Kinderen
alle pijlers
Jaloers gedrag peuter richting baby
zaterdag 8 mei 2021 21:24
We hebben twee kinderen, een zoontje van 3 jaar en een baby die binnenkort 1 jaar wordt. Nu is het zo dat onze oudste zoon sinds een half jaar nogal aan het peuteren is. Denk aan typisch peutergedrag als dingen absoluut niet willen (eten/slapen), soms driftbuien waarin hij met dingen gooit, etc.
Onze oudste zoon is echt heel gek op de jongste, wil veel knuffelen, kusjes geven, samen spelen, etc. Maar tegelijkertijd kan hij de baby ook geen moment met rust laten. Hij zoekt de baby telkens op en doet dan veel te wild of gewoon gemeen. Denk aan omrollen, (om)duwen, op de baby gaan staan of liggen (begint met willen knuffelen maar wordt al snel te wild), speelgoed (of andere onderwerpen) naar de baby toe gooien, handjes losmaken zodat baby (die net kan staan) valt, etc.
Dit gebeurt de hele dag door en we zijn er inmiddels behoorlijk moe van om continu politie agent te moeten spelen. Als we hem erop aanspreken en/of boos worden en op de gang zetten wordt hij vaak behoorlijk boos, wat de sfeer er ook niet beter op maakt. Daarna praten we met hem, maken we afspraken en toont hij berouw, maar na 5 minuten is hij dat alweer vergeten.
We proberen rustig te blijven, maar dat wordt steeds lastiger als het 50 keer op een dag gebeurt. De dagen thuis met 2 kinderen zijn momenteel gewoon niet leuk zo en we vertrouwen hem ook gewoon niet in de buurt van de baby.
De situatie is erger geworden sinds de baby nu een paar maanden kan kruipen. We denken dat er een stuk jaloezie achter zit, aangezien hij regelmatig aangeeft dat hij alleen bij papa of mama wil zijn. Daarnaast denken we dat hij de rol van grote broer misschien ook wel lastig vindt. Hij wil soms nog even een baby'tje zijn en vindt het fijn om dan weer even klein te zijn. Dan gedraagt hij zich ook zo (als een baby) en wil dan graag geknuffeld worden.
Ook als hij zich niet als een baby'tje gedraagt knuffelen we overigens veel met hem en geven we hem veel aandacht. Maar hij lijkt alle aandacht exclusief voor zichzelf te willen. Hij is veel liever en gezelliger als hij alleen met ons is (we doen ook veel 1-op-1 met hem) maar zodra zijn zusje er dan weer bij is slaat zijn gedrag vrijwel direct weer om.
Ik ben benieuwd of iemand een soortgelijke situatie herkend en misschien tips heeft hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Vooral om de sfeer in huis weer een beetje leuker te krijgen. Hopelijk is het een fase die snel weer over gaat.
Onze oudste zoon is echt heel gek op de jongste, wil veel knuffelen, kusjes geven, samen spelen, etc. Maar tegelijkertijd kan hij de baby ook geen moment met rust laten. Hij zoekt de baby telkens op en doet dan veel te wild of gewoon gemeen. Denk aan omrollen, (om)duwen, op de baby gaan staan of liggen (begint met willen knuffelen maar wordt al snel te wild), speelgoed (of andere onderwerpen) naar de baby toe gooien, handjes losmaken zodat baby (die net kan staan) valt, etc.
Dit gebeurt de hele dag door en we zijn er inmiddels behoorlijk moe van om continu politie agent te moeten spelen. Als we hem erop aanspreken en/of boos worden en op de gang zetten wordt hij vaak behoorlijk boos, wat de sfeer er ook niet beter op maakt. Daarna praten we met hem, maken we afspraken en toont hij berouw, maar na 5 minuten is hij dat alweer vergeten.
We proberen rustig te blijven, maar dat wordt steeds lastiger als het 50 keer op een dag gebeurt. De dagen thuis met 2 kinderen zijn momenteel gewoon niet leuk zo en we vertrouwen hem ook gewoon niet in de buurt van de baby.
De situatie is erger geworden sinds de baby nu een paar maanden kan kruipen. We denken dat er een stuk jaloezie achter zit, aangezien hij regelmatig aangeeft dat hij alleen bij papa of mama wil zijn. Daarnaast denken we dat hij de rol van grote broer misschien ook wel lastig vindt. Hij wil soms nog even een baby'tje zijn en vindt het fijn om dan weer even klein te zijn. Dan gedraagt hij zich ook zo (als een baby) en wil dan graag geknuffeld worden.
Ook als hij zich niet als een baby'tje gedraagt knuffelen we overigens veel met hem en geven we hem veel aandacht. Maar hij lijkt alle aandacht exclusief voor zichzelf te willen. Hij is veel liever en gezelliger als hij alleen met ons is (we doen ook veel 1-op-1 met hem) maar zodra zijn zusje er dan weer bij is slaat zijn gedrag vrijwel direct weer om.
Ik ben benieuwd of iemand een soortgelijke situatie herkend en misschien tips heeft hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Vooral om de sfeer in huis weer een beetje leuker te krijgen. Hopelijk is het een fase die snel weer over gaat.
tvp wijzigde dit bericht op 08-05-2021 22:42
5.32% gewijzigd
zondag 9 mei 2021 06:16
Waarom verdedig je het gedrag van de peuter. Wat maakt het uit of hij op de arm, been of buik staat?
Opletten is de consequentie van twee kleine kinderen onder de 5.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 9 mei 2021 07:35
Gebeurde hier ook een tijd heel veel. Vanaf dat de jongste kon staan zag de oudste hem als speelkameraadje, maar hij viel natuurlijk bij de kleinste duw om. En hij kon ineens bij al zijn speelgoed, wat ook best vervelend is als je 2 bent.
Wij hebben een tijd veel de gang gebruikt en dat werkte helemaal niet. Achteraf heb ik spijt daarvan, ik schatte hem echt in dat hij het bewust deed, en dat geloof ik nu niet meer. Daar zijn we dus een tijdje later mee gestopt. Nu leren we soms hoe iets liever en rustiger kan, zoals de knuffels die eerder meer wurgpogingen leken. Dat helpt goed! Daarnaast spelen ze als ze alleen willen spelen vaak aan tafel zodat het niet zo snel afgepakt kan worden. En de jongste is nu 2 en duwt terug als het hem niet zint, compleet andere dynamiek, want dat vindt de oudste eigenlijk wel leuk. Grappige is wel dat de jongste veel dominanter is en veel vaker zijn zin krijgt, had ik een jaar geleden nooit gedacht.
Ik denk niet dat het gemeen bedoelt is, vind de eerste reacties hier ook erg heftig.
Wij hebben een tijd veel de gang gebruikt en dat werkte helemaal niet. Achteraf heb ik spijt daarvan, ik schatte hem echt in dat hij het bewust deed, en dat geloof ik nu niet meer. Daar zijn we dus een tijdje later mee gestopt. Nu leren we soms hoe iets liever en rustiger kan, zoals de knuffels die eerder meer wurgpogingen leken. Dat helpt goed! Daarnaast spelen ze als ze alleen willen spelen vaak aan tafel zodat het niet zo snel afgepakt kan worden. En de jongste is nu 2 en duwt terug als het hem niet zint, compleet andere dynamiek, want dat vindt de oudste eigenlijk wel leuk. Grappige is wel dat de jongste veel dominanter is en veel vaker zijn zin krijgt, had ik een jaar geleden nooit gedacht.
Ik denk niet dat het gemeen bedoelt is, vind de eerste reacties hier ook erg heftig.
zondag 9 mei 2021 07:44
Bedankt voor alle tips en reacties! Ook wel fijn om te lezen dat meerdere mensen de situatie herkennen.
Uiteraard beschermen we baby en het is absoluut niet zo dat we soft zijn tegenover peuter. We treden stevig op als hij de baby pijn doet en hij staat geregeld op de gang om na te denken of even af te koelen. Dan praten we erover, leggen we uit dat hij voorzichtig moet zijn met de baby, maken een afspraak dat hij het nu echt niet meer gaat doen, zegt sorry tegen de baby en dat werkt dan voor 5 minuten tot het zich weer herhaalt. Hij kan het niet laten en zijn impulsen (nog) niet beheersen, maar dat is natuurlijk wel peuter eigen.
Hij is sinds baby al behoorlijk energiek en actief, ook wel wat onbezonnen. Zelf zit hij ook altijd onder de blauwe plekken door het rennen, klimmen, etc. Naar andere kindjes toe vond hij het altijd wel moeilijk om speelgoed te delen (hij zag het als afpakken), maar dat gaat de laatste tijd wel steeds beter. Op andere vlakken is hij juist wel weer heel sociaal en denkt hij veel aan anderen.
Sommige reacties zijn inderdaad een beetje overtrokken, ik denk dat we vooral op zoek zijn naar wat praktische tips om deze periode op een zo goed mogelijke manier door te komen. Thuis zijn is momenteel inderdaad intensiever dan een dag werken. En ik denk ook niet dat hij zich ervan bewust is of de baby bewust kwaad wil doen. Want zoals gezegd, hij is juist ook heel gek op de baby (en andersom ook zo, de baby zoekt hem ook continu op).
Alleen samen laten deden we al niet, maar het zou wel rust geven als we er niet continu bovenop zouden hoeven te zitten. We proberen het nu d.m.v. fysieke scheiding door een (grond)box of ze allebei in een eigen deel van de kamer te laten spelen.
Om het te verduidelijken/nuanceren. Er werd in sommige posts een beetje gedaan alsof de baby als een soort trampoline gebruikt wordt, dat is nou ook weer niet het geval. Maar dat we ze momenteel niet alleen samen kunnen laten is zeker waar en dat doen we dus ook niet.
Uiteraard beschermen we baby en het is absoluut niet zo dat we soft zijn tegenover peuter. We treden stevig op als hij de baby pijn doet en hij staat geregeld op de gang om na te denken of even af te koelen. Dan praten we erover, leggen we uit dat hij voorzichtig moet zijn met de baby, maken een afspraak dat hij het nu echt niet meer gaat doen, zegt sorry tegen de baby en dat werkt dan voor 5 minuten tot het zich weer herhaalt. Hij kan het niet laten en zijn impulsen (nog) niet beheersen, maar dat is natuurlijk wel peuter eigen.
Hij is sinds baby al behoorlijk energiek en actief, ook wel wat onbezonnen. Zelf zit hij ook altijd onder de blauwe plekken door het rennen, klimmen, etc. Naar andere kindjes toe vond hij het altijd wel moeilijk om speelgoed te delen (hij zag het als afpakken), maar dat gaat de laatste tijd wel steeds beter. Op andere vlakken is hij juist wel weer heel sociaal en denkt hij veel aan anderen.
biekoe schreef: ↑08-05-2021 22:54Jeetje, wat een reacties hier weer. Maar ja, twee jonge kinderen is erg intensief en er is weinig tijd en ruimte voor jezelf. Ik vond het in die tijd heftiger om thuis te zijn met de kinderen dan een dag te werken in het basisonderwijs!
Je oudste doet niks raars, hij is zich waarschijnlijk niet echt van kwaad bewust. Het is aan jou/jullie als ouder(s) dit gedrag te corrigeren en te leiden (of lijden) Het wordt echt beter en rustiger! Neem ook tijd voor jezelf en geniet ook van je kindjes. En, als je dit lastig vindt, geef het aan bij een professional, wellicht kunnen ze je helpen. Succes.
Sommige reacties zijn inderdaad een beetje overtrokken, ik denk dat we vooral op zoek zijn naar wat praktische tips om deze periode op een zo goed mogelijke manier door te komen. Thuis zijn is momenteel inderdaad intensiever dan een dag werken. En ik denk ook niet dat hij zich ervan bewust is of de baby bewust kwaad wil doen. Want zoals gezegd, hij is juist ook heel gek op de baby (en andersom ook zo, de baby zoekt hem ook continu op).
viva-amber schreef: ↑09-05-2021 06:14Op de baby gaat staan...
Het gebeurt 50 keer per dag....
Houd ze uit elkaar en laat ze nooit alleen samen.
Dit kan dus gewoon niet. Ze kunnen niet samen spelen.
Alleen samen laten deden we al niet, maar het zou wel rust geven als we er niet continu bovenop zouden hoeven te zitten. We proberen het nu d.m.v. fysieke scheiding door een (grond)box of ze allebei in een eigen deel van de kamer te laten spelen.
viva-amber schreef: ↑09-05-2021 06:16Waarom verdedig je het gedrag van de peuter. Wat maakt het uit of hij op de arm, been of buik staat?
Opletten is de consequentie van twee kleine kinderen onder de 5.
Om het te verduidelijken/nuanceren. Er werd in sommige posts een beetje gedaan alsof de baby als een soort trampoline gebruikt wordt, dat is nou ook weer niet het geval. Maar dat we ze momenteel niet alleen samen kunnen laten is zeker waar en dat doen we dus ook niet.
zondag 9 mei 2021 08:03
Meenemen naar de wc heb ik altijd gedaan. Maar dat lijkt mij niet meer dan logisch. Peuter meenemen kan ook, maar ik nam altijd 1 van de kinderen mee.lemoos2 schreef: ↑09-05-2021 03:07Bij gezinnen om ons heen zie ik dat eigenlijk standaard gebeuren. Met een standaard reactie: blijven opletten en niet alleen laten.
Het is een fase. En vervelend want tijdrovend en ogen tekort. Ik ken één gezin waar de ouders indien alleen thuis met de twee kinders, de baby/dreumes zelfs meenemen als ze naar de wc gaan. Het is even niet anders totdat die fase voorbij is.
Om daar nu professionele hulp voor te zoeken lijkt mij wel heel zwaar aangezet.
Peuter doet het niet bewust waarschijnlijk. Ik zou ze zoveel mogelijk gescheiden laten spelen.
zondag 9 mei 2021 08:10
Goede tips. Zo deed ik het ook toen ze jong waren.Bloemen123 schreef: ↑09-05-2021 00:43Wij hebben twee zoons met ongeveer hetzelfde leeftijdsverschil (iets minder) en ik herken het helemaal. Toen de jongste nog een jonge baby was is er wel eens op het grote bed over hem heen gekoprold, er is wel eens een boek op hem “gevallen”, en daarna nog ontelbare keren bijna (ouders op scherp). En er zijn veel autotjes/knuffeldieren/blokken/zeg het maar/ aan hem “gegeven” als hij vrolijk trappelend in de box lag te spelen. De wipstoel of kinderwagen is meer dan eens zo wild “geknuffeld” dat die (bijna) omviel “ik vind het zo’n lieve baby”. En toen de baby een maand of vijf/zes was en in de box kon staan, maakte zijn broer voor de lol zijn handjes los of duwde hem hardhandig om. Hij was gewoon te klein om zich te beheersen en de impuls was: omduwen. Je hebt je handen vol als ouders met sommige jonge kinderen en daar is niks problematisch aan. Wij zijn verdomd consequent en pedagogisch gebleven en ik heb nooit gedacht dat de oudste een gedragsprobleem had. Je moet bij sommige kinderen/leeftijden gewoon een lange adem hebben. Ik raad je aan een boek over ontwikkelingspsychologie te lezen, zodat je merkt dat het volstrekt normaal is. Als ouders moet je natuurlijk wel optreden.
Mijn tips:
- Laat ze nooit samen alleen. Dat klinkt makkelijk, maar dat is het niet. Zorg dat je altijd 1 van de twee kan zien. Ook als je naar de wc moet, de was ophangt of koffie gaat zetten.
- Ga heel veel naar buiten. Kinderen hebben bewegingsruimte nodig.
- Als de jongste eenmaal kan zitten: ga fietsen als de sfeer thuis omslaat. Gegarandeerd rust en een goed humeur.
- Knuffel veel en lees boekjes, geef liefdevolle aandacht aan de oudste. Een telefoon in je hand helpt bijvoorbeeld niet, halve aandacht vraagt om negatief gedrag.
- Haal de twee uit elkaar en houd ze uit elkaar. Samen spelen is zeldzaam op die leeftijd, verwacht dat niet. Laat de jongste bijv in de box of andere veilige omgeving, ook met het oog op behoefte aan rust en eigen ruimte van de oudste. Niet op de grond bij elkaar.
- Hanteer slechts enkele regels, en handhaaf die direct, geen waarschuwingen als het gaat om gooien/duwen/afpakken/slaan.
- Belonen van positief gedrag is belangrijker dan politie agentje spelen.
- Stel simpele leuke uitjes in het vooruitzicht.
- Twijfel niet aan je kind of aan jezelf op basis van de reacties op het forum. Als er sprake is van sociaal probleemgedrag hoor je het echt wel van de mensen om je heen
- Bij het consultatiebureau doen ze ook huisbezoeken als je echt met de handen in het haar zit. Dat kan je handvatten geven en vooral vertrouwen in de opvoeding
Het klinkt overigens als heel normaal gedrag. Door ze veel gescheiden te laten spelen (en als ze samen spelen er naast te zitten en mee te spelen) voorkom je dat je je peuter steeds moet corrigeren.
Samenspelen is op deze leeftijd echt een illusie (bij mijn kinderen althans wel, dat lukte alleen als ik meespeelde).
zondag 9 mei 2021 08:21
TVP schreef: ↑09-05-2021 07:44Bedankt voor alle tips en reacties! Ook wel fijn om te lezen dat meerdere mensen de situatie herkennen.
Uiteraard beschermen we baby en het is absoluut niet zo dat we soft zijn tegenover peuter. We treden stevig op als hij de baby pijn doet en hij staat geregeld op de gang om na te denken of even af te koelen. Dan praten we erover, leggen we uit dat hij voorzichtig moet zijn met de baby, maken een afspraak dat hij het nu echt niet meer gaat doen, zegt sorry tegen de baby en dat werkt dan voor 5 minuten tot het zich weer herhaalt. Hij kan het niet laten en zijn impulsen (nog) niet beheersen, maar dat is natuurlijk wel peuter eigen.
Je probeert tot hem door te dringen als of hij een volwassenen is. Maar zijn oorzaak en gevolg realisering duurt maar 5 minuten. Hij gaat ook echt niet op die gang staan na te denken. En zijn leeftijd weet niet wat spijt en sorry is.
Je zal hem moeten benaderen op zijn niveau en dat lijkt meer op puppytraining dan op opvoeden. Je koppelt de ‘als ik dit doe’ consequent aan ‘dan gebeurt er dit’ je gaat er niet voor of na lopen kletsen.
Dus
‘als ik baby pijn doe’ dan ‘zetten ze mij in het saaiste hoekje van het huis’.
‘Als ik gooi met mijn eten’ dan ‘halen ze mijn eten weg’
En dat het dan niet gezellig is tijdens dit stukje opvoeden, is dan jammer. Hij heeft het brein nog niet maar moet het wel leren. Als jij zo mild blijft heb je over 4 jaar een groter probleem.
zondag 9 mei 2021 08:41
Wanneer ze niet samen alleen zijn en je houdt ze gescheiden met een afscheiding. Hoe kan het dan dat de baby 50 keer per dag wordt geduwd, dat er op de baby wordt gestaan of op een andere manier pijn wordt gedaan?
Laat je de 3-jarige weleens 'helpen' onder begeleiding met de zorg voor de baby. Dus bijv helpen met flesje geven (erbij blijven, liefst ernaast zitten), dingen aangeven bij verschonen, ..etc. Heeft de 3-jarige een rol rondom de baby?
Laat je de 3-jarige weleens 'helpen' onder begeleiding met de zorg voor de baby. Dus bijv helpen met flesje geven (erbij blijven, liefst ernaast zitten), dingen aangeven bij verschonen, ..etc. Heeft de 3-jarige een rol rondom de baby?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 9 mei 2021 08:48
Negatieve aandacht is ook aandacht. Zoontje zoekt jullie aandacht, en zijn onderbewuste heeft nu geleerd dat hij het zo krijgt.
Al geprobeerd om vaker een op een, dus zonder baby erbij tijd door te brengen met zoon? Dus veel positieve aandacht geven. Laten weten dat ondanks baby hij er ook nog steeds mag zijn en jullie niet minder van hem houden. En de mate van aandacht die hij krijgt door baby pijn te doen te verminderen.
En natuurlijk baby en zoon gewoon niet meer alleen laten samen totdat dit over is. Voorkomen is beter dan genezen.
Al geprobeerd om vaker een op een, dus zonder baby erbij tijd door te brengen met zoon? Dus veel positieve aandacht geven. Laten weten dat ondanks baby hij er ook nog steeds mag zijn en jullie niet minder van hem houden. En de mate van aandacht die hij krijgt door baby pijn te doen te verminderen.
En natuurlijk baby en zoon gewoon niet meer alleen laten samen totdat dit over is. Voorkomen is beter dan genezen.
zondag 9 mei 2021 14:31
Laat echt niemand hier twee jonge kinderen even alleen als je bijvoorbeeld naar de wc gaat of wat dan ook? Ik laat ze echt makkelijk eventjes alleen een paar minuutjes. Want als ik er niet bij ben, doet de oudste de jongste helemaal geen pijn... het is echt een manier van aandacht vragen. Maar misschien is dat uniek bij ons.. moet er niet aan denken dat ik altijd als ik naar de wc zou gaan een kind zou moeten meenemen.
zondag 9 mei 2021 15:13
Dit.
Een jaloerse reactie is heel normaal en de sfeer is in deze fase niet altijd even leuk. Zie het als een oefening voor als ze beide peuteren/kleuteren/puberen. Stop met het willen bewaken van de sfeer en bewaak je jongste, door strenger te zijn naar de oudste. Dat is niet hetzelfde als een time out om over het gedrag na te denken, want dat kan je 3 jarige nog helemaal niet. Het is wel duidelijk boos zijn over het gedrag en voorkomen dat hij duwt, slaat, op een ander gaat staan of gemeen doen en vooral op tijd een alternatief aanbieden zodat je dat goede gedrag positief kunt bevestigen.
En geef beide kinderen regelmatig 1 op 1 tijd, want dat hebben ze ook nodig. Dat kan niet elke dag de hele dag, maar daar moeten ze het mee doen.
Dat het vermoeiend is begrijp ik goed. Wij hebben zelf ook meerdere kinderen, maar dat blijft het nog een jaar of 18. Het wordt anders, dat wel.
zondag 9 mei 2021 15:23
Mijn zonen kon ik niet alleen laten nee.Minik schreef: ↑09-05-2021 14:31Laat echt niemand hier twee jonge kinderen even alleen als je bijvoorbeeld naar de wc gaat of wat dan ook? Ik laat ze echt makkelijk eventjes alleen een paar minuutjes. Want als ik er niet bij ben, doet de oudste de jongste helemaal geen pijn... het is echt een manier van aandacht vragen. Maar misschien is dat uniek bij ons.. moet er niet aan denken dat ik altijd als ik naar de wc zou gaan een kind zou moeten meenemen.
Toevoeging: het hangt van de leeftijd van het oudste kind af. Maar empathie en geweten ontwikkelen zich pas rond het derde levensjaar. Tot die tijd slaat een kind, omdat hij weet dat het niet mag. Niet omdat hij beseft dat hij een ander daarmee pijn doet.
Maar ook met empathie en geweten kan het makkelijk mis gaan: bijvoorbeeld de baby gaat huilen en peuter wil de baby snel naar jou brengen. Of uit de box tillen. Of iets anders doen om te troosten.
zondag 9 mei 2021 16:13
Laatste stukje ben ik het helemaal mee eens. Wat betreft ontwikkeling van empathie lijkt me dat nogal verschillen per kind. Mijn oudste kom met 1,5 al heel erg verdrietig worden van een kinderfilmpje waarin iemand haar teen stootte, dat vond ze zó zielig. Elk kind is anders zullen we maar zeggen... je laatste alinea zou bij mijn peuter een veel groter probleem kunnen zijn dan het moedwillig pijn doen als ik er niet bij ben.Alecta schreef: ↑09-05-2021 15:23Mijn zonen kon ik niet alleen laten nee.
Toevoeging: het hangt van de leeftijd van het oudste kind af. Maar empathie en geweten ontwikkelen zich pas rond het derde levensjaar. Tot die tijd slaat een kind, omdat hij weet dat het niet mag. Niet omdat hij beseft dat hij een ander daarmee pijn doet.
Maar ook met empathie en geweten kan het makkelijk mis gaan: bijvoorbeeld de baby gaat huilen en peuter wil de baby snel naar jou brengen. Of uit de box tillen. Of iets anders doen om te troosten.
zondag 9 mei 2021 16:17
Klopt, het zijn natuurlijk gemiddelden, met uitschieters naar boven en onder.Minik schreef: ↑09-05-2021 16:13Laatste stukje ben ik het helemaal mee eens. Wat betreft ontwikkeling van empathie lijkt me dat nogal verschillen per kind. Mijn oudste kom met 1,5 al heel erg verdrietig worden van een kinderfilmpje waarin iemand haar teen stootte, dat vond ze zó zielig. Elk kind is anders zullen we maar zeggen... je laatste alinea zou bij mijn peuter een veel groter probleem kunnen zijn dan het moedwillig pijn doen als ik er niet bij ben.
zondag 9 mei 2021 19:02
Kun je ook niet even weg als je de baby in de box doet? Misschien wil hij dat niet, maar soms is het wel even praktisch. Achteraf had ik de box langer moeten laten staan.
Bij eten koken ed zat de baby/ dreumes vaak in de kinderstoel bij me en at alvast wat. Misschien kun je ze zo soms ook uit elkaar halen?
Bij eten koken ed zat de baby/ dreumes vaak in de kinderstoel bij me en at alvast wat. Misschien kun je ze zo soms ook uit elkaar halen?
maandag 10 mei 2021 00:49
Mijn oudste is echt een zachtaardige lieverd en vertoonde nooit 'zomaar' lelijk gedrag richting zijn broertje, maar toch kon ik ze geen moment samen laten. Zaten constant in elkaars vaarwater en hadden geen begrip voor elkaar. En soms werd er iemands grens overschreden waardoor ze elkaar een flinke duw oid gaven. Rond die leeftijd was ik echt hele dagen politieagent aan het spelen (of scheiden idd), het was een lange fase waarvan ik dacht dat hij nooit over zou gaan, maar toen jongste ca. 3,5 was, werd het beter en gingen ze samen spelen ipv elkaar irriteren.
En jongste was dan wel klein, maar zeker niet heilig. Liet grote broer geen seconde rustig spelen, sloopte, pakte spullen af etc. Dus vergeet niet om dat gedrag ook af te keuren, ook al zal de kleine er niet naar luisteren, dan heeft oudste iig het gevoel dat je hem steunt. Je hebt het over een baby van bijna 1, die waarschijnlijk rondkruipt en spullen (af)pakt. Dat is nogal wat anders dan een newborn die onschuldig op een kleedje ligt. Lijkt me normaal dat die 2 op elkaar reageren, maar gezien hun leeftijd kunnen ze dat nog niet zelf in goede banen leiden. Kortom, ik denk dat je de baby wellicht (verbaal) minder moet beschermen en oudste meer aandacht moet geven als ze samen zijn.
Hier 1,5 jaar leeftijdsverschil.
En jongste was dan wel klein, maar zeker niet heilig. Liet grote broer geen seconde rustig spelen, sloopte, pakte spullen af etc. Dus vergeet niet om dat gedrag ook af te keuren, ook al zal de kleine er niet naar luisteren, dan heeft oudste iig het gevoel dat je hem steunt. Je hebt het over een baby van bijna 1, die waarschijnlijk rondkruipt en spullen (af)pakt. Dat is nogal wat anders dan een newborn die onschuldig op een kleedje ligt. Lijkt me normaal dat die 2 op elkaar reageren, maar gezien hun leeftijd kunnen ze dat nog niet zelf in goede banen leiden. Kortom, ik denk dat je de baby wellicht (verbaal) minder moet beschermen en oudste meer aandacht moet geven als ze samen zijn.
Hier 1,5 jaar leeftijdsverschil.
nootboek wijzigde dit bericht op 10-05-2021 10:03
26.04% gewijzigd
maandag 10 mei 2021 04:27
To, ik zou ook vooral inzetten op positieve aandacht naar je oudste. Natuurlijk moet je gedrag begrenzen en baby beschermen. het lijkt erop dat je oudste nu, naast dat hij zijn gedrag nog niet goed kan reguleren, op een negatieve manier aandacht zoekt en die dus ook krijgt. Probeer hem zoveel mogelijk positieve aandacht te geven, hem op een positieve manier bij baby te betrekken en hem te vertellen hoe het wel moet als hij te ruw met baby omgaat.
Je wil voorkomen dat je je oudste het gevoel geeft dat de baby alle positieve aandacht krijgt en hij vooral straf. Dan kom je in zo’n negatieve vicieuze cirkel.
Je wil voorkomen dat je je oudste het gevoel geeft dat de baby alle positieve aandacht krijgt en hij vooral straf. Dan kom je in zo’n negatieve vicieuze cirkel.
dinsdag 11 mei 2021 21:46
Bedankt voor alle tips en reacties weer! We gaan proberen de negatieve aandacht om te zetten naar (nog) meer positieve aandacht om het patroon te doorbreken en daarnaast erop blijven hameren dat peuter voorzichtig met de baby moet doen.
Als dat niet (voldoende) helpt dan gaan we advies vragen aan een expert en die een keer mee laten kijken.
Als dat niet (voldoende) helpt dan gaan we advies vragen aan een expert en die een keer mee laten kijken.
woensdag 12 mei 2021 07:47
Dit is weer als of je over een volwassen praat die je regels wil aanleren. Peuters zijn als een onverzadigbare spons als het om positieve aandacht gaat. Je kan blijven “goed zo Jantje” maar je moet toch echt grenzen stellen. Anders heb je over een jaar of twee een kind dat niet tegen kritiek kan en blijft janken als iets niet mag.TVP schreef: ↑11-05-2021 21:46Bedankt voor alle tips en reacties weer! We gaan proberen de negatieve aandacht om te zetten naar (nog) meer positieve aandacht om het patroon te doorbreken en daarnaast erop blijven hameren dat peuter voorzichtig met de baby moet doen.
Als dat niet (voldoende) helpt dan gaan we advies vragen aan een expert en die een keer mee laten kijken.
En hameren heeft geen nut. Het is niet in peuters voordeel dus zal die peuter zich er uiteindelijk niet om bekommeren wat jij wil.
woensdag 12 mei 2021 10:26
Hier hetzelfde. Zeker nu ze 1 en 3 zijn. Gaat eigenlijk altijd goed. WC deur open laten zodat ik ze kan horen, en een enkele keer dat het mis gaat, met je broek op je knieen de woonkamer in rennenMinik schreef: ↑09-05-2021 14:31Laat echt niemand hier twee jonge kinderen even alleen als je bijvoorbeeld naar de wc gaat of wat dan ook? Ik laat ze echt makkelijk eventjes alleen een paar minuutjes. Want als ik er niet bij ben, doet de oudste de jongste helemaal geen pijn... het is echt een manier van aandacht vragen. Maar misschien is dat uniek bij ons.. moet er niet aan denken dat ik altijd als ik naar de wc zou gaan een kind zou moeten meenemen.
Jongste kan inmiddels goed voor zichzelf op komen, en ze leven allebei nog.
woensdag 12 mei 2021 20:52
DaSilva86 schreef: ↑12-05-2021 07:47Dit is weer als of je over een volwassen praat die je regels wil aanleren. Peuters zijn als een onverzadigbare spons als het om positieve aandacht gaat. Je kan blijven “goed zo Jantje” maar je moet toch echt grenzen stellen. Anders heb je over een jaar of twee een kind dat niet tegen kritiek kan en blijft janken als iets niet mag.
En hameren heeft geen nut. Het is niet in peuters voordeel dus zal die peuter zich er uiteindelijk niet om bekommeren wat jij wil.
Er staat toch nergens dat we geen grenzen stellen. Dat doen we zeker wel.
De laatste dagen lijkt er overigens heel voorzichtig iets van verbetering in te zitten, in ieder van peuter richting baby.
donderdag 13 mei 2021 00:00
In sommige posts wordt gezegd dat je je peuter teveel als een volwassene benadert. Daar zit misschien wel wat in. Als ik zelf terugkijk op de babytijd van de tweede, overschatte ik de oudste in die tijd denk ik vaak; vergeleken met de baby was hij natuurlijk ook groot, maar tegelijkertijd was hij ook echt maar een klein mannetje.
Ik zou er niet de conclusie aan verbinden dat je aan de slag moet met puppytraining (hoe krijgt iemand het verzonnen voor je kind) of andere onsympathieke methoden. Eerder het omgekeerde: wees lief voor je oudste, en bedenk dat hij echt nog klein is.
Natuurlijk stel je grenzen, maar hem op de gang laten nadenken over zijn gedrag, daar is hij echt nog te klein voor. Bij mijn kinderen werkte het op die leeftijd veel beter om te benoemen wat wél de bedoeling is. Bij op de baby staan (die van mij ging niet op de baby staan, maar liep die baby gewoon compleet omver als die toevallig in de weg stond, uit lompigheid en onoplettendheid) is dat dus simpelweg: je doet de baby pijn; opletten in de buurt van de baby. En dat blijven herhalen. Komt echt wel goed.
Ik zou er niet de conclusie aan verbinden dat je aan de slag moet met puppytraining (hoe krijgt iemand het verzonnen voor je kind) of andere onsympathieke methoden. Eerder het omgekeerde: wees lief voor je oudste, en bedenk dat hij echt nog klein is.
Natuurlijk stel je grenzen, maar hem op de gang laten nadenken over zijn gedrag, daar is hij echt nog te klein voor. Bij mijn kinderen werkte het op die leeftijd veel beter om te benoemen wat wél de bedoeling is. Bij op de baby staan (die van mij ging niet op de baby staan, maar liep die baby gewoon compleet omver als die toevallig in de weg stond, uit lompigheid en onoplettendheid) is dat dus simpelweg: je doet de baby pijn; opletten in de buurt van de baby. En dat blijven herhalen. Komt echt wel goed.
zondag 16 mei 2021 09:45
Een peuter kan echt wel leren dat iets niet mag hoor. Mijn kind wil altijd heel graag hondjes aaien, maar dat mag niet zomaar van mij (is niet iedere hond van gediend, en terecht). Na een flink aantal keer herhalen dat dat niet mocht omdat het hondje dan bang werd, snapt ze dat echt wel, en nu vraagt ze me of ze mag aaien. Terwijl het geen negatieve consequenties voor haar had als ze het wel deed (tenminste, ik werd wel boos, maar ze is nooit gebeten of zo, geen directe feitelijke consequentie).DaSilva86 schreef: ↑12-05-2021 07:47Dit is weer als of je over een volwassen praat die je regels wil aanleren. Peuters zijn als een onverzadigbare spons als het om positieve aandacht gaat. Je kan blijven “goed zo Jantje” maar je moet toch echt grenzen stellen. Anders heb je over een jaar of twee een kind dat niet tegen kritiek kan en blijft janken als iets niet mag.
En hameren heeft geen nut. Het is niet in peuters voordeel dus zal die peuter zich er uiteindelijk niet om bekommeren wat jij wil.
Dus blijven herhalen dat iets niet mag, omdat dat baby pijn doet, vind ik echt niet raar op die leeftijd. Dat het dan soms toch nog gebeurt, daar is het een peuter voor. Maar je kunt echt wel sturen.
Wel eens met: er over nadenken kan hij nog niet. Een kind op de gang/mat/stoel zetten kan soms best werken, maar niet omdat kind dan gaat zitten beseffen ‘oh, het was niet aardig van mij om zus en zo te doen’, maar omdat het merkt: hè, als ik dat doe, volgt er iets niet leuks. En omdat je het daarmee weghaalt uit de situatie. Maar het zorgt niet voor een langdurige weloverwogen gedachtegang over berouw of zo op deze leeftijd.
