet meer aan en dan spelen ze alleen. Bij huilen raak ik meteen overprikkeld.
Als ik dit zo neerzet is het wel duidelijk dat ik beter geen kind kan nemen maar toch is er soms dat gevoel. Ik heb nog genoeg tijd miss verander ik maar erg realistisch is dat niet.
Ik wil een beslissing nemen zodat ik er niet over blijf piekeren.
Graag advies. Mensem die net als mij zijn en toch een kind hebben en waarbij jet goed gaat of juist helemaal niet
Motto’s Helpen je Niet Als het er echt op Aan Komt
vrijdag 31 januari 2020 om 13:43
Dit!S-Meds schreef: ↑31-01-2020 12:20je geeft zelf het antwoord al. Ik denk dat er wel mensen zijn met psychische problemen of een persoonlijkheidsstoornis die kinderen hebben, dat gaat vaak niet goed. De kans dat je kind schadelijke gevolgen ondervindt van een ouder met een psychisch probleem is heel groot.
Bovendien is het vaak ook erfelijk en zadel je er dus een nieuw leven mee op.
vrijdag 31 januari 2020 om 13:55
Belangrijk vraagstuk... ik heb zelf waarschijnlijk autisme en zit nu in het diagnostisch proces. Al wel een tijd therapie, m.n. voor ptss (die nu in remissie is).
Mijn man heeft ADD of autisme, is nog onduidelijk en staat op een wachtlijst voor behandeling.
We zijn 27 en 30 en hebben altijd een kinderwens gehad.
N.a.v. de eventuele diagnoses en het feit dat ik inmiddels alweer een tijd in de ziektewet zit hebben we hier veel over gepraat. Onze familie kan niet wachten tot we kinderen krijgen. Planning is hier geen probleem. Huishouden wordt gedaan, zaken worden geregeld.
Ik ben juist heel goed in huishouden/financieen/regelzaken, van werk raak ik sneller uit balans. Mijn man kan werken tot hij een ons heeft, maar is met een simpel recept al het overzicht kwijt.
Het liefst zouden we beiden (bijna) fulltime blijven werken, we hebben studies lopen, en willen ook nog eens kinderen. En heel simpel, dat gaat gewoon niet bij ons.
In overleg gegaan met hulpverlening en die zien bij ons geen problemen qua ouderschap mits we onzelf nog op bepaalde punten ontwikkelen. Behalve eventuele erfelijkheid dan...
Dus nu liggen de prioriteiten anders. We praten veel over eventuele problemen waar we tegen aan lopen. We mikken op 1 kind ipv 2. En ik ga niet meer fulltime werken, werken in een simpele baan zodat ik mijn energie overhou voor thuis. Man blijft zich juist op het werk ontwikkelen. We houden 1 slaapkamer vrij als afzonderkamer waar de een of andere ouder (of het kind als die ook add/autisme heeft) in rust kan opladen als dat nodig is. We gaan voor de zwangerschap specialistische hulp inschakelen.
We hebben beide zo onze beperkingen, en we moeten dus prioriteiten stellen. We hebben overigens geen haast en werken eerst aan onze problemen zodat we goed stabiel zijn voor er een ontwrichtend stukje liefde bij komt
Mijn man heeft ADD of autisme, is nog onduidelijk en staat op een wachtlijst voor behandeling.
We zijn 27 en 30 en hebben altijd een kinderwens gehad.
N.a.v. de eventuele diagnoses en het feit dat ik inmiddels alweer een tijd in de ziektewet zit hebben we hier veel over gepraat. Onze familie kan niet wachten tot we kinderen krijgen. Planning is hier geen probleem. Huishouden wordt gedaan, zaken worden geregeld.
Ik ben juist heel goed in huishouden/financieen/regelzaken, van werk raak ik sneller uit balans. Mijn man kan werken tot hij een ons heeft, maar is met een simpel recept al het overzicht kwijt.
Het liefst zouden we beiden (bijna) fulltime blijven werken, we hebben studies lopen, en willen ook nog eens kinderen. En heel simpel, dat gaat gewoon niet bij ons.
In overleg gegaan met hulpverlening en die zien bij ons geen problemen qua ouderschap mits we onzelf nog op bepaalde punten ontwikkelen. Behalve eventuele erfelijkheid dan...
Dus nu liggen de prioriteiten anders. We praten veel over eventuele problemen waar we tegen aan lopen. We mikken op 1 kind ipv 2. En ik ga niet meer fulltime werken, werken in een simpele baan zodat ik mijn energie overhou voor thuis. Man blijft zich juist op het werk ontwikkelen. We houden 1 slaapkamer vrij als afzonderkamer waar de een of andere ouder (of het kind als die ook add/autisme heeft) in rust kan opladen als dat nodig is. We gaan voor de zwangerschap specialistische hulp inschakelen.
We hebben beide zo onze beperkingen, en we moeten dus prioriteiten stellen. We hebben overigens geen haast en werken eerst aan onze problemen zodat we goed stabiel zijn voor er een ontwrichtend stukje liefde bij komt
vrijdag 31 januari 2020 om 13:56
Geen diagnose ADHD, wel chaotisch. Kinderen brengen mij juist ontzettend veel structuur; ze eten en slapen op een bepaalde tijd en ik plan daar de rest van de tijd omheen. En mijn partner is enorm georganiseerd, dat helpt echt hij opruimen etc
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 31 januari 2020 om 14:01
Zijn jullie niet bang dat jullie kind genetisch allerlei diagnoses bij geboorte meekrijgt.. en is dat te doen voor zo'n kind?GreenLadyFern schreef: ↑31-01-2020 13:55Belangrijk vraagstuk... ik heb zelf waarschijnlijk autisme en zit nu in het diagnostisch proces. Al wel een tijd therapie, m.n. voor ptss (die nu in remissie is).
Mijn man heeft ADD of autisme, is nog onduidelijk en staat op een wachtlijst voor behandeling.
We zijn 27 en 30 en hebben altijd een kinderwens gehad.
N.a.v. de eventuele diagnoses en het feit dat ik inmiddels alweer een tijd in de ziektewet zit hebben we hier veel over gepraat. Onze familie kan niet wachten tot we kinderen krijgen. Planning is hier geen probleem. Huishouden wordt gedaan, zaken worden geregeld.
Ik ben juist heel goed in huishouden/financieen/regelzaken, van werk raak ik sneller uit balans. Mijn man kan werken tot hij een ons heeft, maar is met een simpel recept al het overzicht kwijt.
Het liefst zouden we beiden (bijna) fulltime blijven werken, we hebben studies lopen, en willen ook nog eens kinderen. En heel simpel, dat gaat gewoon niet bij ons.
In overleg gegaan met hulpverlening en die zien bij ons geen problemen qua ouderschap mits we onzelf nog op bepaalde punten ontwikkelen. Behalve eventuele erfelijkheid dan...
Dus nu liggen de prioriteiten anders. We praten veel over eventuele problemen waar we tegen aan lopen. We mikken op 1 kind ipv 2. En ik ga niet meer fulltime werken, werken in een simpele baan zodat ik mijn energie overhou voor thuis. Man blijft zich juist op het werk ontwikkelen. We houden 1 slaapkamer vrij als afzonderkamer waar de een of andere ouder (of het kind als die ook add/autisme heeft) in rust kan opladen als dat nodig is. We gaan voor de zwangerschap specialistische hulp inschakelen.
We hebben beide zo onze beperkingen, en we moeten dus prioriteiten stellen. We hebben overigens geen haast en werken eerst aan onze problemen zodat we goed stabiel zijn voor er een ontwrichtend stukje liefde bij komt
Wel fijn natuurlijk dat jullie alles op orde hebben en bewust zijn van je zwakke punten maar heb je ook nagedacht hoe het voor je kind zal zijn?
De kans dat het kind niet zo happy wordt is wel een gok.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:03
Dit.sugarmiss schreef: ↑31-01-2020 13:36Als je van je zelf weet dat je nu niet stabiel genoeg bent of niet goed genoeg met je Add overweg kunt om aan kinderen te beginnen en je wil ze wel graag.
Dan kan je overwegen om in therapie te gaan om aan je issues te werken zodat je in de toekomst misschien wel in staat bent om goed voor een kind te zorgen.
Je hoeft ook geen 2,3 of meer kinderen te nemen zoals sommigen doen om dat dit vanzelfsprekend lijkt en vervolgens het allemaal niet meer aankunnen.
1 kind kan ook.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:11
Nee, nee en nog eens nee.GreenLadyFern schreef: ↑31-01-2020 13:55Belangrijk vraagstuk... ik heb zelf waarschijnlijk autisme en zit nu in het diagnostisch proces. Al wel een tijd therapie, m.n. voor ptss (die nu in remissie is).
Mijn man heeft ADD of autisme, is nog onduidelijk en staat op een wachtlijst voor behandeling.
We zijn 27 en 30 en hebben altijd een kinderwens gehad.
N.a.v. de eventuele diagnoses en het feit dat ik inmiddels alweer een tijd in de ziektewet zit hebben we hier veel over gepraat. Onze familie kan niet wachten tot we kinderen krijgen. Planning is hier geen probleem. Huishouden wordt gedaan, zaken worden geregeld.
Ik ben juist heel goed in huishouden/financieen/regelzaken, van werk raak ik sneller uit balans. Mijn man kan werken tot hij een ons heeft, maar is met een simpel recept al het overzicht kwijt.
Het liefst zouden we beiden (bijna) fulltime blijven werken, we hebben studies lopen, en willen ook nog eens kinderen. En heel simpel, dat gaat gewoon niet bij ons.
In overleg gegaan met hulpverlening en die zien bij ons geen problemen qua ouderschap mits we onzelf nog op bepaalde punten ontwikkelen. Behalve eventuele erfelijkheid dan...
Dus nu liggen de prioriteiten anders. We praten veel over eventuele problemen waar we tegen aan lopen. We mikken op 1 kind ipv 2. En ik ga niet meer fulltime werken, werken in een simpele baan zodat ik mijn energie overhou voor thuis. Man blijft zich juist op het werk ontwikkelen. We houden 1 slaapkamer vrij als afzonderkamer waar de een of andere ouder (of het kind als die ook add/autisme heeft) in rust kan opladen als dat nodig is. We gaan voor de zwangerschap specialistische hulp inschakelen.
We hebben beide zo onze beperkingen, en we moeten dus prioriteiten stellen. We hebben overigens geen haast en werken eerst aan onze problemen zodat we goed stabiel zijn voor er een ontwrichtend stukje liefde bij komt
Met deze beperkingen en een hele grote kans dat het kind ook autisme heeft, moet je er niet aan willen beginnen.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:13
Natuurlijk hopen we dat het kindje 'niks heeft', net zoals elke andere ouder hoopt dat zijn of haar kindje gezond is.MissMaran schreef: ↑31-01-2020 14:01Zijn jullie niet bang dat jullie kind genetisch allerlei diagnoses bij geboorte meekrijgt.. en is dat te doen voor zo'n kind?
Wel fijn natuurlijk dat jullie alles op orde hebben en bewust zijn van je zwakke punten maar heb je ook nagedacht hoe het voor je kind zal zijn?
De kans dat het kind niet zo happy wordt is wel een gok.
We denken echter beide ook dat er tegenwoordig veel meer aandacht is voor beide aandoeningen, iets wat wij beiden absoluut niet hebben gehad toen we opgroeiden. Add en autisme zijn beide aandoeningen die vragen om een andere manier van leven. Zelf zie ik het niet zo zeer als een echte beperking maar meer.. anders in elkaar zitten en het leven dus anders benaderen dan de meesten doen. Is dat een uitdaging? Ja, zeker.
Verder zijn er zo ontzettend veel zaken erfelijk die het leven moeilijker kunnen maken waar mensen zich niet druk om kunnen maken. Dat vind ik persoonlijk heel gek. Wanneer ga je wel of niet de gok nemen? Als voorbeeld: psoriasis. De een heeft er niet zo veel last van, de ander heeft constant uitslag, bloedingen, gewrichtsproblemen en psychische problemen. Je weet gewoon niet wat voor effect het gaat hebben, je weet niet of je kindje het krijgt. Een kind krijgen is altijd een gok; je kunt je alleen afvragen of je er als ouders goed mee om kan gaan en of de kwaliteit van leven van je kind groot genoeg zal zijn.
Zo hebben mijn man en ik ook beide een hoog iq/hoogbegaafdheid, hoe je het ook wil noemen, iets wat er ook voor kan zorgen dat je tegen problemen aanloopt. Daar wordt meestal geen 'probleem' van gemaakt, dat is toch ook gek. Hele families vol met fatale hartklachten of bijvoorbeeld borstkanker...
Wat ik wel zeggen, het blijft een gok. Ik denk dat je als ouder met autisme of add jezelf niet alleen moet afvragen of je een kind aankan, maar ook of je een kind met dezelfde aandoening aan kan, of zelf een kind die het 'erger' heeft, en je afvragen of je jezelf aan de kant kan zetten en je kind kan helpen te groeien en bloeien ondanks bepaalde uitdagingen.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:13
Hoe dan ook zou ik nog 10 jaar wachten. Ik ben nu een stuk rustiger dan 10 jaar geleden. Ik heb ADHD. Voor mijn kinderen kan ik prima structuur aanbrengen. Ik vergeet mijzelf dan wel eens. Dus het is meer dan eens gebeurd dat ik geen bikini op het strand had maar zij hadden alles. Ik weet het niet. Als ik het van te voren had geweten had ik het bij 1 gelaten met een andere man. Ik ben nu gescheiden en heb er 2. Ze zijn wel gelukkig denk. Ze vinden het ook wel grappig dat ik een beetje anders ben dan andere moeders. Maar soms ben ik zo uitgeput dat wel kan huilen. Ik weet nu heel goed mijn grenzen maar als ze ziek zijn of er speelt van alles in de familie heb je ermee te dealen. Dan ga ik wel in de min.
Als je het dus al gaat doen zorg dan dat je een hele fijne stabiele man hebt en laat het erbij 1. Veel overzichtelijker.
Als je het dus al gaat doen zorg dan dat je een hele fijne stabiele man hebt en laat het erbij 1. Veel overzichtelijker.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:16
Lastig. Ik heb een chronische afwijking plus ADD.
Denk wel dat het per persoon verschilt. Ik heb 1 dochtertje.
Een heel actief typetje. Soms ben ik ook totaal overprikkeld en moe, echter heb ik “maar” 1 kind. Dat scheelt wel. Even dochter kwartier voor de iPad of 2 uurtjes naar oma en ik ben er wel weer. Ik denk dat ik oprecht wel een hele leuke moeder ben (als je dat van jezelf mag zeggen:))
Ik heb inmiddels geen partner (meer), echter was een 2e nooit optioneel. Met 1 kind ben ik een “goede” moeder. Ik weet niet of ik dat nog ben bij 2 of 3 kinderen. Die gok ga ik niet wagen.
De momenten dat ik uit mijn werk/stage kom (aan het einde van de dag) vind ik het lastigste. Ik ben dan moe, beetje overprikkeld en heb dan een dochtertje wat ook moe is van school/crèche, honger heeft en natuurlijk! oprechte aandacht van mij wil. Maar ook daar weet je op den duur je weg in te vinden.
Succes met je keuze!
Denk wel dat het per persoon verschilt. Ik heb 1 dochtertje.
Een heel actief typetje. Soms ben ik ook totaal overprikkeld en moe, echter heb ik “maar” 1 kind. Dat scheelt wel. Even dochter kwartier voor de iPad of 2 uurtjes naar oma en ik ben er wel weer. Ik denk dat ik oprecht wel een hele leuke moeder ben (als je dat van jezelf mag zeggen:))
Ik heb inmiddels geen partner (meer), echter was een 2e nooit optioneel. Met 1 kind ben ik een “goede” moeder. Ik weet niet of ik dat nog ben bij 2 of 3 kinderen. Die gok ga ik niet wagen.
De momenten dat ik uit mijn werk/stage kom (aan het einde van de dag) vind ik het lastigste. Ik ben dan moe, beetje overprikkeld en heb dan een dochtertje wat ook moe is van school/crèche, honger heeft en natuurlijk! oprechte aandacht van mij wil. Maar ook daar weet je op den duur je weg in te vinden.
Succes met je keuze!
vrijdag 31 januari 2020 om 14:16
Toch hecht ik meer waarden aan de professionals die ik heb gesproken en daadwerkelijk weten waar mijn beperkingen liggen. Autisme is een spectrum, beperkingen en krachten verschillen van persoon tot persoon.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:17
Autisme is geen doodsvonnis ofzo.
Ik heb zelf ASS (gediagnosticeerd toen het nog gewoon asperger mocht heten) en ADD.
En twee kinderen. In mijn eentje.
Een goede vriend van mij (pdd-nos) heeft ook gewoon kinderen met zijn vrouw (ook ass).
vrijdag 31 januari 2020 om 14:36
Doreia* schreef: ↑31-01-2020 12:25Hoe goed kun je tegen slaapgebrek? Tegen in het begin elke 3 uur wakker en dan eruit en baby verzorgen. Hoe goed kun je tegen een peuter driftbui als je over 10 minuten bij het consultatiebureau moet zijn? Kun je het opbrengen om de hele dag een kleintje mee te dragen als het hangerig is omdat het tandjes krijgt? Om in de vroege ochtend vanuit diepe slaap in een keer naast je bed te moeten staan omdat het heeft overgegeven / een dikke spuitluier heeft en je alles moet schoonmaken?
Ik, gezond van lijf leden en psyche, vond dat al een behoorlijke uitdaging. En ben blij dat we die fases achter de rug hebben.
Ik denk dat bijna iedereen als ie dit leest denkt: nee, daar heb ik geen trek in en daar kan ik helemaal niet tegen.
Maar dat blijkt bij je eigen kind dan gewoon weer mee te vallen. Je groeit er in mee. Anders begon niemand aan een tweede (of überhaupt een eerste). Ik vind deze post dus een beetje onnodige bangmakerij.
TO je bent pas 25. Je hebt nog jaren de tijd en je zult qua persoonlijkheid nog een groei doormaken. Kijk het gewoon tegen je 30e nog eens aan.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:51
Ik ben ook veel rustiger geworden de afgelopen jaren. En ik ken mezelf ook beter en weet beter wat ik nodig heb.
De OP had ik zelf kunnen schrijven, alleen het soms niet aankunnen van kinderstemmen herken ik niet. Al kan ik op sommige momenten ook heel slecht tegen allerlei vormen van geluid.
Ik heb mezelf dezelfde vraag gesteld als jij, TO. Structuur aanbrengen in mijn leven lukt tot op zekere hoogte, maar lang niet altijd. Huishouden is een groot drama. En ook het moeten verwerken van dagen met veel contacten herken ik enorm, soms duurt het twee dagen voor ik een beetje ben bijgekomen in mijn hoofd. Te weinig slaap vergroot alles nog 10 x.
Voor mij kwam mijn kinderwens laat (altijd geroepen van niet), maar nu wil ik heel graag een kindje. Ik zie het als een kwestie van goed inrichten: ik heb een baan met weinig stress, mijn man is gelukkig een held in het huishouden (waardoor het voor mij ook overzichtelijk blijft en we het samen kunnen doen) en ik ben gek op kinderen. Ik ben op een gegeven moment in werk met kinderen gerold en dat heeft mijn wens doen laten groeien. Ik heb gemerkt dat ik voor een kind veel meer kan/doe dan voor mij alleen.
Ik heb trouwens in het verleden wel therapie gehad. Voornamelijk voor stemmingswisselingen. Dit heeft me erg geholpen.
vrijdag 31 januari 2020 om 14:52
Maar toch moet een kind verplicht naar school of in groepsopvang en later werken, dus waarom zou je dat een wellicht genetisch bepaald overprikkeld kind aan willen doen? Als kind had ik veel minder last van mijn toen nog niet gediagnosticeerde autisme dan als volwassene. De maatschappij wordt steeds drukker en er moet steeds meer. Ik ben halverwege de 40 echt vast gelopen omdat ik zo niet meer verder wilde leven.GreenLadyFern schreef: ↑31-01-2020 14:13Natuurlijk hopen we dat het kindje 'niks heeft', net zoals elke andere ouder hoopt dat zijn of haar kindje gezond is.
We denken echter beide ook dat er tegenwoordig veel meer aandacht is voor beide aandoeningen, iets wat wij beiden absoluut niet hebben gehad toen we opgroeiden. Add en autisme zijn beide aandoeningen die vragen om een andere manier van leven. Zelf zie ik het niet zo zeer als een echte beperking maar meer.. anders in elkaar zitten en het leven dus anders benaderen dan de meesten doen. Is dat een uitdaging? Ja, zeker.
Verder zijn er zo ontzettend veel zaken erfelijk die het leven moeilijker kunnen maken waar mensen zich niet druk om kunnen maken. Dat vind ik persoonlijk heel gek. Wanneer ga je wel of niet de gok nemen? Als voorbeeld: psoriasis. De een heeft er niet zo veel last van, de ander heeft constant uitslag, bloedingen, gewrichtsproblemen en psychische problemen. Je weet gewoon niet wat voor effect het gaat hebben, je weet niet of je kindje het krijgt. Een kind krijgen is altijd een gok; je kunt je alleen afvragen of je er als ouders goed mee om kan gaan en of de kwaliteit van leven van je kind groot genoeg zal zijn.
Zo hebben mijn man en ik ook beide een hoog iq/hoogbegaafdheid, hoe je het ook wil noemen, iets wat er ook voor kan zorgen dat je tegen problemen aanloopt. Daar wordt meestal geen 'probleem' van gemaakt, dat is toch ook gek. Hele families vol met fatale hartklachten of bijvoorbeeld borstkanker...
Wat ik wel zeggen, het blijft een gok. Ik denk dat je als ouder met autisme of add jezelf niet alleen moet afvragen of je een kind aankan, maar ook of je een kind met dezelfde aandoening aan kan, of zelf een kind die het 'erger' heeft, en je afvragen of je jezelf aan de kant kan zetten en je kind kan helpen te groeien en bloeien ondanks bepaalde uitdagingen.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:09
Dat weet ik, en ik denk dat jij jezelf hierin goed kent. Ik ken ook jouw standpunt over kinderen krijgen (al dan niet met autisme).redbulletje schreef: ↑31-01-2020 14:52Maar toch moet een kind verplicht naar school of in groepsopvang en later werken, dus waarom zou je dat een wellicht genetisch bepaald overprikkeld kind aan willen doen? Als kind had ik veel minder last van mijn toen nog niet gediagnosticeerde autisme dan als volwassene. De maatschappij wordt steeds drukker en er moet steeds meer. Ik ben halverwege de 40 echt vast gelopen omdat ik zo niet meer verder wilde leven.
Maar niet iedereen met autisme is niet in staat om te werken, naar school te gaan etc. Dat verschilt toch echt per persoon.
Autisme is zover nu bekend is een combinatie van erfelijkheid en omgevingsfactoren.
Er is een kans dat een kind van ons autisme heeft. En dan nog de kans dat het autisme van dat kind zich met ergere symptomen uit dan wij zelf hebben. Zelfs als we er 'vroeg bij zijn'.
De maatschappij wordt voor iedereen drukker en iedereen moet steeds meer, dus iedereen zal daar grenzen in moeten stellen, niet alleen mensen met autisme hebben daar last van.
Mocht het kind dus autisme hebben ligt bij ons de taak om ons kind bij te brengen dat maatschappelijke druk geen maatschappelijk moeten is.
Het risico dat het kind het moeilijk gaat hebben is er altijd, of je zelf nu wel of niet een aandoening hebt. En toch nemen miljoenen mensen de gok.
Ja, het risico is bij ons groter dat het kindje deze aandoening heeft. Het is dan ook aan ons om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op die mogelijkheid om zo ons kind de beste toekomst de geven.
Het verschil zit er denk ik ook in dat ik autisme wat anders bekijk. Ik denk dat het een last is, totdat je het accepteert en ermee leert leven. Er komen uitdagingen op je pad die anderen niet hebben. Maar autisme heeft in mijn ogen - mits het goed opgevangen wordt - niet per sé een directe invloed op kwaliteit van leven. Alleen op hoe je je leven inricht.
Alle mensen hebben beperkingen, of het nu een naam heeft of niet.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:14
Maar daar moet wel geld voor zijn. Ik heb tot nu toe best mazzel met mijn WIA uitkering (mede dankzij op het juiste moment borstkanker gekregen), maar het had ook een sneu bijstandsuitkerinkje kunnen zijn met alle nadelen van dien.Het verschil zit er denk ik ook in dat ik autisme wat anders bekijk. Ik denk dat het een last is, totdat je het accepteert en ermee leert leven. Er komen uitdagingen op je pad die anderen niet hebben. Maar autisme heeft in mijn ogen - mits het goed opgevangen wordt - niet per sé een directe invloed op kwaliteit van leven. Alleen op hoe je je leven inricht.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:24
Heel veel mensen met autisme kunnen wel werken, mijn man (wat hij ook heeft) werkt fulltime, mijn broertje met autisme werkt fulltime, mijn vader is waarschijnlijk ook autistisch en heeft altijd fulltime gewerkt, ik heb fulltime gewerkt en ben uitgevallen maar dat had meer met de ptss te maken, al zal autisme best invloed hebben gehad. En op het moment werk ik twee ochtenden therapeutisch en denk ik dat best weer uit te kunnen breiden op zn tijd, misschien niet naar fulltime.redbulletje schreef: ↑31-01-2020 15:14Maar daar moet wel geld voor zijn. Ik heb tot nu toe best mazzel met mijn WIA uitkering (mede dankzij op het juiste moment borstkanker gekregen), maar het had ook een sneu bijstandsuitkerinkje kunnen zijn met alle nadelen van dien.
We grappen wel eens dat mijn hele familie autistisch is, behalve mijn zus. En iedereen werkte met een 'normale' baan en nog vrij hoge verantwoordelijkheden ook.
Autisme staat dus niet gelijk aan niet kunnen werken, al kan het wel.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:31
Ik kan op verjaardagen ook echt niet tegen andermans kinderen. Ik heb ze zelf niet, maar ik denk dat het wel anders is als ze van jezelf zijn. Dat je er meer van kunt hebben.
Ik denk dat je nu nog niet hoeft te beslissen. Hou het op 'misschien' en kijk rond je dertigste hoe je in het leven staat en of je het opvoeden van een kind wel ziet zitten. En zelfs dan heb je nog wel een paar jaar de tijd, hoor.
Ik denk dat je nu nog niet hoeft te beslissen. Hou het op 'misschien' en kijk rond je dertigste hoe je in het leven staat en of je het opvoeden van een kind wel ziet zitten. En zelfs dan heb je nog wel een paar jaar de tijd, hoor.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:42
Ik heb tot mijn 47e ook altijd fulltime gewerkt, maar de laatste jaren begon ik steeds meer op mijn tandvlees te lopen tot het elastiekje dus echt knapte.GreenLadyFern schreef: ↑31-01-2020 15:24Heel veel mensen met autisme kunnen wel werken, mijn man (wat hij ook heeft) werkt fulltime, mijn broertje met autisme werkt fulltime, mijn vader is waarschijnlijk ook autistisch en heeft altijd fulltime gewerkt, ik heb fulltime gewerkt en ben uitgevallen maar dat had meer met de ptss te maken, al zal autisme best invloed hebben gehad. En op het moment werk ik twee ochtenden therapeutisch en denk ik dat best weer uit te kunnen breiden op zn tijd, misschien niet naar fulltime.
We grappen wel eens dat mijn hele familie autistisch is, behalve mijn zus. En iedereen werkte met een 'normale' baan en nog vrij hoge verantwoordelijkheden ook.
Autisme staat dus niet gelijk aan niet kunnen werken, al kan het wel.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:44
Nadeel is dat je met een eigen kind veroordeeld bent tot het bezoeken van gelegenheden waar ook veel andere kinderen aanwezig zijn (verjaardagen, schoolactiviteiten, (zwem)clubs etc). En je moet tolereren dat jouw kind vriendjes te spelen uitnodigt, waardoor je er in je eigen huis ook mee opgezadeld zit.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:48
Dat vind ik ook wel een nadeel hoor. Ik heb 3 hele lieve nichtjes tussen de 1 en de 11 die ik allemaal tegelijk de halve dag in huis kan hebben, maar die verjaardagen pffffredbulletje schreef: ↑31-01-2020 15:44Nadeel is dat je met een eigen kind veroordeeld bent tot het bezoeken van gelegenheden waar ook veel andere kinderen aanwezig zijn (verjaardagen, schoolactiviteiten, (zwem)clubs etc). En je moet tolereren dat jouw kind vriendjes te spelen uitnodigt, waardoor je er in je eigen huis ook mee opgezadeld zit.
Propvol huis, overal volwassenen (grote groepen zijn al niet mijn sterkste punt) en dan ook nog zo'n 20 kinderen die door elkaar schreeuwen en rennen en spelen. Maar dan ben ik er twee uurtjes, nestel me in een hoek met mn schoonmoeder, en ga weer naar huis, en doe ik dan rustig aan verder. Tussendoor een paar keer sigaretje roken op straat (want de tuin is ook overgenomen door de kids) als rustmomentje.
1 verjaardag en 1 kinderfeestje per jaar moet wel te doen zijn voor me haha, maar nee het zijn nu niet mijn favoriete momenten.
En voor de rest gaat mijn man wel mee.
vrijdag 31 januari 2020 om 16:39
Ik herken zowel jouw verhaal als die van to.Hecamel schreef: ↑31-01-2020 12:52Ik heb add en herken veel uit je verhaal. Maar ik heb wel een dochter van 4. En dat gaat prima. Een kind gaat niet stuk van chaos, het leuke van kinderen is dat ze heel flexibel zijn.
Daarnaast is het grote voordeel van baby’s dat ze zich melden als ze iets nodig hebben. Dus plannen is niet nodig.
Heb jij ook hyperfocus? Want toen onze dochter geboren was kon ik dat dus wel consequent doen door de hyperfocus. Het heeft me ook een boel rust gegeven.
En als je 5 jaar verder bent krijg je automatisch wat meer rust. En dat wordt steeds meer naarmate je ouder wordt.
Je eigen kind is zo anders dan andermans kind. Gelukkig heeft de natuur dat goed geregeld.
En tot rust komen kan heel goed vanaf het moment dat ze in bed liggen. Ja het eerste jaar is zwaar, maar dat geldt voor iedereen.
Ik heb mijn ADHD helaas wel doorgegeven. Ik dacht dat ik dan juist een goede moeder zou zijn omdat ik haar dan zo goed begrijp. Dat is ook zo, maar mijn eigen hoofd is al zo vol, ik vind het drukke gedrag en vooral het gepraat en gevraag non stop behoorlijk pittig.
Ze gaat nu net naar school en dat scheelt een hoop. Ik merk dat ik nu ze naar school gaat die structuur juist heel rustgevend vind.
Ik heb voor alles een wekker. Tafel dekken, kind brengen en kind ophalen... Dat werkt.
En mijn hormonen zorgden ervoor dat ik dat eerste halfjaar met een huilbaby redelijk doorkwam. Ik was de grootste slaapkop van Nederland, echt waar. Maar na een tijdje wen je echt aan het ritme van je kind.
En ohja, andermans kinderen vind ik nog steeds niet zo leuk... Maar haar klasgenoten en leeftijdsgenootjes kan ik wonderbaarlijk goed verdragen haha!
Ik denk wel dat ik wat sneller geprikkeld reageer dan een gemiddelde moeder. Maar daar tegenover staat dat mijn ADHD enthousiasme ervoor zorgt dat we ontzettend leuke en creatieve dingen doen. Ik hou het wel bij één kind overigens. Meer kan ik écht niet aan!
