Kinderen
alle pijlers
Trots op coming out zoon.
dinsdag 2 juni 2020 17:17
Happy pride month
Ik ben enorm trots op mijn zoon! Hij is (paar maanden terug) uit de kast gekomen en eindelijk gelukkig met zichzelf! Hij heeft een lastige tijd gehad en nu valt alles op zijn plek.Wat een opluchting!
Voor mij was het geen verrassing, voorgevoel ? Geen idee. Toen hij het mij vertelde was ik iig niet verrast.
Ik hoop dat de buitenwereld ook zo blij is voor hem
Dat is het enige waar ik me zorgen om maak; de intolerantie die er helaas nog steeds is naar LGBTQ community.Voor mij veranderd er niets. Zijn broer en zus reageerden ook positief en de mensen die het zo langzamerhand weten ook.
Hij vroeg mij vandaag of ik het oke vond als hij de vlag op zou hangen (regenboog vlag) . En ik ben daar compleet oke mee.. En wat de rest (lees buren en alles wat er bij komt) ervan zal vinden, zal me een zorg zijn..
Dus nu wappert de vlag trots aan mijn gevel.
Wat ik hiermee wil ? Niets.. ben gewoon trots op mijn zoon dat hij zo blij is en zo open tegen mij. De goede gesprekken die we hebben..zo waardevol.
poldervrouw wijzigde dit bericht op 02-06-2020 17:18
0.83% gewijzigd
donderdag 4 juni 2020 08:56
Yep. Ik heb een oom en een tante met drie heteroseksuele kinderen in een vaste relatie. Geen één heeft er kinderen en die gaan er ook niet komen (ze zijn inmiddels alledrie de 40 gepasseerd). Bij één stel lukte het niet, de andere twee hadden er geen behoefte aan.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 4 juni 2020 11:44
Wat wordt het weer uit zijn verband getrokken
Het gaat erom dat je bepaalde verwachtingen hebt over de toekomst van je kinderen. Die heeft iedereen.
Je gaat er ookvanuit dat je kind een diploma haalt, gaat werken en het huis uit gaat.
Als het anders loopt dan je verwacht dan kan dat dus best even wennen zijn.
Dat wil niet gelijk zeggen dat je dan niet van je kind houdt of je kind niet accepteer zoals het is.
Het gaat erom dat je bepaalde verwachtingen hebt over de toekomst van je kinderen. Die heeft iedereen.
Je gaat er ookvanuit dat je kind een diploma haalt, gaat werken en het huis uit gaat.
Als het anders loopt dan je verwacht dan kan dat dus best even wennen zijn.
Dat wil niet gelijk zeggen dat je dan niet van je kind houdt of je kind niet accepteer zoals het is.
donderdag 4 juni 2020 15:17
Heel eerlijk en ik hoop dat jullie het lezen zoals ik het bedoel.
Zoals eerder gezegd, zoon is 15 en het lijkt erop dat hij op meisjes valt. Mocht dat niet zo zijn... Prima.!
Mocht hij transgender zijn dan zou ik dat wel ff lastig vinden. Niet in de zin dat het niet oké is! Ik zou hem met alles helpen en steunen indien gewenst. Maar meer als tijd nodig hebben om te schakelen. Ik heb geen zoon meer maar een dochter.
Ik zou nog best vaak hij zeggen denk ik.
Is dat herkenbaar?
Dus zeker geen teleurstelling of wat voor negatief iets dan ook maar dat je moet wennen aan het feit dat hij een zij is of zij een hij.
Zoals eerder gezegd, zoon is 15 en het lijkt erop dat hij op meisjes valt. Mocht dat niet zo zijn... Prima.!
Mocht hij transgender zijn dan zou ik dat wel ff lastig vinden. Niet in de zin dat het niet oké is! Ik zou hem met alles helpen en steunen indien gewenst. Maar meer als tijd nodig hebben om te schakelen. Ik heb geen zoon meer maar een dochter.
Ik zou nog best vaak hij zeggen denk ik.
Is dat herkenbaar?
Dus zeker geen teleurstelling of wat voor negatief iets dan ook maar dat je moet wennen aan het feit dat hij een zij is of zij een hij.
donderdag 4 juni 2020 15:20
Maar heb jij verwachtingen mbt de seksualiteit van je kind?sugarmiss schreef: ↑04-06-2020 11:44Wat wordt het weer uit zijn verband getrokken
Het gaat erom dat je bepaalde verwachtingen hebt over de toekomst van je kinderen. Die heeft iedereen.
Je gaat er ookvanuit dat je kind een diploma haalt, gaat werken en het huis uit gaat.
Als het anders loopt dan je verwacht dan kan dat dus best even wennen zijn.
Dat wil niet gelijk zeggen dat je dan niet van je kind houdt of je kind niet accepteer zoals het is.
donderdag 4 juni 2020 15:21
Het punt is dat "accepteren" klinkt alsof het iets ergs is. Ik snap dat je leert accepteren dat je geen kleinkinderen krijgt bijv., of dat je even moet schakelen. Maar een mens "accepteren" vind ik eigenlijk niet klinken als iets om heel blij mee te zijn. Met "tolereren" heb ik dat nog iets sterker.
donderdag 4 juni 2020 15:25
Ik denk dat als het echt gebeurt, dat je dat makkelijk onder de knie krijgt. Mijn baas doet het ook bij een collega die nu een 'zij' is, maar ik krijg altijd een beetje het idee dat ze het doet om een punt te maken, dat ze het een beetje onzin vindt.benmamma schreef: ↑04-06-2020 15:17Mocht hij transgender zijn dan zou ik dat wel ff lastig vinden. Niet in de zin dat het niet oké is! Ik zou hem met alles helpen en steunen indien gewenst. Maar meer als tijd nodig hebben om te schakelen. Ik heb geen zoon meer maar een dochter.
Ik zou nog best vaak hij zeggen denk ik.
Een kennis die ook trans is vertelde me dat ze het heel erg zou vinden als een van haar kinderen het ook zou zijn, maar niet omdat het lastig is met voornaamwoorden (dat overleef je wel) maar meer omdat je heel veel haat en agressie krijgt en dat het in het land waar zij woont zelfs gevaarlijk is.
donderdag 4 juni 2020 15:25
niet om PC-correct te zijn, maar ik heb oprecht geen verwachtingen mbt de geaardheid van mijn kinderen
en het maakt me ook niks uit of ze kinderen krijgen
donderdag 4 juni 2020 15:30
De verwachtingen die jij uitspreekt vallen meer onder de categorie 'hoop'. En het is op zijn minst raar te noemen om te hopen dat je kind thuiskomt met iemand van het 'andere geslacht'.sugarmiss schreef: ↑04-06-2020 11:44Wat wordt het weer uit zijn verband getrokken
Het gaat erom dat je bepaalde verwachtingen hebt over de toekomst van je kinderen. Die heeft iedereen.
Je gaat er ookvanuit dat je kind een diploma haalt, gaat werken en het huis uit gaat.
Als het anders loopt dan je verwacht dan kan dat dus best even wennen zijn.
Dat wil niet gelijk zeggen dat je dan niet van je kind houdt of je kind niet accepteer zoals het is.
donderdag 4 juni 2020 15:39
Dat het aan de ouder-kant helemaal prima is, is natuurlijk geweldig. Ik had ook niet anders verwacht op dit forum. Maar ik lees dit topic meer vanuit de kind-kant (vergeef me de lelijke formulering): hoe zeer het kind van TO ook wist dat zijn ouder niet geinteresseerd was in zijn geaardheid, alsnog was het kind verdrietig en verward.
Dat wij allemaal blije ouders/verzorgers zijn die enkel willen dat hun kind gelukkig is, dat is mooi, maar blijkbaar neemt dat niet weg dat het kind het moeilijk vindt.
Dat wij allemaal blije ouders/verzorgers zijn die enkel willen dat hun kind gelukkig is, dat is mooi, maar blijkbaar neemt dat niet weg dat het kind het moeilijk vindt.
donderdag 4 juni 2020 16:45
Zou kunnen hoor, hoop het eigenlijk.Murrmurr schreef: ↑04-06-2020 15:25Ik denk dat als het echt gebeurt, dat je dat makkelijk onder de knie krijgt. Mijn baas doet het ook bij een collega die nu een 'zij' is, maar ik krijg altijd een beetje het idee dat ze het doet om een punt te maken, dat ze het een beetje onzin vindt.
Een kennis die ook trans is vertelde me dat ze het heel erg zou vinden als een van haar kinderen het ook zou zijn, maar niet omdat het lastig is met voornaamwoorden (dat overleef je wel) maar meer omdat je heel veel haat en agressie krijgt en dat het in het land waar zij woont zelfs gevaarlijk is.
Daar zou ik me wel echt zorgen om maken. Bij homo zijn minder dan bij transgender maar in beide gevallen zou ik wel bang zijn dat hij agressie, afwijzing, nare dingen mee zal maken.
Een partner.. Voor hem leuk en hoop voor mij ook.
Lijkt me fijner dan dat er geen klik is.
donderdag 4 juni 2020 16:50
benmamma schreef: ↑04-06-2020 15:17Heel eerlijk en ik hoop dat jullie het lezen zoals ik het bedoel.
Zoals eerder gezegd, zoon is 15 en het lijkt erop dat hij op meisjes valt. Mocht dat niet zo zijn... Prima.!
Mocht hij transgender zijn dan zou ik dat wel ff lastig vinden. Niet in de zin dat het niet oké is! Ik zou hem met alles helpen en steunen indien gewenst. Maar meer als tijd nodig hebben om te schakelen. Ik heb geen zoon meer maar een dochter.
Ik zou nog best vaak hij zeggen denk ik.
Is dat herkenbaar?
Dus zeker geen teleurstelling of wat voor negatief iets dan ook maar dat je moet wennen aan het feit dat hij een zij is of zij een hij.
Ja, is ook lastig. Je kind blijft hetzelfde, qua persoon, interesse, humor, enz. Maar is toch ineens anders. En zeker 'hij' zeggen gaat bij ons nogal eens mis. Komt denk ik ook, doordat hij tijdens de transitie naar de UK is verhuisd. En het wordt makkelijker, maar wat altijd lastig is, is als je wat verteld uit de jeugd of van een periode ervoor. Zeker toen hij net verteld had dat hij trans was, dan is alles wat je nog verteld aan mensen van 'ohja, dat had mijn.. eh... ook' (of zoiets) In die periode was hij nog een zij en dan struikel ik dus
Nu hij al langer een hij is, zijn meer gebeurtenissen ook als hij geweest en wordt dat al minder.
Later is nu
donderdag 4 juni 2020 18:28
sugarmiss schreef: ↑04-06-2020 11:44Wat wordt het weer uit zijn verband getrokken
Het gaat erom dat je bepaalde verwachtingen hebt over de toekomst van je kinderen. Die heeft iedereen.
Je gaat er ookvanuit dat je kind een diploma haalt, gaat werken en het huis uit gaat.
Als het anders loopt dan je verwacht dan kan dat dus best even wennen zijn.
Dat wil niet gelijk zeggen dat je dan niet van je kind houdt of je kind niet accepteer zoals het is.
Deel eens. Maar ik had die verwachtingen bij hem al niet.. Op een of andere manier zag ik hem niet in het standaard huisje-boompje-beestje verhaal.. dus in die zin hoef ik niet te wennen. Ik heb er eens over nagedacht. of ik uberhaupt moet wennen ergens aan.. maar nee.. maar dat komt denk ik meer omdat het niet geheel overwacht is.. Denk ik..
donderdag 4 juni 2020 18:29
donderdag 4 juni 2020 18:33
precies..
Ik zou het leuk vinden als er kleinkinderen komen maar als ze er niet komen is het ook prima. Dat is niet aan mij en ik kan me genoeg redenen bedenken waarom je ze niet wil en misschien kunnen ze ze niet eens krijgen. Ik heb geen kinderen gekregen om later oma te worden.
En ik heb nooit bewust nagedacht over de geaardheid van mijn kinderen. Het is niet dat ik concreet bij zoon dacht "hij is homo"het was meer onderbuik gevoel met de gedachte " zou me niets verbazen als hij niet (alleen) op vrouwen valt.. En dat was het dan ook wel. Ben er nooit zo mee bezig geweest en nu het out in the open is ook niet. Het maakt me namelijk echt niet uit.
donderdag 4 juni 2020 18:37
En dat is niet raar? Misschien willen ze wel alleen blijven .
donderdag 4 juni 2020 18:39
Hij was verward en verdrietig omdat hij zich realiseerde dat er een buitenwereld is die niet zo accepterend is als zijn familie.Betty_Slocombe schreef: ↑04-06-2020 15:39Dat het aan de ouder-kant helemaal prima is, is natuurlijk geweldig. Ik had ook niet anders verwacht op dit forum. Maar ik lees dit topic meer vanuit de kind-kant (vergeef me de lelijke formulering): hoe zeer het kind van TO ook wist dat zijn ouder niet geinteresseerd was in zijn geaardheid, alsnog was het kind verdrietig en verward.
Dat wij allemaal blije ouders/verzorgers zijn die enkel willen dat hun kind gelukkig is, dat is mooi, maar blijkbaar neemt dat niet weg dat het kind het moeilijk vindt.
Verdrietig omdat het zoveel onrust heeft gegeven bij hem.
Verward omdat hij wist dat hij vrienden ging verliezen als hij het zou vertellen en hij dát echt erg vond.. Mensen waarvan je denkt dat het je vrienden zijn en dan achterlijk reageren (wat dus is gebeurd)
Dat maakt het een proces zegt hij. Niet dat hij niet hetero is, dat vond hij op zich niet zo spannend maar het "gedoe" eromheen aldus zoon. Pubertijd vond hij lastig maar hij had bedacht dat hij daar niet alleen in was
donderdag 4 juni 2020 18:41
Gemiddeld genomen mag je er vanuit gaan dat de meeste mensen een partner hebben fijn vinden. Of ze ermee samen gaan wonen oid is dan een tweede. Maar ik mag mijn kind toch wel een leuke levenspartner toewensen ? Ik wens hem geen eenzaamheid toe hoor.
donderdag 4 juni 2020 18:47
Jij noemt het zeiken. Ik zeg alleen dat je zelf ook verwachtingen neerlegt bij je kind.
donderdag 4 juni 2020 19:17
Ik verwacht ook dat hij ooit op zichzelf gaat wonen, werken.
Ik weet uit eigen ervaring dat bijstand ook een mogelijkheid is. Maar ik hoop dat dit voor hem anders zal zijn.
Leg ik nu druk op hem?
Je kan ook overdrijven
donderdag 4 juni 2020 19:17
Wat ik ook heel erg vind: eindelijk durft zoonlief schoorvoetend op zijn 17e te vertellen tegen zijn ouders dat hij op jongens valt, en dat dan een ouder (moeder of vader) zegt: Oh, maar dat wist ik allang, dat wist ik al toen je 14 was... Nondeju, dus al die tijd heb je je zoon laten worstelen met zijn gevoelens, met zijn angst om niet geaccepteerd te worden zoals hij is, zonder ooit een vinger uitgestoken te hebben als ouder om hem een hart onder de riem te steken, nee, je gaat passief zitten wachten tot de problemen en zenuwen hem door de keel gieren en hij het eindelijk durft uit te spreken. Sorry hoor, zo fout.madamecannibale schreef: ↑04-06-2020 08:14Echt helemaal mee eens. Ik weet nog dat mijn beste vriendin ooit aan mij “op biechte” lesbisch te zijn. Het voelde echt alsof ze iets verschrikkelijks toe moest geven. Ik heb haar urenlang huilend aan de telefoon gehad voordat het er uit kwam. In die tussentijd dacht ik al lang dat haar ouders ongeneeslijk ziek waren, ze was verkracht, ongewenst zwanger of wat dan ook. Toen ze eenmaal vertelde dat ze verliefd was geworden op een vrouw was dat zo’n opluchting, ze bracht het namelijk als een grote biecht. Ik vond dat toen wel heel erg, dat ze kennelijk zo onzeker was over hoe mensen zouden reageren, dat het toch als iets “fouts” voelde.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 4 juni 2020 20:02
Dat snap ik wel. Ook al is de acceptie rondom geaardheid een stuk verder dan een aantal jaar geleden. Het merendeel van de mensen is hetero, en om dan te ontdekken dat jij dat niet bent kan dan moeilijk zijn.Betty_Slocombe schreef: ↑04-06-2020 15:39Dat het aan de ouder-kant helemaal prima is, is natuurlijk geweldig. Ik had ook niet anders verwacht op dit forum. Maar ik lees dit topic meer vanuit de kind-kant (vergeef me de lelijke formulering): hoe zeer het kind van TO ook wist dat zijn ouder niet geinteresseerd was in zijn geaardheid, alsnog was het kind verdrietig en verward.
Dat wij allemaal blije ouders/verzorgers zijn die enkel willen dat hun kind gelukkig is, dat is mooi, maar blijkbaar neemt dat niet weg dat het kind het moeilijk vindt.
donderdag 4 juni 2020 20:10
benmamma schreef: ↑04-06-2020 19:17Ik verwacht ook dat hij ooit op zichzelf gaat wonen, werken.
Ik weet uit eigen ervaring dat bijstand ook een mogelijkheid is. Maar ik hoop dat dit voor hem anders zal zijn.
Leg ik nu druk op hem?
Je kan ook overdrijven
Exact. Ik vind het dus niet raar als mensen wat dan ook “ verwachten” vanuit hun eigen referentiekader.
