Kinderen
alle pijlers
Verder leven na de dood van je kind.
vrijdag 16 november 2007 09:17
Mag ik jou een dag terug,
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
dinsdag 2 december 2008 16:29
Jullie waarheid is onze grootste nachtmerrie....Ik weet zo ontzettend niet wat ik moet zeggen. Heb bewust deze pagina proberen te negeren. Maar ik kán het niet. En ik vind dat ik het ook niet mág................Mijn hart, gedachtes en tonnen vol medeleven gaan naar jullie allemaal uit.
"Soms daagt het leven je uit voor iets waar je zelf niet voor zou kiezen."
Maar sommige mensen worden dan wel 'uitgedaagd tot op het bot. De vraag is dan: Wanneer is genoeg genoeg??
Zoveel liefs, zoveel medeleven, ik stuur het je virtueel allemaal toe,
Zoy
"Soms daagt het leven je uit voor iets waar je zelf niet voor zou kiezen."
Maar sommige mensen worden dan wel 'uitgedaagd tot op het bot. De vraag is dan: Wanneer is genoeg genoeg??
Zoveel liefs, zoveel medeleven, ik stuur het je virtueel allemaal toe,
Zoy
vrijdag 5 december 2008 03:34
Vandaag naar de stomaverpleegkundige geweest, Blijkt het een buurmeisje van vroeger te zijn. Die alles van Janine nog tot in details weet te vertellen. We zijn weer flink met onze neus op de feiten gedrukt. We hebben weer heel wat doctoren gezien en allemaal willen ze alles weten van Janine. Dus de verhalen komen weer los met alle leuke en minder leuke herrinneringen. Het is zo zwaar om het weer allemaal mee te moeten maken. Toen we vorige week de uitslagen van de scans moesten krijgen bij de internist, zaten we in de wachtkamer te wachten. Wij waren aan de beurt en ik hoor hem met iemand praten over chemokuren. Namen als vincrestine, methrotexaat en dexamethason kwamen voorbij en ik kreeg het spaans benauwd. Ik wist het op dat moment zeker: Het zat niet goed. Bij binnenkomst bleek dat er geen uitzaaiingen waren en dat het dus niet over mijn man ging. Opluchting natuurlijk. Maar mensenlief wat komt er opeens weer veel boven. En geen uitzaaiingen betekend niet dat deze niet in de lymfeklieren zitten. Dat weten we pas na de operatie. Ik heb in bed al schapen zitten tellen en autootjes, maar de slaap komt niet. Ben dus maar opgestaan en heb thee gemaakt en de pc aangezet. Moet de nacht toch op een of andere manier doorworstelen. En met mijn gedraai in bed houdt ik alleen mijn man maar uit zijn slaap. Ik zou best eens 12 uur achter elkaar willen slapen. Aan een stuk zonder wakker worden. Wat lijkt me dat heerlijk. Helaas, het lukt nu nog even niet. ik zit nu dus maar alles hier op dit forem te lezen. Misschien niet de manier, want wat is er een ellende op de wereld. Niet te bevatten. Ik moet ermee stoppen. 't Is te veel. Ik duik, even op de bank met een goed boek. Misschien kom ik er wel in en vergeet effe alles. Brrrr. Het valt niet mee.
zaterdag 6 december 2008 14:04
Zoebie, ik wil je heel veel sterkte wensen.
Je schrijft zo bijzonder mooi over je dochter. De warmte en liefde voor haar spreekt uit je gedichten.
Helaas zijn er net zoals jij heel veel moeders, die hun kindje hebben moeten afgeven. Het verdriet gaat nooit meer weg.
Maar onze liefde voor onze engeltjes zal nooit verdwijnen......
Je schrijft zo bijzonder mooi over je dochter. De warmte en liefde voor haar spreekt uit je gedichten.
Helaas zijn er net zoals jij heel veel moeders, die hun kindje hebben moeten afgeven. Het verdriet gaat nooit meer weg.
Maar onze liefde voor onze engeltjes zal nooit verdwijnen......
zaterdag 6 december 2008 19:42
quote:whitley schreef op 06 december 2008 @ 14:04:
Maar onze liefde voor onze engeltjes zal nooit verdwijnen......
Nee toch. Jij ook al. Wil je erover vertellen?
Ja sinsdien nemen engeltjes een bijzondere plaats in ons leven in. Zo lief, ik kreeg van mijn nichtje van 11 jaar een mooie kerstbal met een engeltje. Weer een aandenken met een bijzondere gedachte.
Maar onze liefde voor onze engeltjes zal nooit verdwijnen......
Nee toch. Jij ook al. Wil je erover vertellen?
Ja sinsdien nemen engeltjes een bijzondere plaats in ons leven in. Zo lief, ik kreeg van mijn nichtje van 11 jaar een mooie kerstbal met een engeltje. Weer een aandenken met een bijzondere gedachte.
maandag 8 december 2008 00:12
Och Witley wat erg. Zes dagen. Zo'n kleintje nog. Ik blijf ook altijd maar denken hoe ze er nu uitgezien zou hebben. Ik kwam vorig jaar een kindje tegen die heel erg verschrikkelijk op Janine leek toen ze nog haar had. Dat was wel eng en ik moet echt ongeneerd hebben gestaard. Ik kon mijn blik niet van dat kind afhouden. Ik kreeg er gewoon de kriebels van. Mijn man had het ook gezien en die had het er heel moeilijk mee. Nee dat moet je niet te vaak meemaken. We zijn van ellende weggegaan, Hoe moeilijk het ook was. Ik wou blijven kijken. Kon mijn blik er niet vanaf houden. Die mensen moeten wel raar over ons gedacht hebben. Op dat moment had ik er maling aan, maar toen we er daarna over spraken vonden we het allebei een raar iets om mee te maken.
Liefs Zoebie
Liefs Zoebie
