Kinderen
alle pijlers
Omgangsregeling en afdwingen niet-verzorgende ouder
donderdag 17 januari 2019 20:41
Mijn ex en ik hebben bij de scheiding een ouderschapsplan opgesteld. Gouden bergen, de zorg zou 50-50 gedeeld gaan worden en overleg leek te kunnen. Een moderne scheiding dus en voor de twee kinderen leek een toekomst mogelijk waarin beide ouders met respect naar elkaar verder konden.
Wij hebben over en weer afgezien van partneralimentatie omdat wij al voor en ook tijdens ons huwelijk altijd zelfvoorzienend (economisch zelfstandig) waren.
Als kostwinnaar (ook tijdens huwelijk) betaal ik na de scheiding 85% van de kinderkosten, zijn aandeel binnen de kinderalimentatie is dus niet groot. Oké, so be it.
Maar.... Hij houdt zich dus niét aan de gemaakte afspraken. Hij heeft in circa 15 maanden de kinderen nu zo'n 40 uur gezien. Verdeeld over 15 keer. Al-tijd zijn er smoesjes en onzindingen. Nu ook dit zo schrijf, klinkt het werkelijk nog krankzinniger dan het is.... En die koppies van de (jonge) kinderen zijn zeer triest.
Ik ben er al langere tijd helemaal klaar mee. Onlangs heb ik hem een nieuw plan voorgelegd, dit is een geminimaliseerde versie van het oorspronkelijke plan, namelijk eens in de twee weken een korte middag en een paar feestdagen.
Hij laat opnieuw niets van zich horen. Hij rommelt maar wat aan. Er is een vorm van hulpverlening in beeld omdat ik hoopte zo iets te bereiken, maar helaas. Tijdens die bijeenkomsten toont hij zich bereid en binnen enkele dagen doet hij net alsof hij gek is. Enfin, ik zal jullie niet vermoeien met de details en ik wil nog iets bewaren voor mijn toekomstige boek.
Concreet mijn vraag.
Kan ik als praktisch hoofdverzorger en als financieel hoofdverzorger de vader dwingen tot reguliere omgang met zijn kinderen? Gewoon omdat ik vind dat de kinderen daar recht op hebben? Dus omgang buiten de 'leuke dagen', bijvoorbeeld verjaardagen etc?
Terug naar de mediator wil hij niet.
De rechtbank kost mij een godsvermogen.
Zo verder gaan kost mij al mijn energie.
De stekker eruit trekken wil ik de kinderen niet aandoen.
Wie geeft mij een verfrissende kijk op de situatie? Op andere fora gaat het vaak om het feit dat de hoofdverzorger (meestal de moeder) niet wil meewerken en daar de vader meer omgang wil, maar in dit geval is dat juist niét zo.
Wij hebben over en weer afgezien van partneralimentatie omdat wij al voor en ook tijdens ons huwelijk altijd zelfvoorzienend (economisch zelfstandig) waren.
Als kostwinnaar (ook tijdens huwelijk) betaal ik na de scheiding 85% van de kinderkosten, zijn aandeel binnen de kinderalimentatie is dus niet groot. Oké, so be it.
Maar.... Hij houdt zich dus niét aan de gemaakte afspraken. Hij heeft in circa 15 maanden de kinderen nu zo'n 40 uur gezien. Verdeeld over 15 keer. Al-tijd zijn er smoesjes en onzindingen. Nu ook dit zo schrijf, klinkt het werkelijk nog krankzinniger dan het is.... En die koppies van de (jonge) kinderen zijn zeer triest.
Ik ben er al langere tijd helemaal klaar mee. Onlangs heb ik hem een nieuw plan voorgelegd, dit is een geminimaliseerde versie van het oorspronkelijke plan, namelijk eens in de twee weken een korte middag en een paar feestdagen.
Hij laat opnieuw niets van zich horen. Hij rommelt maar wat aan. Er is een vorm van hulpverlening in beeld omdat ik hoopte zo iets te bereiken, maar helaas. Tijdens die bijeenkomsten toont hij zich bereid en binnen enkele dagen doet hij net alsof hij gek is. Enfin, ik zal jullie niet vermoeien met de details en ik wil nog iets bewaren voor mijn toekomstige boek.
Concreet mijn vraag.
Kan ik als praktisch hoofdverzorger en als financieel hoofdverzorger de vader dwingen tot reguliere omgang met zijn kinderen? Gewoon omdat ik vind dat de kinderen daar recht op hebben? Dus omgang buiten de 'leuke dagen', bijvoorbeeld verjaardagen etc?
Terug naar de mediator wil hij niet.
De rechtbank kost mij een godsvermogen.
Zo verder gaan kost mij al mijn energie.
De stekker eruit trekken wil ik de kinderen niet aandoen.
Wie geeft mij een verfrissende kijk op de situatie? Op andere fora gaat het vaak om het feit dat de hoofdverzorger (meestal de moeder) niet wil meewerken en daar de vader meer omgang wil, maar in dit geval is dat juist niét zo.
koffieliefhebster wijzigde dit bericht op 17-01-2019 20:59
Reden: Tikfout
Reden: Tikfout
0.97% gewijzigd
zondag 20 januari 2019 16:55
En met alles was ik verstandelijk kan verklaren, of het nou goed of fout is, kan ik nooit begrijpen hoe iemand zo kan veranderen als jij beschrijft.
Iemand die een kind verwekt en geen contact wil, ergens in een ver hoekje kan ik dat plaatsen. Maar iemand die jarenlang met volle overgave vader was en er dan voor kiest dat niet langer te doen... Daar bestaat geen antwoord in redelijkheid op. Zelfs niet de verklaring 'omstandigheden'.
Zoals een advocaat in alle processen iemand voor en tegen kan verdedigen, waar een schuldige soms onschuldig wordt verklaard, waar de duivel nog verdedigd zou worden - dat is in dit soort situaties omtrent ouderschap in mijn ogen niet mogelijk. Veroordelen is het enige.
Iemand die een kind verwekt en geen contact wil, ergens in een ver hoekje kan ik dat plaatsen. Maar iemand die jarenlang met volle overgave vader was en er dan voor kiest dat niet langer te doen... Daar bestaat geen antwoord in redelijkheid op. Zelfs niet de verklaring 'omstandigheden'.
Zoals een advocaat in alle processen iemand voor en tegen kan verdedigen, waar een schuldige soms onschuldig wordt verklaard, waar de duivel nog verdedigd zou worden - dat is in dit soort situaties omtrent ouderschap in mijn ogen niet mogelijk. Veroordelen is het enige.
zondag 20 januari 2019 17:00
zondag 20 januari 2019 17:33
Ik ga denk ik op een nieuwe sport: openluchtsportconcept. https://nl.dreamstime.com/stock-foto-at ... ge71675882citronella schreef: ↑20-01-2019 17:12Die beschrijving erbij ook. De zomer Atletische Spiermens die Juice Cocktail On Beach drinken.
zondag 20 januari 2019 17:49
Koffieliefhebster ik loop idd weleens vast. Daar heb ik de nodige stress van ervaren. Vliegvakanties gaan we vanuit België daar wordt nooit gevraagd naar een toestemmingsverklaring.
Id kaart is een verhaal appart, maar dat is goed gekomen doordat de betreffende ambtenaar mijn situatie kent.
Ik heb ook geen telefoonnummer van hem, alleen mail en daar reageert hij niet of heel laat. Kinderen hebben er bij hem naar gevraagd en dan heeft hij een goed verhaal " papa heeft het heel druk en moet heel veel werken"
Intussen heb ik geleerd het los te laten, er te zijn en door te gaan met ademhalen.
Ik heb emdr therapie gehad om hiermee te kunnen dealen, want het blijft ongrijpbaar. De emdr heeft de grootste emotie eraf gehaald, waardoor ik als ouder verder kan en die keuzes kan maken die in het belang van de kinderen zijn.
Id kaart is een verhaal appart, maar dat is goed gekomen doordat de betreffende ambtenaar mijn situatie kent.
Ik heb ook geen telefoonnummer van hem, alleen mail en daar reageert hij niet of heel laat. Kinderen hebben er bij hem naar gevraagd en dan heeft hij een goed verhaal " papa heeft het heel druk en moet heel veel werken"
Intussen heb ik geleerd het los te laten, er te zijn en door te gaan met ademhalen.
Ik heb emdr therapie gehad om hiermee te kunnen dealen, want het blijft ongrijpbaar. De emdr heeft de grootste emotie eraf gehaald, waardoor ik als ouder verder kan en die keuzes kan maken die in het belang van de kinderen zijn.
Maak er wat van, maak er wat van
zondag 20 januari 2019 18:22
Jeetje, heftig.... Maar ik kan het me voorstellen
dinsdag 22 januari 2019 07:53
Is die stress, er zelfs therapie voor moeten zoeken, is de verklaring voor het niet kunnen loslaten, het in je kop zitten en er de hele dag mee bezig zijn... Is dat niet gewoon omdat het een soort van mishandeling is? Hoe de ex doet? Hoe verwerk je zoiets eigenlijk?
Dus niet alleen op jou, Kooney, maar in het algemeen?
Ik probeer vaak te bedenken wat ik had gedaan als het een onbekende was. Die had mijn grenzen nooit zó mogen overschrijden. Waarom is dat bij ex anders? Of is het anders bij de vader van je kinderen?
Dus niet alleen op jou, Kooney, maar in het algemeen?
Ik probeer vaak te bedenken wat ik had gedaan als het een onbekende was. Die had mijn grenzen nooit zó mogen overschrijden. Waarom is dat bij ex anders? Of is het anders bij de vader van je kinderen?
dinsdag 22 januari 2019 15:00
Jeetje wat herkenbaar, als kind dan. Mijn vader was exact zo. Geen interesse, schitterde door afwezigheid, bij afsoraken altijd te laat of vergeten, nooit in het belang van de kinderen.
Ik en mijn zusje waren 6 en 8 toen ze gingen scheiden. Toen wij 15 waren kreeg hij een relatie met een lieve vrouw die ook kinderen had en heel graag het gezin wilde lijmen.
Helaas was dat voor ons te laat. Nu zijn we 33 en 31 en zien onze vader met verjaardagen en feestdagen en sporadisch af en toe spontaan.
Voor mij hoeft het niet meer.
Als ik nu zie hoe mijn vriend met zijn dochter (uit vorig huwelijk) omgaat ben ik soms best jaloers op hun band. Zij zijn zo close en leuk samen en ik moedig dit natuurlijk heel erg aan.
Dit versterkt mijn nare gevoelens naar mijn eigen vader. Ik zit nu op een punt dat ik uit mezelf niet eens meer contact met hem opneem.
Sorry aan mijn verhaal heb je nu niks, maar ik wilde de beleving vanuit een kind even kwijt.
Wat ik zou doen is wat hier al gezegd is, opschrijven wat jij al gedaan hebt om het contact goed te houden en verder loslaten en accepteren dat hij zo is. Hoe verdrietig voor de kindjes het ook is.
Ik en mijn zusje waren 6 en 8 toen ze gingen scheiden. Toen wij 15 waren kreeg hij een relatie met een lieve vrouw die ook kinderen had en heel graag het gezin wilde lijmen.
Helaas was dat voor ons te laat. Nu zijn we 33 en 31 en zien onze vader met verjaardagen en feestdagen en sporadisch af en toe spontaan.
Voor mij hoeft het niet meer.
Als ik nu zie hoe mijn vriend met zijn dochter (uit vorig huwelijk) omgaat ben ik soms best jaloers op hun band. Zij zijn zo close en leuk samen en ik moedig dit natuurlijk heel erg aan.
Dit versterkt mijn nare gevoelens naar mijn eigen vader. Ik zit nu op een punt dat ik uit mezelf niet eens meer contact met hem opneem.
Sorry aan mijn verhaal heb je nu niks, maar ik wilde de beleving vanuit een kind even kwijt.
Wat ik zou doen is wat hier al gezegd is, opschrijven wat jij al gedaan hebt om het contact goed te houden en verder loslaten en accepteren dat hij zo is. Hoe verdrietig voor de kindjes het ook is.
dinsdag 22 januari 2019 18:59
Aankleefsjaan, fijn dat je reageert. Ik heb er zeker wel iets aan! Het roept vnl vragen op, uit nieuwsgierigheid. Alsof ik de film even 25 jaar vooruit kan spoelen om een glimp op te vangen.
Waar ik benieuwd naar ben, is de rol van jullie moeder. Kun/wil je daar iets meer over vertellen? Oftewel: wat heeft zij jullie als kind verteld? Niks, de waarheid of iets ertussenin? En wat vind je daar als volwassene nu van? Heeft zij het goed gedaan of - nou ja, je snapt me eigenlijk wel.
(Hoe) hebben jullie de kans gehad je eigen beeld van hem te vormen?
Waar ik benieuwd naar ben, is de rol van jullie moeder. Kun/wil je daar iets meer over vertellen? Oftewel: wat heeft zij jullie als kind verteld? Niks, de waarheid of iets ertussenin? En wat vind je daar als volwassene nu van? Heeft zij het goed gedaan of - nou ja, je snapt me eigenlijk wel.
(Hoe) hebben jullie de kans gehad je eigen beeld van hem te vormen?
dinsdag 22 januari 2019 19:33
Zij stimuleerde ons altijd om toch onze vader te bellen om over ons weekend of rapport te vertellen enzo, of langs te gaan (zelfde dorp). Toen wij wat ouder waren, (ik denk 12+) waren we er vaak wel klaar mee en konden we daar met onze moeder wel over praten. Zij zei altijd 'ja maar het is wél je vader hè' maar ze legde zich er op een gegeven moment wel bij neer dat de band niet beter ging worden.
Ik denk dat ze de eerste jaren nog wel zijn laksheid probeerde te verbloemen, later werd dat misschien geeoon af en toe goedpraten en weer later liet zij ook merken dat hij haar&ons teleurstelde.
Ik vind dat zij het goed gedaan heeft zo.
Toen wij pubers waren hebben we goed gepraat ook over de echte reden van hun scheiding en toen begreep ik het ook echt. Dus niet papa en mama houden niet meer van elkaar.. maar gewoon echt hoe hun relatie ten einde kwam. Heel fijn, maar ik zou dit altijd pas echt vertellen als kinderen er zelf om vragen en oud genoeg zijn het antwoord aan te kunnen.
Ik denk dat ze de eerste jaren nog wel zijn laksheid probeerde te verbloemen, later werd dat misschien geeoon af en toe goedpraten en weer later liet zij ook merken dat hij haar&ons teleurstelde.
Ik vind dat zij het goed gedaan heeft zo.
Toen wij pubers waren hebben we goed gepraat ook over de echte reden van hun scheiding en toen begreep ik het ook echt. Dus niet papa en mama houden niet meer van elkaar.. maar gewoon echt hoe hun relatie ten einde kwam. Heel fijn, maar ik zou dit altijd pas echt vertellen als kinderen er zelf om vragen en oud genoeg zijn het antwoord aan te kunnen.
dinsdag 22 januari 2019 20:00
Om datje voorje kinderen ver gaat denk ik. In blijven proberen.Koffieliefhebster schreef: ↑22-01-2019 07:53Is die stress, er zelfs therapie voor moeten zoeken, is de verklaring voor het niet kunnen loslaten, het in je kop zitten en er de hele dag mee bezig zijn... Is dat niet gewoon omdat het een soort van mishandeling is? Hoe de ex doet? Hoe verwerk je zoiets eigenlijk?
Dus niet alleen op jou, Kooney, maar in het algemeen?
Ik probeer vaak te bedenken wat ik had gedaan als het een onbekende was. Die had mijn grenzen nooit zó mogen overschrijden. Waarom is dat bij ex anders? Of is het anders bij de vader van je kinderen?
En misschien omdat het patroon van over je grenzen laten gaan er tijdens je huwelijkal zo ingesleten is?. Bij mij tenminste wel
woensdag 23 januari 2019 10:18
Mijn therapie is eigenlijk ontstaan doordat ik met mijn kinderen naar therapie ben gegaan.
De kinderen hadden (en hebben soms nog) last van de omgang met hun vader. Als moeder liep ik daarin vast in de opvoeding. In de therapie hebben de kinderen geleerd hoe ze om kunnen gaan met de negatieve gevoelens die zij soms overhouden aan een omgangsmoment. Ik heb geleerd hoe ik hen daarbij kan ondersteunen. Nu nog steeds. Dat stuk blijft lastig, moeilijk, frustrerend en het went nooit helemaal. Als de kinderen teleurgesteld of verdrietig zijn na de omgang, geef ik hen tijd om het voor zichzelf op een rijtje te zetten. Ik ben er voor hen zodra zij er om vragen. Ook geef ik aan dat als zij aangeven niet meer te willen gaan dat het dan per direct stopt. Kindlief geeft letterlijk aan dat kind wil blijven gaan, want als kind niet gaat heeft kind ook niet de kans dat het leuk zou kunnen worden. Dat zijn de woorden van een van de kinderen.En soms is het ook leuk en daar hoopt kind op. Altijd weer.
Verder heb ik geleerd dat ik geen invloed heb op hem of op de keuzes die hij maakt. In het begin dacht ik daarover in gesprek te moeten gaan met hem en dat ik dan invloed had. Of dat we zaken wel konden afspreken in het ouderschapsplan en dat we elkaar daar dan op aan konden spreken. Dst soort plannen zijn niets meer waard dan toiletpapier. En je hebt geen poot om op te staan.
Ik heb leren kijken naar waar ik wel invloed heb en hoe ik daarmee omga. Daar ligt mijn invloed en daar heb ik de keuze om verbitterd te zijn of om er het beste van te maken binnen mijn mogelijkheden. Dus maken we er het beste van.
De kinderen krijgen antwoord op de vragen die zij hebben bv over waarom zij hun vader niet zo vaak zien. Dat zijn en blijven pijnlijke momenten. Open en eerlijk vertel ik hoe deze situatie ontstaan is. Dat blijft gek, het went en toch ook weer niet.
Hier thuis ligt hun basis en dat is hard werken, want die basis is de enige die er is en wordt dus geacht zeer stevig en solide te zijn. Dat lukt en daar ben ik trots op. Tegelijkertijd ervaar ik daardoor soms de druk dat ik het goed moet doen en nergens mag falen.
In het begin voelde het ook oneerlijk dat hij wegliep voor de verantwoordelijkheid van de kinderen waar we samen voor hebben gekozen. Dat heb ik door de jaren heen losgelaten. Ik ben juist gaan genieten van alle momenten die ik met hen deel.
Voor de verre toekomst kan ik alleen maar hopen dat het goed genoeg zal zijn voor de kinderen. Dat ik er genoeg basis, liefde en vertrouwen in kan stoppen van waaruit zij volwassen kunnen worden. Hopelijk maak ik nu de juiste keuzes, maar ja dat weet je nooit zeker.
De kinderen hadden (en hebben soms nog) last van de omgang met hun vader. Als moeder liep ik daarin vast in de opvoeding. In de therapie hebben de kinderen geleerd hoe ze om kunnen gaan met de negatieve gevoelens die zij soms overhouden aan een omgangsmoment. Ik heb geleerd hoe ik hen daarbij kan ondersteunen. Nu nog steeds. Dat stuk blijft lastig, moeilijk, frustrerend en het went nooit helemaal. Als de kinderen teleurgesteld of verdrietig zijn na de omgang, geef ik hen tijd om het voor zichzelf op een rijtje te zetten. Ik ben er voor hen zodra zij er om vragen. Ook geef ik aan dat als zij aangeven niet meer te willen gaan dat het dan per direct stopt. Kindlief geeft letterlijk aan dat kind wil blijven gaan, want als kind niet gaat heeft kind ook niet de kans dat het leuk zou kunnen worden. Dat zijn de woorden van een van de kinderen.En soms is het ook leuk en daar hoopt kind op. Altijd weer.
Verder heb ik geleerd dat ik geen invloed heb op hem of op de keuzes die hij maakt. In het begin dacht ik daarover in gesprek te moeten gaan met hem en dat ik dan invloed had. Of dat we zaken wel konden afspreken in het ouderschapsplan en dat we elkaar daar dan op aan konden spreken. Dst soort plannen zijn niets meer waard dan toiletpapier. En je hebt geen poot om op te staan.
Ik heb leren kijken naar waar ik wel invloed heb en hoe ik daarmee omga. Daar ligt mijn invloed en daar heb ik de keuze om verbitterd te zijn of om er het beste van te maken binnen mijn mogelijkheden. Dus maken we er het beste van.
De kinderen krijgen antwoord op de vragen die zij hebben bv over waarom zij hun vader niet zo vaak zien. Dat zijn en blijven pijnlijke momenten. Open en eerlijk vertel ik hoe deze situatie ontstaan is. Dat blijft gek, het went en toch ook weer niet.
Hier thuis ligt hun basis en dat is hard werken, want die basis is de enige die er is en wordt dus geacht zeer stevig en solide te zijn. Dat lukt en daar ben ik trots op. Tegelijkertijd ervaar ik daardoor soms de druk dat ik het goed moet doen en nergens mag falen.
In het begin voelde het ook oneerlijk dat hij wegliep voor de verantwoordelijkheid van de kinderen waar we samen voor hebben gekozen. Dat heb ik door de jaren heen losgelaten. Ik ben juist gaan genieten van alle momenten die ik met hen deel.
Voor de verre toekomst kan ik alleen maar hopen dat het goed genoeg zal zijn voor de kinderen. Dat ik er genoeg basis, liefde en vertrouwen in kan stoppen van waaruit zij volwassen kunnen worden. Hopelijk maak ik nu de juiste keuzes, maar ja dat weet je nooit zeker.
Maak er wat van, maak er wat van
woensdag 23 januari 2019 11:00
Mijn moeder zei altijd met een gekke bek "Je weet dat je het goed gedaan hebt als je kinderen later niet door jouw opvoeding bij de psychiater terecht komen."
Mijn oudste vertelde me deze week dat hij een afspraak heeft gemaakt met een psycholoog.
Het was wel even schrikken maar toen hij vertelde waarom was ik me toch een partij trots op hem en ook wel op mezelf want hij vertelde het wel heel eerlijk en open aan me.
Hij zei dat hij kampte met heel veel woede en dat verdriet bij hem woede opwekt. En als hij boos is er zoveel agressie naar buiten komt waar hij zelf bang van wordt. Ik heb hier nooit iets van gemerkt.
Hij weet waar het door komt (vader ging binnen een dag na de bom samenwonen met een allesbeslissende vrouw die zich gelijk opwierp als (stief)moeder en hij heeft een heftig pestverleden wat zich ook afspeelde rond die tijd)
Ik ben heel trots op hem dat hij er wat aan wil gaan doen maar ik merk dat ik ook heel erg boos ben op mijn ex die dit (mede) veroorzaakt heeft.
Je gunt je kind een zo makkelijk mogelijk en leuk leven en dat heeft hij verknalt.
woensdag 23 januari 2019 12:33
Ik voel me hier toch een beetje de vreemde eend in de bijt omdat mijn kinderen wel naar hun vader gaan, ze zouden liever iets vaker gaan nog. Maar toch herken ik zoveel van de struggles die jullie hebben dat ik blijf terugkomen om te lezen.
met name wat Koony schrijft. Dat blijft me nog bezig houden, misschien omdat ik nog niet ver genoeg ben in het proces van loslaten, maar dat moet er wel ooit van komen.Verder heb ik geleerd dat ik geen invloed heb op hem of op de keuzes die hij maakt. In het begin dacht ik daarover in gesprek te moeten gaan met hem en dat ik dan invloed had. Of dat we zaken wel konden afspreken in het ouderschapsplan en dat we elkaar daar dan op aan konden spreken. Dst soort plannen zijn niets meer waard dan toiletpapier. En je hebt geen poot om op te staan.
Ik heb leren kijken naar waar ik wel invloed heb en hoe ik daarmee omga. Daar ligt mijn invloed en daar heb ik de keuze om verbitterd te zijn of om er het beste van te maken binnen mijn mogelijkheden. Dus maken we er het beste van.
anoniem_63c805eef0fff wijzigde dit bericht op 23-01-2019 23:27
42.60% gewijzigd
woensdag 23 januari 2019 12:46
Loslaten.
Hij doet het op zijn manier en jij op die van jou.
Net als een omgangsregeling is ook dit niet af te dwingen en door haar te brengen terwijl ze onder de verantwoordelijkheid van haar vader valt zet je de boel op scherp.
Disclamer; ik ben het ergens wel met de vader eens. Ze is niet van suiker.
Natuurlijk is het fijn dat je haar kan brengen maar daardoor laat je wel een kind alleen thuis die dat weer niet fijn vind.
woensdag 23 januari 2019 15:14
Ja echt.citronella schreef: ↑23-01-2019 13:34Echt? Ik bedoel over dat loslaten. Ok. Ikbegrijp het punt. Maar met deze sneeuw ( weet niet hoe het in de rest van nederland is maar hier is veel gevallen) een 13 jarige een half uur fietsen om 7u.30 alleen over een landweggetje. Ik vind het echt geen verantwoord fietsweer hier.
En ik vertrouw mijn ex niet in zijn beoordelingsvermogen omdat hij zijn eigen belangen (half uurtj ee langer slapen bijv.) vaak voor laat gaan.
Dat hij zijn eigen belang voor laat gaan zal best maar het is zijn verantwoordelijkheid in zijn tijd.
Werd jij vroeger met dit weer ook naar school gebracht?
Ik niet (zelfde omstandigheden als je dochter) en misschien dat ik daarom het probleem ook niet zie.
woensdag 23 januari 2019 16:36
Granny bedankt dat je dit benoemd en deelt. En vooral ook dat je jouw trots erin deelt. Vanuit dat perspectief heb ik het nog nooit bekeken. Trots zijn dat je kind bereid is om te verwerken wat er is gebeurt. Trots dat je kind dit openlijk deelt met jou.granny71 schreef: ↑23-01-2019 11:00Mijn moeder zei altijd met een gekke bek "Je weet dat je het goed gedaan hebt als je kinderen later niet door jouw opvoeding bij de psychiater terecht komen."
Mijn oudste vertelde me deze week dat hij een afspraak heeft gemaakt met een psycholoog.
Het was wel even schrikken maar toen hij vertelde waarom was ik me toch een partij trots op hem en ook wel op mezelf want hij vertelde het wel heel eerlijk en open aan me.
Je boosheid die er ook is, hoe geef jij hier ruimte aan?
Een van mijn grootste angsten is ook later. De vraag wat als de kinderen hier iets aan over houden later en vooral wat kan ik nu doen om dat in de toekomst te voorkomen.
Die vraag loslaten en het gewoon nu op dit moment zou goed mogelijk doen, dat vind ik lastig.
Maak er wat van, maak er wat van
woensdag 23 januari 2019 16:43
Citronella het is zooo lastig als de andere ouder een andere keuze maakt dan wat jij graag zou zien. Toch heb je er geen invloed op. Dus je dochter fietst bij haar vader en jij brengt haar weg. Ze is oud genoeg om de verschillen te ervaren.
Benoem het naar haar dat jij en gaar vader daarin verschillen. En weet je, dat mag en het is allebei oké. Jij mag bezorgd zijn en hij wat minder...jullie beide zijn daarin oké. Dan het loslaten daarin, dat is lastig. Dat roept veel emotie op, maar kijk waar je wel invloed hebt, dat ligt in hoe jij ermee omgaat. Frustratie, boosheid, irritatie dat jij op jouw manier het beste wil voor je dochter en dat er dat knagende gevoel is dat hij er niet op dezelfde manier over denkt.
Wat heb jij nodig om het los te kunnen laten?
Benoem het naar haar dat jij en gaar vader daarin verschillen. En weet je, dat mag en het is allebei oké. Jij mag bezorgd zijn en hij wat minder...jullie beide zijn daarin oké. Dan het loslaten daarin, dat is lastig. Dat roept veel emotie op, maar kijk waar je wel invloed hebt, dat ligt in hoe jij ermee omgaat. Frustratie, boosheid, irritatie dat jij op jouw manier het beste wil voor je dochter en dat er dat knagende gevoel is dat hij er niet op dezelfde manier over denkt.
Wat heb jij nodig om het los te kunnen laten?
Maak er wat van, maak er wat van
woensdag 23 januari 2019 17:00
Het is ook heel lastig en soms gewoon ronduit kut!koony schreef: ↑23-01-2019 16:36Granny bedankt dat je dit benoemd en deelt. En vooral ook dat je jouw trots erin deelt. Vanuit dat perspectief heb ik het nog nooit bekeken. Trots zijn dat je kind bereid is om te verwerken wat er is gebeurt. Trots dat je kind dit openlijk deelt met jou.
Mijn ex ging bijna 9 jaar geleden weg.
Toen was de oudste 10 en de jongste 8. Waardeloze tijd maar ik heb ze maar mooi gemaakt zoals ze nu zijn. De opvoeding kwam ook in ons huwelijk voornamelijk op mij neer maar na de scheiding heb ik het echt helemaal op mij neer. Ex wilde absoluut geen co ouderschap en de oudste had al vrij snel weekenden dat hij niet naar zijn vader wilde. Hoe ze nu in het leven staan zie ik al mijn verdienste en daar ben ik heel trots op. Ze durven hulp te zoeken en wat me vooral trots maakt op mezelf is dat hij het durft te delen met me.
Je boosheid die er ook is, hoe geef jij hier ruimte aan?
Dat is een lastige. Mijn ex heeft ze de afgelopen jaren zo vaak gekwetst met woorden en daden waarna ik ze op moest vangen. In het begin belde ik hem woedend op maar dat maakte het voor de kinderen alleen maar erger. Ik hou mezelf nu voor dat hij de grote verliezer is hierin. Mijn jongste (16) wil niets meer met hem te maken hebben. Hij mist dus alle hoogtepunten uit haar leven.
Een van mijn grootste angsten is ook later. De vraag wat als de kinderen hier iets aan over houden later en vooral wat kan ik nu doen om dat in de toekomst te voorkomen.
Open en eerlijk blijven. Niet afgeven op hun vader maar vooral ook niet de slechte ervaringen bagatelliseren. Geef ze de ruimte om hun verhaal te vertellen en hun gevoel te mogen voelen zonder te oordelen of het op te willen lossen (was mijn grootste valkuil)
Die vraag loslaten en het gewoon nu op dit moment zou goed mogelijk doen, dat vind ik lastig.
Als je me 9 jaar geleden had gezegd dat ik het zo goed zou hebben gedaan dan had ik je echt niet geloofd.
Ik hoop dat jij ook zo terug kan kijken over een tijd.
woensdag 23 januari 2019 18:43
Granny wat herkenbaar wat je schrijft.
Wat mag jij trots zijn op jouw kinderen, dat heb je als moeder toch maar mooi voor elkaar gekregen. Goed gedaan vrouw.
Mijn scheiding en wat er achteraan kwam is 10 jaar geleden, alleen waren mijn kinderen jonger. Wel verder erg gelijk aan jouw verhaal. Nieuwe vrouw, nieuw gezin bij hem en de kinderen moesten daar leuk in mee wat dus mislukte, waarna ze niet meer welkom waren bij hem thuis.
Ik geef de kinderen ruimte om te vertellen over wat hen dwars zit, zodra zij er klaar voor zijn. Nog steeds zijn er teleurstellingen, momenten van niet gezien worden. Het stopt nooit.
Wat mag jij trots zijn op jouw kinderen, dat heb je als moeder toch maar mooi voor elkaar gekregen. Goed gedaan vrouw.
Mijn scheiding en wat er achteraan kwam is 10 jaar geleden, alleen waren mijn kinderen jonger. Wel verder erg gelijk aan jouw verhaal. Nieuwe vrouw, nieuw gezin bij hem en de kinderen moesten daar leuk in mee wat dus mislukte, waarna ze niet meer welkom waren bij hem thuis.
Ik geef de kinderen ruimte om te vertellen over wat hen dwars zit, zodra zij er klaar voor zijn. Nog steeds zijn er teleurstellingen, momenten van niet gezien worden. Het stopt nooit.
Maak er wat van, maak er wat van
woensdag 23 januari 2019 18:56
@ kooney.
Het stopt nooit.
Dit.
Dat is het. Hoe je het ook doet, het stopt nooit. Of je je nou 0.1% of 99.9% inzet, het stopt nooit. Ik weet het nu zeker...
Ik kan hier niet vertellen wat er vandaag gebeurd is, maar hij is nog nooit zó idioot over grenzen gegaan. Zo overstuur als vandaag ben ik lange tijd niet meer geweest. Er zijn professionele hulptroepen ingeschakeld, maar wéér pas achteraf en wéér ben ik er uren druk mee geweest. Weer heeft het me een paar maand van m'n leven gekost. Bij wijze van.
Omdat iemand altijd alleen zijn eigen plan trekt en met niemand rekening houdt. Ook niet met de kinderen... Mocht ik het al even vergeten zijn, alles is weer glashelder.
En echt... Het stopt nooit
Maar bij mij is alles gestopt. Ik werk niet meer mee. Óók niet tegen. Maar ik doe zeker niet meer mee aan deze poppenkast.
Het stopt nooit.
Dit.
Dat is het. Hoe je het ook doet, het stopt nooit. Of je je nou 0.1% of 99.9% inzet, het stopt nooit. Ik weet het nu zeker...
Ik kan hier niet vertellen wat er vandaag gebeurd is, maar hij is nog nooit zó idioot over grenzen gegaan. Zo overstuur als vandaag ben ik lange tijd niet meer geweest. Er zijn professionele hulptroepen ingeschakeld, maar wéér pas achteraf en wéér ben ik er uren druk mee geweest. Weer heeft het me een paar maand van m'n leven gekost. Bij wijze van.
Omdat iemand altijd alleen zijn eigen plan trekt en met niemand rekening houdt. Ook niet met de kinderen... Mocht ik het al even vergeten zijn, alles is weer glashelder.
En echt... Het stopt nooit
Maar bij mij is alles gestopt. Ik werk niet meer mee. Óók niet tegen. Maar ik doe zeker niet meer mee aan deze poppenkast.
woensdag 23 januari 2019 19:05
Koffieliefhebster
Hopelijk is er iemand waarbij je alles even van je af kunt praten. Waar je alle frustraties eruit kunt gooien en ook zelf echt even boos en verdrietig kunt zijn. Want dat mag namelijk, dit raakt je op een heel intense manier. Jij kunt dit, je kinderen rekenen op jou. Als moeder bezit jij die kracht.
Het stopt nooit, maar je leert ermee omgaan. Je gaat stappen zetten die je nu nog niet kunt verzinnen, het wordt beter dan het nu is.
Hopelijk is er iemand waarbij je alles even van je af kunt praten. Waar je alle frustraties eruit kunt gooien en ook zelf echt even boos en verdrietig kunt zijn. Want dat mag namelijk, dit raakt je op een heel intense manier. Jij kunt dit, je kinderen rekenen op jou. Als moeder bezit jij die kracht.
Het stopt nooit, maar je leert ermee omgaan. Je gaat stappen zetten die je nu nog niet kunt verzinnen, het wordt beter dan het nu is.
Maak er wat van, maak er wat van
