Kinderen
alle pijlers
Peuter: heftige emoties door afscheid van pappa/mamma
vrijdag 11 augustus 2017 21:35
Onze peuter van twee jaar en 4mnd heeft heel veel moeite met het gescheiden zijn van ons (zijn ouders). Daarmee bedoel ik: een dag naar het KDV of een middag bij opa en oma. Hij gaat 2 dgn per week naar het KDV. Voor de rest zorgen wij voor hem.
Het afscheid valt hem zwaar, waarna hij zich gauw herpakt. Maar dat is schijn; alsof hij zich vermant. Zodra hij ons (met name mij) weer ziet beginnen bijna direct de driftbuien, onhandelbaarheid en het huilen. Hij is dan voor lange tijd écht onbereikbaar. We weten dat kinderen altijd een wat korter lontje hebben na een dagje kdv, maar zowel de Pedagogisch Medewerkers als een Orthopedagoog bevestigen dat het in dit geval extremer is.
We weten dat hij enorm (prikkel)gevoelig is. Hij neemt alles in zich op, schrikt snel, neemt emoties van andere kinderen over, kan niet zo goed tegen drukte/geluiden. Hij zit op een rustig KDV. Tot voor kort dachten we dat zijn gedrag na een dag KDV, door de overprikkeling kwam. Door enkele ervaringen afgelopen weken (details niet zo relevant), geloven we steeds meer dat zijn gedrag voortkomt uit het gescheiden zijn van ons. Hij vertelt ons met zijn gedrag dat hij ons gemist heeft en niet van ons gescheiden wil zijn. Maar helaas moeten wij ook werken (en willen we heel soms een paar uurtjes met ons tweetjes op pad).
We vertellen hem vaak dat pappa en mamma altijd terug komen, en dat we in elkaars hart zijn als we elkaar niet zien (in peutertaal dan). We benoemen ook zijn gevoelens.
Gedurende zijn 'buien' blijven we altijd bij hem, vasthouden, speen, knuffel. Wanneer hij bedaard is, benoemen we zijn gevoelens samen.
En nu ben ik op zoek naar advies en tips:
- hoe kunnen wij hem helpen om 'in vertrouwen' te zijn, wanneer wij er niet zijn?
- hoe kunnen wij hem helpen om wanneer hij ons weer ziet, op zo'n manier te ontladen dat hij daar niet meer de hele avond last van heeft?
P.S.: dit is géén fase....daar duurt het echt al veel te lang voor
Het afscheid valt hem zwaar, waarna hij zich gauw herpakt. Maar dat is schijn; alsof hij zich vermant. Zodra hij ons (met name mij) weer ziet beginnen bijna direct de driftbuien, onhandelbaarheid en het huilen. Hij is dan voor lange tijd écht onbereikbaar. We weten dat kinderen altijd een wat korter lontje hebben na een dagje kdv, maar zowel de Pedagogisch Medewerkers als een Orthopedagoog bevestigen dat het in dit geval extremer is.
We weten dat hij enorm (prikkel)gevoelig is. Hij neemt alles in zich op, schrikt snel, neemt emoties van andere kinderen over, kan niet zo goed tegen drukte/geluiden. Hij zit op een rustig KDV. Tot voor kort dachten we dat zijn gedrag na een dag KDV, door de overprikkeling kwam. Door enkele ervaringen afgelopen weken (details niet zo relevant), geloven we steeds meer dat zijn gedrag voortkomt uit het gescheiden zijn van ons. Hij vertelt ons met zijn gedrag dat hij ons gemist heeft en niet van ons gescheiden wil zijn. Maar helaas moeten wij ook werken (en willen we heel soms een paar uurtjes met ons tweetjes op pad).
We vertellen hem vaak dat pappa en mamma altijd terug komen, en dat we in elkaars hart zijn als we elkaar niet zien (in peutertaal dan). We benoemen ook zijn gevoelens.
Gedurende zijn 'buien' blijven we altijd bij hem, vasthouden, speen, knuffel. Wanneer hij bedaard is, benoemen we zijn gevoelens samen.
En nu ben ik op zoek naar advies en tips:
- hoe kunnen wij hem helpen om 'in vertrouwen' te zijn, wanneer wij er niet zijn?
- hoe kunnen wij hem helpen om wanneer hij ons weer ziet, op zo'n manier te ontladen dat hij daar niet meer de hele avond last van heeft?
P.S.: dit is géén fase....daar duurt het echt al veel te lang voor
vrijdag 11 augustus 2017 22:49
Misschien moet je dat vragen eens laten. Je kind doet wat het doet omdat dat aandacht oplevert.Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:47Even een algemene reactie op de laatste 5 a 6 hierboven...
Ja, wellicht leggen we teveel uit. Denk dat we inderdaad wat afstand moeten nemen. Echter, hij zoekt MIJ op. NIet andersom. Hij klimt als het ware als een aap op me, en laat me niet meer los. Bij wijze van spreken.
Jufjoke; ik ga jouw aanpak eens proberen.
Jillian, dank je, waardevolle post. Wellicht overprikkelen we hem juist nog meer.
Minke, ja dat is nu ook onze aanpak. Er naast zitten, wachten en wachten en wachten. En zodra het kan, weer de connectie maken en op peuterniveau vragen wat er speelde.
vrijdag 11 augustus 2017 22:49
Of het bij jou past is niet zo relevant. Past het bij je kind?
De huidige aanpak niet zo te lezen.
Mijn kind heeft enorm duidelijke grenzen nodig die zo nu en dan, als ze er doelbewust over heen gaat met enige stemverheffing benadrukt moeten worden. Past helemaal niet bij mij. Maar is na veel zoeken wèl hetgeen wat voor haar werkt. En daarmee voor mij uiteindelijk ook.
vrijdag 11 augustus 2017 22:50
Dat doen alle peuters. Zeker als het ze iets oplevert.Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:47Even een algemene reactie op de laatste 5 a 6 hierboven...
Ja, wellicht leggen we teveel uit. Denk dat we inderdaad wat afstand moeten nemen. Echter, hij zoekt MIJ op. NIet andersom. Hij klimt als het ware als een aap op me, en laat me niet meer los. Bij wijze van spreken.
Jufjoke; ik ga jouw aanpak eens proberen.
Jillian, dank je, waardevolle post. Wellicht overprikkelen we hem juist nog meer.
Minke, ja dat is nu ook onze aanpak. Er naast zitten, wachten en wachten en wachten. En zodra het kan, weer de connectie maken en op peuterniveau vragen wat er speelde.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
vrijdag 11 augustus 2017 22:52
Ik denk niet dat hij na een half uur vol overgave aan drama nog weet waarom het drama begon?
Ik zou dat nog even laten. En er ook niet naast gaan zitten, maar gewoon je eigen ding doen, maar dan wel in dezelfde ruimte en af en toe "klaar?' op ene vriendelijke toon vragen.
Als het klaar is tranen drogen, natte washand over het gezicht en weer verder met de dag.
Ik zou dat nog even laten. En er ook niet naast gaan zitten, maar gewoon je eigen ding doen, maar dan wel in dezelfde ruimte en af en toe "klaar?' op ene vriendelijke toon vragen.
Als het klaar is tranen drogen, natte washand over het gezicht en weer verder met de dag.
vrijdag 11 augustus 2017 22:53
Precies, en daarom vroeg ik om advies. Samengevat krijg ik vooral het advies om mijn kind meer ruimte te geven en wat stelliger te zijn. Niet teveel in zijn emoties mee te gaan, maar er wel ruimte aan geven.-Red- schreef: ↑11-08-2017 22:49Of het bij jou past is niet zo relevant. Past het bij je kind?
De huidige aanpak niet zo te lezen.
Mijn kind heeft enorm duidelijke grenzen nodig die zo nu en dan, als ze er doelbewust over heen gaat met enige stemverheffing benadrukt moeten worden. Past helemaal niet bij mij. Maar is na veel zoeken wèl hetgeen wat voor haar werkt. En daarmee voor mij uiteindelijk ook.
Is het proberen waard.
Dank voor alle constructieve reacties, ik ga slapen
vrijdag 11 augustus 2017 22:55
vrijdag 11 augustus 2017 22:55
Welterusten en sterkte voor je peuter.Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:53Precies, en daarom vroeg ik om advies. Samengevat krijg ik vooral het advies om mijn kind meer ruimte te geven en wat stelliger te zijn. Niet teveel in zijn emoties mee te gaan, maar er wel ruimte aan geven.
Is het proberen waard.
Dank voor alle constructieve reacties, ik ga slapen
vrijdag 11 augustus 2017 22:55
Ik ga niet uit van "mijn" peuter. Ik ga uit van de algemene peuter. En als het kind dit gedrag enkel in jullie bijzijn vertoond is het manipulatie. Kun je lang of kort over zijn, maar zo is het wel. Prima dat jij het anders ziet. Gezien je reacties heb ik het idee dat je vooral een 'aai over de bol' wilt ipv echte tips en kijken naar de situatie van een afstandje. Tis niet makkelijk om van een afstandje naar de situatie te kijken, dat snap ik. Maar je lijkt liever aan te willen nemen dat kind een ASS heeft dan eerst alle andere opties te bekijken.Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:49Maar jij gaat vanwege het karakter van jouw peuter, er gemakshalve van uit dat het bij de mijne vast ook wel manipulatie zal zijn. En neemt dus aan dat wij vast gemanipuleerd worden. En ik kan écht wel naar mijn eigen aandeel in dingen kijken. Maar manipulatie; dat is het écht niet.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
vrijdag 11 augustus 2017 23:03
Inderdaad. Als een peuter een echte driftbui en doordraait zullen ze meestal aan het eind niet eens meer weten wat nou de aanleiding was. Laat staan dat ze het adequaat kunnen benoemen.
En dat manipuleren doen vrijwel alle peuters.
Maar TO, ik heb ook het idee dat jij het begrip manipuleren anders ziet dan wij misschien?
Ik geloof er zelf heel erg in om een beginnende driftbui in de kiem te smoren (lukt niet altijd natuurlijk, maar wel steeds meer naarmate ze ouder wordt). Ik denk echt dat je een kind daar meer mee helpt dan met het helemaal laten doordraaien. Emoties mogen, maar het is aan jou als ouder om een kind te leren hoe die emoties te uiten.
vrijdag 11 augustus 2017 23:05
Ik ben niet van het kamp manipulatie. Bij mijn kinderen waren driftbuien uitingen van overprikkeldheid of frustratie. Uiteindelijk konden ze er beter mee omgaan, en werd ik meer bedreven in het de-escaleren voor het mis ging. Een boterham na thuiskomst deed soms al wonderen, want hongerige kinderen worden narrig.
Het kind van TO heeft misschien ook meer behoefte aan voorspelbaarheid of autonomie. Dat uitgebreide bespreken zou ik dan weer niet doen, daar is hij veel te jong voor.
Het kind van TO heeft misschien ook meer behoefte aan voorspelbaarheid of autonomie. Dat uitgebreide bespreken zou ik dan weer niet doen, daar is hij veel te jong voor.
vrijdag 11 augustus 2017 23:07
Tuurlijk richt hij zich ip jou, je bent zijn mama en de belangrijkste persoon voor hem (met papa wellicht). Aan jou om de kaders aan te geven waar binnen hij zich kan bewegen. Emotie is prima, maar hij is jou nodig om zich daar niet in te verliezen. Dit moet hij nog leren.Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:47Even een algemene reactie op de laatste 5 a 6 hierboven...
Ja, wellicht leggen we teveel uit. Denk dat we inderdaad wat afstand moeten nemen. Echter, hij zoekt MIJ op. NIet andersom. Hij klimt als het ware als een aap op me, en laat me niet meer los. Bij wijze van spreken.
Jufjoke; ik ga jouw aanpak eens proberen.
Jillian, dank je, waardevolle post. Wellicht overprikkelen we hem juist nog meer.
Minke, ja dat is nu ook onze aanpak. Er naast zitten, wachten en wachten en wachten. En zodra het kan, weer de connectie maken en op peuterniveau vragen wat er speelde.
En daarna ook niet te groot maken door er nog een x weer op in te gaan, want ook dat is iets voor volwassenen denk ik. Hij is nog naar 2 en kan je echt nog niet uitleggen wat er is. Je kunt ook benoemen dat de tranen weg zijn en dan iets aan bieden (spelen, boekje , muziekje oid). Letterlijk de situatie achter je laten en de dag weer oppakken.
vrijdag 11 augustus 2017 23:09
Hoezo zou je ná zo'n bui nog over emoties praten? Dan is het toch juist over tot de orde van de dag?
•
vrijdag 11 augustus 2017 23:38
Wat naar voor jullie.
Misschien iets proberen met de picto's? Na het ophalen 30 minuten verdrietig zijn. Dan een puzzel maken met mama en dan even tablet kijken etc.
Zal niet meteen lukken maar mogelijk het proberen waard. Zo begrens je zijn bui als ware wat. Verdriet en boosheid mag en daarna weer verder met de dag.
Sterkte!
Misschien iets proberen met de picto's? Na het ophalen 30 minuten verdrietig zijn. Dan een puzzel maken met mama en dan even tablet kijken etc.
Zal niet meteen lukken maar mogelijk het proberen waard. Zo begrens je zijn bui als ware wat. Verdriet en boosheid mag en daarna weer verder met de dag.
Sterkte!
vrijdag 11 augustus 2017 23:48
MMM ik ben 2 jaar.. wat vind ik leuker? het KDV waar ik alles moet delen, op mijn beurt moet wachten etc of thuis waar ik alles krijg en heb wat ik wil en 2 volwassenen die mijn verzoeken boven hun hele eigen ik zetten? Zoals iemand al zei 2 jarigen zijn niet dom hoor!Vrooom123 schreef: ↑11-08-2017 22:27Ho ho rustig maar, was aan het typen.
De situatie was groter dan alleen het gedeelte wat ik hier schets. En daarvoor hebben we hele goede adviezen gekregen op het gebied van leiderschap als ouders zijnde en visualisatie dmv pictogrammen. HEt heft weer meer in eigen handen nemen, want dat was ons ontglipt.
Echter, hij heeft écht veel moeite met het 'zonder ons' zijn. En soit, dan wordt het niet geloofd. Maar het is zo. Zou ook willen dat het anders was hoor.
En ik weet zeker dat hij niet op het KDV wil blijven; dus hij is echt niet boos omdat hij weg moet. Hij vliegt ons in de armen en wil naar huis.
Mijn mening, mijn keuze.
vrijdag 11 augustus 2017 23:49
Ik geloof ook niet in manipulatie op zo'n jonge leeftijd. Wel in oververmoeid zijn na een dag KDV en dan van gekheid niet meer weten wat je moet met je kleine lijf. Ik ken TO's kind niet, maar ik heb ook regelmatig een hysterische, driftige peuter mee naar huis (meestal getriggerd door dingen die mijn schuld zijn, of Algemeen Groot Onrecht zoals dat we *niet* nog boodschappen gaan doen, dat ik via de verkeerde paadje van het KDV naar de auto probeer te lopen, dat we *niet* voor de spoorwegovergang hoeven te wachten zodat ze een trein kan zien, of nog erger: als de trein de verkeerde kleur heeft 
)
Dan hier inderdaad ook driftig, huilen, onhandelbaar, en niet te bereiken (en zo ja kan ik ook het probleem niet oplossen. Het is niet mijn schuld dat alleen de NS op dat traject rijdt bijvoorbeeld). Ik heb nog nooit het idee gehad dat dat raar is. Ik voel me ook wel eens zo als ik moe en hongerig uit m'n werk kom, maar dan met regulerend vermogen wat ik niet van een peuter verwacht. Wat hier vaak helpt is op gevoel kiezen voor: afleiding (filmpje op de telefoon), soms even wat eten/snacken/snaaien van wat ik aan het koken ben -rauwe paprika of een tomaatje ofzo- , gewoon vrolijk doorkletsen zoals hierboven al benoemd, en gewoon een beetje laten.
Soms als ik niet weet of er nou wel of niet wat 'echts' aan de hand is, vraag ik of er echt wat is of dat ze gewoon even een beetje wil huilen. Meestal zegt ze dan zelf 'gewoon huilen', en dan zeg ik "oh okay, da's ook goed hoor", en gaat het verder zoals hierboven. Ik zou er niet iets zwaars van maken zoals emoties benoemen enzo. Veel te zwaarmoedig en abstract voor iemand die gewoon moe is.
)Dan hier inderdaad ook driftig, huilen, onhandelbaar, en niet te bereiken (en zo ja kan ik ook het probleem niet oplossen. Het is niet mijn schuld dat alleen de NS op dat traject rijdt bijvoorbeeld). Ik heb nog nooit het idee gehad dat dat raar is. Ik voel me ook wel eens zo als ik moe en hongerig uit m'n werk kom, maar dan met regulerend vermogen wat ik niet van een peuter verwacht. Wat hier vaak helpt is op gevoel kiezen voor: afleiding (filmpje op de telefoon), soms even wat eten/snacken/snaaien van wat ik aan het koken ben -rauwe paprika of een tomaatje ofzo- , gewoon vrolijk doorkletsen zoals hierboven al benoemd, en gewoon een beetje laten.
Soms als ik niet weet of er nou wel of niet wat 'echts' aan de hand is, vraag ik of er echt wat is of dat ze gewoon even een beetje wil huilen. Meestal zegt ze dan zelf 'gewoon huilen', en dan zeg ik "oh okay, da's ook goed hoor", en gaat het verder zoals hierboven. Ik zou er niet iets zwaars van maken zoals emoties benoemen enzo. Veel te zwaarmoedig en abstract voor iemand die gewoon moe is.
vrijdag 11 augustus 2017 23:56
Hebben jullie al gedacht aan het thema veilig/onveilig gehecht? Ontroostbaar zijn bij terugkeer van ouders kan passen bij een onveilige hechting. Onveilige hechting kan ontstaan door een verminderde beschikbaarheid van ouders, maar ook door kindeigen problematiek, zoals een onderliggende stoornis. Wat op deze leeftijd in ieder geval niet passend is, is gevoelens bespreken met de kleine. Hij heeft hier onvoldoende cognitieve en sociaal emotionele capaciteiten voor op deze leeftijd. Met bespreken van emoties e.d. is overvraging goed mogelijk. Mbt hechting, zie deze link, met name het stukje over gepreoccupeerde hechting: http://www.kempler-instituut.nl/artikel ... oornissen/: "Wanneer deze kinderen van hun ouders worden gescheiden, raken zij in paniek en kunnen zij moeilijk gerustgesteld worden. Wanneer de ouders terugkomen klampt het kind zich aan hen vast, maar kan ondertussen boos blijven protesteren tegen de scheiding, waardoor ze ook door de ouders dan moeilijk te troosten zijn."
Naast de zorgen op het kdv te bespreken, heeft het cjg ook veel kennis en kunnen zij goed meedenken.
Naast de zorgen op het kdv te bespreken, heeft het cjg ook veel kennis en kunnen zij goed meedenken.
zaterdag 12 augustus 2017 00:02
Met enkel het lezen van de OP:
ik was ook een moeilijk kind wat dat betreft. Ik had een kettinkje met een foto van mijn ouders, wat mij hielp. Als ik hen mistte kon ik hiernaar kijken. Tevens kreeg ik, op het ergst, 'heimweepillen'. Een pillenkoker, met een label van de apotheker erop, waar smarties inzaten. Ik dacht dat het échte pillen waren, en door het placebo-effect heeft het mij geholpen.
Stomme, beetje creatieve oplossingen natuurlijk. Maar ik heb zelf geen kinderen dus verder advies heb ik niet
ik was ook een moeilijk kind wat dat betreft. Ik had een kettinkje met een foto van mijn ouders, wat mij hielp. Als ik hen mistte kon ik hiernaar kijken. Tevens kreeg ik, op het ergst, 'heimweepillen'. Een pillenkoker, met een label van de apotheker erop, waar smarties inzaten. Ik dacht dat het échte pillen waren, en door het placebo-effect heeft het mij geholpen.
Stomme, beetje creatieve oplossingen natuurlijk. Maar ik heb zelf geen kinderen dus verder advies heb ik niet
zaterdag 12 augustus 2017 00:15
Wat voor het ene kind werkt, werkt niet voor elk kind. Wat ik lees, is dat je je kind niet wil forceren. En dat je zijn emoties serieus neemt. Ik zou het ook zo doen. Ik geloof niet in manipulatie op deze leeftijd. Een peuter kan zijn emoties niet goed reguleren en de ene peuter reageert heftiger op sommige situaties. En als ouder probeer je daar de beste oplossing voor te vinden.
Bij ons waren de overgangen ook heel lang een drama. Ter geruststelling: uiteindelijk ging het over. Wat bij mij hielp, was niet uitgaan van drama en extreme reacties, maar een heel soepele overgang te visualiseren. Hierdoor raakte ik zelf minder gespannen en kon ik beter de "calm and confident leader" zijn die mijn kind nodig had. Het klinkt vaag, maar was het niet, gewoon een truukje om je eigen stemming goed te houden.
Gezien sommige reacties hier (die prima voor de reageerders zijn maar overduidelijk niet aansluiten op hoe jij het wil doen), raad ik je aan om eens te kijken bij onvoorwaardelijk ouderschap (op Facebook zitten twee groepen, hier wordt constructief meegedacht om in zowel jouw als je kind zijn behoefte te voorzien) en RIE (Janet Lansbury) en Pikler.
Succes! En volg je gevoel! Deze eerste jaren zijn ontzettend belangrijk en in mijn ogen kan je niet teveel liefde en oprechte aandacht geven.
Bij ons waren de overgangen ook heel lang een drama. Ter geruststelling: uiteindelijk ging het over. Wat bij mij hielp, was niet uitgaan van drama en extreme reacties, maar een heel soepele overgang te visualiseren. Hierdoor raakte ik zelf minder gespannen en kon ik beter de "calm and confident leader" zijn die mijn kind nodig had. Het klinkt vaag, maar was het niet, gewoon een truukje om je eigen stemming goed te houden.
Gezien sommige reacties hier (die prima voor de reageerders zijn maar overduidelijk niet aansluiten op hoe jij het wil doen), raad ik je aan om eens te kijken bij onvoorwaardelijk ouderschap (op Facebook zitten twee groepen, hier wordt constructief meegedacht om in zowel jouw als je kind zijn behoefte te voorzien) en RIE (Janet Lansbury) en Pikler.
Succes! En volg je gevoel! Deze eerste jaren zijn ontzettend belangrijk en in mijn ogen kan je niet teveel liefde en oprechte aandacht geven.
zaterdag 12 augustus 2017 00:38
Emoties benoemen vind ik trouwens helemaal niet zo slecht van TO. Als mijn kinderen ergens boos om zijn of ergens bang van zijn dan mogen ze het benoemen ook. Dat is tenminste ook wat ik mijn kinderen probeer te leren. Ipv het op een gillen zetten uit te spreken wat er niet leuk is.
Bijvoorbeeld: mijn peuter zag vandaag een poes die zich ook nog eens liet aaien ( katten fetish heeft hij een beetje). Hartstikke leuk natuurlijk maar die poes liep op een gegeven moment weg dus peuter ging huilen. Dan zeg ik dus bijvoorbeeld wat naar dat de poes is weggelopen zeg, dat is ook niet leuk maar de poes moet ook naar huis toe en wij ook. Zullen we goed zoeken of we nog een poes tegenkomen? 9 van de 10 keer werkt dat perfect en gaat hij weer vrolijk mee. Soms werkt dat niet en dan blijft hij huilen ( en stampvoeten en zich op de grond laten vallen en keihard poooeeeeessss schreeuwen) en dan zeg ik ook ik snap dat je het niet leuk vind maar nu is het klaar. Gillen is nergens voor nodig, als hij dan nog niet stopt dan is het pech voor hem. Dan jankt hij maar de hele weg naar huis toe maar dat negeer ik dan maar. En ik denk dat daar het probleem van TO zit. Er komt pas een einde aan wanneer hij dat wilt en wordt gestimuleerd om door te gaan met brullen want kusjes, knuffels, allerlei fijne dingen in ruil voor slecht gedrag.
Hoe beloon je hem voor goed gedrag? Persoonlijk vind ik het fijner om goed gedrag meer aandacht te geven dan slecht gedrag. Knuffel heel vaak met mijn kinderen en benoem het wel de hele dag door wat ze allemaal goed doen oh wat zijn jullie lief voor elkaar, wat goed dat jij de hond zo lief hebt geaaid, wat ben jij een grote jongen dat jij je broertje helpt etc.
Bijvoorbeeld: mijn peuter zag vandaag een poes die zich ook nog eens liet aaien ( katten fetish heeft hij een beetje). Hartstikke leuk natuurlijk maar die poes liep op een gegeven moment weg dus peuter ging huilen. Dan zeg ik dus bijvoorbeeld wat naar dat de poes is weggelopen zeg, dat is ook niet leuk maar de poes moet ook naar huis toe en wij ook. Zullen we goed zoeken of we nog een poes tegenkomen? 9 van de 10 keer werkt dat perfect en gaat hij weer vrolijk mee. Soms werkt dat niet en dan blijft hij huilen ( en stampvoeten en zich op de grond laten vallen en keihard poooeeeeessss schreeuwen) en dan zeg ik ook ik snap dat je het niet leuk vind maar nu is het klaar. Gillen is nergens voor nodig, als hij dan nog niet stopt dan is het pech voor hem. Dan jankt hij maar de hele weg naar huis toe maar dat negeer ik dan maar. En ik denk dat daar het probleem van TO zit. Er komt pas een einde aan wanneer hij dat wilt en wordt gestimuleerd om door te gaan met brullen want kusjes, knuffels, allerlei fijne dingen in ruil voor slecht gedrag.
Hoe beloon je hem voor goed gedrag? Persoonlijk vind ik het fijner om goed gedrag meer aandacht te geven dan slecht gedrag. Knuffel heel vaak met mijn kinderen en benoem het wel de hele dag door wat ze allemaal goed doen oh wat zijn jullie lief voor elkaar, wat goed dat jij de hond zo lief hebt geaaid, wat ben jij een grote jongen dat jij je broertje helpt etc.
zaterdag 12 augustus 2017 07:16
Dit. Alle reacties die ik hier verder lees herken ik uit de tijd dat mijn kinderen klein waren en 'anders' reageerden dan gemiddeld. De hele wereld was er als de kippen bij om hun gedrag te verklaren vanuit mijn foute aanpak.MinkeDeWit schreef: ↑11-08-2017 22:39Bij het ophalen pakte ik inderdaad ook altijd gewoon even door, maar vooral thuis kon zo'n driftbui echt grenzeloos worden. Dan ging ik er maar naast zitten tot ze uitgeraasd was. Overigens hebben ze hier uiteindelijk wel een diagnose gekregen. Dus ik ben bekend met alle lullige opmerkingen over dat ik ook gewoon had kunnen opvoeden in plaats van een excuus te zoeken e.d.
Totdat ik daadwerkelijk externe hulp inschakelde en ik daar keer op keer bevestigd kreeg dat mijn aanpak juist heel goed was. Omdat mijn kinderen een wat andere aanpak nodig hadden.
En over die orthopedagoog: er wordt tegenwoordig naar gestreefd om een ASS-diagnose zo vroeg mogelijk te herkennen, omdat het van belang is dat kinderen met ASS zo snel mogelijk adequate begeleiding krijgen.
Juist op bijv consultatiebureaus wordt daarnaar gekeken, ver voordat een kind 5 is dus.
En ja, ook ik krijg redelijk de kriebels van bepaalde uitspraken van TO en zie dat het ook best mogelijk is dat ze het gedrag van haar kind in stand houdt door haar manier van reageren.
Maar dat neemt niet weg dat haar kind mss idd heftiger reageert dan een ander kind vanwege bijv een ASS.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 12 augustus 2017 07:21
Dochter wil dop op viltstift doen, dat lukt niet meteen.. dikke drama.. 'Wat is er liefje?' Zij weet wel wat ze voelt 'Ik ben dlietig!' Maar als je vraagt waarom, dan is het antwoord 'dlietig!'. Het overvalt haar en neem de ratio helemaal over. Alle emotie is ok, maar als moeder probeer ik haar te helpen er weer uit te komen. Dat betekent dat ik in zo'n geval ook n beetje streng ben. Om n viltstiftdop hoef je geen 5min te huilen, dan past n andere reactie beter. Ze kan n knuffel krijgen en mijn hulp, maar ik zeg ook weleens dat ze maar even op de gang mag gaan huilen. Wat in zo'n klein geval ook helpt is de ratio terugroepen. 'Als je het gewoon vraagt kom ik je helpen, ik kan je zo niet horen. Huilen is niet nodig.'
De emoties mogen er zijn, maar proportioneel.
Manipulatie klinkt trouwens negatief, maar peuters doen natuurlijk wat werkt. Óf omdat ze niet anders kunnen en geholpen moeten worden met reguleren van hun frustraties.
De emoties mogen er zijn, maar proportioneel.
Manipulatie klinkt trouwens negatief, maar peuters doen natuurlijk wat werkt. Óf omdat ze niet anders kunnen en geholpen moeten worden met reguleren van hun frustraties.
zaterdag 12 augustus 2017 07:25
To, ik heb niet alles gelezen door de zeer negatieve reacties die er tussen staan. Misschien heb je deze tips dus al gelezen.
Mijn oudste had zeer veel moeite met afscheid nemen. We hebben van alles geprobeerd en uiteindelijk de manier gevonden. De juf nam hem bij de deur aan zodat afscheid zo kort mogelijk was. Dit werkte erg goed. Jij zou kunnen vragen of een leidster jou bij de deur op zou kunnen wachten (even bellen als je er bent) en hem zo mee zou kunnen nemen.
Mijn andere zoon had juist heel veel behoefte aan duidelijkheid op die leeftijd. Voor hem hadden we dagritme kaartjes. De juf op de psz gaf bij hem nog een paar keer extra aan dat hij opgehaald zou worden. Zo kon hij zijn spel afsluiten en werd hij niet zo uit zijn spel getrokken.
Derde kind ook drama... Haha arme juffen op de psz. Die had gewoon echt honger. Die gaf ik direct wat te eten en dan ging het goed.
Succes!
Mijn oudste had zeer veel moeite met afscheid nemen. We hebben van alles geprobeerd en uiteindelijk de manier gevonden. De juf nam hem bij de deur aan zodat afscheid zo kort mogelijk was. Dit werkte erg goed. Jij zou kunnen vragen of een leidster jou bij de deur op zou kunnen wachten (even bellen als je er bent) en hem zo mee zou kunnen nemen.
Mijn andere zoon had juist heel veel behoefte aan duidelijkheid op die leeftijd. Voor hem hadden we dagritme kaartjes. De juf op de psz gaf bij hem nog een paar keer extra aan dat hij opgehaald zou worden. Zo kon hij zijn spel afsluiten en werd hij niet zo uit zijn spel getrokken.
Derde kind ook drama... Haha arme juffen op de psz. Die had gewoon echt honger. Die gaf ik direct wat te eten en dan ging het goed.
Succes!
