Kinderen
alle pijlers
Vraag m.b.t. ambulante opvoedondersteuning
dinsdag 3 maart 2009 om 20:40
Wij hebben een zoontje van 3 en half waarbij een maand of 4 geleden de diagnose PDD-NOS is gesteld. Wij lopen hierdoor al langere tijd tegen behoorlijk wat problemen in de opvoeding aan. Vandaar dat wij in juni van het vorig jaar een indicatie voor intensieve ambulante opvoedondersteuning hebben gekregen. Wij zijn hiervoor verwezen naar een gespecialiseerd bureau en na de nodige maanden wachten waren we eind december eindelijk aan de beurt. WIj krijgen nu wekelijks een bezoek van een ambulante begeleidster, maar we hebben tot nu toe niet echt het gevoel dat we hiermee veel op gaan schieten.
Het betreft een jonge meid, die zelf al aangeeft geen ervaring te hebben met jonge kinderen; alleen met pubers. Ze vindt het dan ook heel leerzaam om nu ons als casus erbij te hebben. Zij zou op de achtergrond door een meer ervaren collega begeleid worden, maar die is helaas door gezondheidsproblemen meer afwezig dan aanwezig. We hebben erg het gevoel dat ze in haar ervaring tekort schiet om ons hierbij echt verder te kunnen helpen.
Zo gaat ze er bijvoorbeeld eigenlijk nooit inhoudelijk op in als wij aangeven een bepaalde situatie moeilijk te vinden. Mijn zoontje kan bijvoorbeeld een enorme stortvloed aan vragen over je uitstorten (vragen waarop hij de antwoorden prima weet) en is hierin totaal niet af te remmen/negeren/bij te sturen. Als ik bij haar aangeef dat ik dit lastig vind en niet weet hoe ik hier mee om moet gaan beaamd ze dat het moeilijk is maar daar blijft het bij.
De eerste 2 maanden heeft ze besteed aan het schrijven van een hulpverleningsplan. In die periode heeft ze eigenlijk geen concrete suggesties aan de hand gedaan over dingen die wij konden veranderen/anders aan konden pakken. Dat begint wel wat meer te komen, maar overal lijkt een week vertraging in te zitten. Alsof ze alles wat wij zeggen met een collega bespreekt om vervolgens een week later met de suggesties van haar collega te komen.
Daarnaast is ze nog nooit ingegaan op iets wat ze tijdens haar bezoeken heeft gezien. Als wij met ons zoontje bezig zijn waar zij bij is en we lopen vast of hij luistert niet dan zegt ze hier helemaal niets over en komt er dus ook niet op een later moment op terug. Nou heb ik altijd het idee gehad dat de begeleiding thuis plaatsvindt zodat ze het hele gezin kunnen observeren en hier (direct of later) op in kunnen springen. Dit is tot op heden nog nooit gebeurd. Sterker nog, ze heeft vorige week het voorstel gedaan om om de week af te spreken op een moment dat mijn zoontje er niet bij is, want dat praat rustiger.
Nou doet ze absoluut haar best voor ons. Dat is aan alles te merken. Maar we hebben toch erg veel twijfels of dit nou is wat je van ambulante hulpverlening mag verwachten. Mijn vraag is dus of er meer mensen zijn die ervaring hebben met ambulante opvoedondersteuning. Zo ja, hoe ging dat dan bij jullie? Is dit inderdaad hoe het "hoort" te gaan en zijn onze verwachtingen te hoog gespannen of zijn de ervaringen anders.
Het betreft een jonge meid, die zelf al aangeeft geen ervaring te hebben met jonge kinderen; alleen met pubers. Ze vindt het dan ook heel leerzaam om nu ons als casus erbij te hebben. Zij zou op de achtergrond door een meer ervaren collega begeleid worden, maar die is helaas door gezondheidsproblemen meer afwezig dan aanwezig. We hebben erg het gevoel dat ze in haar ervaring tekort schiet om ons hierbij echt verder te kunnen helpen.
Zo gaat ze er bijvoorbeeld eigenlijk nooit inhoudelijk op in als wij aangeven een bepaalde situatie moeilijk te vinden. Mijn zoontje kan bijvoorbeeld een enorme stortvloed aan vragen over je uitstorten (vragen waarop hij de antwoorden prima weet) en is hierin totaal niet af te remmen/negeren/bij te sturen. Als ik bij haar aangeef dat ik dit lastig vind en niet weet hoe ik hier mee om moet gaan beaamd ze dat het moeilijk is maar daar blijft het bij.
De eerste 2 maanden heeft ze besteed aan het schrijven van een hulpverleningsplan. In die periode heeft ze eigenlijk geen concrete suggesties aan de hand gedaan over dingen die wij konden veranderen/anders aan konden pakken. Dat begint wel wat meer te komen, maar overal lijkt een week vertraging in te zitten. Alsof ze alles wat wij zeggen met een collega bespreekt om vervolgens een week later met de suggesties van haar collega te komen.
Daarnaast is ze nog nooit ingegaan op iets wat ze tijdens haar bezoeken heeft gezien. Als wij met ons zoontje bezig zijn waar zij bij is en we lopen vast of hij luistert niet dan zegt ze hier helemaal niets over en komt er dus ook niet op een later moment op terug. Nou heb ik altijd het idee gehad dat de begeleiding thuis plaatsvindt zodat ze het hele gezin kunnen observeren en hier (direct of later) op in kunnen springen. Dit is tot op heden nog nooit gebeurd. Sterker nog, ze heeft vorige week het voorstel gedaan om om de week af te spreken op een moment dat mijn zoontje er niet bij is, want dat praat rustiger.
Nou doet ze absoluut haar best voor ons. Dat is aan alles te merken. Maar we hebben toch erg veel twijfels of dit nou is wat je van ambulante hulpverlening mag verwachten. Mijn vraag is dus of er meer mensen zijn die ervaring hebben met ambulante opvoedondersteuning. Zo ja, hoe ging dat dan bij jullie? Is dit inderdaad hoe het "hoort" te gaan en zijn onze verwachtingen te hoog gespannen of zijn de ervaringen anders.
dinsdag 3 maart 2009 om 20:54
Ik heb er geen ervaring mee, maar dit klinkt mij niet goed in de oren. Ik zou je gevoel over de ondersteuning eerlijk met haar delen en aangeven dat je liever geholpen wordt door iemand met meer ervaring. Behalve het gemis aan ervaring merk je ook dat de hulp niet aansluit bij waar jij behoefte aan hebt.
Ik begrijp dat dit lastig is omdat je geen twijfel hebt over haar goede intenties, maar jij voelt je onvoldoende geholpen. En ambulante hulp is er wel om jou te helpen. En dat gebeurt nu onvoldoende.
Het gaat er niet om te zwarte pieten, maar zij heeft er recht op om te vernemen dat jij je onvoldoende geholpen voelt.
Je zou ook eventueel met een leidinggevende van haar kunnen praten als je het moeilijk vind om dit aan haar rechtstreeks te zeggen. En via deze manier aan een andere ondersteuner te komen.
Het is een professioneel bureau en dat wil zeggen dat zij het ook graag vernemen als je je onvoldoende geholpen voelt. Daar horen ze mee om te kunnen gaan. Het is alleen maar goed als je op een nette manier aan de bel trekt. En ik weet zeker dat je daar toe in staat bent want je brengt je vraag hier op het forum ook heel genuanceerd.
Ik begrijp dat dit lastig is omdat je geen twijfel hebt over haar goede intenties, maar jij voelt je onvoldoende geholpen. En ambulante hulp is er wel om jou te helpen. En dat gebeurt nu onvoldoende.
Het gaat er niet om te zwarte pieten, maar zij heeft er recht op om te vernemen dat jij je onvoldoende geholpen voelt.
Je zou ook eventueel met een leidinggevende van haar kunnen praten als je het moeilijk vind om dit aan haar rechtstreeks te zeggen. En via deze manier aan een andere ondersteuner te komen.
Het is een professioneel bureau en dat wil zeggen dat zij het ook graag vernemen als je je onvoldoende geholpen voelt. Daar horen ze mee om te kunnen gaan. Het is alleen maar goed als je op een nette manier aan de bel trekt. En ik weet zeker dat je daar toe in staat bent want je brengt je vraag hier op het forum ook heel genuanceerd.
dinsdag 3 maart 2009 om 20:59
Je schrijft dat ze een hulpverleningsplan heeft opgesteld. Voldoet dat plan an sich wél aan jullie verwachtingen? Met andere woorden: zijn de daarin gestelde doelen ook de doelen waar jullie aan willen werken? Als het goed is, staat in een hulpverleningsplan ook de manier waarop aan de doelen wordt gewerkt (acties/middelen). Staat dat erin?
Zo ja, zou ik in gesprek gaat met haar om te bespreken dat jullie willen dat er aan die doelen wordt gewerkt, volgens de afgesproken acties.
Zo nee, zou ik met haar in gesprek gaan dat jullie op dit moment te weinig ondersteuning van haar ervaren. Is er bijvoorbeeld een datum afgesproken waarop jullie evalueren met elkaar? Als dat over niet al te lange termijn is, zou ik dat moment aangrijpen dit bespreekbaar te maken. Als het je te lang duurt, zou ik melden dat je eerder wilt evalueren.
Zo ja, zou ik in gesprek gaat met haar om te bespreken dat jullie willen dat er aan die doelen wordt gewerkt, volgens de afgesproken acties.
Zo nee, zou ik met haar in gesprek gaan dat jullie op dit moment te weinig ondersteuning van haar ervaren. Is er bijvoorbeeld een datum afgesproken waarop jullie evalueren met elkaar? Als dat over niet al te lange termijn is, zou ik dat moment aangrijpen dit bespreekbaar te maken. Als het je te lang duurt, zou ik melden dat je eerder wilt evalueren.
Peas on earth!
dinsdag 3 maart 2009 om 21:22
Madootje, ik sluit me aan bij voorgaande reacties. Ik ben zelf werkzaam in dit werkveld, in die zin heb ik er dus ervaring mee.
Bespreek het met de hulpverlener, het gebeurt wel vaker dat je geen "klik" of goede samenwerkingsrelatie hebt. Zij is er om JULLIE te helpen, jullie niet om haar te helpen omdat jullie gezin zo'n interessante casus is! Langer aanmodderen heeft gewoon geen nut.
Als je dit liever niet met haar direct wil of kan bespreken, neem contact op met jullie verwijzer/indicatiesteller (Bureau Jeugdzorg?) om om ondersteuning hierin te vragen.
Succes, en als je nog wat wil weten lees ik het wel!
Bespreek het met de hulpverlener, het gebeurt wel vaker dat je geen "klik" of goede samenwerkingsrelatie hebt. Zij is er om JULLIE te helpen, jullie niet om haar te helpen omdat jullie gezin zo'n interessante casus is! Langer aanmodderen heeft gewoon geen nut.
Als je dit liever niet met haar direct wil of kan bespreken, neem contact op met jullie verwijzer/indicatiesteller (Bureau Jeugdzorg?) om om ondersteuning hierin te vragen.
Succes, en als je nog wat wil weten lees ik het wel!
dinsdag 3 maart 2009 om 21:23
Bedankt voor de reacties. We willen het sowieso met haar bespreken, maar ik vind het voor mezelf prettig om te weten in hoeverre het probleem aan irreële verwachtingen van onze kant ligt en in hoeverre het ligt aan haar onervarenheid. Het hangt daar gedeeltelijk vanaf hoe we het gesprek ingaan.
De doelen die in het hulpverleningsplan staan benoemd zijn wel gericht op de problemen die wij als het meest urgent hebben benoemd. De acties die erbij vermeld staat zijn veelal wat breder geformuleerd. De enige acties die concreet benoemd zijn, zijn de suggesties die haar meer ervaren collega ons in het tweede gesprek (zij was de eerste 2 keer mee) aan de hand had gedaan.
De doelen die in het hulpverleningsplan staan benoemd zijn wel gericht op de problemen die wij als het meest urgent hebben benoemd. De acties die erbij vermeld staat zijn veelal wat breder geformuleerd. De enige acties die concreet benoemd zijn, zijn de suggesties die haar meer ervaren collega ons in het tweede gesprek (zij was de eerste 2 keer mee) aan de hand had gedaan.
dinsdag 3 maart 2009 om 21:34
Hoi Madootje,
Ik ben zelf ook werkzaam in de jeugdhulpverlening en ben het met Cas eens.
Weet je, jullie zijn de client en zij moet bij jullie behoeftes aansluiten. Zo wordt dat ons geleerd. Dan is het ten eerste natuurlijk handig als ze op de hoogte is van jullie behoeftes. Als ze dat is en het is toch niet wat jij verwacht (en dat is dus gewoon de maatstaf) dan zou ik toch iemand anders vragen. Het zou zonde zijn als deze hulp niet voldoende effect heeft naar jullie zin. Je hebt behoorlijk lang op de hulp moeten wachten.
Het is natuurlijk netjes als je het uitpraat, maar zo te horen heeft zij echt niet de ervaring om jullie hiermee verder te helpen. Doe jezelf een plezier en vraag om iemand anders. Niet omdat je haar niet mag, maar omdat je iemand met veel ervaring nodig hebt die specifieke tips en aanwijzingen kan geven. Dat heb je gewoon nodig met een kind met PDD-NOS
Het draait hier echt om jou en je gezin, niet om de hulpverlener. En het kan allemaal gewoon op een aardige manier besproken worden toch.
Succes!!
Ik ben zelf ook werkzaam in de jeugdhulpverlening en ben het met Cas eens.
Weet je, jullie zijn de client en zij moet bij jullie behoeftes aansluiten. Zo wordt dat ons geleerd. Dan is het ten eerste natuurlijk handig als ze op de hoogte is van jullie behoeftes. Als ze dat is en het is toch niet wat jij verwacht (en dat is dus gewoon de maatstaf) dan zou ik toch iemand anders vragen. Het zou zonde zijn als deze hulp niet voldoende effect heeft naar jullie zin. Je hebt behoorlijk lang op de hulp moeten wachten.
Het is natuurlijk netjes als je het uitpraat, maar zo te horen heeft zij echt niet de ervaring om jullie hiermee verder te helpen. Doe jezelf een plezier en vraag om iemand anders. Niet omdat je haar niet mag, maar omdat je iemand met veel ervaring nodig hebt die specifieke tips en aanwijzingen kan geven. Dat heb je gewoon nodig met een kind met PDD-NOS
Het draait hier echt om jou en je gezin, niet om de hulpverlener. En het kan allemaal gewoon op een aardige manier besproken worden toch.
Succes!!
dinsdag 17 maart 2009 om 21:46
Een goede vriendin werkt bij zo´n instantie. Ze gaf aan mij aan dat het voor haar een soort opstapje in d´r carriere is. Veel van de werknemers daar stromen na een jaar of 2 door in een baan die beter bij hen past. Daardoor kan het goed zijn dat je iemand treft met weinig ervaring.
Dit is natuurlijk geen excuus. Jullie nemen zorg af, en die hoort op maat te zijn. Volgens mij kan je prima aangeven dat je liever een andere begeleider wilt hebben. Het moet voor jullie juist goed voelen!
Dit is natuurlijk geen excuus. Jullie nemen zorg af, en die hoort op maat te zijn. Volgens mij kan je prima aangeven dat je liever een andere begeleider wilt hebben. Het moet voor jullie juist goed voelen!
dinsdag 17 maart 2009 om 22:01
vanuit mijn beroep weet ik dat de eerste periode van ouderbegeleiding bestaat uit observering. Zij zal dan inderdaad niet ingrijpen om precies te zien wat er gebeurt en wat de reacties hierna zijn van kind en ouder.
Waarschijnlijk heeft ze het gesprek gepland zonder kind om het plan met jullie te bespreken.
Maar ja dat is wat ik denk, ik ben er natuurlijk niet bij. Je mag dit natuurlijk altijd zelf aangeven dat je even niet weet wat je met de hulp moet en dat je wat mist.
zij kan dan ook precies aangeven wat en waarom ze dingen doet zoals ze doet.
veel succes ermee!
Waarschijnlijk heeft ze het gesprek gepland zonder kind om het plan met jullie te bespreken.
Maar ja dat is wat ik denk, ik ben er natuurlijk niet bij. Je mag dit natuurlijk altijd zelf aangeven dat je even niet weet wat je met de hulp moet en dat je wat mist.
zij kan dan ook precies aangeven wat en waarom ze dingen doet zoals ze doet.
veel succes ermee!
dinsdag 17 maart 2009 om 22:53
Ik heb ambulante (opvoed)ondersteuning gehad (met mijzelf als primaire client, later kwam daar dochter bij).
Mijn begeleider die vorige week afscheid heeft genomen was een dame van een jaar of veertig (zelf geen kinderen vermoed ik) en zij wilde juist graag dochter erbij hebben om te kunnen kijken hoe de interactie was tussen ons. Aan de hand van wat zij zag en vragen die ik had, gaf zij tips. Nu is mijn dochter geen kind met een stoornis of probleem, dus is de insteek heel anders. Maar ik denk wel dat je er hoe dan ook geneog aan moet hebben. Als dat het geval is, ook al bespreekt het meisje het eerst met een collega door, dan zou je kunnen concluderen dat je er hoe dan ook mee opschiet. Is dit maar matig tot niet het geval, dan zou ik gelijk overgaan tot het vragen van andere hulp of aandringen op die extra begeleiding die dat meisje zou krijgen. Dan maar een ander iemand die niet kwakkelt met de gezondheid.
Succes.
Mijn begeleider die vorige week afscheid heeft genomen was een dame van een jaar of veertig (zelf geen kinderen vermoed ik) en zij wilde juist graag dochter erbij hebben om te kunnen kijken hoe de interactie was tussen ons. Aan de hand van wat zij zag en vragen die ik had, gaf zij tips. Nu is mijn dochter geen kind met een stoornis of probleem, dus is de insteek heel anders. Maar ik denk wel dat je er hoe dan ook geneog aan moet hebben. Als dat het geval is, ook al bespreekt het meisje het eerst met een collega door, dan zou je kunnen concluderen dat je er hoe dan ook mee opschiet. Is dit maar matig tot niet het geval, dan zou ik gelijk overgaan tot het vragen van andere hulp of aandringen op die extra begeleiding die dat meisje zou krijgen. Dan maar een ander iemand die niet kwakkelt met de gezondheid.
Succes.
