Kinderen
alle pijlers
Ik wilde mijn kind niet
vrijdag 24 januari 2020 00:08
Ik lig hier in het donker in bed en de tranen rollen over mijn wangen. Precies 10 jaar geleden was ik nu net bevallen van mijn jongste kind. Maar ik wilde hem niet. Ik wist niet wat ik met hem aan moest en wilde hem al helemaal niet vast houden.
2 weken eerder had mijn ex laten weten niet meer volledig voor mij te kunnen gaan. En nog diezelfde avond lag hij bij een ander in bed. Mij hoogzwanger achterlatend met 2 kleine kinderen.
Ik heb de bodem van de put gezien, kon niet meer genieten en toen kwam de jongste ook nog eens 4 weken te vroeg, met alle toeters en bellen, op de wereld. Zoon had een slecht start, maar dat drong niet tot me door. Zoon werd bij mij neer gelegd, maar ik wilde hem niet. Ik was er helemaal niet klaar voor. Hoe moest ik dat ooit gaan doen. Ik kon alleen maar huilen. Zag een groot zwart gat. En daar paste dat kind, wat ik niet wilde, helemaal niet bij. Ik had geen band met hem zoals ik met de andere 2 kinderen direct had. Ik wilde hem niet vasthouden, niet in bad doen, niks. Ik kon het niet.
Dankzij de kraamhulp, huisarts, cb etc. is die band helemaal goed gekomen. Maar 1 dag per jaar voel ik me schuldig. 1 dag per jaar vier ik eerst een feestje met zoon en dan komen ‘s avonds in bed de tranen. Ik wilde mijn lieve, mooie, slimme, kleine mannetje niet.
2 weken eerder had mijn ex laten weten niet meer volledig voor mij te kunnen gaan. En nog diezelfde avond lag hij bij een ander in bed. Mij hoogzwanger achterlatend met 2 kleine kinderen.
Ik heb de bodem van de put gezien, kon niet meer genieten en toen kwam de jongste ook nog eens 4 weken te vroeg, met alle toeters en bellen, op de wereld. Zoon had een slecht start, maar dat drong niet tot me door. Zoon werd bij mij neer gelegd, maar ik wilde hem niet. Ik was er helemaal niet klaar voor. Hoe moest ik dat ooit gaan doen. Ik kon alleen maar huilen. Zag een groot zwart gat. En daar paste dat kind, wat ik niet wilde, helemaal niet bij. Ik had geen band met hem zoals ik met de andere 2 kinderen direct had. Ik wilde hem niet vasthouden, niet in bad doen, niks. Ik kon het niet.
Dankzij de kraamhulp, huisarts, cb etc. is die band helemaal goed gekomen. Maar 1 dag per jaar voel ik me schuldig. 1 dag per jaar vier ik eerst een feestje met zoon en dan komen ‘s avonds in bed de tranen. Ik wilde mijn lieve, mooie, slimme, kleine mannetje niet.
vrijdag 24 januari 2020 08:34
Ik zou proberen om de dag van verdriet anders te gaan zien. Het was toch niet je zoon die je niet wou. Het was dat je ex je verliet en je alleen veel te vroeg moest bevallen. Daar heb je elk jaar verdriet van. Niet van je zoon. Het is heel mensenlijk om je af te sluiten als er wat ergs gebeurd. Dat dan net je zoon geboren word is niet anders. Als je ex 2 maanden later was weggegaan had je een heel andere start gehad. Ervan uitgaande dat jullie samen voor een derde kind kozen.
vrijdag 24 januari 2020 08:56
DeKenau schreef: ↑24-01-2020 00:17Wilde je hem niet of was je gewoon doosbang dat het niet zou lukken en kapot van verdriet doordat je er ineens alleen voor stond? Dat is nogal een verschil.
Wees niet zo hard voor jezelf. Je houdt van je zoon, dus je wilde hem wél. Je kon het alleen niet meteen. En dat is heel begrijpelijk.
Daarvoor zijn we toch ook met z'n allen op de wereld, zodat we elkaar soms kunnen helpen met iets wanneer diegene het niet alleen kan. Je had even wat extra hulp nodig en toen kwam het goed. Je viert feest met hem, je houdt van hem, je bent er voor hem.
vrijdag 24 januari 2020 09:04
Wat een eerlijk verhaal!
Je hoeft je niet schuldig te voelen hoor, je zat in een immens klote situatie waar je niet voor gekozen had. Je had een gebroken hart en viel ook in een zwart gat.
De enige die zich schuldig moet voelen is je ex! Wat een egoïstische klootzak!
En dan kreeg je er nog een hele hoop bij met je zoontje die te vroeg geboren werd, niet niks allemaal.
Maar het is toch goed gekomen en daar gaat het om, je bent een goede moeder.
Misschien is het eens goed om er met iemand over te praten, want je schuldgevoel is nergens voor nodig!
Je hoeft je niet schuldig te voelen hoor, je zat in een immens klote situatie waar je niet voor gekozen had. Je had een gebroken hart en viel ook in een zwart gat.
De enige die zich schuldig moet voelen is je ex! Wat een egoïstische klootzak!
En dan kreeg je er nog een hele hoop bij met je zoontje die te vroeg geboren werd, niet niks allemaal.
Maar het is toch goed gekomen en daar gaat het om, je bent een goede moeder.
Misschien is het eens goed om er met iemand over te praten, want je schuldgevoel is nergens voor nodig!
vrijdag 24 januari 2020 09:06
En je wilde hem wél, je had alleen niet meteen die band en die klik, en geloof me, zoiets komt veel en veel vaker voor dan je denkt. Alleen is het iets waar niemand over durft te spreken.
Maar het komt voor, bij mannen nog wat vaker, maar ook bij vrouwen, zeker ook als hun kindje te vroeg of iets vroeger geboren wordt.
Maar het komt voor, bij mannen nog wat vaker, maar ook bij vrouwen, zeker ook als hun kindje te vroeg of iets vroeger geboren wordt.
vrijdag 24 januari 2020 09:10
lux- schreef: ↑24-01-2020 06:58Maar goed, dat terzijde. Ik was ook niet verliefd op mijn kind. Ik was heel gewenst en gepland na veel gedoe dankzij IVF zwanger, mijn relatie was goed, ik kon niet wachten op mijn kind. En toen was hij er en toen dacht ik: ‘is dit het?’
Ik vond hem wel lief en mooi hoor, maar ik was zo overweldigd door alles dat ik gewoon totaal niet bij mijn emoties kon en het overviel me zó dat hij gewoon een totale vreemde voor me was. Ik had verwacht dat ik zou denken ‘ja jij bent het.’ Maar ik dacht: ‘ze hadden elke baby uit het ziekenhuis hier neer kunnen leggen en dan had dat ook mijn kind kunnen zijn. Ik herken hem niet.’
Ik voel me daar nooit schuldig over. Liefde mag ook groeien, het hoeft er niet per se vanaf dag 1 te zijn. Het is fijn als je direct smoorverliefd bent op je eigen kind, maar het is ook mogelijk dat het even duurt. En zoals je weet komt het dan ook goed.
Dit dus. Het komt meer voor dan we denken en is niet zo ongewoon. Alleen niemand durft het te zeggen, daar zit het probleem.
Het is hoog tijd dat we eerlijker zijn over de gevoelens van het moederschap, en eerlijker zijn naar nieuwe moeders toe over dit en de kraamperiode. Het is vaak echt geen roze wolk.
Maar het komt ook altijd wel goed, in 99,9% van de gevallen toch wel.
vrijdag 24 januari 2020 09:22
Wat een walgelijke vent is dat: je in de steek laten wanneer je hem juist nodig hebt!
Wat knap van je, dat je je sterk hebt gemaakt. Je mag je best een keertje rot voelen, want niemand zit er op te wachten om samen aan een kind te beginnen en het op het laatste moment toch helemaal alleen te moeten doen.
Er heerst zo'n taboe op om te zeggen dat je je kinderen op bepaalde momenten even achter het behang zou willen plakken, of dat je je soms afvraagt hoe je leven zou zijn zonder je kinderen. Dat is heel normaal!
Wat knap van je, dat je je sterk hebt gemaakt. Je mag je best een keertje rot voelen, want niemand zit er op te wachten om samen aan een kind te beginnen en het op het laatste moment toch helemaal alleen te moeten doen.
Er heerst zo'n taboe op om te zeggen dat je je kinderen op bepaalde momenten even achter het behang zou willen plakken, of dat je je soms afvraagt hoe je leven zou zijn zonder je kinderen. Dat is heel normaal!
vrijdag 24 januari 2020 09:24
Fransje-Noord schreef: ↑24-01-2020 09:22Er heerst zo'n taboe op om te zeggen dat je je kinderen op bepaalde momenten even achter het behang zou willen plakken, of dat je je soms afvraagt hoe je leven zou zijn zonder je kinderen. Dat is heel normaal!
Inderdaad. Kinderen hebben is niet altijd leuk.
vrijdag 24 januari 2020 09:38
Had je geen postnatale depressie want zo klinkt het zoals je het omschrijft. Val jezelf niet zo hard, de situatie waarin je zat, twee kleintjes, hoogzwanger, en een lapzwans van een ex en dit met de hormonale toestanden erbij hebben jou zo doen voelen. Nu hou je vast heel erg veel van die kleine man, probeer het een plekje te geven, jij was gewoon jezelf niet toen. En respect dat je met drie kleintjes toch jezelf weer hebt opgeraapt.
vrijdag 24 januari 2020 09:46
Dit! Ook ik kan me schuldig voelen als ik het soms even helemaal niet leuk vind met mijn kids, en wat onnodig is dat! Het hoort erbij..Fransje-Noord schreef: ↑24-01-2020 09:22Wat een walgelijke vent is dat: je in de steek laten wanneer je hem juist nodig hebt!
Wat knap van je, dat je je sterk hebt gemaakt. Je mag je best een keertje rot voelen, want niemand zit er op te wachten om samen aan een kind te beginnen en het op het laatste moment toch helemaal alleen te moeten doen.
Er heerst zo'n taboe op om te zeggen dat je je kinderen op bepaalde momenten even achter het behang zou willen plakken, of dat je je soms afvraagt hoe je leven zou zijn zonder je kinderen. Dat is heel normaal!
TO, probeer je vooral niet schuldig te voelen. Maar ik snap je emotie om de heftigheid van toen. Ik ben nu 38 wk van nummer drie en ik zou me ook echt geen raad weten als mijn vriend er vandoor zou gaan.
vrijdag 24 januari 2020 11:47
In het ziekenhuis is er een psychiater (geloof ik) aan mijn bed geweest. Zij vertelde mij dat ik geen postnatale depressie had maar dat het volkomen normaal was hoe ik me voelde door de situatie.
Maar wat had ik graag de bevalling bewust meegemaakt. Me zorgen maken om zoon omdat hij niet huilde. Blij zijn toen hij bij me werd neergelegd. Genieten dat we samen naar huis konden, naar de andere kinderen.
Wat ik ontzettend jammer vind is dat deze heftige emoties samen vallen met de verjaardag van zoon. Het eerste jaar had ik heel veel slechte dagen en ben ik, voor mijn gevoel, als een zombie doorgekomen. Daarna ging het steeds een beetje beter. Totdat die ene dag overbleef.
Maar wat had ik graag de bevalling bewust meegemaakt. Me zorgen maken om zoon omdat hij niet huilde. Blij zijn toen hij bij me werd neergelegd. Genieten dat we samen naar huis konden, naar de andere kinderen.
Wat ik ontzettend jammer vind is dat deze heftige emoties samen vallen met de verjaardag van zoon. Het eerste jaar had ik heel veel slechte dagen en ben ik, voor mijn gevoel, als een zombie doorgekomen. Daarna ging het steeds een beetje beter. Totdat die ene dag overbleef.
vrijdag 24 januari 2020 14:36
Wat fijn dat ze direct aan de bel getrokken hebben waardoor het uiteindelijk goed is gekomen. Je hoeft je niet schuldig te voelen. De situatie waar je inzat is niet niets en dan ook nog eens hoogzwanger met alle hormonen in je lichaam.... Ik hoop echt dat je vanaf volgend jaar deze negatieve gevoelens los kan koppelen van zijn verjaardag. Tenslotte ben je nu heel blij dat hij er ishuppeldefiets schreef: ↑24-01-2020 07:59Tijdens de bevalling zag ik dat er paniek was. Verpleegkundigen die alle kanten in renden en riepen om de gynaecoloog. Maar het drong niet tot me door. Zoon was er en zag grauw, waardoor ze hem meteen mee namen. Ik weet niet waar naar toe. Het maakte me niks uit. Het deed me niks. Opeens hoorde ik iemand zeggen: oh gelukkig hij huilt. En niet veel later werd hij bij mij gelegd. Ik kon er niks mee. Ik kon alleen voor me uit staren en huilen. Ik heb hem aan iemand anders gegeven.
Ook thuis was het niet veel beter. Als de kraamhulp vroeg of ik hem bij me wilde zei ik nee. Ik wilde hem niet in bad doen, ik wilde hem niet bij me hebben. De kraamhulp, huisarts, verloskundige hebben eigenlijk direct aan de bel getrokken. Waardoor dit niet zo lang heeft geduurd. Maar ik wens het niemand toe om zo’n start te maken met je kind. Wat een hel was dat.
vrijdag 24 januari 2020 15:22
Ik begrijp je gevoelens wel.
Mijn situatie was geestelijk en emotioneel mishandeld door mijn ex. De hele zwangerschap tot een hel voor mij gemaakt en ik kon er niet van genieten. Ik begon de zwangerschap te haten en ik maakte mij zorgen of ik wel van mijn dochtertje zou kunnen gaan houden. Toen ik 8 maanden zwanger was kreeg ik te horen dat mijn ex alles bij elkaar gelogen had. Hij bleek al kinderen te hebben en ik was zijn grote geheim. Ook had hij gelogen over zijn identiteit en nu mijn dochtertje 8.5 maanden oud is weet ik deze nog steeds niet. Ik wist niet meer wat ik wilde en wat ik voelde. Toen ik ongeveer 6.5 maanden zwanger was ben ik hulp gaan zoeken achter zijn rug om want ik mocht met niemand praten over de situatie want anders ging hij weg. Ik kon niet meer nadenken en ik wist niet meer wat ik voelde. We hadden afgesproken dat hij de waarheid op tafel zou gooien en dat we daarna zouden kijken hoe verder. Toen dochtertje 2 weken oud was heeft hij de relatie beëindigd omdat ik mijn stem had verheven naar hem en hij daar niet van gediend was. Hij had zogenaamd nog even aardig en lief tegen mij gedaan omdat hij anders bang was niet bij de geboorte te mogen zijn.
Toen mijn dochtertje geboren was wist ik niet hoe ik me moest voelen.
Er gingen van alle emoties door me heen. Ik voelde me begrogen door 4 jaar leugens. Ik voelde me schuldig naar zijn andere kinderen toe en ik voelde me ook schuldig richting hun moeder.
Ik voelde me ook schuldig richting mijn dochtertje ze zat in mijn buik en had al een slechte start voordat ze überhaupt op de wereld was.
Ik merk soms nog dat ik me niet 100% kan geven aan haar van mijn liefde.
Terwijl ik echt van haar hou , het is soms net of iets in mij tegenhoud om mijn gevoel te geven.
Ik had haar graag in een andere situatie op de wereld gezet en een andere gezinssituatie voor haar gewild.
Ik denk dat ik me daarom ook schuldig voel.
Mijn ex is gelukkig echt mijn ex en blijft hij ook. Maar wat heeft deze man mij afgebrokkeld en een stukje ziel van mij kapot gemaakt.
Ik ben blij dat ik hulp heb ingeschakeld en dat ik nu alles kan relativeren.
En ik merk dat ik me iedere dag meer geef aan mijn dochtertje en dat ik echt mag voelen dat ze het belangrijkst in mijn leven is.
Wees niet te streng voor jezelf ik denk dat het heel menselijk is dat je verdriet hebt op zo'n dag. Je had het zo graag anders gewild.
Mijn situatie was geestelijk en emotioneel mishandeld door mijn ex. De hele zwangerschap tot een hel voor mij gemaakt en ik kon er niet van genieten. Ik begon de zwangerschap te haten en ik maakte mij zorgen of ik wel van mijn dochtertje zou kunnen gaan houden. Toen ik 8 maanden zwanger was kreeg ik te horen dat mijn ex alles bij elkaar gelogen had. Hij bleek al kinderen te hebben en ik was zijn grote geheim. Ook had hij gelogen over zijn identiteit en nu mijn dochtertje 8.5 maanden oud is weet ik deze nog steeds niet. Ik wist niet meer wat ik wilde en wat ik voelde. Toen ik ongeveer 6.5 maanden zwanger was ben ik hulp gaan zoeken achter zijn rug om want ik mocht met niemand praten over de situatie want anders ging hij weg. Ik kon niet meer nadenken en ik wist niet meer wat ik voelde. We hadden afgesproken dat hij de waarheid op tafel zou gooien en dat we daarna zouden kijken hoe verder. Toen dochtertje 2 weken oud was heeft hij de relatie beëindigd omdat ik mijn stem had verheven naar hem en hij daar niet van gediend was. Hij had zogenaamd nog even aardig en lief tegen mij gedaan omdat hij anders bang was niet bij de geboorte te mogen zijn.
Toen mijn dochtertje geboren was wist ik niet hoe ik me moest voelen.
Er gingen van alle emoties door me heen. Ik voelde me begrogen door 4 jaar leugens. Ik voelde me schuldig naar zijn andere kinderen toe en ik voelde me ook schuldig richting hun moeder.
Ik voelde me ook schuldig richting mijn dochtertje ze zat in mijn buik en had al een slechte start voordat ze überhaupt op de wereld was.
Ik merk soms nog dat ik me niet 100% kan geven aan haar van mijn liefde.
Terwijl ik echt van haar hou , het is soms net of iets in mij tegenhoud om mijn gevoel te geven.
Ik had haar graag in een andere situatie op de wereld gezet en een andere gezinssituatie voor haar gewild.
Ik denk dat ik me daarom ook schuldig voel.
Mijn ex is gelukkig echt mijn ex en blijft hij ook. Maar wat heeft deze man mij afgebrokkeld en een stukje ziel van mij kapot gemaakt.
Ik ben blij dat ik hulp heb ingeschakeld en dat ik nu alles kan relativeren.
En ik merk dat ik me iedere dag meer geef aan mijn dochtertje en dat ik echt mag voelen dat ze het belangrijkst in mijn leven is.
Wees niet te streng voor jezelf ik denk dat het heel menselijk is dat je verdriet hebt op zo'n dag. Je had het zo graag anders gewild.
Blijf in jezelf geloven !
vrijdag 24 januari 2020 15:33
Jij ook een dikke knuffel hoor, en ben blij dat je hulp hebt.05-2019 schreef: ↑24-01-2020 15:22De hele zwangerschap tot een hel voor mij gemaakt en ik kon er niet van genieten.
Ik merk soms nog dat ik me niet 100% kan geven aan haar van mijn liefde.
Terwijl ik echt van haar hou , het is soms net of iets in mij tegenhoud om mijn gevoel te geven.
Wees niet te streng voor jezelf ik denk dat het heel menselijk is dat je verdriet hebt op zo'n dag. Je had het zo graag anders gewild.
Het komt goed
When you hit your lowest point, you are open to the greatest change. ~ Avatar Aang
vrijdag 24 januari 2020 18:15
Huppeldefiets, wat goed dat je deelt wat je voelt.
Het roept herkenbare emoties op, in andere situaties, maar invoelbaar.
Onmacht, schuldig voelen omdat je op dat moment er niet kon zijn voor hem.
Dat gevoel overvalt je op zijn verjaardag, het is jouw verdriet, je het alleen op de wereld voelen. Je bent als 'een Feniks uit het as herrezen' dat klinkt vaag, Maar zo zie ik het, echt een super mama na een verdrietige start.
Mijn tweede werd geboren toen haar zusje op de afd. kinder oncologie lag. Levensbedreigend. 10 dagen oud ging zij van het Mc. Donaldshuis naar vriendin zonder mij. Koester alle dagen die je nu wel hebt met je zoon, die donkere wolk mag er even zijn, om daarna weggeblazen te worden door mooie schapenwolkjes.
Het roept herkenbare emoties op, in andere situaties, maar invoelbaar.
Onmacht, schuldig voelen omdat je op dat moment er niet kon zijn voor hem.
Dat gevoel overvalt je op zijn verjaardag, het is jouw verdriet, je het alleen op de wereld voelen. Je bent als 'een Feniks uit het as herrezen' dat klinkt vaag, Maar zo zie ik het, echt een super mama na een verdrietige start.
Mijn tweede werd geboren toen haar zusje op de afd. kinder oncologie lag. Levensbedreigend. 10 dagen oud ging zij van het Mc. Donaldshuis naar vriendin zonder mij. Koester alle dagen die je nu wel hebt met je zoon, die donkere wolk mag er even zijn, om daarna weggeblazen te worden door mooie schapenwolkjes.
Alles sal reg kom
vrijdag 24 januari 2020 18:19
Wauw, wat herkenbaar. Dit had ik precies zo! Ik dacht alleen maar 'wie bén jij?' Geen herkenning. Ik had een hele lange bevalling en de geboorte was een totale waas. Daarna was ik zo moe dat ik niets voelde, voor mijn gevoel wékenlang. Inderdaad compleet overweldigd. Ik las laatst de verslagjes van de kraamzorg terug en daar stond steeds weer: 'Kenau is dol op haar baby'lux- schreef: ↑24-01-2020 06:58Dit. Ik kan gewoon geen woord verzinnen voor wat voor ongelooflijke zak je bent als je je hoogzwangere vrouw, de moeder van je 2 - bijna 3 - kleine kinderen, verlaat.
Echt onvoorstelbaar. En schandalig. Je bent vader, je bent verantwoordelijk voor een gezin. Je bent geen 15 meer.
Maar goed, dat terzijde. Ik was ook niet verliefd op mijn kind. Ik was heel gewenst en gepland na veel gedoe dankzij IVF zwanger, mijn relatie was goed, ik kon niet wachten op mijn kind. En toen was hij er en toen dacht ik: ‘is dit het?’
Ik vond hem wel lief en mooi hoor, maar ik was zo overweldigd door alles dat ik gewoon totaal niet bij mijn emoties kon en het overviel me zó dat hij gewoon een totale vreemde voor me was. Ik had verwacht dat ik zou denken ‘ja jij bent het.’ Maar ik dacht: ‘ze hadden elke baby uit het ziekenhuis hier neer kunnen leggen en dan had dat ook mijn kind kunnen zijn. Ik herken hem niet.’
Ik voel me daar nooit schuldig over. Liefde mag ook groeien, het hoeft er niet per se vanaf dag 1 te zijn. Het is fijn als je direct smoorverliefd bent op je eigen kind, maar het is ook mogelijk dat het even duurt. En zoals je weet komt het dan ook goed.
Ik ben iig nu dol op mijn eigen kind en kan me niet meer voorstellen dat ik ooit heb gedacht dat hij niet mijn kind zou zijn, want ik herken hem tenslotte uit duizenden, deze hoort overduidelijk bij mij(hij wordt dit voorjaar 3).
En trouwens, als ik mijn posts teruglees van toen zoon net geboren was hier op vf of whatsappjes ofzo, dan lees ik een moeder die toen eigenlijk ook al heeeeel erg verliefd op haar zoon was, ook al wist ze dat zelf nog niet
Gefeliciteerd net je zoon
Voor de buitenwereld zag dit er dus blijkbaar heel anders uit, haha.
Ik ben nu weer zwanger, heel benieuwd wat ik wel of niet voel na de geboorte. Ik weet in ieder geval dat dit ook normaal is
vrijdag 24 januari 2020 18:32
Ik denk dat het toch een soort van traumatische gebeurtenis is geweest of op zijn minst eentje met gigantische impact op jou. Geboorte is zo'n allesoverheersend moment. Ik had ook geen pnd. En toch was ik verre van blij. Opgelucht toen de verpleging mijn baby een paar uur meenam. Opgelucht als wie dan ook haar even overnam, die eerste periode. Ik had niets te geven, ik was helemaal op. En net als jij, heb ik daar nog weleens verdriet van. Schuldig voel ik me nooit, het kwam al redelijk snel goed, maar ik had zo graag een mooie eerste ontmoeting gehad en een klein beetje een fijne kraamtijd. In plaats daarvan was ik een wrak en was mijn kind mij op dat moment teveel. Als ik andere moeders soms blozend en stralend in hun kraambed zie doet het nog steeds pijn. Ookal weet ik dat het lang niet altijd zo gaat. Ik ben nu weer zwanger en vind het ontzettend spannend, hoe zal het straks gaan.huppeldefiets schreef: ↑24-01-2020 11:47In het ziekenhuis is er een psychiater (geloof ik) aan mijn bed geweest. Zij vertelde mij dat ik geen postnatale depressie had maar dat het volkomen normaal was hoe ik me voelde door de situatie.
Maar wat had ik graag de bevalling bewust meegemaakt. Me zorgen maken om zoon omdat hij niet huilde. Blij zijn toen hij bij me werd neergelegd. Genieten dat we samen naar huis konden, naar de andere kinderen.
Wat ik ontzettend jammer vind is dat deze heftige emoties samen vallen met de verjaardag van zoon. Het eerste jaar had ik heel veel slechte dagen en ben ik, voor mijn gevoel, als een zombie doorgekomen. Daarna ging het steeds een beetje beter. Totdat die ene dag overbleef.
Maar goed, sorry voor de offtopic. Misschien is het fijn om te accepteren dat dit gevoel blijft. Misschien wilde je het alleen even delen, ook heel begrijpelijk.
zondag 26 januari 2020 14:17
Ach wat ontzettend vervelend dat je je zo hebt gevoeld TO.
Is EMDR niet iets voor jou? Het lijkt me nogal een traumatische ervaring te zijn.
Tenzij je er maar 1 dag per jaar last van hebt, dan zou ik die ene dag het verdriet gewoon over je heen laten komen, maar laat geen ruimte voor boosheid naar jezelf! Je kon hier echt niets aan doen.
Is EMDR niet iets voor jou? Het lijkt me nogal een traumatische ervaring te zijn.
Tenzij je er maar 1 dag per jaar last van hebt, dan zou ik die ene dag het verdriet gewoon over je heen laten komen, maar laat geen ruimte voor boosheid naar jezelf! Je kon hier echt niets aan doen.
maandag 27 januari 2020 10:59
Misschien zou het je kunnen helpen te accepteren dat jij nu eenmaal, uitgerekend op zijn verjaardag, je zo voelt. Blij en OOK heel verdrietig omdat je toen niet blij kon zijn met zijn komst. Dat is nu eenmaal wat het is. Je blijdschap nu mag er zijn en je verdriet nu mag er ook zijn. Laat het maar gewoon toe, het is wat het is. Verdriet hoort bij het leven. Vechten tegen je verdriet levert je niks op. Wees maar gewoon verdrietig vrouw, dat mag! En dan als de grote golf verdriet, wanhoop, onmacht van toen, weg is kun je weer verder met de volgende dag.
