Lijf & Lijn
alle pijlers
Ouders blijven opmerkingen maken over gewicht
zondag 28 februari 2021 00:12
Ik ben te dik, dat weet ik zelf ook wel. De afgelopen jaren waren mentaal zwaar, en ik heb in het afgelopen jaar erg hard gewerkt aan mijn mentale gezondheid. Eerst maar eens weer überhaupt de energie krijgen om te gaan sporten en gezonde keuzes te kunnen maken, dan komt het afvallen later wel. Mijn onzekerheid was een reden dat ik mij zo depressief voelde, dus een grote stap die ik gemaakt heb was mijn lichaam accepteren zoals die nu is.
Mijn ouders blijven echter opmerkingen maken over mijn overgewicht, ook al heb ik ze meerdere malen laten weten dat zo'n opmerking echt niet oké valt, en waarom. Zelfs in een periode dat het echt weer even niet goed met mij ging, bleven de opmerkingen over mijn gewicht komen.
Lange tijd heb ik het maar aangehoord en wilde ik zelf ook graag afvallen, want ik dacht dat dat wel een hoop zou oplossen. Echter verloor ik daardoor juist alle plezier in sporten en werd mijn eetpatroon juist veel ongezonder, doordat ik mezelf uithongerde wat resulteerde in eetbuien. Een grote aanleiding daarvoor was echt de tal van opmerkingen van mijn ouders. Juist in lange periode dat ik ze niet zag heb ik aan zelf-acceptatie kunnen werken.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik krijg de neiging mijn ouders te gaan ontlopen, zodat ik die opmerkingen niet hoef aan te horen. Hoe kan ik ze voor eens en altijd nu echt eens duidelijk maken dat ze moeten stoppen met die opmerkingen?
Mijn ouders blijven echter opmerkingen maken over mijn overgewicht, ook al heb ik ze meerdere malen laten weten dat zo'n opmerking echt niet oké valt, en waarom. Zelfs in een periode dat het echt weer even niet goed met mij ging, bleven de opmerkingen over mijn gewicht komen.
Lange tijd heb ik het maar aangehoord en wilde ik zelf ook graag afvallen, want ik dacht dat dat wel een hoop zou oplossen. Echter verloor ik daardoor juist alle plezier in sporten en werd mijn eetpatroon juist veel ongezonder, doordat ik mezelf uithongerde wat resulteerde in eetbuien. Een grote aanleiding daarvoor was echt de tal van opmerkingen van mijn ouders. Juist in lange periode dat ik ze niet zag heb ik aan zelf-acceptatie kunnen werken.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik krijg de neiging mijn ouders te gaan ontlopen, zodat ik die opmerkingen niet hoef aan te horen. Hoe kan ik ze voor eens en altijd nu echt eens duidelijk maken dat ze moeten stoppen met die opmerkingen?
zondag 28 februari 2021 11:49
@Surebaby: ik ben het er helemaal mee eens dat een moeder dit niet hoort te zeggen en dat een kind zich veilig moet kunnen voelen.
Het is alleen wel zo dat als ze beter kan omgaan met de opmerkingen dat ze daar de rest van haar leven een voordeel van heeft.
Het voorkomt dat iemand een volgende keer extra kwetsbaar is en het er mee kunnen omgaan geeft ook vertrouwen om zich verder positief te ontwikkelen, ondanks tegenslagen.
Een andere mogelijkheid is om je af te schermen van mensen die je steeds opnieuw kwetsen om jezelf te sparen; in dit geval een verdrietige keuze om het contact te minderen/verbreken.
Het is alleen wel zo dat als ze beter kan omgaan met de opmerkingen dat ze daar de rest van haar leven een voordeel van heeft.
Het voorkomt dat iemand een volgende keer extra kwetsbaar is en het er mee kunnen omgaan geeft ook vertrouwen om zich verder positief te ontwikkelen, ondanks tegenslagen.
Een andere mogelijkheid is om je af te schermen van mensen die je steeds opnieuw kwetsen om jezelf te sparen; in dit geval een verdrietige keuze om het contact te minderen/verbreken.
zondag 28 februari 2021 11:54
Dan kan het nog wel zo zijn dat bepaalde opmerkingen in de jeugd een probleem hebben gecreëerd. Natuurlijk, uiteindelijk moet een individu daar zelf weer uit zien te komen, maar dat pleit een moeder niet geheel vrij.DeeDee76 schreef: ↑28-02-2021 11:49@Surebaby: ik ben het er helemaal mee eens dat een moeder dit niet hoort te zeggen en dat een kind zich veilig moet kunnen voelen.
Het is alleen wel zo dat als ze beter kan omgaan met de opmerkingen dat ze daar de rest van haar leven een voordeel van heeft.
Het voorkomt dat iemand een volgende keer extra kwetsbaar is en het er mee kunnen omgaan geeft ook vertrouwen om zich verder positief te ontwikkelen, ondanks tegenslagen.
Een andere mogelijkheid is om je af te schermen van mensen die je steeds opnieuw kwetsen om jezelf te sparen; in dit geval een verdrietige keuze om het contact te minderen/verbreken.
Daarbij, je karakter kies je niet. Dus inderdaad, de een zal beter in staat zijn iets van zich af te laten glijden dan de ander. De een gaat de strijd aan, de ander kropt het op. Maar als moeder mag je best even nadenken welke uitwerking je opmerkingen op het kind heeft. En daarbij ook in de gaten houden dat het ene kind het andere niet is.
zondag 28 februari 2021 12:17
Ik vind het helemaal geen verdrietige keuze om mensen die niet netjes met je omgaan, niet meer te zien. Familie is niet heilig hoor.DeeDee76 schreef: ↑28-02-2021 11:49@Surebaby: ik ben het er helemaal mee eens dat een moeder dit niet hoort te zeggen en dat een kind zich veilig moet kunnen voelen.
Het is alleen wel zo dat als ze beter kan omgaan met de opmerkingen dat ze daar de rest van haar leven een voordeel van heeft.
Het voorkomt dat iemand een volgende keer extra kwetsbaar is en het er mee kunnen omgaan geeft ook vertrouwen om zich verder positief te ontwikkelen, ondanks tegenslagen.
Een andere mogelijkheid is om je af te schermen van mensen die je steeds opnieuw kwetsen om jezelf te sparen; in dit geval een verdrietige keuze om het contact te minderen/verbreken.
zondag 28 februari 2021 12:28
Zo sta ik er ook in. Leuk hoor, familie, maar als je me gaat zitten afkatten ben ik weg. Familie of niet. En ook van m’n eigen moeder hoef ik niet alles te pikken. En ze weet ook dat ik dat niet doe.PizzaVreter schreef: ↑28-02-2021 12:17Ik vind het helemaal geen verdrietige keuze om mensen die niet netjes met je omgaan, niet meer te zien. Familie is niet heilig hoor.
zondag 28 februari 2021 12:32
Surebaby schreef: ↑28-02-2021 11:28Nee, je doet net of je man achterlijk is en niet zelf weet waar al dat eten is gebleven en geen spiegel heeft. Heeft je man een verstandelijke beperking, of een aandoening waarbij hij zijn lichaam anders ziet dan de meeste mensen?
Als dat niet zo is behandel hem als een weldenkende volwassene alsjeblieft. Je kunt je zorgen ook in een goed gesprek uiten inplaats van dit gezuig.
Je hoeft niet meteen zo op de kast te gaan zitten hoor!
Ik ken mijn man lang genoeg, en onze relatie is goed genoeg, om niet telkens op eierschalen te moeten lopen of ieder woord te moeten afwegen.
Ik wil graag samen met hem gezond en gelukkig oud worden, en die wens zie ik wel bedreigd worden door zijn ongezonde omvang. Hem kwetsen of kleineren is nooit mijn bedoeling. Als hij me niks interesseerde zou ik nooit wat zeggen.
zondag 28 februari 2021 13:33
Wat naar voor je. Ik denk dat je ouders het uit bezorgdheid zeggen, maar kan me goed voorstellen dat het gaat irriteren als ze het blijven doen. Bovendien is het jouw lijf.
Ik ben een paar jaar net iets te dik geweest. Woog toen 56 kg bij een lengte van 1.51m. Op een klein lijf zie je dat gauw. Mijn moeder zei er toen ook vaak iets van, vooral over mijn buik. Uit bezorgdheid, maar ik vond het ook vervelend. Ik zei toen regelmatig: "Denk je soms dat er elke keer dat jij dat zegt een kilo afgaat?" Daarna werd het minder. Nu doet ze het al jaren niet meer. Want bij een buikgriep in 2013 ben ik 3 kg afgevallen en dat is er nooit meer bijgekomen. Ondanks dat ik mijn eetpatroon nauwelijks heb veranderd. Ik denk ook deels dat ze dat toen zei omdat ik nog bij haar woonde. Sinds ik op mezelf woon bemoeit ze zich nauwelijks met mijn gewicht, dat nu iets te laag is.
Een jeugdvriendin had als kind al overgewicht en was kort. Haar 3 zussen waren lang en slank. Toen haar ouders scheidden mocht zij niet bij haar moeder komen wonen en haar zussen wel. Omdat die moeder haar niet mooi vond. Ze moest maar bij haar vader gaan wonen. Ik weet niet hoe het nu is, maar een aantal jaren geleden maakte ze nog steeds opmerkingen over haar overgewicht. Toen ze pas een nieuwe vriend had zei haar moeder: "Kijk maar uit dat die ook niet wegloopt voor je gewicht." Ik vind het wel triest als een moeder zo over haar kind praat.
Ik ben een paar jaar net iets te dik geweest. Woog toen 56 kg bij een lengte van 1.51m. Op een klein lijf zie je dat gauw. Mijn moeder zei er toen ook vaak iets van, vooral over mijn buik. Uit bezorgdheid, maar ik vond het ook vervelend. Ik zei toen regelmatig: "Denk je soms dat er elke keer dat jij dat zegt een kilo afgaat?" Daarna werd het minder. Nu doet ze het al jaren niet meer. Want bij een buikgriep in 2013 ben ik 3 kg afgevallen en dat is er nooit meer bijgekomen. Ondanks dat ik mijn eetpatroon nauwelijks heb veranderd. Ik denk ook deels dat ze dat toen zei omdat ik nog bij haar woonde. Sinds ik op mezelf woon bemoeit ze zich nauwelijks met mijn gewicht, dat nu iets te laag is.
Een jeugdvriendin had als kind al overgewicht en was kort. Haar 3 zussen waren lang en slank. Toen haar ouders scheidden mocht zij niet bij haar moeder komen wonen en haar zussen wel. Omdat die moeder haar niet mooi vond. Ze moest maar bij haar vader gaan wonen. Ik weet niet hoe het nu is, maar een aantal jaren geleden maakte ze nog steeds opmerkingen over haar overgewicht. Toen ze pas een nieuwe vriend had zei haar moeder: "Kijk maar uit dat die ook niet wegloopt voor je gewicht." Ik vind het wel triest als een moeder zo over haar kind praat.
zondag 28 februari 2021 13:52
Ik heb zelf 35 kilo overgewicht gehad en ik vond opmerkingen over mijn lichaamsgewicht niet helpend. Mijn oudste heeft overgewicht en geen haar op mijn hoofd die erover piekert om er iets over te zeggen, ze zal zelf weten dat ze dat gewicht heeft, ze is een intelligente vrouw. Maak ik me zorgen? Ja, maar uit eigen ervaring weet ik dat het niet helpt om er op-of aanmerkingen over te maken. De frustratie neemt dan alleen maar toe. Ik kon pas afvallen toen ik mezelf geaccepteerd had en het uitsluitend voor mezelf deed. Helaas heb ik een weerbarstige schildklieraandoening die nog weleens roet in het eten gooit waardoor ik soms ondergewicht heb en soms overgewicht. Ook opmerkingen over mijn ondergewicht kon ik niet waarderen. Vragen of ik niet te mager werd, ik wist zelf heel goed hoeveel ik woog, ik praat liever over andere dingen. Ik ben meer dan mijn lichaamsgewicht.
zondag 28 februari 2021 13:53
Wat intens verdrietighondenmens schreef: ↑28-02-2021 13:33
Een jeugdvriendin had als kind al overgewicht en was kort. Haar 3 zussen waren lang en slank. Toen haar ouders scheidden mocht zij niet bij haar moeder komen wonen en haar zussen wel. Omdat die moeder haar niet mooi vond. Ze moest maar bij haar vader gaan wonen. Ik weet niet hoe het nu is, maar een aantal jaren geleden maakte ze nog steeds opmerkingen over haar overgewicht. Toen ze pas een nieuwe vriend had zei haar moeder: "Kijk maar uit dat die ook niet wegloopt voor je gewicht." Ik vind het wel triest als een moeder zo over haar kind praat.
zondag 28 februari 2021 14:37
Het gaat erom dat iemand er mee ophoudt als de ander aangeeft er niets over te willen horen.Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 12:32Je hoeft niet meteen zo op de kast te gaan zitten hoor!
Ik ken mijn man lang genoeg, en onze relatie is goed genoeg, om niet telkens op eierschalen te moeten lopen of ieder woord te moeten afwegen.
Ik wil graag samen met hem gezond en gelukkig oud worden, en die wens zie ik wel bedreigd worden door zijn ongezonde omvang. Hem kwetsen of kleineren is nooit mijn bedoeling. Als hij me niks interesseerde zou ik nooit wat zeggen.
zondag 28 februari 2021 15:52
Eens!Surebaby schreef: ↑28-02-2021 11:33Oh ja, de aloude 'slachtofferrol'. Een oorzaak weten kan je ook heel goed de regie laten pakken hoor.
Als mijn leidinggevende me de hele dag vetzak noemt ga ik als slachtoffer wel degelijk daar stappen op ondernemen, en daarnaast aan mezelf werken. Wat is toch die allergie tegen slachtoffer zijn in dit land, diegene beschrijft toch gewoon een heel schadelijke opmerking waarvoor je een moeder heus wel varantwoordelijk kunt houden.
Je bent slachtoffer van iets wat je overkomt.
Dat het voortduurt kun je voorkomen. Door iemand die ongewenste opmerkingen blijft maken terwijl je duidelijk aangeeft dat je daar niet van gediend bent een trap in zijn ballen te geven, te negeren of te melden bij HR.
Dát is de slachtofferrol niet op je nemen.
Dat is heel wat anders dan dat je je dan maar continu toelaat dat mensen je aanspreken op je lijf omdat ze nu eenmaal het beste met je voor hebben en je immers geen slachtoffer bent.
zondag 28 februari 2021 16:05
Mijn moeder zit me altijd af te kammen op mijn gewicht. Ik ben niet de mooie slanke dochter die ze kennelijk had gewild. Of althans, niet meer. Altijd zegt ze "buik inhouden". Maar dat vind ik te vermoeiend. Als ik in de winkel iets pas, zegt ze altijd dat ik 100 maten te groot moet nemen. Ze is gewoon heel ontevreden over mij.
Ik ben wel een tijd slanker geweest. Maar toen at ik bijna niks. Dat is geen volhouden.
Ik ben wel een tijd slanker geweest. Maar toen at ik bijna niks. Dat is geen volhouden.
zondag 28 februari 2021 16:40
Dat zei mijn moeder toen ook vaak. Ik vond dat ook te vermoeiend. Zij had er kennelijk meer problemen mee dan ik.iones schreef: ↑28-02-2021 16:05Mijn moeder zit me altijd af te kammen op mijn gewicht. Ik ben niet de mooie slanke dochter die ze kennelijk had gewild. Of althans, niet meer. Altijd zegt ze "buik inhouden". Maar dat vind ik te vermoeiend. Als ik in de winkel iets pas, zegt ze altijd dat ik 100 maten te groot moet nemen. Ze is gewoon heel ontevreden over mij.
Ik ben wel een tijd slanker geweest. Maar toen at ik bijna niks. Dat is geen volhouden.
zondag 28 februari 2021 19:10
Nou, ik baal ook van die buik hoor. Maar ik neem al zo min mogelijk brood. Maar de porties avond eten zou ik ook moeten halveren. En geen tussendoortjes meer. Mijn lichaam is gewoon gestopt met de verbranding. En om niks meer te eten... Ik ben wel een bourgondier. Ik hou ervan om uit te gaan eten, om lekker te eten.
zondag 28 februari 2021 19:13
Heel herkenbaariones schreef: ↑28-02-2021 16:05Mijn moeder zit me altijd af te kammen op mijn gewicht. Ik ben niet de mooie slanke dochter die ze kennelijk had gewild. Of althans, niet meer. Altijd zegt ze "buik inhouden". Maar dat vind ik te vermoeiend. Als ik in de winkel iets pas, zegt ze altijd dat ik 100 maten te groot moet nemen. Ze is gewoon heel ontevreden over mij.
Ik ben wel een tijd slanker geweest. Maar toen at ik bijna niks. Dat is geen volhouden
Voor iedereen een groene tuin
maandag 1 maart 2021 00:53
Late reactie, maar nee dat dacht ik niet. Ik dacht hoe mijn ouders denken en die vinden dik zijn ongezond en zouden er wel opmerkingen over maken, niet denigrerend maar wel uit bezorgdheid. Daarom zei ik juist het gesprek weer aangaan.
Ik ben onlangs veel afgevallen en daar zijn ze ook bezorgd om. Dan krijg ik ook opmerkingen en ga ik dus het gesprek aan. 'Jahaa ik weet dat ik spillepootjes heb en ik vind het super irritant dat jullie dat de hele tijd benoemen' 'nee ik vind dat ook niet mooi, maar ik zie het zelf ook, dus zullen we er over ophouden?' Dat soort gesprekken. Dat zou als ik te dik geworden hetzelfde zijn.
Ik ga ervan uit dat ze het beste met me voor hebben.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
maandag 1 maart 2021 01:30
Pindakaasjes schreef: ↑28-02-2021 08:45Maar zijn het echt flauwe opmerking om je te raken? Of is het ook wel bezorgdheid?
Ik ben het wel eens met retrostar dat het moeilijk is je mond te houden tegen degene die je zo dierbaar is en waar het zichtbaar niet goed mee gaat.
Als ik zie dat iemand waar ik erg veel om geef zichzelf schaadt met drank en drugs zou ik ook mijn mond niet kunnen houden.
Mijn eigen man is de laatste tijd flink in de groeispurt gekomen om het zo maar te zeggen. Hij heeft absoluut overgewicht en zijn buikomvang groeit maar door.
Met de lijst aan erfelijke ziektes waar hij mee belast is maak ik me dus echt wel eens zorgen als het zoveelste overhemd (steeds een maatje groter gekocht) hem alweer niet meer past.
En als hij dan quasi nonchalant op zijn buik gaat staan trommelen dat het hem niet in de weg zit en het wel prima is zo! Dan baal ik daar wel eens van en maakt het me tegelijk bezorgd en verdrietig.
Dus ja, dan maak ik wel eens een opmerking: "laat die cola nou toch staan!" "Neem je nu alweer chips? We hebben net gegeten!!)
"Serieus, is die hele reep chocolade nu al op?"
Doe ik absoluut niet om te kwetsen of te treiteren.
Maar het is wel degelijk pestgedrag. En moraalridderig. En gemeen. En kwetsend.
Tijd om een nieuwe manier te vinden om het gesprek aan te gaan. En om te leren accepteren dat jij niet over zijn lijf gaat. Hij mag t zelf weten, uiteindelijk.
Ik had je al langs de straat gezet.
maandag 1 maart 2021 07:44
Surebaby schreef: ↑28-02-2021 11:33Oh ja, de aloude 'slachtofferrol'. Een oorzaak weten kan je ook heel goed de regie laten pakken hoor.
Als mijn leidinggevende me de hele dag vetzak noemt ga ik als slachtoffer wel degelijk daar stappen op ondernemen, en daarnaast aan mezelf werken. Wat is toch die allergie tegen slachtoffer zijn in dit land, diegene beschrijft toch gewoon een heel schadelijke opmerking waarvoor je een moeder heus wel varantwoordelijk kunt houden.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 1 maart 2021 07:47
maandag 1 maart 2021 07:53
Ik ben nooit te dik geweest, maar ik heb wel een zus die vroeger erg mager was, en het was wel duidelijk wat mijn moeder mooier vond.
Het waren altijd wel subtielere opmerkingen, steken en vergelijkingen, want objectief gezien was ik niet te dik, maar toch. Het was toch onderdeel van het hele pakket waardoor ik geen traan heb gelaten toen ze overleed.
maandag 1 maart 2021 08:13
Ik winkel gelukkig nooit met m’n moeder, zeker niet voor kleding.iones schreef: ↑28-02-2021 16:05Mijn moeder zit me altijd af te kammen op mijn gewicht. Ik ben niet de mooie slanke dochter die ze kennelijk had gewild. Of althans, niet meer. Altijd zegt ze "buik inhouden". Maar dat vind ik te vermoeiend. Als ik in de winkel iets pas, zegt ze altijd dat ik 100 maten te groot moet nemen. Ze is gewoon heel ontevreden over mij.
Ik ben wel een tijd slanker geweest. Maar toen at ik bijna niks. Dat is geen volhouden.
maandag 1 maart 2021 09:26
Nu kan ik mij wel voorstellen dat je er weinig aan kunt/durft te doen als je nog een tiener bent en dan steeds commentaar krijgt van een ouder. Want je kunt er wel wat van zeggen, maar als ze daar niet in mee gaan, kun je geen kant op.bia-pia schreef: ↑28-02-2021 15:52Eens!
Je bent slachtoffer van iets wat je overkomt.
Dat het voortduurt kun je voorkomen. Door iemand die ongewenste opmerkingen blijft maken terwijl je duidelijk aangeeft dat je daar niet van gediend bent een trap in zijn ballen te geven, te negeren of te melden bij HR.
Dát is de slachtofferrol niet op je nemen.
Dat is heel wat anders dan dat je je dan maar continu toelaat dat mensen je aanspreken op je lijf omdat ze nu eenmaal het beste met je voor hebben en je immers geen slachtoffer bent.
Ik krijg nu wel van bepaalde mensen steeds opmerkingen over mijn haar dat grijs wordt en dat ik rimpels krijg. En het punt is, dat het mij niet uitmaakt dat ik grijs word of rimpels krijg, ik ben bijna 40, dat hoort er voor mij gewoon bij. Ik word niet onzeker van die opmerkingen, maar ik voel mij wel gekwetst door het oordeel dat er in zit. Want diegenen die het zeggen, vinden grijs haar en rimpels echt super vreselijk. Dus wat is nu hun doel met die opmerkingen? Laten weten dat ik er gewoon niet uitzie en dat ik meer mijn best moet doen op mijn uiterlijk (want hè single)? Willen ze zichzelf een oppepper geven, want ik heb wel grijs haar en zijzelf nog lekker niet? Mijn zelfvertrouwen ondermijnen? Sowieso
Dus de eerst volgende keer dat het ter sprake komt, ga ik er wel met gestrekt been in. Het is gewoon kwetsend en onnodig. Als je niets aardigs kunt zeggen, zeg dan niets.
Zou mijn partner heel erg aankomen, omdat hij ipv sportief alleen nog maar bank gaat hangen, dan zou ik hem zeker minder aantrekkelijk vinden. Vooral door de veranderde mindset. Zou hij dik worden doordat hij iets mankeert, maar wel moeite doet om het binnen te perken houden, dan vind ik het alleen maar vervelend voor hem. Mankeert hij wat en denk YOLO, en houdt geen rekening met zijn ziekte, dan is dat voor mij ook minder aantrekkelijk. Dus eigenlijk voor een groot deel mindset.
TO, aangeven bij je ouders dat je wilt dat ze met die opmerkingen stoppen. Jouw uiterlijk is jouw pakkie aan en je hebt geen zin in hun negativiteit, want dat is vreselijk demotiverend. Je zult het waarschijnlijk wel een paar keer extra moeten zeggen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 1 maart 2021 14:19
Bedankt voor jullie reacties, fijn dat er herkenning is. Ik had al een aantal keer vriendelijk gevraagd niet zulke opmerkingen te maken, maar dat had nog niks uitgehaald. Ik heb inmiddels naar beide ouders op een best emotionele manier geuit dat de opmerkingen moeten stoppen en het alleen maar averechts werkt. Ik had niet het idee dat ze echt goed begrepen waarom die opmerkingen mij zo raken, maar ze hebben wel sorry gezegd en beloofd het niet meer te doen (ze zullen inderdaad vast vaker even weer een herinnering nodig hebben). En ik denk dat de emotie eronder ze heeft doen beseffen dat het wel menens is.
Direct contact verbreken vond ik wel een erg heftige oplossing, gelukkig is het contact verder wel goed en is het gezellig, maar komt er helaas altijd wel ergens een keer zo’n opmerking tussendoor. Het zal dan wel uit bezorgdheid zijn inderdaad…
Gelukkig hebben ze het niet continu over wat ik dan eet. Sterker nog, dezelfde avond dat m’n moeder weer een opmerking maakte over dat ik moest afvallen, had ze me na het eten als toetje een derde van een mona-pudding voorgeschoteld, om daarna nog met een stuk cake voor bij de thee aan de komen, en vervolgens nog een bak chips en noten op tafel te zetten voor bij de borrel. Zaterdagavond cheat-avond? Prima, ik heb ze de volgende ochtend toen ze bij de koffie vlak na het ontbijt maar weer eens lekker een flink stuk cake gingen eten maar uitgemaakt voor een stelletje vreetzakken. Tja, zij sporten meerdere keren per week, dat lukt mij vanwege lage energie helaas nog niet.
Direct contact verbreken vond ik wel een erg heftige oplossing, gelukkig is het contact verder wel goed en is het gezellig, maar komt er helaas altijd wel ergens een keer zo’n opmerking tussendoor. Het zal dan wel uit bezorgdheid zijn inderdaad…
Gelukkig hebben ze het niet continu over wat ik dan eet. Sterker nog, dezelfde avond dat m’n moeder weer een opmerking maakte over dat ik moest afvallen, had ze me na het eten als toetje een derde van een mona-pudding voorgeschoteld, om daarna nog met een stuk cake voor bij de thee aan de komen, en vervolgens nog een bak chips en noten op tafel te zetten voor bij de borrel. Zaterdagavond cheat-avond? Prima, ik heb ze de volgende ochtend toen ze bij de koffie vlak na het ontbijt maar weer eens lekker een flink stuk cake gingen eten maar uitgemaakt voor een stelletje vreetzakken. Tja, zij sporten meerdere keren per week, dat lukt mij vanwege lage energie helaas nog niet.
