Kinderen
alle pijlers
Vanaf oktober 2010 kindvrij - deel 22 -
redbulletje geniet jij nog extra namens mij?
maandag 19 maart 2018 15:12
Erger ik me ook aan. Het moet idd ouderschap zijn. Ook het klagen dat het zo zwaar is, het is nog altijd een keuze, niks moet.....Roxy21 schreef: ↑18-03-2018 10:46Jullie vakanties klinken heerlijk, veel plezier nog!
Even een ergernis met jullie delen
Ik zie rechts een 'artikel' staan met als titel: moederschap gelijk aan 2,5 fulltime baan.
Ik erger me daar al zo erg aan. Waarom staat er geen ouderschap? Alsof vaderschap niets voorstelt. Wat een gezemer weer, komt op me over alsof moeders een sjerp willen en een speldje omdat ze het zo zwaar hebben en fantastisch, onmisbaar werk doen, blabla. Ik heb er verder niet opgelikt, dus geen idee wat er inhoudelijk staat, maar ik heb echt 0 behoefte om het te lezen en elke keer als ik het zie erger is me enorm.
maandag 19 maart 2018 15:44
Chiang Mai, Pai, Koh Tao, Krabi, Railay en Bangkok
Ik ben jaloers op je! Veel plezier!
maandag 19 maart 2018 20:20
Ja sorry maar vaderschap ís toch ook minder zwaar? Het komt toch voor het overgrote gedeelte op de moeder neer? Begint al bij de zwangerschap en de bevalling.Roxy21 schreef: ↑18-03-2018 10:46Jullie vakanties klinken heerlijk, veel plezier nog!
Even een ergernis met jullie delen
Ik zie rechts een 'artikel' staan met als titel: moederschap gelijk aan 2,5 fulltime baan.
Ik erger me daar al zo erg aan. Waarom staat er geen ouderschap? Alsof vaderschap niets voorstelt. Wat een gezemer weer, komt op me over alsof moeders een sjerp willen en een speldje omdat ze het zo zwaar hebben en fantastisch, onmisbaar werk doen, blabla. Ik heb er verder niet opgelikt, dus geen idee wat er inhoudelijk staat, maar ik heb echt 0 behoefte om het te lezen en elke keer als ik het zie erger is me enorm.
Maar iedere keer die veren in die konten steken vind ik ook flauwe kul. Was eigen keuze.
Ik vond mezelf vandaag ineens tussen moeders, wachtend op de kinderen na schooltijd bij het schoolplein. Het leven kan soms raar lopen. Ik moest even dochtertje van vriendin ophalen. Dat kon ze zelf niet want ze moest werken. En woensdag doe ik dat weer.
dinsdag 20 maart 2018 10:19
Afgezien van de zwangerschap en bevalling is het ouderschap ook maar hoe je het verdeeld en hoe zwaar het daardoor is. In plaats van 4 jaar borstvoeding geven (waardoor er op natuurlijke wijze meer binding is tussen baby en moeder dan met vader, door dit soort momenten), kun je ook de vader al flesvoeding laten geven als de baby een week oud is, zodat hij ook zulke intieme momenten met de baby heeft. Door zulke taken te verdelen hoeft het helemaal niet zo te zijn dat de moeder alle verzorging op haar neemt en vader er een beetje bijhangt. Dat is een keuze.
Verder denk ik dat hoe zwaar iemand het vind, ook afhangt van zijn mentale en fysieke belastbaarheid en vermogen om dingen los te laten en de situatie om te zetten van belastend naar werkbaar.
Ik denk dat er zowel moeders als vaders zijn die de hele dag thuis zijn met hun kind als loeizwaar ervaren en dat er ook moeders en vaders zijn die hun hand er niet voor om draaien. Nu is het cultureel sterk bepaald dat moeders zorgen en vaders werken, maar dat betekend niet dat moederschap dus zwaarder is. Dat komt omdat vrouwen meer ballen in de lucht willen houden en het perfect willen doen, waardoor er mentaal volgens mij veel stress is. Kan me voorstellen dat je dat dan heel zwaar vind.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
dinsdag 20 maart 2018 12:34
Het ligt inderdaad wel een beetje aan die geforceerde houding die vrouwen en moeders zichzelf opleggen met alle ballen in de lucht willen houden. Dat komt misschien tevens, dat als ze dat níet doen, dat andere vrouwen gruwelijk over ze heen vallen. Want vrouwen kunnen het niet uitstaan als een andere vrouw het leven wat lichter oppakt en zichzelf niet zo op de kop zit.
En ja, mannen kúnnen meer taken van de kinderen op zich nemen. Alleen.... meestal doen ze het niet omdat het op de een of andere manier niet kan. Maar ook omdat ze het gewoon niet doen (sorry ik moet sporten). Ik lees het hier vaak zat op het forum. Maar ik zie het ook wel in mijn omgeving.
Een paar moeders hebben het wel goed kunnen regelen met hun man. Maar lang niet allemaal. Dat lees je ook in onderzoeken aan tijd die er besteed wordt aan huishouden en kinderen, de taakverdeling tussen man en vrouw.
En ja, mannen kúnnen meer taken van de kinderen op zich nemen. Alleen.... meestal doen ze het niet omdat het op de een of andere manier niet kan. Maar ook omdat ze het gewoon niet doen (sorry ik moet sporten). Ik lees het hier vaak zat op het forum. Maar ik zie het ook wel in mijn omgeving.
Een paar moeders hebben het wel goed kunnen regelen met hun man. Maar lang niet allemaal. Dat lees je ook in onderzoeken aan tijd die er besteed wordt aan huishouden en kinderen, de taakverdeling tussen man en vrouw.
dinsdag 20 maart 2018 16:15
Ja, dat ben ik helemaal met je eens. Volgens mij denken ook veel vrouwen dat ze het beter kunnen dan hun man of moeten bepaalde dingen op hun manier (was opvouwen, kind aankleden etc), waardoor een man denkt, ja laat dan maar.iones schreef: ↑20-03-2018 12:34Het ligt inderdaad wel een beetje aan die geforceerde houding die vrouwen en moeders zichzelf opleggen met alle ballen in de lucht willen houden. Dat komt misschien tevens, dat als ze dat níet doen, dat andere vrouwen gruwelijk over ze heen vallen. Want vrouwen kunnen het niet uitstaan als een andere vrouw het leven wat lichter oppakt en zichzelf niet zo op de kop zit.
En ja, mannen kúnnen meer taken van de kinderen op zich nemen. Alleen.... meestal doen ze het niet omdat het op de een of andere manier niet kan. Maar ook omdat ze het gewoon niet doen (sorry ik moet sporten). Ik lees het hier vaak zat op het forum. Maar ik zie het ook wel in mijn omgeving.
Een paar moeders hebben het wel goed kunnen regelen met hun man. Maar lang niet allemaal. Dat lees je ook in onderzoeken aan tijd die er besteed wordt aan huishouden en kinderen, de taakverdeling tussen man en vrouw.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
dinsdag 20 maart 2018 19:10
En, herken je de luizenmoeder-achtige toestanden al?
dinsdag 20 maart 2018 19:34
Daar heb je wel een punt hoor en een tijdje wat minder contact hebben is niet erg. Maar inmiddels hebben we elkaar bijna twee jaar niet gezien (wel regelmatig bellen). Zijn vrouw bleek dat weekend inderdaad wat te hebben dus dat gaat ook niet door. Hij leek het wel vervelend te vinden maar zei ook dat afspreken met zijn beste vriend ook gemiddeld twee jaar duurt. Sorry hoor, maar dan is het denk ik ook een beetje een kwestie van prioriteiten stellen. Voor mij is de lol er inmiddels wel vanaf. Oh en de jongste is al nummer 2, dus een hoop drukte.Forumster schreef: ↑16-03-2018 17:04Ik kan me enerzijds wel voorstellen dat dat eerste jaar nogal wat werkgeheugen van het brein neemt. Als hij oppas moet zoeken voor dat andere weekend, kan het natuurlijk zo zijn dat zij ook iets heeft gepland staan. Of hij wil het gewoon niet zo heel graag of mag niet en maakt het daarom een beetje moeilijk. Met zulke vriendschappen zou ik gewoon even minder verwachten en kijken of hij weer ondernemender raakt wanneer het kind een jaar of 3 is (maar dan komt vast nummer 2). Niet leuk, maar soms is ruimte in een vriendschap nodig om verschillende - niet paralelle - fases te overbruggen.
Zo, bijna weekend. Ik heb zulke heerlijke weekenden sinds mijn Forumster 2.0 leven is gestart. Ik kan mijn weekenden zo inrichten als ik wil, zonder overleg, zonder mopper en onderdrukking... Na 8 jaar dat dat niet goed kun, geniet ik hier enorm van! Vanavond uit eten, morgen een dag niks gepland, lekker hobbyen! Ik heb namelijk wel wat teveel hobbies nuZondag naar een vriendin, concertje in Utrecht doen, en maandag even de waterleidingduinen in om te fotograferen.
Jullie een fijn weekend voor de boeg?
Wat klinkt dat verhaal over je weekend heerlijk! Wat een vrijheid! Ik ben aankomend weekend ook alleen, mijn vriend doet dit weekend een cursus, dus heerlijk aanrommelen. Weekend erop dan samen extra lang paasweekend, is dan ook weer extra fijn.
Ik ga morgen op kraamvisite bij een goede vriendin, leuke kleertjes gekocht bij de hema. Wie weet durf ik de baby wel even vast te houden
woensdag 21 maart 2018 07:42
zenga schreef: ↑20-03-2018 19:34Daar heb je wel een punt hoor en een tijdje wat minder contact hebben is niet erg. Maar inmiddels hebben we elkaar bijna twee jaar niet gezien (wel regelmatig bellen). Zijn vrouw bleek dat weekend inderdaad wat te hebben dus dat gaat ook niet door. Hij leek het wel vervelend te vinden maar zei ook dat afspreken met zijn beste vriend ook gemiddeld twee jaar duurt. Sorry hoor, maar dan is het denk ik ook een beetje een kwestie van prioriteiten stellen. Voor mij is de lol er inmiddels wel vanaf. Oh en de jongste is al nummer 2, dus een hoop drukte.
Wat klinkt dat verhaal over je weekend heerlijk! Wat een vrijheid! Ik ben aankomend weekend ook alleen, mijn vriend doet dit weekend een cursus, dus heerlijk aanrommelen. Weekend erop dan samen extra lang paasweekend, is dan ook weer extra fijn.
Ik ga morgen op kraamvisite bij een goede vriendin, leuke kleertjes gekocht bij de hema. Wie weet durf ik de baby wel even vast te houden
2 jaar? Eigenlijk geloof ik daar niets van. Heeft hij niet te maken met een zeer jaloerse echtgenoot? Waar een wil is is een weg. En alleen afspreken is doorgaans veel gezelliger. Hoeft zij niet bij te zijn. Ik zou er maar mee kappen en het loslaten. Dit soort vriendschappen heb je niets aan.
woensdag 21 maart 2018 08:14
iones schreef: ↑20-03-2018 12:34Het ligt inderdaad wel een beetje aan die geforceerde houding die vrouwen en moeders zichzelf opleggen met alle ballen in de lucht willen houden. Dat komt misschien tevens, dat als ze dat níet doen, dat andere vrouwen gruwelijk over ze heen vallen. Want vrouwen kunnen het niet uitstaan als een andere vrouw het leven wat lichter oppakt en zichzelf niet zo op de kop zit.
En ja, mannen kúnnen meer taken van de kinderen op zich nemen. Alleen.... meestal doen ze het niet omdat het op de een of andere manier niet kan. Maar ook omdat ze het gewoon niet doen (sorry ik moet sporten). Ik lees het hier vaak zat op het forum. Maar ik zie het ook wel in mijn omgeving.
Een paar moeders hebben het wel goed kunnen regelen met hun man. Maar lang niet allemaal. Dat lees je ook in onderzoeken aan tijd die er besteed wordt aan huishouden en kinderen, de taakverdeling tussen man en vrouw.
Dit is zó waar. Je kan als moeder ook niks goed doen. Je kan je kind niet lekker zelfstandig laten opgroeien want dan ben je een loedermoeder. Maar je kan je kind ook niet te strak houden want 'waar je op gaat zitten kan niet groeien' 
Je mag ook niet blij zijn met de prestaties van je koter want dan voelen andere moeders zich misschien onzeker over hun kind. Dus als je kleine al vroeg loopt/praat/schrijft/het getal π uit haar hoofd kent kan je daar niks van zeggen want dat is opschepperig. Je mag sowieso als vrouw bijna niet blij zijn dat iets jou positief is 'overkomen'. Dat je gewoon goed je werk uitvoert, of keigoed bent in sport of blij bent met je lijf. Dat mag je allemaal niet zeggen want dan kan je een ander wezen met een vagina voor haar hoofd stoten. Mannen zeggen denk ik gewoon 'elk voor je dat je dat hebt' of zorgen er voor dat ze hetzelfde of zelf beter krijgen.
En wat veel moeders doen is conclusies trekken uit momentopnamen. Terwijl iedereen wel eens een baaldag heeft, een kind ook. Maar ohohoh wat vinden ze het toch lekker om te roddelen over 'wat ze nou weer gezien/gehoord hebben'.
woensdag 21 maart 2018 08:47
Dat heb je denk ik goed aangevoeld wat betreft de jaloerse echtgenoot. De laatste keer dat wij afspraken was ze er eigenlijk op tegen, omdat ze ze alleen thuis zijn ongezellig vind (ik denk dat er iets anders achter zat). We spreken niet bepaald 3x per week af dus ik vond het echt megakinderachtig. Vind het zo zonde, vroeger was hij iemand met een leuk sociaal leven, ondernam leuke dingen, maar nu telt alleen het gezin. En ik denk dat dat bij veel ouders gebeurt.Hoezitdit schreef: ↑21-03-2018 07:42
Ik zou er maar mee kappen en het loslaten. Dit soort vriendschappen heb je niets aan.
zenga wijzigde dit bericht op 21-03-2018 13:30
0.12% gewijzigd
woensdag 21 maart 2018 13:33
Ja, vreselijk. Ook vreselijk dat hij het toelaat.
Kraamvisite bij mijn vriendin was leuk, al kon ze bijna geen kant op omdat hij huilt zodra ze hem neerlegt. Vermoeiend. Was leuk hem even vast te houden, maar ook fijn dat ik niet verantwoordelijk ben voor zo'n kleintje.
woensdag 21 maart 2018 18:58
Ja oa. Ik maakte een opmerking dat één jongen best groot was vergeleken met zijn leeftijdsgenootje en die moeder begon heel trots te vertellen dat hij inderdaad groot was voor zijn leeftijd (hij was 2) en hij liep ook voor op andere gebieden etc. En toen onstond er een soort opschepperij tussen de moeders over wat hun kind al kon...
"Die van mij kon al lopen met 10 maanden hoor! Die van jou niet???? Goh dan ligt ie wel achter in zijn ontwikkeling hoor."
woensdag 21 maart 2018 18:59
Nog niet!
Wat mij opviel was dat er één vader tussen stond, de rest waren allemaal moeders. Ik ken er een paar, want we wonen immers maar in een klein dorp. Er was een klein jongetje bij, dat een ander jongetje aan tikte met een stok, en een beetje sloeg. Zijn moeder pakte hem zijn stok af en gooide die buiten zijn bereik. Het jongetje was daarom erg boos op zijn moeder en begon WEEEEEEHHHHH, dus ik 'o jee, de sirene van de onvrede gaat aan", waarop een paar anderen begonnen te lachen.
Dit is iets wat niet zozeer alleen moeders hebben hoor, maar vrouwen in het algemeen. En misschien dat het bij moeders wat erger lijkt of wat uitvergroot overkomt. Vergeet niet dat ouders van kleine kinderen het dusdanig zwaar hebben, dat onderzoek heeft uitgewezen dat veel ouders (en ik denk moeders nog meer dan vaders) zich gemiddeld meer ongelukkig voelen.BahcoBarbie schreef: ↑21-03-2018 08:14
Je mag ook niet blij zijn met de prestaties van je koter want dan voelen andere moeders zich misschien onzeker over hun kind. Dus als je kleine al vroeg loopt/praat/schrijft/het getal π uit haar hoofd kent kan je daar niks van zeggen want dat is opschepperig. Je mag sowieso als vrouw bijna niet blij zijn dat iets jou positief is 'overkomen'. Dat je gewoon goed je werk uitvoert, of keigoed bent in sport of blij bent met je lijf. Dat mag je allemaal niet zeggen want dan kan je een ander wezen met een vagina voor haar hoofd stoten. Mannen zeggen denk ik gewoon 'elk voor je dat je dat hebt' of zorgen er voor dat ze hetzelfde of zelf beter krijgen.
En wat veel moeders doen is conclusies trekken uit momentopnamen. Terwijl iedereen wel eens een baaldag heeft, een kind ook. Maar ohohoh wat vinden ze het toch lekker om te roddelen over 'wat ze nou weer gezien/gehoord hebben'.
Ik vind het een zéér slechte eigenschap van vrouwen dat ze zo negatief over elkaar zijn.
Wat is er mis met elkaar wat meer te láten in de keuzes en dat te respecteren, ipv elkaar te veroordelen en te roddelen?
Ik heb besloten dat als ik er iets van hoor, waar dan ook, dat ik er iets van ga zeggen. Vrouwen moeten meer samenspannen en elkaar meer gunnen, zoals mannen dat ook doen. Het zou vrouwen verder kunnen helpen in de maatschappij.
woensdag 21 maart 2018 21:05
Zo, even geleden dat ik van me heb laten horen. Maar nu wil ik graag weer even mopperen, mag dat? 
Ik heb eerder al vermeld dat ik met kinderen werk. Heel leuk maar oh... ik krijg nu drie nieuwe cliënten en ik zie er zó erg tegen op. Het zijn nog hele jonge kinderen, van 5 jaar. En ik heb daar écht niks mee. Ik heb kennis met ze gemaakt en het zijn schatjes hoor, echt van die kleine frummeltjes nog maar het spreekt me niet aan om met ze te werken.
Doe mij maar van die (pre)pubers die een grote bek tegen me hebben, waar je doorheen moet prikken, ingangen moet zoeken, assertief moet zijn en ze met een flinke dosis humor aan moet kunnen spreken. Maar zulke kleine kinderen.... die willen worden voorgelezen, daar zit je vooral op 'controle' in plaats van dat je de dialoog aan moet gaan, die moet je overal in ondersteunen, die 'kunstjes' (kijk, ik kan mijn voet vast pakken) doen waar je dan heel enthousiast op moet reageren 'ooooohhhhh wat knap van jou!!!!', waarmee je het knuffelkonijn moet voeren want het heeft honger... KOTS! Ik ben daar niet voor gemaakt.
Ik heb eerder al vermeld dat ik met kinderen werk. Heel leuk maar oh... ik krijg nu drie nieuwe cliënten en ik zie er zó erg tegen op. Het zijn nog hele jonge kinderen, van 5 jaar. En ik heb daar écht niks mee. Ik heb kennis met ze gemaakt en het zijn schatjes hoor, echt van die kleine frummeltjes nog maar het spreekt me niet aan om met ze te werken.
Doe mij maar van die (pre)pubers die een grote bek tegen me hebben, waar je doorheen moet prikken, ingangen moet zoeken, assertief moet zijn en ze met een flinke dosis humor aan moet kunnen spreken. Maar zulke kleine kinderen.... die willen worden voorgelezen, daar zit je vooral op 'controle' in plaats van dat je de dialoog aan moet gaan, die moet je overal in ondersteunen, die 'kunstjes' (kijk, ik kan mijn voet vast pakken) doen waar je dan heel enthousiast op moet reageren 'ooooohhhhh wat knap van jou!!!!', waarmee je het knuffelkonijn moet voeren want het heeft honger... KOTS! Ik ben daar niet voor gemaakt.
woensdag 21 maart 2018 21:37
En toch kunnen die heel leuk zijn. Je kunt ze namelijk heel goed prikkelen. Met verhalen, met fantasie, tenminste als je zelf een beetje fantasie hebt. Als ze ouder zijn, dan krijgen ze steeds meer kennis en worden de mogelijkheden alleen maar kleiner, en de wereld saaier, zoals de wereld van volwassenen saai zijn. Omdat wij weten dat sprookjes niet bestaan, elfjes en kabouters niet, en dat dieren écht niet met woorden kunnen praten.
Je moet ook niet reageren van "oh wat knap van jou!" als je het niet meent. Je moet écht zijn en blijven, want kinderen prikken er zo doorheen. Daar zijn ze heel intuïtief in. Ik doe zelf nooit overdreven tegen kinderen en prijs ze ook niet onnodig de hemel in. Daar krijgen ze alleen maar narcistische trekjes van.
Je moet ook niet reageren van "oh wat knap van jou!" als je het niet meent. Je moet écht zijn en blijven, want kinderen prikken er zo doorheen. Daar zijn ze heel intuïtief in. Ik doe zelf nooit overdreven tegen kinderen en prijs ze ook niet onnodig de hemel in. Daar krijgen ze alleen maar narcistische trekjes van.
vrijdag 23 maart 2018 07:53
Herkenbare dingen lees ik weer...
Ik hoor vooral veel problemen en geklaag in mijn omgeving de laatste tijd.(nou heb ik het niet over erge dingen hoor, maar een bepaalde houding) Dan denk ik, ja sorry hoor, zijn toch echt keuzes geweest.
Een vriendin zit ook altijd in de klaagmodus, druk met de kinderen enz enz en ik vertel voornamelijk positieve dingen. En ja, ik heb ook mijn dingetjes maar hoef daar niet elke keer over te praten.
Laatst vertelde ik iets leuks en dan reageert ze gewoon niet, maar ik merk het bij meer mensen. Of sceptisch reageren op dingen die ik vertel. Ik voel me soms bijna bezwaard als ik iets leuks vertel of trots op iets ben. Alsof dat er niet mag zijn en ik ook mee zou moeten klagen.
Vind het soms wel vermoeiend hoor dat gezeur en geklaag en zeker als je zelf positieve dingen meemaakt en daar dus gewoon geen ruimte voor is.
Ik mis soms motiverende mensen in mijn leven
Ik hoor vooral veel problemen en geklaag in mijn omgeving de laatste tijd.(nou heb ik het niet over erge dingen hoor, maar een bepaalde houding) Dan denk ik, ja sorry hoor, zijn toch echt keuzes geweest.
Een vriendin zit ook altijd in de klaagmodus, druk met de kinderen enz enz en ik vertel voornamelijk positieve dingen. En ja, ik heb ook mijn dingetjes maar hoef daar niet elke keer over te praten.
Laatst vertelde ik iets leuks en dan reageert ze gewoon niet, maar ik merk het bij meer mensen. Of sceptisch reageren op dingen die ik vertel. Ik voel me soms bijna bezwaard als ik iets leuks vertel of trots op iets ben. Alsof dat er niet mag zijn en ik ook mee zou moeten klagen.
Vind het soms wel vermoeiend hoor dat gezeur en geklaag en zeker als je zelf positieve dingen meemaakt en daar dus gewoon geen ruimte voor is.
Ik mis soms motiverende mensen in mijn leven
vrijdag 23 maart 2018 11:55
Yesss, ja veel mensen zijn enorm negatief. Nu vind ik ook veel mensen echt ondankbaar. Want ze hebben zo'n beetje alles dat ze willen (partner, kinderen, huis, baan, vakanties ed) en nog klagen over die minihobbeltjes in de weg. Ze beseffen gewoon niet hoe goed ze het hebben. Ik gelukkig wel!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
zaterdag 24 maart 2018 21:17
Hi Yess, weet je ik herken wel wat je schrijft. Er zal ook geen moeder op aarde zijn die het openlijk toegeeft (denk ik). Maar ik merk dat er nog wel eens jaloezie is van jonge moeders jegens vriendinnen die geen moeder zijn. Hun leven is intens veranderd en die vriendinnen die dan vertellen over toffe vakantie, feestje, leuk weekend, aardige collega, promotie, sportprestatie of wat ook. Het wordt je niet in dank afgenomen. Daarom reageren ze niet. Ik heb ook zo'n vriendin. Haar leven bestaat vooral uit zorgen en een druk schema van werk/baby/opvang/huishouden. Alle tijd buiten werk staan in teken van huis en baby. Amper tijd voor zichzelf dus. Als ik dan vertel over een heerlijke avond met drankjes in de stad met vriendinnen en uitslapen volgt er van haar een klaagzang dat ze het zoooo vreselijk mist en dat niet kan. Tsja, ik heb besloten wat minder contact te hebben. Gewoon minder of later reageren op appjes, belletjes en afspreken deden we toch al minder. Vriendschap hoeft niet over te zijn maar in die negativiteit heb ik geen zin. Als ze wat meer zen in het moederschap zit pakken we het wel weer op. Heb vriendinnen genoeg met wie het wel positief kan!yesss schreef: ↑23-03-2018 07:53Herkenbare dingen lees ik weer...
Ik hoor vooral veel problemen en geklaag in mijn omgeving de laatste tijd.(nou heb ik het niet over erge dingen hoor, maar een bepaalde houding) Dan denk ik, ja sorry hoor, zijn toch echt keuzes geweest.
Een vriendin zit ook altijd in de klaagmodus, druk met de kinderen enz enz en ik vertel voornamelijk positieve dingen. En ja, ik heb ook mijn dingetjes maar hoef daar niet elke keer over te praten.
Laatst vertelde ik iets leuks en dan reageert ze gewoon niet, maar ik merk het bij meer mensen. Of sceptisch reageren op dingen die ik vertel. Ik voel me soms bijna bezwaard als ik iets leuks vertel of trots op iets ben. Alsof dat er niet mag zijn en ik ook mee zou moeten klagen.
Vind het soms wel vermoeiend hoor dat gezeur en geklaag en zeker als je zelf positieve dingen meemaakt en daar dus gewoon geen ruimte voor is.
Ik mis soms motiverende mensen in mijn leven
zaterdag 24 maart 2018 21:18
Iones kun je met je werkgever praten over het verdelen van clienten onder jou en collega's? Dat jij clienten krijgt met oudere kinderen? Of mss wel op een andere afdeling kunt werken?iones schreef: ↑21-03-2018 21:37En toch kunnen die heel leuk zijn. Je kunt ze namelijk heel goed prikkelen. Met verhalen, met fantasie, tenminste als je zelf een beetje fantasie hebt. Als ze ouder zijn, dan krijgen ze steeds meer kennis en worden de mogelijkheden alleen maar kleiner, en de wereld saaier, zoals de wereld van volwassenen saai zijn. Omdat wij weten dat sprookjes niet bestaan, elfjes en kabouters niet, en dat dieren écht niet met woorden kunnen praten.
Je moet ook niet reageren van "oh wat knap van jou!" als je het niet meent. Je moet écht zijn en blijven, want kinderen prikken er zo doorheen. Daar zijn ze heel intuïtief in. Ik doe zelf nooit overdreven tegen kinderen en prijs ze ook niet onnodig de hemel in. Daar krijgen ze alleen maar narcistische trekjes van.
zaterdag 24 maart 2018 22:45
Inderdaad Familiemens, ook dat slachtofferige. En het voelt inderdaad als jaloezie, alleen voelt het weer zo arrogant om dat te denken.
Ik sport bijvoorbeeld heel veel en die vriendin reageert daar nooit op, terwijl het voor mij een heel belangrijk deel is van mijn leven en ik daar ook trots op ben.
Als ze erop reageert is het inderdaad ook in de vorm van dat ze dat ook wel zou willen maar geen tijd heeft. Maar nooit eens een positieve reactie naar mij gericht. Heb ook wat afstand genomen (niet alleen hierom trouwens hoor, is een voorbeeld), heb echt nog heel lang interesse getoond maar het voelt al een tijdje niet meer zo lekker op deze manier.
Ik sport bijvoorbeeld heel veel en die vriendin reageert daar nooit op, terwijl het voor mij een heel belangrijk deel is van mijn leven en ik daar ook trots op ben.
Als ze erop reageert is het inderdaad ook in de vorm van dat ze dat ook wel zou willen maar geen tijd heeft. Maar nooit eens een positieve reactie naar mij gericht. Heb ook wat afstand genomen (niet alleen hierom trouwens hoor, is een voorbeeld), heb echt nog heel lang interesse getoond maar het voelt al een tijdje niet meer zo lekker op deze manier.
yesss wijzigde dit bericht op 24-03-2018 22:50
4.20% gewijzigd
