Lijf & Lijn
alle pijlers
Ouders blijven opmerkingen maken over gewicht
zondag 28 februari 2021 00:12
Ik ben te dik, dat weet ik zelf ook wel. De afgelopen jaren waren mentaal zwaar, en ik heb in het afgelopen jaar erg hard gewerkt aan mijn mentale gezondheid. Eerst maar eens weer überhaupt de energie krijgen om te gaan sporten en gezonde keuzes te kunnen maken, dan komt het afvallen later wel. Mijn onzekerheid was een reden dat ik mij zo depressief voelde, dus een grote stap die ik gemaakt heb was mijn lichaam accepteren zoals die nu is.
Mijn ouders blijven echter opmerkingen maken over mijn overgewicht, ook al heb ik ze meerdere malen laten weten dat zo'n opmerking echt niet oké valt, en waarom. Zelfs in een periode dat het echt weer even niet goed met mij ging, bleven de opmerkingen over mijn gewicht komen.
Lange tijd heb ik het maar aangehoord en wilde ik zelf ook graag afvallen, want ik dacht dat dat wel een hoop zou oplossen. Echter verloor ik daardoor juist alle plezier in sporten en werd mijn eetpatroon juist veel ongezonder, doordat ik mezelf uithongerde wat resulteerde in eetbuien. Een grote aanleiding daarvoor was echt de tal van opmerkingen van mijn ouders. Juist in lange periode dat ik ze niet zag heb ik aan zelf-acceptatie kunnen werken.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik krijg de neiging mijn ouders te gaan ontlopen, zodat ik die opmerkingen niet hoef aan te horen. Hoe kan ik ze voor eens en altijd nu echt eens duidelijk maken dat ze moeten stoppen met die opmerkingen?
Mijn ouders blijven echter opmerkingen maken over mijn overgewicht, ook al heb ik ze meerdere malen laten weten dat zo'n opmerking echt niet oké valt, en waarom. Zelfs in een periode dat het echt weer even niet goed met mij ging, bleven de opmerkingen over mijn gewicht komen.
Lange tijd heb ik het maar aangehoord en wilde ik zelf ook graag afvallen, want ik dacht dat dat wel een hoop zou oplossen. Echter verloor ik daardoor juist alle plezier in sporten en werd mijn eetpatroon juist veel ongezonder, doordat ik mezelf uithongerde wat resulteerde in eetbuien. Een grote aanleiding daarvoor was echt de tal van opmerkingen van mijn ouders. Juist in lange periode dat ik ze niet zag heb ik aan zelf-acceptatie kunnen werken.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik krijg de neiging mijn ouders te gaan ontlopen, zodat ik die opmerkingen niet hoef aan te horen. Hoe kan ik ze voor eens en altijd nu echt eens duidelijk maken dat ze moeten stoppen met die opmerkingen?
maandag 1 maart 2021 14:35
Als je niet wil dat andere mensen commentaar hebben op jouw eetkeuzes, moet je dat misschien ook niet hebben op die van hun.
maandag 1 maart 2021 14:38
maandag 1 maart 2021 19:22
Goed punt.
Had misschien even iets meer moeten schetsen dat het wel met flinke sarcastische ondertoon was, we konden er samen om lachen op dat moment
maandag 1 maart 2021 19:38
Je ouders worden geconfronteerd met jou depressiviteit! Dat kan maar zo voortkomen uit je overgewicht.
Je wil het misschien niet horen omdat het waar is?
Je kan ook wat met hun opmerkingen doen en via de huisarts een doorverwijzing regelen bij een diëtist ?
Of je moet je top voelen ( met goed humeur) in je lijf... dan gewoon van je af laten glijden en door eten !
Je wil het misschien niet horen omdat het waar is?
Je kan ook wat met hun opmerkingen doen en via de huisarts een doorverwijzing regelen bij een diëtist ?
Of je moet je top voelen ( met goed humeur) in je lijf... dan gewoon van je af laten glijden en door eten !
maandag 1 maart 2021 20:37
Beetje lullig. Het kan ook heel goed andersom, overgewicht als gevolg van een depressie.gm65 schreef: ↑01-03-2021 19:38Je ouders worden geconfronteerd met jou depressiviteit! Dat kan maar zo voortkomen uit je overgewicht.
Je wil het misschien niet horen omdat het waar is?
Je kan ook wat met hun opmerkingen doen en via de huisarts een doorverwijzing regelen bij een diëtist ?
Of je moet je top voelen ( met goed humeur) in je lijf... dan gewoon van je af laten glijden en door eten !
En weet je wat een belangrijke factor is van ongelukkig zijn over je gewicht? Dat constante gezeik daarop.
maandag 1 maart 2021 20:48
Mijn zus is mager. Te mager. Ze had vroeger anorexia, en nu heeft ze orthorexia. Veel voedselbestandelen vermijdt ze omdat ze het ziet als gif, zoals suiker.Quincy2 schreef: ↑01-03-2021 07:53Ik ben nooit te dik geweest, maar ik heb wel een zus die vroeger erg mager was, en het was wel duidelijk wat mijn moeder mooier vond.
Het waren altijd wel subtielere opmerkingen, steken en vergelijkingen, want objectief gezien was ik niet te dik, maar toch. Het was toch onderdeel van het hele pakket waardoor ik geen traan heb gelaten toen ze overleed.
Zelfs fruit eet ze niet want daar zit suiker in. Ze haalt haar vitamines wel uit supplementen, capsules en poedertjes en zo. Maar mijn zus is wel het lievelingetje van mijn moeder altijd al geweest. Ik zit daar niet meer zo mee. Ten slotte woon ik nu ver weg.
maandag 1 maart 2021 20:50
kan ik beter ook niet doen. We waren ooit in een winkel en daar zat mijn moeder ook te zeuren over mijn figuur. Die winkeljuffrouw heeft mij de keer erop dat we er waren en mijn moeder er niet bij was, op aan gesproken. Dat ze er een beetje naar van was geworden zoals ik afgekamd werd en dat dat nergens voor nodig was.
maandag 1 maart 2021 22:11
Mijn overgewicht komt juist voort uit depressie. Ik ben een emotie-eter, dus het is belangrijk dat ik er eerst mentaal weer lekker bij zit en genoeg energie heb om te sporten en gezonde keuzes te blijven maken (een andere oplossing gebruiken om met mijn frustratie om te gaan ipv eten, bijvoorbeeld)gm65 schreef: ↑01-03-2021 19:38Je ouders worden geconfronteerd met jou depressiviteit! Dat kan maar zo voortkomen uit je overgewicht.
Je wil het misschien niet horen omdat het waar is?
Je kan ook wat met hun opmerkingen doen en via de huisarts een doorverwijzing regelen bij een diëtist ?
Of je moet je top voelen ( met goed humeur) in je lijf... dan gewoon van je af laten glijden en door eten !
Gewoon van me af laten glijden en door eten klinkt als het van me af eten. Dat doe ik dus juist niet meer hé. De opmerkingen zijn nu juist zo pijnlijk omdat ik komende tijd echt wel wat aan ga en wil doen, maar het in de afgelopen tijd echt niet mogelijk was. Voor m'n gevoel zit ik er nu een beetje tussenin, begin weer langzamerhand met sporten en ik eet een stuk gezonder. Mijn gewicht is dan ook al best een tijd stabiel.
maandag 1 maart 2021 22:30
Dankjewel! De lente helpt zeker, ben wandelen leuk gaan vinden en ik hoop het wielrennen ook weer op te kunnen pakken, ben echt een mooi-weer-fietser, maar een tochtje fietsen was voor de winter toch nog een te grote onderneming. Denk dat dat nu wel beter is
dinsdag 2 maart 2021 08:53
Wat ontzettend verdrietig TO dat je ouders je zo benaderen. Mijn moeder kon daar vroeger ook wat van, tegenwoordig niet meer. Ze deed het niet alleen bij mij, maar ook naar mijn vader bijv. Als hij een biertje dronk.
Het heeft me jaren gekost om voor mezelf te leren opkomen, maar het is uiteindelijk gelukt. Telkens als ze iets over mij of over mijn vader (waar ik dan bij zat) zei, vroeg ik haar hoe het met haar roken zat.
Het hielp trouwens ook wel toen de dochter van mijn zus aangaf niet meer bij haar te willen komen (ze was toen een jaar of 8) omdat oma altijd zo naar deed over anderen.
Ik denk dat het verstandig is om even wat afstand te bewaren. Je bent nu al druk genoeg om zelf weer in de benen te komen, en te vechten tegen je depressie. Dan kun je de negativiteit van anderen er eigenlijk niet bij hebben.
En laat je niet wijsmaken dat dit gedrag als steun of motivatie bedoeld is. Iemand die jou wil steunen doet dat echt niet door je na te trappen.
Het heeft me jaren gekost om voor mezelf te leren opkomen, maar het is uiteindelijk gelukt. Telkens als ze iets over mij of over mijn vader (waar ik dan bij zat) zei, vroeg ik haar hoe het met haar roken zat.
Het hielp trouwens ook wel toen de dochter van mijn zus aangaf niet meer bij haar te willen komen (ze was toen een jaar of 8) omdat oma altijd zo naar deed over anderen.
Ik denk dat het verstandig is om even wat afstand te bewaren. Je bent nu al druk genoeg om zelf weer in de benen te komen, en te vechten tegen je depressie. Dan kun je de negativiteit van anderen er eigenlijk niet bij hebben.
En laat je niet wijsmaken dat dit gedrag als steun of motivatie bedoeld is. Iemand die jou wil steunen doet dat echt niet door je na te trappen.
dinsdag 2 maart 2021 08:55
Wat lief dat ze dat nog kwam zeggen. En tjee, dat moet wel heel heftig geweest zijn als een derde het nog onthouden heeft.iones schreef: ↑01-03-2021 20:50kan ik beter ook niet doen. We waren ooit in een winkel en daar zat mijn moeder ook te zeuren over mijn figuur. Die winkeljuffrouw heeft mij de keer erop dat we er waren en mijn moeder er niet bij was, op aan gesproken. Dat ze er een beetje naar van was geworden zoals ik afgekamd werd en dat dat nergens voor nodig was.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 2 maart 2021 09:03
Ik vind de manier waaróp het gezegd wordt belangrijk. Het kan ook eenmalig en liefdevol zijn waarbij ze hun zorgen uiten.
Omgedraaid, stel een kind begint anorexisch- mager te worden....dan wordt je als omstanders zelfs verondersteld hier iets mee te doen. Waar ligt de grens tussen ouderlijke bezorgdheid en bemoeizucht.
Omgedraaid, stel een kind begint anorexisch- mager te worden....dan wordt je als omstanders zelfs verondersteld hier iets mee te doen. Waar ligt de grens tussen ouderlijke bezorgdheid en bemoeizucht.
dinsdag 2 maart 2021 09:10
Nou, uh, well done, mother.iones schreef: ↑01-03-2021 20:48Mijn zus is mager. Te mager. Ze had vroeger anorexia, en nu heeft ze orthorexia. Veel voedselbestandelen vermijdt ze omdat ze het ziet als gif, zoals suiker.
Zelfs fruit eet ze niet want daar zit suiker in. Ze haalt haar vitamines wel uit supplementen, capsules en poedertjes en zo. Maar mijn zus is wel het lievelingetje van mijn moeder altijd al geweest. Ik zit daar niet meer zo mee. Ten slotte woon ik nu ver weg.
dinsdag 2 maart 2021 09:12
Ik denk dat je je beter kunt afvragen: welke aanpak gaat effect hebben en welke gaat de aandoening juist versterken.Bergje65 schreef: ↑02-03-2021 09:03Ik vind de manier waaróp het gezegd wordt belangrijk. Het kan ook eenmalig en liefdevol zijn waarbij ze hun zorgen uiten.
Omgedraaid, stel een kind begint anorexisch- mager te worden....dan wordt je als omstanders zelfs verondersteld hier iets mee te doen. Waar ligt de grens tussen ouderlijke bezorgdheid en bemoeizucht.
En als je het antwoord daarop niet weet, dan kun je beter voor professionele hulp zorgen. Of zelf een consult aanvragen bij een expert om te weten hoe je er het beste mee kunt omgaan.
dinsdag 2 maart 2021 09:12
Ja, dat is wel een dingetje, mijn zusje heeft lichtelijk ondergewicht, al jaren, is zich daarvan bewust en ook dan zijn opmerkingen niet leuk. Ze eet wel, maar haar eetlust is minder. Ze hongert zich niet uit. Door gezondheidsredenen ben ik ook een tijdje mager geweest en ik kreeg ook niet al te leuke opmerkingen. Ik wist zelf heel goed dat ik mager was en het steeds benadrukken is dan heel vervelend. Net zoals ik het vervelend vond toen ik overgewicht had.Bergje65 schreef: ↑02-03-2021 09:03Ik vind de manier waaróp het gezegd wordt belangrijk. Het kan ook eenmalig en liefdevol zijn waarbij ze hun zorgen uiten.
Omgedraaid, stel een kind begint anorexisch- mager te worden....dan wordt je als omstanders zelfs verondersteld hier iets mee te doen. Waar ligt de grens tussen ouderlijke bezorgdheid en bemoeizucht.
dinsdag 2 maart 2021 09:13
Goed idee. Hier kun je een mooie powerpointpresentatie van maken. Na het vertonen kan je die mailen naar je ouders, dan kunnen ze de afspraken nog eens nalezen.
dinsdag 2 maart 2021 09:17
Ik heb eens in het pashokje gestaan bij de Zara, waar een meisje van een jaar of 16 samen met haar moeder kleding aan het passen was.
'Heb je nu maat 38 nodig? Een jaar geleden had je 36! Ik vind het toch schokkend om te zien hoor.'
Meisje zegt niks.
'Ik zie het ook aan je benen. Het is meer gaan flubberen. Knapper word je er niet op zo. Vanaf vandaag gaan we het aan banden leggen.'
Meisje zegt weer niks.
Het meisje was lang, 1.75 denk ik, en ik stond er met verbazing naar te kijken en naar te luisteren. Voelde me ook ter plekke veranderen in een rolmops, want ik heb met mijn 1.70 niet eens een maat 38. Heb daarna nog even gedacht of ik niet in zo'n sociaal experiment beland was. Maar helaas, het was toch echt.
'Heb je nu maat 38 nodig? Een jaar geleden had je 36! Ik vind het toch schokkend om te zien hoor.'
Meisje zegt niks.
'Ik zie het ook aan je benen. Het is meer gaan flubberen. Knapper word je er niet op zo. Vanaf vandaag gaan we het aan banden leggen.'
Meisje zegt weer niks.
Het meisje was lang, 1.75 denk ik, en ik stond er met verbazing naar te kijken en naar te luisteren. Voelde me ook ter plekke veranderen in een rolmops, want ik heb met mijn 1.70 niet eens een maat 38. Heb daarna nog even gedacht of ik niet in zo'n sociaal experiment beland was. Maar helaas, het was toch echt.
dinsdag 2 maart 2021 09:17
Dit heb ik ook meegemaakt en ik vond mezelf heel lang te dik. Tot ik tegen een vriendin vertelde dat mijn zus dun was en ze eruit flapte: "Maar jij bent toch ook dun?" Ik was toen al lang volwassen.
dinsdag 2 maart 2021 09:19
O ja, dat tv-programma! 'Hufters' heet het, geloof ik.CharlotteCcc schreef: ↑02-03-2021 09:17Ik heb eens in het pashokje gestaan bij de Zara, waar een meisje van een jaar of 16 samen met haar moeder kleding aan het passen was.
'Heb je nu maat 38 nodig? Een jaar geleden had je 36! Ik vind het toch schokkend om te zien hoor.'
Meisje zegt niks.
'Ik zie het ook aan je benen. Het is meer gaan flubberen. Knapper word je er niet op zo. Vanaf vandaag gaan we het aan banden leggen.'
Meisje zegt weer niks.
Het meisje was lang, 1.75 denk ik, en ik stond er met verbazing naar te kijken en naar te luisteren. Voelde me ook ter plekke veranderen in een rolmops, want ik heb met mijn 1.70 niet eens een maat 38. Heb daarna nog even gedacht of ik niet in zo'n sociaal experiment beland was. Maar helaas, het was toch echt.
dinsdag 2 maart 2021 09:25
Ik ben een tijdje (uitzonderlijk in mijn leven) echt slank geweest. Van de buitenkant zag ik er inderdaad goed uit, maar elke dag was ik bezig met zo gezond en zo weinig mogelijk eten en sporten. Iedere week wegen. En dat is wat ik ook moet blijven doen om dat gewicht te behouden. Ik heb toen de conclusie getrokken dat ik zó ongelukkig geworden was, ondanks dat ik 'eindelijk' slank was. Nu eet ik nog steeds veel gezonde dingen en ik zet elke dag 10.000 stappen, maar ik ben zeker 10 kg zwaarder en ik heb een BMI van 26. Nou ja, liever zo dan heel mijn leven obsessief bezig zijn met voeding. Die kilo's moet ik dus maar accepteren. Maar goed, makkelijk is het niet altijd, helemaal niet als je zulke opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt en het al zo'n gevoelige snaar is.
dinsdag 2 maart 2021 09:28
Kan.
Je kunt ook gewoon zeggen: "Ik ben die kutopmerkingen over mijn gewicht nu wel zat. Dus graag ophouden daarmee. Voor elke opmerking die er vanaf nu komt, kom ik een jaar niet meer."
dinsdag 2 maart 2021 10:19
Klopt.. maar dan nog....stel familie bemoeit niet en zegt niets.... krijgen ze dan het verwijt dat ze er niet waren toen iemand zich slecht voelde? Dat is wat ik zo moeilijk vindt in de relatie ouder-kind; de scheidslijn tussen zorgen voor en bemoeien met. Niet alleen met gewicht overigens hoor, met alles. Ik vind nogmaals, in het geval van TO, dat de ouders best een signalering-functie mogen hebben, zonder kwetsend te zijn.bia-pia schreef: ↑02-03-2021 09:12Ik denk dat je je beter kunt afvragen: welke aanpak gaat effect hebben en welke gaat de aandoening juist versterken.
En als je het antwoord daarop niet weet, dan kun je beter voor professionele hulp zorgen. Of zelf een consult aanvragen bij een expert om te weten hoe je er het beste mee kunt omgaan.
