Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
zaterdag 5 september 2020 12:55
Dit is ook wel een interessante invalshoek. Moderne, welvarende mensen hebben veel keuzevrijheid en gaan daarom steeds wikken en wegen of ze wel de juiste keuzes maken of hebben gemaakt.-Lucille- schreef: ↑05-09-2020 12:52Ach nee joh. Vroeger was bijna elk kind ongewenst. Het overkwam de vrouw. Het was het lot. Hoorde erbij. Denk je dat vrouwen vroeger graag 10 kinderen kregen? De eerste paar misschien.
Nu is elke kind té gewenst, en daar krijgen we nare prinsjes en prinsesjes van.
zaterdag 5 september 2020 12:58
Ik heb zelf ook 1,5 jaar geroepen dat er zeker geen tweede komt. Nu m’n dochter twee is begint het verlangen naar een tweede toch. En tegelijk zie ik het als een investering. De zwangerschap en eerste jaar vind ik gewoon behoorlijk pittig.
Nu na twee jaar geniet ik echter van bijna alles. Vind dat mini mensje zo vreselijk leuk, gezellig en grappig. En ook ik ben blij wanneer ik werk en wanneer ze op bed ligt. Wat mij betreft kan dat prima naast elkaar bestaan.
Nu na twee jaar geniet ik echter van bijna alles. Vind dat mini mensje zo vreselijk leuk, gezellig en grappig. En ook ik ben blij wanneer ik werk en wanneer ze op bed ligt. Wat mij betreft kan dat prima naast elkaar bestaan.
zaterdag 5 september 2020 12:58
zaterdag 5 september 2020 13:02
+1Betty_Slocombe schreef: ↑05-09-2020 12:19Ik zou hier hulp voor zoeken. Voor de rest vind ik je joviale schrijfstijl, in combinatie met je nick (naam+jaartal) vrij opvallend. Ik zeg verder niks, maar misschien is het niet handig dat mensen zich in dit topic heel kwetsbaar opstellen.
Honey, you should see me in a crown
zaterdag 5 september 2020 13:05
Twee kinderen is natuurlijk veel intensiever dan 1 kind.Yoginica schreef: ↑05-09-2020 12:58Ik heb zelf ook 1,5 jaar geroepen dat er zeker geen tweede komt. Nu m’n dochter twee is begint het verlangen naar een tweede toch. En tegelijk zie ik het als een investering. De zwangerschap en eerste jaar vind ik gewoon behoorlijk pittig.
Nu na twee jaar geniet ik echter van bijna alles. Vind dat mini mensje zo vreselijk leuk, gezellig en grappig. En ook ik ben blij wanneer ik werk en wanneer ze op bed ligt. Wat mij betreft kan dat prima naast elkaar bestaan.
zaterdag 5 september 2020 13:12
Ik vond het eerste jaar ook wel moeilijk. Je hebt zo weinig vrije tijd, de hele tijd moeten zorgen. Zeker bij de eerste als je nog niet hebt ervaren dat het beter gaat worden.
Ik heb er uiteindelijk 3 gekregen, dus ik sta er wel anders in denk ik. Spijt heb ik nooit gevoeld, wel dat het bij tijd heel zwaar is.
Het wordt echt beter. Zeker wanneer ze naar school gaan zul je meer vrijheid ervaren. Ik vond het met 2 jaar al makkelijker worden wanneer de gesprekjes op gang komen. Opvang en zelf een dag vrij zijn helpt mij ook, in het weekend soms een dag alleen weggaan. Zorg dat je naast werken en kindtijd dus ook regelmatig iets voor jezelf kunt doen.
Ik hoop dat het spijtgevoel over zal gaan, lijkt me niet fijn om te voelen. Zeker met 1 kind zul je uiteindelijk wel weer meer evenwicht gaan voelen verwacht ik. Alhoewel dat mij dan wel lastig lijkt met vermaak. Hier vermaken ze elkaar, ik vraag me af hoe dat met 1 kind zou zijn. Dan moet jijzelf wellicht wel meer input geven.
Ik heb er uiteindelijk 3 gekregen, dus ik sta er wel anders in denk ik. Spijt heb ik nooit gevoeld, wel dat het bij tijd heel zwaar is.
Het wordt echt beter. Zeker wanneer ze naar school gaan zul je meer vrijheid ervaren. Ik vond het met 2 jaar al makkelijker worden wanneer de gesprekjes op gang komen. Opvang en zelf een dag vrij zijn helpt mij ook, in het weekend soms een dag alleen weggaan. Zorg dat je naast werken en kindtijd dus ook regelmatig iets voor jezelf kunt doen.
Ik hoop dat het spijtgevoel over zal gaan, lijkt me niet fijn om te voelen. Zeker met 1 kind zul je uiteindelijk wel weer meer evenwicht gaan voelen verwacht ik. Alhoewel dat mij dan wel lastig lijkt met vermaak. Hier vermaken ze elkaar, ik vraag me af hoe dat met 1 kind zou zijn. Dan moet jijzelf wellicht wel meer input geven.
zaterdag 5 september 2020 13:15
Geheel met je eens. Maar ik lees dat tweede eigenlijk ook niet hier (Maar misschien heb ik het mis?).Betty_Slocombe schreef: ↑05-09-2020 12:45Nee, niet prima.
Er zit ook een verschil tussen op een dag dat je 5 poepluiers hebt verschoond terwijl je andere kind op het behang gekleurd heeft bij jezelf denken "waarom wou ik in vredesnaam kinderen?" en elke dag volledig ongelukkig zijn met het feit dat je een kind hebt. Dat kind is voor zorg compleet van anderen afhankelijk. Als er niet van dat kind gehouden wordt, groeit dat kind ongelukkig en onveilig op. Een kind is geen experiment of een verzorgpony.
Dat je er ook als vader in kan staan vind ik wel mooi gezegd. Ik zie sommige dingen inderdaad gewoon als 'taak' en daar vind ik niks mis mee. Sterker nog, dat maakt het allemaal een stuk luchtiger. Ik sta ook niet elke dag enorm te balen dat ik de vaatwasser moet inruimen ofzo, dat doe je gewoon. Als je de speeltuin of poepluiers of wat je dan ook maar stom vindt ook zo ziet is het veel neutraler. Hoort erbij, klaar.
Dat je ook je kinderloze leven best kan missen vind ik an sich prima. Je hoeft het allleen niet zwaarder te maken dan het is.
Maar goed, tegelijkertijd hou ik onwaarschijnlijk met extra glitters veel van mijn kind dus ja, misschien heb ik makkelijk praten.
zaterdag 5 september 2020 13:21
herfst100 schreef: ↑05-09-2020 13:12Ik vond het eerste jaar ook wel moeilijk. Je hebt zo weinig vrije tijd, de hele tijd moeten zorgen. Zeker bij de eerste als je nog niet hebt ervaren dat het beter gaat worden.
Ik heb er uiteindelijk 3 gekregen, dus ik sta er wel anders in denk ik. Spijt heb ik nooit gevoeld, wel dat het bij tijd heel zwaar is.
Het wordt echt beter. Zeker wanneer ze naar school gaan zul je meer vrijheid ervaren. Ik vond het met 2 jaar al makkelijker worden wanneer de gesprekjes op gang komen. Opvang en zelf een dag vrij zijn helpt mij ook, in het weekend soms een dag alleen weggaan. Zorg dat je naast werken en kindtijd dus ook regelmatig iets voor jezelf kunt doen.
Ik hoop dat het spijtgevoel over zal gaan, lijkt me niet fijn om te voelen. Zeker met 1 kind zul je uiteindelijk wel weer meer evenwicht gaan voelen verwacht ik. Alhoewel dat mij dan wel lastig lijkt met vermaak. Hier vermaken ze elkaar, ik vraag me af hoe dat met 1 kind zou zijn. Dan moet jijzelf wellicht wel meer input geven.
Die vermaken zich ook gewoon hoor
Kinderen kunnen elkaar vermaken, maar kunnen ook flink ruzie maken, zeuren wie er aan de beurt is etc. Dat weegt voor mij er wel tegenop dat ik af en toe even moet meespelen of het spel op gang moet helpen. Anderen zullen het vast gezelliger vinden met meerdere kinderen, dat is heel persoonlijkEdit: ik denk dat een tweede krijgen echt een wens moet zijn van jezelf, niet als vermaak voor de eerste. Kinderen kunnen veel aan elkaar hebben,maar als er geen klik is kunnen ze elkaar ook de tent uitvechten. En als ouder maak je het inderdaad wel drukker en zwaarder voor jezelf, als je een eerste al niet leuk vindt, dan maakt een tweede het (denk ik) echt niet beter
anoniem_644a441f18f50 wijzigde dit bericht op 05-09-2020 13:23
11.70% gewijzigd
zaterdag 5 september 2020 13:22
Ik vind jouw eerlijkheid mooi! Mijn kinderen zijn nu 7 en 3, absoluut geen spijt van ze dus dat herken ik niet, maar met de wetenschap van nu weet ik niet of ik hetzelfde zou doen als ik het over mocht doen. Dan had ik het misschien bij 1 gelaten bijvoorbeeld want het is bij ons altijd druk in huis. Het wordt nu makkelijker, maar ik heb het ergens wel onderschat. Het 24 uur zorgen, de verantwoordelijkheden, het woordje mama 836x per dag, zomaar even weg met mn man, het vroege wakker worden....mn kinderen vind ik echt geweldig, maar ik vond en vind het met fases pittig en heb ook echt momenten gehad dat ik het niet leuk vond of vind!
zaterdag 5 september 2020 13:22
zaterdag 5 september 2020 13:45
Echt onbegrijpelijk dat er geen alarmbellen rinkelen bij zo'n OP. Het spijt me voor je dochter dat ze bij zulke ouders moet opgroeien. Niet één liefdevol woord over haar of wat dit voor haar kan betekenen. Gemakshalve vullen sommige mensen voor TO in dat ze vast wel van haar kind houdt. Ik lees dat niet terug.Hoi1976 schreef: ↑04-09-2020 17:08Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er per se dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren. Mijn man heeft hetzelfde. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
zaterdag 5 september 2020 13:51
Ik dacht bij de eerste ook dat ik een vreselijke fout had begaan. Je hebt mensen die baby's geweldig vinden, ik vond er echt niets aan tot ze 1,5 waren en er wat meer interactie was en ze gingen lopen enzo. Toen pas snapte ik de enorme vreugde die je kan krijgen vane en kind. Met 5 maanden krijg je ook gewoon nog niet zoveel terug.
Daarna zijn er bij mij nog 2 kinderen bij gekomen, wij vonden het toch de moeite waard. Dat eerste jaar hebben we maar een beetje 'uitgezeten'.
Wees niet te streng voor jezelf TO, je kan je gevoelens niet veranderen en hoogstwaarschijnlijk gaat het echt wel anders voelen als ze ouder wordt. Wat niet wil zeggen dat je nooit zal denken 'wat als ' of baalt, maar er komen hele mooie momenten bij met je kind.
Daarna zijn er bij mij nog 2 kinderen bij gekomen, wij vonden het toch de moeite waard. Dat eerste jaar hebben we maar een beetje 'uitgezeten'.
Wees niet te streng voor jezelf TO, je kan je gevoelens niet veranderen en hoogstwaarschijnlijk gaat het echt wel anders voelen als ze ouder wordt. Wat niet wil zeggen dat je nooit zal denken 'wat als ' of baalt, maar er komen hele mooie momenten bij met je kind.
zaterdag 5 september 2020 13:56
Ja, ik snap wat je bedoelt. Maar to mengt zich opvallend weinig in de discussie, voor iemand die een taboe wil doorbreken, dus alarmbellen zou ik me niet teveel zorgen over maken.ikBedoelHetGoed schreef: ↑05-09-2020 13:45Echt onbegrijpelijk dat er geen alarmbellen rinkelen bij zo'n OP. Het spijt me voor je dochter dat ze bij zulke ouders moet opgroeien. Niet één liefdevol woord over haar of wat dit voor haar kan betekenen. Gemakshalve vullen sommige mensen voor TO in dat ze vast wel van haar kind houdt. Ik lees dat niet terug.
zaterdag 5 september 2020 13:57
ikBedoelHetGoed schreef: ↑05-09-2020 13:45Echt onbegrijpelijk dat er geen alarmbellen rinkelen bij zo'n OP. Het spijt me voor je dochter dat ze bij zulke ouders moet opgroeien. Niet één liefdevol woord over haar of wat dit voor haar kan betekenen. Gemakshalve vullen sommige mensen voor TO in dat ze vast wel van haar kind houdt. Ik lees dat niet terug.
Het kind is 5 maanden. Dan zijn dit soort gevoelens helemaal niet gek. TO is nog aan het wennen en ontzwangeren. Ze loopt al bij een psycholoog hiervoor dus ze neemt het serieus.
Als het kind 2 jaar is en TO voelt het nog steeds zo, dan zou ik me zorgen maken. Nu niet.
zaterdag 5 september 2020 14:27
zaterdag 5 september 2020 15:37
en die ouders zijn er ookBetty_Slocombe schreef: ↑05-09-2020 12:45Nee, niet prima.
Er zit ook een verschil tussen op een dag dat je 5 poepluiers hebt verschoond terwijl je andere kind op het behang gekleurd heeft bij jezelf denken "waarom wou ik in vredesnaam kinderen?" en elke dag volledig ongelukkig zijn met het feit dat je een kind hebt. Dat kind is voor zorg compleet van anderen afhankelijk. Als er niet van dat kind gehouden wordt, groeit dat kind ongelukkig en onveilig op. Een kind is geen experiment of een verzorgpony.
zaterdag 5 september 2020 15:37
CleopatraVII schreef: ↑05-09-2020 13:22Mijn moeder had spijt van haar kinderen.
Ik had ook graag gewild dat ze geen kinderen had gekregen.
zaterdag 5 september 2020 15:37
CleopatraVII schreef: ↑05-09-2020 13:22Mijn moeder had spijt van haar kinderen.
Ik had ook graag gewild dat ze geen kinderen had gekregen.
zaterdag 5 september 2020 16:03
Dapper dat je het toe durft te geven. Maar het plezier van ouderschap kan nog komen. Ze is 5 maanden. Die eerste jaren zijn het zwaarst. Het wil niet automatisch zeggen dat je het nooit leuk gaat vinden. Het kan ook zijn van wel. Dat het gewoon niet bij je past en je een verkeerde keus hebt gemaakt. Het lastige bij kinderen is dat je het niet kunt terugdraaien. Je zult er het beste van moeten proberen te maken. Zij heeft nergens om gevraagd. Goed dat je naar de psycholoog bent gegaan. Ik zou er wel verder hulp bij zoeken samen met je man. Op een dag zal je dochter dit toch gaan merken en ongewenst opgroeien kan iemand tekenen voor zijn/haar leven.
Wat ik me dan wel altijd afvraag bij mensen die kinderen niet leuk vinden: Waarom zou die van henzelf dan wél leuk zijn? Want je weet niet van tevoren welk karakter het heeft.
Wat ik me dan wel altijd afvraag bij mensen die kinderen niet leuk vinden: Waarom zou die van henzelf dan wél leuk zijn? Want je weet niet van tevoren welk karakter het heeft.
zaterdag 5 september 2020 16:06
Alsof ik het zelf geschreven heb. Ik heb oprecht wel zin om weer zwanger te zijn en alles voor het laatst nog 1x intens mee te maken. Maar ik zal het toch ook fijn vinden als het eerste jaar voorbij is. Mijn zoon is nu 2.5 en zo wil ik er nog wel een miljoen. En andermans kinderen mwah.Yoginica schreef: ↑05-09-2020 12:58Ik heb zelf ook 1,5 jaar geroepen dat er zeker geen tweede komt. Nu m’n dochter twee is begint het verlangen naar een tweede toch. En tegelijk zie ik het als een investering. De zwangerschap en eerste jaar vind ik gewoon behoorlijk pittig.
Nu na twee jaar geniet ik echter van bijna alles. Vind dat mini mensje zo vreselijk leuk, gezellig en grappig. En ook ik ben blij wanneer ik werk en wanneer ze op bed ligt. Wat mij betreft kan dat prima naast elkaar bestaan.
..
zaterdag 5 september 2020 16:15
Omdat het anders is met je eigen kind. Ik ben ook zo iemand die 'niet zoveel met kinderen heeft'. Of eigenlijk had, want sinds ik zelf een kind heb, snap ik het ineens en vind ik kinderen heel erg leuk. En mijn eigen natuurlijk de allerleukstehondenmens schreef: ↑05-09-2020 16:03
Wat ik me dan wel altijd afvraag bij mensen die kinderen niet leuk vinden: Waarom zou die van henzelf dan wél leuk zijn? Want je weet niet van tevoren welk karakter het heeft.
En met je eigen kind zijn al die dingen die je vreselijk leken ineens wél leuk, of anders op zijn minst minder erg.
zaterdag 5 september 2020 16:18
Maar je krijgt er ook ongewenst de vervelende luidruchtige kinderen van anderen bij als je je eigen kind een sociaal leven gunt (naast alle verplichtingen waar je je kind naartoe moet brengen zoals school)Positivevibes schreef: ↑05-09-2020 16:15Omdat het anders is met je eigen kind. Ik ben ook zo iemand die 'niet zoveel met kinderen heeft'. Of eigenlijk had, want sinds ik zelf een kind heb, snap ik het ineens en vind ik kinderen heel erg leuk. En mijn eigen natuurlijk de allerleukste
En met je eigen kind zijn al die dingen die je vreselijk leken ineens wél leuk, of anders op zijn minst minder erg.
