Lijf & Lijn
alle pijlers
Onrustig zonder calorieën tracken/dagelijks wegen
vrijdag 12 januari 2018 22:31
Hi allemaal, ik heb al een behoorlijke tijd schommelen met gewicht erop zitten.
Ik ben iemand van het uiterste, het is alles of het is niets. En dat was de afgelopen 2,5 jaar een beetje de rode draad in mijn leven. (Overigens is dat niet alleen op het gebied van gezondheid/afvallen, maar met vrijwel alles)
Ik zal een introductie geven van hoe het zit:
Vroeger was ik altijd dat dunne, kleine meisje (ik ben 1.60, dus aan dat laatste is niet zoveel veranderd) Mijn moeder is/was dun en kan/kon alles eten wat ze wil(de). Ik heb in mijn jeugd dus nooit een dieetende moeder gehad die ongelukkig was met haar lijf (en daar ben ik dankbaar voor, ik zou ditzelfde graag bieden aan mijn kinderen, maar of dat gaat lukken vraag ik me af)
Om mij heen was dat wel anders, op de middelbare school waren er al genoeg meiden op dieet, vaak zelfs mét hun moeder.
Pas toen ik van de middelbare school af ging en voor ik langdurig op reis ging stond ik eens op de weegschaal. Samen met mijn vriend kwam ik erachter dat wij allebei echt niet meer de slankste meer waren, terwijl ik dat in mijn hoofd wel altijd was gebleven. Het komt er op neer dat ik met 1.60 ongeveer 68 kilo woog. Voor een meisje van 19 met normaal een smalle, slanke bouw is dat aan de hoge kant. Voor ik op reis ging kreeg ik er zo'n 3 kilo af. Maar op reis veranderde alles, ik kreeg interesse in fitness en in voeding. Ik zat maanden in de tropen, dus mijn eetlust veranderde. Ik at 3 keer op een dag, vrij weinig (ochtend een bakje yoghurt, middag 2 boterhammen en avond een bordje rijst met groente) maar daarentegen bewoog ik veel.Het resultaat was dat ik na een half jaar reizen 11 kilo lichter terug kwam, 54 kilo. Dit was absoluut bewust, ik wilde afvallen, maar het was ook absoluut makkelijker daar in de warmte.
Anyhow, ik kwam thuis en startte diezelfde week nog met personal body plan. Daar leerde ik calorieën tracken, iets waar ik tot de dag van vandaag spijt van heb. Ik mocht 1200 calorieën per dag, en deed 4 dagen per week aan behoorlijk pittige krachttraining. Toch kwam ik aan. Ik ben ruim voor mijn abbo af liep gestopt met PBP, ik merkte dat deze manier niet geschikt voor mij was. Lunchen, uiteten gaan en gezelligheid zijn kernwaarden voor mij en toen ik ongelukkig werd van deze sociale bezigheden omdat ik terwijl het gezellig hoorde te zijn alleen maar bezig was met bedenken wat ik precies binnen kreeg was het voor mij genoeg.
Ik bleef echter sporten en ging zelfs bijna iedere week 6 keer, bleef calorieën tellen op myfitnesspal. Ik kwam uiteindelijk aan tot een gewicht van 58 kilo. Er kwamen goede periodes en slechte periodes, maar de slechte periodes overheerste. Vooral toen ik afgelopen zomer verhuisde naar mijn studentenkamer. Ik bleef sporten (zo'n 3 keer per week) maar lette absoluut niet meer op mijn eten; ik wilde er niet meer op letten. Eind december woog ik 65 kilo. Ik heb me in tijden niet zo slecht gevoeld, alles waar ik zo trots op was geweest had ik compleet laten lopen. En dat terwijl mijn vriend mij ooit omschreven heeft als iemand die bergen kan verzetten. Die alles wat ze wil voor elkaar krijgt.
Op 1 januari ging de knop om, en als bij mij de knop om gaat, is de knop ook écht om. Al sinds 1 januari heb ik niet meer gesnoept, geen chocola meer gegeten. Het gaat me vrij makkelijk af en ik heb geen cravings. Ik ga nog uiteten, maar kies op dat moment gewoon voor het gezondste op de kaart. Zoals ik eerder omschreven heb ben ik iemand van alles of niets en momenteel ben ik dus weer bang dat ik ga doorslaan. Dat we weer in een cirkel terecht komen. Ik ben iemand die stel kan afvallen (omdat ik dus heel veel dingen kan laten en heel hard mijn best kan doen) maar er kan ook een punt komen dat het me allemaal niet meer boeit, en dan kan ik dus ook vrij snel aankomen. Dat wil ik dus niet meer. Ik wil heel graag nog 10 kilo kwijt, maar op een manier dat het voor altijd is.
Mijn kennis van voeding heb ik gekregen door PBP maar vooral door zelf heel veel te lezen, video's te kijken en te praten met andere voedingskenners. Sinds vorige week ben ik nu overgestapt naar een nieuwe sportschool. Ik moet mijn energie kwijt, dus heb mijn zinnen gezet op 2 a 3 keer spinning per week en 2 a 3 andere lessen. Ter informatie: sporten is voor mij geen verplichting, dit ga ik dus volhouden omdat het iets is wat ik écht leuk vind. In sporten/bewegen zit voor mij dus geen probleem.
Mijn probleem zit in de voeding. Ik probeer zonder calorieën te tracken te eten. Maar iedere dag check ik het in de avond toch nog allemaal via my fitnesspal. Het is een verslaving. Ik ben zo onzeker dat ik erover heen ga. Daarnaast voel ik de dagelijkse behoefte om me te wegen, na 1 week was ik 3,9 kilo lichter (wat natuurlijk allemaal vocht was) dus toen ik er de dag daarna opstond en weer 0,5 kilo zwaarder was voelde ik me heel erg slecht.
Ik ben mega onzeker over of ik goed eet, of ik niet teveel binnen krijg (terwijl ik dus alleen maar clean eet momenteel. Zodra ik de behoefte voel zal ik echt wel een keer wat lekkers nemen, maar nu heb ik daar nog geen zin in) Ik heb een fitbit, en kan bijvoorbeeld ook geen dag leven zonder m'n fitbit. Dan heb ik het gevoel dat ik volledig de controle kwijt raak. Met spinning verbrand ik zo'n 500 calorieën per keer. Daarnaast fiets ik ongeveer 4 dagen per week 50 minuten (naar studie en terug) en zet ik minimaal 10000 stappen per dag. Ik verbrand, als ik mijn fitbit geloof, dagelijks tussen de 2200 en 2600 calorieën. Maar nu ik meer verbrand, durf ik niet meer te eten. En dat terwijl ik nu best wat avonden flinke trek heb na zo'n pittige workout. Maar ik blijf tegen mezelf zeggen dat mijn lichaam gewoon moet wennen, dat modellen in het begin waarschijnlijk ook iedere dag honger hadden maar ook sterk genoeg waren.... (dat vergelijken, doe ik iedere dag de hele dag door)
Ik denk dus dat mijn probleem vooral zit in de controle die ik niet los kan laten. Ik hoor vaak dat je meer op je lichaam moet vertrouwen: honger is honger. Maar toen ik al die kilo's aan kwam had ik ook regelmatig honger. Ik ben bang dat het een trucje van m'n lichaam is, misschien moet mijn maag zich nog aanpassen. Hebben jullie misschien tips voor mij? Ik wil dit nu zo graag en voel me gemotiveerder dan ooit, maar de angst voor het herhalen van de geschiedenis blijft...
Jeez, wat een lang bericht is dit geworden. Alvast bedankt voor de mensen die de moeite hebben genomen dit te lezen!
Ik ben iemand van het uiterste, het is alles of het is niets. En dat was de afgelopen 2,5 jaar een beetje de rode draad in mijn leven. (Overigens is dat niet alleen op het gebied van gezondheid/afvallen, maar met vrijwel alles)
Ik zal een introductie geven van hoe het zit:
Vroeger was ik altijd dat dunne, kleine meisje (ik ben 1.60, dus aan dat laatste is niet zoveel veranderd) Mijn moeder is/was dun en kan/kon alles eten wat ze wil(de). Ik heb in mijn jeugd dus nooit een dieetende moeder gehad die ongelukkig was met haar lijf (en daar ben ik dankbaar voor, ik zou ditzelfde graag bieden aan mijn kinderen, maar of dat gaat lukken vraag ik me af)
Om mij heen was dat wel anders, op de middelbare school waren er al genoeg meiden op dieet, vaak zelfs mét hun moeder.
Pas toen ik van de middelbare school af ging en voor ik langdurig op reis ging stond ik eens op de weegschaal. Samen met mijn vriend kwam ik erachter dat wij allebei echt niet meer de slankste meer waren, terwijl ik dat in mijn hoofd wel altijd was gebleven. Het komt er op neer dat ik met 1.60 ongeveer 68 kilo woog. Voor een meisje van 19 met normaal een smalle, slanke bouw is dat aan de hoge kant. Voor ik op reis ging kreeg ik er zo'n 3 kilo af. Maar op reis veranderde alles, ik kreeg interesse in fitness en in voeding. Ik zat maanden in de tropen, dus mijn eetlust veranderde. Ik at 3 keer op een dag, vrij weinig (ochtend een bakje yoghurt, middag 2 boterhammen en avond een bordje rijst met groente) maar daarentegen bewoog ik veel.Het resultaat was dat ik na een half jaar reizen 11 kilo lichter terug kwam, 54 kilo. Dit was absoluut bewust, ik wilde afvallen, maar het was ook absoluut makkelijker daar in de warmte.
Anyhow, ik kwam thuis en startte diezelfde week nog met personal body plan. Daar leerde ik calorieën tracken, iets waar ik tot de dag van vandaag spijt van heb. Ik mocht 1200 calorieën per dag, en deed 4 dagen per week aan behoorlijk pittige krachttraining. Toch kwam ik aan. Ik ben ruim voor mijn abbo af liep gestopt met PBP, ik merkte dat deze manier niet geschikt voor mij was. Lunchen, uiteten gaan en gezelligheid zijn kernwaarden voor mij en toen ik ongelukkig werd van deze sociale bezigheden omdat ik terwijl het gezellig hoorde te zijn alleen maar bezig was met bedenken wat ik precies binnen kreeg was het voor mij genoeg.
Ik bleef echter sporten en ging zelfs bijna iedere week 6 keer, bleef calorieën tellen op myfitnesspal. Ik kwam uiteindelijk aan tot een gewicht van 58 kilo. Er kwamen goede periodes en slechte periodes, maar de slechte periodes overheerste. Vooral toen ik afgelopen zomer verhuisde naar mijn studentenkamer. Ik bleef sporten (zo'n 3 keer per week) maar lette absoluut niet meer op mijn eten; ik wilde er niet meer op letten. Eind december woog ik 65 kilo. Ik heb me in tijden niet zo slecht gevoeld, alles waar ik zo trots op was geweest had ik compleet laten lopen. En dat terwijl mijn vriend mij ooit omschreven heeft als iemand die bergen kan verzetten. Die alles wat ze wil voor elkaar krijgt.
Op 1 januari ging de knop om, en als bij mij de knop om gaat, is de knop ook écht om. Al sinds 1 januari heb ik niet meer gesnoept, geen chocola meer gegeten. Het gaat me vrij makkelijk af en ik heb geen cravings. Ik ga nog uiteten, maar kies op dat moment gewoon voor het gezondste op de kaart. Zoals ik eerder omschreven heb ben ik iemand van alles of niets en momenteel ben ik dus weer bang dat ik ga doorslaan. Dat we weer in een cirkel terecht komen. Ik ben iemand die stel kan afvallen (omdat ik dus heel veel dingen kan laten en heel hard mijn best kan doen) maar er kan ook een punt komen dat het me allemaal niet meer boeit, en dan kan ik dus ook vrij snel aankomen. Dat wil ik dus niet meer. Ik wil heel graag nog 10 kilo kwijt, maar op een manier dat het voor altijd is.
Mijn kennis van voeding heb ik gekregen door PBP maar vooral door zelf heel veel te lezen, video's te kijken en te praten met andere voedingskenners. Sinds vorige week ben ik nu overgestapt naar een nieuwe sportschool. Ik moet mijn energie kwijt, dus heb mijn zinnen gezet op 2 a 3 keer spinning per week en 2 a 3 andere lessen. Ter informatie: sporten is voor mij geen verplichting, dit ga ik dus volhouden omdat het iets is wat ik écht leuk vind. In sporten/bewegen zit voor mij dus geen probleem.
Mijn probleem zit in de voeding. Ik probeer zonder calorieën te tracken te eten. Maar iedere dag check ik het in de avond toch nog allemaal via my fitnesspal. Het is een verslaving. Ik ben zo onzeker dat ik erover heen ga. Daarnaast voel ik de dagelijkse behoefte om me te wegen, na 1 week was ik 3,9 kilo lichter (wat natuurlijk allemaal vocht was) dus toen ik er de dag daarna opstond en weer 0,5 kilo zwaarder was voelde ik me heel erg slecht.
Ik ben mega onzeker over of ik goed eet, of ik niet teveel binnen krijg (terwijl ik dus alleen maar clean eet momenteel. Zodra ik de behoefte voel zal ik echt wel een keer wat lekkers nemen, maar nu heb ik daar nog geen zin in) Ik heb een fitbit, en kan bijvoorbeeld ook geen dag leven zonder m'n fitbit. Dan heb ik het gevoel dat ik volledig de controle kwijt raak. Met spinning verbrand ik zo'n 500 calorieën per keer. Daarnaast fiets ik ongeveer 4 dagen per week 50 minuten (naar studie en terug) en zet ik minimaal 10000 stappen per dag. Ik verbrand, als ik mijn fitbit geloof, dagelijks tussen de 2200 en 2600 calorieën. Maar nu ik meer verbrand, durf ik niet meer te eten. En dat terwijl ik nu best wat avonden flinke trek heb na zo'n pittige workout. Maar ik blijf tegen mezelf zeggen dat mijn lichaam gewoon moet wennen, dat modellen in het begin waarschijnlijk ook iedere dag honger hadden maar ook sterk genoeg waren.... (dat vergelijken, doe ik iedere dag de hele dag door)
Ik denk dus dat mijn probleem vooral zit in de controle die ik niet los kan laten. Ik hoor vaak dat je meer op je lichaam moet vertrouwen: honger is honger. Maar toen ik al die kilo's aan kwam had ik ook regelmatig honger. Ik ben bang dat het een trucje van m'n lichaam is, misschien moet mijn maag zich nog aanpassen. Hebben jullie misschien tips voor mij? Ik wil dit nu zo graag en voel me gemotiveerder dan ooit, maar de angst voor het herhalen van de geschiedenis blijft...
Jeez, wat een lang bericht is dit geworden. Alvast bedankt voor de mensen die de moeite hebben genomen dit te lezen!
anoniem_356205 wijzigde dit bericht op 12-01-2018 22:36
3.52% gewijzigd
zaterdag 13 januari 2018 09:51
Jij wil dus wel afvallen op de trial and error manier, maar je wil dan niet het trial en error gedeelte? Hoe zie je dat dan voor je? Hoe ga je op dat punt komen waarop je op gevoel kan eten zonder ooit op je gevoel te vertrouwen? Hoe kan je op je gevoel leren vertrouwen als je nooit iets probeert? Je wil dus wel het resultaat, maar je wil niet doen wat daarvoor nodig is. Om je lichaam te leren kennen, MOET je dingen gaan uitproberen, hoe kan je er anders achterkomen? En echt, is het nou écht zo'n ramp als je 3kg aan zou komen omdat je een tijd wat te veel eet? Dan weet je dat en stel je weer bij.
Met problemen met eetbuien (alles eten wat los en vast zit)/erg gecontroleerd eten moet je aanpakken wat er achter dat eetgedrag zit, dan normaliseert je eetpatroon na verloop van tijd vanzelf. Maar inmiddels weet jij toch heus wel wat 2000kcal aan eten inhoudt na zo veel bijhouden? Begin daarmee, als je afvalt prima, als je na 6 weken bent aangekomen iets minder gaan eten. En af en toe een uitschieter (ook een hele zak chips) verpest echt niet de hele boel, je hoeft dan ook echt niet te weten hoeveel calorieën het er precies waren, gewoon daarna weer normaal verder. En dus niet alles gaan eten want los en vast zit (want toch al verpest) of streng gaan compenseren (want te veel gegeten). Dat soort acties leidt juist tot het ontregelen van je eetpatroon waar je eetbuien van krijgt, waardoor je weer een ontevreden gevoel hebt, waardoor je weer wil gaan compenseren en nóg meer controle over je eten wil, waardoor je meer eetdrang krijg enz. enz. enz.
Met problemen met eetbuien (alles eten wat los en vast zit)/erg gecontroleerd eten moet je aanpakken wat er achter dat eetgedrag zit, dan normaliseert je eetpatroon na verloop van tijd vanzelf. Maar inmiddels weet jij toch heus wel wat 2000kcal aan eten inhoudt na zo veel bijhouden? Begin daarmee, als je afvalt prima, als je na 6 weken bent aangekomen iets minder gaan eten. En af en toe een uitschieter (ook een hele zak chips) verpest echt niet de hele boel, je hoeft dan ook echt niet te weten hoeveel calorieën het er precies waren, gewoon daarna weer normaal verder. En dus niet alles gaan eten want los en vast zit (want toch al verpest) of streng gaan compenseren (want te veel gegeten). Dat soort acties leidt juist tot het ontregelen van je eetpatroon waar je eetbuien van krijgt, waardoor je weer een ontevreden gevoel hebt, waardoor je weer wil gaan compenseren en nóg meer controle over je eten wil, waardoor je meer eetdrang krijg enz. enz. enz.
zaterdag 13 januari 2018 11:27
Misschien geen eetstoornis, maar gezond omgaan met eten, bewegen en je gewicht, ziet er toch wel anders uit.
Ik herken mezelf erg in je verhaal. Ik ben bang om dik te worden en probeer dat te voorkomen door heel gecontroleerd te eten en bewegen. Ik sport zes keer per week en raak overstuur wanneer ik een keer moet overslaan. Ook wanneer ik in plaats van een uur 'maar' 50 minuten kan trainen. Ik hield ook calorieën bij, maar het is me gelukt daarmee te stoppen. Ik heb mijn gedrag eerder eigenlijk niet als problematisch ervaren, maar dat is het natuurlijk wel. Op het moment dat je de hele dag bezig bent met wat je moet eten en wanneer, en wanneer je kunt sporten of bewegen, is er iets niet helemaal in de haak. Ik heb uiteindelijk wel hulp gehad van een psycholoog. Dat was lastig, want hulpverleners gaan gedrag als dit natuurlijk niet aanmoedigen en dat betekent aanpassingen wat natuurlijk zou kunnen leiden tot... Aankomen. Heel naar, als dat je grote angst is (of niet afvallen in jouw geval). In de praktijk bleek dat reuze mee te vallen. Toch is het me niet gelukt om structureel het probleem op te lossen. Wat mij uiteindelijk enigszins heeft doen ontspannen is mijn zwangerschap. Toen ik na 12 weken ineens begon aan te komen en daarvan voortdurend in paniek raakte, heeft mijn vriend de weegschaal weggegooid. Inmiddels zit ik 9 weken na de bevalling en heb ik dus geen idee wat mijn gewicht is. Dat voelt eigenlijk prima. Het sporten blijft wel een groot thema. Ik heb tot het eind van de zwangerschap 6 uur per week gesport en heb het 3 weken na de bevalling weer opgepakt. Doordat ik niet meer voortdurend op de weegschaal sta, durf ik inmiddels weleens een keer sporten over te slaan. Dat voelt prettig, dat het 'moeten' er een beetje af is. Want ook in jouw verhaal lees ik toch een soort dwangmatigheid af op sportgebied. En dat kan prima bestaan naast het feit dat je sporten heel erg leuk vind.
Ook jij probeert iets onder controle te houden door je te focussen op getallen, schema's en structuren. Daarbij ervaar je kennelijk een probleem, anders was dit topic er niet geweest. Loslaten is makkelijk gezegd, als zoiets niet in je aard zit. Maar probeer te onderkennen dat wat je doet niet echt prettig is voor jezelf en dat je daarbij hulp kunt krijgen.
Ik herken mezelf erg in je verhaal. Ik ben bang om dik te worden en probeer dat te voorkomen door heel gecontroleerd te eten en bewegen. Ik sport zes keer per week en raak overstuur wanneer ik een keer moet overslaan. Ook wanneer ik in plaats van een uur 'maar' 50 minuten kan trainen. Ik hield ook calorieën bij, maar het is me gelukt daarmee te stoppen. Ik heb mijn gedrag eerder eigenlijk niet als problematisch ervaren, maar dat is het natuurlijk wel. Op het moment dat je de hele dag bezig bent met wat je moet eten en wanneer, en wanneer je kunt sporten of bewegen, is er iets niet helemaal in de haak. Ik heb uiteindelijk wel hulp gehad van een psycholoog. Dat was lastig, want hulpverleners gaan gedrag als dit natuurlijk niet aanmoedigen en dat betekent aanpassingen wat natuurlijk zou kunnen leiden tot... Aankomen. Heel naar, als dat je grote angst is (of niet afvallen in jouw geval). In de praktijk bleek dat reuze mee te vallen. Toch is het me niet gelukt om structureel het probleem op te lossen. Wat mij uiteindelijk enigszins heeft doen ontspannen is mijn zwangerschap. Toen ik na 12 weken ineens begon aan te komen en daarvan voortdurend in paniek raakte, heeft mijn vriend de weegschaal weggegooid. Inmiddels zit ik 9 weken na de bevalling en heb ik dus geen idee wat mijn gewicht is. Dat voelt eigenlijk prima. Het sporten blijft wel een groot thema. Ik heb tot het eind van de zwangerschap 6 uur per week gesport en heb het 3 weken na de bevalling weer opgepakt. Doordat ik niet meer voortdurend op de weegschaal sta, durf ik inmiddels weleens een keer sporten over te slaan. Dat voelt prettig, dat het 'moeten' er een beetje af is. Want ook in jouw verhaal lees ik toch een soort dwangmatigheid af op sportgebied. En dat kan prima bestaan naast het feit dat je sporten heel erg leuk vind.
Ook jij probeert iets onder controle te houden door je te focussen op getallen, schema's en structuren. Daarbij ervaar je kennelijk een probleem, anders was dit topic er niet geweest. Loslaten is makkelijk gezegd, als zoiets niet in je aard zit. Maar probeer te onderkennen dat wat je doet niet echt prettig is voor jezelf en dat je daarbij hulp kunt krijgen.
zaterdag 13 januari 2018 17:12
zaterdag 13 januari 2018 18:51
Helemaal mee eens, je hebt wel een eetstoornis. Je moet echt hulp zoeken.
Voer eendjes, geen oorlog!
zaterdag 13 januari 2018 20:41
To,je bent dan wel op anoniem maar voor het geval mocht je dit nog lezen. In je op vallen me een aantal dingen op. Je vergelijkt jezelf continu met anderen,en je houdt je de hele dag bezig met het tellen van calorieën en of je niet teveel binnen krijgt. Dan lees ik dat je het calorieën armste van de kaart kiest als je uit eten gaat en niet meer geniet van sociale bezigheden en lekker eten zonder jezelf schuldig te voelen. Verder ben je bang dat je weer door gaat slaan en de controle verliest. Alles wijst erop dat je al weer aan het doorslaan bent en een eetstoornis hebt of eentje aan het ontwikkelen bent. Ik vind dit erg zorgwekkend. Ga alsjeblieft hulp zoeken! Dit kan je niet alleen. Ik bedoel dit ook gewoon goed. 
anoniem_2815 wijzigde dit bericht op 13-01-2018 21:13
0.96% gewijzigd
zaterdag 13 januari 2018 20:48
Ik moest vooral werken aan mijn zelfbeeld. Letterlijk. Ik zag, of nouja, zie, in de spiegel iets anders dan wat anderen zien. Ik vond bijvoorbeeld mijn vriendinnen allemaal veel dunner. Ik ben toen met een meetlintje mijn vriendinnen gaan opmeten en gaan vergelijken met mijn eigen maten. Mijn beeld van mezelf bleek niet te kloppen.
Ook mocht ik twee dagen per week niet sporten of andere vormen van bewegen 'om het bewegen' doen. Als een soort experiment, omdat ik ervan overtuigd was dat ik dan zou aankomen. Gebeurde niet. Maar dat was dus de meer praktische kant. De nadruk lag vooral op zelfbeeld en drang om dingen in de hand te houden.
zaterdag 13 januari 2018 21:39
Bedankt!Staartmees_en_co schreef: ↑13-01-2018 20:48Ik moest vooral werken aan mijn zelfbeeld. Letterlijk. Ik zag, of nouja, zie, in de spiegel iets anders dan wat anderen zien. Ik vond bijvoorbeeld mijn vriendinnen allemaal veel dunner. Ik ben toen met een meetlintje mijn vriendinnen gaan opmeten en gaan vergelijken met mijn eigen maten. Mijn beeld van mezelf bleek niet te kloppen.
Ook mocht ik twee dagen per week niet sporten of andere vormen van bewegen 'om het bewegen' doen. Als een soort experiment, omdat ik ervan overtuigd was dat ik dan zou aankomen. Gebeurde niet. Maar dat was dus de meer praktische kant. De nadruk lag vooral op zelfbeeld en drang om dingen in de hand te houden.
donderdag 18 januari 2018 16:23
Ik reageer even omdat ik me dus hier heel erg in herken. Ik ben al jaren bezig met gezonder leven, maar had dan ook fiks overgewicht en een BMI van +- 40. Nu zit ik op een BMI van 27/28, dus ik ben er nog niet voor mijn gevoel en voel me nog 'te dik'.Staartmees_en_co schreef: ↑13-01-2018 11:27Misschien geen eetstoornis, maar gezond omgaan met eten, bewegen en je gewicht, ziet er toch wel anders uit.
Ik herken mezelf erg in je verhaal. Ik ben bang om dik te worden en probeer dat te voorkomen door heel gecontroleerd te eten en bewegen. Ik sport zes keer per week en raak overstuur wanneer ik een keer moet overslaan. Ook wanneer ik in plaats van een uur 'maar' 50 minuten kan trainen. Ik hield ook calorieën bij, maar het is me gelukt daarmee te stoppen. Ik heb mijn gedrag eerder eigenlijk niet als problematisch ervaren, maar dat is het natuurlijk wel. Op het moment dat je de hele dag bezig bent met wat je moet eten en wanneer, en wanneer je kunt sporten of bewegen, is er iets niet helemaal in de haak. Ik heb uiteindelijk wel hulp gehad van een psycholoog. Dat was lastig, want hulpverleners gaan gedrag als dit natuurlijk niet aanmoedigen en dat betekent aanpassingen wat natuurlijk zou kunnen leiden tot... Aankomen. Heel naar, als dat je grote angst is (of niet afvallen in jouw geval). In de praktijk bleek dat reuze mee te vallen. Toch is het me niet gelukt om structureel het probleem op te lossen. Wat mij uiteindelijk enigszins heeft doen ontspannen is mijn zwangerschap. Toen ik na 12 weken ineens begon aan te komen en daarvan voortdurend in paniek raakte, heeft mijn vriend de weegschaal weggegooid. Inmiddels zit ik 9 weken na de bevalling en heb ik dus geen idee wat mijn gewicht is. Dat voelt eigenlijk prima. Het sporten blijft wel een groot thema. Ik heb tot het eind van de zwangerschap 6 uur per week gesport en heb het 3 weken na de bevalling weer opgepakt. Doordat ik niet meer voortdurend op de weegschaal sta, durf ik inmiddels weleens een keer sporten over te slaan. Dat voelt prettig, dat het 'moeten' er een beetje af is. Want ook in jouw verhaal lees ik toch een soort dwangmatigheid af op sportgebied. En dat kan prima bestaan naast het feit dat je sporten heel erg leuk vind.
Ook jij probeert iets onder controle te houden door je te focussen op getallen, schema's en structuren. Daarbij ervaar je kennelijk een probleem, anders was dit topic er niet geweest. Loslaten is makkelijk gezegd, als zoiets niet in je aard zit. Maar probeer te onderkennen dat wat je doet niet echt prettig is voor jezelf en dat je daarbij hulp kunt krijgen.
Toch ben ik ook nog met vlagen erg bezig met calorieën tellen, voel me regelmatig schuldig na een avondje ongezond eten en weeg me het liefst dagelijks. Ik kan het ook wel loslaten, maar er zijn periodes waarin ik er toch mee bezig ben. Ik wéét dat het mentaal niet gezond is om niet naar behoefte te eten, je dagelijks te willen wegen e.d, maar ja - gezegd is makkelijker dan gedaan. Kortom: ook ik heb dus een eetprobleem.
Voor de buitenwereld lijkt er niet zoveel aan de hand, want hoe kun je een eetprobleem hebben als je een kilo of 5 te veel weegt maar toch taartjes afslaat? Anyway, ik weet zelf wel beter en weet dat ik een eetprobleem heb. Eetstoornis vind ik zelf een te groot woord en kan me daar niet helemaal in vinden, maar een eetprobleem is het absoluut, 100%. Ik ben de eerste die het toegeeft. Calorieën tellen en dagelijks op de weegschaal staan geeft gewoon een soort van fijn controlegevoel. Ik merk ook dat ik in onzekere periodes weer teruggrijp naar een app waarmee ik het kan tracken o.i.d. Dan voelt het weer even heel fijn om de touwtjes in handen te hebben, maar na een paar dagen gaat mijn verstand weer spreken die zegt dat ik het niet moet doen.
Om even terug te komen op je verhaal: ik ben op het moment ook zwanger en merk dat ik het aankomen mentaal héél zwaar vind, zwaarder dan ik toe durf te geven. Juist omdat ik al een paar kilo teveel weeg. Ik ben 5,5 kilo aangekomen met 27 weken en dat is gezien mijn BMI niet extreem veel, maar heel 'weinig' is het ook niet. Mijn verloskundige raadt aan om niet meer dan 8 kilo aan te komen in verband met mijn BMI en dat voelt dus ook weer alsof ik er heel erg mee bezig móet zijn. Ik 'mag' dus nog maar 2,5 kilo aankomen in 13 weken, maar ik wil het juist loslaten en naar behoefte eten. Als ik dat doe, voelt het wel fijn maar is er ook een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat ik er om moet denken en dat ik nog drie maanden zwangerschap moet. Ik eet heel gezond - voor een ander zelfs wat weinig, maar ik kom van 1100-1200 kcal, dus dan is alles al snel veel.
Ik kan gelukkig deze zwangerschap mijn verstand laten spreken en ik eet gewoon gezond en ik eet natuurlijk meer dan ik deed. Maar ja, omdat ik van zo weinig calorieën kom én omdat ik zwanger ben, kom ik dus gewoon hard aan als ik er niet een beetje om denk. Ik keil het liefst de weegschaal de deur uit, maar ben ook bang dan de controle te verliezen en door mijn zwangerschap weer dik te worden.
Verloskundige is op de hoogte van mijn geschiedenis/onzekerheid wat betreft eten en wegen maar zegt dat het erbij hoort en dat ze het bij iedereen doen.
donderdag 18 januari 2018 20:47
@Muzje, gefeliciteerd met je zwangerschap! En naar dat jij ook last hebt van het aankomen...
Mijn verloskundige heeft mij nooit gewogen. Ik vind het idioot dat jouw verloskundige weet van je strijd met je gewicht en je toch gaat wegen. Wat levert het haar nou op dat ze jouw gewicht weet? Je ziet met het blote oog toch ook wel of iemand wel of niet 30 kilo aankomt?
Misschien kun je het toch nog eens bij haar aankaarten. En je hoeft zeker niet bang te zijn dat je enorm aan gaat komen zonder weegschaal! Je eet gezond en je gaat echt niet ineens op chocola leven als de weegschaal de deur uit is. Ik spreek uit ervaring
.
En een kleine cheer up: ik pas nu weer in al mijn oude kleren. Eerste weken niet of nauwelijks, maar alles ging langzaamaan steeds beter passen. Geef het de tijd. En geef jezelf de tijd. Het komt echt goed.
Mijn verloskundige heeft mij nooit gewogen. Ik vind het idioot dat jouw verloskundige weet van je strijd met je gewicht en je toch gaat wegen. Wat levert het haar nou op dat ze jouw gewicht weet? Je ziet met het blote oog toch ook wel of iemand wel of niet 30 kilo aankomt?
Misschien kun je het toch nog eens bij haar aankaarten. En je hoeft zeker niet bang te zijn dat je enorm aan gaat komen zonder weegschaal! Je eet gezond en je gaat echt niet ineens op chocola leven als de weegschaal de deur uit is. Ik spreek uit ervaring
.En een kleine cheer up: ik pas nu weer in al mijn oude kleren. Eerste weken niet of nauwelijks, maar alles ging langzaamaan steeds beter passen. Geef het de tijd. En geef jezelf de tijd. Het komt echt goed.
vrijdag 19 januari 2018 10:54
Thanks voor je opbeurende reactie, doet me heel goed! Ik vind het ook wat raar, maar ze lacht het wat weg en zegt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen (ha, leuke woordspeling). Ik moet gewoon maar accepteren dat het erbij hoort, vrees ik. Heb het er gister ook nog eens met mijn man over gehad en die vond ook dat ik het gewoon de volgende keer wéér moet aankaarten omdat het voor mij wel als serieus probleem voelt. Dat ga ik dus doen.Staartmees_en_co schreef: ↑18-01-2018 20:47@Muzje, gefeliciteerd met je zwangerschap! En naar dat jij ook last hebt van het aankomen...
Mijn verloskundige heeft mij nooit gewogen. Ik vind het idioot dat jouw verloskundige weet van je strijd met je gewicht en je toch gaat wegen. Wat levert het haar nou op dat ze jouw gewicht weet? Je ziet met het blote oog toch ook wel of iemand wel of niet 30 kilo aankomt?
Misschien kun je het toch nog eens bij haar aankaarten. En je hoeft zeker niet bang te zijn dat je enorm aan gaat komen zonder weegschaal! Je eet gezond en je gaat echt niet ineens op chocola leven als de weegschaal de deur uit is. Ik spreek uit ervaring
En een kleine cheer up: ik pas nu weer in al mijn oude kleren. Eerste weken niet of nauwelijks, maar alles ging langzaamaan steeds beter passen. Geef het de tijd. En geef jezelf de tijd. Het komt echt goed.
Over dat leven op chocola, dat is toch iets waar ik stiekem een beetje bang voor ben. Heb eerder de weegschaal een week of zes de deur uitgedaan en merkte dat ik toch sneller smoesjes verzon om toch chips, pizza's en andere ongezonde bende naar binnen te werken, alsof je jezelf voor de gek houdt omdat die weegschaal er toch niet is. Daardoor kreeg ik dan weer het gevoel dat ik niet op mezelf kon vertrouwen en viel ik weer terug op calorieën tellen o.i.d. om "controle" te houden. Hoe heb jij dit gehad? Ik voel gek genoeg ook vaak aan mijn lichaam niet aan wanneer ik nu echt honger heb, vaker is het uit onrust of omdat ik er gewoon trek ik heb.
Gelukkig ben ik op het moment erg bezig met mindfulness en intuïtief eten en gaat het een stukje beter. Ik heb niet meer echt van die rare eetbuien in de weekenden, maar eten zonder schuldgevoel en zonder getalletjes in mijn hoofd te zien gaat de ene dag beter dan de ander. Ik heb overigens wel het volste vertrouwen dat ik hier uit kom en sta een stuk positiever en sterker in mijn schoenen.
vrijdag 19 januari 2018 12:53
Nee zeg, het is jouw lijf, jouw baby, jouw zwangerschap! Die verloskundige kan het heen en weer krijgen met haar weegschaal. Jij voelt je er ellendig door en dat is juist precies níet de bedoeling in een zwangerschap. Wegen is echt niet nodig en er is ook geen man overboord als jij 10 kilo aankomt ipv 8. Je lijf doet tijdens de zwangerschap precies wat het zelf wil, dus als je weet dat je niet veel snoept, genoeg groenten, fruit, granen, zuivel en water binnenkrijgt, dan is er echt niks aan de hand. Alles is maar gebaseerd op gemiddelden en daar heb je vrij weinig aan. Mijn baby woog 4500 gram bij geboorte. Tja, das een kilo zwaarder dan gemiddeld. En ik had ook nog eens heel veel vruchtwater. Daar ga je al met je kilo's.Muzje schreef: ↑19-01-2018 10:54Thanks voor je opbeurende reactie, doet me heel goed! Ik vind het ook wat raar, maar ze lacht het wat weg en zegt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen (ha, leuke woordspeling). Ik moet gewoon maar accepteren dat het erbij hoort, vrees ik. Heb het er gister ook nog eens met mijn man over gehad en die vond ook dat ik het gewoon de volgende keer wéér moet aankaarten omdat het voor mij wel als serieus probleem voelt. Dat ga ik dus doen.
Over dat leven op chocola, dat is toch iets waar ik stiekem een beetje bang voor ben. Heb eerder de weegschaal een week of zes de deur uitgedaan en merkte dat ik toch sneller smoesjes verzon om toch chips, pizza's en andere ongezonde bende naar binnen te werken, alsof je jezelf voor de gek houdt omdat die weegschaal er toch niet is. Daardoor kreeg ik dan weer het gevoel dat ik niet op mezelf kon vertrouwen en viel ik weer terug op calorieën tellen o.i.d. om "controle" te houden. Hoe heb jij dit gehad? Ik voel gek genoeg ook vaak aan mijn lichaam niet aan wanneer ik nu echt honger heb, vaker is het uit onrust of omdat ik er gewoon trek ik heb.
Gelukkig ben ik op het moment erg bezig met mindfulness en intuïtief eten en gaat het een stukje beter. Ik heb niet meer echt van die rare eetbuien in de weekenden, maar eten zonder schuldgevoel en zonder getalletjes in mijn hoofd te zien gaat de ene dag beter dan de ander. Ik heb overigens wel het volste vertrouwen dat ik hier uit kom en sta een stuk positiever en sterker in mijn schoenen.
Ben je toen je die 6 weken geen weegschaal had ook daadwerkelijk aangekomen? Ik denk zelf namelijk altijd dat 'me niet aan mijn eigen regeltjes houden' direct leidt tot enorme gewichtstoename. In de praktijk viel dat altijd reuze mee. Ik heb weleens een botje in mijn voet gebroken (nota bene door hardlopen) en mocht toen een paar weken niet lopen. Alternatief was wielrennen, maar dat lukte ook niet met zo'n voetje. Ik strompelde wat rond op krukken, heb nog speciaal een rolstoel gehuurd zodat ik een beetje kon rolstoelen ipv wandelen, maar dat was wel erg zwaar voor de armen dus dat kon ik niet 6 uur per week doen. Ik ben niks aangekomen in die weken!
En in de laatste twee weken van m'n zwangerschap was ik supergefrustreerd (ik heb de 42 weken weten te halen
) en heb ik het echt op een ongegeneerd schransen gezet. Ik heb in de spiegel in elk geval niet kunnen constateren dat ik daar nou een extra vetlaagje van heb gekregen.Volgens mij zit het voornamelijk allemaal in ons hoofd en kunnen we best op onszelf vertrouwen. Ik durf jou in elk geval wel te garanderen dat je níet enorm gaat snoepen als je je niet meer weegt. Hoogstens als je de uitgerekende datum gepasseerd bent, maar dan mag het ook gewoon
.
