Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
zaterdag 21 april 2018 17:06
He Duckling wat raar! Lijkt me juist zo belangrijk voor jou dat jij de regie hebt over wie je wel en niet wanneer wilt zien.
Sinds je die MW hebt gezien heb je hele grote stappen gemaakt in voor jezelf zorgen. Therapie, wonen, op welke manier wel of niet communiceren met je man....ik vind het over de top van ziekenhuis. En verdrietig voor je. Op een wat paternalistische wordt er voor jou gezorgd met als resultaat dat je je alleen gezet voelt.
Weet niet of je daar de zin, tijd of energie voor hebt maar misschien t.z.t. aangeven aan ziekenhuis hoe zo'n protocol over kan komen.
(moppert nog wat na, trekt je deken recht en laat wat smashing hardrock achter......)
Sinds je die MW hebt gezien heb je hele grote stappen gemaakt in voor jezelf zorgen. Therapie, wonen, op welke manier wel of niet communiceren met je man....ik vind het over de top van ziekenhuis. En verdrietig voor je. Op een wat paternalistische wordt er voor jou gezorgd met als resultaat dat je je alleen gezet voelt.
Weet niet of je daar de zin, tijd of energie voor hebt maar misschien t.z.t. aangeven aan ziekenhuis hoe zo'n protocol over kan komen.
(moppert nog wat na, trekt je deken recht en laat wat smashing hardrock achter......)
zaterdag 21 april 2018 19:18
Dankjewel Hanke. Zo fijn dat je het begrijpt (en een glimlach op mijn gezicht om je laatste woorden) 
Er viel niet tegen te praten, zo frustrerend, alsof ik een klein kind ben dat geen eigen beslissingen kan nemen. Ik zal het op een later moment nog eens proberen, wie weet helpt dat voor de toekomst. Voel me nu vooral zo alleen (een beetje minder door jouw berichtje).
Er viel niet tegen te praten, zo frustrerend, alsof ik een klein kind ben dat geen eigen beslissingen kan nemen. Ik zal het op een later moment nog eens proberen, wie weet helpt dat voor de toekomst. Voel me nu vooral zo alleen (een beetje minder door jouw berichtje).
maandag 23 april 2018 11:40
Dank jullie wel!
Ik wacht nog even op de dokter, hopelijk besluit die dat ik eindelijk weg mag. Ben alle slangetjes nu kwijt, dat voelt al een stuk beter. Uit pure opstandigheid zou ik bijna naar mijn eigen huis en man gaan, maar laat ik toch maar verstandig doen en weer terug naar logeeradres gaan...
Ik wacht nog even op de dokter, hopelijk besluit die dat ik eindelijk weg mag. Ben alle slangetjes nu kwijt, dat voelt al een stuk beter. Uit pure opstandigheid zou ik bijna naar mijn eigen huis en man gaan, maar laat ik toch maar verstandig doen en weer terug naar logeeradres gaan...
maandag 23 april 2018 21:49
De man toelaten die jou zodanig mishandeld heeft dat jij die operatoe nodig had zou ik pas raar vinden. Terecht dat ze hem niet in het ziekenhuis willen. Je zal de eerste vrouw niet zijn die terug blijft gaan naar haar mishandelaar en frequent flyer wordt in het ziekenhuis.duckling schreef: ↑21-04-2018 19:18Dankjewel Hanke. Zo fijn dat je het begrijpt (en een glimlach op mijn gezicht om je laatste woorden)
Er viel niet tegen te praten, zo frustrerend, alsof ik een klein kind ben dat geen eigen beslissingen kan nemen. Ik zal het op een later moment nog eens proberen, wie weet helpt dat voor de toekomst. Voel me nu vooral zo alleen (een beetje minder door jouw berichtje).
woensdag 9 mei 2018 11:15
En nog een week verder alweer... Lief dat jullie vragen. Ik ben een weekje weggeweest in het huis van vrienden die op vakantie zijn. Met het mooie weer voelde het echt als vakantie.
Fysiek gaat het wel weer aardig. Eind volgende week nacontrole in het ziekenhuis. Dan wordt het laatste slangetje verwijderd, hopelijk gaat dat goed.
Emotioneel gaat het wat op en neer. Het ene moment voel ik me best goed, het andere moment vliegt het me allemaal een beetje aan. Ik mis man, huis, beesten, tuin, wil echt graag weer naar huis. Psych vindt het verstandiger om eerst wat verder te zijn in de verwerking, maar ik wil toch met haar kijken of het mogelijk is om weer thuis te zijn. Met werk weet ik het ook niet zo goed, leidinggevende en collega's vinden dat ik pas in het nieuwe schooljaar weer moet beginnen, maar ik wil langzamerhand wel weer eens wat gaan doen. Binnenkort maar even met bedrijfsarts overleggen. Voel me zo los van alles wat mijn leven was. Die eenzaamheid en andere rotgevoelens kan ik niet echt ergens kwijt.
Fysiek gaat het wel weer aardig. Eind volgende week nacontrole in het ziekenhuis. Dan wordt het laatste slangetje verwijderd, hopelijk gaat dat goed.
Emotioneel gaat het wat op en neer. Het ene moment voel ik me best goed, het andere moment vliegt het me allemaal een beetje aan. Ik mis man, huis, beesten, tuin, wil echt graag weer naar huis. Psych vindt het verstandiger om eerst wat verder te zijn in de verwerking, maar ik wil toch met haar kijken of het mogelijk is om weer thuis te zijn. Met werk weet ik het ook niet zo goed, leidinggevende en collega's vinden dat ik pas in het nieuwe schooljaar weer moet beginnen, maar ik wil langzamerhand wel weer eens wat gaan doen. Binnenkort maar even met bedrijfsarts overleggen. Voel me zo los van alles wat mijn leven was. Die eenzaamheid en andere rotgevoelens kan ik niet echt ergens kwijt.
donderdag 10 mei 2018 11:10
Ha Duckling, het klinkt heel begrijpelijk wat je zegt en ook wel heel fijn dat je thuis mist. Je bent daar dan ook een hele tijd weg.
Kom je daar al wel?
Dit is typisch zo'n voorbeeld van waar ligt mijn eigen grens en waar zit de ruimte?
Ik ben dus geneigd om jouw gevoel hierin te volgen. Ook wat Promethium zegt.
Hoe is het contact met je man?
Wel ontzettend heftig hoor dat je nog steeds lichamelijke gevolgen hebt.
Veel sterkte!
Vind je het nog wel fijn om hier te schrijven want dat hoeft natuurlijk ook niet hè...
Kom je daar al wel?
Dit is typisch zo'n voorbeeld van waar ligt mijn eigen grens en waar zit de ruimte?
Ik ben dus geneigd om jouw gevoel hierin te volgen. Ook wat Promethium zegt.
Hoe is het contact met je man?
Wel ontzettend heftig hoor dat je nog steeds lichamelijke gevolgen hebt.
Veel sterkte!
Vind je het nog wel fijn om hier te schrijven want dat hoeft natuurlijk ook niet hè...
Hatsjikideee...
donderdag 10 mei 2018 17:23
Op therapeutische basis wat ondersteunende taken is een goed idee promethium, dat ga ik voorstellen. Kan ik toch weer een beetje wat doen.
Af en toe ben ik even thuis, bijvoorbeeld samen in de tuin werken, dieren knuffelen. Maar dan wil ik eigenlijk niet meer weg, voel daarna een soort heimwee, dus spreek liever ergens anders af met man. Het contact gaat wel goed. Ik vind het een beetje vreemd dat het zo vertrouwd voelt, vergeet soms bijna wat er allemaal is gebeurd. Hij is nu weer zichzelf en daarmee zo anders dan tijdens de psychosen; het lijken bijna twee verschillende personen voor mij. Ik merk wel dat hij onzekerder is, en voorzichtiger met mij, maar dat lijkt me normaal.
Die lichamelijke gevolgen vind ik ook best heftig. Zowel dat ik er blijvend of in elk geval heel langdurig letsel aan overhou, als dat dat aldoor confronteert met wat er gebeurd is.
Ja, ik vind het nog steeds fijn om hier te schrijven en jullie vragen en reacties te lezen.
Af en toe ben ik even thuis, bijvoorbeeld samen in de tuin werken, dieren knuffelen. Maar dan wil ik eigenlijk niet meer weg, voel daarna een soort heimwee, dus spreek liever ergens anders af met man. Het contact gaat wel goed. Ik vind het een beetje vreemd dat het zo vertrouwd voelt, vergeet soms bijna wat er allemaal is gebeurd. Hij is nu weer zichzelf en daarmee zo anders dan tijdens de psychosen; het lijken bijna twee verschillende personen voor mij. Ik merk wel dat hij onzekerder is, en voorzichtiger met mij, maar dat lijkt me normaal.
Die lichamelijke gevolgen vind ik ook best heftig. Zowel dat ik er blijvend of in elk geval heel langdurig letsel aan overhou, als dat dat aldoor confronteert met wat er gebeurd is.
Ja, ik vind het nog steeds fijn om hier te schrijven en jullie vragen en reacties te lezen.
woensdag 13 juni 2018 19:54
Even een update, voor wie het nog wil lezen 
Ik woon weer thuis, ben uiteindelijk ‘blijven hangen’ na een feestje. Toen per dag gekeken of ik me nog goed voelde thuis of dat ik liever weer ergens anders heen wilde. Tot nu toe ben ik nog steeds liever thuis. Eerst voelde ik me heel gespannen, maar dat verdwijnt langzamerhand doordat het goed blijft gaan. Ik voel me nog niet weer helemaal veilig, maar wel steeds meer en ik hoop dat dat helemaal terugkomt. Ik durf man ook nog niet zo te belasten, ontzie hem qua stress. Het vertrouwen dat hij dat wel aan kan moet ook nog groeien denk ik.
Met de psycholoog heb ik het voorzichtig wat over waarom ik mezelf zo in gevaar bracht en niet voor mezelf zorgde. Dat vind ik heel heftig, maar wel nodig. En het helpt al om dingen wat anders te kunnen doen. Iemand in onze naaste omgeving verkeert nu in psychische crisis en kwam naar mij toe. Ik merk dat ik daar echt anders mee omga dan eerder. Ik help, wat ik heel zwaar vind maar wel wil doen, maar ik heb ook direct professionele hulp geregeld en zoek steun voor mezelf en plekken waar ik mijn verhaal kwijt kan. Dat voelt beter.
Ik woon weer thuis, ben uiteindelijk ‘blijven hangen’ na een feestje. Toen per dag gekeken of ik me nog goed voelde thuis of dat ik liever weer ergens anders heen wilde. Tot nu toe ben ik nog steeds liever thuis. Eerst voelde ik me heel gespannen, maar dat verdwijnt langzamerhand doordat het goed blijft gaan. Ik voel me nog niet weer helemaal veilig, maar wel steeds meer en ik hoop dat dat helemaal terugkomt. Ik durf man ook nog niet zo te belasten, ontzie hem qua stress. Het vertrouwen dat hij dat wel aan kan moet ook nog groeien denk ik.
Met de psycholoog heb ik het voorzichtig wat over waarom ik mezelf zo in gevaar bracht en niet voor mezelf zorgde. Dat vind ik heel heftig, maar wel nodig. En het helpt al om dingen wat anders te kunnen doen. Iemand in onze naaste omgeving verkeert nu in psychische crisis en kwam naar mij toe. Ik merk dat ik daar echt anders mee omga dan eerder. Ik help, wat ik heel zwaar vind maar wel wil doen, maar ik heb ook direct professionele hulp geregeld en zoek steun voor mezelf en plekken waar ik mijn verhaal kwijt kan. Dat voelt beter.
woensdag 13 juni 2018 23:29
Wat goed dat je een update gepost hebt, ik was benieuwd hoe het met je ging Fijn zeg dat je nu weer thuis woont. Ik denk dat het nog wel even kan duren voordat het vertrouwen weer echt volledig terug is, zeker gezien wat er allemaal gebeurd is. Maar dat het al weer wat beter voelt is heel fijn.
Hoe gaat het nu lichamelijk met je? Heeft de operatie het gewenste effect gehad? Je schreef dat je langdurend of misschien blijvend letsel hebt, dat vind ik wel heftig
.
Mag je al weer rustig aan wat werken, of wacht je tot het volgend schooljaar?
Doet me goed om te lezen dat je nu al beter je grenzen kunt bewaken en inzicht hebt in wat/welke hulp of steun jij nodig hebt. Ik hoop ook net als Oceanide dat het steeds beter zal gaan!
Fijn zeg dat je nu weer thuis woont. Ik denk dat het nog wel even kan duren voordat het vertrouwen weer echt volledig terug is, zeker gezien wat er allemaal gebeurd is. Maar dat het al weer wat beter voelt is heel fijn.Hoe gaat het nu lichamelijk met je? Heeft de operatie het gewenste effect gehad? Je schreef dat je langdurend of misschien blijvend letsel hebt, dat vind ik wel heftig
.Mag je al weer rustig aan wat werken, of wacht je tot het volgend schooljaar?
Doet me goed om te lezen dat je nu al beter je grenzen kunt bewaken en inzicht hebt in wat/welke hulp of steun jij nodig hebt. Ik hoop ook net als Oceanide dat het steeds beter zal gaan!
donderdag 14 juni 2018 15:36
Wordt de onverschilligheid naar jezelf al wat minder?
Dat je je meer op je gemak voelt in je eigen huis snap ik. Stoer dat je die onderliggende laag durft aan te boren.
En tsja je man heeft ook zijn eigen proces. De lalaland bubbel (als in ontkenning hoe hij écht was in psychose en impulsdoorbraken) hem is doorgeprikt.
Ik hoop dat je niet alleen voor veilig en vertrouwd gaat, maar ook te durft blijven kijken naar wat je nodig hebt. Zélfs als dat loslaten van oude zekerheden inhoudt....
(ik doe zelf een 12 stappen programma voor mijn obsessie eten en ik merk hoe belangrijk het is in het proces van herstel om álles ter discussie te durven stellen. Bereid zijn alles los te laten voor mijn herstel. Wat niet betekent dat dat allemaal moet, want veel van wat ik doe past bij me en is goed voor me. Maar de vanzelfsprekendheid daarvan/de contoledwang daarin heb ik los leren laten).
Dat je je meer op je gemak voelt in je eigen huis snap ik. Stoer dat je die onderliggende laag durft aan te boren.
En tsja je man heeft ook zijn eigen proces. De lalaland bubbel (als in ontkenning hoe hij écht was in psychose en impulsdoorbraken) hem is doorgeprikt.
Ik hoop dat je niet alleen voor veilig en vertrouwd gaat, maar ook te durft blijven kijken naar wat je nodig hebt. Zélfs als dat loslaten van oude zekerheden inhoudt....
(ik doe zelf een 12 stappen programma voor mijn obsessie eten en ik merk hoe belangrijk het is in het proces van herstel om álles ter discussie te durven stellen. Bereid zijn alles los te laten voor mijn herstel. Wat niet betekent dat dat allemaal moet, want veel van wat ik doe past bij me en is goed voor me. Maar de vanzelfsprekendheid daarvan/de contoledwang daarin heb ik los leren laten).
