Ongepland zwanger

Pfff... omdat ik vanwege gezondheidsredenen geen anticonceptie meer kan gebruiken heb ik mijn spriraal enige tijd geleden laten verwijderen. We hebben besloten dat mijn man zich zou laten opereren, maar hiervoor is een lange wachtrij en hij is nog niet opgeroepen. We hebben condooms gebruikt, maar de laatste keer niet. We hebben 2 kleine kinderen (peuter/kleuter) en het is niet alsof we nu nog enorm vaak seks hebben, we zijn kapot van de kinderen, huishouden, werk, iedereen kent het vast wel. maar de laatste keer hebben we er allebei gewoonweg niet bij stil gestaan om iets te gebruiken. We doen het al bijna 20 jaar zonder, macht der gewoonte? Er ging geen belletje rinkelen, zelfs niet toen ik overtijd was. Pas toen ik positief testte dacht Ik damn... we hebben helemaal niets gebruikt de laatste keer.

We hebben nog wel een kamer die omgebouwd kan worden tot kinderkamer, financieel kan het, ik wilde graag een groot gezin, er is genoeg liefde om te geven, maar.... ik ben al eind 30, mijn man nog een stuk ouder, maar vooral... voor mij zijn de laatste 2 zwangerschappen enorm belastend geweest voor mijn gezondheid, de laatste zwangerschap is dramatisch geëindigd waardoor er veel zorgen zijn geweest de laatste paar jaar. Los van de zorgen om onze eigen gezondheid. Mijn man is chronisch ziek en ondanks dat we erg gelukkig zijn zitten we allebei aan het einde van onze belasting, een extra kind zou teveel zijn. Mijn man is bang dat nog een zwangerschap mij zieker gaat maken (dat is een onvoorspelbare maar niet uit te sluiten kans, het is bij beide zwangerschappen gebeurd).

Een aantal jaren geleden hadden wij nooit kunnen voorspellen dat voor allebei de medische situatie zo zou verslechteren, Ik was voor die tijd zelf niet ziek. Wellicht hadden we dan wel veel eerder of geen kinderen genomen. Nu we dit wel weten wil ik dit mijn gezin maar ook een nieuw kind dit niet aan doen. Als ik zieker wordt dan heeft dit ook invloed op de kinderen die ik nu al heb. We zijn gelukkig nu. En ik vind het fijn om uit de baby fase te zijn, het wordt eindelijk wat makkelijker. De zorgen van een zwangerschap, gezond kindje, goede bevalling... het is me wat.

Mijn zwangerschappen waren niet vanzelfsprekend, het duurde lang en is een keer mis gegaan. Dat ik nu, eind 30, spontaan na 1 keer zwanger word.. ik vind het ongelooflijk... hoe vaak ik hoopvol naar een zwangerschapstest heb gekeken met de hoop op 2 streepjes, ik heb me er op dood gestaard, maar ze kwamen er meestal niet... en nu kan ik niet enthousiast worden dat ze er wel staan.
Ik heb de situatie besproken met mijn huisarts en een afspraak gemaakt bij de kliniek voor een curratage. Dat wordt ivm de Corona alleen. Ik wil aan de ene kant nuchter zijn, ik wordt behandeld met 5 weken en dan is het voor mij nog geen kindje, ik heb er 1tje in een later stadium verloren. Maar... toch voelt het als een gebroken hart.

Wie heeft hier ervaring mee? Of heeft tips? De tip van condooms snap ik.... het is niet onzorgvuldig bedoeld geweest, maar was duidelijk een fout van ons allebei. Ik snap dat ik spijt kan krijgen, maar spijt krijgen dat je een kind hebt gekregen lijkt mij persoonlijk veel erger dan spijt van een abortus. Ik hoop op een natuurlijke afstoting.... maar... dat weet je natuurlijk niet.

Dank allemaal voor de inzichten. Ik ben vandaag terug naar de kliniek geweest en heb een curettage ondergaan. Mij man heeft mij gebracht en wellicht dat dat al het verschil maakte, stapte met meer berusting de kliniek in. Ik had een andere verpleegkundige, hier had ik veel meer een klik mee en ze was ontzettend lief en we hebben een goed gesprek gehad.
De behandeling zelf viel mee, de verpleegkundige heeft me er doorheen gesleept door me goed af te leiden door over koetjes en kalfjes te praten.

Na de behandeling nog best wat buikpijn gehad, thuis nog even geslapen. Het voelt als een opluchting, er is wat dat betreft een last van mijn schouders, ik hoef niet meer te piekeren. Was ik doorgegaan met de zwangerschap dan had dat piekeren nog wel even doorgezet, maar voor nu voelt het goed zo. Wie weet hoe ik me morgen of volgende week voel, de gedachte “wat als” zal vast nog wel blijven.

Bedankt voor jullie steun! Het was geen makkelijke beslissing!

Ik voel me niet zwanger zoals bij de eerdere zwangerschappen, maar dat was ook al voor de abortus, is een gevoelskwestie denk ik. Maar... ik moet nog wel veel plassen en m’n tepels zijn onaangenaam gevoelig en continue hard.... de volledige moeheid/uitputting van de afgelopen dagen is wel weg, gelukkig! Al is t nog een uitdaging om niet even te liggen als ik 2 trappen opgelopen ben

Misschien kwam die moeheid ook wel door de keuzestress. Ik heb wel goed geslapen gelukkig en nog helemaal geen spijt van de keuze. Had verwacht me zwaarder te voelen erover, maar dat is niet zo en dat is fijn. Ik ben trouwens zonder narcose of roesje gegaan, maar ondanks dat viel het me mee.