Overig
alle pijlers
Vader half jaar naar overlijden moeder daten met vrouwen
dinsdag 15 oktober 2019 22:19
Hallo allemaal,
Zoals de titel omschrijft is mijn moeder een half jaar geleden op 58 jarige leeftijd overleden. Mijn moeder had kanker en zeer spijtig heeft ze het daarvan niet gewonnen.
Inmiddels zijn we nu een klein half jaar verder, waarbij ik erachter ben kwam dat mijn vader aan het daten is. Toen ik erachter kwam heb ik hem hiermee geconfronteerd. Gelukkig was hij hierover wel meteen eerlijk. Toen hij eenmaal over het daten vertelde schrok ik er in eerste instantie nog niet heel erg van. Ook al had het voor mij nog zeker niet gehoeven, begrijp ik goed dat hij op den duur misschien wel behoefte heeft om liefde te delen. Eenmaal in het gesprek met mijn vader kwam ik erachter dat er al veel meer gaande was dan alleen elkaar berichten. Hij had inmiddels ook al een paar vrouwen ontmoet. Hierover was hij niet eerlijk tegen mij, want hij vertelde elke keer dat hij weg moest voor zijn werk. Ik vertrouwde mijn vader en had dan ook geen argwaan. Hierbij was ik dan ook echt op mijn ziel getrapt. Ik kreeg hier een brok van in mijn keel. Dit is voor mij niet redelijk, hij gaat veel te snel. Ineens bedenk ik me dat ik nog helemaal niet zo veel gerouwd heb om mijn moeder en dat schiet er dan ook behoorlijk in.
Ik ben hier nu een week van op de hoogte en ik heb er enorme buikpijn van. Ik kan het niet begrijpen waarom hij nu al zover is. Kan het ook even rustig aan.. moet hij gelijk de verliefde puber gaan uithangen elkaar continu appen, bellen en elkaar zien?
Ik woon samen met mijn vader en wordt hier dan ook buiten mijn werk de hele dag mee geconfronteerd. Het gespreksonderwerp kan nergens anders meer overgaan...
Ook al kan niemand mijn moeder ooit vervangen. Wanneer er een nieuwe partner komt voor mijn vader zou dit voor mij wel voelen dat het de plek inneemt van mijn moeder. Daarnaast voelt het voor mij of dat mijn vader het hoofdstuk met mijn moeder afsluit en een nieuw stap verder in zijn leven zet.
Nadat mijn moeder overleed had ik er al wel eens met mijn vader over, dat ik echt geen behoefte zou hebben aan een nieuwe vrouw. Hij testte me al die tijd met vragen om te kijken hoe ver hij kon gaan. We hadden hier dan ook vaak discussies over. Deze week vertelde ik hem dan ook dat ik er nog niet klaar voor was en dat ik er ook niet blij mee ben. Hij legde uit dat hij aan zijn gevoel niks kan doen, maar dat hij zou proberen zoveel mogelijk rekening met mij te houden..
Nou daar begint het dus al. Dit weekend is hij al bij die vrouw gaan slapen en op het moment is mijn vader nu ook weg en vertelde dat hij niet zeker wist of die vanavond thuis kwam slapen.. Daarop reageerde ik dat ik het niet vervelend zou vinden als die vanavond gewoon naar huis komt.. dat wordt nog even afwachten, maar rekening houden noem ik het niet echt.
Ik voel me op een of andere manier heel eenzaam. Ik ben mijn moeder verloren maar het voelt ook of dat ik mijn vader aan het verliezen ben.
Om een heel lang verhaal kort te maken.
Mijn moeder is overleden en ik mis haar enorm. Mijn vader heeft een “nieuwe partner”... (gelukkig nog niet ontmoet.)
Ik ben hierdoor enorm gekwetst en voel me eenzaam. Waarschijnlijk verander is niks aan de situatie, maar ik moet het even kwijt.
Zijn er lezers die een soortgelijke situatie mee maken of gemaakt hebben. Iemand nog tips? Of steun?
Alvast super bedankt. Het is al heel erg prettig om gehoord te worden.
xox
Zoals de titel omschrijft is mijn moeder een half jaar geleden op 58 jarige leeftijd overleden. Mijn moeder had kanker en zeer spijtig heeft ze het daarvan niet gewonnen.
Inmiddels zijn we nu een klein half jaar verder, waarbij ik erachter ben kwam dat mijn vader aan het daten is. Toen ik erachter kwam heb ik hem hiermee geconfronteerd. Gelukkig was hij hierover wel meteen eerlijk. Toen hij eenmaal over het daten vertelde schrok ik er in eerste instantie nog niet heel erg van. Ook al had het voor mij nog zeker niet gehoeven, begrijp ik goed dat hij op den duur misschien wel behoefte heeft om liefde te delen. Eenmaal in het gesprek met mijn vader kwam ik erachter dat er al veel meer gaande was dan alleen elkaar berichten. Hij had inmiddels ook al een paar vrouwen ontmoet. Hierover was hij niet eerlijk tegen mij, want hij vertelde elke keer dat hij weg moest voor zijn werk. Ik vertrouwde mijn vader en had dan ook geen argwaan. Hierbij was ik dan ook echt op mijn ziel getrapt. Ik kreeg hier een brok van in mijn keel. Dit is voor mij niet redelijk, hij gaat veel te snel. Ineens bedenk ik me dat ik nog helemaal niet zo veel gerouwd heb om mijn moeder en dat schiet er dan ook behoorlijk in.
Ik ben hier nu een week van op de hoogte en ik heb er enorme buikpijn van. Ik kan het niet begrijpen waarom hij nu al zover is. Kan het ook even rustig aan.. moet hij gelijk de verliefde puber gaan uithangen elkaar continu appen, bellen en elkaar zien?
Ik woon samen met mijn vader en wordt hier dan ook buiten mijn werk de hele dag mee geconfronteerd. Het gespreksonderwerp kan nergens anders meer overgaan...
Ook al kan niemand mijn moeder ooit vervangen. Wanneer er een nieuwe partner komt voor mijn vader zou dit voor mij wel voelen dat het de plek inneemt van mijn moeder. Daarnaast voelt het voor mij of dat mijn vader het hoofdstuk met mijn moeder afsluit en een nieuw stap verder in zijn leven zet.
Nadat mijn moeder overleed had ik er al wel eens met mijn vader over, dat ik echt geen behoefte zou hebben aan een nieuwe vrouw. Hij testte me al die tijd met vragen om te kijken hoe ver hij kon gaan. We hadden hier dan ook vaak discussies over. Deze week vertelde ik hem dan ook dat ik er nog niet klaar voor was en dat ik er ook niet blij mee ben. Hij legde uit dat hij aan zijn gevoel niks kan doen, maar dat hij zou proberen zoveel mogelijk rekening met mij te houden..
Nou daar begint het dus al. Dit weekend is hij al bij die vrouw gaan slapen en op het moment is mijn vader nu ook weg en vertelde dat hij niet zeker wist of die vanavond thuis kwam slapen.. Daarop reageerde ik dat ik het niet vervelend zou vinden als die vanavond gewoon naar huis komt.. dat wordt nog even afwachten, maar rekening houden noem ik het niet echt.
Ik voel me op een of andere manier heel eenzaam. Ik ben mijn moeder verloren maar het voelt ook of dat ik mijn vader aan het verliezen ben.
Om een heel lang verhaal kort te maken.
Mijn moeder is overleden en ik mis haar enorm. Mijn vader heeft een “nieuwe partner”... (gelukkig nog niet ontmoet.)
Ik ben hierdoor enorm gekwetst en voel me eenzaam. Waarschijnlijk verander is niks aan de situatie, maar ik moet het even kwijt.
Zijn er lezers die een soortgelijke situatie mee maken of gemaakt hebben. Iemand nog tips? Of steun?
Alvast super bedankt. Het is al heel erg prettig om gehoord te worden.
xox
dinsdag 15 oktober 2019 22:56
Het is je vader, niet je partner.
Ondanks dat je gevoelens goed te begrijpen zijn, zijn je wensen en eisen die je aan je vader stelt onredelijk.
Als je het er niet mee eens bent, kan je altijd op jezelf gaan wonen.
Als je wil rouwen om je moeder, neem dan contact op met een rouwtherapeut om met de nieuwe situatie om te leren gaan.
Ondanks dat je gevoelens goed te begrijpen zijn, zijn je wensen en eisen die je aan je vader stelt onredelijk.
Als je het er niet mee eens bent, kan je altijd op jezelf gaan wonen.
Als je wil rouwen om je moeder, neem dan contact op met een rouwtherapeut om met de nieuwe situatie om te leren gaan.
dinsdag 15 oktober 2019 23:02
heel normaal gevoel TO, hoor je zo vaak van kinderen waarvan een ouder sterft. Maar hoe lastig het ook is, en dat het lastig is zal niemand met enig gevoel ontkennen, het is vannen vader geen raar gedrag en jij bent echt niet in de positie hem te “confronteren” of ter verantwoording te roepen. Echt gewoon niet. Ga daarin geen bevestiging zoeken. Deel je verdriet met hem, maar deel waar je kan ook in zijn pogingen nieuw geluk te vinden. Gun hem dat zoals je jezelf je verdriet mag gunnen
dinsdag 15 oktober 2019 23:04
Ik zou vooral geen zin hebben om er continu op zitten te kijken of te moeten merken hoe vaak hij van huis is.
En dus stilaan op zoek gaan naar mijn eigen plekje.
Op dit moment gaat hij telkens naar haar, maar zeker weten dat die andere vrouw binnen een paar weken bij jullie zit.
En dan zou ik geen zin hebben om thuis te zijn of zou mijn huis niet meer aanvoelen als een thuis.
En dus stilaan op zoek gaan naar mijn eigen plekje.
Op dit moment gaat hij telkens naar haar, maar zeker weten dat die andere vrouw binnen een paar weken bij jullie zit.
En dan zou ik geen zin hebben om thuis te zijn of zou mijn huis niet meer aanvoelen als een thuis.
dinsdag 15 oktober 2019 23:05
Het is verschrikkelijk om je moeder op zo'n jonge leeftijd te moeten verliezen en ik kan me voorstellen dat je haar nog niet helemaal los kunt laten en dat hoeft ook niet, maar dat staat volledig los van je vader en hoe jouw vader met dit verlies omgaat.
Kan je je voorstellen dat je vader behoefte heeft aan liefde en genegenheid?
Kan je je voorstellen dat je vader op zoek is naar iets dat de leegte vult?
Iedereen gaat op een andere en eigen manier met verlies om, jouw manier is niet de te verwachte gangbare en dat kan je ook niet van je vader verwachten. Hij houdt wel degelijk rekening met je door deze vrouw niet mee naar huis te nemen en je dus niet met haar lastig te vallen en meer dan dat kan hij niet doen. Dat jij er niet klaar voor bent betekent niet dat je vader zijn leven on hold moet zetten en alles helemaal moet doen zoals jij dat wenst.
Echt, haal die knoop uit je maag, heb vrede met de wijze waarop een ieder met verlies omgaat en probeer jouw manier van rouwen bij jezelf te houden, dus niet aan je vader op te dringen.
Het spijt me als bovenstaande een beetje hard overkomt, maar ik kan het niet sugarcoaten, het is zoals het is. Heb vrede.
Kan je je voorstellen dat je vader behoefte heeft aan liefde en genegenheid?
Kan je je voorstellen dat je vader op zoek is naar iets dat de leegte vult?
Iedereen gaat op een andere en eigen manier met verlies om, jouw manier is niet de te verwachte gangbare en dat kan je ook niet van je vader verwachten. Hij houdt wel degelijk rekening met je door deze vrouw niet mee naar huis te nemen en je dus niet met haar lastig te vallen en meer dan dat kan hij niet doen. Dat jij er niet klaar voor bent betekent niet dat je vader zijn leven on hold moet zetten en alles helemaal moet doen zoals jij dat wenst.
Echt, haal die knoop uit je maag, heb vrede met de wijze waarop een ieder met verlies omgaat en probeer jouw manier van rouwen bij jezelf te houden, dus niet aan je vader op te dringen.
Het spijt me als bovenstaande een beetje hard overkomt, maar ik kan het niet sugarcoaten, het is zoals het is. Heb vrede.
dinsdag 15 oktober 2019 23:05
Je moeder was ziek schrijf je. Misschien hebben je ouders wel heel uitvoerig hier samen over gesproken. Misschien had je vader al voor het overlijden van je moeder afscheid van haar (en een toekomst samen) genomen. Dat proces is mogelijk niet pas gestart toen ze overleed, maar al ver daarvoor.
Een nieuwe vriendin vervangt nooit je moeder.
Maar je vader is denk ik nog niet heel oud. Ik snap dat hij nog graag weer samen met iemand plezier uit het leven wil halen. Gun hem dat, hoe moeilijk je dat voor je zelf ook vind.
Een van mijn ouders is ook overleden. De ander is ook nog niet heel oud. Maar wel het type ‘ik wil/krijg nooit weer een relatie’.
Soms vind ik dat wel jammer. Ik gun het mijn ouder om samen met iemand nog leuke dingen te doen. Alleen is ook maar alleen. Vooral als de kinderen allemaal zijn gesetteld en ook hun eigen leven hebben.
Een nieuwe vriendin vervangt nooit je moeder.
Maar je vader is denk ik nog niet heel oud. Ik snap dat hij nog graag weer samen met iemand plezier uit het leven wil halen. Gun hem dat, hoe moeilijk je dat voor je zelf ook vind.
Een van mijn ouders is ook overleden. De ander is ook nog niet heel oud. Maar wel het type ‘ik wil/krijg nooit weer een relatie’.
Soms vind ik dat wel jammer. Ik gun het mijn ouder om samen met iemand nog leuke dingen te doen. Alleen is ook maar alleen. Vooral als de kinderen allemaal zijn gesetteld en ook hun eigen leven hebben.
dinsdag 15 oktober 2019 23:06
Mijn moeder had ook een nieuwe partner, een aantal maanden na het overlijden van mijn vader. Ik was blij voor ze, beiden hebben lang voor een zieke partner gezorgd en konden na een lange periode van verdriet en zorg weer leuke dingen gaan ondernemen als een stel verliefde pubers. Ik gunde ze het van harte, ze zijn nog steeds happy samen. Het heeft mijn rouwproces niks in de weg gezeten, in tegendeel zelfs. Zou jij dan oprecht jezelf beter voelen als je vader achter de geraniums weg zat te kwijnen, vol verdriet?
dinsdag 15 oktober 2019 23:06
Wie weet is hij nu helemaal niet op zoek naar een nieuwe partner maar gaat het hem puur om het daten, contact met vrouwen, wellicht alleen het fysieke.
Wat zijn beweegredenen ook zijn, het is zijn keuze.
Ik begrijp dat het lastig voor je is. Zoals hier al eerder is aangegeven, is een rouwtherapeut misschien een goede optie.
Wat zijn beweegredenen ook zijn, het is zijn keuze.
Ik begrijp dat het lastig voor je is. Zoals hier al eerder is aangegeven, is een rouwtherapeut misschien een goede optie.
dinsdag 15 oktober 2019 23:08
dinsdag 15 oktober 2019 23:22
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Toch komt er een moment waarop jullie het leven weer gaan oppakken. Voor de een komt dat sneller dan voor de ander.
Dat je vader nu weer gaat daten, betekent echt niet dat hij je moeder al vergeten is. Gun je vader deze vrijheid. Waarschijnlijk vindt hij het zelf al moeilijk genoeg.
Wie weet ontmoet hij een fantastisch leuke vrouw die ook een waardevolle aanvulling op jouw leven wordt.
Aanvulling, geen vervanging.
Toch komt er een moment waarop jullie het leven weer gaan oppakken. Voor de een komt dat sneller dan voor de ander.
Dat je vader nu weer gaat daten, betekent echt niet dat hij je moeder al vergeten is. Gun je vader deze vrijheid. Waarschijnlijk vindt hij het zelf al moeilijk genoeg.
Wie weet ontmoet hij een fantastisch leuke vrouw die ook een waardevolle aanvulling op jouw leven wordt.
Aanvulling, geen vervanging.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
dinsdag 15 oktober 2019 23:26
Dit klinkt vast een beetje hard, maar volgens mij ben je al volwassen. Wil je dan echt dat je vader thuis blijft om jouw emoties tegemoet te komen, Ze zijn wel te begrijpen hoor. Maar je kan je vader moeilijk thuis aan de ketting hangen omdat je je moeder mist. Stel je voor dat hij continue bij jou kleef aan zou komen spelen want hij is zo eenzaam...
dinsdag 15 oktober 2019 23:33
Bij ons ging het precies zo. Mijn vader overleed en mijn moeder had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriend, ze zijn niet heel erg lang daarna ook getrouwd.
Mijn vader is lang ziek geweest. Hij had slokdarmkanker. Is eerst geopereerd, toen zou het goed zijn. Een jaar later een nieuwe tumor en dat was het begin van het einde, zes maanden later was hij dood. Maar weet je; ze hebben samen afscheid genomen van hun leven samen. Dingen geregeld, gedaan wat ze nog wilden doen, besproken wat nog besproken moest worden. Ze hebben samen gerouwd, samen gestreden, samen die laatste stappen gezet. Die allerlaatste stap moest mijn vader alleen zetten, maar toen was hij al zo uitgemergeld dat we blij waren dat het afgelopen was. Klinkt erg he... Maar het was, hoe raar dat ook mag klinken, goed zo.
De dag dat mijn moeder hertrouwde zeiden we: dat zou pap een leuk feestje hebben gevonden. Alleen hadden we dat feestje natuurlijk nooit gehad als hij er nog was geweest. Mijn stiefvader op zijn plek, dat was echt even wennen. Maar nee, hij heeft mijn vader niet vervangen. En ik gun het mijn moeder, ze was 51 toen mijn vader stierf. De vrouw van mijn stiefvader is overigens ook overleden aan kanker. Misschien ook dat het daarom zo snel klikte; ze begrijpen elkaar.
En misschien is het anders als iemand overlijdt zoals mijn schoonvader. Die ging met zijn krant in zijn luie stoel zitten, rochelde een keer en dat was dat. Schoonmoeder heeft er langer over gedaan om met een nieuwe vriend thuis te komen. Maar ook zij had vrij vlot een nieuwe relatie. Helaas reageerde zijn dochter een beetje zoals jij. Ze was haar mama al kwijt en nu haar papa ook nog. Voor de goede orde: we hebben het hier over een directrice van een school die haar vader hooguit 2x per maand kan bezoeken omdat ze het razend druk heeft. De relatie tussen mijn schoonmoeder en haar vriend hield niet lang stand, hij was niet opgewassen tegen zijn dochter.
Dat het voor jou heel lastig is om te zien, dat snap ik. Maar realiseer je goed dat je vader geen vervanging zoekt, maar een vervolg. Hij is nog jong (ja, echt). Te jong om voor de rest van zijn leven alleen te blijven. En het is even een aanname van mijn kant, maar ik denk dat ook jouw ouders, net zoals de mijne, de laatste periode heel intens samen zijn geweest.
Sterkte
Mijn vader is lang ziek geweest. Hij had slokdarmkanker. Is eerst geopereerd, toen zou het goed zijn. Een jaar later een nieuwe tumor en dat was het begin van het einde, zes maanden later was hij dood. Maar weet je; ze hebben samen afscheid genomen van hun leven samen. Dingen geregeld, gedaan wat ze nog wilden doen, besproken wat nog besproken moest worden. Ze hebben samen gerouwd, samen gestreden, samen die laatste stappen gezet. Die allerlaatste stap moest mijn vader alleen zetten, maar toen was hij al zo uitgemergeld dat we blij waren dat het afgelopen was. Klinkt erg he... Maar het was, hoe raar dat ook mag klinken, goed zo.
De dag dat mijn moeder hertrouwde zeiden we: dat zou pap een leuk feestje hebben gevonden. Alleen hadden we dat feestje natuurlijk nooit gehad als hij er nog was geweest. Mijn stiefvader op zijn plek, dat was echt even wennen. Maar nee, hij heeft mijn vader niet vervangen. En ik gun het mijn moeder, ze was 51 toen mijn vader stierf. De vrouw van mijn stiefvader is overigens ook overleden aan kanker. Misschien ook dat het daarom zo snel klikte; ze begrijpen elkaar.
En misschien is het anders als iemand overlijdt zoals mijn schoonvader. Die ging met zijn krant in zijn luie stoel zitten, rochelde een keer en dat was dat. Schoonmoeder heeft er langer over gedaan om met een nieuwe vriend thuis te komen. Maar ook zij had vrij vlot een nieuwe relatie. Helaas reageerde zijn dochter een beetje zoals jij. Ze was haar mama al kwijt en nu haar papa ook nog. Voor de goede orde: we hebben het hier over een directrice van een school die haar vader hooguit 2x per maand kan bezoeken omdat ze het razend druk heeft. De relatie tussen mijn schoonmoeder en haar vriend hield niet lang stand, hij was niet opgewassen tegen zijn dochter.
Dat het voor jou heel lastig is om te zien, dat snap ik. Maar realiseer je goed dat je vader geen vervanging zoekt, maar een vervolg. Hij is nog jong (ja, echt). Te jong om voor de rest van zijn leven alleen te blijven. En het is even een aanname van mijn kant, maar ik denk dat ook jouw ouders, net zoals de mijne, de laatste periode heel intens samen zijn geweest.
Sterkte
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 15 oktober 2019 23:50
Ik begrijp je wel er staat geen tijd voor rouwen of actief zoeken naar een andere partner na overlijden maar dit doet wel pijn bij je . Feit is : het zijn leven en je kunt hem het niet verbieden . Veel sterkte gewenst met rouwen , het is nog vrij kort geleden dat ze overleden is alles ligt super gevoelig ,probeer maar te denken dat je vader ook door moet en niet alleen zit te kniezen thuis. Als je gaat steigeren heb je kans dat je hem ook kwijt raakt of er een verstoorde relatie is straks ,dat wil je ook zeker niet ,toch ?
Een dag zonder latte anais, is als een vrieskist zonder ais.
