Tweede kindje: ik begon zo goed..

07-08-2017 18:20 526 berichten
Alle reacties Link kopieren
Vorige week zondag ben ik bevallen van onze tweede dochter. Na de geboorte van onze eerste heb ik een pnd gehad dus ben daar nu al tijdens de zwangerschap voor begeleidt bij de POP-Poli. Ik slik preventief antidepressiva. Aanvankelijk dacht ik: gaat goed, ik voel me zoveel beter dan toentertijd. Onze tweede leek een stuk rustiger dan onze oudste, die ook van meet af aan problemen had met de voedingen (veel gehannes met verschillende spenen/flessen omdat de melk uit haar mondhoeken spoot en ze zich voortdurend verslikte, ze kwam te weinig aan en had hevige reflux). Dat lijkt nu allemaal (nog) mee te vallen: ze drinkt haar flessen goed (niet helemaal leeg maar ze groeit goed en is al weer boven haar geboortegewicht) en lijkt over het algemeen wel wat tevredener.

Maar ik merk dat ik zelf toch weer ongelofelijk gespannen ben. Ze is nu 8 dagen oud en vannacht en vandaag zijn echt opeens veel onrustiger. Ik opende 2 dagen terug hier nog een topic dat ze 's nachts niet in haar eigen bedje wilde slapen maar wel bij mij/ons. Ik hou haar met liefde bij me maar dat werkt nu ook niet meer. Ze blijft onrustig. Ze overstrekt niet echt, niet zoals onze oudste deed (echt een plank) maar ligt wel te wurmen. Als ze dan al wegzakt en ik haar probeer weg te leggen (of dat nou in haar wieg is op onze kamer, of bij ons op bed op een voedingskussen) wordt ze zo onrustig dat ze de hik krijgt. En daar komt ze dan zelfstandig niet uit.

Overdag sliep ze tot nu toe prima, beneden in de box bijv maar ook dat is nauwelijks gelukt vandaag; ze is bijna de hele middag vanaf 12.00 uur wakker geweest. En ik merk dat dit alles een bepaalde paniek bij me losmaakt. De wat-als-gedachten komen weer: wat als ze nu door zo weinig te slapen, oververmoeid is geraakt, wat als onze oudste dochter te druk is, wat als ze toch reflux ontwikkeld, wat als de nacht weer zo slecht is...
Ik ben ongelofelijk bang dat ik toch weer in een pnd tuimel en dat ik door mijn spanning ook baby gespannen maak. Ik kan gewoon bij mijn POP-Poli contactpersoon terecht maar ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ze me hierbij kan helpen. Ik heb al medicatie en ik weet zelf ook wel dat baby's nou eenmaal huilen, dat de eerste weken zwaar zijn, enz.enz...Iemand ervaring en tips?
Alle reacties Link kopieren
Overigens niet om aan te valle n, maar ik vraag me wel af vanwaar de indruk komt dat we (ik, spreek even voor mijzelf) geld genoeg zouden hebben. Wordt hier nu voor de tweede maal aangehaald. Gelukkig hebben mijn partner en ik het niet slecht. . Maar ook zeker niet luxe of "rijk " Ik had eigenlijk een fijne coach gevonden die gespecialiseerd is in nieuwe moeders met (psychische ) problemen en die heb ik helaaa na 1 consult moeten stoppen omdat ze echt voor ons te duur is.. nu ben ik bijna 4 maanden aan het worstelen en heb nog geen enkele professional gesproken. Terwijl ik soms me zo vreselijk voelde dat ik zelfs suïcidale gevoelens kreeg. Maar inderdaad, thank God dat ik mijn lieve moeder heb. Dat is mijn geluk.
Alle reacties Link kopieren
Babs87 schreef:
05-10-2017 08:40
Overigens niet om aan te valle n, maar ik vraag me wel af vanwaar de indruk komt dat we (ik, spreek even voor mijzelf) geld genoeg zouden hebben. Wordt hier nu voor de tweede maal aangehaald. Gelukkig hebben mijn partner en ik het niet slecht. . Maar ook zeker niet luxe of "rijk " Ik had eigenlijk een fijne coach gevonden die gespecialiseerd is in nieuwe moeders met (psychische ) problemen en die heb ik helaaa na 1 consult moeten stoppen omdat ze echt voor ons te duur is.. nu ben ik bijna 4 maanden aan het worstelen en heb nog geen enkele professional gesproken. Terwijl ik soms me zo vreselijk voelde dat ik zelfs suïcidale gevoelens kreeg. Maar inderdaad, thank God dat ik mijn lieve moeder heb. Dat is mijn geluk.
Hier hetzelfde hoor. We hebben drie extra dagen opvang opgenomen in totaal, was iets van 300 euro, daar word je echt niet vrolijk van. Dat was echt wel de max. En je voelt je ook hartstikke schuldig. Hoe veel kostte die coach babs? En wat gaf zij aan in dat gesprek, ben ik wel benieuwd naar.

Het enige wat ik slecht vind is als je alleen de basisverzekering hebt en je een eigen bijdrage voor kraamzorg moet betalen sommige moeders dus bijna niks af nemen, dat is heel slecht.

Maar goed al het geld van de wereld lost een pnd niet op. Wel kan je door hulp er sneller bovenop komen maar dat heeft weinig te maken met luxe of geld. En dan nog heb ik mij zo vreselijk eenzaam gevoeld daar kon geen hulp tegenop.
Alle reacties Link kopieren
stokske schreef:
05-10-2017 19:19
Hier hetzelfde hoor. We hebben drie extra dagen opvang opgenomen in totaal, was iets van 300 euro, daar word je echt niet vrolijk van. Dat was echt wel de max. En je voelt je ook hartstikke schuldig. Hoe veel kostte die coach babs? En wat gaf zij aan in dat gesprek, ben ik wel benieuwd naar.

Het enige wat ik slecht vind is als je alleen de basisverzekering hebt en je een eigen bijdrage voor kraamzorg moet betalen sommige moeders dus bijna niks af nemen, dat is heel slecht.

Maar goed al het geld van de wereld lost een pnd niet op. Wel kan je door hulp er sneller bovenop komen maar dat heeft weinig te maken met luxe of geld. En dan nog heb ik mij zo vreselijk eenzaam gevoeld daar kon geen hulp tegenop.
Volledig eens met het laatste wat je schrijft!

Deze coach heeft zich expliciet gericht op nieuwe moeders die worstelen of tegen een PND aan zitten of handvatten nodig hebben in omgaan met baby. Al na een week of 8 kwam ik met haar in aanraking en ben ik op intake gesprek gegaan. Het was een prettig gesprek. Maar ik denk dat als je echt een PND hebt dat het misschien te weinig bied.. dat weet ik niet.. ben ook maar 1 x geweest natuurlijk en toen "ging het nog wel" met me. Ze vraagt 75 euro per gesprek. Wat 3 kwartier /uur duurt... ik vind dat echt te duur. Om de week een gesprek is gewoon 150 euro per maand voor 2 gesprekjes. .

Hoe ging je dag vandaag?
Alle reacties Link kopieren
Ja dat loopt de spuigaten uit natuurlijk. Ik vind een coach altijd lastig omdat ze veelal gebakken lucht verkopen. Daarom benieuwd wat zo’n vrouw precies doet. Soms vind ik het stom dat je niet vooruit kan kijken. Als je toen wist hoe het nu met je ging had je misschien anders gedaan, je hebt pas achteraf door hoe het toen echt met je ging en signalen gemist. Ik wel in ieder geval.

Gisteren een goede dag, baby is erg verkouden dus moest er vannacht wel een paar keer uit. Oudste hele dag binnen dus we hebben cake gebakken maar hij verveelde zich wel. Ik zit dan ook een beetje de tijd weg te kijken. Vandaag zijn ze naar de opvang en vanavond ga in naar de bios met een vriendin. Man is ook thuis dus het beloofd een leuke dag te worden :). Morgen zal ik wel kapot zijn van de avond bios maar dat moet ik maar loslaten. Hoe was jouw dag?
Babs87 schreef:
04-10-2017 19:06
Merk ook dat ik meer behoefte heb aan vrouwen die een pnd hebben meegemaakt en er inmiddels goed doorheen zijn.. hun ervaringen horen etc.
Door bovenstaande opmerking heb ik besloten een stukje te schrijven.

Na de bevalling van mijn dochter, merkte ik tijdens mijn kraamweek al dat ik erg veel moeite had met het wennen aan het moederschap en alle onzekerheden die daar bij kwamen kijken. Voor mijn gevoel bestond mijn leven alleen nog maar uit flesjes, luiers en slaapjes. Mijn behoorlijk pijnlijk en vermoeide lichaam hielp ook niet meer. Op momenten waarbij ik even met de auto eten ging halen reed ik expres om, om me even vrij te voelen en rolden de tranen tijdens het rijden over mij wangen, want waar was ik aan begonnen. Zo voelde het voor mij....

In de eerste weken keek ik er ontzettend tegen op om alleen te zijn met mijn dochter, ik kon er moeilijk mee omgaan als ze niet wou drinken, voelde me enorm gespannen, van elke kikje van mijn dochter ging mijn hartslag omhoog en kon ontzettend moeilijk met de onvoorspelbaarheid van een kind omgaan. Ik heb dit toen al aangegeven bij mijn wijkverpleegkundige en die kwam dan ook regelmatig langs. Daarnaast stopte ik met de borstvoeding en startte met de pil met de hoop dat mijn hormonen wat bedaarden, maar dit mocht allemaal niet baten. Soms leek het beter te gaan en dan weer minder. Heb heel wat belletjes huilend naar mijn man gedaan....

Na enkele weken ging het nog niet beter en heb ik in overleg met de wijkverpleegkundige en mijn man de stap naar de huisarts gemaakt. Eerst heb ik geprobeerd met kalmeringsmiddelen en gesprekken bij de praktijkondersteuner eruit te komen. Helaas was dit niet de juiste praktijkondersteuner voor mij en kwam ik daarna bij een ander terecht. Dit hielp al iets, maar nog niet voldoende. Toen heb ik met de huisarts afgesproken toch antidepressiva te gaan nemen. Dit was een hele moeilijke stap voor mij, maar ik zat in een zwart gat, huilde continu terwijl ik zo graag weer gelukkig wilde zijn en genieten van mijn gezin. De opbouw periode was heel zwaar, mijn man heeft toen zorgverlof genomen en mij ondersteund door afleiding te bieden en actief bezig te zijn.

De combinatie AD en begeleiding van de praktijkondersteuner hebben mij heel erg geholpen. Samen met de praktijkondersteuner heb ik gewerkt aan mijn zelfbeeld, actief zijn, inzicht gekregen in mijn gedachten en tools gekregen om met negatieve gedachten om te gaan.

Ik heb ook veel steun van familie gekregen. Zij hebben bv voor een langere periode een aantal dagen in de week de zorg voor mijn dochter over genomen. In het begin moest ik mezelf op dat soort dagen dwingen om wat voor mijzelf te gaan doen en ervan genieten kon ik in het begin echt niet, maar nu wel!

Inmiddels gaat het heel goed met mij! Ik geniet van mijn dochter, heb geen paniek of angstaanvallen meer, pak mijn werk stukje bij beetje weer op, maak me niet meer over van alles en nog wat zorgen, ben weer gaan sporten, heb mijn vrijwilligerswerk weer opgepakt, ervaar weer ruimte/rust in mijn hoofd om ook andere dingen te doen en kan oprecht weer genieten van mijn gezin!

Echt het komt goed! Neem de tijd voor jezelf, laat je niet opjagen door werk of andere mensen die zeggen dat je moet genieten. En schakel hulp in van familie en huisarts of andere professionals om je te helpen er weer bovenop te komen als jij of je partner denkt dat je dat nodig hebt. Het verbaasde mij ook dat 1 op de 10 vrouwen te maken krijgt met een pnd en als ik er met andere mensen(moeders) over sprak werd wel duidelijk dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, terwijl het merendeel dit wel zo doet voorkomen.

Ik zie er wel tegenop om straks de AD af te gaan bouwen, maar heb goede moed en hopelijk zijn die rothormonen intussen weer tot rust gekomen.

Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal hebben!

:rose: Zet hem op meiden!
Alle reacties Link kopieren
Lavendel_12 schreef:
06-10-2017 23:30
Door bovenstaande opmerking heb ik besloten een stukje te schrijven.

Na de bevalling van mijn dochter, merkte ik tijdens mijn kraamweek al dat ik erg veel moeite had met het wennen aan het moederschap en alle onzekerheden die daar bij kwamen kijken. Voor mijn gevoel bestond mijn leven alleen nog maar uit flesjes, luiers en slaapjes. Mijn behoorlijk pijnlijk en vermoeide lichaam hielp ook niet meer. Op momenten waarbij ik even met de auto eten ging halen reed ik expres om, om me even vrij te voelen en rolden de tranen tijdens het rijden over mij wangen, want waar was ik aan begonnen. Zo voelde het voor mij....

In de eerste weken keek ik er ontzettend tegen op om alleen te zijn met mijn dochter, ik kon er moeilijk mee omgaan als ze niet wou drinken, voelde me enorm gespannen, van elke kikje van mijn dochter ging mijn hartslag omhoog en kon ontzettend moeilijk met de onvoorspelbaarheid van een kind omgaan. Ik heb dit toen al aangegeven bij mijn wijkverpleegkundige en die kwam dan ook regelmatig langs. Daarnaast stopte ik met de borstvoeding en startte met de pil met de hoop dat mijn hormonen wat bedaarden, maar dit mocht allemaal niet baten. Soms leek het beter te gaan en dan weer minder. Heb heel wat belletjes huilend naar mijn man gedaan....

Na enkele weken ging het nog niet beter en heb ik in overleg met de wijkverpleegkundige en mijn man de stap naar de huisarts gemaakt. Eerst heb ik geprobeerd met kalmeringsmiddelen en gesprekken bij de praktijkondersteuner eruit te komen. Helaas was dit niet de juiste praktijkondersteuner voor mij en kwam ik daarna bij een ander terecht. Dit hielp al iets, maar nog niet voldoende. Toen heb ik met de huisarts afgesproken toch antidepressiva te gaan nemen. Dit was een hele moeilijke stap voor mij, maar ik zat in een zwart gat, huilde continu terwijl ik zo graag weer gelukkig wilde zijn en genieten van mijn gezin. De opbouw periode was heel zwaar, mijn man heeft toen zorgverlof genomen en mij ondersteund door afleiding te bieden en actief bezig te zijn.

De combinatie AD en begeleiding van de praktijkondersteuner hebben mij heel erg geholpen. Samen met de praktijkondersteuner heb ik gewerkt aan mijn zelfbeeld, actief zijn, inzicht gekregen in mijn gedachten en tools gekregen om met negatieve gedachten om te gaan.

Ik heb ook veel steun van familie gekregen. Zij hebben bv voor een langere periode een aantal dagen in de week de zorg voor mijn dochter over genomen. In het begin moest ik mezelf op dat soort dagen dwingen om wat voor mijzelf te gaan doen en ervan genieten kon ik in het begin echt niet, maar nu wel!

Inmiddels gaat het heel goed met mij! Ik geniet van mijn dochter, heb geen paniek of angstaanvallen meer, pak mijn werk stukje bij beetje weer op, maak me niet meer over van alles en nog wat zorgen, ben weer gaan sporten, heb mijn vrijwilligerswerk weer opgepakt, ervaar weer ruimte/rust in mijn hoofd om ook andere dingen te doen en kan oprecht weer genieten van mijn gezin!

Echt het komt goed! Neem de tijd voor jezelf, laat je niet opjagen door werk of andere mensen die zeggen dat je moet genieten. En schakel hulp in van familie en huisarts of andere professionals om je te helpen er weer bovenop te komen als jij of je partner denkt dat je dat nodig hebt. Het verbaasde mij ook dat 1 op de 10 vrouwen te maken krijgt met een pnd en als ik er met andere mensen(moeders) over sprak werd wel duidelijk dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, terwijl het merendeel dit wel zo doet voorkomen.

Ik zie er wel tegenop om straks de AD af te gaan bouwen, maar heb goede moed en hopelijk zijn die rothormonen intussen weer tot rust gekomen.

Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal hebben!

:rose: Zet hem op meiden!
Jeetje. Jou verhaal zou ik bijna zelf geschreven kunnen hebben. .. zeer veel herkenning dus!

Wat goed om te horen dat jij hier wat bovenop gekrabbeld bent en weer beter in je vel zit. Ja er zijn stiekem best veel vrouwen die het erg moeilijk hebben na de bevalling hoor.. maar het wordt vaak verzwegen. .

Ik merk dat ik ook wel wat rustiger word en mijn nieuwe leven wat meer begin te "accepteren " en.. klinkt heel vreemd...., ik hou ook veel meer van mijn dochter. Ik kan weer beter bij mijn gevoelens komen lijkt het.
Vandaag een verjaardag en moet wel eerlijk zeggen dat ik daar gisteren en nu al over aan het stressen ben. Gaat ze wel lief zijn? Zou het niet teveel zijn voor dr? Hopelijk gaat ze daar ook nog wel even slapen etc...
Alle reacties Link kopieren
stokske schreef:
06-10-2017 07:55
Ja dat loopt de spuigaten uit natuurlijk. Ik vind een coach altijd lastig omdat ze veelal gebakken lucht verkopen. Daarom benieuwd wat zo’n vrouw precies doet. Soms vind ik het stom dat je niet vooruit kan kijken. Als je toen wist hoe het nu met je ging had je misschien anders gedaan, je hebt pas achteraf door hoe het toen echt met je ging en signalen gemist. Ik wel in ieder geval.

Gisteren een goede dag, baby is erg verkouden dus moest er vannacht wel een paar keer uit. Oudste hele dag binnen dus we hebben cake gebakken maar hij verveelde zich wel. Ik zit dan ook een beetje de tijd weg te kijken. Vandaag zijn ze naar de opvang en vanavond ga in naar de bios met een vriendin. Man is ook thuis dus het beloofd een leuke dag te worden :). Morgen zal ik wel kapot zijn van de avond bios maar dat moet ik maar loslaten. Hoe was jouw dag?
Hoe was de bios ? Even lekker er tussen uit. Groot gelijk!

Ja ik heb ook wel mijn twijfels bij deze coach hoor. .. op de 1 of andere manier vind ik het te commercieel ofzo.. terwijl deze vrouwen juist zo kwetsbaar zijn.. ik denk dat een psycholoog met ervaring /kennis beter is wellicht.

Och ja als ik 4 maanden geleden toen wist wat ik nu weet had ik alles ZO anders aangepakt! Wow. Maarja vaak leer je pas achteraf en moet je bepaalde dingen eerst meemaken.
Alle reacties Link kopieren
Lavendel_12 schreef:
06-10-2017 23:30
Door bovenstaande opmerking heb ik besloten een stukje te schrijven.

Na de bevalling van mijn dochter, merkte ik tijdens mijn kraamweek al dat ik erg veel moeite had met het wennen aan het moederschap en alle onzekerheden die daar bij kwamen kijken. Voor mijn gevoel bestond mijn leven alleen nog maar uit flesjes, luiers en slaapjes. Mijn behoorlijk pijnlijk en vermoeide lichaam hielp ook niet meer. Op momenten waarbij ik even met de auto eten ging halen reed ik expres om, om me even vrij te voelen en rolden de tranen tijdens het rijden over mij wangen, want waar was ik aan begonnen. Zo voelde het voor mij....

In de eerste weken keek ik er ontzettend tegen op om alleen te zijn met mijn dochter, ik kon er moeilijk mee omgaan als ze niet wou drinken, voelde me enorm gespannen, van elke kikje van mijn dochter ging mijn hartslag omhoog en kon ontzettend moeilijk met de onvoorspelbaarheid van een kind omgaan. Ik heb dit toen al aangegeven bij mijn wijkverpleegkundige en die kwam dan ook regelmatig langs. Daarnaast stopte ik met de borstvoeding en startte met de pil met de hoop dat mijn hormonen wat bedaarden, maar dit mocht allemaal niet baten. Soms leek het beter te gaan en dan weer minder. Heb heel wat belletjes huilend naar mijn man gedaan....

Na enkele weken ging het nog niet beter en heb ik in overleg met de wijkverpleegkundige en mijn man de stap naar de huisarts gemaakt. Eerst heb ik geprobeerd met kalmeringsmiddelen en gesprekken bij de praktijkondersteuner eruit te komen. Helaas was dit niet de juiste praktijkondersteuner voor mij en kwam ik daarna bij een ander terecht. Dit hielp al iets, maar nog niet voldoende. Toen heb ik met de huisarts afgesproken toch antidepressiva te gaan nemen. Dit was een hele moeilijke stap voor mij, maar ik zat in een zwart gat, huilde continu terwijl ik zo graag weer gelukkig wilde zijn en genieten van mijn gezin. De opbouw periode was heel zwaar, mijn man heeft toen zorgverlof genomen en mij ondersteund door afleiding te bieden en actief bezig te zijn.

De combinatie AD en begeleiding van de praktijkondersteuner hebben mij heel erg geholpen. Samen met de praktijkondersteuner heb ik gewerkt aan mijn zelfbeeld, actief zijn, inzicht gekregen in mijn gedachten en tools gekregen om met negatieve gedachten om te gaan.

Ik heb ook veel steun van familie gekregen. Zij hebben bv voor een langere periode een aantal dagen in de week de zorg voor mijn dochter over genomen. In het begin moest ik mezelf op dat soort dagen dwingen om wat voor mijzelf te gaan doen en ervan genieten kon ik in het begin echt niet, maar nu wel!

Inmiddels gaat het heel goed met mij! Ik geniet van mijn dochter, heb geen paniek of angstaanvallen meer, pak mijn werk stukje bij beetje weer op, maak me niet meer over van alles en nog wat zorgen, ben weer gaan sporten, heb mijn vrijwilligerswerk weer opgepakt, ervaar weer ruimte/rust in mijn hoofd om ook andere dingen te doen en kan oprecht weer genieten van mijn gezin!

Echt het komt goed! Neem de tijd voor jezelf, laat je niet opjagen door werk of andere mensen die zeggen dat je moet genieten. En schakel hulp in van familie en huisarts of andere professionals om je te helpen er weer bovenop te komen als jij of je partner denkt dat je dat nodig hebt. Het verbaasde mij ook dat 1 op de 10 vrouwen te maken krijgt met een pnd en als ik er met andere mensen(moeders) over sprak werd wel duidelijk dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, terwijl het merendeel dit wel zo doet voorkomen.

Ik zie er wel tegenop om straks de AD af te gaan bouwen, maar heb goede moed en hopelijk zijn die rothormonen intussen weer tot rust gekomen.

Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal hebben!

:rose: Zet hem op meiden!
Veel herkenning in je verhaal! En met een positief einde, dat is al helemaal fijn. Hoe oud is je dochtet nu? Ad afbouwen is geen must, daar mag je ook langer over doen.

Ik denk dat er ook zat vrouwen zijn die heel lang aanmodderen en geen hulp zoeken. Hoe reageerde jouw omgeving en je werk op de situatie?
Inmiddels is mijn dochter bijna 7 maanden. Ze heeft het eigenlijk altijd al super goed gedaan, maar alles wat even wat minder goed ging kwam bij mij vergroot binnen in die tijd en werd ' nou dan zal dat altijd wel niet goed gaan'. Dat is dan ook wat mensen tegen je zeggen; kijk dan wat een lief, leuk en makkelijk kindje je hebt daar moet je van genieten........

Ik weet nog goed dat ik een zwangere kennis tegenkwam in de supermarkt en ze vroeg hoe het met mij en mn dochter ging, Schijnbaar stak ik nogal een negatief verhaal af, waarop zij later vroeg maar het is toch ook wel leuk? Nou toentertijd vond ik het niet leuk en ook sommige goede vrienden kwamen dat tijdens hun eerste kraambezoek al te weten. Soms barste ik gewoon in tranen uit.

Ik ben er eigenlijk altijd heel eerlijk over geweest. Sommige mensen reageerden met herkenning en anderen waren meer van het ' geniet er maar van' , dat liet ik dan ook maar zo.

Mijn familie zag al wel aan mij dat ik erg gespannen was, me erg druk maakte over het goed doen, vasthouden aan het ritme hanteren en moeilijk mee om kunnen gaan als daar vanaf werd geweken. Mijn schoonmoeder kwam al wat vaker( mijn eigen moeder is er niet meer), mijn vader kwam regelmatiger langs, maar uiteindelijk toen ik ben gestart met de AD heb ik structureler voor langere periode hulp gevraagd aan mijn familie en goede vriendin. Dat was erg fijn. Ik heb ook tijden gehad dat als ik mijn dochter weer op moest halen alweer gespannen werd en daar helemaal geen zin in had. Soms kon ik de klok wel vooruit kijken dat mijn man weer thuis kwam.

Ik heb een poos gedacht dat het werk me goed zou doen, maar eenmaal aan het werk was ik ook op mijn werk continu gespannen en maakte ik me zorgen of ze wel sliep tot zo en zo laat, of ze de fles wel goed dronk, enz enz. Soms stond ik op mijn werk in een ruimte te huilen en diep in en uit te ademen om tot rust te komen. Maar als ik dan weer op weg naar huis was keek ik er tegenop om weer alleen voor mijn dochter te zorgen. Zo tegenstrijdig allemaal.

Uiteindelijk toen ik begon met de AD had ik geen keus meer en heb ik me voor langere periode ziek gemeld. Ik mocht de eerste weken zoiezo geen auto rijden en de bijwerkingen waren behoorlijk heftig, zo heftig dat ik niet alleen durfde te zijn met mijn dochter. Mijn man heeft toen zorgverlof van zijn werk gekregen en is toen een poos thuis geweest, langzaam aan ging hij weer steeds meer naar het werk en op een gegeven moment gaf ik ook zelf aan ik denk dat je wel weer hele dagen naar het werk kan. Dat gaf bij hem ook duidelijk dat ik aan het herstellen was en weer geloofde in mijzelf. Van zijn werk hebben we meer begrip gehad dan van mijn werk, heb bijna geen contact met mijn werk gehad behalve de arboarts. Nu bouw ik mijn werkuren weer op, op mijn tempo.

Ik heb de gesprekken met de praktijkondersteuner afgerond en ga vooral nu even genieten van de rust. Later zal ik het met de huisarts wel hebben over het afbouwen van de AD en heb met de praktijkondersteuner afgesproken als het zover is en ik heb wel nog wat begeleiding nodig dat ik dan bij haar aanklop.

Sorry weer lang verhaal, ik hoop ook echt dat jullie je geleidelijk aan weer wat beter gaan voelen!
Ow ja, na dit alles weet ik wel dat het voor iemand die nog nooit een depressie heeft meegemaakt heel moeilijk is te begrijpen hoe je je voelt. Uiteindelijk had ik van mijn man een goede balans tussen een schouder om uit te huilen en een schop onder mijn kont nodig. Het was anders te makkelijk voor mij geweest om in de negatieve gedachten te blijven hangen. Als hij zag dat ik ging verzanden in piekeren op de bank, gaf hij me een opdracht/klusje om te doen, hoe stom deze ook was, dat hielp. Soms zei hij ook echt waarom huil je nou er is niks aan de hand.
Alle reacties Link kopieren
Dag lieve dames,
Het is alweer even geleden dat ik op het topic dat ik zelf gestart ben, kwam schrijven. Ik heb mijn eerste werkweek er weer op zitten en het was heerlijk. Het is zo fijn weer een ‘gewoon’ mens te zijn, om niet de hele dag bezig te zijn met flesjes, luiers en slaapjes. Baby gaat 3 dagen naar de opvang en hoewel het wennen is (voornamelijk bij het slapen want ze bakeren daar niet in), heb ik er een goed gevoel over. De leidsters zijn lief en ik zie dat ze lekker veel met baby knuffelen.
Met het slapen gaat het eigenlijk best wel goed. Deze afgelopen week heeft ze zelfs 3 nachten geslapen van 19 tot 7 uur! We hebben zelf niet actief gestuurd ofzo maar doordat we haar met geen mogelijkheid wakker krijgen voor de late avondvoeding, zijn we nu opeens over naar 4 flessen van 150cc. Ze doet het er prima op dus ik laat haar maar het ritme bepalen.

Al met al voel ik me stukken beter dan toen ik dit topic begon. Ik merk dat het weer werken me een enorme boost geeft. Doordat ik niet meer de hele dag op de lip van baby zit, geniet ik weer meer van haar en kan ik ook relaxter omgaan met de dagen dat het allemaal wat minder gaat. Vandaag bijv. Ze heeft overdag nauwelijks geslapen maar dan kan ik denken: tja, het is een baby, geen machine. Morgen beter. Dat is zo’n verschil met hoe het eerst ging. Dan kon ik me suf piekeren over dit soort dingen.

Ik hoop echt dat het met jullie ook steeds beter mag gaan, als ik het zo lees, lijkt het daar wel op. En die rare reactie van hoezoos....ik snap echt niet hoe je zo;n stukje kunt schrijven. Alsof depressief zijn een keuze is..
Alle reacties Link kopieren
Lavendel_12 schreef:
07-10-2017 19:57
Inmiddels is mijn dochter bijna 7 maanden. Ze heeft het eigenlijk altijd al super goed gedaan, maar alles wat even wat minder goed ging kwam bij mij vergroot binnen in die tijd en werd ' nou dan zal dat altijd wel niet goed gaan'. Dat is dan ook wat mensen tegen je zeggen; kijk dan wat een lief, leuk en makkelijk kindje je hebt daar moet je van genieten........

Ik weet nog goed dat ik een zwangere kennis tegenkwam in de supermarkt en ze vroeg hoe het met mij en mn dochter ging, Schijnbaar stak ik nogal een negatief verhaal af, waarop zij later vroeg maar het is toch ook wel leuk? Nou toentertijd vond ik het niet leuk en ook sommige goede vrienden kwamen dat tijdens hun eerste kraambezoek al te weten. Soms barste ik gewoon in tranen uit.

Ik ben er eigenlijk altijd heel eerlijk over geweest. Sommige mensen reageerden met herkenning en anderen waren meer van het ' geniet er maar van' , dat liet ik dan ook maar zo.

Mijn familie zag al wel aan mij dat ik erg gespannen was, me erg druk maakte over het goed doen, vasthouden aan het ritme hanteren en moeilijk mee om kunnen gaan als daar vanaf werd geweken. Mijn schoonmoeder kwam al wat vaker( mijn eigen moeder is er niet meer), mijn vader kwam regelmatiger langs, maar uiteindelijk toen ik ben gestart met de AD heb ik structureler voor langere periode hulp gevraagd aan mijn familie en goede vriendin. Dat was erg fijn. Ik heb ook tijden gehad dat als ik mijn dochter weer op moest halen alweer gespannen werd en daar helemaal geen zin in had. Soms kon ik de klok wel vooruit kijken dat mijn man weer thuis kwam.

Ik heb een poos gedacht dat het werk me goed zou doen, maar eenmaal aan het werk was ik ook op mijn werk continu gespannen en maakte ik me zorgen of ze wel sliep tot zo en zo laat, of ze de fles wel goed dronk, enz enz. Soms stond ik op mijn werk in een ruimte te huilen en diep in en uit te ademen om tot rust te komen. Maar als ik dan weer op weg naar huis was keek ik er tegenop om weer alleen voor mijn dochter te zorgen. Zo tegenstrijdig allemaal.

Uiteindelijk toen ik begon met de AD had ik geen keus meer en heb ik me voor langere periode ziek gemeld. Ik mocht de eerste weken zoiezo geen auto rijden en de bijwerkingen waren behoorlijk heftig, zo heftig dat ik niet alleen durfde te zijn met mijn dochter. Mijn man heeft toen zorgverlof van zijn werk gekregen en is toen een poos thuis geweest, langzaam aan ging hij weer steeds meer naar het werk en op een gegeven moment gaf ik ook zelf aan ik denk dat je wel weer hele dagen naar het werk kan. Dat gaf bij hem ook duidelijk dat ik aan het herstellen was en weer geloofde in mijzelf. Van zijn werk hebben we meer begrip gehad dan van mijn werk, heb bijna geen contact met mijn werk gehad behalve de arboarts. Nu bouw ik mijn werkuren weer op, op mijn tempo.

Ik heb de gesprekken met de praktijkondersteuner afgerond en ga vooral nu even genieten van de rust. Later zal ik het met de huisarts wel hebben over het afbouwen van de AD en heb met de praktijkondersteuner afgesproken als het zover is en ik heb wel nog wat begeleiding nodig dat ik dan bij haar aanklop.

Sorry weer lang verhaal, ik hoop ook echt dat jullie je geleidelijk aan weer wat beter gaan voelen!
Ik had verwacht dat je dochter ouder zou zijn als ik lees hoe het allemaal is gegaan, ik vind het knap hoe snel je er bovenop bent gekomen dan! En Roan, ik verwachtte al dat het goed was gegaan met werk ;) fijn hoor!
Dat klopt, maar ik was me vanaf het begin al heel bewust van dat dit of snel beter moest gaan of dat ik snel aan de bel moest trekken. Ik hoopte eigenlijk ook een pnd voor te zijn door er al veel over te praten en hulp te vragen, maar helaas ben ik als nog in die put belandt.

En tuurlijk heb ik nog wel momentjes dat mijn emmer te vol loopt, maar kan hier nu beter mee omgaan en niet in blijven hangen. Ik kan het allemaal beter in perspectief zien ipv altijd maar van het ergste uit te gaan. Ik ben me ook bewust van dat ik nog herstellende ben, maar in vergelijking met paar maanden terug gaat het al 90% beter.

Hoe gaat het verder met jullie? Voelen jullie verbetering naar mate de tijd verstrijkt?

Ik voelde me ook heel schuldig dat mijn man 'opgezadeld' zat met zo'n wrak, maar gelukkig wist hij dat ik niet mezelf was en heeft me heel erg gesteund. Ik hoop dat jullie ook veel steun aan jullie man/partner hebben en inderdaad ze kunnen nooit exact weten hoe jij je voelt, maar ik had het nodig dat hij er gewoon was.
Alle reacties Link kopieren
Vandaag heb ik niet mijn dag :( ben echt moe en kan niet rusten.
Helaas ben ik ook iemand die altijd maar vergelijkt. Zucht. Gisteren hadden we een verjaardag en zij hebben ook een kleine van 6 maanden. Die huilt nooit tot amper en zij (de moeder) kan echt wel "haar eigen ding doen." Heeft het in mijn ogen makkelijker. Dan ben ik altijd extra van slag als ik daarbij bepaald wordt. Zoals vandaag dus. Mijn dochtertje is gewoon erg tijdrovend zal ik maar zeggen en kost veel energie. Snel jengelen of aandacht nodig. Dan wordt ik opstandig als ik zie dat het ook anders kan. Moet dan mezelf echt streng toespreken. Ik hou van mijn dochter, ze is mijn kindje en ik ben er voor haar zoals ze is. En het is een schatje en een knapperdje. Maar niet super makkelijk. Dan denk ik maar achja je niet gek laten maken en ook dit is een fase. Maar het is wel extra zwaar als je een PND hebt met alle stress. Al moet ik zeggen dat ik er steeds beter mee omga en mee kan dealen.

Werken trek ik nog niet. Hopelijk gaan ze niet teveel aan me lopen trekken.
Er is zoveel onbegrip. Voel me soms echt heel eenzaam.
Maar ik moet hier doorheen. Langzaamaan zal het steeds beter worden.
Alle reacties Link kopieren
Babs87 schreef:
08-10-2017 12:40
Vandaag heb ik niet mijn dag :( ben echt moe en kan niet rusten.
Helaas ben ik ook iemand die altijd maar vergelijkt. Zucht. Gisteren hadden we een verjaardag en zij hebben ook een kleine van 6 maanden. Die huilt nooit tot amper en zij (de moeder) kan echt wel "haar eigen ding doen." Heeft het in mijn ogen makkelijker. Dan ben ik altijd extra van slag als ik daarbij bepaald wordt. Zoals vandaag dus. Mijn dochtertje is gewoon erg tijdrovend zal ik maar zeggen en kost veel energie. Snel jengelen of aandacht nodig. Dan wordt ik opstandig als ik zie dat het ook anders kan. Moet dan mezelf echt streng toespreken. Ik hou van mijn dochter, ze is mijn kindje en ik ben er voor haar zoals ze is. En het is een schatje en een knapperdje. Maar niet super makkelijk. Dan denk ik maar achja je niet gek laten maken en ook dit is een fase. Maar het is wel extra zwaar als je een PND hebt met alle stress. Al moet ik zeggen dat ik er steeds beter mee omga en mee kan dealen.

Werken trek ik nog niet. Hopelijk gaan ze niet teveel aan me lopen trekken.
Er is zoveel onbegrip. Voel me soms echt heel eenzaam.
Maar ik moet hier doorheen. Langzaamaan zal het steeds beter worden.
Ah gatver :(. Dat jaloerse blijf je houden. Bij de oudste een makkelijke baby maar vanaf peuter erg moeilijk handelbaar, en nog steeds wel. Ik weet nog wel dat een collega vertelde dat haar 4 jarige een doosje rozijntjes had gepikt uit de la. Die van mij zit een paar keer per dag in de la! En staat heel vaak op de gang, terwijl haar zoon in die 4 jaar 1 keer op de gang had gestaan. Dus ik snap je wel! Het ligt niet aan jou, je hebt nou eenmaal moeilijke kinderen en makkelijke kinderen. Ik heb al bijna 2 weken niks gehoord van mijn werk, ze zijn erg makkelijk. Nemen ze vaak contact op met je? Ik moet over anderhalve week naar het uwv en denk binnenkort naar de eigen bedrijfsarts. Ik zou wel weer wat kunnen werken denk ik, maar dan duurt het herstel ook weer langer. Kan denk ik beter nog iets langer thuisblijven. De laatste 2 weken gaat het zo veek beter. Voek mij echt een stuk beter en wordt rustiger.

Wat betreft geen rust krijgen dat snap ik. Dat valt mij het meest tegen. Met de oudste kreeg ik al bijna geen rust, maar nu al helemaal niet meer, geen seconde.. alles kost ook zo veel tijd.
Vanmorgen zijn we voor het eerst gaan zwemmen met baby. Het was erg geslaagd. Hij vond het leuk en de oudste was super trots.

Eenzaam voelen heb ik niet meer, maar dat is zo naar gevoel. Waar denk je dat het vandaan komt? Bij mij was het ook die inmense verantwoordelijkheid die ik voor mijn gevoel helemaal zelf moest dragen. Ik ben nu nog de enige die alle tijden in zn hoofd heeft, alle spullen inpakt als we weggaan etc. Het is dat moeilijk los te laten.
Alle reacties Link kopieren
Hoe gaat het met jullie? Hier een rotnacht. Veel huilen en nachtvoeding, bah. Ben nog steeds bezig met afbouw slaappillen en slaap dus ook erg slecht. Volgende week heb ik elke dag wat; uwv, afspraak op werk, cb (beide krijgen prikken), kijkmiddag school voor de oudste en naar de psychiater. Dat wordt bikkelen. Zo blij dat ik nog niet werk...
Alle reacties Link kopieren
Hoi dames, het is stil hier!

Ook al zijn de laatste berichten telkens van mijzelf, ik heb behoefde om toch even van mij af te schrijven.

Deze week echt even een terugval. Ten eerste slaap ik heel slecht. Veel wakker, gespannen in bed. En als ik lekker slaap wordt ik weer bruut verstoord door de baby. Ik weet niet ik voel mij er zo moedeloos door.

Baby is de laatste dagen meer wakker overdag en huilt ook wat meer, wil veel aandacht. Hij lacht meer en speelt meer, dat is wel leuk. Maar ik voel mij de hele tijd schuldig dat ik hem niet de hele dag aandacht kan geven. Oudste zuigt de energie uit mij. De hele dag is een strijd en als ik eens lekker met ze aan het spelen ben, is het zo weer voorbij omdat hij weer de baby knijpt of op hem gaat zitten. De hele dag aan het rennen en vliegen en dan ben ik de fles aan het geven en vraagt de oudste weer om iets. Dat is dus of 20 minuten lang elke halve minuut herhalen dat hij even moet wachten of met een fles half onder je kin toch even dat voor hem pakken. Nooit eens even lekker kunnen genieten van het moment zelf.

Met man en mij gaat het wel beter. We hebben een heel schema gemaakt wie wat doet op een dag, dat neemt zo veel gekibbel weg. Ik zelf moet heel erg oppassen dat het wel gezellig blijft thuis. Anders loop ik de hele dag saggo door het huis. En dat is ook niet eerlijk naar hun. Het is ook hun thuis.

Wat ik merk dat mij opbreekt is dat ik weet wat mij beter gaat maken. Mijn lichaam moet weer ontspannen, maar ik krijg de kans niet dit uit te kunnen voeren doordat je 24/7 toch klaar moet staan. Ik vind dat zo moeilijk. Al met al voelde ik mij deze week weer wat gespannen en somber.

Ik word er verdrietig van dat sommige mensen er ook helemaal niks van snappen. Vooral mijn schoonmoeder. Die zei deze week geniet nog maar even van je vrije tijd. Het voelt meer als overleven. Gisteren ging ik fotos ophalen bij de hema en ik deed en woord en had dus een mega miscommunicatie met die vrouw. Man moest lachen en zei dat hij toen weer merkte dat ik nog niet beter ben. Hij vergeet dat soms gewoon. Ik kon er wel om lachen want dat zijn zulke domme momentjes.

Volgende week 6 afspraken, oa bij de bedrijfsarts van het werk en het uwv. Dus 2 keer het hele verhaal doen en beoordeeld worden. Ben nu al zenuwachtig. Verder denk ik dat ik vrijdag hoor over mijn contract, want ik moet weer langs komen.

Het ergste vind ik denk ik dat ik momenteel niet geniet van mijn leven, eigenlijk wil ik alleen maar slapen. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb en dan ben ik zielsgelukkig.

@babs, ik merk aan jou dat je jezelf telkens van die termijnen geeft. Als ze 12 weken is, gaat het vast beter, als ze nou een half jaar is... als het eerste jaar nou.... Dat klopt toch?
Ik heb dat ook heel erg merk ik. Eerst de eerste 6 weken overleven. Nu denk ik, met 4 maanden mag hij hapjes etc. In dec gaat de oudste naar school.. Dan wordt het vast leuker. Zat er nog over na te denken maar uiteraard moet het uit mijzelf komen en ligt het niet aan hoe oud de baby is en wat hij of zij allemaal kan. Als ik beter was kon ik nu ook van het moment genieten.

Hoe gaat het met jullie? Ben erg benieuwd.
Alle reacties Link kopieren
Hoi. Sorry het ging even niet helemaal lekker met mij vandaar weinig geschreven hier.

Nu ook weinig tijd zometeen dochter in bad doen.

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt stokske..

Ja ik hou erg vast aan termijnen en realiseer me nu dat dit averechts werkt.
Dochter moest ineens veel meer huilen vorige week terwijl ze toen dus 4 mnd werd en iedereen om mij heen zei; met 4 maanden hadden we ineens een ander kind en huilde baby bijna niet meer.

Nu probeer ik het toch maar los te laten en niet zo in de kramp te schieten als ze huilt / krijst. . Dan is het maar zo. Constant me daar aan ergeren en druk maken wat anderen ervan vinden kost me bakken met energie. Die kan il wel beter gebruiken. Het wordt ooit echt wel leuker en makkelijker maar geen idee wanneer .. ik wil mezelf niet steeds teleurstellen. Kijk nu maar naar de goede dingen! ( ze slaapt hele nacht door! !!) En ontwikkeld zich goed. Motorisch en mentaal.

Ik ben ook supee chagrijnig de laatste tijd. Bluhhh . Ben al bij het uwv geweest. Gatverdarrie. Zon stijve vent voor me met 0 empathie waar ik verplicht alles aan moest vertellen. Volgende week weer bedrijf arts en pok vaccinaties indd.
Hopelijk kan ik zeker november nog thuis zijn... pffff.

Nouja we komen er wel hoor Stokske! ! Veel sterkte en knuffels voor jou.
Alle reacties Link kopieren
Wat klote dat je nare dagen hebt gehad :(. Vervelend dat chagrijnige he, ik moet constant op mn lip bijten om niet iedereen af te katten. Snachts slaapt zoon ook nog steeds niet echt door helaas.

Ik heb al vaker dat soort verhalen gehoord van het uwv, en dan voel je je al zo ‘naakt’ om je hele verhaal te doen. Wat was de conclusie van die arts? Dat het wel bevallings-gerelateerd was? Want dat is ook maar de vraag altijd bij hun. Ik zou zeker aan je eigen bedrijfsarts vertellen dat je nog niet bij de psych bent geweest, lijkt mij beter dat eerst in gang te zetten toch?

Sterkte weer komende week, morgen is het weer maandag :(
Alle reacties Link kopieren
Hoe gaat het met jullie? Vandaag naar het uwv geweest en ‘gelukkig’ heeft de arts vastgesteld dat het bevallingsgerelateerd is. Vreemde arts verder. Hij gaf gelijk het voorbeeld: als je kindje is overleden is het niet bevallingsgerelateerd. Ik snap de logica, maar het is nogal een vreemde keuze vond ik...
Alle reacties Link kopieren
stokske schreef:
18-10-2017 18:38
Hoe gaat het met jullie? Vandaag naar het uwv geweest en ‘gelukkig’ heeft de arts vastgesteld dat het bevallingsgerelateerd is. Vreemde arts verder. Hij gaf gelijk het voorbeeld: als je kindje is overleden is het niet bevallingsgerelateerd. Ik snap de logica, maar het is nogal een vreemde keuze vond ik...
Rare kwibus.. stomme uitspraak.
Ik vertelde die uwv arts dat mijn baby ook veel had gehuild (in mijn verhaal kwam dat naar voren) ja, zegt hij, een huil baby is erg maar maakt je niet arbeidsongeschikt. ..huh??? Out of nowhere. Um ok...

Gaat nog steeds niet al te best met mij... ben veel gespannen en nerveus.. val moeilijk in slaap. Volgende week naar de bedrijfsarts. . Hoop niet dat ze me teveel gaat pushen.

Dochter heeft veel honger dus ga morgen op advies starten met andere voeding voor hongerige baby's... ben benieuwd hoe ze erop reageert! Met name dr buik..

Hoe gaan de nachten nu bij jou en je kleine stokske?
Alle reacties Link kopieren
Babs87 schreef:
18-10-2017 22:59
Rare kwibus.. stomme uitspraak.
Ik vertelde die uwv arts dat mijn baby ook veel had gehuild (in mijn verhaal kwam dat naar voren) ja, zegt hij, een huil baby is erg maar maakt je niet arbeidsongeschikt. ..huh??? Out of nowhere. Um ok...

Gaat nog steeds niet al te best met mij... ben veel gespannen en nerveus.. val moeilijk in slaap. Volgende week naar de bedrijfsarts. . Hoop niet dat ze me teveel gaat pushen.

Dochter heeft veel honger dus ga morgen op advies starten met andere voeding voor hongerige baby's... ben benieuwd hoe ze erop reageert! Met name dr buik..

Hoe gaan de nachten nu bij jou en je kleine stokske?
Ja ze zitten heeel erg te zoeken naar een externe reden voor je verzuim. Ik heb ook alles wat daar mee te maken heeft vermeden. Snachts komt hij nog elke nacht. Vanaf een uur of 3 moet ik er wel een paar x uit voor een speen en als het te gortig wordt een fles. Misschien is jouw dochter toch wat toe aan bijvoeding? Hier ook hongerige babys geprobeerd een tijdje maar ik ben er niet zo kapot van.

Vervelend dat je slecht slaapt en gespannen bent. Bij mij is slecht slapen funest. Als ik slecht slaap wordt ik heel labiel, al binnen een paar nachten. Vandaar dat ik ook die slaappillen slik, ik moet slapen. Spanningen werken bij mij ook als eerst op mijn slaap, ik kan dan niet meer inslapen. Bij mij begint het zelf weer kunnen slapen en ontspannen steeds meer te komen.

Je zegt dat het niet zo lekker gaat, wel een stijgende lijn hoop ik? :( wanneer kan je naar de psych?
Alle reacties Link kopieren
Hoeveel flessen krijgt zijn, babs en wanneer heeft ze honger?
Alle reacties Link kopieren
Ze krijgt nu 6 x 150 cc plua 5 scheppen.
Rond half 10 savonds de laatste. Ze drinkt om de 2 a 3 uur gaat dan echt schreeuwen om eten... 180 cc krijgt ze buikpijn. .

Stokske waarom was je niet kapot van de voeding voor hongerige baby's?

Kan maandag EINDELIJK naar de
Psycholoog... pffff... word onderhand tijd..

Ja niet of slecht slapen is bij mij ook funest. . Mijn dochter slaapt in de nacht goed maar het duurt mij soms 2 of 3 uur voor ik eindelijk eens in slaap val en en wordt moe wakker. . Mss toch ook maar slaap pillen vragen aan de dokter.

Slaapt jou andere kindje eigenlijk goed nu er een baby is die voor nachtvoeding komt?
Alle reacties Link kopieren
Mijn oudste had ook veel krampen (en ik een pnd) maar ben altijd een beetje huiverig geweest voor fortevoeding, juist ivm de krampjes. Had het CB dat aangeraden?
Ze is nu 4mnd toch? Mss proberen of ze mss wat rijstebloem in haar (1e of laatste) fles wil? Of mss toe is aan een kwart of half potje groente?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven