Kinderen
alle pijlers
Peuter: heftige emoties door afscheid van pappa/mamma
vrijdag 11 augustus 2017 21:35
Onze peuter van twee jaar en 4mnd heeft heel veel moeite met het gescheiden zijn van ons (zijn ouders). Daarmee bedoel ik: een dag naar het KDV of een middag bij opa en oma. Hij gaat 2 dgn per week naar het KDV. Voor de rest zorgen wij voor hem.
Het afscheid valt hem zwaar, waarna hij zich gauw herpakt. Maar dat is schijn; alsof hij zich vermant. Zodra hij ons (met name mij) weer ziet beginnen bijna direct de driftbuien, onhandelbaarheid en het huilen. Hij is dan voor lange tijd écht onbereikbaar. We weten dat kinderen altijd een wat korter lontje hebben na een dagje kdv, maar zowel de Pedagogisch Medewerkers als een Orthopedagoog bevestigen dat het in dit geval extremer is.
We weten dat hij enorm (prikkel)gevoelig is. Hij neemt alles in zich op, schrikt snel, neemt emoties van andere kinderen over, kan niet zo goed tegen drukte/geluiden. Hij zit op een rustig KDV. Tot voor kort dachten we dat zijn gedrag na een dag KDV, door de overprikkeling kwam. Door enkele ervaringen afgelopen weken (details niet zo relevant), geloven we steeds meer dat zijn gedrag voortkomt uit het gescheiden zijn van ons. Hij vertelt ons met zijn gedrag dat hij ons gemist heeft en niet van ons gescheiden wil zijn. Maar helaas moeten wij ook werken (en willen we heel soms een paar uurtjes met ons tweetjes op pad).
We vertellen hem vaak dat pappa en mamma altijd terug komen, en dat we in elkaars hart zijn als we elkaar niet zien (in peutertaal dan). We benoemen ook zijn gevoelens.
Gedurende zijn 'buien' blijven we altijd bij hem, vasthouden, speen, knuffel. Wanneer hij bedaard is, benoemen we zijn gevoelens samen.
En nu ben ik op zoek naar advies en tips:
- hoe kunnen wij hem helpen om 'in vertrouwen' te zijn, wanneer wij er niet zijn?
- hoe kunnen wij hem helpen om wanneer hij ons weer ziet, op zo'n manier te ontladen dat hij daar niet meer de hele avond last van heeft?
P.S.: dit is géén fase....daar duurt het echt al veel te lang voor
Het afscheid valt hem zwaar, waarna hij zich gauw herpakt. Maar dat is schijn; alsof hij zich vermant. Zodra hij ons (met name mij) weer ziet beginnen bijna direct de driftbuien, onhandelbaarheid en het huilen. Hij is dan voor lange tijd écht onbereikbaar. We weten dat kinderen altijd een wat korter lontje hebben na een dagje kdv, maar zowel de Pedagogisch Medewerkers als een Orthopedagoog bevestigen dat het in dit geval extremer is.
We weten dat hij enorm (prikkel)gevoelig is. Hij neemt alles in zich op, schrikt snel, neemt emoties van andere kinderen over, kan niet zo goed tegen drukte/geluiden. Hij zit op een rustig KDV. Tot voor kort dachten we dat zijn gedrag na een dag KDV, door de overprikkeling kwam. Door enkele ervaringen afgelopen weken (details niet zo relevant), geloven we steeds meer dat zijn gedrag voortkomt uit het gescheiden zijn van ons. Hij vertelt ons met zijn gedrag dat hij ons gemist heeft en niet van ons gescheiden wil zijn. Maar helaas moeten wij ook werken (en willen we heel soms een paar uurtjes met ons tweetjes op pad).
We vertellen hem vaak dat pappa en mamma altijd terug komen, en dat we in elkaars hart zijn als we elkaar niet zien (in peutertaal dan). We benoemen ook zijn gevoelens.
Gedurende zijn 'buien' blijven we altijd bij hem, vasthouden, speen, knuffel. Wanneer hij bedaard is, benoemen we zijn gevoelens samen.
En nu ben ik op zoek naar advies en tips:
- hoe kunnen wij hem helpen om 'in vertrouwen' te zijn, wanneer wij er niet zijn?
- hoe kunnen wij hem helpen om wanneer hij ons weer ziet, op zo'n manier te ontladen dat hij daar niet meer de hele avond last van heeft?
P.S.: dit is géén fase....daar duurt het echt al veel te lang voor
zaterdag 12 augustus 2017 22:30
Vriend van mij heeft een zoontje van 3. Ouders gaan heel erg mee in zijn emoties. Bespreken alle gevoelens met hem. Met als resultaat dat hij om alles, echt alles, gaat huilen. Nog voordat hij het überhaupt vraagt komen er al tranen wat ouders dan meteen benoemen: "ik zie dat je verdriet hebt wat is er?" En wopla, hij krijgt zijn koekje, speelgoed, etc.
Mijn dochter van 7 werd er zelfs gek van. Ik hoorde haar eens tegen hem zeggen: "Oh stop toch. Je bent helemaal niet verdrietig. Je wilt gewoon je zin." En wopla, ouders erbij en mijn dochter moest speelgoed afgeven.
Het joch commandeert zijn ouders gewoon. 'Loop nou door!' Als we bij een uitje even stil stonden bijvoorbeeld.
Het resultaat; een jengelend kind dat niet kan delen, nog de hele dag een luier draagt en een speen heeft. En hij moet over één week naar groep 1.
Kortom; een prinsje. Het is lastig om via een scherm te benoemen maar ik vind jouw op en andere reacties ernstig deze richting op gaan.
Mijn dochter van 7 werd er zelfs gek van. Ik hoorde haar eens tegen hem zeggen: "Oh stop toch. Je bent helemaal niet verdrietig. Je wilt gewoon je zin." En wopla, ouders erbij en mijn dochter moest speelgoed afgeven.
Het joch commandeert zijn ouders gewoon. 'Loop nou door!' Als we bij een uitje even stil stonden bijvoorbeeld.
Het resultaat; een jengelend kind dat niet kan delen, nog de hele dag een luier draagt en een speen heeft. En hij moet over één week naar groep 1.
Kortom; een prinsje. Het is lastig om via een scherm te benoemen maar ik vind jouw op en andere reacties ernstig deze richting op gaan.
apestaartje30 wijzigde dit bericht op 12-08-2017 22:34
0.31% gewijzigd
zaterdag 12 augustus 2017 22:31
Zo heb ik het niet gelezen. En ik ben het wat dat betreft niet met je eens.Solomio schreef: ↑12-08-2017 22:27Een ASS-diagnose krijg je als je aan een x aantal (gedrags)kenmerken voldoet.
Aangezien kinderen (en volwassenen in mindere mate) nog in ontwikkeling zijn kunnen ze bepaalde dingen alsnog aanleren, waardoor ze op een gegeven moment net niet meer voldoende kenmerken hebben.
Daarmee was die diagnose niet onterecht, maar is de ontwikkeling van dat kind wrsch wat gunstiger verlopen dan het in eerste instantie leek.
zaterdag 12 augustus 2017 22:32
Bijna 3 of bijna 4?apestaartje30 schreef: ↑12-08-2017 22:30Vriend van mij heeft een zoontje van bijna 3. Ouders gaan heel erg mee in zijn emoties. Bespreken alle gevoelens met hem. Met als resultaat dat hij om alles, echt alles, gaat huilen. Nog voordat hij het überhaupt vraagt komen er al tranen wat ouders dan meteen benoemen: "ik zie dat je verdriet hebt wat is er?" En wopla, hij krijgt zijn koekje, speelgoed, etc.
Mijn dochter van 7 werd er zelfs gek van. Ik hoorde haar eens tegen hem zeggen: "Oh stop toch. Je bent helemaal niet verdrietig. Je wilt gewoon je zin." En wopla, ouders erbij en mijn dochter moest speelgoed afgeven.
Het joch commandeert zijn ouders gewoon. 'Loop nou door!' Als we bij een uitje even stil stonden bijvoorbeeld.
Het resultaat; een jengelend kind dat niet kan delen, nog de hele dag een luier draagt en een speen heeft. En hij moet over één week naar groep 1.
Kortom; een prinsje. Het is lastig om via een scherm te benoemen maar ik vind jouw op en andere reacties ernstig deze richting op gaan.
zaterdag 12 augustus 2017 22:39
Hoe heb jij het dan gelezen? En waarin ben je het niet met me eens?SallySpectra schreef: ↑12-08-2017 22:31Zo heb ik het niet gelezen. En ik ben het wat dat betreft niet met je eens.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 12 augustus 2017 22:43
zaterdag 12 augustus 2017 22:44
Het is commentaar wat ik vaak kreeg: dat ik te veel met mijn kind(eren) besprak. Terwijl ik juist vond dat kinderen zo ontzettend vaak niet serieus genomen werden.
Op een bij de leeftijd passende manier kan wat mij betreft alles besproken worden met een kind. Dus ook emoties.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 12 augustus 2017 22:47
Is dat niet altijd de afweging die je maakt? En daarin zal elke ouder weleens de plank misslaan. Zo ook deze TO, die zich de commentaren heeft aangetrokken.apestaartje30 schreef: ↑12-08-2017 22:43Met emoties benoemen is mijns inziens ook niets mis. Mits niet altijd en overal. Soms moet een kind leren niet te lang in zijn verdriet te blijven hangen.
Verdriet om iets ergs is iets anders dan verdriet om verdriet of omdat je er iets mee gedaan krijgt.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 12 augustus 2017 22:52
Emoties erkennen (door te benoemen) lijkt mij op elke leeftijd passend. Emoties bespreken dat lijkt me pas vanaf de kleuterleeftijd, afhankelijk per kind.
Ik zou ook echt niet weten waarom het erkennen van een emotie zorgt voor verwend/manipulatief gedrag. Ik vind het niet benoemen van emoties bij je kind passend bij onvoldoende sensitief handelen. Een kind heeft dat nodig bij de ontwikkeling namelijk.
Ik zou ook echt niet weten waarom het erkennen van een emotie zorgt voor verwend/manipulatief gedrag. Ik vind het niet benoemen van emoties bij je kind passend bij onvoldoende sensitief handelen. Een kind heeft dat nodig bij de ontwikkeling namelijk.
•
zaterdag 12 augustus 2017 22:53
Ja dat geloof ik zeker.
En het is altijd met de beste bedoelingen. Ook ik maak genoeg fouten met mijn kind.
Het is niet bedoeld als "wat ben jij slecht en ik goed".
Ik herkende erg veel in haar verhaal met betrekking tot dit gezin. En die zitten nu met een flink probleem.
zaterdag 12 augustus 2017 22:57
Ik herken ook veel. En vooral ook de commentaren en kritiek.apestaartje30 schreef: ↑12-08-2017 22:53Ja dat geloof ik zeker.
En het is altijd met de beste bedoelingen. Ook ik maak genoeg fouten met mijn kind.
Het is niet bedoeld als "wat ben jij slecht en ik goed".
Ik herkende erg veel in haar verhaal met betrekking tot dit gezin. En die zitten nu met een flink probleem.
En twee kinderen die uiteindelijk idd ASS blijken te hebben.
Als ik geluisterd had naar al die commentaren was het voor mijn kinderen een stuk moeilijker geweest.
Daarom probeer ik zelf wat voorzichtig te zijn met commentaar op andermans opvoeding.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 13 augustus 2017 01:46
zondag 13 augustus 2017 01:59
Het helpt naar mijn mening niet om mee te gaan in het gedrag en er teveel aandacht en er een te groot issue van te maken. Met in elkaars hart zitten, en dat soort uitspraken kan een peuter niks, zeker een peuter met eventueel ass niet. Kort en duidelijk zijn helpt wel: duidelijk zeggen: je gaat lekker spelen, mama haalt je op. kort afscheid, leidster 5 minuten voor ophalen van te voren laten vertellen: we gaan zo stoppen met spelen, papa/mama komt eraan. dikke knuffel geven bij het ophalen, meteen vertrekken naar huis. Bij een driftbui thuis, juist even alleen laten uitrazen. En troosten. (Je was boos en verdrietig, nu is het weer over,en vervolgens afleiden met wat anders)
Zijn gedrag kan betekenen dat hij de overgang van situaties lastig vindt, niet perse het afscheid van jullie. Heel normaal voor peuters, en ook extra lastig voor kindjes met ass.
Zijn gedrag kan betekenen dat hij de overgang van situaties lastig vindt, niet perse het afscheid van jullie. Heel normaal voor peuters, en ook extra lastig voor kindjes met ass.
zondag 13 augustus 2017 04:41
En 70% klopte dan wel?SallySpectra schreef: ↑12-08-2017 22:18Aha.
Ik las trouwens een paar maanden geleden een (Amerikaans) onderzoek, onder andere over dat 30% van de vroege ASS-diagnoses (ik geloof van onder de 5 jaar) later onterecht blijkt. Ik dat een vrij aanzienlijk percentage eigenlijk.
Bij kinderen die je vroeg diagnosticeert zal waarschijnlijk een hoger percentage misdiagnoses bij zitten. Echter is ook zo dat wanneer je vroeg kan ingrijpen je ook meer kan bijsturen. Het is dus ook mogelijk dat je veel positief hebt bijgestuurd waardoor een kind zich beter redt later. Uit dezelfde deskundigheidsbevordering die ik eerder noemde kwam dit ook aan bod. Juist omdat de hersenen en de verbindingen nog zo in ontwikkeling zijn op die jonge leeftijd kan vroeg ingrijpen veel effect hebben. Daarnaast leren ouders ook vanaf vroege leeftijd beter naar kun kind kijken en op hun kind afstemmen wat over het algemeen positieve effecten heeft op de ontwikkeling en het gedrag van een kind. Heronderzoek lijkt me altijd gewenst wanneer er iets verandert in je situatie (gedrag veel beter/slechter/niet passend bij het beeld) en je op jonge leeftijd gediagnosticeerd bent.
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 13-08-2017 15:59
Reden: verkeerd lidwoord
Reden: verkeerd lidwoord
0.04% gewijzigd
zondag 13 augustus 2017 04:49
Mwah, dat weet ik zo net nog niet. Veel fundamentele werk is toch gedaan (lang) daarvoor. Denk aan Vygotsky, Piaget, Bowlby, Fraiberg, Ainsworth, Winnicott... nou en zo verder.
zondag 13 augustus 2017 05:11
Met emoties benoemen is ook niets mis, maar een 2 jarige kan nog niet zelf benoemen wat de aanleiding is. Helemaal niet wanneer hij overprikkeld is.
zondag 13 augustus 2017 06:10
Dit.Elsa1984 schreef: ↑13-08-2017 01:59Het helpt naar mijn mening niet om mee te gaan in het gedrag en er teveel aandacht en er een te groot issue van te maken. Met in elkaars hart zitten, en dat soort uitspraken kan een peuter niks, zeker een peuter met eventueel ass niet. Kort en duidelijk zijn helpt wel: duidelijk zeggen: je gaat lekker spelen, mama haalt je op. kort afscheid, leidster 5 minuten voor ophalen van te voren laten vertellen: we gaan zo stoppen met spelen, papa/mama komt eraan. dikke knuffel geven bij het ophalen, meteen vertrekken naar huis. Bij een driftbui thuis, juist even alleen laten uitrazen. En troosten. (Je was boos en verdrietig, nu is het weer over,en vervolgens afleiden met wat anders)
Zijn gedrag kan betekenen dat hij de overgang van situaties lastig vindt, niet perse het afscheid van jullie. Heel normaal voor peuters, en ook extra lastig voor kindjes met ass.
zondag 13 augustus 2017 08:04
En omdat de juf op school het zegt is het waar?
Wel aan alle kanten steeds meer verwachten van ouders, want elke verkeerd geplaatste scheet wordt tegenwoordig gezien als gevolg van de opvoeding, maar vervolgens niet kunnen omgaan met die ouders die meer betrokken zijn.
En ja, er zijn zeikerds bij, en ouders met irreële verwachtingen, maar het gros is gewoon prima in staat om reëel naar hun kind te kijken en te overleggen met school.
Alleen zijn scholen daar nog niet aan gewend en is het natuurlijk veel makkelijker om al die ouders het etiket 'lastige zeikerd' te geven.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 13 augustus 2017 13:11
Hou nou toch op Louise. Ik heb toch al gezegd dat me een mooie spiegel is voorgehouden en dat ik daar mee aan de slag ga? Dat ik wéét dat ik steviger mag staan en emoties wat meer mag begrenzen?
In jouw laatste drie posts heb je me mij en mijn handelen alleen maar afgezeken, nul constructiefs gebracht. Houd dan je mond, stop met zuigen, als je niks helpends te melden hebt. Doeiiii.
Algemeen:
Ik wil even iets rechtzetten over het bespreken van gevoelens met mijn peuter. Ik bespreek emoties met mijn peuter echt niet tot in detail. Alleen benoemen en erkennen. 'ik zie dat je verdrietig bent'. Ik ondervraag hem niet over waar dat vandaan komt, ofzo. Punt was alleen dat ik hem niet uit buien kreeg, en daar heb ik nu wat handvaten voor gekregen. Wie weet dat ze helpen.
Ik onthoud me verder van reacties op de ASS-discussie, daar dit voor mij niet de focus van dit topic was. Ik wil mijn kind niet labelen, en door mee te gaan in de ASS-discussie zou ik er juist teveel nadruk op leggen.
