Wat zijn kinderen hun ouders verschuldigd?

23-04-2019 20:06 94 berichten
Alle reacties Link kopieren
De titel zegt het al.. wat zijn kinderen volgens jullie hun ouders verschuldigd? Bijv: hulp in het huishouden, dingen voor ze doen etc.

Zelf vind ik dat kinderen hun ouders helemaal niks zijn verschuldigd, maar ik krijg vaak het idee dat de meeste mensen hier toch wel anders over denken. Wanneer er een topic opduikt met “mijn kind helpt niet mee in het huishouden” kan ik daar geen begrip voor hebben.. waarom zou een kind dat moeten? Zij hebben er toch niet voor gekozen om deel te zijn van dit huishouden? Anyway ik dwaal weer af, wat vinden jullie?
Het schijnt heel goed te zijn voor de ontwikkeling om kinderen taken te geven in het huishouden. Je doet dat vooral voor hun dus, en niet voor jezelf.
Snowpink schreef:
24-04-2019 08:44
Dit ben je je ouders echt niet verschuldigd hoor..
Da’s de theorie, waar ik ook voorstander van ben.
damesbril schreef:
24-04-2019 09:10
Mijn moeder heeft alleen mij, mijn vader en broer zijn al jaren geleden overleden.
Ik ben sinds een klein jaar haar mantelzorger, ze heeft echt niemand anders, geen kennis of vriendin die iets voor haar wil doen.
Naast de thuiszorg blijven er nog zoveel taken liggen die niemand anders kan doen dan ik.
Het klinkt allemaal zo mooi de participatiemaatschappij maar ik loop soms op mijn tandvlees.
Vandaag moet ik haar belastingaangifte doen en morgen weer mee naar het ziekenhuis.
Het is voor mij een dagelijkse taak naast mijn eigen werk en gezin.
Ze is ook niet meer de persoon die ze was, met pasen zijn we bij haar geweest, laat haar niet alleen zitten maar gezellig is anders.
Ik heb soms het gevoel dat ik geen kant op kan maar wat moet ik anders, kan haar ook niet laten zitten.
Het nadeel van mantelzorg is dat je met problematieken te maken krijgt die soms moeilijk zijn en waar niemand je bij kan helpen.
Gelukkig kan ze nu binnenkort starten met dagbehandeling, dat geeft wat lucht.
En dit de praktijk, waar ik een beetje huiverig voor ben. Je laat je ouders ook niet zitten, lijkt mij ook. Ik denk ook dat mensen je erop aankijken als je niet helpt. Ondanks alles ... Lijkt mij heel zwaar!
Alle reacties Link kopieren
Natuurlijk zeggen ouders altijd dat hun kinderen hun niets verschuldigd zijn...

Intussen claimen zij net zo makkelijk hun kinderen van hun 30e/40e tot hun 70e jaar om voor hun te zorgen, als chauffeur op te treden, alle feestdagen verplicht met hen door te brengen, etc. (vooral vrijgezelle dochters).

De sleutel is: loslaten.
Denk, zeker als alleenstaande, ook aan je eigen sociale leven en aan je eigen oude dag!
Snowpink schreef:
24-04-2019 09:50
Mijn moeder wil haar kinderen hier niet mee opzadelen en heeft daarom, wanneer de situatie echt ernstig wordt bij bijv ernstige dementie of na een hersenbloeding, een euthanasieverklaring laten opstellen. Zij zegt letterlijk: ik kies ervoor om mensen te helpen, maar ik verwacht van niemand dat ze mij helpen. Ik wil bepalen wanneer het leven klaar is en als ik dat niet meer kan bepalen machtig ik iemand. Ze wil niet dat haar kinderen haar moeten verzorgen terwijl zij niet eens meer weet wie we zijn.

(ik weet natuurlijk niet hoe jouw situatie is, maar even om aan te geven dat sommige ouders er bewust voor kiezen om hun leven niet afhankelijk te zijn van kinderen/anderen).

Zoals damesbril al schreef: voordat euthanasie aan de orde is, zijn er in de meeste gevallen al lange jaren voorbij. Wel denk ik dat je er zelf best iets aan kunt doen, door bijvoorbeeld tijdig te kiezen voor verhuizing naar een serviceflat. Dan blijft er voor mantelzorgers nog best wat te doen, maar een veilige woonomgeving met zo nodig zorg bij de hand scheelt al een stuk.
Nu ik er nog eens over nadenk, zou ik het trouwens heel erg vinden als mijn ouders euthanasie zouden plegen om mij (ons) niet tot last te zijn. Dat zouden ze eventueel enkel en alleen moeten doen omdat ze hun leven als beëindigd zien. Wel is het natuurlijk fijn als ze willen meedenken over oplossingen. Mijn ouders doen dat wel in redelijke mate, maar ik ken verschillende gevallen waarin de ouders bijvoorbeeld geen thuishulp willen en verwachten dat de kinderen hun huis wel komen schoonmaken. Dat zou ik van mijn kinderen nooit verlangen. Zolang ik daar mentaal toe in staat ben, wil ik zelf de verantwoordelijkheid dragen, ook als dat betekent dat ik moet verhuizen of externe hulp moet inschakelen.
Ik vind mensen die vinden dat een kind niets hoeft te doen omdat ze niet zelf de wens hadden om geboren te worden rijp voor een psycholoog, alsof je geen fatsoen hoeft te hebben omdat je toevallig geboren bent.
Ze zijn niets verschuldigigd, leven alsof ze in een hotel wonen is het andere uiterste.
Met dat kinderen hun ouders niets verschuldigd zijn bedoel ik niet dat ze niet opgevoed moeten worden.
Ouders zijn dan wel weer aan hun kinderen verschuldigd hen op te voeden zodat ze later, wanneer zij volwassenen zijn, zelfredzaam zijn.
anoniem_345475 wijzigde dit bericht op 24-04-2019 15:35
1.04% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
TO is zelf een puber die wat taken heeft gekregen in de vakantie.
Ikzegookwat schreef:
24-04-2019 12:39
Nu ik er nog eens over nadenk, zou ik het trouwens heel erg vinden als mijn ouders euthanasie zouden plegen om mij (ons) niet tot last te zijn. Dat zouden ze eventueel enkel en alleen moeten doen omdat ze hun leven als beëindigd zien. Wel is het natuurlijk fijn als ze willen meedenken over oplossingen. Mijn ouders doen dat wel in redelijke mate, maar ik ken verschillende gevallen waarin de ouders bijvoorbeeld geen thuishulp willen en verwachten dat de kinderen hun huis wel komen schoonmaken. Dat zou ik van mijn kinderen nooit verlangen. Zolang ik daar mentaal toe in staat ben, wil ik zelf de verantwoordelijkheid dragen, ook als dat betekent dat ik moet verhuizen of externe hulp moet inschakelen.
Dat is natuurlijk ook zo. Mijn moeder wil niet (zwaar) dement worden of met de ernstige gevolgen van een beroerte (bijvoorbeeld) leven. Ze werkt met mensen die dit wel hebben en ze ziet hoe zwaar de zorg is. Zij wil haar dat omgeving niet aandoen, omdat dát voor haar geen kwaliteit van leven is. Dat beslist ze nu, want als het straks zover is dan heeft ze dat besef niet en kan ze die keuze dus niet maken. De primaire reden is dus niet "ik wil mijn kinderen niet tot last zijn", de primaire reden is "ik wil niet zo leven", maar ze wil niet op die manier afhankelijk zijn van zorg.

Ik vind het mooi: niemand kiest ervoor om geboren te worden dus iedereen mag zelf weten wanneer het genoeg is. Ik vind niet dat iemand hoeft te blijven leven omdat een ander dat wil.
Alle reacties Link kopieren
Wat een vreemde gedachtengang, dat ze hun ouders iets verschuldigd zijn. Het gaat niet om schuld. Het gaat om verantwoordelijkheid nemen.

Ik geef mijn pubers verantwoordelijkheden die ze aankunnen zodat ze zo zelfstandig mogelijk worden. Het doel van opvoeden is een zelfstandig mens en ik hoop dat dit gaat lukken bij mijn pubers. Wat ze zelf kunnen doen, doe ik niet meer voor ze. Of we doen het voor elkaar (wassen, eten koken).

In een team werk je samen aan alle taken. Uit de tekst blijkt dat je jezelf/je puber buiten dit team plaatst. Daar komt de uitspraak van menig ouder vandaan: “als het je hier niet bevalt, ga je maar op jezelf wonen!” daar leer je heel snel voor jezelf te zorgen en hoef je inderdaad geen bijdrage meer te leveren aan team familie.
Ikzegookwat schreef:
24-04-2019 12:39
Nu ik er nog eens over nadenk, zou ik het trouwens heel erg vinden als mijn ouders euthanasie zouden plegen om mij (ons) niet tot last te zijn. Dat zouden ze eventueel enkel en alleen moeten doen omdat ze hun leven als beëindigd zien. Wel is het natuurlijk fijn als ze willen meedenken over oplossingen. Mijn ouders doen dat wel in redelijke mate, maar ik ken verschillende gevallen waarin de ouders bijvoorbeeld geen thuishulp willen en verwachten dat de kinderen hun huis wel komen schoonmaken. Dat zou ik van mijn kinderen nooit verlangen. Zolang ik daar mentaal toe in staat ben, wil ik zelf de verantwoordelijkheid dragen, ook als dat betekent dat ik moet verhuizen of externe hulp moet inschakelen.

Zo wilde mijn vader en moeder geen thuiszorg voor mijn moeder toen ze niet zelfstandig kon douchen. Er waren immers ouderen die het harder nodig hadden dan zij. Toen ben ik dus heel streng geweest, er bleef naast dat douchen nog genoeg zorg over voor mij. Was zo fijn dat er gewoon vijf weken lang elke ochtend iemand van buiten kwam om dat te regelen.
Alle reacties Link kopieren
Snowpink: even offtopic. Zo’n verklaring moet ieder jaar bevestigt worden bij de huisarts. Mijn vader heeft dit ook en hij moet dit ieder jaar bij de huisarts bevestigen. Anders bestaat de kans dat op het moment dat hij het wil laten toepassen een arts zegt: we weten niet of hij dit wel wil. Vooral in geval van dementie. Hugo Borst heeft hier volgens mij ook over geschreven ivm zijn moeder.
Mijn kinderen zijn mij niks verschuldigd.

Wel leven we allemaal in dit huis en willen we naast school werk leuke dingen doen. Om het een beetje leefbaar te houden doen we allemaal wat in huis en in de tuin naast de hulp.
Tinkeltje33 schreef:
24-04-2019 14:19
Snowpink: even offtopic. Zo’n verklaring moet ieder jaar bevestigt worden bij de huisarts. Mijn vader heeft dit ook en hij moet dit ieder jaar bij de huisarts bevestigen. Anders bestaat de kans dat op het moment dat hij het wil laten toepassen een arts zegt: we weten niet of hij dit wel wil. Vooral in geval van dementie. Hugo Borst heeft hier volgens mij ook over geschreven ivm zijn moeder.
Ah oke dat wist ik niet. Ik ga ervanuit dat mijn moeder dat wel weet. Ik zat er idd aan te denken van "wil je dit over 10 jaar nog?", maar zo werkt dat dus :)
Alle reacties Link kopieren
Snowpink schreef:
24-04-2019 14:34
Ah oke dat wist ik niet. Ik ga ervanuit dat mijn moeder dat wel weet. Ik zat er idd aan te denken van "wil je dit over 10 jaar nog?", maar zo werkt dat dus :)

Mijn vader wist dit dus niet en de huisarts heeft hem dit ook niet verteld. Misschien wel goed om te checken.
Mijn kinderen zijn me niks verschuldigd. Andersom daarentegen....ik ben ze verschuldigd ze op te voeden tot verantwoordelijke, sociale, zelfstandige volwassenen. En daarbij hoort dus ook leren je steentje bij te dragen in het huis.
En nee, geen grote klussen, maar gewoon normaal je eigen rommel opruimen, een keer wat uit jezelf doen en je verantwoordelijkheid nemen .
Dat valt niet altijd mee met eeuwige uitgeputte pubers ...maar door vol te houden, niet de pan uit te flippen en het gewoon maar steeds wee normaal te vragen, leer ik ze óok nog dat je dingen best zonder schreeuwen kan oplossen 😆
Alle reacties Link kopieren
atjuuh schreef:
24-04-2019 14:45
Mijn kinderen zijn me niks verschuldigd. Andersom daarentegen....ik ben ze verschuldigd ze op te voeden tot verantwoordelijke, sociale, zelfstandige volwassenen. En daarbij hoort dus ook leren je steentje bij te dragen in het huis.
En nee, geen grote klussen, maar gewoon normaal je eigen rommel opruimen, een keer wat uit jezelf doen en je verantwoordelijkheid nemen .
Dat valt niet altijd mee met eeuwige uitgeputte pubers ...maar door vol te houden, niet de pan uit te flippen en het gewoon maar steeds wee normaal te vragen, leer ik ze óok nog dat je dingen best zonder schreeuwen kan oplossen 😆
Dit. Zie het toch als een normaal onderdeel van een doorsnee opvoeding dat je leert dat er geen huiselfjes of kaboutertjes zijn die jouw zooi achter je kont opruimen. Dat bepaalde keuzes zorgen voor verantwoordelijkheden (huisdier, je kamer behangen met ballonnen en dan moeten afstoffen). Zelfredzaam maken (basic koken, zorgen voor je leefomgeving, inplannen verplichtingen).
Nee heb je, ja kun je krijgen
Ikzegookwat schreef:
24-04-2019 12:39
Nu ik er nog eens over nadenk, zou ik het trouwens heel erg vinden als mijn ouders euthanasie zouden plegen om mij (ons) niet tot last te zijn. Dat zouden ze eventueel enkel en alleen moeten doen omdat ze hun leven als beëindigd zien. Wel is het natuurlijk fijn als ze willen meedenken over oplossingen. Mijn ouders doen dat wel in redelijke mate, maar ik ken verschillende gevallen waarin de ouders bijvoorbeeld geen thuishulp willen en verwachten dat de kinderen hun huis wel komen schoonmaken. Dat zou ik van mijn kinderen nooit verlangen. Zolang ik daar mentaal toe in staat ben, wil ik zelf de verantwoordelijkheid dragen, ook als dat betekent dat ik moet verhuizen of externe hulp moet inschakelen.
Ik heb alleen nog maar schoonouders, maar ik vrees dat zij ook zo zijn dat ze verwachten dat mijn schoonzus het wel doet. Zelf bereiden ze zich helemaal niet voor en bouwen hun huis gestaag voller met rommel.
Ik voel me dan weer niets verplicht naar die mensen toe, maar mijn man krijgt het misschien straks wel op zijn dak....
Alle reacties Link kopieren
Gebruna schreef:
24-04-2019 10:11
Natuurlijk zeggen ouders altijd dat hun kinderen hun niets verschuldigd zijn...

Intussen claimen zij net zo makkelijk hun kinderen van hun 30e/40e tot hun 70e jaar om voor hun te zorgen, als chauffeur op te treden, alle feestdagen verplicht met hen door te brengen, etc. (vooral vrijgezelle dochters).

De sleutel is: loslaten.
Denk, zeker als alleenstaande, ook aan je eigen sociale leven en aan je eigen oude dag!
Nee hoor, mijn moeder zegt dat gewoon hardop. Zij heeft ons het leven gegeven en ons opgevoed en wij zijn het daarom aan haar verplicht om regelmatig te bellen, langs te komen, te vragen hoe het gaat, ons eigen leven opzij te zetten. En als ik dat niet doe gaat ze bij iedereen lopen klagen dat ik een slechte dochter ben die niets voor haar moeder over heeft. ( Dat ze tijdens haar scheiding in mijn huis heeft gewoond, ik met haar mee ben geweest naar advocaten, in haar nieuwe huis heb lopen klussen, mijn kerstplannen heb afgezegd om te komen logeren, terwijl ze vervolgens zelf de hele middag gaat zitten borrelen bij vrienden, dat vergeet ze dan voor het gemak even. En bij mijn twee verhuizingen in de paar jaar daarna heb ik haar niet gezien of gehoord. Maar goed daar gaat dit topic niet over :-? )

Als ik nu op haar verjaardag kom dan kijkt iedereen mij verwijtend aan, aangezien ik ben opgehouden om toe te geven aan deze emotionele chantage. Maar ik kan mij nu al wel druk maken over hoe dat dan straks moet, als ze echt hulp nodig heeft. In hoeverre zal ik er voor haar kunnen/willen zijn.
Alle reacties Link kopieren
3thee schreef:
24-04-2019 14:55
Ik heb alleen nog maar schoonouders, maar ik vrees dat zij ook zo zijn dat ze verwachten dat mijn schoonzus het wel doet. Zelf bereiden ze zich helemaal niet voor en bouwen hun huis gestaag voller met rommel.
Ik voel me dan weer niets verplicht naar die mensen toe, maar mijn man krijgt het misschien straks wel op zijn dak....
Hardnekkig eigenlijk hè, dat nog steeds vooral vrouwen verantwoordelijk worden gehouden/worden ingeschakeld voor zorgtaken. Ik vraag me soms wel af hoe we dat kunnen veranderen..en of dat überhaupt mogelijk is.
Je moet het andersom zien: ouders zijn hun kinderen iets verschuldigd.

Namelijk dat ze op hun achttiende geen hulpeloze kuikens meer zijn die verhongeren en vervuilen als moeder niet alles achter ze aandraagt. Je hoort er zelfstandig functionerende wezens van te maken, die enige verantwoordelijkheid aankunnen en hun eigen broek kunnen en willen ophouden.
Dat is zo'n beetje het hele doel van de opvoeding.

Dus te veel vertroetelen is eigenlijk verwaarlozen. Op de lange duur.

Gezelliger wordt het er ook niet van, met al die millenials die zichzelf als het centrum van het universum zien en dan opeens de maatschappij in moeten.
Mijn kinderen hebben geen vaste klusjes in het gezamenlijk belang. Ze houden hun eigen kamer bij, doen was in de wasmand, en doen af en toe een klusje op verzoek. Dat vind ik goed genoeg. Zelf hoefde ik als puber ook niets te doen, maar ik kan alles. Mijn kinderen kunnen trouwens al meer dan ik toen ik het huis uit ging, ze koken zo nu en dan voor zichzelf of doen een was.
Alle reacties Link kopieren
MMXVIII schreef:
24-04-2019 14:56
Nee hoor, mijn moeder zegt dat gewoon hardop. Zij heeft ons het leven gegeven en ons opgevoed en wij zijn het daarom aan haar verplicht om regelmatig te bellen, langs te komen, te vragen hoe het gaat, ons eigen leven opzij te zetten. En als ik dat niet doe gaat ze bij iedereen lopen klagen dat ik een slechte dochter ben die niets voor haar moeder over heeft. ( Dat ze tijdens haar scheiding in mijn huis heeft gewoond, ik met haar mee ben geweest naar advocaten, in haar nieuwe huis heb lopen klussen, mijn kerstplannen heb afgezegd om te komen logeren, terwijl ze vervolgens zelf de hele middag gaat zitten borrelen bij vrienden, dat vergeet ze dan voor het gemak even. En bij mijn twee verhuizingen in de paar jaar daarna heb ik haar niet gezien of gehoord. Maar goed daar gaat dit topic niet over :-? )

Als ik nu op haar verjaardag kom dan kijkt iedereen mij verwijtend aan, aangezien ik ben opgehouden om toe te geven aan deze emotionele chantage. Maar ik kan mij nu al wel druk maken over hoe dat dan straks moet, als ze echt hulp nodig heeft. In hoeverre zal ik er voor haar kunnen/willen zijn.
Je schrijft ‘ons’… betekent dit dat je ook nog broers en zussen hebt?
En zelf misschien alleenstaande? Die de zorg ook niet kan delen met een partner en/of kinderen?

Dat bedoelde ik in mijn vorige post: met name alleenstaande dochters worden vaak ‘geclaimd’ (angst, plicht, schuld). Maar als jij je van je 30e/40e tot je 70e laat claimen door je ouders, kan dit ten koste gaan van je eigen sociale leven. En dat kan je dan opbreken als je later zelf (als alleenstaande) ouder wordt en misschien vaker alleen thuis komt te zitten.
Broers en zussen met partners hebben daar veel minder last van; die hebben 'automatisch' een heel netwerk van (schoon)familie en (klein)kinderen om zich heen.
Maar die hebben ook vaak de neiging zich achter hun gezin te verschuilen (want druk-druk) en zeggen dat jij als alleenstaande toch alle tijd van de wereld hebt...maar ‘opa en oma’ werden wel altijd geacht voor het gezin klaar te staan (en doen/deden dat vaak ook - waar een alleenstaande vaak het nakijken heeft).

Maak het jezelf makkelijk en deel de zorg in gedachten door het aantal broers en zussen dat je hebt: zijn jullie met zijn vieren, dan ‘hoef’ jij van jezelf ook maar éénvierde te doen van ‘alles wat er gedaan moet worden’.
Hoeft natuurlijk niet letterlijk, maar psychologisch kan het helpen om van het gevoel af te komen dat anderen je proberen aan te praten.
Gewoon voor jezelf bedenken: als je 1/4e doet, doe je ‘genoeg’.

En die verwijtende blikken? Ach, we weten allemaal hoe het meestal werkt: degenen die letterlijk of figuurlijk veraf staan/wonen, worden met loftrompet onthaald als zij zich een keer vertonen en dan wordt er alleen 'mooi weer' gespeeld en degene die dichtbij staat en altijd loopt te rennen, wordt aangepraat dat het nooit genoeg is...
3thee schreef:
24-04-2019 14:55
Ik heb alleen nog maar schoonouders, maar ik vrees dat zij ook zo zijn dat ze verwachten dat mijn schoonzus het wel doet. Zelf bereiden ze zich helemaal niet voor en bouwen hun huis gestaag voller met rommel.
Ik voel me dan weer niets verplicht naar die mensen toe, maar mijn man krijgt het misschien straks wel op zijn dak....

Oh, zo herkenbaar. Mijn schoonouders zijn beiden 80, denken nu ineens na over gelijkvloers gaan wonen. Staan niet ingeschreven bij de woningbouw blijkt nu. Ze hebben een huurhuis en dachten dat als ze kleiner wilden wonen dat dat dan meteen geregeld kon worden, ze laten dan immers een gezinswoning achter. (In een zeer ernstig vergrijzend dorp) Inmiddels zijn ze wel ingeschreven als woningzoekend, maar de wachttijd is lang.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven