Kinderen
alle pijlers
Verder leven na de dood van je kind.
vrijdag 16 november 2007 09:17
Mag ik jou een dag terug,
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
maandag 8 december 2008 19:08
Dank je voor de lieve reacties......
Het verdriet blijft altijd op de achtergrond
aanwezig. Natuurlijk zijn er een hoop momenten waarop je er niet aan denkt. En probeert te genieten van de mooie dingen in het leven.
Ook al leeft ons kindje niet meer toch blijven wij een trotse moeder. Wij zullen nooit weten hoe ons kind er als volwassenen persoon eruit zou gaan zien. Nooit heb ik mijn kind horen praten, zien kruipen, lachen, dansen.....
Dat doet zeer. Het gemis is enorm.
Weet je wat het allermeeste zeer doet en ik denk dat elke moeder van een engeltje dat wel kan beamen.... het feit dat mensen niet meer over onze engeltjes praten. Het lijkt dan net of ze vergeten zijn.
Sinterklaas/kerst/moederdag/verjaardag en al die andere speciale dagen. Dat zijn de dagen, dat je het extra voelt en het gemis extra aanwezig is.
Liefs,
Een trotse moeder
Het verdriet blijft altijd op de achtergrond
aanwezig. Natuurlijk zijn er een hoop momenten waarop je er niet aan denkt. En probeert te genieten van de mooie dingen in het leven.
Ook al leeft ons kindje niet meer toch blijven wij een trotse moeder. Wij zullen nooit weten hoe ons kind er als volwassenen persoon eruit zou gaan zien. Nooit heb ik mijn kind horen praten, zien kruipen, lachen, dansen.....
Dat doet zeer. Het gemis is enorm.
Weet je wat het allermeeste zeer doet en ik denk dat elke moeder van een engeltje dat wel kan beamen.... het feit dat mensen niet meer over onze engeltjes praten. Het lijkt dan net of ze vergeten zijn.
Sinterklaas/kerst/moederdag/verjaardag en al die andere speciale dagen. Dat zijn de dagen, dat je het extra voelt en het gemis extra aanwezig is.
Liefs,
Een trotse moeder
maandag 8 december 2008 19:11
maandag 8 december 2008 23:12
quote:whitley schreef op 08 december 2008 @ 19:08:
Weet je wat het allermeeste zeer doet en ik denk dat elke moeder van een engeltje dat wel kan beamen.... het feit dat mensen niet meer over onze engeltjes praten. Het lijkt dan net of ze vergeten zijn.
Oh Whitley, dat is bij sommige mensen echt zo. Maar lang niet bij iedereen. Ik had een "vriendin" en die zei dat ik met haar altijd over Janine kon praten. Tot ik merkte dat ze er banaal overheen begon te gillen als ik over Janine begon. Ze had ook wel gewoon kunnen zeggen dat ze het niet meer wilde. Ik heb haar toen een tijdje niet gezien omdat mijn zwager kanker kreeg en is overleden. Maar opeens begon ze hier in het dorp rond te vertellen dat Janine maar een verwend kind was geweest. (Ja dank je wel, Ze heeft 7 jaar leukemie gehad). Ik ben toen natuurlijk laaiend giftig naar haar toe gegaan en heb haar heel duidelijk gemaakt, dat ze over mij mocht roddelen zoveel als ze wil, maar mijn kind erbuiten moest laten. Het enige wat ik nog van haar heb gehoord is een kerstkaart met de mededeling dat ik haar vies was tegengevallen. (STEL JE VOOR IN EEN KERSTKAART). Ik heb haar toen gezegd dat ik op haar vriendschap geen prijs meer stelde. Daarna heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Gelukkig heb ik nog genoeg andere vriendinnen waar ik nu nog steeds wel mijn verhaal kwijt kan. Wat fijn toch dat er vriendinnen zijn.
Ja dat je je kindje niet hebt zien opgroeien lijkt mij ook vreselijk. Ondanks alles hebben wij Nienke nog heel lang bij ons gehad.
Is jou kindje begraven? Misschien vind je het mooi om het gedicht van het vlindertje op haar grafje te zetten. (Of een ander)
Dikke knuffel.
Weet je wat het allermeeste zeer doet en ik denk dat elke moeder van een engeltje dat wel kan beamen.... het feit dat mensen niet meer over onze engeltjes praten. Het lijkt dan net of ze vergeten zijn.
Oh Whitley, dat is bij sommige mensen echt zo. Maar lang niet bij iedereen. Ik had een "vriendin" en die zei dat ik met haar altijd over Janine kon praten. Tot ik merkte dat ze er banaal overheen begon te gillen als ik over Janine begon. Ze had ook wel gewoon kunnen zeggen dat ze het niet meer wilde. Ik heb haar toen een tijdje niet gezien omdat mijn zwager kanker kreeg en is overleden. Maar opeens begon ze hier in het dorp rond te vertellen dat Janine maar een verwend kind was geweest. (Ja dank je wel, Ze heeft 7 jaar leukemie gehad). Ik ben toen natuurlijk laaiend giftig naar haar toe gegaan en heb haar heel duidelijk gemaakt, dat ze over mij mocht roddelen zoveel als ze wil, maar mijn kind erbuiten moest laten. Het enige wat ik nog van haar heb gehoord is een kerstkaart met de mededeling dat ik haar vies was tegengevallen. (STEL JE VOOR IN EEN KERSTKAART). Ik heb haar toen gezegd dat ik op haar vriendschap geen prijs meer stelde. Daarna heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Gelukkig heb ik nog genoeg andere vriendinnen waar ik nu nog steeds wel mijn verhaal kwijt kan. Wat fijn toch dat er vriendinnen zijn.
Ja dat je je kindje niet hebt zien opgroeien lijkt mij ook vreselijk. Ondanks alles hebben wij Nienke nog heel lang bij ons gehad.
Is jou kindje begraven? Misschien vind je het mooi om het gedicht van het vlindertje op haar grafje te zetten. (Of een ander)
Dikke knuffel.
dinsdag 3 februari 2009 14:43
Het gaat hier echt niet goed. Omdat er toch uitzaaiingen waren naar de lymfeklieren, krijgt mijn man nu chemo- kuren. Het is allemaal erg heftig en hij heeft veel pijn en zit aan de morfine, die wel werken, maar te snel zijn uitgewerkt. En ik ben zo verschrikkelijk moe. Ik ben 2 weken geleden over mijn toeren naar huis gegaan van mijn werk. Ik was die week weer begonnen, maar het ging niet. De dag erna belde ze me alweer op. Ik moest de week erna drie keer in de week komen en ik mocht zelf weten wanneer en hoe lang. Leuk gevonden. En het gaat best wel, al hou ik het maar een uurtje vol. Maar ik weet niets meer en ik moet dus steeds alles gaan vragen. Geen probleem, mijn collega's zijn schatten en helpen waar ze kunnen. Vanmorgen moest ik op controle bij de bedrijfsarts en die vond dat ik het best anderhalf uur kan volhouden. Ja heh..... dat dacht ie. En toen ik zei dat ik met een uur al moeite had, vond hij dat het toch anderhalf uur moet worden. En.... ik moest er maar eens een paar dagen tussen uit!!!!! Want zo ging het met mij ook niet goed!! (Kijk dat had ie dus wel goed gezien). Maar hoe stelt die man zich dat nu voor? Ik ergens weg en mijn doodzieke man thuis. Denkt ie nu echt dat ik dan ergens lekker rustig mijn ding kan doen??? Ze snappen er dus gewoon de ballen niet van. Ik gun niemand de situatie waar ik nu in zit, maar ik denk toch zo af en toe wel eens, je moet het zelf eens meemaken. Misschien dat je er dan anders over denkt. En ik ben moe, zo moe, ik wordt alleen al moe van die strijd op mijn werk. En ik zie er daarom ook gewoon helemaal niet uit. Wallen onder mijn ogen van hier tot Tokio. Smeren helpt gewoon niet. Vale teint, futloos haar. Ik doe er alles aan, maar niets helpt. Moet ik dan onbetaald verlof nemen omdat ik me niet lekker voel??? Nooit, ik ben gek zeg. Ik ben toch gewoon effe helemaal op en dat gezeur vreet gewoon aan me. Maar ja, ik ben niet ziek.........
dinsdag 3 februari 2009 14:53
He Zoeb, wat een ellende allemaal. Het lijkt mij heel logisch dat je je niet kunt concentreren, moe bent etc.
En dan ook nog eens de druk van moeten werken erbij doet je ook geen goed. Ik denk dat het zaak is om eerst eens goed voor jezelf te zorgen zonder ook maar aan werk te hoeven denken.
Kun je geen (betaald) zorgverlof krijgen van je werk?
En dan ook nog eens de druk van moeten werken erbij doet je ook geen goed. Ik denk dat het zaak is om eerst eens goed voor jezelf te zorgen zonder ook maar aan werk te hoeven denken.
Kun je geen (betaald) zorgverlof krijgen van je werk?
Cum non tum age
dinsdag 3 februari 2009 14:57
donderdag 7 mei 2009 00:23
Ik had dit topic al erg ver naar onder laten gaan omdat ik over mijn man een ander topic had geopend. Maar nu gaat het weer eens echt over mijn meiske.
Dutchie die ik heb ontmoet op het rouwtopic heeft in Ohio waar zij woont een marathon gelopen. En de opbrengst gaat naar "The Leukemia and Lymphoma Society to help stop leukemia, lymphoma, Hodgkin lymphoma and myeloma from taking more lives”.
Zij had een foto van ons meiske achter op haar shirt. Dit was erg heftig maar ook erg mooi. Je kunt er meer over lezen in het rouwtopic. Daar staat ook een foto van haar shirt.
Dutch is gewoon een kanjer dat ze ondanks een knieblessure de marathon evengoed heeft gelopen. En volgens haar (natuuuurlijk) mede door al die beschermengeltjes op haar rug.
Dutchie die ik heb ontmoet op het rouwtopic heeft in Ohio waar zij woont een marathon gelopen. En de opbrengst gaat naar "The Leukemia and Lymphoma Society to help stop leukemia, lymphoma, Hodgkin lymphoma and myeloma from taking more lives”.
Zij had een foto van ons meiske achter op haar shirt. Dit was erg heftig maar ook erg mooi. Je kunt er meer over lezen in het rouwtopic. Daar staat ook een foto van haar shirt.
Dutch is gewoon een kanjer dat ze ondanks een knieblessure de marathon evengoed heeft gelopen. En volgens haar (natuuuurlijk) mede door al die beschermengeltjes op haar rug.
donderdag 7 mei 2009 00:30
donderdag 7 mei 2009 07:02
Achh jullie zijn schatten.
Gek he, maar nu ik zo rondkijk in mijn kamer, zie ik alleen maar lachende foto's van mijn Nienke. Foto's met een big smile of met een glimlach. 't Was zo'n vrolijke griet, ondanks haar ziekte. Ach ja en je denkt vaak alleen maar positief. Er waren natuurlijk ook tijden dat het anders was. Dan was ze een super chagerijn door de dexa. Dju wat kreeg je daar een ander kind door. Maar toen het te errug werd, zo errug dat ze zelfs de verpleging begon uit te schelden en die niet wisten wat ze hoorden, kreeg ze een andere soort dexa en toen ging het beter. de kinderoncoloog had nog nooit iemand zo zien veranderen door de dexa.
En nu is mijn man bij tijd en wijlen een super brompot. Ook door die dexa. Nog drie keer chemo.... Ga de vlag buitenhangen als ie klaar is.
Gek he, maar nu ik zo rondkijk in mijn kamer, zie ik alleen maar lachende foto's van mijn Nienke. Foto's met een big smile of met een glimlach. 't Was zo'n vrolijke griet, ondanks haar ziekte. Ach ja en je denkt vaak alleen maar positief. Er waren natuurlijk ook tijden dat het anders was. Dan was ze een super chagerijn door de dexa. Dju wat kreeg je daar een ander kind door. Maar toen het te errug werd, zo errug dat ze zelfs de verpleging begon uit te schelden en die niet wisten wat ze hoorden, kreeg ze een andere soort dexa en toen ging het beter. de kinderoncoloog had nog nooit iemand zo zien veranderen door de dexa.
En nu is mijn man bij tijd en wijlen een super brompot. Ook door die dexa. Nog drie keer chemo.... Ga de vlag buitenhangen als ie klaar is.
