Kinderen
alle pijlers
Geen kinderen beter in deze situatie?
vrijdag 31 januari 2020 om 12:17
Hoi allemaal
Ik zit de laatste tijd erg te twijfelen over hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb s6ltijd gezegd dat ik geen kind wil en ze niet mag, zelfs topics hier over geopend.
De laatste jaren denk ik er steeds meer over na. Of ik het wil.
De reden dat ik twijfel is dat ik mezelf niet zie moederen. Ik heb ADD en ben ontzettend chaotisch. Plannen en ritme lukt niet goed. Ondanks meerdere trainingen, gaat veel beter maar ben er nog niet.
Een kind heeft juist behoefte aan ritme hoor ik altijd. Ook heb ik stemmingswisselingen, ook niet echt handig als je moeder bent. Lijkt me dat dat erg onveilig kan aanvoelen voor een kind. Verder ben ik door mijn add ook snel overprikkeld. Bij verjaardageb kan ik op een gegeven moment die hoge kinderstemmen niet meer aan en dan spelen ze alleen. Bij huilen raak ik meteen overprikkeld.
Als ik dit zo neerzet is het wel duidelijk dat ik beter geen kind kan nemen maar toch is er soms dat gevoel. Ik heb nog genoeg tijd miss verander ik maar erg realistisch is dat niet.
Ik wil een beslissing nemen zodat ik er niet over blijf piekeren.
Graag advies. Mensem die net als mij zijn en toch een kind hebben en waarbij jet goed gaat of juist helemaal niet
Ik zit de laatste tijd erg te twijfelen over hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb s6ltijd gezegd dat ik geen kind wil en ze niet mag, zelfs topics hier over geopend.
De laatste jaren denk ik er steeds meer over na. Of ik het wil.
De reden dat ik twijfel is dat ik mezelf niet zie moederen. Ik heb ADD en ben ontzettend chaotisch. Plannen en ritme lukt niet goed. Ondanks meerdere trainingen, gaat veel beter maar ben er nog niet.
Een kind heeft juist behoefte aan ritme hoor ik altijd. Ook heb ik stemmingswisselingen, ook niet echt handig als je moeder bent. Lijkt me dat dat erg onveilig kan aanvoelen voor een kind. Verder ben ik door mijn add ook snel overprikkeld. Bij verjaardageb kan ik op een gegeven moment die hoge kinderstemmen niet meer aan en dan spelen ze alleen. Bij huilen raak ik meteen overprikkeld.
Als ik dit zo neerzet is het wel duidelijk dat ik beter geen kind kan nemen maar toch is er soms dat gevoel. Ik heb nog genoeg tijd miss verander ik maar erg realistisch is dat niet.
Ik wil een beslissing nemen zodat ik er niet over blijf piekeren.
Graag advies. Mensem die net als mij zijn en toch een kind hebben en waarbij jet goed gaat of juist helemaal niet
Motto’s Helpen je Niet Als het er echt op Aan Komt
vrijdag 31 januari 2020 om 16:46
Neem het besluit dat je het 5 jaar laat rusten (dus in die 5 jaar geen kind), en het over 5 jaar opnieuw gaat bekijken.
Dan heb je nu rust. Er kan verl veranderen in 5 jaar. En dan kan je ook nog besluiten het nóg 5 jaar te laten rusten. Zo jong ben je. De jongste moeder die ik ken kreeg haar eerste kind toen ze 33 was. Koningin Maxima trouwde pas op haar 32e met Willem. Relaaaaaaxx
Dan heb je nu rust. Er kan verl veranderen in 5 jaar. En dan kan je ook nog besluiten het nóg 5 jaar te laten rusten. Zo jong ben je. De jongste moeder die ik ken kreeg haar eerste kind toen ze 33 was. Koningin Maxima trouwde pas op haar 32e met Willem. Relaaaaaaxx
vrijdag 31 januari 2020 om 17:28
Waarom moet je er niet aan willen beginnen? Kind hier heeft ook ASS. Lastig, maar eigenlijk heb ik het idee dat het best een leuk leven heeft! Er zijn genoeg dingen (erfelijk en niet erfelijk) die de wereld een stuk minder mooi maken dan ASS of ADD.
Hier kwam de diagnose ADD pas toen de kinderen er al waren. Was de diagnose er eerder geweest dan had ik dezelfde keuzes gemaakt (diagnose verandert de persoon nl niet).
vrijdag 31 januari 2020 om 17:45
Ik ben op mijn 24ste gediagnostiseerd met ADHD en hoewel ik sowieso geen kinderwens (gevoelsmatig) heb speelt mijn diagnose rationeel ook een rol bij het niet krijgen van kinderen.
Ik heb nu alles op de rit met mijn fulltime baan, hobbies en relatie. Een kind zou dit fragiele evenwicht weer opbreken en ik weet niet wat ik ervoor in de plaats ga krijgen. Gaat het ten koste van mezelf, mijn relatie of nog veel erger, mijn kind.
Dan maar niet.
Ik heb nu alles op de rit met mijn fulltime baan, hobbies en relatie. Een kind zou dit fragiele evenwicht weer opbreken en ik weet niet wat ik ervoor in de plaats ga krijgen. Gaat het ten koste van mezelf, mijn relatie of nog veel erger, mijn kind.
Dan maar niet.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
vrijdag 31 januari 2020 om 17:47
Hier ADD met twee kinderen en een partner met ADD.
Het ligt vooral aan de ernst van je klachten. Ik ben niet zo handig in het huishouden, maar kan er wel voor zorgen dat de kids iedere dag schone kleren aanhebben en de leefomgeving is gezond en leefbaar. Ik had normaal gesproken ook moeite met een ritme, maar ik weet dat mijn kids moeten eten dus dan zorg je dat er op tijd eten is. En het komt tig keer voor dat ik vergeet beleg te halen voor school en mijn man nog even snel langs de winkels moet. Of we voor schooltijd nog even snel een appel voor het 10 uurtje moeten halen. Maar ik heb niet echt het idee dat mijn kind daar ook maar enigszins van onder de indruk is. Het is vooral voor mijzelf irritant. Kind heeft morgen een feestje en meestal haal ik dan last minute een kadootje. Maar het zal nooit voorkomen dat kind daar zonder kado staat. Of dat ik het hele feestje vergeet. Dus ja kinderen en ADD is vooral voor mijzelf erg vermoeiend, maar ik denk niet dat mijn kids daar onder lijden. Zolang ik op tijd oplaad gaat het prima.
Maar ik vind mijn eigen kinderen bijna net zo vermoeiend als andermans kinderen. Ze willen hier de hele dag door aandacht. En zelfs als je op de wc zit is het mama mama mama. En zodra ze op bed liggen dan ben ik echt wel helemaal op. Het is een lastige vraag. Voor mij werkt het, en ik vind het de de extra moeite waard. Ook weet ik zeker dat mijn kinderen opgroeien als hele gemiddelde kinderen, die het echt niet minder goed hebben dan de kinderen van de buurvrouw zonder ADD. Maar je zult ook de eerste niet zijn voor wie het toch niet is weggelegd. En die toch gelukkiger zou zijn zonder kinderen. Het komt in ieder geval niet allemaal vanzelf goed omdat het je eigen kinderen zijn. Het is hard werken het ouderschap, vooral als je zelf ADD hebt.
Het ligt vooral aan de ernst van je klachten. Ik ben niet zo handig in het huishouden, maar kan er wel voor zorgen dat de kids iedere dag schone kleren aanhebben en de leefomgeving is gezond en leefbaar. Ik had normaal gesproken ook moeite met een ritme, maar ik weet dat mijn kids moeten eten dus dan zorg je dat er op tijd eten is. En het komt tig keer voor dat ik vergeet beleg te halen voor school en mijn man nog even snel langs de winkels moet. Of we voor schooltijd nog even snel een appel voor het 10 uurtje moeten halen. Maar ik heb niet echt het idee dat mijn kind daar ook maar enigszins van onder de indruk is. Het is vooral voor mijzelf irritant. Kind heeft morgen een feestje en meestal haal ik dan last minute een kadootje. Maar het zal nooit voorkomen dat kind daar zonder kado staat. Of dat ik het hele feestje vergeet. Dus ja kinderen en ADD is vooral voor mijzelf erg vermoeiend, maar ik denk niet dat mijn kids daar onder lijden. Zolang ik op tijd oplaad gaat het prima.
Maar ik vind mijn eigen kinderen bijna net zo vermoeiend als andermans kinderen. Ze willen hier de hele dag door aandacht. En zelfs als je op de wc zit is het mama mama mama. En zodra ze op bed liggen dan ben ik echt wel helemaal op. Het is een lastige vraag. Voor mij werkt het, en ik vind het de de extra moeite waard. Ook weet ik zeker dat mijn kinderen opgroeien als hele gemiddelde kinderen, die het echt niet minder goed hebben dan de kinderen van de buurvrouw zonder ADD. Maar je zult ook de eerste niet zijn voor wie het toch niet is weggelegd. En die toch gelukkiger zou zijn zonder kinderen. Het komt in ieder geval niet allemaal vanzelf goed omdat het je eigen kinderen zijn. Het is hard werken het ouderschap, vooral als je zelf ADD hebt.
zaterdag 1 februari 2020 om 10:53
GreenLadyFern schreef: ↑31-01-2020 13:55Belangrijk vraagstuk... ik heb zelf waarschijnlijk autisme en zit nu in het diagnostisch proces. Al wel een tijd therapie, m.n. voor ptss (die nu in remissie is).
Mijn man heeft ADD of autisme, is nog onduidelijk en staat op een wachtlijst voor behandeling.
We zijn 27 en 30 en hebben altijd een kinderwens gehad.
N.a.v. de eventuele diagnoses en het feit dat ik inmiddels alweer een tijd in de ziektewet zit hebben we hier veel over gepraat. Onze familie kan niet wachten tot we kinderen krijgen. Planning is hier geen probleem. Huishouden wordt gedaan, zaken worden geregeld.
Ik ben juist heel goed in huishouden/financieen/regelzaken, van werk raak ik sneller uit balans. Mijn man kan werken tot hij een ons heeft, maar is met een simpel recept al het overzicht kwijt.
Het liefst zouden we beiden (bijna) fulltime blijven werken, we hebben studies lopen, en willen ook nog eens kinderen. En heel simpel, dat gaat gewoon niet bij ons.
In overleg gegaan met hulpverlening en die zien bij ons geen problemen qua ouderschap mits we onzelf nog op bepaalde punten ontwikkelen. Behalve eventuele erfelijkheid dan...
Dus nu liggen de prioriteiten anders. We praten veel over eventuele problemen waar we tegen aan lopen. We mikken op 1 kind ipv 2. En ik ga niet meer fulltime werken, werken in een simpele baan zodat ik mijn energie overhou voor thuis. Man blijft zich juist op het werk ontwikkelen. We houden 1 slaapkamer vrij als afzonderkamer waar de een of andere ouder (of het kind als die ook add/autisme heeft) in rust kan opladen als dat nodig is. We gaan voor de zwangerschap specialistische hulp inschakelen.
We hebben beide zo onze beperkingen, en we moeten dus prioriteiten stellen. We hebben overigens geen haast en werken eerst aan onze problemen zodat we goed stabiel zijn voor er een ontwrichtend stukje liefde bij komt
Waarschijnlijk ' against popular belief' maar hier spat de liefde toch van af?? Twee mensen die zo wel overwogen naar zichzelf en hun beperkingen kunnen kijken? En daar zo eerlijk over zijn... De wereld heeft hier meer van nodig! Ik denk dat als je zo doorgaat, het helemaal goed komt, GreenLadyFern!
zaterdag 1 februari 2020 om 10:59
Wat goed dat je er zo over nadenkt en jezelf kritisch onder de loep neemt want kinderen krijgen is niet zomaar iets.
In mijn omgeving ook een vrouw die geestelijk niet helemaal goed in elkaar steekt en die weinig kan, altijd moe, niet in staat is haar eigen boontjes te doppen, altijd een beroep moet doen op iedereen omdat ze met alles hulp nodig heeft zoals een kamer opruimen en stemmingswisselingen heeft. Ik vraag mij oprecht af hoe ze het gaat doen straks met een kleine erbij.
In mijn omgeving ook een vrouw die geestelijk niet helemaal goed in elkaar steekt en die weinig kan, altijd moe, niet in staat is haar eigen boontjes te doppen, altijd een beroep moet doen op iedereen omdat ze met alles hulp nodig heeft zoals een kamer opruimen en stemmingswisselingen heeft. Ik vraag mij oprecht af hoe ze het gaat doen straks met een kleine erbij.
zaterdag 1 februari 2020 om 11:04
Inmiddels 34 weken zwanger van mijn 1e kind. Op latere leeftijd diagnose ADHD gekregen, was toen ongeveer 26 jaar. 3 jaar lang medicatie geslikt, maar gestopt omdat ik mezelf niet meer herkende met mediatie. Mijn relatie liep ook stuk en alleen en met huidige partner gaat het echt stukken beter dan met ex.
Mijn ervaring: alles staat of valt met een goede partner en goede werkomgeving. Ik kan mezelf prima redden: heb een goede baan, huis is op orde en stabiele vriendschappen. Maar de typische vrouwelijke kwaliteit om veel thuis te regelen heb ik niet. Ik merk wel dat je echt een partner moet hebben die je accepteert zoals je bent. Dat scheelt heel veel. Man is echt de rust zelve en houdt erg van structuur dat biedt een mooie balans.
Soms verlies ik het overzicht en laat ik steken vallen: verjaardagen vergeet, attent ben ik niet en een keer in de zoveel tijd moet ik "uit" dan wil ik een dag niemand zien.
Mijn advies: praat goed met jouw partner, geef duidelijk aan wat jouw behoeftes zijn en vooral wat GreenLadyFern zegt. Oh ja en regel een schoonmaakster, stel een gezamenlijke calender op en spreek heel duidelijk af wie waarvan is.
Mijn ervaring: alles staat of valt met een goede partner en goede werkomgeving. Ik kan mezelf prima redden: heb een goede baan, huis is op orde en stabiele vriendschappen. Maar de typische vrouwelijke kwaliteit om veel thuis te regelen heb ik niet. Ik merk wel dat je echt een partner moet hebben die je accepteert zoals je bent. Dat scheelt heel veel. Man is echt de rust zelve en houdt erg van structuur dat biedt een mooie balans.
Soms verlies ik het overzicht en laat ik steken vallen: verjaardagen vergeet, attent ben ik niet en een keer in de zoveel tijd moet ik "uit" dan wil ik een dag niemand zien.
Mijn advies: praat goed met jouw partner, geef duidelijk aan wat jouw behoeftes zijn en vooral wat GreenLadyFern zegt. Oh ja en regel een schoonmaakster, stel een gezamenlijke calender op en spreek heel duidelijk af wie waarvan is.
zaterdag 1 februari 2020 om 11:10
Ik heb ook mijn beperkingen, ben de laatste tijd vaak moe en een soort hoofdpijn erbij. Man doet veel, ook met kind. Vooral de dagelijkse dingen zoals tandenpoetsen en zo. Boodschappen ook. Ons kind gaat niet naar de opvang, ik werk als boekhouder tijdens zijn school uren en ben buiten mijn werk met kind. Hij vindt het ook het leukst om vriendjes hier thuis uit te nodigen, dus meestal heb ik er twee, soms drie of vier. Dat kan ik allemaal prima handelen, vind het wel gezellig, maar maakt ook dat ik geen boodschappen meer wil doen omdat ik dan al die jongetjes mee moet nemen. ( Kind is zes, ik wil hem niet met vriendje alleen thuis laten) dus ja, er komt vrij veel op man neer...
zaterdag 1 februari 2020 om 11:25
Ik heb zelf geen label, behalve HB getest toen ik 12 was om te kijken naar welke middelbare school ik ging.Xaviera1234567890 schreef: ↑01-02-2020 11:11Ik vraag mij af waar al die diagnoses van ADHD/ADD en autisme toch steeds vandaan komen? Het lijkt wel of iedereen die anders is een label opgeplakt krijgt.
zaterdag 1 februari 2020 om 11:39
Ik snap het ook niet, lijkt wel of niemand meer compleet is zonder labeltje..Xaviera1234567890 schreef: ↑01-02-2020 11:11Ik vraag mij af waar al die diagnoses van ADHD/ADD en autisme toch steeds vandaan komen? Het lijkt wel of iedereen die anders is een label opgeplakt krijgt.
En alle kinderen hebben ook al wat??
Volgens mij zijn de meeste gewoon in orde of ligt het aan het sensitief opvoeden, dat ze daardoor een beetje gek doen.
zaterdag 1 februari 2020 om 11:47
@MissMaran, ik heb het idee dat het omgevingsgebonden is en inderdaad door, een gebrek, aan het opvoeden. Er is ook steeds meer medisch bewijs voor dat dit een grote oorzaak is van de toename van labels die geplakt worden. Ook voeding schijnt een zeer grote rol te spelen. Het gebruik van tablets en smartphones evenals uren gamen.
Ik zie kinderen van enkele jaren oud met een kinder Ipad, triest hoor.
Ik zie kinderen van enkele jaren oud met een kinder Ipad, triest hoor.
zaterdag 1 februari 2020 om 11:59
Ik zie inderdaad vooral kinderen van ouders die niet helemaal honderd zijn vaak raar gedrag vertonen of kinderen van ouders die geen grenzen stellen, die het kind steeds ontzien, fietsen vinden ze zielig als het regent, boos worden vinden ze zielig als een kind stout is, bij alle kinderen met een labeltje denk ik duh logisch.Xaviera1234567890 schreef: ↑01-02-2020 11:47@MissMaran, ik heb het idee dat het omgevingsgebonden is en inderdaad door, een gebrek, aan het opvoeden. Er is ook steeds meer medisch bewijs voor dat dit een grote oorzaak is van de toename van labels die geplakt worden. Ook voeding schijnt een zeer grote rol te spelen. Het gebruik van tablets en smartphones evenals uren gamen.
Ik zie kinderen van enkele jaren oud met een kinder Ipad, triest hoor.
zaterdag 1 februari 2020 om 12:06
nwdesie schreef: ↑31-01-2020 12:29Goede vragen. Slaapgebrek kan ik echt slecht tegen helaas. Heb al meer slaap dan gemiddeld nodig.
De rest klinkt ook pittig geen idee in hoeverre ik het aan zou kunnen. Niet denk ik? Ben nu al aan het stressen om alles gedaan te krijgen terwijl ik op mijm werk na geen verplichtingen heb. Heb die tijd ook echt nodig liefst alleen om de dag te verwerkem.
Slaapgebrek kon ik ook slecht handelen en meer slaap dan gemiddeld had ik ook altijd nodig. Toch kan ik het nu dus wel handelen. Meer privétijd had en heb ik ook nodig. En toch gaat het goed met kind.
Aan de andere kant: stemmingswisselingen lijken met echt heel erg onhandig met kinderen. Mijn broer en schoonzus hebben daarom ook geen kinderen en ik vind dat echt een heel wijs besluit.
zaterdag 1 februari 2020 om 12:08
Dat is dus precies de reden waarom mijn broer en schoonzus geen kinderen hebben. Het gaat in haar geval niet om ad(h)d, maar iets anders, maar dat fragiele evenwicht moet wel in evenwicht blijven.V1k1ng schreef: ↑31-01-2020 17:45Ik ben op mijn 24ste gediagnostiseerd met ADHD en hoewel ik sowieso geen kinderwens (gevoelsmatig) heb speelt mijn diagnose rationeel ook een rol bij het niet krijgen van kinderen.
Ik heb nu alles op de rit met mijn fulltime baan, hobbies en relatie. Een kind zou dit fragiele evenwicht weer opbreken en ik weet niet wat ik ervoor in de plaats ga krijgen. Gaat het ten koste van mezelf, mijn relatie of nog veel erger, mijn kind.
Dan maar niet.
zaterdag 1 februari 2020 om 12:13
Brdsnkt voor alle reacties.
Beste is idd voor de komende 5 jasr geen kinderen en dan kijk ik verder. Wil sowieso los van kinderen hard aan mezelf werken zodat het ook op werk en sociaal gebied beter gaat. En ik moet een stabiele relatie hebben als ok besluit voor 1 kind te gaan. Dat heb ik nu ook niet.
Voor nu single blijven en aan mezelf werken.
Beste is idd voor de komende 5 jasr geen kinderen en dan kijk ik verder. Wil sowieso los van kinderen hard aan mezelf werken zodat het ook op werk en sociaal gebied beter gaat. En ik moet een stabiele relatie hebben als ok besluit voor 1 kind te gaan. Dat heb ik nu ook niet.
Voor nu single blijven en aan mezelf werken.
Motto’s Helpen je Niet Als het er echt op Aan Komt
zaterdag 1 februari 2020 om 14:25
Er reageren hier allemaal mensen die opgroeiden in een tijd zonder tablets en smartphones. Die als het goed is al jarenlang hun eigen voedingspatroon hebben, wat hoogstwaarschijnlijk anders is dan het voedingspatroon waarmee zij zijn opgegroeid. De één had strenge ouders de ander totaal niet. De één krijgt een diagnose omdat ze ondanks een goede carrière toch vastlopen in het leven, de ander omdat zij hun hele leven onderpresteren.Xaviera1234567890 schreef: ↑01-02-2020 11:47@MissMaran, ik heb het idee dat het omgevingsgebonden is en inderdaad door, een gebrek, aan het opvoeden. Er is ook steeds meer medisch bewijs voor dat dit een grote oorzaak is van de toename van labels die geplakt worden. Ook voeding schijnt een zeer grote rol te spelen. Het gebruik van tablets en smartphones evenals uren gamen.
Ik zie kinderen van enkele jaren oud met een kinder Ipad, triest hoor.
Er zullen vast en zeker hier en daar verkeerde diagnoses gegeven worden. En dat er een link zou bestaan tusssn ADHD en beeldschermgebruik zal ik echt niet ontkennen. Maar mensen krijgen echt geen diagnose omdat zij teveel met hun voeten wiebelen, of omdat ze problemen hebben die opgelost kan worden met wat meer omega 3 in hun dieet. Je moet aan serieuze voorwaarden voldoen. En als de klachten je niet belemmeren in je leven krijg je geen diagnose.
En volgens mij gaat dat medisch bewijs vooral over de stijging van ADHD en niet de stijging van labels. Wat dus beaamt dat ADHD gewoon echt is, om wat voor reden het ook ontstaat. Roken tijdens de zwangerschap word er ook aan gelinkt. Maakt het toch ook niet minder echt en serieus?
zaterdag 1 februari 2020 om 14:36
Naar mijn idee moet je het alleen kunnen, want een goede partner hebben biedt geen zekerheid. Die kunnen ook weglopen, ziek worden of dood neervallen.Leeuw32 schreef: ↑01-02-2020 11:04Inmiddels 34 weken zwanger van mijn 1e kind. Op latere leeftijd diagnose ADHD gekregen, was toen ongeveer 26 jaar. 3 jaar lang medicatie geslikt, maar gestopt omdat ik mezelf niet meer herkende met mediatie. Mijn relatie liep ook stuk en alleen en met huidige partner gaat het echt stukken beter dan met ex.
Mijn ervaring: alles staat of valt met een goede partner en goede werkomgeving. Ik kan mezelf prima redden: heb een goede baan, huis is op orde en stabiele vriendschappen. Maar de typische vrouwelijke kwaliteit om veel thuis te regelen heb ik niet. Ik merk wel dat je echt een partner moet hebben die je accepteert zoals je bent. Dat scheelt heel veel. Man is echt de rust zelve en houdt erg van structuur dat biedt een mooie balans.
Soms verlies ik het overzicht en laat ik steken vallen: verjaardagen vergeet, attent ben ik niet en een keer in de zoveel tijd moet ik "uit" dan wil ik een dag niemand zien.
Mijn advies: praat goed met jouw partner, geef duidelijk aan wat jouw behoeftes zijn en vooral wat GreenLadyFern zegt. Oh ja en regel een schoonmaakster, stel een gezamenlijke calender op en spreek heel duidelijk af wie waarvan is.
zaterdag 1 februari 2020 om 15:15
Wat een lieve reactie, dankjewel!Ceester schreef: ↑01-02-2020 10:53Waarschijnlijk ' against popular belief' maar hier spat de liefde toch van af?? Twee mensen die zo wel overwogen naar zichzelf en hun beperkingen kunnen kijken? En daar zo eerlijk over zijn... De wereld heeft hier meer van nodig! Ik denk dat als je zo doorgaat, het helemaal goed komt, GreenLadyFern!
zaterdag 1 februari 2020 om 15:19
Vind ik ook.redbulletje schreef: ↑01-02-2020 14:36Naar mijn idee moet je het alleen kunnen, want een goede partner hebben biedt geen zekerheid. Die kunnen ook weglopen, ziek worden of dood neervallen.
zaterdag 1 februari 2020 om 15:22
Alleen lukt het prima, maar een partner die je naar beneden haalt is geen goed idee!redbulletje schreef: ↑01-02-2020 14:36Naar mijn idee moet je het alleen kunnen, want een goede partner hebben biedt geen zekerheid. Die kunnen ook weglopen, ziek worden of dood neervallen.
zondag 2 februari 2020 om 10:35
Maar ik kan toch ook weglopen, ziek worden of dood neervallen? Daar ga je toch niet vanuit? En in hoeverre moet je het dan ' alleen kunnen'? Qua financiën is hier alles aardig op de rit, maar dat is ook met behulp van familieleden etc. Die kunnen ook dood neervallen en hun erfenis aan Unicef hebben nagelaten. Als je er vanuit gaat dat iedereen dood neervalt, wegloopt en of ziek wordt, dan kan je nooit ontspannen....redbulletje schreef: ↑01-02-2020 14:36Naar mijn idee moet je het alleen kunnen, want een goede partner hebben biedt geen zekerheid. Die kunnen ook weglopen, ziek worden of dood neervallen.
zondag 2 februari 2020 om 10:45
Ik bedoel dat je zelf mentaal in staat moet zijn zo'n kind te handelen tot ie 18 is en niet op partner of structureel op familie te moeten leunen. Leuk als je de taken met een partner kan delen en dat familie af en toe kan bijspringen, maar de basis ben je zelf. En als je zegt snel overprikkeld te zijn dan past een kind en de verplichtingen die daarbij horen niet in je dagelijks leven.Ceester schreef: ↑02-02-2020 10:35Maar ik kan toch ook weglopen, ziek worden of dood neervallen? Daar ga je toch niet vanuit? En in hoeverre moet je het dan ' alleen kunnen'? Qua financiën is hier alles aardig op de rit, maar dat is ook met behulp van familieleden etc. Die kunnen ook dood neervallen en hun erfenis aan Unicef hebben nagelaten. Als je er vanuit gaat dat iedereen dood neervalt, wegloopt en of ziek wordt, dan kan je nooit ontspannen....
zondag 2 februari 2020 om 14:35
Ik heb adhd. En mijn dochter ook. Mijn zoon weet ik niet zeker, hij heeft meer focus maar is wel druk. Ik ben alleenstaande moeder met co ouderschap. Ja het is hier soms chaotisch. Ik raak soms overprikkeld door dat de kids ruzie maken of als ze allebei een ander filmpje kijken en t geluid tegen elkaar aan staat.
Maar... wij zijn dit gewend. Dit is ons leven en dit onze "normaal". Soms is t hier een bende. Maar ik heb een vast ritme met opruimen. De kids zijn regelmatig zonder gymspullen bij gym geweest dus nu heb ik altijd een gymtas in de auto liggen. Ik kom eer aak s ochtends achter dat ik geen fruit ik huis heb maar dan rij ik nog even langs dr super voor we naar school gaan.
Is dit ideaal? Nee bij vader hebben ze veel meer structuur en ook meer rust daardoor. Maar we roeien met de riemen die we hebben. En de kids zijn t ook gewend. Ze zijn ook wat groter nu. Ze helpen me ook vaak herinneren met dingen als ik weer wat vergeet.
Ik heb ook medicatie sinds een paar maanden en dat helpt ook goed.
Soms ben ik wel eens verdrietig. Als ik weer eens wat belangrijks ben vergeten of t 1 grote chaos is in huis. En dan moet ik huilen en zeg ik tegen de kids dat ik ze een minder chaotische moeder gun. Mijn dochter word dan boos op mij. Dan zegt... "dus wij zijn minder omdat we adhd hebben? We doen toch ons best? En we zijn het gewend. En bij jou kan alles. Er is nooit iets gek. We kunnen onszelf zijn bij jou. Chaotisch zijn maakt je geen slechte moeder". En dan moet ik lachen en ze heeft ook gelijk.
Nee... we leven niet zoals het van de maatschappij moet. Maar wij roeien met de riemen die we hebben. Hoe ouder je wordt hoe meer je ook leert wat werkt. Een vast ritme hebben werkt. Elke woensdag ben ik vrik en doe ik voor de hele week voodschappen en maak ik t huis schoon. Ik maak lijstjes. Al ik heb ik daar een hekel aan.
En jij... je bent pas 25. Wellicht krijg je een partner die super is in structuur. Mijn ex partner is. Samen hadden we het echt goed op de rit met de kids. Hij compenseerde mijn chaos en ik was weer de enthousiaste die veel aandacht aan de kids gaf. O en van je eigen kids kan je meer hebben dan die van een ander.
Ik denk dus dat je best een kind kan. Misschien wel beter maar 1, want 2 is wel heel veel drukker als je slecht tegen prikkels kan. Zr maken ruzie (heel vaak) en er staan vaak 2 filmpjes met geluid tegelijk op (maar dan roep ik dat ik er gek van word en dan doen ze hun koptelefoon op en dan geef ik ze een knuffel om ze bedanken dat ze rekening met me houden)
Maar... wij zijn dit gewend. Dit is ons leven en dit onze "normaal". Soms is t hier een bende. Maar ik heb een vast ritme met opruimen. De kids zijn regelmatig zonder gymspullen bij gym geweest dus nu heb ik altijd een gymtas in de auto liggen. Ik kom eer aak s ochtends achter dat ik geen fruit ik huis heb maar dan rij ik nog even langs dr super voor we naar school gaan.
Is dit ideaal? Nee bij vader hebben ze veel meer structuur en ook meer rust daardoor. Maar we roeien met de riemen die we hebben. En de kids zijn t ook gewend. Ze zijn ook wat groter nu. Ze helpen me ook vaak herinneren met dingen als ik weer wat vergeet.
Ik heb ook medicatie sinds een paar maanden en dat helpt ook goed.
Soms ben ik wel eens verdrietig. Als ik weer eens wat belangrijks ben vergeten of t 1 grote chaos is in huis. En dan moet ik huilen en zeg ik tegen de kids dat ik ze een minder chaotische moeder gun. Mijn dochter word dan boos op mij. Dan zegt... "dus wij zijn minder omdat we adhd hebben? We doen toch ons best? En we zijn het gewend. En bij jou kan alles. Er is nooit iets gek. We kunnen onszelf zijn bij jou. Chaotisch zijn maakt je geen slechte moeder". En dan moet ik lachen en ze heeft ook gelijk.
Nee... we leven niet zoals het van de maatschappij moet. Maar wij roeien met de riemen die we hebben. Hoe ouder je wordt hoe meer je ook leert wat werkt. Een vast ritme hebben werkt. Elke woensdag ben ik vrik en doe ik voor de hele week voodschappen en maak ik t huis schoon. Ik maak lijstjes. Al ik heb ik daar een hekel aan.
En jij... je bent pas 25. Wellicht krijg je een partner die super is in structuur. Mijn ex partner is. Samen hadden we het echt goed op de rit met de kids. Hij compenseerde mijn chaos en ik was weer de enthousiaste die veel aandacht aan de kids gaf. O en van je eigen kids kan je meer hebben dan die van een ander.
Ik denk dus dat je best een kind kan. Misschien wel beter maar 1, want 2 is wel heel veel drukker als je slecht tegen prikkels kan. Zr maken ruzie (heel vaak) en er staan vaak 2 filmpjes met geluid tegelijk op (maar dan roep ik dat ik er gek van word en dan doen ze hun koptelefoon op en dan geef ik ze een knuffel om ze bedanken dat ze rekening met me houden)
