Lijf & Lijn
alle pijlers
Ouders blijven opmerkingen maken over gewicht
zondag 28 februari 2021 00:12
Ik ben te dik, dat weet ik zelf ook wel. De afgelopen jaren waren mentaal zwaar, en ik heb in het afgelopen jaar erg hard gewerkt aan mijn mentale gezondheid. Eerst maar eens weer überhaupt de energie krijgen om te gaan sporten en gezonde keuzes te kunnen maken, dan komt het afvallen later wel. Mijn onzekerheid was een reden dat ik mij zo depressief voelde, dus een grote stap die ik gemaakt heb was mijn lichaam accepteren zoals die nu is.
Mijn ouders blijven echter opmerkingen maken over mijn overgewicht, ook al heb ik ze meerdere malen laten weten dat zo'n opmerking echt niet oké valt, en waarom. Zelfs in een periode dat het echt weer even niet goed met mij ging, bleven de opmerkingen over mijn gewicht komen.
Lange tijd heb ik het maar aangehoord en wilde ik zelf ook graag afvallen, want ik dacht dat dat wel een hoop zou oplossen. Echter verloor ik daardoor juist alle plezier in sporten en werd mijn eetpatroon juist veel ongezonder, doordat ik mezelf uithongerde wat resulteerde in eetbuien. Een grote aanleiding daarvoor was echt de tal van opmerkingen van mijn ouders. Juist in lange periode dat ik ze niet zag heb ik aan zelf-acceptatie kunnen werken.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik krijg de neiging mijn ouders te gaan ontlopen, zodat ik die opmerkingen niet hoef aan te horen. Hoe kan ik ze voor eens en altijd nu echt eens duidelijk maken dat ze moeten stoppen met die opmerkingen?
Mijn ouders blijven echter opmerkingen maken over mijn overgewicht, ook al heb ik ze meerdere malen laten weten dat zo'n opmerking echt niet oké valt, en waarom. Zelfs in een periode dat het echt weer even niet goed met mij ging, bleven de opmerkingen over mijn gewicht komen.
Lange tijd heb ik het maar aangehoord en wilde ik zelf ook graag afvallen, want ik dacht dat dat wel een hoop zou oplossen. Echter verloor ik daardoor juist alle plezier in sporten en werd mijn eetpatroon juist veel ongezonder, doordat ik mezelf uithongerde wat resulteerde in eetbuien. Een grote aanleiding daarvoor was echt de tal van opmerkingen van mijn ouders. Juist in lange periode dat ik ze niet zag heb ik aan zelf-acceptatie kunnen werken.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik krijg de neiging mijn ouders te gaan ontlopen, zodat ik die opmerkingen niet hoef aan te horen. Hoe kan ik ze voor eens en altijd nu echt eens duidelijk maken dat ze moeten stoppen met die opmerkingen?
zondag 28 februari 2021 08:37
Toen ik ging trouwen was de eerste opmerking die mijn moeder maakte: wil je met dat figuur gaan trouwen. Die en andere opmerkingen hebben mij een fiks eetprobleem gegeven.
Nu naderhand weet ik dat mijn moeder zelf een eetstoornis had.
Zij mogen zo’n opmerkingen niet maken en jij moet je beter wapenen. Helaas... je hebt vaak weinig invloed op de opmerkingen van andere maar wel hoe jij ermee omgaat.
Nu naderhand weet ik dat mijn moeder zelf een eetstoornis had.
Zij mogen zo’n opmerkingen niet maken en jij moet je beter wapenen. Helaas... je hebt vaak weinig invloed op de opmerkingen van andere maar wel hoe jij ermee omgaat.
zondag 28 februari 2021 08:45
Maar zijn het echt flauwe opmerking om je te raken? Of is het ook wel bezorgdheid?
Ik ben het wel eens met retrostar dat het moeilijk is je mond te houden tegen degene die je zo dierbaar is en waar het zichtbaar niet goed mee gaat.
Als ik zie dat iemand waar ik erg veel om geef zichzelf schaadt met drank en drugs zou ik ook mijn mond niet kunnen houden.
Mijn eigen man is de laatste tijd flink in de groeispurt gekomen om het zo maar te zeggen. Hij heeft absoluut overgewicht en zijn buikomvang groeit maar door.
Met de lijst aan erfelijke ziektes waar hij mee belast is maak ik me dus echt wel eens zorgen als het zoveelste overhemd (steeds een maatje groter gekocht) hem alweer niet meer past.
En als hij dan quasi nonchalant op zijn buik gaat staan trommelen dat het hem niet in de weg zit en het wel prima is zo! Dan baal ik daar wel eens van en maakt het me tegelijk bezorgd en verdrietig.
Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
Ik ben het wel eens met retrostar dat het moeilijk is je mond te houden tegen degene die je zo dierbaar is en waar het zichtbaar niet goed mee gaat.
Als ik zie dat iemand waar ik erg veel om geef zichzelf schaadt met drank en drugs zou ik ook mijn mond niet kunnen houden.
Mijn eigen man is de laatste tijd flink in de groeispurt gekomen om het zo maar te zeggen. Hij heeft absoluut overgewicht en zijn buikomvang groeit maar door.
Met de lijst aan erfelijke ziektes waar hij mee belast is maak ik me dus echt wel eens zorgen als het zoveelste overhemd (steeds een maatje groter gekocht) hem alweer niet meer past.
En als hij dan quasi nonchalant op zijn buik gaat staan trommelen dat het hem niet in de weg zit en het wel prima is zo! Dan baal ik daar wel eens van en maakt het me tegelijk bezorgd en verdrietig.
Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
zondag 28 februari 2021 08:46
Wat verdrietig, ook hier herkenning, vanaf jonge leeftijd door moeder. Pas op latere leeftijd, toen ik zelf al lang moeder was, zag ik in dat zij haar eigen eetprobleem en het probleem dat ze had met haar eigen gewicht /figuur op mij projecteerde. Heeft veel effect gehad op mijn leven.
Hoe je ermee om moet gaan weet ik niet precies, ik hoop dat iemand je een goede tip kan geven. Ik denk dat ontlopen je zelf geen beter gevoel zal geven en misschien weer effect zal hebben op je eigen eetbuien. Het aangeven heeft onvoldoende effect geef je aan. Misschien blijft dan alleen accepteren over. Je hebt alleen invloed op je eigen gedrag, niet op dat van anderen helaas.
Heel veel succes met je traject hierin!!
Hoe je ermee om moet gaan weet ik niet precies, ik hoop dat iemand je een goede tip kan geven. Ik denk dat ontlopen je zelf geen beter gevoel zal geven en misschien weer effect zal hebben op je eigen eetbuien. Het aangeven heeft onvoldoende effect geef je aan. Misschien blijft dan alleen accepteren over. Je hebt alleen invloed op je eigen gedrag, niet op dat van anderen helaas.
Heel veel succes met je traject hierin!!
zondag 28 februari 2021 08:48
Juist wel. Vaak kan je mensen leren hoe je wil dat ze met je omgaan. Soms lukt dat niet maar eigenlijk moet je dan ook geen contact meer willen.lisbeth schreef: ↑28-02-2021 08:37Toen ik ging trouwen was de eerste opmerking die mijn moeder maakte: wil je met dat figuur gaan trouwen. Die en andere opmerkingen hebben mij een fiks eetprobleem gegeven.
Nu naderhand weet ik dat mijn moeder zelf een eetstoornis had.
Zij mogen zo’n opmerkingen niet maken en jij moet je beter wapenen. Helaas... je hebt vaak weinig invloed op de opmerkingen van andere maar wel hoe jij ermee omgaat.
zondag 28 februari 2021 08:50
Dus jij denkt echt dat dit soort opmerkingen helpen?Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:45Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
zondag 28 februari 2021 08:54
Lijkt me echt beter om dan open en eerlijk het gesprek aan gaan met je man en hem te zeggen dat je je zorgen maakt. Dit soort denigrerende opmerkingen kwetsen zeker en lijkt me ook niet echt bevorderlijk voor je relatie.Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:45Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
zondag 28 februari 2021 08:55
Nee, maar als mijn man voor de spiegel staat , het zoveelste groter gekochte overhemd al niet meer dichtkrijgt, en hij dan zegt dat hij het helemaal prima vind zo... dan geef ik wel aan dat ik het daar niet mee eens ben! Dit is niet prima!
Vooral zijn buikomvang vind ik zorgelijk.
zondag 28 februari 2021 08:59
Steenbokje79 schreef: ↑28-02-2021 08:54Lijkt me echt beter om dan open en eerlijk het gesprek aan gaan met je man en hem te zeggen dat je je zorgen maakt. Dit soort denigrerende opmerkingen kwetsen zeker en lijkt me ook niet echt bevorderlijk voor je relatie.
Tuurlijk, die gesprekken zijn er ook.
Maar waarom ben ik denigrerend?
Toen ik nog rookte maakte hij daar ook vaak genoeg opmerkingen over (terecht).
Maar opmerkingen over zijn zucht naar cola en vet is denigrerend?
zondag 28 februari 2021 09:08
Goed om te horen dat die gesprekken er ook zijn want vanuit mijn eigen ervaring zijn die oprechte zorgen de enige die binnenkomen. Die andere opmerkingen helpen niet, die kwetsen inderdaad want de ontvanger hoort "Wat ben jij toch een vreetzak, kan jij jezelf niet beheersen, wat ben jij zwak zeg". Zulke opmerkingen zorgen er bij mij alleen maar voor dat ik ze wegwuif en (net als jouw man?) beweer dat ik er geen probleem mee heb. "Is die reep chocola nu al op? Ja joh en hij was héérlijk!"Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:59Tuurlijk, die gesprekken zijn er ook.
Maar waarom ben ik denigrerend?
Toen ik nog rookte maakte hij daar ook vaak genoeg opmerkingen over (terecht).
Maar opmerkingen over zijn zucht naar cola en vet is denigrerend?
zondag 28 februari 2021 09:59
Ja precies @ Haley. Van dat soort opmerkingen word ik ook opstandig. Je moet het uiteindelijk zelf doen, wil je iets aan je lichaam doen. Grove opmerkingen werken dan niet, dan zou je echt rustig in gesprek moeten gaan met iemand. En dan nog is de keuze aan een ander om er iets mee te doen.
Voor iedereen een groene tuin
zondag 28 februari 2021 10:08
zondag 28 februari 2021 10:14
Pindakaas, ik vind het een GROOT verschil als de ene partner het tegen de andere zegt! Misschien denk jij dat dat niet is maar dat is wel zo!Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:45
.../...
Mijn eigen man is de laatste tijd flink in de groeispurt gekomen om het zo maar te zeggen. Hij heeft absoluut overgewicht en zijn buikomvang groeit maar door.
Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
In jouw geval hebben we het over - laat ons hopen - twee gelijkwaardige mensen in een relatie, waarvan de ene zegt dat de andere te dik wordt. Door zijn eigen snoep/eet/drinkgedrag.
In geval van TO gaat het over ouders/kind. Je voelt je altijd een beetje kind bij je ouders, dus hun opmerkingen komen op een andere manier binnen dan wanneer een vrouw het tegen haar man zegt. Uitzondering in die relatie tussen man en vrouw, zou bijvb zijn als de 'snoeper' ook niet goed in zijn vel zit, dan moet je ook weer oppassen hoe je iets brengt.
Komt er in het het geval van ouders/kind nog bij dat met die dingen dikwijls door de ouders (meestal moeder) wordt begonnen in de pubertijd van het kind. Gevoelige periode op alle gebied. En dat die opmerkingen ooit lang blijven doorgaan, en desgevallend - ook al stoppen ze - héél lang blijven nazinderen.
TO, zoals je hier al wel merkt, ben niet jij de rare, maar je moeder die zo weinig tact heeft. Maar je komt er hoor, zeker weten. Doe het op jouw tempo en jouw manier. Succes!
zondag 28 februari 2021 10:32
Maar vertel eens, heeft het effect? Hoe lang doe je dit al en is hij nu de slanke man die je zou willen hebben?Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:59Tuurlijk, die gesprekken zijn er ook.
Maar waarom ben ik denigrerend?
Toen ik nog rookte maakte hij daar ook vaak genoeg opmerkingen over (terecht).
Maar opmerkingen over zijn zucht naar cola en vet is denigrerend?
zondag 28 februari 2021 11:08
Klinkt als een leuke relatie...Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:59Tuurlijk, die gesprekken zijn er ook.
Maar waarom ben ik denigrerend?
Toen ik nog rookte maakte hij daar ook vaak genoeg opmerkingen over (terecht).
Maar opmerkingen over zijn zucht naar cola en vet is denigrerend?
zondag 28 februari 2021 11:12
Ik heb een zoon met groeiend overgewicht en maak me daar zorgen om, maar hij maakt zich er zelf ook zorgen om.
Ik zeg eigenlijk nooit iets over zijn gewicht, maar als hij er zelf over begint vraag ik wel of ie hulp wil om er iets aan te doen.
Ja, ff een veer in mijn eigen reet
, maar ik begrijp de ouders van TO oprecht niet.
Ik zeg eigenlijk nooit iets over zijn gewicht, maar als hij er zelf over begint vraag ik wel of ie hulp wil om er iets aan te doen.
Ja, ff een veer in mijn eigen reet
, maar ik begrijp de ouders van TO oprecht niet.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 28 februari 2021 11:13
Dit. De meeste mensen met overgewicht weten prima dat ze overgewicht hebben en ze weten ook prima dat ze bepaalde dingen beter niet zouden kunnen eten.novaviva schreef: ↑28-02-2021 10:08Het vervelende met dat soort opmerkingen is dat het het slechtste in de ander naar boven haalt en dan laat iemand juist niet die chips staan. Ja, dat is misschien puberaal, maar het is al zo lastig om te weten dat je moet afvallen, maar het lukt je niet om je eetpatroon een draai te geven.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 28 februari 2021 11:18
Je mag een ander er niet de schuld van geven dat je een eetprobleem ontwikkeld. De oorzaak ligt dieper; namelijk welke impact je dit op je laat hebben. Bij jou had het deze uitwerking terwijl iemand anders het van zijn rug laat glijden.lisbeth schreef: ↑28-02-2021 08:37Toen ik ging trouwen was de eerste opmerking die mijn moeder maakte: wil je met dat figuur gaan trouwen. Die en andere opmerkingen hebben mij een fiks eetprobleem gegeven.
Nu naderhand weet ik dat mijn moeder zelf een eetstoornis had.
Zij mogen zo’n opmerkingen niet maken en jij moet je beter wapenen. Helaas... je hebt vaak weinig invloed op de opmerkingen van andere maar wel hoe jij ermee omgaat.
Ook bij een eetprobleem ligt de uiteindelijke oplossing bij het nemen van eigen verantwoordelijkheid, desnoods met hulp. De slachtofferrol gaat je niet helpen.
zondag 28 februari 2021 11:20
Ik heb dit ook gehad met mijn man, ik heb ontzettend lang niets gezegd omdat hij inderdaad zelf natuurlijk ook wel weet dat hij overgewicht heeft. Zelfs een voorzichtig gesprek over zorgen over zijn gezondheid veroorzaakte al irritatie, dus het maar bij hem zelf gelaten.Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:55Nee, maar als mijn man voor de spiegel staat , het zoveelste groter gekochte overhemd al niet meer dichtkrijgt, en hij dan zegt dat hij het helemaal prima vind zo... dan geef ik wel aan dat ik het daar niet mee eens ben! Dit is niet prima!
Vooral zijn buikomvang vind ik zorgelijk.
Na een behoorlijk aantal jaren zag hij kennelijk zelf het probleem en ging op eigen wijze aan de slag met zijn gewicht. Een mooi resultaat en fijn dat ik af en toe met gezonde tips mocht helpen.
zondag 28 februari 2021 11:20
Eigenlijk exact wat Lisbeth zelf ook schrijft dus.DeeDee76 schreef: ↑28-02-2021 11:18Je mag een ander er niet de schuld van geven dat je een eetprobleem ontwikkeld. De oorzaak ligt dieper; namelijk welke impact je dit op je laat hebben. Bij jou had het deze uitwerking terwijl iemand anders het van zijn rug laat glijden.
Ook bij een eetprobleem ligt de uiteindelijke oplossing bij het nemen van eigen verantwoordelijkheid, desnoods met hulp. De slachtofferrol gaat je niet helpen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 28 februari 2021 11:21
Nou, als de persoon in kwestie toch zelf verantwoordelijk is, hoeft de omgeving ook niet steeds opmerkingen te maken.DeeDee76 schreef: ↑28-02-2021 11:18Je mag een ander er niet de schuld van geven dat je een eetprobleem ontwikkeld. De oorzaak ligt dieper; namelijk welke impact je dit op je laat hebben. Bij jou had het deze uitwerking terwijl iemand anders het van zijn rug laat glijden.
Ook bij een eetprobleem ligt de uiteindelijke oplossing bij het nemen van eigen verantwoordelijkheid, desnoods met hulp. De slachtofferrol gaat je niet helpen.
zondag 28 februari 2021 11:24
Nou inderdaad. En we weten niet eens hoe to eruit ziet en hoe zwaar ze is.
zondag 28 februari 2021 11:25
Ik vind dit een vorm van victim blaming.DeeDee76 schreef: ↑28-02-2021 11:18Je mag een ander er niet de schuld van geven dat je een eetprobleem ontwikkeld. De oorzaak ligt dieper; namelijk welke impact je dit op je laat hebben. Bij jou had het deze uitwerking terwijl iemand anders het van zijn rug laat glijden.
Ook bij een eetprobleem ligt de uiteindelijke oplossing bij het nemen van eigen verantwoordelijkheid, desnoods met hulp. De slachtofferrol gaat je niet helpen.
zondag 28 februari 2021 11:28
Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:45Maar zijn het echt flauwe opmerking om je te raken? Of is het ook wel bezorgdheid?
Ik ben het wel eens met retrostar dat het moeilijk is je mond te houden tegen degene die je zo dierbaar is en waar het zichtbaar niet goed mee gaat.
Als ik zie dat iemand waar ik erg veel om geef zichzelf schaadt met drank en drugs zou ik ook mijn mond niet kunnen houden.
Mijn eigen man is de laatste tijd flink in de groeispurt gekomen om het zo maar te zeggen. Hij heeft absoluut overgewicht en zijn buikomvang groeit maar door.
Met de lijst aan erfelijke ziektes waar hij mee belast is maak ik me dus echt wel eens zorgen als het zoveelste overhemd (steeds een maatje groter gekocht) hem alweer niet meer past.
En als hij dan quasi nonchalant op zijn buik gaat staan trommelen dat het hem niet in de weg zit en het wel prima is zo! Dan baal ik daar wel eens van en maakt het me tegelijk bezorgd en verdrietig.
Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
Nee, je doet net of je man achterlijk is en niet zelf weet waar al dat eten is gebleven en geen spiegel heeft. Heeft je man een verstandelijke beperking, of een aandoening waarbij hij zijn lichaam anders ziet dan de meeste mensen?
Als dat niet zo is behandel hem als een weldenkende volwassene alsjeblieft. Je kunt je zorgen ook in een goed gesprek uiten inplaats van dit gezuig.
zondag 28 februari 2021 11:33
Oh ja, de aloude 'slachtofferrol'. Een oorzaak weten kan je ook heel goed de regie laten pakken hoor.DeeDee76 schreef: ↑28-02-2021 11:18Je mag een ander er niet de schuld van geven dat je een eetprobleem ontwikkeld. De oorzaak ligt dieper; namelijk welke impact je dit op je laat hebben. Bij jou had het deze uitwerking terwijl iemand anders het van zijn rug laat glijden.
Ook bij een eetprobleem ligt de uiteindelijke oplossing bij het nemen van eigen verantwoordelijkheid, desnoods met hulp. De slachtofferrol gaat je niet helpen.
Als mijn leidinggevende me de hele dag vetzak noemt ga ik als slachtoffer wel degelijk daar stappen op ondernemen, en daarnaast aan mezelf werken. Wat is toch die allergie tegen slachtoffer zijn in dit land, diegene beschrijft toch gewoon een heel schadelijke opmerking waarvoor je een moeder heus wel varantwoordelijk kunt houden.
