Kinderen
alle pijlers
Postnale depressie na de eerste, wens maar ook angst voor een tweede
dinsdag 20 februari 2007 om 19:51
Ik heb een grote wens van een tafel vol kinderen, maar ook een angst. Ik ben sinds anderhalf jaar moeder en ben na de geboorte (of eigenlijk al tijden de zwangerschap) afgegleden in een depressie. Langzaam aan begint nu alles weer op een rijtje te komen en het verlangen naar nog een kindje wordt steeds groter, maar de angst om weer depressief te raken is mij nog groter.
Hoe valt dit te verenigen? Ik heb dit 'probleem' een maand of drie geleden aangekaart bij de huisarts, maar die reageerde nogal laconiek. Nóg eens een postnatale depressie krijgen is zeldzaam zegt hij, maar waarom voelt dat nu niet zo voor mij? Hoe ben jij omgegaan met de tweede zwangerschap en de tijd na de bevalling?
Hoe valt dit te verenigen? Ik heb dit 'probleem' een maand of drie geleden aangekaart bij de huisarts, maar die reageerde nogal laconiek. Nóg eens een postnatale depressie krijgen is zeldzaam zegt hij, maar waarom voelt dat nu niet zo voor mij? Hoe ben jij omgegaan met de tweede zwangerschap en de tijd na de bevalling?
dinsdag 20 februari 2007 om 20:37
Hoi Dodot,ten eerste wil ik je eventjes wijzen op het mama forum. Ik vermoed dat je daar meer moeders tegen komt met dezelfde ervaring. Dan krijg je denk ik ook wat meer reacties (misschien kun je angel vragen het daar naartoe te verplaatsen?)Ik heb geen ervaring met een tweede kindje en/of een evt. tweede PPD. Ik weet zelfs niet eens of dat wat ik gehad heb en wat ik soms nog wel eens voel, hetzelfde is als een PPD. Ik denk dat ik een randgeval ben geweest qua depressie en dat ik door alle hulp die ik so wie so al had voor mezelf heb kunnen voorkomen dat eht erger werd. Kortom, de totale zwaarte van een depressie (zoals die ook wel kan zijn) heb ik niet doorleefd. Maar ik heb wel een hele moeilijke tijd achter de rug en heb soms nog verdriet om hoe mijn "eerste jaar" als moeder is verlopen. Na dat eerste jaar begon de mist langzaam maar zeker weer wat op te trekken (ook door de verdwijnende hormonen vermoed ik). Maar goed, echte angst heb ik niet. Maar de zwaarte van een kindje krijgen (voor mij dan) is wel een doorslaggevende factor voor het wel of niet aandurven van een tweede kind. in mijn geval pakt het nog steeds uit als niet. Ik durf mijn wankele en fragiele evenwicht niet opnieuw uit te testen. Ook al is in principe een wens voor een tweede wel aanwezig. Ik put hoop uit het feit dat ik misschien in de komende maanden en zelfs jaren steeds devenwichtiger en sterker word om toch daar te komen waar een tweede kindje wel een verstandige keus is. In mijn geval zoek ik dat deels in persoonlijke groei (gewoon een stevig fundament ontwikkelen en behouden) en deels in mijn persoonlijke situatie. Ik heb de hoop dat als ik hopelijk over niet al te lange tijd weer een soort van werk heb bijvoorbeeld, dat ik dan vanzelf groei in stevigheid en ook een escape heb (werk) als er weer een kindje komt. Ik denk nl. dat een depressie ook evt. getriggerd kan worden door bijvoorbeeld ook juist te dicht bij een zorgbehoevend kind te staan. Ik weet niet of je dat zelf ook herkent. Maar in mijn geval is even geen kind te hoeven zien of horen heel heilzaam voor mijn geestestoestand. Ik kan dan even opladen en ontladen zonder dat ik om een ander hoef te denken. Dit krijg ik momenteel voor elkaar, doordat mijn dochter naar de creche gaat en ik toch (ondanks dat ik geen betaalde baan heb nu) eventjes kan ontladen. Zou ik dat niet doen, dan gaat de spanning bij mij oplopen, met als gevolg dat ik naar beneden kelder met mijn stemming.Kortom, een wankel evenwicht die gezocht moet worden in omstandigheden (die je zelf deels kunt bepalen) en aanleg. Als je weet of vermoed dat je die aanleg hebt, dan zou ik er inderdaad heel voorzichtig en preventief mee omgaan.Ik ben benieuwd of je jezelf hierin een beetje herkent,groetjes Intiem
woensdag 21 februari 2007 om 12:52
Hi Intiem, bedankt dat je jou verhaal met mij wilde delen. Ik weet ook niet zeker of ik PPD (bedankt voor die afkorting, scheelt heel wat letters, hihi) heb gehad, maar zo voelt het wel voor mij. Wat ontzettend fijn dat je een goed vangnet hebt (gehad). Jammer dat je eerste jaar ook zo moeilijk is geweest, ik merk nu ook dat ik relaxter word en meer geniet.
Ik ben wel een beetje jaloers op je, dat ik lees dat je kan genieten van eens weg te zijn zonder je kindje. Ik heb ons kindje veel te weinig uit handen gegeven. Zelfs nu hij bijna anderhalf is, heb ik nog de grootste moeite hem een hele dag te missen, maar van een paar uurtjes alleen uitwaaien kan ik bijvoorbeeld wel genieten.
Je klinkt vrij zeker betreft je besluit voorlopig nog niet aan een tweede te denken. Ik ben ook bang dat evenwicht wat ik nu heb te verliezen, maar de wens voor een tweede kindje is echt heel groot. Ik wordt er verdrietig van als ik er aan denk. Want ik weet ook dat en tweede kindje weer veel stress zal betekenen. Om nog maar te zwijgen over wat mijn man weer voor zijn kiezen gaat krijgen. Nu achteraf moet ik toegeven dat ik mij tegenover hem echt onmogelijk heb gedragen, toen had ik dat niet eens in de gaten! Ik ben ook bang dat het onze relatie onder zware druk zal zetten, en ik wil wat we nu hebben echt niet kwijt.
Mijn verstand zegt dus duidelijk dat het nu (nog) geen tijd is. Het jammere is dat ik er wel verdrietig door ben. Oja, gister heb ik nog even gegoogled op PPD en wat denk je: er is een kans van 60% dat je het de tweede zwangerschap weer krijgt! Ik vraag me af waar mijn huisarts dit zo niet aan heeft gegeven bij mij. Bij wie anders dan de huisarts zou ik dit aan kunnen kaarten?
Ik ben wel een beetje jaloers op je, dat ik lees dat je kan genieten van eens weg te zijn zonder je kindje. Ik heb ons kindje veel te weinig uit handen gegeven. Zelfs nu hij bijna anderhalf is, heb ik nog de grootste moeite hem een hele dag te missen, maar van een paar uurtjes alleen uitwaaien kan ik bijvoorbeeld wel genieten.
Je klinkt vrij zeker betreft je besluit voorlopig nog niet aan een tweede te denken. Ik ben ook bang dat evenwicht wat ik nu heb te verliezen, maar de wens voor een tweede kindje is echt heel groot. Ik wordt er verdrietig van als ik er aan denk. Want ik weet ook dat en tweede kindje weer veel stress zal betekenen. Om nog maar te zwijgen over wat mijn man weer voor zijn kiezen gaat krijgen. Nu achteraf moet ik toegeven dat ik mij tegenover hem echt onmogelijk heb gedragen, toen had ik dat niet eens in de gaten! Ik ben ook bang dat het onze relatie onder zware druk zal zetten, en ik wil wat we nu hebben echt niet kwijt.
Mijn verstand zegt dus duidelijk dat het nu (nog) geen tijd is. Het jammere is dat ik er wel verdrietig door ben. Oja, gister heb ik nog even gegoogled op PPD en wat denk je: er is een kans van 60% dat je het de tweede zwangerschap weer krijgt! Ik vraag me af waar mijn huisarts dit zo niet aan heeft gegeven bij mij. Bij wie anders dan de huisarts zou ik dit aan kunnen kaarten?
donderdag 22 februari 2007 om 18:52
Hi Intiem. Ja, ik heb bij de mama's gekeken. Ik vraag zo even of dit topic verplaatst kan worden. Ben wel benieuwd of er dan inderdaad meer reacties op binnenkomen. Ik kan er hier in mijn omgevind niet zo makkelijk over praten, omdat ik de eerste ben die mama is geworden. Een kind hebben is al heel wat, laat staan dat iemand begrijpt wat voor een emoties daar bij kunnen komen kijken.
Soms vind ik het trouwens moeilijk uit te leggen aan anderen hoe ik mij voel. Als ik er over praat, heb ik al snel het gevoel van, waar heb ik het nu helemaal over. Zo erg is het dan ineens niet meer, dan vind ik mij al snel overkomen als een zeur. Terwijl de problemen er weldegelijk waren en nog zijn. Nouja, zal wel zoiets zijn als een verschrikkelijk griep, die als je de dokter laat komen, ineens verdewenen is.
Soms vind ik het trouwens moeilijk uit te leggen aan anderen hoe ik mij voel. Als ik er over praat, heb ik al snel het gevoel van, waar heb ik het nu helemaal over. Zo erg is het dan ineens niet meer, dan vind ik mij al snel overkomen als een zeur. Terwijl de problemen er weldegelijk waren en nog zijn. Nouja, zal wel zoiets zijn als een verschrikkelijk griep, die als je de dokter laat komen, ineens verdewenen is.
donderdag 22 februari 2007 om 21:49
vrijdag 23 februari 2007 om 08:49
Hoi,
In Nederland zijn een paar ziekenhuizen met een speciale afdeling voor mensen met een verhoogde risico van postnatale depressie. Ik weet dat er Woerden er zo'n afdeling is. Je brengt de kraamtijd in deze afdeling. Je wordt tijdens en na de zwangerschap door gynecholoog, verpleegkundige en psycholoog/psychiater. De afdeling is in huizelijk sfeer gedecoreerd en het staat centraal de band tussen kind en moeder te versterken. Ik ga straks voor jou googlen.
Liefs,
MEFS
In Nederland zijn een paar ziekenhuizen met een speciale afdeling voor mensen met een verhoogde risico van postnatale depressie. Ik weet dat er Woerden er zo'n afdeling is. Je brengt de kraamtijd in deze afdeling. Je wordt tijdens en na de zwangerschap door gynecholoog, verpleegkundige en psycholoog/psychiater. De afdeling is in huizelijk sfeer gedecoreerd en het staat centraal de band tussen kind en moeder te versterken. Ik ga straks voor jou googlen.
Liefs,
MEFS
vrijdag 23 februari 2007 om 09:01
Zorg voor goede begeleiding tijdens de zwangerschap en in de kraamperiode.
Wat MEFS hieronder schrijft heb je ook in Amsterdam, de zgn. POP-poli (P van Psychiatrie, O van Obstetrie, P van Pediatrie, dus psychiater, gynaecoloog en kinderarts), waar ze gezamenlijk begeleidng bieden voor zwangere vrouwen met psychiatrische problemen of psychiatrische problemen in het verleden. Bij de ene vrouw betekent het een eenmalige intake met adviezen en informatie, de andere zal de hele zwangerschap veel gezien worden en de meeste vrouwen krijgen een klinisch kraambed aangeboden. Dat wil zeggen dat je de eerste dagen na de bevalling in het ziekenhuis op eigen kamertje verblijft en extrabegeleiding krijgt en ze alert zullen zijn op eventuele verschijnselen die kunnen wijzen op een depressie of andere symptomen.
Google maar eens op POP poli, dan kom je op de site.
Wat MEFS hieronder schrijft heb je ook in Amsterdam, de zgn. POP-poli (P van Psychiatrie, O van Obstetrie, P van Pediatrie, dus psychiater, gynaecoloog en kinderarts), waar ze gezamenlijk begeleidng bieden voor zwangere vrouwen met psychiatrische problemen of psychiatrische problemen in het verleden. Bij de ene vrouw betekent het een eenmalige intake met adviezen en informatie, de andere zal de hele zwangerschap veel gezien worden en de meeste vrouwen krijgen een klinisch kraambed aangeboden. Dat wil zeggen dat je de eerste dagen na de bevalling in het ziekenhuis op eigen kamertje verblijft en extrabegeleiding krijgt en ze alert zullen zijn op eventuele verschijnselen die kunnen wijzen op een depressie of andere symptomen.
Google maar eens op POP poli, dan kom je op de site.
vrijdag 23 februari 2007 om 09:06
quote:
Ik heb dit 'probleem' een maand of drie geleden aangekaart bij de huisarts, maar die reageerde nogal laconiek. Nóg eens een postnatale depressie krijgen is zeldzaam zegt hij
Dit is absolute onzin. Een postnatale depressie doorgemaakt hebben is juist een risicofactor voor herhaling. Betekent natuurlijk niet dat je niet meer zou moeten toegeven aan je kinderwens!! Zorg voor goede begeleiding, en kennelijk dus niet door deze huisarts!
Ik heb dit 'probleem' een maand of drie geleden aangekaart bij de huisarts, maar die reageerde nogal laconiek. Nóg eens een postnatale depressie krijgen is zeldzaam zegt hij
Dit is absolute onzin. Een postnatale depressie doorgemaakt hebben is juist een risicofactor voor herhaling. Betekent natuurlijk niet dat je niet meer zou moeten toegeven aan je kinderwens!! Zorg voor goede begeleiding, en kennelijk dus niet door deze huisarts!
vrijdag 23 februari 2007 om 09:37
Ik heb ook een ppd gehad na de bevalling van mijn eerste. En ben ook bang dat dit bij een tweede zwangerschap wederom zal plaatsvinden.
Ik weet echter ook dat er middelen en trucs zijn om de kans op een tweede ppd te 'verkleinen'. Maar dat hangt ook af van de persoonlijke factoren. Er is bijvoorbeeld inmiddels een injectie die je vlak na de bevalling krijgt toegediend met hormonen, die ervoor zorgen dat je spiegel niet gaat zwabberen, maar gelijk blijft.
Ook de 'triggers' van een ppd kun je doen afnemen.
In mijn geval ben ik nu gewend aan de verandering die het met zich meebrengt en zal ik niet zo overvallen zijn. Maar bij mij gelden weer andere factoren zoals erfelijke belasting met depressies, extreem perfectionistisch persoon en dergelijke. OOk mijn traumatische bevalling heeft meegespeeld. En dat zijn weer triggers die niet of moeilijk te beinvloeden zijn.
Ik meen me te herinneren dat je als je reeds een ppd hebt gehad, een lichte verhoogde kans hebt op een nieuwe. Je hebt dus iets meer risico dan de gemiddelde vrouw. Raar dat jouw huisarts dat niet heeft gezegd.
Ook kan je alvast een plan uitstippelen, voor het geval het wel zo is. Welke medicijnen kun je gaan gebruiken, welke triggerende factoren kun je van tevoren al uitschakelen?
Verder is t echt koffiedik kijken, je weet immers nooit of je er weer een krijgt.
IK ben zelf zo bang voor het moment dat ik mijn tweede in mijn armen zou krijgen. Ik weet nu al dat dat het moment supreme gaat zijn waarop ik gespitst ben of dat niet hetzelfde gevoel ontstaat als ik toen had. En ik weet ook dat als het wel zo is, je me waarschijnlijk kunt opvegen, omdat ik dan al weet dat we weer die molen ingaan....
Ik vind het lastig, want het weegt wel degelijk mee in de beslissing of je wel of niet een een tweede wilt gaan beginnen.
Ik weet echter ook dat er middelen en trucs zijn om de kans op een tweede ppd te 'verkleinen'. Maar dat hangt ook af van de persoonlijke factoren. Er is bijvoorbeeld inmiddels een injectie die je vlak na de bevalling krijgt toegediend met hormonen, die ervoor zorgen dat je spiegel niet gaat zwabberen, maar gelijk blijft.
Ook de 'triggers' van een ppd kun je doen afnemen.
In mijn geval ben ik nu gewend aan de verandering die het met zich meebrengt en zal ik niet zo overvallen zijn. Maar bij mij gelden weer andere factoren zoals erfelijke belasting met depressies, extreem perfectionistisch persoon en dergelijke. OOk mijn traumatische bevalling heeft meegespeeld. En dat zijn weer triggers die niet of moeilijk te beinvloeden zijn.
Ik meen me te herinneren dat je als je reeds een ppd hebt gehad, een lichte verhoogde kans hebt op een nieuwe. Je hebt dus iets meer risico dan de gemiddelde vrouw. Raar dat jouw huisarts dat niet heeft gezegd.
Ook kan je alvast een plan uitstippelen, voor het geval het wel zo is. Welke medicijnen kun je gaan gebruiken, welke triggerende factoren kun je van tevoren al uitschakelen?
Verder is t echt koffiedik kijken, je weet immers nooit of je er weer een krijgt.
IK ben zelf zo bang voor het moment dat ik mijn tweede in mijn armen zou krijgen. Ik weet nu al dat dat het moment supreme gaat zijn waarop ik gespitst ben of dat niet hetzelfde gevoel ontstaat als ik toen had. En ik weet ook dat als het wel zo is, je me waarschijnlijk kunt opvegen, omdat ik dan al weet dat we weer die molen ingaan....
Ik vind het lastig, want het weegt wel degelijk mee in de beslissing of je wel of niet een een tweede wilt gaan beginnen.
vrijdag 23 februari 2007 om 09:59
Hoi Dodot,
Ik heb ook een zware ppd gehad, na mijn tweede kindje. Ik wilde toch
heel graag een derde en die is er ook gekomen (inmiddels 11 maanden).
Ik heb geen ppd gekregen deze keer. Wel wat moeilijke momenten, maar nu
na 11 maanden kan ik echt zeggen dat het goed is gegaan! Ik heb wel
preventieve maatregelen genomen. Die zaten vooral in heel veel rust
nemen, vit. en min. preparaten slikken, gezond eten ed. Ook kon ik met
bepaalde dingen nu beter omgaan. Ik had bijvoorbeeld heel erge
paniekaanvallen tijdens mijn ppd. Die heb ik nu ook wel een paar x
gehad, maar nu kan ik daar meen omgaan en ben ik niet meteen weer
helemaal terug bij af.
Het gevoel dat je zo graag een kindje wilt maar toch zo bang bent is
heel herkenbaar. Niemand kan de keuze voor je maken. Als je al een keer
ppd hebt gehad is de kans op herhaling inderdaad heel groot, maar als
je preventieve maatregelen neemt is de kans een heel stuk
kleiner. Zorg in ieder geval voor begeleiding.
groetjes, L
Ik heb ook een zware ppd gehad, na mijn tweede kindje. Ik wilde toch
heel graag een derde en die is er ook gekomen (inmiddels 11 maanden).
Ik heb geen ppd gekregen deze keer. Wel wat moeilijke momenten, maar nu
na 11 maanden kan ik echt zeggen dat het goed is gegaan! Ik heb wel
preventieve maatregelen genomen. Die zaten vooral in heel veel rust
nemen, vit. en min. preparaten slikken, gezond eten ed. Ook kon ik met
bepaalde dingen nu beter omgaan. Ik had bijvoorbeeld heel erge
paniekaanvallen tijdens mijn ppd. Die heb ik nu ook wel een paar x
gehad, maar nu kan ik daar meen omgaan en ben ik niet meteen weer
helemaal terug bij af.
Het gevoel dat je zo graag een kindje wilt maar toch zo bang bent is
heel herkenbaar. Niemand kan de keuze voor je maken. Als je al een keer
ppd hebt gehad is de kans op herhaling inderdaad heel groot, maar als
je preventieve maatregelen neemt is de kans een heel stuk
kleiner. Zorg in ieder geval voor begeleiding.
groetjes, L
vrijdag 23 februari 2007 om 10:00
quote:
quote: MEFS reageerde
Ja Isis, dat bedoel ik. Ik ken de persoon die dit heeft bedacht. Hij werkt in Woerden; daar heet de afdeling Post Partum Unit en het is in de regionale psychiatrisch centrum bevestigd. Je kan wat meer lezen hier:
hier
De link doet het niet. Dan zo:
http://www.altrecht.nl/www/site/32/182/434
quote: MEFS reageerde
Ja Isis, dat bedoel ik. Ik ken de persoon die dit heeft bedacht. Hij werkt in Woerden; daar heet de afdeling Post Partum Unit en het is in de regionale psychiatrisch centrum bevestigd. Je kan wat meer lezen hier:
hier
De link doet het niet. Dan zo:
http://www.altrecht.nl/www/site/32/182/434
vrijdag 23 februari 2007 om 12:04
Wat ontzettend fijn om respons te krijgen en jullie ervaringen te lezen!
Ik heb de links opgeslagen en ga zo even kijken op genoemde pagina's.
Vooral de begeleiding vanuit het ziekenhuis klinkt mij prettig in de oren. Het zou prettig zijn mijn ervaring met een proffesional te delen, vooral het feit dat je je verhaal kwijt kunt en dat er dan tips gegeven kunnen worden herhaling te voorkomen. Zoals al gezegd werd, dat kán voldoende zijn.
In ieder geval heel prettig om te lezen dat dit dus wel serieus een probleem kan zijn en dat ik niet de enige ben!
Ik reageer later weer, ik ga nu even googlen met de nieuwe tips.
Groetjes, Dodot!
Ik heb de links opgeslagen en ga zo even kijken op genoemde pagina's.
Vooral de begeleiding vanuit het ziekenhuis klinkt mij prettig in de oren. Het zou prettig zijn mijn ervaring met een proffesional te delen, vooral het feit dat je je verhaal kwijt kunt en dat er dan tips gegeven kunnen worden herhaling te voorkomen. Zoals al gezegd werd, dat kán voldoende zijn.
In ieder geval heel prettig om te lezen dat dit dus wel serieus een probleem kan zijn en dat ik niet de enige ben!
Ik reageer later weer, ik ga nu even googlen met de nieuwe tips.
Groetjes, Dodot!
vrijdag 23 februari 2007 om 12:27
Dodot, als je ha je niet serieus neemt, ga een second opinion vragen. Laat je niet naar een eerstelijn psycholoog verwijzen (die moet je zelf betalen en het is te duur voor een lange behandeling als een depressie).
Ik zou graag wat meer van je horen, of je een verwijzing krijgt en of je voor een tweede gaat. Je mag me mailen (kijk mijn profiel).
Ik zou graag wat meer van je horen, of je een verwijzing krijgt en of je voor een tweede gaat. Je mag me mailen (kijk mijn profiel).
woensdag 28 februari 2007 om 20:02
Hi dames! Ik heb even het weekend gebruikt om veel informatie over dit onderwerp bij elkaar te zoeken en het allemaal te laten bezinken. Het onderwerp ligt me duidelijk wel zwaar, maar eigenlijk wordt ik heel blij van alle info die ik lees. Allereerst een reactie op jullie:
IsisvG, bedankt voor de tip van de POP poli, vanuit daar ben ik op veel andere sites terecht gekomen, ook andere ziekenhuizen met een gelijke afdeling. Ik ga ook zeker advies vragen aan mijn nieuwe huisarts. Over anderhalve maand gaan wij verhuizen, dus ik moet nog op zoek, maar ik wil wel gelijk mijn 'probleem' bespreken met hem/haar, ik hoop dat ik dan door verwezen kan worden.
Sunlight, je klinkt heel positief, volgens mij heb je al een aktie-plan klaar! Het klinkt alsof je er wel klaar voor bent? Je hebt helaas dus een traumatische bevalling achter de rug, jeetje, ik begrijp dat de gedachte op een nieuwe bevalling je niet vrolijk maakt. Maar 'ze' zeggen toch altijd dat je bevallingen niet met elkaar kunt vergelijken... Laten we hopen dat het zo is... De angt die je zegt te hebben voor het eerste moment je kindje vast te houden ken ik helemaal niet, daar ben ik ook absoluut niet bang voor. Is dat misschien het moment waarop het mis ging bij het eerste kindje? Je bent dus wel behandeld aan je PPD? Hoe is dat gedaan en had jij zelf in de gaten dat het niet goed ging met jou?
Laki, een derde kindje al! Wat fijn dat het dit keer goed is gegaan. Ik geloof ook in het nut van gezond en al die vitaminen en mineralen suppl. Heb je bij je eerste kindje nergens last van gehad dan? Je geeft mij als tip in ieder geval te zorgen voor goede begeleiding, hoe ben jij geholpen en hoe heb je de paniekaanvallen weten te temperen?
MEFS, bedankt ook voor je link. Ik vind het een beetje raar om te vragen om meer info, terwijl ik nooit daar in behandeling zou gaan. Zelfde geld voor de POP poli, of zouden ze ook algemene folders hebben over de post partum unit? Ik ga inderdaad ook wel voor een second-opinion, alleen pas over anderhalve maand. Eerst gaan we verhuizen en dan moet ik daar nog een arts zien te vinden. Ik moet nog even geduld hebben dus. Ik ben trouwens ook nog even gaan googlen op geestelijke gezondheidszorg in het algemeen, want je had het over een eerstelijn psycholoog? Ik heb dus nog nooit eerder iets te maken gehad met deze kant van de zorg en ik weet ook echt het verschil niet tussen psycholoog en psychiater etc. Iemand een site waarop dat allemaal helder uitgelegd staat?
Hier dus een druk weekend geweest. Ik heb veel met mijn man gepraat over de nieuwe informatie. Hij weet ook wel dat het de eerste keer niet goed is gegaan, maar hij is totaal niet bang voor een tweede PPD (maarja, het is ook niet zijn lichaam wat een loopje met hem gaat nemen
). Ik voel nog steeds een zekere angst, maar nu zie ik ook wel in dat die angst niet hoeft te betekenen dat er nooit een tweede (en waarom niet meteen een derde) kindje zou mogen komen bij ons. Nogmaals, ik ben echt heel blij met alle reacties en vooral met het nieuws dat ik dus echt geholpen kan worden, mocht het weer fout gaan.
Het is soms zó lastig dat angst-gevoel onder woorden te brengen! Van de week (toen ik er eindelijk iets over durfde te zeggen tegen een vriendin) kreeg ik ook weer zo'n lekker antwoord... Echt zo van, jaaaa, en alle mama's zijn wel eens bang dat ze het niet aan kunnen met twee kids, en alle mama's hebben wel eens moeite om de aandacht over de kinderen te verdelen dus daar hoef je niet bang voor te zijn... En bedankt, behalve angst voor een PPD heeft ze me er nog eens twee angste bij gepraat! Nee, dat laatste is gekheid. Natuurlijk denk ik hier wel eens aan, maar dat is zeker niet de rede dat ik nog niet een tweede zwangerschap aan durf!
IsisvG, bedankt voor de tip van de POP poli, vanuit daar ben ik op veel andere sites terecht gekomen, ook andere ziekenhuizen met een gelijke afdeling. Ik ga ook zeker advies vragen aan mijn nieuwe huisarts. Over anderhalve maand gaan wij verhuizen, dus ik moet nog op zoek, maar ik wil wel gelijk mijn 'probleem' bespreken met hem/haar, ik hoop dat ik dan door verwezen kan worden.
Sunlight, je klinkt heel positief, volgens mij heb je al een aktie-plan klaar! Het klinkt alsof je er wel klaar voor bent? Je hebt helaas dus een traumatische bevalling achter de rug, jeetje, ik begrijp dat de gedachte op een nieuwe bevalling je niet vrolijk maakt. Maar 'ze' zeggen toch altijd dat je bevallingen niet met elkaar kunt vergelijken... Laten we hopen dat het zo is... De angt die je zegt te hebben voor het eerste moment je kindje vast te houden ken ik helemaal niet, daar ben ik ook absoluut niet bang voor. Is dat misschien het moment waarop het mis ging bij het eerste kindje? Je bent dus wel behandeld aan je PPD? Hoe is dat gedaan en had jij zelf in de gaten dat het niet goed ging met jou?
Laki, een derde kindje al! Wat fijn dat het dit keer goed is gegaan. Ik geloof ook in het nut van gezond en al die vitaminen en mineralen suppl. Heb je bij je eerste kindje nergens last van gehad dan? Je geeft mij als tip in ieder geval te zorgen voor goede begeleiding, hoe ben jij geholpen en hoe heb je de paniekaanvallen weten te temperen?
MEFS, bedankt ook voor je link. Ik vind het een beetje raar om te vragen om meer info, terwijl ik nooit daar in behandeling zou gaan. Zelfde geld voor de POP poli, of zouden ze ook algemene folders hebben over de post partum unit? Ik ga inderdaad ook wel voor een second-opinion, alleen pas over anderhalve maand. Eerst gaan we verhuizen en dan moet ik daar nog een arts zien te vinden. Ik moet nog even geduld hebben dus. Ik ben trouwens ook nog even gaan googlen op geestelijke gezondheidszorg in het algemeen, want je had het over een eerstelijn psycholoog? Ik heb dus nog nooit eerder iets te maken gehad met deze kant van de zorg en ik weet ook echt het verschil niet tussen psycholoog en psychiater etc. Iemand een site waarop dat allemaal helder uitgelegd staat?
Hier dus een druk weekend geweest. Ik heb veel met mijn man gepraat over de nieuwe informatie. Hij weet ook wel dat het de eerste keer niet goed is gegaan, maar hij is totaal niet bang voor een tweede PPD (maarja, het is ook niet zijn lichaam wat een loopje met hem gaat nemen
). Ik voel nog steeds een zekere angst, maar nu zie ik ook wel in dat die angst niet hoeft te betekenen dat er nooit een tweede (en waarom niet meteen een derde) kindje zou mogen komen bij ons. Nogmaals, ik ben echt heel blij met alle reacties en vooral met het nieuws dat ik dus echt geholpen kan worden, mocht het weer fout gaan. Het is soms zó lastig dat angst-gevoel onder woorden te brengen! Van de week (toen ik er eindelijk iets over durfde te zeggen tegen een vriendin) kreeg ik ook weer zo'n lekker antwoord... Echt zo van, jaaaa, en alle mama's zijn wel eens bang dat ze het niet aan kunnen met twee kids, en alle mama's hebben wel eens moeite om de aandacht over de kinderen te verdelen dus daar hoef je niet bang voor te zijn... En bedankt, behalve angst voor een PPD heeft ze me er nog eens twee angste bij gepraat! Nee, dat laatste is gekheid. Natuurlijk denk ik hier wel eens aan, maar dat is zeker niet de rede dat ik nog niet een tweede zwangerschap aan durf!
zaterdag 3 maart 2007 om 17:13
quote:Sunlight, je klinkt heel positief, volgens mij heb je al een aktie-plan klaar! Het klinkt alsof je er wel klaar voor bent? Je hebt helaas dus een traumatische bevalling achter de rug, jeetje, ik begrijp dat de gedachte op een nieuwe bevalling je niet vrolijk maakt. Maar 'ze' zeggen toch altijd dat je bevallingen niet met elkaar kunt vergelijken... Laten we hopen dat het zo is... De angt die je zegt te hebben voor het eerste moment je kindje vast te houden ken ik helemaal niet, daar ben ik ook absoluut niet bang voor. Is dat misschien het moment waarop het mis ging bij het eerste kindje? Je bent dus wel behandeld aan je PPD? Hoe is dat gedaan en had jij zelf in de gaten dat het niet goed ging met jou?Ik had op het moment dat ik mijn zoon in mijn armen kreeg totaal geen gevoel. Ik wist echter dat er werd gefilmd en doe dus wel alsof op de film. Maar het had net zo goed het kind van de buren kunnen zijn. Helemaal niks geen gevoel, zelfs geen zweempje....
Ik wilde hem ook liever niet bij me hebben, vond t maar irritant als ie ging janken, dan zat mn hart in mn keel, maar ik durfde dat niet tegen de verpleegster te zeggen, omdat ik bang was dat dat niet normaal was.
Verder heb ik t denk ik wel in de gaten gehad, maar was constant op zoek naar ontkenning ervan. Blijkbaar kwam ik wel erg negatief over, want mIjn vriendin zei ineens: maar Sun, er is toch wel IETS dat je leuk vindt aan hem? Nee dus. Helemaal niks. Toen dacht ik wel van oei, ik moet t wat minder laten blijken dus. Maar ik wilde niks met m te maken hebben. Ik wilde m niet in bad doen, ik wilde dat ie weer wegging. Vroeg aan mn man, een week na de bevalling doodleuk of we er niet even met zn tweetjes tussenuit konden gaan een weekje, naar de zon ofzo...en ik vond t ook nog raar dat ie zei: dat meen je toch niet?
Ik werd panisch als de kraamvisite wegging, want dan was ik alleen met m.Achteraf gezien is dat dan he.
Ik was doodsbenauwd om dat aan mezelf toe te geven, dus speurde ik het internet af naar lijstjes met symptomen. Als er dan eentje tussenstond die ik niet had, dan dacht ik: zie je wel, ik heb geen ppd.
Het ging bij mij pas later goed mis. Omdat ik alles had weggestopt.
Wat ik wel raar vond op dat moment, was dat de huisarts wel erg snel op de stoep stond, en ook rare vragen stelde. Achteraf heeft het CB de huisarts gebeld om te zeggen dat t niet goed ging. Dat was dus wel heel goed.
Ik heb uiteindelijk pas driekwart jaar later aan de bel getrokken, en ben behandeld zonder medicijnen. Ik wilde geen medicijnen in verband met mijn werk. Ik heb een cognitieve gedragstherapie gehad, die heeft bij mij wel redelijk gewerkt. Het lost je probleem niet op, maar je leert ermee omgaan en er op een andere manier tegenaan kijken.
en aangezien ik een vreselijke planner ben, heb ik daar in t dagelijks leven nog wel iedere keer iets aan!
Ik wilde hem ook liever niet bij me hebben, vond t maar irritant als ie ging janken, dan zat mn hart in mn keel, maar ik durfde dat niet tegen de verpleegster te zeggen, omdat ik bang was dat dat niet normaal was.
Verder heb ik t denk ik wel in de gaten gehad, maar was constant op zoek naar ontkenning ervan. Blijkbaar kwam ik wel erg negatief over, want mIjn vriendin zei ineens: maar Sun, er is toch wel IETS dat je leuk vindt aan hem? Nee dus. Helemaal niks. Toen dacht ik wel van oei, ik moet t wat minder laten blijken dus. Maar ik wilde niks met m te maken hebben. Ik wilde m niet in bad doen, ik wilde dat ie weer wegging. Vroeg aan mn man, een week na de bevalling doodleuk of we er niet even met zn tweetjes tussenuit konden gaan een weekje, naar de zon ofzo...en ik vond t ook nog raar dat ie zei: dat meen je toch niet?
Ik werd panisch als de kraamvisite wegging, want dan was ik alleen met m.Achteraf gezien is dat dan he.
Ik was doodsbenauwd om dat aan mezelf toe te geven, dus speurde ik het internet af naar lijstjes met symptomen. Als er dan eentje tussenstond die ik niet had, dan dacht ik: zie je wel, ik heb geen ppd.
Het ging bij mij pas later goed mis. Omdat ik alles had weggestopt.
Wat ik wel raar vond op dat moment, was dat de huisarts wel erg snel op de stoep stond, en ook rare vragen stelde. Achteraf heeft het CB de huisarts gebeld om te zeggen dat t niet goed ging. Dat was dus wel heel goed.
Ik heb uiteindelijk pas driekwart jaar later aan de bel getrokken, en ben behandeld zonder medicijnen. Ik wilde geen medicijnen in verband met mijn werk. Ik heb een cognitieve gedragstherapie gehad, die heeft bij mij wel redelijk gewerkt. Het lost je probleem niet op, maar je leert ermee omgaan en er op een andere manier tegenaan kijken.
en aangezien ik een vreselijke planner ben, heb ik daar in t dagelijks leven nog wel iedere keer iets aan!
zaterdag 3 maart 2007 om 22:49
Hey, ik heb weer wat te doen, ik ga googlen op cognitieve gedragstherapie! Verder heb ik hier op een ander topic iets gelezen over vitamine B12, daar moet ik maandag maar even naar de winkel voor gaan. Met de visolie ben ik al een kleine twee maanden bezig. Zijn er nog andere gezondsheidstips?
Sunlight, wat een verhaal van jou... Dat moet een heel vervelende tijd zijn geweest. Ik herken het niet op die manier die jij omschrijft, ik voelde het heel anders. Ik was bijvoorbeeld té bang mijn kindje aan te raken. Het heeft geloof ik vier dagen geduurd voordat ik voor het eerst zijn luier verschoonde, ik durfde gewoon niet. Ook raar natuurlijk, maar ik was juist te bang hem te breken of te laten vallen oid. Nouja, dat is helemaal goed gekomen hoor, ik ben de tel van het aantal luiers dat ik verschoond heb al lang kwijt
Miss liz, ook op zoek naar ervaringen van andere vrouwen? Misschien kunnen we samen dit onderwerp lopende houden. Ik ben niet in staat elke dat te kijken en te regageren, maar vind het heel prettig hier over te praten. Ik ben ook heel blij met de tips die ik hier al uit heb kunnen halen. Ik kan nu al zeggen dat de wens steeds groter wordt en de angst steeds kleiner. Puur omdat ik weet dat er iets aan gedaan kan worden!
Maar eerst eens verhuizen en de zolder verbouwen, we gaan naar een huis met maar twee slaapkamers (een voor onze jongen van anderhalf en een voor mijn man en mij), dus we hebben geen haast, hihi. Prettig weekend nog! Groetjes, Dodot!
Sunlight, wat een verhaal van jou... Dat moet een heel vervelende tijd zijn geweest. Ik herken het niet op die manier die jij omschrijft, ik voelde het heel anders. Ik was bijvoorbeeld té bang mijn kindje aan te raken. Het heeft geloof ik vier dagen geduurd voordat ik voor het eerst zijn luier verschoonde, ik durfde gewoon niet. Ook raar natuurlijk, maar ik was juist te bang hem te breken of te laten vallen oid. Nouja, dat is helemaal goed gekomen hoor, ik ben de tel van het aantal luiers dat ik verschoond heb al lang kwijt
Miss liz, ook op zoek naar ervaringen van andere vrouwen? Misschien kunnen we samen dit onderwerp lopende houden. Ik ben niet in staat elke dat te kijken en te regageren, maar vind het heel prettig hier over te praten. Ik ben ook heel blij met de tips die ik hier al uit heb kunnen halen. Ik kan nu al zeggen dat de wens steeds groter wordt en de angst steeds kleiner. Puur omdat ik weet dat er iets aan gedaan kan worden!
Maar eerst eens verhuizen en de zolder verbouwen, we gaan naar een huis met maar twee slaapkamers (een voor onze jongen van anderhalf en een voor mijn man en mij), dus we hebben geen haast, hihi. Prettig weekend nog! Groetjes, Dodot!
zondag 4 maart 2007 om 13:52
quote:
Hey, ik heb weer wat te doen, ik ga googlen op cognitieve gedragstherapie! Verder heb ik hier op een ander topic iets gelezen over vitamine B12, daar moet ik maandag maar even naar de winkel voor gaan. Met de visolie ben ik al een kleine twee maanden bezig. Zijn er nog andere gezondsheidstips?
Sunlight, wat een verhaal van jou... Dat moet een heel vervelende tijd zijn geweest. Ik herken het niet op die manier die jij omschrijft, ik voelde het heel anders. Ik was bijvoorbeeld té bang mijn kindje aan te raken. Het heeft geloof ik vier dagen geduurd voordat ik voor het eerst zijn luier verschoonde, ik durfde gewoon niet. Ook raar natuurlijk, maar ik was juist te bang hem te breken of te laten vallen oid. Nouja, dat is helemaal goed gekomen hoor, ik ben de tel van het aantal luiers dat ik verschoond heb al lang kwijt
Miss liz, ook op zoek naar ervaringen van andere vrouwen? Misschien kunnen we samen dit onderwerp lopende houden. Ik ben niet in staat elke dat te kijken en te regageren, maar vind het heel prettig hier over te praten. Ik ben ook heel blij met de tips die ik hier al uit heb kunnen halen. Ik kan nu al zeggen dat de wens steeds groter wordt en de angst steeds kleiner. Puur omdat ik weet dat er iets aan gedaan kan worden!
Maar eerst eens verhuizen en de zolder verbouwen, we gaan naar een huis met maar twee slaapkamers (een voor onze jongen van anderhalf en een voor mijn man en mij), dus we hebben geen haast, hihi. Prettig weekend nog! Groetjes, Dodot! Hallo,
Ik zit alles eens even door te lezen, en idd, mijn wens wordt steeds groter en de angst minder...idd...omdat er iets aan gedaan kan worden en vooral dat ik zelf invloed heb...vitamines, rust (dat heb ik de vrige keer niet genomen). En ik denk ook dat het anders is wanneer er een tweede kindje komt dan een eerste. Het zal wel drukker zijn, maar een tweede past denk ik beter in ons ritme nu, dan een eerste toen.
Goed idee, Dodot, we doen het samen! Succes met verhuizen trouwens!
Hey, ik heb weer wat te doen, ik ga googlen op cognitieve gedragstherapie! Verder heb ik hier op een ander topic iets gelezen over vitamine B12, daar moet ik maandag maar even naar de winkel voor gaan. Met de visolie ben ik al een kleine twee maanden bezig. Zijn er nog andere gezondsheidstips?
Sunlight, wat een verhaal van jou... Dat moet een heel vervelende tijd zijn geweest. Ik herken het niet op die manier die jij omschrijft, ik voelde het heel anders. Ik was bijvoorbeeld té bang mijn kindje aan te raken. Het heeft geloof ik vier dagen geduurd voordat ik voor het eerst zijn luier verschoonde, ik durfde gewoon niet. Ook raar natuurlijk, maar ik was juist te bang hem te breken of te laten vallen oid. Nouja, dat is helemaal goed gekomen hoor, ik ben de tel van het aantal luiers dat ik verschoond heb al lang kwijt
Miss liz, ook op zoek naar ervaringen van andere vrouwen? Misschien kunnen we samen dit onderwerp lopende houden. Ik ben niet in staat elke dat te kijken en te regageren, maar vind het heel prettig hier over te praten. Ik ben ook heel blij met de tips die ik hier al uit heb kunnen halen. Ik kan nu al zeggen dat de wens steeds groter wordt en de angst steeds kleiner. Puur omdat ik weet dat er iets aan gedaan kan worden!
Maar eerst eens verhuizen en de zolder verbouwen, we gaan naar een huis met maar twee slaapkamers (een voor onze jongen van anderhalf en een voor mijn man en mij), dus we hebben geen haast, hihi. Prettig weekend nog! Groetjes, Dodot! Hallo,
Ik zit alles eens even door te lezen, en idd, mijn wens wordt steeds groter en de angst minder...idd...omdat er iets aan gedaan kan worden en vooral dat ik zelf invloed heb...vitamines, rust (dat heb ik de vrige keer niet genomen). En ik denk ook dat het anders is wanneer er een tweede kindje komt dan een eerste. Het zal wel drukker zijn, maar een tweede past denk ik beter in ons ritme nu, dan een eerste toen.
Goed idee, Dodot, we doen het samen! Succes met verhuizen trouwens!
