Kinderen
alle pijlers
Het eerste jaar
donderdag 31 mei 2018 08:49
Ik open dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Iedereen hier weet wel hoe graag ik een kind wilde en half viva heeft met me mee staan juichen toen ik eindelijk een positieve test had. De zwangerschap was pittig, maar de bevalling ging goed en ik had het gevoel dat ik 'eindelijk' daar was waar ik wilde zijn. En wat was ik blij met hem, maar ook onzeker en MOE, zoals alle jonge moeders. En hoewel ik me geloof ik best aardig staande hield, was het pittig. Na zijn geboorte had hij lage suikers, moest worden bijgevoed in de kraamweek, borstvoeding kwam niet op gang en deed heel veel pijn. Uiteindelijk lukte het toch, maar toen begonnen de krampjes en de reflux en de huisartsenbezoekjes waarbij ze zeiden 'een beetje spugen is normaal hè'. Ja een beetje spugen wel, maar dat het lijkt of je je kind met kleren en al onder de douche hebt gezet na elke voeding ook? Hij dronk dag en nacht, het ging maar door, spugen, drinken, spugen, drinken, een cirkel die ik ook met behulp van CB, huisarts en lactatiekundige niet echt doorbroken kreeg. Achteraf had ik gewoon een verwijzing naar de kinderarts moeten vragen, maar om de een of andere reden was ik niet zo bijdehand op dat moment. Ik sliep op een dubbelgevouwen handdoek met hem in mijn armen omdat hij anders niet kon slapen, om al het gespuug en mijn overproductie (van dat vele drinken) op te vangen, anders lagen we in een doorweekt bed. Toen we met 4 maanden vaste voeding introduceerden ging het eindelijk beter met spugen en krampjes, maar besloot hij dat hij genoeg had van de fles. De spaarzame momentjes voor mezelf waarbij zijn vader/de oppas een flesje melk kon geven verdwenen, hij vertikte het. Met 6 maanden moest hij naar het kdv en vertikte hij het nog steeds. Dieptepunt was dat ik hem 24u niet gevoed heb en hij nog steeds de fles weigerde. Dus gaf ik weer toe, want hij had overleefd op een paar slokken water en wat banaan en broccoli. We besloten hem pap te geven met een lepeltje, dat lukte wel. Ik had geoefend met hem om in zijn eigen bedje te slapen en thuis ging dat redelijk, maar op kdv was het een drama. Elke dag haalde ik een oververmoeid kind met rode ogen en een betraand gezichtje op dat maar 1 ding wilde; aan de borst. En dus voedde ik 's nachts door, ook al moest ik elke dag vroeg op en maakte ik lange dagen. Elke 45-90 minuten aan de borst om te compenseren voor wat hij overdag had gemist. Daarna begon ook nog het borstweigeren. Niet alleen flessen weigerde hij, borst hoefde hij nu met vlagen ook niet meer. Hij werd ziek, longontsteking en ik kreeg hem niet gevoed, hij moest bijna naar het ziekenhuis maar heb hem door meerdere ziekten heen gesleept met ieder half uur spuitjes melk in zijn mondje spuiten. 'Milkshakes' maken van melk en banaan of peer en hem het zo voeren van een lepeltje zodat hij het wel at. En dan maar weer kolven, want een spuitje kv spuugde hij uit.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
We zaten bijna wekelijks om tafel met kdv om hem in een bedje te krijgen, aan het eten te krijgen. Met 7 maanden stopte ik met kolven want ik kon gewoon niet meer. Goddank at hij ook pap van kv en kon hij al vrij snel over op mee-eten met de lunch. Vanuit mijn omgeving kreeg ik weinig steun. Ik moest 'gewoon' stoppen met de borstvoeding, 'gewoon' slaaptraining doen, 'gewoon' hem in zijn eigen kamertje leggen, dan zou het zich allemaal wel oplossen. Maar ik durfde niet. Dit ritme, hoe zwaar het ook voor mij was, gaf een soort van rust in de dag, het ging zo net. Bovendien, mijn zoontje jengelt niet, hij gaat van vrolijk naar hysterisch krijsen in 3 seconden. En hij had het zo zwaar op het kdv dat ik hem niet ook nog de nachten wilde afnemen, waar ik voor mijn gevoel compenseerde dat hij overdag daarheen moest waar hij ongelukkig was.
Met een maand of 9 ging het eindelijk beter op kdv en toen dat een tijdje goed ging hebben we hem op zijn eigen kamertje gelegd. Met 10 maanden de nachtvoedingen afgebouwd. Sinds 11.5 maand slaapt hij min of meer door en krijgt hij nog 2 borstvoedingen per dag. Hij is enorm opgebloeid en gaat met plezier naar het kdv inmiddels, we hebben het super leuk op mijn parttimedag en in het weekend, ik wil niet meer van de cluster-ellende liever op mijn werk zijn dan thuis, ik geniet enorm van alle dingen die hij leert en het spelen met hem, ik verheug me erop om hem te halen uit kdv want dan zit hij gewoon lekker te spelen en lacht hij als ik binnenkom, ipv dat hij keihard begint te huilen en me niet meer wil loslaten zodra hij me ziet. Hij is vrolijk, open naar anderen als hij ze kent en niet meer zo op mij gericht.
Dus alles gaat nu goed. Maar ik merk dat ik de laatste weken heel veel bezig ben met het afgelopen jaar en wat voor knauw het me eigenlijk heeft gegeven. Nog steeds zit ik 's nachts zo'n beetje ieder uur door een adrenalinestoot rechtop, ook al komt mijn zoontje allang niet meer. Mijn man heb ik wekenlang in paniek wakker gemaakt dat ik 'de baby kwijt was', toen hij net begon door te slapen. Ik moet echt niet denken aan een tweede, ik wil dit nooit meer meemaken. Als ik terugdenk aan de babytijd denk ik vooral: goddank, het is voorbij. Het is eindelijk voorbij. Als ik terugdenk aan borstvoeding denk ik aan bloedende tepels en huilend voeden en als ik denk aan een vredig slapende baby dan denk ik alleen maar aan het zenuwachtige afwachten tot hij weer wakker zou worden. Elke 30, 45 minuten. Misschien 1.5 uur als ik geluk had. Ik denk aan hoe ongelukkig hij was op kdv en hoe schuldig ik me voelde.
Ja het is allemaal goedgekomen, maar opeens realiseer ik me dat ik gewoon best veel verdriet heb om de babytijd en hoe het is gegaan. Ik heb ook echt wel van hem genoten en mooie momenten gekend met hem, maar ze staan zo niet op de voorgrond voor me, en eigenlijk vind ik dat heel jammer. Ik merk dat ik gewoon nog steeds in staat van paraatheid verkeer en dat maar moeilijk van me af kan schudden. Slechte dag op het kdv? Ohjee, paniek, ipv: hij zal wel mopperig zijn van het warme weer. Keertje 's avonds wakker? Oh god daar gaan we weer. Dagje geen trek bij het avondeten? Ik krijg de neiging om hem extra yoghurt en nog een rijstwafel te geven omdat ik zo bang ben dat hij 's nachts wakker gaat worden van de honger. Ik durf die laatste 2 borstvoedingen niet af te bouwen omdat hij slecht drinkt en ik bang ben dat ik dan weer een probleem voor mezelf creër. Mijn man vindt het onzin, als ik dienst heb drinkt hij meer water en gaat het prima, ik moet gewoon even over die drempel heen. Maar die drempel is meer een soort hoge muur na afgelopen jaar.
Ik weet gewoon even niet hoe ik nu mijn moeilijke baby een relaxte dreumes is geworden, zelf weer een relaxte moeder moet worden. Daarom dit topic. Even van me afschrijven, misschien herkenning vinden. Hoe dat bij andere moeders is gegaan na zo'n moeilijk jaar. Voor ik nu in patronen blijf hangen die eigenlijk niet meer nodig/nuttig zijn en misschien wel problemen creëer daarmee, zoals mijn zoontje proberen goed vol te stoppen bij het avondeten omdat ik bang ben dat hij 's nachts wakker wordt anders. Ik wil hem juist leren naar zijn honger- en verzadigingsgevoel te luisteren, maar merk dat ik dat met zoveel episodes van voeding weigeren en alle zorgen daarom en zijn slechte slapen gewoon heel moeilijk vind nu, ook al weet ik dat hij nu veel steviger is en het veel beter aan kan. Ik voel me echt een beetje ... getraumatiseerd (beetje dramatisch woord maar for lack of a better one
). En ik hoop dat erover schrijven me misschien helpt het een beetje los te laten. Zodat ik me gewoon kan focussen op hoe geweldig het nu is, ipv steeds bang te zijn dat het weer wegglipt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 09:51
Dit had ik kunnen schrijven. Mijn 2e was een ramp van een baby en door hem zijn we er echt helemaal klaar mee.Tiana_76 schreef: ↑31-05-2018 08:53Heel herkenbaar, alleen was dit bij mij mijn tweede baby. Ik wilde er altijd 4, het is bij 2 gebleven. Onder andere door die eerste jaren (want het gezeur met reflux, nachtvoedingen en extreem veel huilen duurde bij ons 2,5 jaar).
Heb het nu, hij is 6, wel enigszins los kunnen laten. Maar ik heb, net als jij, een gevoel van verloren tijd. Die eerste jaren waren niet leuk. Ik heb ook veel dingen van mijn oudste niet heel bewust meegemaakt. Vind ik nog steeds jammer.
Ik kan nu wel relativeren, want heb een leuk stel kinderen en had het niet willen missen. We waren zonder hem ook niet compleet geweest. Dat maakt het wel goed.
We hadden altijd het gevoel dat hij geen baby wilde zijn, en sinds hij kan lopen en praten is ie zoveel relaxter. Hij is nu 2,5 nog steeds temperamentvol maar wel een leuk kind, en blijkt ook te kunnen slapen.
Hang on in there. Het komt vast goed.
donderdag 31 mei 2018 09:51
Tijd heelt alle wonden.
Hier waren de eerste twee jaar, vanwege meerdere factoren, heel erg zwaar. Maar nu mijn kinderen lang en breed op de basisschool zitten, ben ik dat vergeten.
En natuurlijk voel ik wel eens jaloezie als ik over een rustige en gezellige kraamtijd lees, of over moeders die het eerste jaar koffie drinkend en Netflix kijkend doorkomen. Maar het ergste vind ik dat ik weinig mooie herinneringen aan die tijd heb.
Maar... het loopt nu al een paar jaar lekker in ons gezin, de kinderen zijn gelukkig en we hebben een fijn leven met ons vieren
En dat is wat telt.
Ook voor jou komen er nog heel veel mooie jaren met je kind samen, die je dat eerste zware jaar doen vergeten.
Hier waren de eerste twee jaar, vanwege meerdere factoren, heel erg zwaar. Maar nu mijn kinderen lang en breed op de basisschool zitten, ben ik dat vergeten.
En natuurlijk voel ik wel eens jaloezie als ik over een rustige en gezellige kraamtijd lees, of over moeders die het eerste jaar koffie drinkend en Netflix kijkend doorkomen. Maar het ergste vind ik dat ik weinig mooie herinneringen aan die tijd heb.
Maar... het loopt nu al een paar jaar lekker in ons gezin, de kinderen zijn gelukkig en we hebben een fijn leven met ons vieren
En dat is wat telt.
Ook voor jou komen er nog heel veel mooie jaren met je kind samen, die je dat eerste zware jaar doen vergeten.
donderdag 31 mei 2018 09:54
En toch ook he, ik vraag me weleens af of er een taboe ligt op hier open over zijn. Iedereen heeft het allemaal maar zo fantastisch, terwijl als je zelf ee open over bent, de meest rotte verhalen naar boven komen. ‘Alles gaat goed?’
Nee, niet alles gaat goed. Hij huilt 14 uur per dag en slaapt niet. Meeslapen overdag kreeg ik als tip. Newsflash: dan sliep hij ook niet. Of wel, maar alleen als hij de doek bij was zat, en ik bewoog. Dan slaap ik dus niet.
Ik heb geleerd bij artsen op mijn strepen te staan. Zelf dingen uitzoeken. Weten wat je wil. Je kind beschermen. Ik hoor nog de verpleegster zeggen tijdens de opname bij 6 weken; moest hem overdag maar grotere flessen geven zodat hij ‘s nachts niet meer kwam. 6 weken, natuurlijk komt ie ‘s nachts nog. En het kind heeft verborgen reflux, juist geen grotere flessen.
Ik heb zelf overigens wel met een psycholoog gepraat, vanaf een week of 8 totdat hij een maand of 8 was. Die gesprekken hebben mij enorm geholpen. Misschien is het ook iets voor jou Lux.
Nee, niet alles gaat goed. Hij huilt 14 uur per dag en slaapt niet. Meeslapen overdag kreeg ik als tip. Newsflash: dan sliep hij ook niet. Of wel, maar alleen als hij de doek bij was zat, en ik bewoog. Dan slaap ik dus niet.
Ik heb geleerd bij artsen op mijn strepen te staan. Zelf dingen uitzoeken. Weten wat je wil. Je kind beschermen. Ik hoor nog de verpleegster zeggen tijdens de opname bij 6 weken; moest hem overdag maar grotere flessen geven zodat hij ‘s nachts niet meer kwam. 6 weken, natuurlijk komt ie ‘s nachts nog. En het kind heeft verborgen reflux, juist geen grotere flessen.
Ik heb zelf overigens wel met een psycholoog gepraat, vanaf een week of 8 totdat hij een maand of 8 was. Die gesprekken hebben mij enorm geholpen. Misschien is het ook iets voor jou Lux.
donderdag 31 mei 2018 09:59
Ach Lux wat naar. Hier gelukkig niet zo’n naar jaar gehad, maar makkelijk was anders.
Bij de eerste was de kraamweek echt niet leuk (mislukkende borstvoeding ondanks vanallerlei ingrepen, zeer traag drinkende baby, onvoldoende opbrengst kolven etc.) Daarna ook nog ellende: ik was heel veel aan t kolven tot 2 maanden (toen gestopt, ivm baby die zwaar overstuur werd al eerder gestopt met aanleggen), dochter bleef een trage drinker en spuugde veel en slikte steeds haar voeding op in haar bedje. Dochter groeide daarnaast heel slecht en dochter ging bij elke voeding (zowel kunst- als moedermelk) huilen en overstrekken. Uiteindelijk bleek het lactose-intolerantie. Daarna werd het veel beter.
Maar het eerste jaar bleef bij haar naar: weinig eten (fruit en groente ging ook zeer moeizaam), lang doen over flessen, matige groei en heel vaak ziek. Geen beste slaper ook, zeker niet in periodes van ziekte.
Het kan gelukkig anders gaan. Bij de tweede weer geen leuke kwaamweek ivm borstvoeding (later gebleken dat lipbandje te strak was, waardoor de borstvoeding bij mijn ws zo enorm veel pijn deed en ik al de eerste dag bloedende tepels had ondanks goed aanleggen en lactatiekundige die meekeek). Maar daarna ging het buiten de slaap om prima (sliep met 11 maanden pas door, daarvoor sliep ze op zn best van 21-4.30 met 3 keer wakker). Maar zon ellende als bij de eerste was het niet.
Hoop dat als je toch een tweede wil het een stuk beter gaat! Volgens mij blijft het eerste jaar gewoon altijd moeilijk.
Bij de eerste was de kraamweek echt niet leuk (mislukkende borstvoeding ondanks vanallerlei ingrepen, zeer traag drinkende baby, onvoldoende opbrengst kolven etc.) Daarna ook nog ellende: ik was heel veel aan t kolven tot 2 maanden (toen gestopt, ivm baby die zwaar overstuur werd al eerder gestopt met aanleggen), dochter bleef een trage drinker en spuugde veel en slikte steeds haar voeding op in haar bedje. Dochter groeide daarnaast heel slecht en dochter ging bij elke voeding (zowel kunst- als moedermelk) huilen en overstrekken. Uiteindelijk bleek het lactose-intolerantie. Daarna werd het veel beter.
Maar het eerste jaar bleef bij haar naar: weinig eten (fruit en groente ging ook zeer moeizaam), lang doen over flessen, matige groei en heel vaak ziek. Geen beste slaper ook, zeker niet in periodes van ziekte.
Het kan gelukkig anders gaan. Bij de tweede weer geen leuke kwaamweek ivm borstvoeding (later gebleken dat lipbandje te strak was, waardoor de borstvoeding bij mijn ws zo enorm veel pijn deed en ik al de eerste dag bloedende tepels had ondanks goed aanleggen en lactatiekundige die meekeek). Maar daarna ging het buiten de slaap om prima (sliep met 11 maanden pas door, daarvoor sliep ze op zn best van 21-4.30 met 3 keer wakker). Maar zon ellende als bij de eerste was het niet.
Hoop dat als je toch een tweede wil het een stuk beter gaat! Volgens mij blijft het eerste jaar gewoon altijd moeilijk.
donderdag 31 mei 2018 10:02
Dit was bij mij precies de eerste.nootboek schreef: ↑31-05-2018 09:51Dit had ik kunnen schrijven. Mijn 2e was een ramp van een baby en door hem zijn we er echt helemaal klaar mee.
We hadden altijd het gevoel dat hij geen baby wilde zijn, en sinds hij kan lopen en praten is ie zoveel relaxter. Hij is nu 2,5 nog steeds temperamentvol maar wel een leuk kind, en blijkt ook te kunnen slapen.
Hang on in there. Het komt vast goed.
Ik herken een groot deel van wat je schrijft wel Lux (behalve het borstvoedingsdrama). Het eerste jaar met mijn oudste was ook vreselijk zwaar, en 90% van de tijd niet leuk, veel huilen, krijsen, brullen, alles willen maar niks kunnen, ziekenhuisopnames en noem maar op. Maar het is wel ruimschoots goedgekomen, nu ze 4 is zou ik zelfs zeggen dat het een makkelijk kind is in bijna alle opzichten. Wie had dat ooit gedacht. Nu ze dus al een tijd zo ‘makkelijk’ is, begint het trauma van de eerste jaren wel wat te zakken. Het gevoel van verloren tijd heb ik meer bij mijn tweede, die ik redelijk dicht op de eerste heb gekregen. Daarna was het zo hard werken (met name nog steeds door nr 1) dat ik van de babytijd van nr 2 die vele malen relaxter was, nauwelijks heb kunnen genieten. Dat is wel iets waar ik echt verdrietig van ben.
donderdag 31 mei 2018 10:02
Maar goed, ik weet dat het bij veel mensen moeizaam gaat. Toch gaat het bij de meesten echt wel makkelijker. Heb met meerdere mensen in mijn omgeving de ellende van mijn oudste gedeeld en de herkenning was toch maar beperkt. Veel ellende met voeding in de omgeving, maar meeste hadden goede slapers en geen intoleranties en allergieën. Vriendin die een borstontsteking kreeg had wel een hele nare kraamweek en heeft later heel veel ellende gehad door flesweigeren. Dat was ook echt zwaar. Maar verder ken ik ook veel positieve verhalen, met baby's waar weinig aan de hand was.
donderdag 31 mei 2018 10:09
donderdag 31 mei 2018 10:09
Oh lux.. Zo ontzettend herkenbaar.. In heel hevige mate bij kind 1 en in iets mindere mate bij kind 2 nu maar god, wat ben ik blij dat ze 1 is inmiddels 
Had het er toevallig van de week nog over met een vriendin(baby 6wkn,huilt 10u per dag) , dat het zo lastig bespreekbaar is te maken omdat je van iedereen MOET genieten van de babytijd, dat is wat iedereen roept. En dat mensen meteen denken dat je minder van je kind houdt als je zegt dat je het zwaar vindt en liever even niet thuis bent. Nou, ik vond en vind de babytijd echt volkomen kut en liep en loop soms nog echt op mn tandvlees. Soms vroeg (en vraag) ik me vol vertwijfeling af waarom ik dit ook alweer wilde. Ik hou echt heel veel van mijn kinderen maar wat vond ik het zwaar. En wat ben ik verdrietig dat ik niet meer heb kunnen genieten, zoals iedereen lijkt te doen (en soms voel ik me daar nog schuldig over ook)
Ook de zorgen en spanningen herken ik.. Van de week wilde ze niet slapen.. Kind had t natuurlijk gewoon warm, ik echter heb alweer doemscenario's in mn hoofd en zie ons alweer elke avond bovrn zitten bij haar (waar we net vanaf waren)
En ja, het wordt echt beter.. Maar tis ook gewoon wel pittig. En soms verdrietig. En dat mag
Mss, Lux, is praten met een professional zo'n gek idee nog niet. Overweeg je het?
Had het er toevallig van de week nog over met een vriendin(baby 6wkn,huilt 10u per dag) , dat het zo lastig bespreekbaar is te maken omdat je van iedereen MOET genieten van de babytijd, dat is wat iedereen roept. En dat mensen meteen denken dat je minder van je kind houdt als je zegt dat je het zwaar vindt en liever even niet thuis bent. Nou, ik vond en vind de babytijd echt volkomen kut en liep en loop soms nog echt op mn tandvlees. Soms vroeg (en vraag) ik me vol vertwijfeling af waarom ik dit ook alweer wilde. Ik hou echt heel veel van mijn kinderen maar wat vond ik het zwaar. En wat ben ik verdrietig dat ik niet meer heb kunnen genieten, zoals iedereen lijkt te doen (en soms voel ik me daar nog schuldig over ook)
Ook de zorgen en spanningen herken ik.. Van de week wilde ze niet slapen.. Kind had t natuurlijk gewoon warm, ik echter heb alweer doemscenario's in mn hoofd en zie ons alweer elke avond bovrn zitten bij haar (waar we net vanaf waren)
En ja, het wordt echt beter.. Maar tis ook gewoon wel pittig. En soms verdrietig. En dat mag
Mss, Lux, is praten met een professional zo'n gek idee nog niet. Overweeg je het?
donderdag 31 mei 2018 10:10
Een taboe ligt er denk ik zeker op. Althans, mensen praten vaak in een soort stereotypen bij dit soort dingen. Zwanger zijn en een baby hebben betekent genieten. Zelfs bij mijn huilbaby werd er nog gezegd dat we er toch maar van moesten genieten. Net als de drang van veel mensen om te moeten kijken op wie de baby lijkt en aan geslacht gerelateerde opmerkingen te maken van jongens zijn makkelijker, meisjes slapen beter, etc etc.zot-83 schreef: ↑31-05-2018 09:54En toch ook he, ik vraag me weleens af of er een taboe ligt op hier open over zijn. Iedereen heeft het allemaal maar zo fantastisch, terwijl als je zelf ee open over bent, de meest rotte verhalen naar boven komen. ‘Alles gaat goed?’
Nee, niet alles gaat goed. Hij huilt 14 uur per dag en slaapt niet. Meeslapen overdag kreeg ik als tip. Newsflash: dan sliep hij ook niet. Of wel, maar alleen als hij de doek bij was zat, en ik bewoog. Dan slaap ik dus niet.
Ik heb geleerd bij artsen op mijn strepen te staan. Zelf dingen uitzoeken. Weten wat je wil. Je kind beschermen. Ik hoor nog de verpleegster zeggen tijdens de opname bij 6 weken; moest hem overdag maar grotere flessen geven zodat hij ‘s nachts niet meer kwam. 6 weken, natuurlijk komt ie ‘s nachts nog. En het kind heeft verborgen reflux, juist geen grotere flessen.
Ik heb zelf overigens wel met een psycholoog gepraat, vanaf een week of 8 totdat hij een maand of 8 was. Die gesprekken hebben mij enorm geholpen. Misschien is het ook iets voor jou Lux.
Verder heeft het er ook wel mee te maken wat je referentiekader is en hoe je er zelf op reageert. Alle baby’s hebben in zekere mate wel ‘problemen’ denk ik, maar waar de een al overspannen raakt als het kind om 6.15 uur wakker wordt, staat de ander toch makkelijker om 6.00 uur op en gaat er ‘s nachts ook nog een paar keer uit. En bij een eerste kind denk je al snel dat het nooit meer goed komt, terwijl ik daar nu toch relaxeder in sta met de ervaring dat het al twee keer toch goed gekomen is. Maar dat sommige baby’s veel meer aandacht vragen dan andere en veel pittiger zijn etc etc, ja ja ja, dat is absoluut waar. En mensen met makkelijke baby’s of die de babytijd alweer vergeten zijn (of verdrongen hebben), hebben dan toch te makkelijk praten.
donderdag 31 mei 2018 10:10
O ja wat eten betreft: mijn dreumes at als een bouwvakker. Eten was niet aan te slepen. Ik heb hem nooit gedwongen zijn bord leeg te eten maar als ik dacht/denk dat ie niet genoeg heeft gehad dan vraag ik hem of ie nog een banaan/boterham/yoghurt wil (dingen die hij wel eet als ie trek heeft maar niet zoooo lekker vindt dat ie gaat overeten) en hij kon altijd wel prima aangeven of hij dat wil.
We hebben ook een periode gehad dat ie snachts toch wakker werd van honger en om banaan vroeg... banaan erin en verder slapen. Niet teveel over nadenken. Zo snel als de gewoonte ontstaan was, was ie ook weer verdwenen
We hebben ook een periode gehad dat ie snachts toch wakker werd van honger en om banaan vroeg... banaan erin en verder slapen. Niet teveel over nadenken. Zo snel als de gewoonte ontstaan was, was ie ook weer verdwenen
donderdag 31 mei 2018 10:16
Die spanning herken ik ook ja, dat is misschien wel het ergste, je continu zo gespannen voelen en bij elk huiltje het gevoel dat het weer helemaal mis is (had ik althans bij onze huilbaby) en er weer geen eind aan komt. Dat is gelukkig ook wel weggezakt in de loop der tijd, al merk ik wel dat ik er nu nog steeds wel redelijk snel geirriteerd door raak.
donderdag 31 mei 2018 10:16
Lux, je hebt gewoon een enorm zware tijd gehad. Ik durf wel te zeggen dat het een trauma is. Dit duurt echt wel een paar jaar voordat je dit los kan laten. En ik vind t superknap hoe je het allemaal gedaan hebt! Misschien er toch eens over praten met een professional?
Ik heb 2 supermakkelijke kinderen, altijd lekker slapen, niks geen problemen. Maar zelfs ik dacht t eerste jaar weleens: pfffff is dit echt wel zo leuk? Kan je nagaan.
Ik heb 2 supermakkelijke kinderen, altijd lekker slapen, niks geen problemen. Maar zelfs ik dacht t eerste jaar weleens: pfffff is dit echt wel zo leuk? Kan je nagaan.
ik geef mn bek ook maar een douw
donderdag 31 mei 2018 10:22
Die kleine van jou heeft een geweldige mama Lux, ik vind het mooi om te lezen hoe je het hebt gered dit jaar.
Ik vind het woord trauma trouwens niet te ver gezocht, wat een heftig jaar! Kan me voorstellen dat je in een stuip schiet als er gehuild/niet gegeten wordt, dat moet slijten (of je moet er last van hebben en er bv mdr tegen aan willen gooien).
Geniet dubbel van alle mooie momenten die nog komen; over een tijdje komen de schaarse mooie momenten van het eerste jaar vast ook naar de bovengrond.
Ik vind het woord trauma trouwens niet te ver gezocht, wat een heftig jaar! Kan me voorstellen dat je in een stuip schiet als er gehuild/niet gegeten wordt, dat moet slijten (of je moet er last van hebben en er bv mdr tegen aan willen gooien).
Geniet dubbel van alle mooie momenten die nog komen; over een tijdje komen de schaarse mooie momenten van het eerste jaar vast ook naar de bovengrond.
donderdag 31 mei 2018 10:23
Dat snap ik dat je dan toch maar weer borstvoeding gaat geven. Je wil tenslotte wel dat je kind eten binnen krijgt en niet uitdroogt.lux- schreef: ↑31-05-2018 09:35Tja maar VOEDING weegt wel op tegen GEEN VOEDING hè. Zoals je kunt lezen heb ik een keer met 5.5 maand tot 24 uur weten te rekken dus toen moest hij echt wel honger hebben en nog vertikte hij het die fles te accepteren. Zijn koppigheid was gewoon groter dan die van mij. Ik dacht uiteindelijk: liever dan maar borstvoeding dan helemaal geen voeding. Maar hoe vaak ik niet heb geprobeerd te stoppen. Alleen hij hield het gewoon echt heel lang vol. Langer dan ik.
En er zijn natuurlijk ook kinderen die een combinatie van de borstvoeding en de fles wel accepteren. Je kan dus vooraf niet weten of je kind een flesweigetaar wordt als je eenmaal bent begonnen met borstvoeding.
Ik had het denk ik niet eens 24vl uur volgehouden. Maar op hetoment dat ik dan toch weer borstvoeding zou hebben gegegeven zou ik wel gedacht hebben waarom ben ik in hemelsnaam ooit aan borstvoeding begonnen want nu is er een probleem op het KDV wat achteraf gezien makkelijk te voorkomen was geweest.
donderdag 31 mei 2018 10:24
donderdag 31 mei 2018 10:26
Fijn dat er zoveel herkenning is 
Het stomme is dus dat het er eigenlijk nu pas uit komt nu het makkelijker wordt. En nee natuurlijk heeft niet de rest van de wereld een super makkelijke baby, maar het valt me wel op dat mensen me een beetje verdwaasd aan kijken als ik zeg dat ik mijn baby niet in de box kon leggen om even naar de wc te gaan omdat hij dan aan het kokhalzen was zo overstuur was hij zodra ik terug kwam. Dat hij niet eens door mijn man wilde worden vastgehouden de eerste maanden, alleen maar door mij. Ik hoor genoeg verhalen van baby's die 'gewoon' een fles gekolfde melk accepteren (ja die van ons heeft ook braaf vanaf 6 weken elke avond een flesje afgekolfde melk gehad tot hij op een dag besloot dat hij niet meer wilde), slapen op kdv, in slaap vallen van wandelen, etc.
Maar heel eerlijk gezegd dacht ik toen de hele tijd: dit hoort erbij, dit heeft iedereen. Het gaat wel over. Pas toen ik het met andere mensen ging bespreken en die zeiden: 'god meid hoe hou je het vol? Ik herken dat helemaal niet!' Begon ik me te realiseren dat hij misschien wel een tikje aan de moeilijkere kant van 'gemiddeld' zat.
En het hele jaar heb ik prima volgehouden met af en toe even flink uithuilen bij mijn moeder en heeel veeel koffie en opeens 2 weken geleden kreeg ik een soort mentale klap, omdat ik me opeens realiseerde dat ik nog steeds obsessief met zijn eten bezig ben terwijl hij allang normaal eet, dat ik nog steeds niet kan slapen, ook al slaapt hij wel door. Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd nu het niet meer nodig is en dat vind ik denk ik nog het zwaarst. Zolang uitgekeken naar het moment dat het leven weer een beetje normaal zou worden, maar nu krijg ik mezelf niet meer 'normaal'.
Misschien idd een idee om daar eens met iemand over te praten, misschien kan ik het dan makkelijker loslaten.
Het stomme is dus dat het er eigenlijk nu pas uit komt nu het makkelijker wordt. En nee natuurlijk heeft niet de rest van de wereld een super makkelijke baby, maar het valt me wel op dat mensen me een beetje verdwaasd aan kijken als ik zeg dat ik mijn baby niet in de box kon leggen om even naar de wc te gaan omdat hij dan aan het kokhalzen was zo overstuur was hij zodra ik terug kwam. Dat hij niet eens door mijn man wilde worden vastgehouden de eerste maanden, alleen maar door mij. Ik hoor genoeg verhalen van baby's die 'gewoon' een fles gekolfde melk accepteren (ja die van ons heeft ook braaf vanaf 6 weken elke avond een flesje afgekolfde melk gehad tot hij op een dag besloot dat hij niet meer wilde), slapen op kdv, in slaap vallen van wandelen, etc.
Maar heel eerlijk gezegd dacht ik toen de hele tijd: dit hoort erbij, dit heeft iedereen. Het gaat wel over. Pas toen ik het met andere mensen ging bespreken en die zeiden: 'god meid hoe hou je het vol? Ik herken dat helemaal niet!' Begon ik me te realiseren dat hij misschien wel een tikje aan de moeilijkere kant van 'gemiddeld' zat.
En het hele jaar heb ik prima volgehouden met af en toe even flink uithuilen bij mijn moeder en heeel veeel koffie en opeens 2 weken geleden kreeg ik een soort mentale klap, omdat ik me opeens realiseerde dat ik nog steeds obsessief met zijn eten bezig ben terwijl hij allang normaal eet, dat ik nog steeds niet kan slapen, ook al slaapt hij wel door. Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd nu het niet meer nodig is en dat vind ik denk ik nog het zwaarst. Zolang uitgekeken naar het moment dat het leven weer een beetje normaal zou worden, maar nu krijg ik mezelf niet meer 'normaal'.
Misschien idd een idee om daar eens met iemand over te praten, misschien kan ik het dan makkelijker loslaten.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 10:28
Oh god hoe vaak ik niet spijt heb gehad dat ik ooit begonnen ben met borstvoedingsugarmiss schreef: ↑31-05-2018 10:23Dat snap ik dat je dan toch maar weer borstvoeding gaat geven. Je wil tenslotte wel dat je kind eten binnen krijgt en niet uitdroogt.
En er zijn natuurlijk ook kinderen die een combinatie van de borstvoeding en de fles wel accepteren. Je kan dus vooraf niet weten of je kind een flesweigetaar wordt als je eenmaal bent begonnen met borstvoeding.
Ik had het denk ik niet eens 24vl uur volgehouden. Maar op hetoment dat ik dan toch weer borstvoeding zou hebben gegegeven zou ik wel gedacht hebben waarom ben ik in hemelsnaam ooit aan borstvoeding begonnen want nu is er een probleem op het KDV wat achteraf gezien makkelijk te voorkomen was geweest.
mja dat hielp ook niet echt, want het was zoals het was.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 31 mei 2018 10:31
Goh, moet gewoon huilen van dit topic. Want herkenbaar.
Eerst dus een knuffel Lux!
Wat je opschrijft is bovenmenselijk zwaar, niet alleen fysiek, maar ook psychisch want wat een zorgen zul je je gemaakt hebben.
Mijn dochter sliep nooit langer dan 45 min zonder wakker te worden. En was snachts vaak uren wakker. Ook kon je haar niet neerzetten of leggen: ze moest gedragen worden. De borstvoeding lukte ook niet dus ik heb uren en uren gekolfd en me zorgen gemaakt hoeveel voeding ze überhaupt binnen kreeg. Ik herinner me m’n wanhoop. En het voelt alsof me iets is afgenomen. Ik had ook willen genieten. (En dat heb ik natuurlijk óók gedaan, maar wat was het zwaar.) ‘Traumatisch’ snap ik best hoor.
Maar vanaf 1,5 werd het beter, ging ze beter slapen, was er meer communicatie mogelijk. Dat ze kon lopen scheelde ook enorm en op het aanrecht kunnen zitten was een wereld van verschil
En nog steeds zijn er slechte nachten af en toe. Maar de meeste niet meer. Ik zie de stijgende lijn! Probeer die ook te zien.
(Helaas ging bij mij toen m’n man er vandoor. Voor m’n gevoel heb ik dus helemaal niet genoten van mijn gezin. )
Dus nu al het stof een beetje begint neer te dalen is er opeens ruimte voor mijn gevoel en wat ik gemist heb. Dat kan denk ik omdat je niet meer alleen aan het overleven bent. Luister dus naar je gevoel. Je zult het heel zwaar gehad hebben. Vraag hulp waar nodig en wees lief voor jezelf. Je hebt iets heel groots gedaan!
Eerst dus een knuffel Lux!
Wat je opschrijft is bovenmenselijk zwaar, niet alleen fysiek, maar ook psychisch want wat een zorgen zul je je gemaakt hebben.
Mijn dochter sliep nooit langer dan 45 min zonder wakker te worden. En was snachts vaak uren wakker. Ook kon je haar niet neerzetten of leggen: ze moest gedragen worden. De borstvoeding lukte ook niet dus ik heb uren en uren gekolfd en me zorgen gemaakt hoeveel voeding ze überhaupt binnen kreeg. Ik herinner me m’n wanhoop. En het voelt alsof me iets is afgenomen. Ik had ook willen genieten. (En dat heb ik natuurlijk óók gedaan, maar wat was het zwaar.) ‘Traumatisch’ snap ik best hoor.
Maar vanaf 1,5 werd het beter, ging ze beter slapen, was er meer communicatie mogelijk. Dat ze kon lopen scheelde ook enorm en op het aanrecht kunnen zitten was een wereld van verschil
En nog steeds zijn er slechte nachten af en toe. Maar de meeste niet meer. Ik zie de stijgende lijn! Probeer die ook te zien. (Helaas ging bij mij toen m’n man er vandoor. Voor m’n gevoel heb ik dus helemaal niet genoten van mijn gezin. )
Dus nu al het stof een beetje begint neer te dalen is er opeens ruimte voor mijn gevoel en wat ik gemist heb. Dat kan denk ik omdat je niet meer alleen aan het overleven bent. Luister dus naar je gevoel. Je zult het heel zwaar gehad hebben. Vraag hulp waar nodig en wees lief voor jezelf. Je hebt iets heel groots gedaan!
donderdag 31 mei 2018 10:33
donderdag 31 mei 2018 10:43
Ach lieve Lux Ik vond het eerste babyjaar ook heel zwaar, hoewel niet zo zwaar als jullie eerste jaar als ik dat zo lees. Na een zware bevalling kwam ik de eerste maanden in een soort diep zwart gat terecht, die roze wolk heb ik nooit gezien. Hoe zelfstandiger ze werd, hoe meer voedingen eraf gingen, hoe leuker ik het vond. Pas sinds ze een maand of 15 is (nu 19 maanden) kan ik er echt volop van genieten.
Nog steeds wordt mijn dochter soms 10x per nacht wakker en slaapt ze eigenlijk nooit door, ook voor ons een reden om erg te twijfelen of we wel een tweede willen / aankunnen. Als ze 's nachts een kik geeft schiet ik meteen in de adrenaline-modus, hoewel er dan misschien helemaal niets aan de hand is.
Het is niet overdreven om de term traumatisch te gebruiken. Schrijf het van je af, praat erover met anderen of desnoods met de huisarts. En het wordt echt beter, hoewel je dat eerste jaar waarschijnlijk nooit zal vergeten. Vorige week zaten mijn man en ik voor het eerst op de bank om leuke herinneringen op te halen aan de babytijd. 'Weet je nog hoe klein ze was?' 'Weet je nog als ze dan zo bij je lag om een boertje te laten?' Het heeft bij ons dus 19 maanden geduurd voordat die kleine geluksmomentjes weer bovenkwamen.
Kortom: je moet er vertrouwen in krijgen dat het eerste rotjaar geweest is, maar dat het nu beter gaat. Hij slaapt en eet, maar geef jezelf de tijd om je dat volledig te realiseren en niet meer bang te zijn. Maar dat komt wel, echt
Ik vond het eerste babyjaar ook heel zwaar, hoewel niet zo zwaar als jullie eerste jaar als ik dat zo lees. Na een zware bevalling kwam ik de eerste maanden in een soort diep zwart gat terecht, die roze wolk heb ik nooit gezien. Hoe zelfstandiger ze werd, hoe meer voedingen eraf gingen, hoe leuker ik het vond. Pas sinds ze een maand of 15 is (nu 19 maanden) kan ik er echt volop van genieten.Nog steeds wordt mijn dochter soms 10x per nacht wakker en slaapt ze eigenlijk nooit door, ook voor ons een reden om erg te twijfelen of we wel een tweede willen / aankunnen. Als ze 's nachts een kik geeft schiet ik meteen in de adrenaline-modus, hoewel er dan misschien helemaal niets aan de hand is.
Het is niet overdreven om de term traumatisch te gebruiken. Schrijf het van je af, praat erover met anderen of desnoods met de huisarts. En het wordt echt beter, hoewel je dat eerste jaar waarschijnlijk nooit zal vergeten. Vorige week zaten mijn man en ik voor het eerst op de bank om leuke herinneringen op te halen aan de babytijd. 'Weet je nog hoe klein ze was?' 'Weet je nog als ze dan zo bij je lag om een boertje te laten?' Het heeft bij ons dus 19 maanden geduurd voordat die kleine geluksmomentjes weer bovenkwamen.
Kortom: je moet er vertrouwen in krijgen dat het eerste rotjaar geweest is, maar dat het nu beter gaat. Hij slaapt en eet, maar geef jezelf de tijd om je dat volledig te realiseren en niet meer bang te zijn. Maar dat komt wel, echt
donderdag 31 mei 2018 10:46
Maar dat is allemaal niet zo gek, toch? Het eerste jaar was hartstikke zwaar en heb je helemaal geen tijd gehad om er bij stil te staan. En nu gaat het makkelijker, maar alle spanning en stress van het afgelopen jaar is nog lang niet weg. Heel logisch dat je direct in de paniek stand schiet als het even weer iets moeilijker is. En je hebt nu pas tijd om te verwerken wat er allemaal gebeurd is het afgelopen jaar, dat kost ook gewoon tijdlux- schreef: ↑31-05-2018 10:26Fijn dat er zoveel herkenning is
Het stomme is dus dat het er eigenlijk nu pas uit komt nu het makkelijker wordt. En nee natuurlijk heeft niet de rest van de wereld een super makkelijke baby, maar het valt me wel op dat mensen me een beetje verdwaasd aan kijken als ik zeg dat ik mijn baby niet in de box kon leggen om even naar de wc te gaan omdat hij dan aan het kokhalzen was zo overstuur was hij zodra ik terug kwam. Dat hij niet eens door mijn man wilde worden vastgehouden de eerste maanden, alleen maar door mij. Ik hoor genoeg verhalen van baby's die 'gewoon' een fles gekolfde melk accepteren (ja die van ons heeft ook braaf vanaf 6 weken elke avond een flesje afgekolfde melk gehad tot hij op een dag besloot dat hij niet meer wilde), slapen op kdv, in slaap vallen van wandelen, etc.
Maar heel eerlijk gezegd dacht ik toen de hele tijd: dit hoort erbij, dit heeft iedereen. Het gaat wel over. Pas toen ik het met andere mensen ging bespreken en die zeiden: 'god meid hoe hou je het vol? Ik herken dat helemaal niet!' Begon ik me te realiseren dat hij misschien wel een tikje aan de moeilijkere kant van 'gemiddeld' zat.
En het hele jaar heb ik prima volgehouden met af en toe even flink uithuilen bij mijn moeder en heeel veeel koffie en opeens 2 weken geleden kreeg ik een soort mentale klap, omdat ik me opeens realiseerde dat ik nog steeds obsessief met zijn eten bezig ben terwijl hij allang normaal eet, dat ik nog steeds niet kan slapen, ook al slaapt hij wel door. Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd nu het niet meer nodig is en dat vind ik denk ik nog het zwaarst. Zolang uitgekeken naar het moment dat het leven weer een beetje normaal zou worden, maar nu krijg ik mezelf niet meer 'normaal'.
Misschien idd een idee om daar eens met iemand over te praten, misschien kan ik het dan makkelijker loslaten.
Niet echt vergelijkbaar, maar wij hadden een zware eerste 3 maanden met dochter die heel onrustig was, nooit tevreden, slecht sliep, veel krijste etc. Het heeft gelukkig maar 3 maanden geduurd, maar het heeft vervolgens wel heel lang geduurd voordat ik niet meer volledig in de stress schoot als dochter ging huilen. Meisje is nu 14 maanden en pas sinds kort kan ik het "aan" als dochter huilt, in plaats van direct in paniek alles te doen om haar te troosten en maar tevreden te stellen. Mijn punt: het gaat over, maar er is tijd nodig (en praten met een professional om dat makkelijker/sneller te laten verlopen is helemaal geen slecht idee!)
Oh en:
voor het zware eerste jaar. Fijn dat het nu beter gaat!
donderdag 31 mei 2018 11:23
Een vriendin die ook een hele pittige baby had en ik met mijn maar gedurende 5 mnd huilbaby, noemen het het huilbaby trauma. En heel logisch dat je het nu pas voelt, je was zo gestrest en alleen maar aan het overleven dat je waarschijnlijk niks meer voelde.( zo was het hier iig) Je voelt nu pas weer wat en dat is helaas nog stress en adrealine. Tijd heelt, maar een beetje therapie of EMDR versnelt dat wel.
Wees lief voor jezelf, je hebt het heel zwaar gehad.
Wees lief voor jezelf, je hebt het heel zwaar gehad.
