Vanaf oktober 2010 kindvrij - deel 22 -

18-03-2017 21:52 3279 berichten
En we gaan verder in deel 22!



Hallo lange nachten, uitslapen, je eigen plan trekken en vooral weinig kinderfeestjes.



Wij zijn zeker geen kinderhaters maar vinden een leven zonder kinderen nu eenmaal een stuk leuker.



Alle reacties Link kopieren
Dat herken ik ook wel: ik vind vrouwen met (jonge) kinderen vaak helemaal geen geluk uitstralen. Ze zijn moe, mopperen, vinden het zwaar. En ik snap het, hoor! Maar ga dan niet vragen waarom ik dat niet wil?



Ik zag trouwens gisteren op facebook, dat 'wij' ook nog wel eens irritante dingen zeggen... (pfff ... constant ook)

http://nl.newsner.com/fam ... n-mensen-zonder-kinderen/
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 10:30:

Dat herken ik ook wel: ik vind vrouwen met (jonge) kinderen vaak helemaal geen geluk uitstralen. Ze zijn moe, mopperen, vinden het zwaar. En ik snap het, hoor! Maar ga dan niet vragen waarom ik dat niet wil?



Ik zag trouwens gisteren op facebook, dat 'wij' ook nog wel eens irritante dingen zeggen... (pfff ... constant ook)

http://nl.newsner.com/fam ... n-mensen-zonder-kinderen/

Dat lijkt mij een mooie samenvatting van alle redenen om er niet aan te beginnen.



Maar serieus, een heleboel opmerkingen zijn toch heel onschuldig en eigenlijk gewoon geintereseerd? Dan vinden ze het gek dat ze niet meer uitnodigd worden voor activiteiten of dat men geinteresseerd is hoe het met ze gaat.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
quote:dianaf schreef op 21 april 2017 @ 10:11:

[...]



Ik zou ook echt niet met een man willen daten die kinderen heeft en ik ben ook dolgelukkig dat mijn vriend ze niet wil en ook niet had. Ik denk wel dat als je date in de groep 30 jaar en ouder dat de spoeling wel dunner wordt, maar ik acht het niet onmogelijk.



En weet je wat nou zo typisch is, dat hun dus allebei sceptisch reageerden, terwijl ze zelf nou niet bepaald het geluk uitstralen en echt veel gedoe hebben met de kinderen enz.

Dat denk ik ook nog wel eens bij bepaalde mensen, je hoort alleen gezeur over hoe druk en lastig het is, hoe weinig tijd voor zichzelf ze hebben (met name vrouwen). Waarom zou ik het dan in vredesnaam willen? Misschien in het kader van gedeelde smart is halve smart..?Ja dat klopt ook wel, iedereen heeft een rugzak, dus ik snap ook wel dat het moeilijker wordt, maar het steekte me toen gewoon, omdat het dan overkomt dat sommigen bepaalde dingen niet zo gauw meer zien gebeuren bij mij... en dat een gezin en kinderen dan toch weer gezien wordt als de norm. Maar ik geloof er zelf wel in en daarnaast, ik heb geduld en geen haast wat betreft een relatie
Alle reacties Link kopieren
quote:yesss schreef op 21 april 2017 @ 09:40:

Volgens mij zijn er genoeg die ook geen kinderen hebben/willen en ik geloof er heilig in dat ik hem ga ontmoeten.



That's the spirit!

Ik ben ook iemand die na mijn 30e nog een superleuke man aan de haak heeft geslagen, kon bijna niet geloven dat die nog vrij rond liep. Mijn vriend zei laatst nog: Als mensen (vroeger) zeiden, "op ieder potje past een dekseltje", zei ik altijd "Ik geloof dat ik een wok ben".
Alle reacties Link kopieren
quote:dianaf schreef op 21 april 2017 @ 10:42:

[...]



Dat lijkt mij een mooie samenvatting van alle redenen om er niet aan te beginnen.



Maar serieus, een heleboel opmerkingen zijn toch heel onschuldig en eigenlijk gewoon geintereseerd? Dan vinden ze het gek dat ze niet meer uitnodigd worden voor activiteiten of dat men geinteresseerd is hoe het met ze gaat. Eigenlijk is het vooral een lijst van ergernissen dat wij kinderlozen hen - of hun levenswijze - niet als de kern van het universum zien. Dat wij gewoon doorgaan met ons leven joh... absurd!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb soms juist de indruk dat vrienden met kinderen júíst bij ons hun frustraties (geen tijd/slaaptekort/ kinderen om de beurt ziek de hele winter door etc) komen spuien omdat daar bij andere ouders misschien geen ruimte voor is

En dan denk ik dus de hele tijd, "Zie je wel, lekker rustig hebben wij het toch"
Alle reacties Link kopieren
Lijkt me trouwens wel heel fijn om zo'n man te treffen, om dat te kunnen delen, dat je er allebei hetzelfde instaat.



En Doornroosje, ik heb dus gedate met een man met co ouderschap, sowieso het gedoe met zijn ex enzo... Ik houd gewoon niet van drama
Alle reacties Link kopieren
Ik was bijna 30 toen ik mijn vriend leerde kennen en hij was 38. Beiden zonder noemenswaardig relatieverleden, zomaar vrij rondlopend en beiden zonder kinderwens. Kan allemaal!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 10:54:

Ik was bijna 30 toen ik mijn vriend leerde kennen en hij was 38. Beiden zonder noemenswaardig relatieverleden, zomaar vrij rondlopend en beiden zonder kinderwens. Kan allemaal! Dat geeft me hoop!
Alle reacties Link kopieren
quote:Snorhaar schreef op 21 april 2017 @ 10:52:

Ik heb soms juist de indruk dat vrienden met kinderen júíst bij ons hun frustraties (geen tijd/slaaptekort/ kinderen om de beurt ziek de hele winter door etc) komen spuien omdat daar bij andere ouders misschien geen ruimte voor is

En dan denk ik dus de hele tijd, "Zie je wel, lekker rustig hebben wij het toch"

Dat is wel zo, bij ons mogen ze klagen. Ik denk dan idd eerder, gelukkig heb ik dat niet. Andere ouders zullen ze meer veroordelen of om het feit dat je klaagt of vinden dat je het verkeerd aanpalt.

Zolang ze maar niet doen of wij geen recht tot klagen of het niet druk kunnen hebben.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
quote:yesss schreef op 21 april 2017 @ 10:55:

[...]

Dat geeft me hoop! Hier nog een beetje hoop dan; ik was 26 en hij 37, geen kinderen en geen wens. Was wel blij dat hij mij geloofde toen ik zei geen kinderen te willen en niet alle mensen om hem heen die meenden dat ik nog wel van gedachte zou veranderen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
quote:Snorhaar schreef op 21 april 2017 @ 10:51:

[...]





That's the spirit!

Ik ben ook iemand die na mijn 30e nog een superleuke man aan de haak heeft geslagen, kon bijna niet geloven dat die nog vrij rond liep. Mijn vriend zei laatst nog: Als mensen (vroeger) zeiden, "op ieder potje past een dekseltje", zei ik altijd "Ik geloof dat ik een wok ben".
Alle reacties Link kopieren
En over dat 'moe zijn' dat voorbehouden is aan mensen met kinderen. Een jaar of tweeënhalf terug had ik het - in mijn vorige baan - een tikkeltje te druk op het werk. Veel gedoe, veel op mijn bordje, niet gehoord worden door mijn leidinggevende, keihard werken en nog niet de helft gedaan krijgen van wat van me verwacht werd. Ik liep op mijn tandvlees, vermoedelijk op het randje van een burn out.

Op een ochtend kwam een (vrouwelijke) collega aan me vragen hoe het met me ging en ik barstte in huilen uit. Een primeur: zoiets had ik nog nooit gedaan op het werk. De collega ving me op en zei allerlei troostende, bemoedigende dingen. Eén daarvan was: "Dat je het je zo aantrekt, komt ook wel omdat je geen kinderen hebt. Als je kinderen hebt, liggen je prioriteiten anders, vind je hen belangrijker dan je werk en kun je problemen op het werk makkelijker van je afzetten." Ik vond dat een heel bijzondere... zijn ouders werkelijk minder vatbaar voor problemen op het werk?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
quote:dianaf schreef op 21 april 2017 @ 10:59:

[...]



Dat is wel zo, bij ons mogen ze klagen. Ik denk dan idd eerder, gelukkig heb ik dat niet. Andere ouders zullen ze meer veroordelen of om het feit dat je klaagt of vinden dat je het verkeerd aanpalt.

Zolang ze maar niet doen of wij geen recht tot klagen of het niet druk kunnen hebben. Nu ik die link van Doornroosje gelezen heb, denk ik dat wij juist heel begripvol zijn voor die klagende ouders . Ik heb bijv echt 8 uur slaap nodig en het lijkt me de horror als je jaren lang geen normale nacht kan slapen. Ik zou na een week al in de psychiatrie geland zijn of erger Dus ik heb er echt heeeeel veel begrip voor dat het zwaar is om kinderen te hebben.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 11:04:

Eén daarvan was: "Dat je het je zo aantrekt, komt ook wel omdat je geen kinderen hebt. Als je kinderen hebt, liggen je prioriteiten anders, vind je hen belangrijker dan je werk en kun je problemen op het werk makkelijker van je afzetten." Ik vond dat een heel bijzondere... zijn ouders werkelijk minder vatbaar voor problemen op het werk?Ik denk dat het gross te moe is om zich er druk over te maken, maar het is nu niet zo dat wanneer iemand kinderen heeft, dat prioriteiten ineens anders zijn. Kijk maar hoeveel mannen niet minder willen/gaan werken als er kinderen zijn. Van vrouwen wordt er natuurlijk wel verwacht dat je minder gaat werken. En om eerlijk te zijn, toen ik ergens maar 3 dagen voelde ik mij toch minder betrokken bij het bedrijf omdat ik toch veel miste van wat er aan de hand was...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
Of ouders minder vatbaar zijn voor werkproblemen, weet ik niet. Misschien meer een kwestie van relativeren? Na ziekte en overlijden van mijn moeder kan ik me over bepaalde problemen ook niet heel druk meer maken. Dat krijgt zijn beloop dan wel op de een of andere manier. Wel een aparte manier van troosten trouwens.
Alle reacties Link kopieren
quote:Snorhaar schreef op 21 april 2017 @ 11:08:

[...]

Nu ik die link van Doornroosje gelezen heb, denk ik dat wij juist heel begripvol zijn voor die klagende ouders . Ik heb bijv echt 8 uur slaap nodig en het lijkt me de horror als je jaren lang geen normale nacht kan slapen. Ik zou na een week al in de psychiatrie geland zijn of erger Dus ik heb er echt heeeeel veel begrip voor dat het zwaar is om kinderen te hebben.

Ik eigenlijk minimaal 9 uur per nacht, met minder ben na 2 weken al niet meer aanspreekbaar, er even van uitgaande dat je de eerste weken nog overdag kunt tukken tussen het kraambezoek door en de adrealine.

Ik ken iemand (viavia) die er zelfs iets aan over gehouden heeft. Hij (met zijn vrouw) hadden een huilbaby, waardoor hij gewoon niet aan genoeg slaap kwam, dit leidde tot beschadigingen in hersenen (zenuwen??). Daardoor is hij langere tijd (geen idee of het nu nog is) uit de roulatie geweest.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 11:04:

En over dat 'moe zijn' dat voorbehouden is aan mensen met kinderen. Een jaar of tweeënhalf terug had ik het - in mijn vorige baan - een tikkeltje te druk op het werk. Veel gedoe, veel op mijn bordje, niet gehoord worden door mijn leidinggevende, keihard werken en nog niet de helft gedaan krijgen van wat van me verwacht werd. Ik liep op mijn tandvlees, vermoedelijk op het randje van een burn out.

Op een ochtend kwam een (vrouwelijke) collega aan me vragen hoe het met me ging en ik barstte in huilen uit. Een primeur: zoiets had ik nog nooit gedaan op het werk. De collega ving me op en zei allerlei troostende, bemoedigende dingen. Eén daarvan was: "Dat je het je zo aantrekt, komt ook wel omdat je geen kinderen hebt. Als je kinderen hebt, liggen je prioriteiten anders, vind je hen belangrijker dan je werk en kun je problemen op het werk makkelijker van je afzetten." Ik vond dat een heel bijzondere... zijn ouders werkelijk minder vatbaar voor problemen op het werk?

Ik merk wel dat ik het beter kan relativeren. Voordat ik kinderen had, piekerde ik regelmatig over de dingen die zich op het werk hadden afgespeeld. Nu ben ik klaar met werk en dan haal ik mijn dochter op en gaan we heerlijk nog wat spelen en wandelen in het park, of we hebben de grootste lol om iets superkleins en eenvoudigs, wat me eerder niet eens zou zijn opgevallen. Op die manier ben ik de issues op mijn werk alweer vergeten. Er is simpelweg iets veel belangrijkers (en leukers) om me mee bezig te houden na het werk.



Om nog te reageren op de andere berichten. Ik heb een paar vriendinnen die geen kinderen hebben, sommige zijn nog single en ik praat met hen wel open over alles wat zich in mijn leven afspeelt. Ik moet wel zeggen dat ik bij hen de leuke verhalen soms niet kwijt kan, omdat je daar snel over bent uitgeproken met iemand die wat minder met kinderen heeft. De lieve, zoete verhalen, die mijn vriendinnen met kinderen snappen, klinken voor mijn vriendinnen zonder kinderen wat vaag, denk ik, terwijl dit wel 95% van het moederschap inhoudt. Die 5% dat het zwaar is, deel ik daarom eerder met mijn vriendinnen zonder kinderen. Dat zijn ook vaak de hilarische momenten dat dingen mislopen en die scoren nu eenmaal beter bij mensen zonder kinderen. Misschien dat zij daarom een vertekend beeld krijgen van het ouderschap.



Het is misschien vergelijkbaar met praten over je relatie. Al die dingen die goed gaan en waarmee je iedere dag zo intens blij en gelukkig voelt, kun je niet echt overbrengen. Het klinkt al snel cliche en zoetsappig, of je bent in 1 zinnetje wel klaar. Terwijl als je bijvoorbeeld ruzie hebt gehad, kan het soms opluchten om dit eens uitvoerig met een goede vriendin te analyseren. Dit is immers wat je meer bezighoudt. En de dingen die je bezighouden kun je (als het goed is) kwijt bij goede vriendinnen.
Slapen kan ik trouwens 11 uur per nacht, als ik zou willen. Kind slaapt van half 8 's avonds tot half 7 's ochtends. Dus dat alle ouders moe zijn is wel erg uit zijn verband getrokken
Alle reacties Link kopieren
quote:Snorhaar schreef op 21 april 2017 @ 11:18:

Of ouders minder vatbaar zijn voor werkproblemen, weet ik niet. Misschien meer een kwestie van relativeren? Na ziekte en overlijden van mijn moeder kan ik me over bepaalde problemen ook niet heel druk meer maken. Dat krijgt zijn beloop dan wel op de een of andere manier. Wel een aparte manier van troosten trouwens.Dat sowieso, maar het moet ook wel in je karakter zitten. Ik heb vel perfectionisten/ambiteuze vrouwen in mijn omgeving. Die zijn na werktijd ook nog bezig met hun werk niet alleen in hun hoofd, maar ook echt nog extra (onbetaald) aan het werk, of ze nu wel of niet kinderen hebben. Ik heb geen kinderen, maar ik weiger mijn werk (in mijn hoofd) mee naar huis te nemen. In mijn vrije tijd doe ik liever andere dingen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
Zo sta ik er gelukkig tegenwoordig ook in Dianaf. Voor mij was die periode vooral een heel goede les. Inmiddels ben ik minder uur gaan werken en laat ik het werk buiten werktijd ook gewoon los. Het lukte mij echter niet om die knop om te zetten bij mijn vorige werkgever. Ik moest op zoek naar een andere baan om dat bij mezelf voor elkaar te krijgen.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 11:41:

Zo sta ik er gelukkig tegenwoordig ook in Dianaf. Voor mij was die periode vooral een heel goede les. Inmiddels ben ik minder uur gaan werken en laat ik het werk buiten werktijd ook gewoon los. Het lukte mij echter niet om die knop om te zetten bij mijn vorige werkgever. Ik moest op zoek naar een andere baan om dat bij mezelf voor elkaar te krijgen.

Ik vond het ook wel lastiger bij werkgevers waar ik het heel leuk vond, dus dat je ook extra werkt om je collega's te ontlasten. Maar ik kwam er helaas ook achter, dat je wel hart voor de zaak kunt hebben, maar de zaak kan hard voor jou zijn.

Maar wel fijn dat het bij jou ook gelukt is!!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
Toch voelt het nog heel dubbel hoor. Wat jij ook zegt: hart voor de zaak... bij mijn vorige baan voelde ik veel meer betrokkenheid, vanwege het werkinhoudelijke, maar ook de collega's. En ik mis het gek genoeg. Terwijl het nu met mij persoonlijk eigenlijk veel beter gaat.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 12:11:

Toch voelt het nog heel dubbel hoor. Wat jij ook zegt: hart voor de zaak... bij mijn vorige baan voelde ik veel meer betrokkenheid, vanwege het werkinhoudelijke, maar ook de collega's. En ik mis het gek genoeg. Terwijl het nu met mij persoonlijk eigenlijk veel beter gaat.Ja, suf is dat.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
quote:Doornroosje75 schreef op 21 april 2017 @ 10:30:

Dat herken ik ook wel: ik vind vrouwen met (jonge) kinderen vaak helemaal geen geluk uitstralen. Ze zijn moe, mopperen, vinden het zwaar. En ik snap het, hoor! Maar ga dan niet vragen waarom ik dat niet wil?



Ik zag trouwens gisteren op facebook, dat 'wij' ook nog wel eens irritante dingen zeggen... (pfff ... constant ook)

http://nl.newsner.com/fam ... n-mensen-zonder-kinderen/Poeh dat lijkt inderdaad geschreven door iemand die te weinig slaap gehad heeft...

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven