Opa is ziek, heel ziek...

05-12-2019 00:22 29 berichten
Alle reacties Link kopieren
Advies gevraagd, tips, voorbeelden, alles is welkom.

Ik heb gisteravond onverwacht het nieuws gekregen dat mijn vader ernstig ziek is, longkanker met uitzaaiingen.

Mijn dochtertje is 1 en heeft geen idee. Mijn zoontje is 5 en die is nieuwsgierig. Hij wil graag weten wat er dan is, hoe het komt en wanneer opa weer beter is.

Hoe ga je hier mee om?

Ikzelf heb de neiging om open te zijn. Ik geef eigenlijk altijd eerlijk antwoord op zijn vragen (hij stelt er altijd veel en over van alles en nog wat, vind ik leuk!) en hij kan dat ook goed aan. Ik vind dit echter een heftig onderwerp en twijfel ik of ik hier ook open over moet en kan zijn.

Opa wordt namelijk niet meer beter. Ze gaan behandelen om zijn leven te verlengen, hoe lang hij heeft weten we niet. Ik kan niet tegen m'n zoontje zeggen dat het allemaal goedkomt, dat druist tegen mijn gevoel in. Maar ik wil ook niet dat hij vanaf nu elke dag angstig is om opa te verliezen.

Graag hoor ik tips of ervaringen misschien? Wat hielp jullie of wat was misschien minder handig?
Alle reacties Link kopieren
Sterrenwacht007 schreef:
05-12-2019 14:00
Wat ik hier erg vind is , dat opa zijn leven verlengd wordt.

Het heeft geen zin om zijn lijden nog te verlengen.

Heb dit ook in familie gezien. Het lijden wordt gewoon twee maanden verlengd.
Ik heb dat altijd egoïstisch gevonden.

Waarom toch ? Iemand langer laten lijden ?

Dat heeft toch geen zin?
Tjonge wat een rare opmerking.
Alle reacties Link kopieren
Sterrenwacht007 schreef:
05-12-2019 14:00
Wat ik hier erg vind is , dat opa zijn leven verlengd wordt.

Het heeft geen zin om zijn lijden nog te verlengen.

Heb dit ook in familie gezien. Het lijden wordt gewoon twee maanden verlengd.
Ik heb dat altijd egoïstisch gevonden.

Waarom toch ? Iemand langer laten lijden ?

Dat heeft toch geen zin?
Wat een achterlijke reactie.
Mijn moeder is echt een van geen polonaise aan mijn lijf. Maar we zijn heel blij dat de moderne technieken zo zijn dat ze niet met 2 maanden weg was maar alweer 2 jaar in redelijke gezondheid en fitheid leuke dingen kan doen.
Hadden we maar op moeten geven??? Na het bericht de verwachting dat ze met een paar maanden weg zou zijn en de kerst er op niet zou halen. Nu vieren we de 2e kerst. Nee ze loopt geen marathon maar geen pijn en de tumoren zijn zelfs iets geslonken.
Tegenwoordig is lijden niet meer wat het 30 jaar geleden was. Ze kunnen ook veel meer.
Vind het een enorm nare reactie van je.
Alle reacties Link kopieren
Een familielid was ziek, had al heel lang kanker maar kon er goed mee leven. Toen werd ze zieker. We vertelden mijn kinderen (3 en 5 ofzo?) dat ze erg ziek was, en dat we maar lief moesten doen en een tekening maken. We vertelden dat het kanker was, dat ze nooit helemaal beter zou worden, maar dat het wel beter en slechter zou kunnen gaan. Toen hadden we het nog niet over dood.

Toen werd besloten dat ze uitbehandeld was, hebben we na het bezoek verteld dat dit misschien de laatste keer was dat we haar gezien hadden. Ze is heel ziek, en kan nooit meer beter worden, misschien gaat ze wel snel dood. Toen werdt er wel gehuild.

Maar ze had een opleving, en ze heeft nog een half jaar geleefd. Ik vertelde eerlijk dat ze nog steeds niet helemaal beter zou worden, maar het is wel heel leuk dat we vandaag samen in de tuin kunnen zitten en een spelletje doen. Kind zei: "Ja, eerst was je ziek, toen werd je beter, en straks wordt je weer ziek. Zo gaat dat bij jou!" Ze waren bij de uitvaart, en vonden dat waardevol, we denken nog vaak aan haar.

Later werd een ander familielid "erg ziek". Oudste meteen: 'Oh, is dat weer kanker?' We vertelden eerlijk wat de verwachting is. Eerst: "hij moet naar de dokters zodat ze kunnen uitzoeken wat het is. Misschien komt het allemaal goed, misschien niet. Zullen we maar een tekening maken en een extra knuffel geven? " later werdt het: "Hij is heel ziek van de kanker, en wordt nooit meer beter."

Ik wilde niet dat de kinderen zouden denken dat wij of zijzelf zomaar dood zouden gaan. Daarom hebben we de ziekte benoemd. Ik bedoel, ik ben vaak ziek, en mijn kinderen ook, maar daar ga je niet dood aan. We vertelden dat deze familieleden een speciale ziekte hadden, waar de dokters al heel veel aan gedaan hadden, maar nu lukte de dokters het niet meer om ze beter te maken. Dat gebeurt dus niet 'zomaar'.

Je moet ook rekening houden met hun besef van tijd. Meer dan een paar maanden vooruit kijken is niet nodig, dus 'opa is ziek en wordt niet meer beter' is realistischer dan 'opa gaat dood'.

Natuurlijk is het anders als het je eigen vader/opa is ipv een oom of tante. Heel veel sterte in deze moeilijke tijd.
Alle reacties Link kopieren
Wij hebben altijd benoemd wat er was. Lon was 3 toen mijn vader voor het eerst ziek werd, en ruim vier toen hij overleed.

We hebben altijd benadrukt dat opa heel oud én ziek was. Mijn moeder was het daar niet mee eens, 52 is niet oud. Dat is absoluut waar, maar in de ogen van een kleuter is iemand van 30+ al oud en 50+ onbenoembaar oud en ik wilde voorkomen dat ze bij elke ziekte zou denken dat er iemand dood zou gaan.
Ze zag het wel en ze zag het niet. Ik weet niet goed hoe ik dat uit moet leggen. We namen haar gewoon mee, naar het ziekenhuis en ook naar het hospice. Mijn vader was groot en fors voordat hij ziek werd (1,90 en 115 kilo). Na een jaar ziek zijn waren er nog 90 kilo over. Hij ging naar het hospice met 75 kilo en drie weken later stierf hij, 38 kilo. Dat dit niet meer goed zou komen was ook in Lons ogen wel duidelijk, Maar als je iemand bijna dagelijks ziet duurt het even eer je dat registreert. Sterker nog; Wij hebben tot twee dagen voor zijn overlijden ons afgevraagd hoe lang hij nog zou hebben. Pas op de laatste dag was duidelijk dat dit toch echt de laatste zou zijn.

We hebben haar uiteindelijk verteld dat opa een sterretje zou worden. Daar heb ik toen lang over nagedacht, want geen idee wat er gebeurt als je doodgaat, maar sterren kun je wel zien en je kunt er tegen praten, maar ze zeggen niks terug. Dat leek me de handigste manier om het uit te leggen.
Later bleek dat ik daar goed aan had gedaan. Ze zocht altijd de grootste, dat was opa. Ongeveer 3 jaar later volgde opa nummer 2 en er is een aantal katten aan de sterrenhemel toegevoegd.

En, vooruitlopend; Toen hij eenmaal gestorven was, en opgebaard, heb ik haar verteld dat opa nu echt overleden was en in een kist lag. Dat we erheen zouden gaan maar dat ze zelf mocht beslissen of ze wilde kijken. Ik heb haar om de hoek op de gang gelaten. Eerst kwam een oogje om de hoek gluren. Daarna een heel gezichtje. En toen heel verwonderd de reactie `oh, opa is nu nog geen sterretje´.
Dat punt was voor haar toch de afscheidsdienst. Daar was ik blij mee, omdat ze de stappen kon volgen. Beetje ziek, heel ziek, niet meer beter worden, in de kist, kist dicht, kist weg. (Tip; leg het sluiten van de kist vooraf uit. Dat heb ik niet gedaan en toen de kist eenmaal dicht was vroeg ze nog of opa daar nou nog in lag).
Wat dat betreft was mijn schoonvader lastiger uit te leggen. Die kreeg een hartstilstand en dat was het dan. Kwamen we daar aan, hadden de ambulancemedewerkers hem op de bank gelegd, Lon was toen rond de zeven en zag gewoon heel bewust dat opa toch echt dood was (mijn vaders overlijden is ze niet bij geweest en voor het opbaren gebruiken ze make-up). Dat je ook zomaar ineens dood kan gaan was een ervaring die ik haar graag nog even bespaard had. Gelukkig was deze opa nog weer 20 jaar ouder en in haar ogen ouder dan Sinterklaas, maar toch. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik had kunnen uitleggen dat kinderen ook dood kunnen gaan.

Heel veel sterkte de komende tijd.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven