Kinderen
alle pijlers
Omgaan met volwassen zoon
maandag 19 maart 2018 16:25
Hallo,
Ik lees al een tijdje mee en wil hetgeen waar ik mee zit momenteel, delen.
Ik ben een alleenstaande moeder. Één van mijn inmiddels volwassen zonen heeft nu ca. een jaar een vriendin.
Mijn zoon was altijd een lastige prater, maar kon met de jaren meer rust vinden en zich meer en meer openstellen. Onze band ging soms moeizaam, maar steeds beter. Ook zocht (en zoekt) hij m’n toenadering en aandacht op. Sinds hij een relatie heeft, gaat het erg stroef tussen mijn zoon en mij. In het begin van z’n relatie, kwamen z’n vriendin en hij nog wel eens in de woonkamer bij ons zitten en maakte we een praatje. Na verloop van tijd gingen ze direct naar boven en daar zaten ze dan totdat ze samen weer de deur uitgingen (vind ik nog niet zo’n probleem, want zo gaat dat met jongeren). M’n zoon vind het bij haar thuis beter, gezelliger, ze hebben een band etc. Daar zitten ze wel samen voor de buis etc. Ook dat vind ik fijn voor ze, maar verwijten dat wij het niet doen, terwijl ze zelf direct naar boven gaan, vind ik niet fair. Maar goed...
Wij hebben allemaal nogal wat meegemaakt en heel makkelijk is het niet altijd geweest.
M’n zoon begon zich een aantal maanden steeds meer tegen me af te zetten. Niet aardig, geen interesse in mij (of wie dan ook behalve zichzelf), snauwt, zoekt me alleen op als hij iets nodig heeft etc. Op een gegeven moment kwamen er allemaal verwijten m’n kant op. Veel hiervan duidelijk ingefluisterd door z’n vriendin (ben ik van overtuigd en ook door hem wel eens bevestigd). Ik heb haar een keer manipulatief genoemd doordat ik zie hoe ze hem in de greep heeft. Niet slim! Maar is gebeurd.
Sindsdien heeft ze een hekel aan mij, hij houdt van haar en kiest haar kant. Allemaal begrijpelijk!
Eens in de zoveel tijd krijg ik een emmer over me heen zo ook vanmorgen. ‘Ik was alles schuld, ik ben laf (omdat ik niet via app wilde praten maar rustig aan tafel), ik ben zielig, dom etc. Een tijdje geleden was er sprake van het feit dat hij op kamers ging. Die kamer kreeg iemand anders en dus is dit naar de achtergrond verdwenen. Zijn vriendin komt niet meer als ik hier niet bent (alleen als ik een dag of nacht weg ben). Daar ben ik het niet mee eens uiteraard.
Komt erop neer dat ik m’n grens heb bereikt en ik me geen dag langer zo wil laten behandelen door m’n eigen zoon. En tuurlijk, als ouder maken we fouten en dat geldt voor mij ook. En die heb ik vaak genoeg erkend richting mijn kinderen. Maar om nu de schuld te krijgen van alles en elke keer de volle laag te krijgen, ben ik klaar mee. Vaak als m’n zoon en z’n vriendin ruzie hebben (eens per maand maakt ze het uit, en dan is het weer goed twee dagen later) heb ik het gedaan. Ik krijg de schuld van hun ruzies. Ook heeft zijn vriendin mij een tijd terug een bericht gestuurd wat voor een “kutkind ik op de wereld heb gezet etc”. Twee dagen later was het goed tussen die twee. En toen had ik het uiteraard wederom gedaan. Dit raakt me uiteraard, omdat het m’n zoon betreft. Maar genoeg is genoeg en wil dit niet meer accepteren. Weet alleen niet goed hoe ik hiermee om moet gaan...... bedankt voor het lezen!!
Ik lees al een tijdje mee en wil hetgeen waar ik mee zit momenteel, delen.
Ik ben een alleenstaande moeder. Één van mijn inmiddels volwassen zonen heeft nu ca. een jaar een vriendin.
Mijn zoon was altijd een lastige prater, maar kon met de jaren meer rust vinden en zich meer en meer openstellen. Onze band ging soms moeizaam, maar steeds beter. Ook zocht (en zoekt) hij m’n toenadering en aandacht op. Sinds hij een relatie heeft, gaat het erg stroef tussen mijn zoon en mij. In het begin van z’n relatie, kwamen z’n vriendin en hij nog wel eens in de woonkamer bij ons zitten en maakte we een praatje. Na verloop van tijd gingen ze direct naar boven en daar zaten ze dan totdat ze samen weer de deur uitgingen (vind ik nog niet zo’n probleem, want zo gaat dat met jongeren). M’n zoon vind het bij haar thuis beter, gezelliger, ze hebben een band etc. Daar zitten ze wel samen voor de buis etc. Ook dat vind ik fijn voor ze, maar verwijten dat wij het niet doen, terwijl ze zelf direct naar boven gaan, vind ik niet fair. Maar goed...
Wij hebben allemaal nogal wat meegemaakt en heel makkelijk is het niet altijd geweest.
M’n zoon begon zich een aantal maanden steeds meer tegen me af te zetten. Niet aardig, geen interesse in mij (of wie dan ook behalve zichzelf), snauwt, zoekt me alleen op als hij iets nodig heeft etc. Op een gegeven moment kwamen er allemaal verwijten m’n kant op. Veel hiervan duidelijk ingefluisterd door z’n vriendin (ben ik van overtuigd en ook door hem wel eens bevestigd). Ik heb haar een keer manipulatief genoemd doordat ik zie hoe ze hem in de greep heeft. Niet slim! Maar is gebeurd.
Sindsdien heeft ze een hekel aan mij, hij houdt van haar en kiest haar kant. Allemaal begrijpelijk!
Eens in de zoveel tijd krijg ik een emmer over me heen zo ook vanmorgen. ‘Ik was alles schuld, ik ben laf (omdat ik niet via app wilde praten maar rustig aan tafel), ik ben zielig, dom etc. Een tijdje geleden was er sprake van het feit dat hij op kamers ging. Die kamer kreeg iemand anders en dus is dit naar de achtergrond verdwenen. Zijn vriendin komt niet meer als ik hier niet bent (alleen als ik een dag of nacht weg ben). Daar ben ik het niet mee eens uiteraard.
Komt erop neer dat ik m’n grens heb bereikt en ik me geen dag langer zo wil laten behandelen door m’n eigen zoon. En tuurlijk, als ouder maken we fouten en dat geldt voor mij ook. En die heb ik vaak genoeg erkend richting mijn kinderen. Maar om nu de schuld te krijgen van alles en elke keer de volle laag te krijgen, ben ik klaar mee. Vaak als m’n zoon en z’n vriendin ruzie hebben (eens per maand maakt ze het uit, en dan is het weer goed twee dagen later) heb ik het gedaan. Ik krijg de schuld van hun ruzies. Ook heeft zijn vriendin mij een tijd terug een bericht gestuurd wat voor een “kutkind ik op de wereld heb gezet etc”. Twee dagen later was het goed tussen die twee. En toen had ik het uiteraard wederom gedaan. Dit raakt me uiteraard, omdat het m’n zoon betreft. Maar genoeg is genoeg en wil dit niet meer accepteren. Weet alleen niet goed hoe ik hiermee om moet gaan...... bedankt voor het lezen!!
maandag 19 maart 2018 16:33
Hij is 18,5 nu...
Ik heb tot nu nooit tegen hem gezegd dat hij moet gaan. Mijn kinderen hebben alleen mij (vaak gehandeld uit schuldgevoel, niet goed I know) en nu geen respect meer over van hem.
maandag 19 maart 2018 16:34
maandag 19 maart 2018 16:41
maandag 19 maart 2018 16:45
18,5 is weliswaar meerderjarig maar echt nog niet volwassen...........
maandag 19 maart 2018 16:50
Oei.
Zou het kunnen dat je zoon zijn puberfrustraties (en mogelijk meer vanuit de moeilijke situatie) geuit heeft bij zijn vriendin en dat zij daar niet goed mee om kan gaan? Het klinkt als iemand die niet heel goed met emoties omgaat, want een appje naar de moeder van je vriend dat hij een kutkind is, is wel erg over de grens.
Hoe reageer jij op verwijten van hem? Fel/aangevallen? Of luister je naar wat hij eigenlijk wil zeggen (blijkbaar mist hij de gezinssituatie toch wat) en spreek je hem aan op de manier waarop hij dat verwoordt?
Ik vind 18 jaar vrij laat om zich af te zetten tegen jou. Het zou kunnen dat hij jou heeft willen ontzien de afgelopen jaren.
Het is niet verkeerd dat hij zich nu uit. Alleen gaat het niet op de goede manier en daarbij een (stokende?) vriendin helpt niet echt mee.
Zou het kunnen dat je zoon zijn puberfrustraties (en mogelijk meer vanuit de moeilijke situatie) geuit heeft bij zijn vriendin en dat zij daar niet goed mee om kan gaan? Het klinkt als iemand die niet heel goed met emoties omgaat, want een appje naar de moeder van je vriend dat hij een kutkind is, is wel erg over de grens.
Hoe reageer jij op verwijten van hem? Fel/aangevallen? Of luister je naar wat hij eigenlijk wil zeggen (blijkbaar mist hij de gezinssituatie toch wat) en spreek je hem aan op de manier waarop hij dat verwoordt?
Ik vind 18 jaar vrij laat om zich af te zetten tegen jou. Het zou kunnen dat hij jou heeft willen ontzien de afgelopen jaren.
Het is niet verkeerd dat hij zich nu uit. Alleen gaat het niet op de goede manier en daarbij een (stokende?) vriendin helpt niet echt mee.
maandag 19 maart 2018 18:53
Een kind van 18 uit huis zetten is makkelijk gezegd. Je blijft verantwoordelijk voor dak boven hoofd, voeding en school tot zijn 21ste.
Je kunt ook bekijken waarom zo iets is gegroeid en daar aan werken.
Er als ouder een potje van maken en een kind het huis uitzetten omdat hij even moeilijk is, is alleen handig voor mensen die graag schuld en verantwoordelijk naar het eindelijk volwassen kind willen schuiven. Fouten maken mag kind dan niet op straffe van het huis uit.
Je kunt ook bekijken waarom zo iets is gegroeid en daar aan werken.
Er als ouder een potje van maken en een kind het huis uitzetten omdat hij even moeilijk is, is alleen handig voor mensen die graag schuld en verantwoordelijk naar het eindelijk volwassen kind willen schuiven. Fouten maken mag kind dan niet op straffe van het huis uit.
maandag 19 maart 2018 18:54
Heb hem eerder aangesproken op z’n gedrag. En duidelijk aangegeven dat ik niet wil dat in huis geschreeuwd wordt (ruzies met z’n vriendin, maar die komt niet meer als ik er ben) en hij fatsoenlijk hoort te doen...Dahlia74 schreef: ↑19-03-2018 16:34Zeggen dat je dit gedrag niet tolereert en dat hij, als hij zich niet kan gedragen, op zoek moet naar een kamer.
En laat je niet meer negatief uit over zijn vriendin. Ze klinkt niet leuk, wellicht dat je met haar de hemel in prijzen meer bereikt dan negatief te doen.
Hij verblijft hier, maar heeft totaal geen boodschap aan z’n broer of mij....
Ik zeg inmiddels geen woord meer over z’n vriendin. Ik geef juist aan dat ik hoop dat ze gelukkig zullen zijn etc en ik dat alleen maar aanmoedig als het werkt. Maar manipulatief is ze zeker. Ze had al vrij snel vanalles te melden over ons gezin en wat ze allemaal wel niet vindt. Hij wilt haar niet kwijt, en gaat erin mee...
maandag 19 maart 2018 18:57
Bedoel meer aan vooraf gegaan in de zin van ‘we hebben veel meegemaakt’. In ons leven, mbt hun vader, etc. Maar niet persé tussen m’n zoon en mij. Al was hij altijd een binnenvetter.rechthoek schreef: ↑19-03-2018 16:41Er is veel aan vooraf gegaan zeg je. Al heb je dit uitgepraat, dit heeft hem wel gevormd.
Probeer te stoppen met verwijten en kom voor jezelf op. Respect onder jouw dak en geef hem en zijn vriendin hetzelfde respect.
Wat je zaait, oogst je. Nu.. maar ook in de toekomst en hoe je nu met hem omgaat.
Ik probeer fatsoenlijk te doen, tegen beide m’n kinderen. Toon interesse, vraag naar z’n dag. Als hij zin heeft om normaal te doen, doet ie dat. Maar meestal niet. Ook niet tov z’n broer. Die snauwt ie ook af...
maandag 19 maart 2018 19:00
Vandaag bv dat ik uitgepraat ben en alleen op een fatsoenlijke manier met hem praat face to face ipv via app. Toen noemde hij me laf etc.nessemeisje schreef: ↑19-03-2018 16:48En wat zeg jij dan als jij een bak vol verwijten over je uitgestort krijgt?
Ik zou dat niet accepteren.
En aangegeven vandaag dat hij te ver is gegaan. Momenteel voel ik zelf totaal de behoefte niet om met hem te gaan zitten de komende dagen.
maandag 19 maart 2018 19:05
Waarom wil je dat niet via de app doen? Waarom moet het persé op jouw manier? Wellicht uit hij zich juist veel beter via de app. En ja ik weet dat het raar klinkt om te appen met iemand die in hetzelfde huis woont maar als hij dat nu wil, zie ik het probleem niet.CloseFlow schreef: ↑19-03-2018 19:00Vandaag bv dat ik uitgepraat ben en alleen op een fatsoenlijke manier met hem praat face to face ipv via app. Toen noemde hij me laf etc.
En aangegeven vandaag dat hij te ver is gegaan. Momenteel voel ik zelf totaal de behoefte niet om met hem te gaan zitten de komende dagen.
maandag 19 maart 2018 19:05
Z’n vriendin vind overal iets van. En hoe zij zich al een paar keer naar mij toe heeft uitgelaten, is zeker niet oké. Ik heb aangeboden hierover te praten zodat ze wél kan komen als ik thuis ben, maar dat willen ze niet... tja....laverneb schreef: ↑19-03-2018 16:50Oei.
Zou het kunnen dat je zoon zijn puberfrustraties (en mogelijk meer vanuit de moeilijke situatie) geuit heeft bij zijn vriendin en dat zij daar niet goed mee om kan gaan? Het klinkt als iemand die niet heel goed met emoties omgaat, want een appje naar de moeder van je vriend dat hij een kutkind is, is wel erg over de grens.
Hoe reageer jij op verwijten van hem? Fel/aangevallen? Of luister je naar wat hij eigenlijk wil zeggen (blijkbaar mist hij de gezinssituatie toch wat) en spreek je hem aan op de manier waarop hij dat verwoordt?
Ik vind 18 jaar vrij laat om zich af te zetten tegen jou. Het zou kunnen dat hij jou heeft willen ontzien de afgelopen jaren.
Het is niet verkeerd dat hij zich nu uit. Alleen gaat het niet op de goede manier en daarbij een (stokende?) vriendin helpt niet echt mee.
Ik reageer niet fel. Ik geef wel duidelijk aan dat het niet oké is dat hij via whats app een hele emmer leegschud en me voor rotte vis uitmaakt. Ik geef dan aan dat ik normaal wil praten, of niet!
Het zou kunnen dat hij jaren rekening met me heeft gehouden en daardoor nooit veel heeft gepraat. Zeker een optie... en z’n vriendin wekt dit nu op heb ik het idee
maandag 19 maart 2018 19:09
Klopt en ik voel me ook verantwoordelijk. Alleen is het zo dat hij al jaren het huis regeert en de hele sfeer wordt door hem bepaald. M’n andere zoon is hier heel vaak de dupe van. Daar zegt ie inmiddels helemaal geen fatsoenlijk woord meer tegen....rechthoek schreef: ↑19-03-2018 18:53Een kind van 18 uit huis zetten is makkelijk gezegd. Je blijft verantwoordelijk voor dak boven hoofd, voeding en school tot zijn 21ste.
Je kunt ook bekijken waarom zo iets is gegroeid en daar aan werken.
Er als ouder een potje van maken en een kind het huis uitzetten omdat hij even moeilijk is, is alleen handig voor mensen die graag schuld en verantwoordelijk naar het eindelijk volwassen kind willen schuiven. Fouten maken mag kind dan niet op straffe van het huis uit.
Daarbij is hij enorm egocentrisch en alleen met zichzelf bezig. Heb dit jaren gezien als ‘ach hij is jong’ etc.... maar dat zie ik nu anders. Dit gedrag wordt steeds erger. Hij is zich bewust van het feit dat hij problemen heeft, maar de ander (ik o.a) moet hulp zoeken volgens hem
